Hier kun je zien welke berichten FlorisV als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Al 2 jaar terug dat ik hem uitspeelde, maar ik kan er nog wel een korte review van geven.
Ik vond vooral de muziek erg goed en het is ook goed geschreven. Toch betrapte ik me naarmate ik vorderde er wel op dat ik meer tekst skipte, het is best veel. Verder is het combat systeem wat houterig. De vele toverspreuken zijn te overvloedig en onoverzichtelijk. Het hapert ook nog wel eens met bugs. Soms moest ik eerst mijn eigen wolf aanvallen (of zo iets) om uit de battle modus te kunnen komen.
Best mooi getekend, uitstekende stemacteurs en je krijgt ook nog wel leuke afleiding zoals het uitbreiden van je eigen kasteel.
Ik vond het allemaal leuk genoeg om uit te spelen maar besloot de White March DLC na wat eerste stappen toch maar te laten zitten, dat greep me te weinig.
Prachtig spel.
Niet alleen grafisch een parel, de muziek is fantastisch sfeervol en melancholisch. Het hele spel dompelt je onder in de duistere middeleeuwen, met uitstekende stemacteurs, met name hoofdpersoon Amicia is erg goed gedaan, veel emotie in haar stem. Verhaal is simpel maar meeslepend. Een duidelijk Franse signatuur is overal ook op een aangename manier in verweven.
De gameplay is grotendeels in mijn straatje door de nadruk op stealth, die heerlijk uitgewerkt is. Puzzelen houd ik ook van maar dat vond ik wat minder uit de verf komen, ik miste soms overzicht zoals bij dat verlaten chateau waar de ratten in een put gedwongen moeten.
Op den duur valt wel op dat veel gezichten van bewakers identiek zijn. Het enige nadeel is verder dat de 2 eindbazen erg lastig zijn en een totaal andere manier van spelen vereisen dan de rest van het spel. Ik had veel tijd en hulp nodig om daar doorheen te komen. Maar het was het waard.
Uitgespeeld. Eens met Fonzz hierboven: het is echt wel te langgerekt en op den duur vraag je je af, wat moet er nu nog verteld worden? Maar goed, je haalt er meer speeluren uit dan deel 1 en je zult je niet vervelen.
Want het is een prachtig spel. Wie het eerste deel geweldig vond, zoals ik, zal dit deel ook erg goed vinden. Iets minder goed, maar grafisch wordt alles in ieder geval naar nog een hoger plan getrokken.
De omgevingen zijn groter. Meestal is dat een pluspunt voor de immersie, maar die omgeving met de windmolens is te groot. Je moet daar een heel specifiek dingetje doen anders blijf je uren dolen. Nut van het draaiende krijgen van die molens bleek ook afwezig te zijn.
Het stemacteerwerk vond ik fijner in deel 1. Hierom schakelde ik nu om naar Franse stemmen, zeker Amicia klinkt te Brits anders.
Een toevoeging is de kruisboog. Hiermee is Amicia in 1 klap veel meer een killer. En de gameplay kent er ook een verschuiving mee van stealth naar actie, deze worden tussen de aktes afgewisseld. Het is een geslaagde overgang. Want elke vijand is op zijn eigen manier lastig en sommige sterk gepantserde blijf je je tot het einde afvragen hoe je die nu het beste kunt verschalken. Door de meerdere manieren blijft dit interessant. Maar ik denk dat sommige spelers gefrustreerd kunnen raken omdat je snel moet handelen. De moeilijkheidsgraad is gelukkig immer bij te stellen.
Een echt stevige puzzel zit er niet in Plague Tale en het blijft heel lineair. Bij de omgevingen waar veel ratten zijn zijn er niet perse veel verschillende oplossingen ook. Exploratie is belangrijker, goed kijken wat er kan.
De muziek is wederom subliem en versterkt de sombere sfeer en de emoties. Qua middeleeuwse beleving is er ondanks een historisch adviseur wel voor gekozen om fantasie voor te laten gaan, ten gunste van gameplay opties. Zo heb je op een gegeven moment achterop een rijdende kar een vuurkanon dat oneindig vuur kan spuwen. De absurde hoeveelheid ratten en hun bovennatuurlijke herkomst betekent natuurlijk ook dark fantasy.
Zeer verfrissendis dat Amicia geen typische girl boss is die alles en iedereen tot moes slaat. Ze is vrij fragiel en kan hooguit een klap aan. Dat is dan weer realistischer dan wat je meestal ziet in games of series en films tegenwoordig.
De Plague Tale reeks is een dikke aanrader en behoort tot het beste wat Frankrijk te bieden heeft.
Uitgespeeld op makkelijk nivo. Het spel heeft te weinig finesse voor me om het later nog eens op een moeilijker nivo te proberen, waartoe Squadrons me wel uitnodigde. Maar ik heb me zeker vermaakt. De cutscenes zijn echt mooi getekend maar de eindscene is vrij tenenkrommend. Zeker omdat je dan nog steeds eigenlijk geen enkel karakter echt hebt leren kennen.
Jammer dat deze serie niet verder geevolueerd is. Het had wel degelijk potentieel om de tofste 3D space shooter te zijn, met een lekker Square Enix sausje. Maar dan hadden meer interessante missies bedacht moeten worden: bijvoorbeeld echt vliegen tussen obstakels in plaats van slechts een handjevol asteroids of handmatig landen op de vliegdekschepen. En meer verschillende gevechtsvliegtuigen. Verder met een wat minder druk circus aan raketten en schepen zodat je meer uitgenodigd wordt je lasers of neuskanonnen te benutten zonder friendly fire....minder was meer geweest. Natuurlijk verder ook meer verhaallijnen om de karakters meer uit te diepen.
Het laat zich raden waarom Square Enix de vingertjes er niet verder aan gebrand heeft. Het genre is te marginaal. Hopelijk komt hier verandering met het verdienstelijke succes van titels als Rebel Galaxy Outlaw.
En anders blijf ik gewoon lekker verder zoeken naar flight sim games. Of ik ga de borst flink natmaken met Battle Star Galactica op de PS2.