menu

Hier kun je zien welke berichten FlorisV als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Shadow of the Tomb Raider (2018)

4,0
Dit was een 4,5 geweest en de beste uit de reeks als het spel niet teveel last had van het soms urenlang moeten zoeken naar de ingang van tombes. De beslissing om er nog meer dan de vorige delen een open world van te maken is echt een fout geweest daarom vind ik.

Wel heeft dit spel nog meer stealth, wat spekkie voor mijn bekkie is. Lara goes Rambo. Het verhaal is ook best interessant omdat nu Lara zelf eigenlijk onbedoeld een hoop ellende veroorzaakt.

De Challenge Tombs zijn ook de moeite waard. Maar helaas moet je je soms dus echt te pletter zoeken ernaar, zonder online gidsing kwam ik er niet uit.

Shadow Tactics: Blades of the Shogun (2016)

4,5
Deze stealth game (ik beschouw het zelf niet als strategisch spel!) zit ontzettend goed in elkaar. Ik was vooral onder de indruk hoe gebalanceerd en goed uitgetest alles was. Echt Duitse degelijkheid, petje af. Het ziet er ook mooi uit en speelt ontzettend fijn op de console, je mist absoluut geen muis. Het kunnen draaien van de camera is de belangrijkste verbetering t.o.v. de oude Commando spellenreeks, waar deze veel van weg heeft. Soundtrack past goed in het hele feodaal-Japanse sfeertje met shoguns en samurai. Ninja's zijn er niet, wel een shinobi zonder gezichtsbedekking. De verschillende karakters vullen elkaar erg goed aan en moeten elkaar vaak helpen:
-het meisje met de boobytrap en lokfluit;
-de dame die zich kan vermommen en verveelde bewakers met haar charmes kan afleiden, of een dikke haarspeld razendsnel kan inzetten als dodelijk wapen;
-de dakbeklimmende shinobi met shiruken werpsterren;
-de samurai met een verwoestende aanval als veel bewakers dicht op elkaar, ook kan hij sake neerleggen als lokaas;
-de oude scherpschutter met wandelstok.

De verschillende typen bewakers maken het ook interessanter. De ene is bijvoorbeeld niet gevoelig voor een lekkere Sake fles en moet stationair blijven, de andere patroulleert, verder zijn er heel sterke bewakers die niet door 1 karakter overmeesterd kunnen worden.

Er is ook nog een verhaaltje en daar is zeker over nagedacht, maar daar ging het mij niet zo om. De soepele gameplay is de grote hoofdrolspeler.

De AI is sterk, bewakers houden elkaar goed in de gaten en zullen ook altijd op onderzoek gaan als er een lijk in het zicht ligt of zelfs als hun maatje spoorloos is. Een alarm betekent toch wel overnieuw beginnen, dus geduld is een schone zaak. Gelukkig kun je saven wanneer je maar wilt.

Erg bijzonder vond ik ook de optie om twee acties tegelijkertijd uit te laten voeren, door van te voren de eerste actie in de schaduw modus in te plannen. Deze vernuftige shadow tactics werken als een klok.

De moeilijkheidsgraad wordt traag maar gestaag opgevoerd maar het blijft altijd te doen met de nodige trial and error. Erg verslavend en spannend om te spelen.

She Remembered Caterpilllars (2017)

4,0
Dit is echt een tof puzzelspel en je kunt het op de Switch spelen, pas voor 1 euro op de kop getikt.

Wel met een waarschuwing weet ik nu, jammergenoeg heeft dit rupsenspel nog een bug
She Remembered Caterpillars is good puzzle solving fun, but its Switch port is broken - destructoid.com

Ik vind het ietwat irritant dat ik de touch screen op de Lite moet gebruiken ipv met de controls kan wisselen tussen de poppetjes. De puzzels zijn echt uitdagend. Ik ben zelf een soms ongeduldige trial and error man die gaandeweg het inzicht probeert te werven door vooral te doen. Maar hier moet je echt wat meer plannen en ook je geheugen gebruiken om verschillende tussenstappen in het achterhoofd te houden. Een heel goede brain trainer voor mij dus.

