Ben aardig ver maar nog steeds bezig met deze uitstekende puzzler. Het aantal puzzels is namelijk fors (en dan heb ik de Road to Gehenna ook nog te bewandelen).

Opvallend bij deze is vooral:
-dat het First Person is;
-dat ik tot nu toe alles zelf heb kunnen oplossen met mijn hersencellen zonder enige hulp van YouTube, terwijl het toch wel uitdagend is.

De omgevingen zijn niet supermooi maar dienen hun doel prima en de soundtrack is passend rustig zoals het een puzzel spel betaamt.

De verslavende factor is net wat lager dan bij andere spellen. Een uurtje spelen is perfect. Hierna heb je ook weer wat tijd nodig om je tunnelvisie los te laten om in de volgende sessie (een dag later bijvoorbeeld) een frisse start te maken.

Het hint systeem bleek voor mij waardeloos (of misschien snapte ik het niet) maar ik heb het uiteindelijk dus niet nodig gehad.

Uiteraard wordt er weer een filosofisch/creationistisch/metafysisch verhaaltje omheen bedacht, dat kennen we wel en de puzzels zijn te leuk om de aandacht op iets anders te richten.

Wederom is ook bij dit spel de prijs erg laag ten opzichte van de uren spelplezier die je eraan kunt beleven. Blijkbaar is de markt niet groot genoeg voor hersenkrakers en dat vind ik erg jammer.

Dat ging toch wat sneller, chapiter 4 is veel korter dan de andere 3. Uiteindelijk > 40 uur geklokt in totaal voor het hele spel.

Een ruwe diamant van een talentvolle studio, dat was vrij snel duidelijk. Vooral door een beperkt budget zijn er wat tekortkomingen, maar het eindresultaat blijft de moeite waard voor de geduldige gamer, zeker gezien de prijs.

 Dit is een slow burner, je moet echt redelijk wat tijd in het spel hebben gestopt om er in te komen.

Eerst maar de sterke punten. Allereerst een erg soepel combat systeem dat zich pas na een tijd spelen echt openbaart met al zijn finesses. Zo zijn er 3 combat stances, waarvan ik er eentje het meest gebruikt hebt, de Guardian. Hiermee kun je door te blocken met een schild beter beschermen tegen kogels en aanvallen dichtbij. Erg fijn in nauwere ruimtes. De Rogue stance is veel agressiever en staat ook ranged aanvallen toe met een pistool. Je kunt niet blocken maar je ontwijkingen creeeren wel meer ruimte. Deze Rogue stance ben ik later meer in gaan bekwamen en was erg handig in grotere ruimtes en tegen giftige monsters. De Warrior stance heb ik niet gebruikt maar laat je in de rondte hakken als een soort Darth Maul met dubbele lightsaber. Tijdens de combat waan je je in een soort Zack Snyder film met stukjes slow motion, wat best cool gedaan is, omdat je eigenlijk altijd wel op tijd je ontwijkende of blockende actie kunt doen hierdoor.


Verder is er nog de mogelijkheid te sluipen en daarmee een eerste bewaker direct een flinke klap toe te dienen, wie deze skill uitontwikkelt krijgt daarmee zelfs direct een stealth kill. Ook kun je snel mijnen leggen, wat riskant is omdat je soms niet op tijd kunt weglopen ervan. Die zijn behoorlijk verwoestend en kunnen leuk zijn tegen kluitjes (zorg alleen dat je in ieder geval nog naar achteren kunt lopen want anders kun je zo zelf kaboem gaan). Verder is het zaak altijd een optimale positie op te zoeken in je battles, om niet teveel aan alle kanten aangevallen te worden. De omgevingen helpen hiermee op een eenvoudige manier, met obstakels en dunne muren. Dan zijn er nog interessante elementen zoals kansen op disruptie (hierdoor kunnen aanvallen van vijanden onderbroken worden waardoor je) of critical hits (waarbij ik het dan weer jammer vind dat ze de formule niet prijsgeven, maar dat zie je maar zelden bij RPG’s).

Het is dus niet een hersenloze hack and slash, waar ik een bloedhekel aan heb. Ik zou zo ver durven gaan dit combat systeem superieur te beschouwen aan dat van Witcher 3. Nu is het niet zo dat je zin zult hebben om uren achter elkaar battles te doen, maar er is gewoon meer mogelijk.

Een ander sterk punt is de soundtrack, met de titelsong als beste muziekstuk van Oliver Derriviere, die ook het onderschatte Remember Me scoorde. De keuze mag misschien geen verrassing heten omdat Spiders ook een Franse studio is.

Het RPG systeem biedt mogelijkheden om je met allerlei skills voordeeltjes te geven, die standaard zijn voor RPG-ers maar zeker nuttig. Bijvoorbeeld charisma helpt in dialogen, lockpicking met kisten en crafting met upgraden. Je kompanen kunnen hierbij ook een bonus geven maar je moet wel alle side quests van ze doen en het spel pakt de mogelijjkheid om die te starten te vaak en te snel van je af. Zo kon ik zelf enkel Niesha’s en Amelia’s verhaallijn compleet afmaken. De troost hierbij was dat die twee wel allebei graag met mijn Technomancer-staaf wilden spelen, dus ik had in ieder geval mijn prioriteiten goed op scherp staan. Maar toch jammer als je opeens quests ziet verdwijnen als gemiste kansen, of nooit ziet verschijnen.

