Hier kun je zien welke berichten FlorisV als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Mass Effect Legendary Edition (2021)

4,0
3
geplaatst: 7 januari 2022, 01:19 uur
Net deel 3 voltooid, grotendeels op Hardcore gespeeld (hier en daar liep ik te vaak vast en deed ik even een tandje terug naar normaal). Echt een waardig einde hoor. Nadat het spel uitkwam was er veel teleurstelling over dat einde maar ze hebben hier eigenlijk goed naar geluisterd door een mooie epiloog toe te voegen. En ik vind het einde eigenlijk perfect, je hebt genoeg keuzes. Dit keer koos ik voor het rechter pad op het einde en dat voelde goed
.
ME2 is het populairste maar toch heeft deze ME3 een aantal dingen die ME2 naar de kroon steken
-langste speelduur. Ik heb 60 uur geklokt, toch 5 meer dan ME2;
-meer wapens;
-nog net iets verfijndere gameplay;
-een epischere opzet en een episch einde;
-melee aanvallen, nu ook extra opgevoerde, die ook over halve muurtjes heen kunnen (heel tof gedaan), meer granaten dus je moet soms continue naar nieuwe dekking zoeken;
-geweldige nieuwe vijanden zoals Cerberus troepers met schilden, rookbommen waar je met speciale visors toch doorheen kunt kijken, Brutes, verschrikkelijk sterke Banshees. Ik kon die laatste twee uiteindelijk genoeg aan met de Blood Pack Punisher, een geweldige submachine gun die je tegen panster nog effectiever kunt maken met een aantal speciale ammo typen. Verder was ik enorm fan van de Indra sniper rifle. Die voelde oneerlijk sterk aan vaak, je kon kogels blijven pompen vanaf grote afstand en met behoorlijk grote precisie. Zeer sterke combi van sniper rifle en assault rifle.
Liara en Javik vond ik insane sterk, daarnaast Garrus en James ook geweldig en niemand in de crew was echt slecht maar de balans tussen powers is duidelijk scheef. Wat bijvoorbeeld belachelijk zwak was was mijn Sticky grenade, met een trekrotje deed je nog meer schade. Maar dat gaf niet gezien de zeer sterke Tactical Cloak (fantastisch met melee) die je krijgt als Infiltrator. Incendiary ammo was zo'n beetje de enige ammo die ik miste maar ik kon tenminste Incinerate doen en ik heb vaak James gebruikt om iedereen te laten fikken (na genoeg upgrades van zijn Incendiary ammo). Daarnaast kon ik Turrets hacken met Sabotage, soms nuttig en schilden leegzuigen met Energy Drain (later erbij geregeld in de kamer van dokter Chakwas, eigenlijk weet ik niet welke power ik kwijtraakte dus die zal wel minder belangrijk zijn geweest...).
Powers zijn echt spectaculair om te zien, of het nu om Lift gaat (zie je enkel bij Javik maar de Singularity van Liara doet hetzelfde ongeveer), de effecten Cryo ammo of vuur....geweldig. Het maakt dat ik dit spel echt nog wel een keer wil spelen.
ME2 had mede, maar niet louter, door Kasumi en Zaid, eerder in het spel meer karakters om uit te kiezen en beter gedoseerde missies die je in een kortere tijd voltooid had, zonder het verhaal te haasten. Misschien had ik de volgorde van missies anders moeten nemen maar ik had er lange tijd maar een viertal: Garrus, EDI, James, Liara. Daar kwamen Ashley, Tali en pas heel laat Javik bij. Wel kom je al je vrienden weer tegen uit de eerdere delen, niemand wordt vergeten.
Iets minder is toch het schrijfwerk, veel obligaat en ernstig gedoe in de dialogen over hoeveel doden er wel niet zijn gevallen, natuurlijk begrijpelijk maar je mist een beetje de humor van delen 1 en 2 hoewel bijvoorbeeld de toevoeging van een fysieke EDI echt briljant is.
Wat ik ook nog jammer vond was het ontbreken van de ME2-stijl upgrades. Nu kon je enkel betere wapens e.d. kopen (en dat was een kwestie van versie II, III, IV en dan V kopen...suf dus).
Rondreizen door de galaxy is dit keer niet heel boeiend. Je treft ofwel extra fuel aan ofwel oude artefacten die je dan op de Citadel aan een figuurtje moet geven. Je kunt in de regel geen extra missies unlocken wat het in ME2 zo aanlokkelijk maakte alles te verkennen. Verder een beetje kat en muis met de Reaper schepen, dat leek wel spannend maar was ook een beetje flauw, je mag gewoon overnieuw proberen als je gevangen wordt.