Het is ook allemaal logisch en niet zo van poeh, hadden ze dat niet wat duidelijker en gestroomlijnder kunnen ontwerpen? Er zitten ook geen skill based onderdelen in. The Talos Principle, hoewel leuk, had beide euvels wel soms.

Het ziet er mooi uit en de opbouw naar lastigere puzzels is goed opgebouwd in een leercurve die niet te stijl aanvoelt. Je wordt niet teveel aan het handje gehouden en het is gewoon ontdekken wat dingen doen. Echt in mij straatje weer en een nieuwe winnaar na toppers als The Swapper, Gorogoa en Hitman/Lara Croft Go.

Shenmue (1999)

3,5
Als fan van Shenmue 2 heb ik vorig jaar deze gekocht (in een bundel met 2) als opwarmertje voor Shenmue 3 en omdat ik het hele verhaal nog niet kende. Nu kon je in Shenmue 2 weliswaar alle cutscenes bekijken van dit deel maar spelen laat je toch meer inleven.

Ik vond het leuk genoeg om uit te spelen, de gameplay van de gevechten is goed gedaan met de Virtua Engine en de vele gesprekjes kunnen verrijkend werken voor het verhaal, dat een vleug mysterie kent naast een ouderwets thema van wraak en eer . Je ziet in dit deel ook een klein stukje Japan in plaats van Hong Kong en dat verschil is zeker interessant. Ryo leert als een soort grasshopper van allerlei meesters en dat blijft toch wel heel cool.

Geinig zijn ook enkele mini games zoals het met de heftruck werken in de haven. Je wordt wel behoorlijk aan het lijntje gehouden in het uiteindelijk vrij simpele verhaal door elke keer doorverwezen te worden naar persoon B die je weer naar persoon C leidt om uiteindelijk van persoon Z te weten te komen waar Lan Di, die je vader vermoord heeft, zich bevindt. Vervelend is soms ook dat je op precieze tijden ergens moet zijn omdat je niet echt kunt wachten. Snelreizen zit er helaas ook niet in.

Wel de QTE (quick time event) scenes, waarbij je gewoon op tijd op bepaalde knoppen moet drukken en die vind ik het leukste.

Veel gamers zullen zich wel ergeren aan het slakkentempo en de hoekerige graphics maar toch is Shenmue baanbrekend geweest, voor die tijd een duur spel om te ontwikkelen vanwege het grafische detail en het drukke stadsleven dat ze zo realistisch mogelijk na wilden bootsen, door de lokale bewoners hun eigen leven te laten leiden. Ja, tijden veranderen snel!

Ik deel de kritiek van velen trouwens niet op met name de voice acting van Corey Huen als Ryo, die vond ik prima.

Shenmue II (2001)

Alternatieve titel: Shenmue 2

4,0
Mijn kennismaking met de Shenmue reeks en mijn absolute favoriet van de 3.

De zoektocht van de jonge jap en karateka Ryo naar de moordenaar van zijn vader, de veel sterkere Lan Di, zet zich voort in Hong Kong, met kleine stapjes maar gelukkig vind Ryo bondgenoten in onverwachte hoeken: bendeleider Ren en rijkeluisdochter Joy. Verder krijgt hij uiteraard de nodige wijsheden mee van allerlei kung fu meesters en leert hij gaandeweg de nodige moves. Ook moeten er meer vervelende klusjes gedaan worden zoals kratten sjouwen en mensen verleiden tot Lucky Hit spelletjes want op een gegeven moment moet Ryo belachelijk veel geld bij elkaar sprokkelen. Gelukkig is er een soort van cheat: met Big Or Small blijven gokken en opnieuw laden als je verliest, saven als je wint.

Dit is voor de huidige maatstaven niet een enorm goede game meer, maar het barst van de charme. Het leukste vond ik het karakter Joy, een brutaaltje en het mooiste meisje van Hong Kong (ze is een halfbloedje met rood haar, wow). De QTE scenes zijn ook erg tof om te doen. Het vechten met wederom de Virtua Fighter Engine zit prima in elkaar.

De soundtrack is prachtig. Hij zal misschien wat basaal en ietwat houterig/computerig overkomen op sommigen maar al die Chinese deuntjes, bij elke wijk weer een andere, vond ik werkelijk heerlijk.