Het stemacteren is bovengemiddeld goed. Het mag dan soms slecht gemixt zijn met de muziek en de stijve gezichtsanimaties (of gezichtsmaskers) en ongelukkig gekozen camera hoeken helpen soms bepaald niet mee. Maar zeker goed ingesproken. Het schrijfwerk is wat te ruw, teveel gevloek hier en daar, waar ik wat meer finesse wel had kunnen waarderen. Maar dit verschilt ook per karakter, wetenschapper Scott Seeker of de Lando-achtige Dandolo zullen geen vierletter woord tussen de lippen laten ontsnappen.


Het verhaal en de wereld waarin het zich afspeelt zijn redelijk interessant. Wat hier wel ontbreekt is wat regie om in cut scenes net iets filmischer te werk te gaan, wat je bij triple A ontwikkelaars wel ziet, wederom een budget kwestie. In het begin was ik mede hierdoor ook niet zo geïnvesteerd en overtuigd. Maar zodra je voor je nieuwe kompanen op pad mag gaan om ze te helpen, wordt het al stukken interessanter. Elk personage in je groep (6 man uiteindelijk) heeft een diepere laag die interessant is om te ontdekken. Ook is er mogelijkheid tot een oppervlakkige romance (zeg maar een nummertje). Het spel maakt wel de fout je eerst op te schepen met twee saaierds. Maar later kun je echt coole dingen doen, zoals de eenarmige Andrew een mechanische arm schenken. Verder speelt nog het grotere plaatje mee en moet je al snel keuzes maken waar je loyaliteit ligt.

Wat ik wel nog even moet noemen als dieptepunt is de idioot korte cutscene als je de villain verdreven hebt, na enorm veel moeite te hebben gedaan via allerlei intriges en missies om bondgenoten tegen hem te rallyen. Dat is ook nog eens een villain die amper in beeld is gekomen en weinig persoonlijkheid heeft, dat helpt niet voor een overtuigend verhaal.

De menu’s zijn uitgebreid qua informatie maar hadden meer opsmuk kunnen gebruiken, het ziet er wat eentonig uit allemaal. Qua items is het spel echt te saai. Er zijn amper plaatjes van en al vrij snel kun je niks leuks meer doen met je geld. Best jammer want zeker als je op pittig vivo speelt heb je wel de sterkste items nodig en dan zou het leuk zijn.

Erg vervelend kan de navigatie zijn, met name in de krappe en chaotische Slums en in de Underworks. Je kunt wel een kaart bekijken tijdens het lopen maar heel fijn is het niet. Dit deels om de heel simpele reden dat de kaart niet duidelijk een pijl laat zien waar je met je neus naar toe gericht bent (het lijkt Google maps wel), maar ook omdat er geen markers gebruikt worden zoals in Assassin’s Creed of Witcher 3,. Bij die spellen hoef je daardoor veel minder vaak op je kaart te kijken, dit was in Technomancer wel heel vaak iets wat de immersie onderbrak.

Een enorm gemis is ook een gebrek aan fast travel punten. Zodra je vijanden verslagen hebt in een gebied zou dit gewoon moeten kunnen. Nu moet je je door allerlei backtracking eindeloos door hordes vijanden heenwerken die je al 20x eerder verslagen hebt. Gelukkig kun je er vaak nog wel langs rennen om tijd te besparen, maar als ze een in-of uitgang bewaken kan dit ook niet. Het respawnen van vijanden zou iets optioneels moeten zijn.

Quest markers zijn ook wel een ding, af en toe ontbreken ze op de kaart en is het echt onduidelijk waar je naar toe moet. AAA titels kunnen ook buggy zijn op die manier (Assassin’s Creed anyone) maar leuk is het niet als je online hulp moet gaan zoeken, dat haalt je weer uit het spel.

De outfits zijn functioneel maar weinig gevarieerd. Spiders zou best een artiest in kunnen huren die fraaie outfits ontwerpt. Volgens mij zijn ze hiermee pas met Greedfall echt los gegaan.

Er zijn te weinig moeilijkheidsgraden. Ik had graag tussen Easy en Normal ingezeten, met iets minder pittige boss battles, dan was het voor mij perfect geweest. De Guardian stance vond ik handig omdat je dan makkelijker kunt overleven en het spel is vrij pittig, want je kunt behoorlijk snel het loodje leggen in gevechten. Om die reden heb ik het merendeel ook op Easy gespeeld. Wel is het interessanter om af en toe naar Normal te gaan omdat de battles dan spannender zijn. Toch waren boss battles dan weer te pittig voor mij. 

Wat kills betreft: eigenlijk dood je normaliter niemand, tenzij je als een soort vampier Serum uit je slachtoffers zuigt. Dat doden van een mens kost karma dan, maar waarom dat precies slecht was werd me niet duidelijk (ik geloof dat kompanen je dan minder mogen). Ik had nooit gebrek aan Serum, ook omdat het uit verslagen monsters gezogen kon worden.

Misschien ga ik Mars War Logs nog eens verder spelen. Die is korter van duur en speelt zich kennelijk later op Mars af dan Technomancer. Anders op naar Greedfall, om te kijken welke lessen Spiders geleerd heeft!

