menu

Hier kun je zien welke berichten FlorisV als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Valkyria Chronicles (2008)

Alternatieve titel: Battle Field Valkyria: Gallian Chronicles

5,0
Een meesterwerk:
-prachtige waterverf achtige animaties, SEGA ontwikkelde zijn egein CANVAS systeem hiervoor;
-erg verslavende gameplay, de keuze om de soldaten en tank in 3D te laten bewegen is een gouden zet geweest, hierdoor is alles veel minder statisch;
-genoeg tactiek en uitdagende missies in afwisselende omgevingen, zonder dat het echt te moeilijk wordt;
-elke soldaat heeft een eigen persoonlijkheid waardoor je sneller je favorieten hebt en je er meer om geeft als ze het loodje leggen;
-erg goed verhaal met veel charme en een unieke mix van kinderlijke onschuld en zeer volwassen onderwerpen, fantasie en realisme, fictie en historie.;
-vele uren spelplezier, als je alle skirmishes erbij doet heb je er toch wel een uur of 50 in zitten;
-sterke soundtrack die de juiste tonen legt tussen de heroiek, kameraadschap en het drama van oorlog.

Vele cutscenes zullen voor sommigen wat statisch overkomen maar ze zijn goed geschreven en het Engelse stemmenwerk is erg goed.

De RPG elementjes zijn er een beetje met de haren bijgesleept en het scoresysteem beloont niet-tactische speed runs te veel. Je kunt hierdoor vooral A scores halen als je je scouts maximaal upgrade. Maar zelf vond ik de shock troopers veruit het tofste, zeker als ze een geupgrade vlammenwerper krijgen, dan verzeng je gewoon 3 vijanden achter een zandzak tegelijk terwijl je wel wat inkomend vuur kunt verdragen. Verdedigend zijn deze gasten ook fantastisch, als je ze op de slimme posities (bijvoorbeeld achter een muurtje waar veel vijanden de hoek om willen lopen, of achter zandzakken om je basis te verdedigen) neerzet.

Elke klasse is gewoon erg nuttig, de engineer is ook erg veelzijdig en kan naast tanks repareren bijvoorbeeld een scherpschutter of lancer munitie blijven geven, waar ze weinig van dragen. Hierdoor wordt een veldslag nooit monotoon en je hebt altijd genoeg vrijheid het op je eigen manier aan te pakken, zolang je er niet veel te lang over doet.

De remaster verschilt grafisch weinig van het origineel maar je hebt snellere laadtijden en het prijsje is zacht, bovendien zit alle DLC er meteen bij. Ik ben ook blij dat het naar meerdere platformen gegaan is (PC via Steam, Switch, maar niet de Xbox One, hoewel die wel VC 4 gekregen heeft) zodat de fanbase uit kan breiden. Dat heeft deze reeks wel nodig want het is altijd een wat onbekende titel gebleven.

Squad seven, move out!

Valkyria Chronicles 4 (2018)

4,5
Een waardige opvolger, wie fan is van het eerste deel komt zeker aan zijn trekken. Een interessante toevoeging is de grenadier. Ze zijn wel erg sterk (verdedigend zijn ze te goed en tanks ermee opblazen zou ook niet moeten kunnen) maar daar heb je aan beide kanten profijt van.

De karakters, elk met hun speciale individuele eigenschappen, zijn goed uitgelijnd. En het duurt inderdaad even voordat hij in beeld komt maar mijn favoriet is absoluut tank commandeur Walz. Een ontzettende charmeur die alles met een dans vergelijkt, hilarische vent en geniaal ingesproken. En dit keer is de Valkyrur met verwoestende krachten geen plichtsgetrouwe generaal zoals Selvaria, maar een drama queen.

Wel is de humor lomper geworden en is het daardoor net niet die klassieker die deel 1 is. Het wordt wat ontsierd door een teveel aan flauwe en grove grappen onder de gordel. Toch is het verhaal best goed verder en een fijne toevoeging is de mogelijkheid om skirmishes te doen die specifiek bepaalde karakters sterker maken, om ze meteen ook wat meer achtergrondverhaal mee te geven. Wederom zul je echt geven om je soldaten, die af en toe de permadeath zullen vinden.

Het spel staat garant voor vele uren speelplezier, ik denk dat ik met gemak 70 uur geklokt heb maar ik heb dan ook alle DLC gekocht, mede omdat ik deze franchise met liefde steun (want eigenlijk is die DLC iets te duur, tsja dat hebben we eerder gezien he).

Valkyrie Profile 2: Silmeria (2006)

4,5
Mijn favoriete spel ooit zo'n beetje. Vooral omdat ik enorm onder de indruk was van de schitterende soundtrack van Motoi Sakuraba, maar daarnaast heeft het spel veel sierlijke pracht te bieden qua graphics, ontwerpen en omgevingen. Het is 1 groot kunstwerk. Inmiddels 2x uitgespeeld.