En grafisch was dit toch echt 1 van de parels van de Xbox!

Het verhaal is weer erg langgerekt, een euvel door de complete Shenmue saga heen, die waarschijnlijk daardoor ook nooit afkomt. Maar het einde was zeker de moeite waard in dit deel.

Shenmue III (2019)

2,5
Ik wilde vorig jaar maar wat graag de makers van dit spel steunen en heb toen zo snel als ik het kon een preorder gedaan. Helaas bleek het niet zo'n schot in de roos als Valkyria Chronicles 4, die ik toen ook preordered had. Die titel was qua gameplay net zo tijdloos als maar Shenmue 3 kon me niet meer zo bekoren als de vorige delen. Niet alleen door een sleetse formule maar ook door het toevoegen van ronduit vervelende elementen als het geld moeten verdienen en daarmee eten moeten kopen om te kunnen rennen. Hierdoor wordt het reizen een vervelende klus. Verder kreeg ik al heel snel, heel hard mijn poeperd getrapt in gevechten waardoor ik gedwongen werd eindeloos veel martial arts trainingen te volgen, zoveel dat het niet leuk meer was.

Grafisch is het spel best wel mooi en de charme is zeker nog wel hier en daar aanwezig, bijvoorbeeld door het pure van Chinees plattelandsmeisje Ling. Maar voor mij was het niet genoeg.

Degenen die het hele spel wel uitspeelden vonden het vrij teleurstellend dus ik heb me die lijdensweg maar bespaard. Jammer, jammer maar soms moeten we leren loslaten wat we liefhebben. Zo zal er ook vermoedelijk nooit een Valkyrie Profile 3 komen, snif snif.

Silent Hill 2 (2001)

Alternatieve titel: Silent Hill 2: Restless Dreams

3,0
De beste soundtrack ooit, van genie Akira Yamakoa, mooie graphics, het beste Silent Hill verhaal bovendien, maar de gameplay is echt compleet ruk. Die van Resident Evil was al krukkig maar dit doet er nog 3 scheppen bovenop. Het beleven van het verhaal via de cutscenes en het luisteren van de muziek is geweldig, maar het spelen van dit spel is dat nooit geweest. Door het bijna continue volgen van een walkthrough heb ik me een al te lange lijdensweg bespaard.

Sky Force Anniversary (2014)

Alternatieve titel: Sky Force 2014

3,0
Ik vind het op zich leuk te spelen maar erg vervelend dat de lat zo hoog wordt gelegd voor medailles en je moet er maar liefst twee halen per level om verder te kunnen elke keer. Hierdoor zit je elke keer 3 of 4 keer hetzelfde level te spelen en dat wordt saai.

Slay the Spire (2019)

4,0
Ik vind dat ik nu na het uitspelen met 1 van de karakters wel een complete recensie mag geven . Hoewel ik zeker nog niet klaar ben met Slay the Spire.

Het is dus niet alleen een leuk spel maar ook rijk aan afwisseling, waardoor het op zijn minst interessant is de steile wandeling naar de eindbaas met een ander figuurtje te maken.

Het spel speelt ontzettend vlot en de speelkaarten blinken uit in eenvoud. Slay the Spire heeft een standaard gezet voor een genre dat op zich niet nieuw was maar in gamevorm nog niet was geperfectioneerd: de deckbuilder. Overigens kan ik fysieke varianten zoals Clank! en Ascension (ook op mobile te spelen o.a.) erg aanbevelen net als de DC Comics Deckbuilding Game.

Zoals aangegeven eerder, grafisch is het niet een parel, maar origineel is het wel en het is niet zo lelijk getekend als ik aanvankelijk dacht. De kinderlijk aandoende tekenstijl is een beetje te vergelijken met de bizarre DonJon strips misschien.

Wat Slay the Spire duidelijk veel meer doet dan andere deckbuilders is een gestaag aangeleverde karrevracht aan permanente bonussen uitdelen. Dit kan soms invloed hebben op je keuzes voor speelkaarten en maakt het weer interessanter. Synergie kan wel aardig oplopen hoewel Slay the Spire niet gericht is op eindeloze combo's, daar zijn de kaarten te simpel voor, het is geen Magic the Gathering.