Zeer onderschatte game, flink afgekraakt door o.a. Angry Joe maar voor mij was het een erg tof en leuk spel. Ik zou hem niet spelen als het niet om Terminators (of een vergelijkbare topfranchise uit de filmwereld) ging omdat ik normaliter geen FPS fan ben. Maar de kleine Poolse studio (ze zijn goed bezig daar, zie CD Project Red) heeft niet alleen een heel behoorlijke shooter gemaakt, maar ook stealth elementen toegevoegd. En laat ik daar nou gek op zijn. Het was gelukkig niet te makkelijk om Terminators van achteren in hun nek te steken (je kunt hiervoor speciale wapens vervaardigen die ze een verlammende schok bezorgen) maar ik kon het niet laten dat veel te proberen. Het leggen van laser mijnen is een leuke tactiek ook.

De pipe bombs doen geweldig aan de eerste Terminator film denken, hun bereik is klein en timing is lastig. Je hebt er zeker twee nodig om een T-800 te verhalken maar moet wel echt precies op de goeie moment naar de juiste plek gooien. Dat laatste is trouwens iets wat niet altijd goed werkt. Een stuk dat open lijkt (bijv. een kapot raam) functioneert niet altijd als een gat, waardoor je zo'n pipe bomb ertegen gooit in plaats van er doorheen, en zelf bijna de pijp uit gaat.

Er is genoeg variatie in de verschillende Terminators. Sommigen zijn speciaal voor het spel bedacht maar de meeste zul je herkennen uit de films, hoewel ze niet allemaal aan bod komen. Die zwaardere, oudere modellen met miniguns zoals in Terminator 4 zie je bijvoorbeeld niet. De HK vliegtuigen wel, alsmede de T-47 tank die je ook in de eerste film zag. De vroege modellen T-800 Terminators zijn niet bijster snugger en patrouilleren vooral op vaste routes, maar op den duur kom je eentje tegen die vermomd is als mens. Dat blijkt een geavanceerde model die je bijna altijd blijft achtervolgen, de T-850 Infiltrator. Dan schijt je wel in je broek want je schiet ze ook met een plasma wapen niet even dood, terwijl een paar kogels van hem wel dodelijk zijn. Van dichtbij ben je ook kansloos tegen een T-800 Terminator, anders dan in de film Terminator 4, waarin ze je alleen oppakken en gooien.

Je krijgt wel al snel een bril waarmee je altijd Terminators kunt zien, ook door muren. Het maakt het stukken makkelijker en in een vervolg zouden ze dit misschien wat subtieler op kunnen lossen, door het ding op een batterij te laten lopen. Andersom kunnen alleen de meer geavanceerde Terminators door muren kijken, anders zou je kansloos zijn.

In het begin krijg je wapens waarmee je alleen kleinere Terminators kapot kunt schieten, zoals ouderwetse M-16's. Het pistool is vrij nutteloos en zo zijn er wel meer oude wapens die al snel niet meer nodig zijn, omdat de plasma geweren veel sterker zijn en er ook genoeg ammo voor is.

Ik had graag nog iets meer moeilijkheidsgraden gezien. Ik had nu het gevoel dat vooral de balans teveel recht werd getrokken door dingen die eigenlijk te sterk waren om realistisch over te komen (de bril, de supersterke plasma wapens). Een nieuw deel zou betere AI moeten hebben en een wat uitgebalanceerder arsenaal aan wapens, waarbij plasma wapens en munitie schaarser moeten zijn. Je zou John Connor veel vaker mogen zien ook.

De geluidseffecten....zijn fantastisch! Echt alle vette geluiden uit de films zijn te horen. De soundtrack is ook heel OK, sfeervol zonder dat het heel erg blijft hangen.

Uiteindelijk is het verhaal niet heel verrassend, de karakters boeiden me ook niet zo en zoals gezegd zie je amper iets van John Connor. Maar er zitten leuke knipogen in, zo kom je op een gegeven moment het levenloze lichaam van iemand tegen die precies op Robert Patrick lijkt....de latere T-1000! Het spel is wat kort, ongeveer een uur of 20 ben je zoet.

Prima DLC, had ik een stuk langer plezier mee dan met veel andere, vaak overgeprijsde DLC: 16 uur speeltijd. Het verhaaltje is simpel, je gaat op reddingsmissie met Kyle Reese.

De lompere T-600 wordt hier geintroduceerd. Daarnaast nog een speciale eindbaas, maar verder zie je dezelfde Terminators. Het blijft leuk en grafisch is het hele mooie DLC.

Raar is wel dat je geen crafting meer kunt doen in de laatste uren. Zo zijn er wel meer gameplay elementen die weinig tot niet gebruikt worden: hacking, lockpicking. En interessante choke points om lasermijnen en dergelijke te kunnen gebruiken kom je ook niet tegen. In dat opzicht was het reguliere spel wat gevarieerder en had die betere level designs.

Inderdaad vreemd dat deze enkel voor PC uitkwam. Het gebeurt wel bij meer spellen, bijvoorbeeld Shadow Tactics. De DLC daarvan (Aiko's choice) was ook PC only. Het verhaal daarbij was dat het omzetten teveel werk was. Snapte ik geen kont van, aangezien die met het vrij universele pakket Unity gemaakt is.

Maar nu waren de laadtijden wel veel korter op de PC...dus ik denk dat ik Robocop van deze ontwikkelaar waarschijnlijk ook voor Steam ga kopen zodra er een leuke aanbieding is ergens.