Sowieso het mooiste spel op de PS2, ook Final Fantasy X kan er niet aan tippen. Echt op de top van het kunnen van het apparaat, hij had makkelijk op de PS3 uit kunnen komen (en het is wat jammer dat er nooit een remaster van gekomen is). Voor mij was dit spel het aanschaffen van een PS2 waard.

De gameplay heb ik hierboven al beschreven qua combat en deze is erg verslavend. Hiernaast is er een 3d platformer-on-rails (waardoor het als 2d speelt maar de achtergrond in 3d voorbij scrollt). Deze bevat ook puzzel elementen omdat het schieten van fotonen op geesten deze doet veranderen in kristallen, waar je op kunt springen. Ook kun je teleporteren naar een punt met een geest of kristal waarbij die jouw plaats inneemt. Kan best ingewikkeld worden soms maar ze hebben het maximaal uitgebuit, Extra complex wordt het met Seal Stones, die de omgeving beinvloeden in je voor-of nadeel. Deze kun je meenemen en daarmee actief maken voor jezelf in plaats van je vijanden, of op andere plaatsen te dumpen. Negatieve effecten wil je dan weer neerzetten om de vijanden binnen de omgeving te verzwakken. Het is gewoon een heel diepe JRPG en dat is ook het toffe ervan.

De wereld is zeer gevarieerd (bossen, woestijnen, wateren, kerkers, mijnen, grotten, paleizen, noem maar op) en voelt sprookjesachtig aan door de sfeervolle soundtrack en de bijzondere monsters, naast de mensachtige vijanden.

Het is verder erg leuk om gaandeweg steeds meer karakters toe te voegen aan je poule, waar je elke keer een team van 4 uit kiest. Hoewel sommigen sterker zijn dan anderen hoef je je hier niet teveel van aan te trekken, als je een karakter lang laat spelen wordt het vanzelf een beest. Dat de "tanks" allemaal kerels zijn (totdat je met de imposante Walkuren kunt spelen) snap ik wel maar apart is dat er geen vrouwelijke tovenaars zijn. Een complete waifu squad kan dus hoe dan ook niet.

Verder zijn er natuurlijk cutscenes. Niet teveel, het is geen Kojima game maar een JRPG kan niet zonder. Ik kan vooral genieten van het stemmenwerk van Tara Platt, die de duistere Leone speelt. Het is wel wat houterig geregisseerd allemaal, met een traag tempo.

Makkelijk is het spel niet, zeker niet de eerste keer. De steile leercurve betekent dat je zonder grinding vast kunt lopen. Maar bij een tweede playthrough, die me heel wat minder uren kostte ook, had ik dit niet. Je hebt hoe dan ook altijd de mogelijkheid om ofwel een andere strategie te proberen ofwel flink op te levelen/sterkere items te verzamelen.

De keuze om Noorse mythologie als basis te nemen spreekt me aan, het is eens wat anders dan de typische Tolkien setting. Het idee dat de Goden het eigenlijk niet zo interessant vinden hoe het de mens vergaat, maar er wel gebruik van willen maken voor hun leger (om voor te bereiden op Ragnarok, de grote eindstrijd) werkt op zich goed als motivator voor het plot, waarin bepaalde mensen zich af willen zetten en af willen scheiden van die egoistische Goden wereld. Jammer genoeg komt het verhaal niet goed van de grond en wordt het best een zootje eigenlijk, daarom een halve ster er van af. Maar dat mag de pret niet drukken omdat je het merendeel van de tijd in een wonderlijke wereld rondreist en veel spannende gevechten, waarbinnen je heel veel vrijheid hebt, aan gaat.

Vigil: The Longest Night (2020)

3,5
Prima titel, niets meer of minder.

Deze Castlevania is nog wat meer duister en luguber dan Bloodstained en als platformer wat minder wild en springerig dan laten we zeggen Megaman. Sommige stukjes zijn wat kaal qua geluid, maar de effecten die er zijn, klinken lekker en de muziek voldoet. Goede sfeer over het geheel. Erg mooi getekend hier en daar. Ook fijn dat je veel kunt teleporteren en saven. Sommige passages zijn wel erg verborgen. Het voelt qua gameplay soms wat stroefjes en ik vind niet alle controls even fijn, hoewel er weinig echt mis mee is. Je levelt heel vaak omhoog, in veel kleine stapjes. Dat pietepeuterige merk ik soms ook aan de voorwerpen die je vind, het is zelden spectaculair wat ik aan loot aantref. Je wordt ook doodgegooid met stats. Minder (doch groter) was in deze opzichten echt meer geweest.