Over het algemeen is Slay the Spire wel enigszins verslavend maar niet heel langdurig en vooral lekker om een uurtje of 1 a 2 te spelen. Je hebt het ook wel vrij snel voltooid. Maar zult zeker niet het gevoel hebben je geld verspild te hebben, je krijgt er genoeg plezier voor terug. En je snapt waar veel andere deckbuilding spellen hun inspiratie uit hebben gehaald. Dit genre is wel een blijvertje voor mij. Maar ik was toch al gek op mooie kaartspelletjes. Dat mooie, dat is hier niet het sterkste punt, het leuke en vlotte is dat wel.

SpaceBourne (2018)

3,0
Nu een uurtje of 10 erop zitten. Elke space shooter heeft zijn problemen en sterke punten ik zal ze benoemen:
+Grafisch prima in orde. Mooie branden en explosies, goede licht effecten.
+Gameplay is flink pielen om goed te krijgen maar uiteindelijk is alles wel met de controller te bedienen, zij het soms onhandig.
+Diepe gameplay met veel opties
+Veel missies in een Freelancer achtige opzet
+AI stem is prettig en de muziek ook
-maar bijvoorbeeld sommige kanonnen klinken echt voor geen meter. Verder is lang niet alles ingesproken, de wereld is wat stil
-teveel gezichtloze karakters uit de dertien dozijn fabriek…het spel mist persoonlijkheden.
-de benaming van locaties is fantasieloos. Je reist van A1 naar AR16…pff
-het is duidelijk groter gemaakt dan nodig met teveel hergebruik
-het switchen tussen modi (vliegen en stilstand om reisdoelen/loot te kunnen pakken) vond ik onnodig. Ik wil een vloeiende ervaring waarbij ik snel kan springen tussen locaties.

Uiteindelijk geldt voor elk facet dat er wel een ander spel is te vinden dat het net wat beter doet…maar Spacebourne is best een lekkere B-titel die zich voor een appel en een ei (2.49 e) gemakkelijk terugverdient. Vooral met de RPG-achtige Freelancer opzet onderscheidt het zich. Ik denk dat ik Rebel Galaxy Outlaw net beter vind.

Spellweaver (2016)

3,5
Leuk voor gevorderden in trading card games. Een sterke Magic The Gathering kloon in veel opzichten. Je kunt bijna geen "mana screw" (te weinig bronnen waardoor je amper een kaart uit kunt spelen) of "mana flood" (teveel bronnen met hetzelfde gevolg) krijgen doordat je bij het spelen van een bron (1x per beurt speelbaar) een kaart mag trekken en elke beurt een kaart uit hand mag ruilen voor een bron uit de bovenste 5 kaarten in je stapel. Alleen als je echt heel veel pech hebt levert de ruil niets op, het is mij in 20 potjes 1x gebeurd. Maar je mag sowieso ook nog een volledige "mulligan" nemen (een nieuwe hand trekken, zonder een kaart minder in dit geval) aan het begin van de pot.

Bijna volledig in het Nederlands vertaald, wat ik kan waarderen. De kaarten zijn best mooi hoewel het erg digitaal aandoende artwork wat karakter mist. De 6 facties (Orde, Natuur, Wijsheid, Woede, Verderf en Heerschappij) onderscheiden zich genoeg van elkaar. Een interessante mechaniek is ook het toevoegen van factie symbolen in de kost naast het nodig hebben van generieke mana (die altijd kleurloos is) om kaarten uit te kunnen spelen. Het spelen van een bron kan ofwel extra mana geven elke beurt of een factie symbool. Je kunt ook facties mixen.

De computer is over het algemeen niet al te dom hoewel er erg twijfelachtige zetten tussen zitten. Tegen mensen spelen is stukken uitdagender en gaat redelijk vlot als je geen pech hebt.