Een prima conversie.

Het bordspel heb ik meerdere malen met plezier gespeeld en is een favoriet onder mijn spelletjesmaten. Nu vind ik dat spel wel een aantal gebreken hebben: je kunt nooit precies zien wie nu echt voor staat en er ontbreekt op teveel kaarten een duidelijke uitleg, doordat de symbooltjes niet veel verheldering verschaffen. Daarnaast zijn er net iets teveel specifieke regels om te onthouden. Hier staat tegenover dat je gewoon lekker veel te doen hebt en volop in het management van je bedrijf bezig bent om meester van Mars proberen te worden.

Het enige probleem is dat het spel echt langer duurt zo op de PC. ik heb zeker 3 uur zitten spelen voor 1 pot tegen 2 computer tegenstanders. Terwijl een normaal potje met 3 spelers gewoon 2 uur duurt.

De soundtrack is wel lekker, ontspannend en spacy.

Spel is goed verzorgd verder, opties die je tot je beschikking hebt zijn duidelijk zichtbaar. Minpuntje hier vond ik nog dat je niet duidelijk kon zien waar je greeneries mocht plaatsen en waar niet.

Hoe slim de computer tegenstander nu is weet ik nog niet, ik heb eentje met normaal nivo in mijn eerste pot meteen wel verslagen, terwijl ik in de laatste beurt echt niet lekker uitkwam, dus dat had ik niet direct verwacht.

Met mijn maten heb ik altijd inclusief expansie gespeeld en die zit nu in de beta fase. Die expansie maakt dat je in het begin nog wat extra richting krijgt met je bedrijf dus dat gaat zeker de moeite waard zijn.

Leuk voor de liefhebber van mooie kaartspellen. Verwacht alleen geen diepgang ala Magic. Het Gwent spel, uit de Witcher spellen, is wat beperkt maar hier kun je verschillende tactieken uitproberen tegen computer tegenstanders en de nodige puzzels oplossen, hoewel ze niet allemaal even sterk zijn (of zelfs maar puzzels genoemd mogen worden). Verder is het geheel verfraaid met prachtige omgevingen waardoor je reist en goud, hout of soldaten oppikt (dit gedeelte voelt niet echt als spelen maar het is een manier om te vorderen in het verhaal) en je puzzels of battles uitkiest, voor zover optioneel. En een mooie soundtrack.

Fijn is de variatie waarmee je je held met een ondersteunende actie kunt uitrusten, maar vreemd is dat je alleen maar met Queen Maeve kunt spelen. Het was best lollig geweest als ik zelf met monster decks (of overgelopen vijanden) had mogen spelen en daar hadden ze best iets voor kunnen verzinnen. Ook kwam ik toch vaak uit op maar 2 of 3 verschillende decktypes, wat weinig is. Evengoed heb ik genoten en het hele spel met plezier uitgespeeld.

Er zit ook nog een heel verhaal bij, voor wie dat interessant vind (volledig en sterk ingesproken, maar wel statisch gepresenteerd, ondersteund met slechts enkele plaatjes, zonder cutscenes). Het gaat tenminste eens niet om Geralt of Rivia, wel blijft het principe van kiezen voor het minste van 2 kwaden behouden.

Een interessant uitstapje van CD Project Red, waar ik me zeker mee vermaakt heb. Een vervolg zou toch een nieuwe variant moeten introduceren met nog wat meer diepgang, meer tactische mogelijkheden en meer verschillende speelkaarten en helden waar je zelf mee mag spelen. Mogelijk zou er zelfs een bordspel achtige manier met de landschappen om kunnen worden gegaan om ook dat gedeelte interessanter te maken.

Net uitgespeeld. Het spel helpt je hiermee ook want als je vaak afgaat tegen een eindbaas worden er checkpoints opgeslagen als je hem al half te grazen hebt.

Aan het verhaal heb ik amper aandacht besteed. Je hebt te maken met een vrij gezichtsloze menselijke vijand in de toekomst waarmee oorlog wordt gevoerd. Bepaalde eindbazen zoals die androide Ash zijn wel leuk gedaan.

Het is een spel met een indrukwekkende hoeveelheid vuurwerk, prima graphics en mooie geluidseffecten maar wat minder persoonlijkheid. Je komt ook zo ontzettend veel gebouwen en tech tegen dat ik de natuurlijke omgevingen van bepaalde planeten wat miste, ik vond de levels daarin het mooist en leukst.

Hier en daar wel leuke grapjes en de relatie met BT (met die heerlijke Optimus Prime stem) wordt wel goed uitgewerkt. Veel verschillende wapens die allemaal wel sterk zijn. Iets teveel parcour gedoe ala Mirror's Edge misschien. Best lekker om weer een keer zo te knallen maar ik denk niet dat ik hem nog een keer ga spelen. Enkel de moeite waard als je een sale ziet.

Pas weer uitgespeeld, voor de 3e keer denk ik. Blijft verslavend. Dit was de PS3 HD Remaster.

