Ik heb deze ook uitgespeeld voordat ik de main game voltooid heb. Er zitten kleurrijke persoonlijkheden in en het is goed geschreven hoewel je op den duur wel de typische Witcher cliche's gaat herkennen: niets dan gebroken zielen, die op verschillende manieren hun schade aanrichten, al dan niet via gene zijde. En natuurlijk de nodige fraaie dames die altijd buiten bereik blijven van een echte happily ever after. Gelukkig valt er ook nog wel wat te lachen met de geest die Gerald in bezit neemt om het er nog 1 keer van te nemen.

Wat ik verder van deze Witcher DLC vind is exact hetzelfde als bij de main game Witcher 3 Wild Hunt: items en ingredienten verzamelen is even overdadig als saai, het combat systeem is prima maar simpel en weinig gevarieerd, het enorme aantal cutscenes doen zelfs Hideo Kojima blozen en het verschil in detailnivo tussen kostuums (subliem) en de omgeving (vaak toch wat minder fraai en rommelig ogend, zonder scherp in het oog springende designs van gebouwen en dergelijke) steekt soms uit als een zere teen. Maar het is toch de moeite waard door hoe meesterlijk alles verteld wordt en geregisseerd is.

Nu de main game eindelijk uitgespeeld, na Hearts of Stone eerst te voltooien. Nu heb ik nog Blood and Wine te gaan. Geen idee eigenlijk hoeveel uren ik al besteed heb aan Witcher 3, maar mogelijk toch in de honderd?

En naarmate je Witcher langer speelt merk je helaas wel terugkerende Witcher cliche's:
-de personages zijn net zo gebroken als de landschappen die vaak wat verwaarloosd en rommelig ogen. De ordelijkheid en het paradijselijke van een wereld als in Oblivion is ver te zoeken. Natuurlijk is dit een stylistische keuze maar ik voel me toch meer thuis in Oblivion. Ik heb bij Witcher 3 echt het idee dat er ook in de beschaafdere delen meer blubberpaden zijn dan aangelegde wegen, meer onkruid dan tuinen en meer ruines dan kastelen. Het maakt in combinatie met het alcoholisme, hoereren en gevloek van de gemiddelde Witcher bewoner allemaal wat depressief.
-de immer stoicijnse Witcher die nooit zijn immer doorrookte stem verheft en door bijna iedereen veracht wordt maar evengoed als bittere noodzaak wordt gezien.
-de parade aan mooie meiden met toverkunsten waarvan de een nog onmogelijker is dan de ander, met Yennefer die de anderen naar de kroon steekt als het onuitstaanbaar arrogante wicht waar je toch niet zonder kunt.
-de immer Schots klinkende accenten met het nodige gevloek en getier.

Een enorme misser zie ik in alles wat er met items gedaan is. Er zijn er veel te veel. En de bonussen voor wapens door bepaalde onderdelen zijn te marginaal (een paar procent dit of dat). Je krijgt nooit het gevoel van: wow, ik heb nu dit of dat gevonden, of ik heb component zoveel zodat ik eindelijk zus of zo kan vervaardigen. Het is 1 grote grijze massa omdat overdaad schaadt.

Het combat systeem is een stuk toegankelijker dan dat van deel 2 en speelt soepel. Wel ben je erg veel hetzelfde aan het doen. Er is qua spreuken te weinig interessants te doen waardoor ik gemakzuchtig Igni bleef afvuren. Combat is uiteindelijk niet zo'n heel groot element van het spel.

Veel van het spel, teveel, draait ook om reizen. Dat zal niet iedereen erg vinden. Maar ik vond vaak dat ik teveel tijd kwijt was om smidses te vinden waar ik broodnodige reparaties kon laten doen. De snelreispunten zijn broodnodig maar zijn erg onopvallend getekend.

Naast veel reizen zit je ook erg veel naar cutscenes te kijken. Ze zijn erg goed gedaan. Wat me vaak opviel was dat kostuums echt prachtig gedaan zijn maar omgevingen (gebouwen, natuurlijke landschappen) toch stukken modaler en minder strak ontworpen ogen.

1 van de aardigere elementen is het speurwerk dat je met Witcher senses kunt doen. Ook kleinere missies zijn hierdoor interessanter gemaakt doordat je vaak reconstructies maakt.

De zijmissies gaan vaak om jachten op monsters en zijn soms leuker dan de main quest die je veel aan het lijntje houdt met de vraag waar Ciri nu weer naar toe gegaan is. Veruit de meest indrukwekkende vijand vond ik die 3 vreemde heksen, zo bizar ontworpen. De ontwerpen van de monsters zijn sowieso erg goed.

Muziek is prima. Op den duur heb je wel alle deuntjes wel gehoord en het meeste is niet bijster memorabel.

Het sterkste punt van Witcher zit hem duidelijk in de karakter gedreven verhalen, hoewel Gerald zelf een beetje een saaierd blijft wordt dat voldoende gecompenseerd door de kleurrijkere karakters om hem heen. De genoemde cliche's worden gecompenseerd door zeer competent schrijfwerk in de dialogen en prima stemacteurs (met Charles Dance als mijn absolute favoriet).

Uiteindelijk is het maar wat je wilt. Oblivion en Skyrim vond ik veel meer sfeer hebben en leuker om te spelen, maar Witcher heeft betere verhalen.

The Wolf Among Us is een erg onderhoudend verhaal met enorm veel sfeer door de prachtige kleuren, tekeningen en animaties in volle cellshaded glorie en een ijzersterke ambient soundtrack. De karakters zijn uitstekend ontworpen, erg karakteristiek en sprekend en de hoofdpersoon Bigby is 1 van de coolste die ik sinds tijden heb mogen spelen. Er wordt een interessante mix voorgeschoteld tussen film noir en duistere fantasy, waarbij de lugubere aspecten van sprookjesfiguren de boventoon hebben en je geen greintje Disneyficatie hoeft te vrezen. Dit is echt voor volwassenen ook: alcoholisme, hoeren, pooiers en bloedvergieten zijn geen uitzondering.

Daar staat tegenover dat het spel erg weinig gameplay momenten heeft en lang niet zoveel lastige dilemma's biedt als andere Telltale spellen. Verder zitten er veel rare technische mankementen in...veel haperingen, soms zelfs tijdens de QTE events wat natuurlijk erg vervelend is, soms valt de ondertiteling weg, soms is die erg slecht leesbaar door vreemd kleurgebruik op de letters en soms laat hij zelfs opeens dialoogkeuzes in het Spaans zien. Het geluid vervormt soms ook. Verder zijn de 5 episodes wat kort. Maar ik heb er wel van genoten. Jammer dat Telltale op een dood spoor gekomen is, ik kon hun spellen wel waarderen. Hun combinatie van grote schrijf-en tekentalenten had misschien net zo goed ingezet kunnen worden voor een volwassen tekenfilmserie als voor een game, maar het blijft leuk om zelf hier en daar belangrijke beslissingen te kunnen nemen.

Gespeeld op de Xbox 360, vanaf schijf.