Heel interessant is de tactiek in het spel, waarbij niet alleen wezens elkaar kunnen aanvallen als ze dezelfde snelheid hebben minimaal, maar er ook een veilige linie is waar je wezens achter een soort muur zitten waar enkel vliegende wezens overheen kunnen. Die vliegende wezens kunnen wel weer geblocked worden door niet vliegende, een afwijking van Magic die velen zal verassen.

Leuk bij zo'n spel is naast het maken van decks het verzamel element. En dan wil je lekker veel sets zien met oneindig veel mogelijkheden. Dit viel me erg tegen. Zeker van een spel dat al 4 jaar bestaat. Er is amper meer dan een basis set. Wel is de basis set erg groot. Dat leek een flinke uitdaging om te verzamelen, omdat je weliswaar met spelen goud verdiend leverde dit maar mondjesmaat nieuwe kaarten op met het goud. Toen besloot ik maar te kopen in de marktplaats. Maar na 30 euro had ik nog lang niet de basisset compleet. Rampzalig genoeg bleek dat ik mijn geld verspild had omdat je via een code waar via een Steambericht op gewezen werd playsets (alles x4) van die hele basisset GRATIS kon krijgen.

Speel dit spel dus gewoon HELEMAAL gratis en laat je niet verleiden tot kopen! Wat je echt nog erbij wilt hebben kun je via spelen en smeden wel vergaren. Dat laatste is een fIjn systeem om kaarten te smeden die je echt wilt hebben, in ruil voor overvloedige bronnen of kaarten die je meer dan 4x hebt.

Ach ja, ik troost mezelf om mijn dikke, jammerlijke miskoop maar met het idee dat ik een leuk spel gesupport heb. Want het zit goed in elkaar. Hoewel Magic veel meer kaarten en combo's kent. Ik kan Magic liefhebbers het fantastische en gratis programma Forge aanbevelen voor vele uurtjes draft plezier.

Er zit in Spellweaver nog een verhaal modus en ook een draft modus, die leuke variatie bieden op de standaard duels. Je kunt helaas niet altijd potjes tegen de compu spelen (dagelijks worden er random uitdagingen aangemaakt).

Star Wars (1991)

5,0
Dit spel was het tofste verjaardagkado dat ik ooit gehad heb. In die tijd (ik was 14) vond ik het spel niet te moeilijk, hoewel ik op de Death Star moeilijk mijn weg kon vinden. Ik heb het ook al een keer uitgespeeld zonder alle schilden voor de Falcon te vinden, dat asteroidenveld was best te doen vond ik. Ik was toen al niet alleen enorm onder de indruk van de variatie die het spel bood maar ook van de prachtige graphics.
Je bestuurt een landspeeder, hebt veel platformer onderdelen maar mag ook vliegen en gunnen in de Falcon, om te eindigen in een X-Wing, eerst in 3D vanuit de cockpit, om uiteindelijk de Death Star Trench in te vliegen in een Captain Skyhawk (classic!) achtige modus voor dat ene schot uit duizenden, pardon miljoenen, met een beetje hulp van de Force en een wijs advies van ome Ben. Goede muziekjes en prachtige kleuren die het maximale uit de 8-bit machine halen. Dit was toen echt fantastisch en een klassieker in mijn boek.

Ik weet zeker dat het spel nu waarschijnlijk veel moeilijker voor me zal zijn. Ik kreeg Super Star Wars ook al niet voor elkaar. Ik ben dan ook bijna 30 jaar ouder...

Groot was onlangs mijn verbazing dat er ook een NES spel is geweest van Empire. Echt nergens gezien toen. Maar die ziet er net wat minder verzorgd uit wel.

Star Wars Jedi: Fallen Order (2019)

4,0
Jedi goes Tomb Raider. En het resultaat is zeker fraai. Ook stelde het plot me meer dan tevreden.

Fallen Order combineert Force Unleashed achtige hack and slash met Lara Croft-achtige exploratie in imposant uitgebreide omgevingen. EA heeft de nodige haat verzameld onder gamers maar lijken na hun Battlefront misbaksels behoorlijk goed op weg, ook gezien het goed ontvangen Squadrons.