Ik haal er toch een halfje af en dat is vanwege een aantal fouten:
-vooral tijdsdruk wordt snel vervelend. Voordat je ook maar een idee hebt waar en wat je moet doen en boeh of bah kunt zeggen is het van "gvd Fisher wat doe je nu toch, waar bleef je nu, de missie is over";
-hier en daar werkt interactie met de omgeving niet soepel;
-soms echt te vaag waar je naar toe kunt, wat pointers op allerlei manieren zouden helpen;
-wall jumping...pfff wat een ramp;
-soms bugs...zo moest ik de missie in de Chinese ambassade overnieuw doen omdat een of andere pief niet op kwam dagen voor de retinal scan.

En ja de cutscenes zijn ook niet veel soeps maar daarvoor speel ik geen Splinter Cell.

Zeer plezierige replay. Blacklist mag zich tot een prima aflevering in de reeks rekenen en ook tot de meest toegankelijke.

Een aantal zaken die best fijn waren bij het vorige (en vermaledijde) deel Conviction is erin gehouden. En verbeterd zoals de mark & execute die je opbouwt naarmate je meer stealth takedowns doet. Maar hier is een behoorlijke dosis stealth aan toegevoegd waardoor het veel beter in balans is. Ook die 3D tekst en missie markeringen maken het erg speelbaar.

Minder is zeker het gemis van Ironside. Want zijn vervangende stem is niet alleen weinig speciaal, het hele personage Sam Fisher wordt hier gewoon geen eer aan gedaan door het schrijfwerk. Hij is hier erg arrogant, volgens het boekje en dominant. Dat voelt niet goed aan omdat Lambert zo'n belangrijke presence gaf en vaak juist de strenge baas was. Verder is de stem van Grimsdottir vervangen en zie je hier toch een heel andere presentatie van dat karakter. Het lijkt erop dat ze weinig naar de originelen gekeken hebben. De hacker is nog wel een leuke toevoeging hoewel erg clichematig. Isaac gaan we misschien nog wel vaker zien.

Toch is het verhaal met die Engineers best goed, met een glansrol voor de charismatische Carlo Rota (zat ook in de latere seizoenen van 24) als schurk Sadiq. De locaties zijn erg gevarieerd en tof, van de villa van een Zuid Amerikaanse info dealer tot het intimiderende Guantanamo Bay. Verder zijn de cut scenes eindelijk een triple A game waardig, een enorme verbetering.

Wat de stealth gameplay betreft: een aantal gimmicks worden toch wel gemist. Lock picking, hacking, camera's, mijnen, afleidingen met flessen en blikjes... En die vervelende honden vonden ze dan weer wel nodig. De ontplofbare robot drone auto'tjes waren wel een goed idee.

De upgrades boeien niet zo. Leuk dat je kunt sparen voor een sniper rifle of shotgun en wat betere geruisloosheid in je outfit kunt krijgen, maar that's it. Die extra missies ook niet omdat het allemaal repetitief is, versla 5 golven van 5 vijanden is en dat soort opdrachten.

De kleine mini missies waarbij je moet scherpschieten vanaf de lucht zijn wel weer vermakelijk voor hun korte duur. Variatie is zeker een sterk punt door het hele spel.

En grafisch is dit deel het mooiste van alle Splinter Cell games! Niet verbazingwekkend aangezien deze echt in het latere gedeelte van de lifecycle van xbox 360 en ps3 uitkwam.

Al met al toch een must voor de Splinter Cell fan.

Ik weet niet precies meer wanneer ik deze er (voor de derde keer) er in gedaan heb, ik denk vorig jaar. Het bleef heerlijk. Kleine ergernissen die hier en daar in andere delen opdoken had ik hier volgens mij niet.

Ze hadden bovendien nog wat hele fijne extra features toegevoegd met een mes waarmee je meteen een stealth kill kunt doen of een tentdoek kint doorsnijden. Ik hoefde me ook nooit te pletter te zoeken of te pielen met het klimmen over obstakels waarbij niet duidelijk was waar je nu verder kon, iets wat in de eerste twee delen nog wel eens een ding was.

Verder waren een aantal ubercoole stealth kills toegevoegd: aan een buis hangen en dan een vijand bij de nek optillen en ...*krak*. Of ergens omhoogklimmen aan de voeten van een bewaker en die kennis laten maken met de onverbiddelijke wet van de zwaartekracht...

kortom gewoon zalig.

Het verhaal is niet bekleven maar dat vind ik gewoon niet zo belangrijk. Hier was gameplay koning, wat zeg ik, keizer. Beste Splinter Cell game en daarmee de beste stealth game ooit wat mij betreft.

Een korte Splinter Cell die in een uurtje of 10 wel klaar is. Dit moet echt als een tussendoortje gezien worden in de sterke Splinter Cell reeks. Er zitten innovaties in, maar ze zijn overdreven toegepast. Mark en execute van 5 vijanden tegelijk, scheit och uit. De vele manieren en gadgets om meer mee te kunnen sluipen ontbreken ten faveure van meer actie, wat toch niet echt Splinter Cell is. Het is wel fijn nu om je doelen altijd duidelijk te hebben en ze zijn mooi grafisch weergegeven.

Grafisch is dit deel prima maar de meer memorabele locaties zoals eerdere delen die kenden ontbreken, met alleen de slotlocatie als uitzondering.

Je wordt continue opgejaagd eigenlijk als Sam, dus onzichtbaar een missie ghosten zit er gewoon niet in. Terwjil dit in de vorige delen eigenlijk het ultieme vakwerk van Sam als meesterspion betekende, zeker als hij alleen zonder Fifth Freedom mocht opereren. Voor veel Splinter Cell liefhebbers is dit meer actiegerichte deel dus niet het summum.

Hoewel hoog wordt in wordt gezet, zeker op het eind (wat er met Lambert gebeurt, het Witte Huis) weet het verhaal nooit echt te raken.

Het is duidelijk dat er bij de makers een soort sleetsheid in trad, net als bij Michael Ironside die hierna geen zin meer had en men graag iets nieuws wilde. Die vernieuwingen zijn hier in ieder geval redelijk succesvol uitgeprobeerd maar beter gebalanceerd in het prima Blacklist, wat de coole gimmicks van dit deel combineerde met de betere elementen van de eerdere delen, hoewel de diepgang qua mogelijkheden en sluiproutes in Blacklist wel weer minder was.

Ubisoft heeft al jaren lang geen Splinter Cell meer gemaakt en we zien of horen heel weinig. Vreemd, gezien de lof die Metal Gear Solid V jaren terug ontving en de duidelijke honger die er is voor meer van dat soort moois. Er komt wel een animatieserie op Netflix (hopelijk met de stem van Ironside).

Deze heb ik 2 jaar terug nog eens eer aan gedaan. Wel kwam ik erachter dat de PS3 versie grafisch of anderszins tekort schoot en heb ik de Xbox360 versie gekocht. Verhaal is OK en het op tijd moeten vervullen van opdrachten zonder je cover te blowen geeft een zekere spanning. Dit was een leuke nieuwe invalshoek. Typisch Splinter Cell oude stijl is wel dat je ook bij die tijdsmissies niet perse weet waar je naar toe moet. Verder is hij wat korter van duur dan gemiddeld in de serie (hoewel het heel wat meer stealth plezier biedt dan Conviction). Kritiek op dit deel is ook dat er relatief veel hergebruik is van dezelfde locatie, de basis waar je undercover loopt.

Een prima vierde deel dat hierdoor niet Chaos Theory evenaarde maar wel een smakelijke voortzetting van de reeks ten beste gaf.

"The elevator stopped!".

"Thanks, Lambert"

Een zeer waardige opvolger van een klassieker die het begin was van mijn favoriete spellenreeks. Net op de PS3 heruitgave voor de 3e keer gespeeld.

Het verhaal behoort tot de beste in de serie, er is goed over nagedacht en er is weinig heerlijkers dan tegen zo'n Che Guevara lookalike (Sahudi Sadono heet hij hier) even de Fifth Freedom uit te mogen oefenen. De cutscenes hebben ook een enorme sprong vooruit gemaakt.

Dennis Haysbert casten als Lambert was een slimme zet, hij genoot faam door een sterke rol in de serie 24 als de president. De stem van Grimsdottir vond ik net wat minder.

Michael Ironside is hier op zijn best, iconisch gewoon die stem en in dit deel maakt Sam nog lekker sarcastische opmerkingen, zoals bovengenoemde. Jammergenoeg is Ironside Splinter Cell beu geworden na 5 delen.

Qua locaties is de trein de meest bijzondere, verder mag je o.a. in LAx airport rondsluipen, Indonesie, een onderzeeer. De belichting is mooier geworden en je hoeft minder vaak je night vision te gebruiken.

Want dat is altijd een kritiekpuntje wat vooral niet ingewijden afstoot: "huh is dit hele spel eigenlijk zwart wit?". Dat is hier minder het geval dan met het eerste deel. En je ziet dat ze in latere delen ook wat meer balans zoeken, hoewel de duisternis altijd Sam's beste vriend blijft. Gelukkig kon ik naar hartelust lampen kapot schieten en dat was ook veel nuttiger dan die onhandige camera-jammer.

Soms is het echt te onduidelijk wat je moet of mag doen (en waar). Je Opsat helpt daar ook niet altijd voldoende bij. Gelukkig zijn er niet teveel missies met tijdsdruk.

Qua gameplay is het duidelijk dat dit spel 15 jaar oud is. Het functioneert allemaal wel maar je bent toch meer aan het klooien omdat interactie met de omgeving niet altijd soepel is. Soms moet je wel heel exact op het goede plekje staan om ergens op te kunnen springen. En er is in LAx een lift waar je uit moet klimmen en dan is het van succes ermee, ik had geen idee waar naartoe en hoe. En dan probeer je ergens naar toe te bewegen waar dat niet kan of je valt te pletter.

Dit gezegd hebbende blijft de gameplay verder best goed maar je ziet het spel wel evolueren, Chaos Theory was echt nog wel een nivo hoger en ook Blacklist was soepeler.

Leuk blijft dat je af en toe op bewakers kunt springen om ze bewusteloos te maken. Het sticky cam trucje (een sticky cam van dichtbij op het voorhoofd van bewakers schieten) lijkt hier niet meer op te gaan. Niet heel erg maar het was wel een grappige gimmick en een manier om een beetje te sparen op de supersterke Sticky Shockers. Waar ik er even goed meestal nog zat van over had en ik zat op Hard te spelen. Als doorgewinterde Splinter Cell fanaat probeer ik gewoon te besparen erop en zoek ik altijd de sluipaanval met de blote handen van Sam, dat wapen gebruikte ik toch het meest, afgezien van noodzakelijk geweld met de vuurwapens.