Vandaag heb ik deze uitgespeeld. De laatste dagen raakte ik toch meer hooked. Bij Jedi Fallen Order had ik echt behoorlijk wat tijd nodig om er in te komen. Maar de laatste dagen heb ik het echt veel gespeeld, kwam het echte Star Wars gevoel en vloog ik er doorheen. Toegegeven kwam dit ook omdat ik de moeilijkheidsgraad omlaag stelde. Want de normale was voor mij best pittig.

Het spel is grafisch grotendeels een parel. Ik vind het gezicht van Cere, met ogen die zowat uit haar kassen ploppen...geen gezicht, maar verder is er veel moois te zien. Emoties zijn ook echt goed gedaan in de animaties. De camera is altijd op de juiste plaats. De muziek voegt veel sfeer toe zonder al te veel de vertrouwde deuntjes van stal te halen. Stemacteurs helemaal in orde.

Het spel speelt erg soepel zoals je van triple A mag verwachten. De balans is redelijk goed. Een onoplettend speler kan zelfs door een trooper klein worden gekregen. En door veel vijanden ook voldoende uit te rusten met zwaardere wapens zijn ze dreigend genoeg. Verder zijn bepaalde dieren zeker in het begin behoorlijk link. Wel had ik toch het typische probleem dat het nu eigenlijk te makkelijk was, maar een nivo hoger eigenlijk weer te moeilijk. Meer gradaties waren beter geweest.

De kaart is altijd iets wat lastig is om echt goed te krijgen. Hoewel ik ontzettend moest wennen aan de bediening vond ik wel dat de legenda erg handig was, je kon goed zien waar je naar toe moest, waar je nog niet was geweest etc.

Mijn kritiek op Jedi Fallen Order richt zich op een aantal kleinere zaken:

-Volgorde. Ik kreeg echt pas na vele uren spelen het Star Wars gevoel. Toen ik die Probe Droids tegenkwam met dat fantastische geluidseffect bijvoorbeeld. Ik denk dat het beter was geweest dat soort nostalgie opwekkende elementen eerder te introduceren (en tsja, troopers zijn nogal standaard);

-Verzamelen loont niet. Je krijg enkel cosmetische aanpassingen kado en wat lore, maar nooit uitbreidingen waar je echt iets aan hebt tijdens het spel. Leuk om af en toe dat schip een nieuwe lik verf te geven, je sabel een ander kleurtje of een andere poncho aan te trekken, maar erg lonend is het niet;

-Slechte hints. Hoewel ik wel van puzzels hou liep ik af en toe vast, dit is op zich normaal, ook bij Tomb Raider heb ik wel eens hulp nodig pmdat ik me te pletter loop te zoeken, maar toch hadden er soms behulpzamere hints verstrekt kunnen worden dan "ik denk dat we nog een bol moeten vinden"...duh!

Star Wars: Battlefront II (2017)

3,5
Nu ik klaar ben met de campaign vind ik het wel tijd voor een review. Nu is dit vooral een spel waar je het maximale uit haalt met een PS+/Live of vergelijkbaar abonnement. Maar in de bundel met Fallen Order en Squadrons is dit ook zonder zo'n abonnement zeker de moeite. Het is echt een heel mooi spel, met prachtige achtergronden en veel arcade actie.

Met name de 3rd person space battles zijn zalig. De shooter op de grond is afgezien van een soms misleidende crosshair (als je schuin achter een poort schuilt) competent en uitdagend genoeg en het is wel fijn dat je naar FPS kunt switchen. Doordat er genoeg troopers op je af worden gestuurd is er altijd genoeg uitdaging. Vaak draait het er wel om een soort van sweet spot te vinden waar je de tegenstander kunt ambushen. Danwel blijven bewegen (wat ik bijv. met Lando moest doen).

Graag zou ik een spel willen dat het beste combineert van de space battles hier en Squadrons...met lekker veel missies voor een single player campagne. Want nu ik de hoofdcampagne uitgespeeld heb kan ik ofwel kiezen voor nogal modale, repetitieve extra missies (breng 50 vijanden met je team om binnen genoeg tijd) of voor space battles waarbij ik binnen een halve minuut kapotgeknald wordt.

Hoe je het ook wendt of keert zie ik deze Battlefront 2 niet als een spel waarbij je echt tientallen uren zoet mee bent. Dus mijn advies is dit enkel voor een scherpe prijs te scoren en dan krijg je dik waar voor je geld.