Er was wel 1 vervelend gedeelte bij die basis waar de onderzeeer was aangemeerd. Daar werd je gedwongen te vechten. Op een gegeven moment liep ik een trap af en werd ik ontzettend vaak verschalkt omdat de vijand te ver weg zat om een granaat erop te gooien. Uiteindelijk won ik het op een flauwe manier door net een hoekje te pakken dat de vijand me niet goed kon zien maar vanaf waar ik net wel kon snipen.

Een enorme fout zat er nog in dat TV-station waar Sadono. Die Ingrid Karlson was niet eens te verstaan door het keiharde geluid van de regenbui.

En wederom aan het einde van dat level vond ik het onduidelijk wat ik nu moest doen. Want Sadono gevangen nemen (doden mocht niet) leek toch wel erg lastig met al die bewaking en je had niet de tijd om die eerst weg te ruimen. Bleek dat het toch mogelijk was te ontsnappen met Sadono als human shield, hoewel ze wel op je kunnen gaan schieten (met getrokken pistool). Maar goed ik zat vroeger ook wel een beetje hulp op te zoeken af en toe het hoort er soms bij met Splinter Cell.

Hier en daar wat schoonheidsfouten maar verder is en blijft dit gewoon top. Play it again Sam!

Ook deze was een replay waard door een mooie en (in de aanbieding) betaalbare PS4 versie (de eerste keer speelde ik het op de vorige console generatie). Iets teveel ergerlijk gekreun en gesteun van Lara die het alsmaar moeilijk heeft, dat was allemaal iets teveel en te serieus. Maar dit was een enorme comeback van een legendarische reeks waarvan het vuur toch wat gedoofd was geraakt. Met een enorm toegenomen speelbaarheid die revolutionair is te noemen, naast lichte RPG elementen. Het verhaal is simpel, maar prima ook.

Nu ik achter elkaar Legend, Underworld en Anniversary gespeeld heb kan ik in ieder geval beamen dat ik deze in de goede volgorde gespeeld heb. Want dit was toch wel de moeilijkste, met name vanwege de eindbazen. Bij een aantal, zoals de T-Rex en de Centaurs, had ik toch echt wel hulp nodig. Gelukkig werden die op Stella's Tomb Raider YouTube pagina uitstekend stap voor stap uitgelegd.

Naast een aantal frustrerende eindbazen zijn er ook bepaalde stukken waarbij je nogal vaak uit kunt glijden of anderszins de fout in gaat en een lang stuk weer helemaal overnieuw moet doen. Dit maakt het spel soms vervelend. De slow motion modus is ook wel erg lastig om onder de knie te krijgen, zelfs aan het einde van het spel. De shotgun lijkt ook nooit te werken in slow motion.

Verder vind ik de artwork met name in de cutscenes inconsistent. Lara zelf is stukken realistischer getekend dan de cartoon-achtige Natla. Daarnaast nog wat schoonheidsfoutjes in de menu's want niet alle extra's werken goed, het aantrekken van een andere outfit bijvoorbeeld. Het enige wat ik verder miste was een lampje, want sommige levels zijn nog best donker.

Maar verder zijn de ontwerpen prachtig en de tombes leuk. De dosering van autosaves is ook erg goed gedaan en het spel leidt je over het algemeen wel de goede kant op, alleen in Peru heb ik erg veel rondjes gelopen. In de andere gebieden zijn de tombes beter van elkaar gescheiden zodat je niet van alles 3x overnieuw aan het doorlopen bent. De sfeer is ook goed door prima, doch spaarzame, ambient muziek.

Wat verhaal betreft: dit is nooit het belangrijkste bij Tomb Raider, het fijne van Tomb Raider is dat je, ondanks pittige actiestukken hier en daar, toch vrij ontspannen kunt genieten van je solitaire zoek- en puzzeltochten, zonder bijdehand geklets van Drake en Sully zoals in Uncharted. Legend is echt de enige Tomb Raider waarbij je commentaar kreeg van je staf en ze hebben daar niet voor niets van afgezien in latere delen.

Al met al is deze remake van deel 1 toch een mooie bekroning geweest op meer dan 10 jaar Tomb Raider. Ik zou het erg tof vinden als deel 2 en 3 ook zo'n behandeling krijgen. Wat ze ook zouden kunnen doen is al die custom levels die fans gemaakt hebben eens gaan bundelen. Het is een reeks die me waarschijnlijk nooit gaat vervelen.

Erg leuk weer om nog een keer te spelen. Dit spel is een enorme upgrade geweest voor de Tomb Raider franchise. En terecht uitgebracht in een aantrekkelijk HD remaster pakket van 3 TR spellen (Underworld en Anniversary incluis). Bij Legend was het een goed nieuwe idee om wat commentaar toe te voegen van tech expert Zip en historicus Allister die je op afstand in de gaten houden, dit maakt het spelen wat levendiger. Deze Tomb Raider heeft ook wel de beste stem actrice voor Lara. Soundtrack is lekker vlot, de sfeer blijft grotendeels luchtig.

Erg leuke tombes en zeer toegankelijk in de regel. Slechts een enkele keer heb je misschien een hint nodig. Zeer gevarieerd qua locaties ook, je gaat de hele wereld rond. Net als de uiteraard veel mooiere latere trilogie is ook deze trilogie echt het herspelen waard. Tijdloos plezier waar je van tijd tot tijd weer van kunt genieten.