Star Wars: Squadrons (2020)

4,0
Mooi vliegspel dat veel vuurwerk en spektakel biedt. De force is sterk met deze. Helaas heb ik geen VR helm, dat schijnt met dit spel echt de bom te zijn.

Op Story mode moeilijkheidsgraad net het spel voltooid. Dat ging vrij gesmeerd. Vooral genoten van de Imperial missies, omdat de TIE Fighters het beste manoevreren en gewoon een zekere coolheid hebben door hun typische geluid en uiterlijk. Voor meer uitdaging zou Pilot nog wel moeten lukken maar vooral missies met tijdsdruk vond ik erg lastig. Het locken van raketten en knallen met laser kanonnen werkt erg lekker en je hebt min of meer oneindige ammo, alleen kost herladen een beetje tijd.

Iets meer realisme had misschien toch gemogen daarin? Zo snel als je op magische wijze nieuwe raketten krijgt...hmm. Ook het kunnen overleven van botsingen...tsja het moet speelbaar blijven, anders was ik ook te vaak toast geweest.

De gameplay vind ik goed, maar de mapping van controles had beter gekund op PS4. Thrust (L) naar achteren zou niet dezelfde knop moeten zijn als boost (L3). Nu knalde ik per ongeluk dus te vaak tegen capital ships aan terwijl ik juist wilde afremmen.

Genoeg zinvolle keuzes in de starfighters en hun uitrusting. Zo krijg je met de A-Wing een heel klein, snel en wendbaar schip, maar de grotere Y-Wing heeft zwaardere wapens en bepantsering. Idem met de TIE/LN en de TIE bomber.

Wat bommenwerpers aangaat, het enige wat ik miste waren B-Wings. Verder zou het leuk zijn de vele andere TIEs (Defender, Scout, Avenger) ook te kunnen spelen. En in de clouds vechten op Bespin of iets dergelijks had ik ook nog wel tof gevonden.

Maar de missies zijn best tof om te doen. Over het algemeen is ook heel duidelijk wat je moet doen.

Nu heb ik geen PS+ dus kan ik over het online spelen geen oordeel vellen.

Het spel voegt hier en daar wat babbeltjes toe met je copiloten voor als je dat leuk vindt, ik wilde elke keer gewoon zo snel mogelijk mijn cockpit in en de hangar uit. Ik had het nog wel leuk gevonden om daar ook een stukje skill toe te voegen: netjes opstijgen en landen in de docking bay. Net zoals het bij straaljagers toch altijd weer spannend is als ze moeten landen op een vliegdekschip.

Voor een nieuw deel zou het denk ik tof zijn als je voor reloads naar bepaalde docking punten van je eigen capital moet gaan om er nieuwe raketten op te zetten, schilden te fixen en zo. Nu is dat toch wel op magische wijze opgelost en dat haalt je een beetje uit de immersie. Meer arcadey zou zijn power-ups en wapens oppikken op het slagveld en dat zou ik ook best cool vinden.

Super Star Wars (1992)

3,5
Zo dan, de Death Star is eraan. Dat laatste stuk, de attack run in de trench van deze Death Star bleek nog verrekte lastig. Het is me uiteindelijk gelukt door vooral te concentreren op de inkomende raketten, hoewel je tussendoor wel genoeg TIEs moet zien te raken ook. Dit zorgt ervoor dat je nog genoeg schilden hebt voor als je het moet opnemen tegen Darth Vader's TIE fighter, want die is beter beschermd en blijft raketten schieten. De eerste keer dat het me lukte Vader te verslaan gebruikte ik deze farmboy nog de verkeerde knop...maar de one in a million shot doe je gewoon met L1 en R1 tegelijk als de teller op 0 komt. Je krijgt nog 9 extra torpedo's maar hier heb je helemaal niets aan.