Enige minpuntjes:
-sommige eindbazen zijn erg vervelend, vooral als de gameplay het toch wat af laat weten (bij het zeemonster kun je niet snel genoeg je haak gebruiken);
-aan de korte kant;
-granaten kun je niet goed mikken;
-ik mis een optie om te wisselen tussen doelwitten.

Nu verder met Underworld, die voortborduurt op het verhaal en grafisch nog een tandje bijzet.

Wederom met plezier voltooid. Iets pittiger en langer dan Legend met weer wat meer nadruk op de pure Tomb Raider ervaring, dus wel wat actie hier en daar maar vooral veel exploratie in flink grote tombs en minder lineair.

+grote mooie omgevingen om te verkennen, waarbij je zelf voor een deel de volgorde mag bepalen;
+leuke puzzels met veel componenten, goed level design;
+het verhaal borduurt goed voort op Legend en kent mooie cutscenes;
+van alle TR titels is Lara hier het meest sexy;
+geen vervelende eindbazen meer;
+het hint systeem helpt soms flink;
+over het geheel gezien is de gameplay redelijk goed;
+lekker motor rijden weer, helaas enkel in Mexico.

-Zip en Allister bestaan nog wel maar zijn niet meer te horen;
-de sonar kaart vond ik vrij waardeloos en is ook heel lelijk gedaan;
-de omgevingen hadden iets meer duidelijke herkenpunten en kleurverschillen kunnen gebruiken zodat je makkelijker kunt orienteren;
-bugs! Het komt nogal eens voor dat Lara vast zit/staat of het spel (af en toe) zelfs helemaal vastloopt;
-het klimmen op horizontale stokken is nogal eens een crime;
-als je eenmaal de hamer van Thor hebt dienen die andere wapens geen enkel nut meer;
-de schatten die je vindt bieden geen enkele beloning, je ziet geen afbeelding van ze van dichtbij of wat dan ook.

Een heel fijn tussendoortje. Omdat ik niet perse zin had in zenuwslopende (en repetitieve) hack & slash heb ik hem op Scout uitgespeeld.

Zoals hierboven genoemd, de verschillende aanvallen houden het voor zijn speelduur (6 uur?) interessant, zeker omdat bepaalde vijanden net weer een andere aanpak vergen en grafisch is het spel een parel. Ook de gameplay is erg soepel. De stemmen zijn van de originele serie, dus je kunt genieten van onder andere de onvolprezen Peter Cullen (ik dacht altijd, daar zit een bak audio effecten achter, maar...):
Peter Cullen explains how he created the voice for Optimus Prime - YouTube

De simpele 80s rock muziek maakt het af. Het verhaaltje is typisch Transformers: het gaat weer om 1 of ander oud technisch artefact met een verwoestend potentieel (daar lijken ze een oneindige voorraad van te hebben en die verdimde Megatron vindt ze elke keer maar weer) als kapstop voor een opeenvolging van gevechten tussen Autobots en Decepticons. Met uiteraard het lot van de aarde als inzet.

Ik had al vrij snel een duidelijke voorkeur voor Optimus, door zijn 360 graden ram aanval. Die Dino vond ik de minste. Maar het is goed voor de fans dat je keuze hebt uit nog 3 andere autobots: Bumblebee, Sideswipe en Wheeljack.

Zoals eerder genoemd, je kunt stationair of rijdend schieten (met auto-targeting dus vaak raak, maar je munitie gaat snel op), ramaanvallen doen, hakken/zagen of ontwijken. En als je die laatste op de juiste momenten doet (geluid geeft een belangrijke hint ervoor) dan wordt je beloond met vertraging, wat mooi vormgegeven is doordat alles even een blauwe tint krijgt. Voltooide hak en zaag combo's worden beloond met een ramaanval zolang je niet al lang op een andere knop hebt gedrukt.

Het had nog wel wat leuker gemaakt kunnen worden door echt racegedeelten in te bouwen waarbij je schade kunt lijden door botsingen en af kunt remmen. Nu kun je eigenlijk zorgeloos overal tegenaan knallen of van af vallen.

De vele items die je kunt vinden vond ik niet boeiend. Ik had zelden het idee van ja, die had ik nodig. Ook het stoeien met wapens door synthese ervan was weinig interessant. Hadden ze net zo goed weg kunnen laten. Veel beter was geweest het gewoon bij een aantal simpele items zoals health packs of schilden te houden.

De omgevingen missen wat variatie. Alles lijkt zich rond dezelfde stad te concentreren, met wat uitstapjes naar volledig kunstmatige omgevingen die Tron-achtig aan doen en wel cool zijn gedaan.

Maar aan diversiteit in Decepticons is geen gebrek en je mag er lekker veel tegen beuken. Straaljagers, Insecticons, Constructicons en andere reusachtige slopers.

Deze deckbuilder beviel me wat minder omdat de resource management zoals die uitgewerkt is niet aan mij besteed was, zo vond ik te vaak verplaatsing van de karakters op het bord te duur. Dit was iets wat in Gordian Quest beter voor me werkte. Ook vond ik de menu's grafisch niet goed afgewerkt. De artwork is ook weinig speciaal en vaak wat basaal. Gezien het enorme aanbod in dit genre ben ik daarom na een aantal uur hiermee bezig te zijn, weer verder gaan kijken.