Ik ben ondanks mijn kritiek verderop echt heel blij dat ik dit spel nog eens heb mogen spelen en ook nog uitgespeeld heb. Natuurlijk, je kunt in de retro markt een SNES op te kop tikken of je kunt een emulator op de PC spelen en ook dan kun je cheaten door veel tussentijds te saven (via start...wel oppassen je krijgt maar 1 savegame). Ik kan me werkelijk niet voorstellen hoeveel frustratie dit spel vroeger moet hebben geleverd voor de gamers. Je had nog wel cheatcodes die je uit tijdschriften kon halen.

Eerlijk gezegd vind ik dit wel een veel minder goed spel dan Star Wars voor de NES. Ja het is 16 bit ipv 8 bit maar wat JVC met die 8 bits deed was eigenlijk heel wat indrukwekkender, het ontwerp en kleurenpalet was gewoon mooier. Verder speelde platformvaardigheid in die gouwe ouwe meer een rol en was het spel gevarieerder met 3D shootouts/asteroid navigatie en een veel toffere soundtrack. Dit is eigenlijk een heel dom schietspel geworden waarbij het er vooral om gaat continue te blijven knallen (gelukkig betekent dit geen blaren op de duimen omdat je de schietknop ingedrukt kunt houden, met uitzondering van de attack run op het eind).

En die boss battles zijn echt debiel. Het is meestal een kwestie van een sweet spot vinden (in de regel in de hoek) en daar op het goede moment de hele tijd op en neer springen om voldoende aanvallen te ontwijken. Vergeleken met boss battles zoals je toen al had in Mega Man 2 is dit echt heel pover.

Ook is de lightsaber te zwak, iets wat ze in die NES versie juist heel goed voor mekaar hadden. Je kon toen zelfs blaster schoten ermee deflecteren en had gewoon meer power dan een blaster, zij het enkel van dichtbij. In deze is Chewie eigenlijk het sterkste karakter (meeste health points zijn bowcaster is krachtiger dan de proppenschieter waar Luke mee start). Han begint met een sterkere blaster dan Luke. Met Leia kun je niet eens spelen, in de NES versie was dat het karakter dat het beste kon springen.

Er zijn nog wel wat aardige dingetjes erin gedaan zoals de Thermal Detonator maar echt achterlijk is dat je maar iets van 5 seconden krijgt om hem te gebruiken, alsof de pin er al uitgetrokken is. Dit maakt dat je hem nooit echt slim in kunt zetten (alle vijanden op het scherm gaan boem, lekker is 'ie wel).

Elke vijand levert een klein hartje op die je health herstelt. Hier en daar vind je een powerup die je health balk verhoogd zonder hem meteen te vullen. Je zit echt health te farmen vaak want de tijdslimiet is nooit een probleem. De extra tijd pickups voelen daardoor vrij zinloos, net als de puntenverdubbelaars.

Het is gewoon niet goed gebalanceerd. Minder was meer geweest. Ze dachten echt hoe meer schieten hoe beter maar het level design is gewoon niet heel geinspireerd. Veel leuker is als je meer beloond wordt voor ontwijken en een beperkter magazijn hebt en daarnaast toch iets meer exploratie moet doen. Het labyrinth zoals in de NES versie op de Death Star mag gefrustreerd hebben het doet ook een beroep op je geheugen en voegt skill toe.

Dus...dit is zeker niet een Super versie van de wat mij betreft zeer onderschatte NES game. Maar wel leuk voor tussendoor en het heeft toch een nostalgia boner gegeven want wat wilde ik dit spel vroeger graag hebben net als die hele Super Nintendo, maar ja ik had het geld gewoon niet, hooguit om die een keer te huren bij de videotheek.

Swapper, The (2013)

4,0
Geniale, originele puzzel game waarbij je kopieen van jezelf, die je bewegingen nabootsen, op specifeke plaatsen projecteert om dingen gedaan te krijgen zoals het staan op drukplaten. De sfeer is somber en eenzaam maar pakkend door een mooie soundtrack en het ziet er ook goed en gevarieerd genoeg uit. De puzzels waren zo leuk dat gefilosofeer over het plot voor mij op de achtergrond mocht blijven. Ik vind het ook voor het spel spreken dat ik slechts 1 of 2 keer even moest spieken op YouTube voor de oplossing. De leercurve is niet te steil en precies goed. Het spel is ook belachelijk goedkoop.