Verder is de grafische stijl wat erg van de felle kleuren en doet deze daardoor soms erg kunstmatig, kauwgomballerig aan. ME2 had wel een wat beter kleurenpalet.
Allemaal nitpicking ME3 is een briljante afsluiting van een briljante serie en ik moet deze reeks (op zijn minst ME2 en 3) toch nog een keer vaker gaan spelen, met zoveel mogelijkheden!

ME2 is het populairste maar toch heeft deze ME3 een aantal dingen die ME2 naar de kroon steken
-langste speelduur. Ik heb 60 uur geklokt, toch 5 meer dan ME2;
-meer wapens;
-nog net iets verfijndere gameplay;
-een epischere opzet en een episch einde;
-melee aanvallen, nu ook extra opgevoerde, die ook over halve muurtjes heen kunnen (heel tof gedaan), meer granaten dus je moet soms continue naar nieuwe dekking zoeken;
-geweldige nieuwe vijanden zoals Cerberus troepers met schilden, rookbommen waar je met speciale visors toch doorheen kunt kijken, Brutes, verschrikkelijk sterke Banshees. Ik kon die laatste twee uiteindelijk genoeg aan met de Blood Pack Punisher, een geweldige submachine gun die je tegen panster nog effectiever kunt maken met een aantal speciale ammo typen. Verder was ik enorm fan van de Indra sniper rifle. Die voelde oneerlijk sterk aan vaak, je kon kogels blijven pompen vanaf grote afstand en met behoorlijk grote precisie. Zeer sterke combi van sniper rifle en assault rifle.
Liara en Javik vond ik insane sterk, daarnaast Garrus en James ook geweldig en niemand in de crew was echt slecht maar de balans tussen powers is duidelijk scheef. Wat bijvoorbeeld belachelijk zwak was was mijn Sticky grenade, met een trekrotje deed je nog meer schade. Maar dat gaf niet gezien de zeer sterke Tactical Cloak (fantastisch met melee) die je krijgt als Infiltrator. Incendiary ammo was zo'n beetje de enige ammo die ik miste maar ik kon tenminste Incinerate doen en ik heb vaak James gebruikt om iedereen te laten fikken (na genoeg upgrades van zijn Incendiary ammo). Daarnaast kon ik Turrets hacken met Sabotage, soms nuttig en schilden leegzuigen met Energy Drain (later erbij geregeld in de kamer van dokter Chakwas, eigenlijk weet ik niet welke power ik kwijtraakte dus die zal wel minder belangrijk zijn geweest...).
Powers zijn echt spectaculair om te zien, of het nu om Lift gaat (zie je enkel bij Javik maar de Singularity van Liara doet hetzelfde ongeveer), de effecten Cryo ammo of vuur....geweldig. Het maakt dat ik dit spel echt nog wel een keer wil spelen.
ME2 had mede, maar niet louter, door Kasumi en Zaid, eerder in het spel meer karakters om uit te kiezen en beter gedoseerde missies die je in een kortere tijd voltooid had, zonder het verhaal te haasten. Misschien had ik de volgorde van missies anders moeten nemen maar ik had er lange tijd maar een viertal: Garrus, EDI, James, Liara. Daar kwamen Ashley, Tali en pas heel laat Javik bij. Wel kom je al je vrienden weer tegen uit de eerdere delen, niemand wordt vergeten.
Iets minder is toch het schrijfwerk, veel obligaat en ernstig gedoe in de dialogen over hoeveel doden er wel niet zijn gevallen, natuurlijk begrijpelijk maar je mist een beetje de humor van delen 1 en 2 hoewel bijvoorbeeld de toevoeging van een fysieke EDI echt briljant is.
Wat ik ook nog jammer vond was het ontbreken van de ME2-stijl upgrades. Nu kon je enkel betere wapens e.d. kopen (en dat was een kwestie van versie II, III, IV en dan V kopen...suf dus).
Rondreizen door de galaxy is dit keer niet heel boeiend. Je treft ofwel extra fuel aan ofwel oude artefacten die je dan op de Citadel aan een figuurtje moet geven. Je kunt in de regel geen extra missies unlocken wat het in ME2 zo aanlokkelijk maakte alles te verkennen. Verder een beetje kat en muis met de Reaper schepen, dat leek wel spannend maar was ook een beetje flauw, je mag gewoon overnieuw proberen als je gevangen wordt.
Verder is de grafische stijl wat erg van de felle kleuren en doet deze daardoor soms erg kunstmatig, kauwgomballerig aan. ME2 had wel een wat beter kleurenpalet.
Allemaal nitpicking ME3 is een briljante afsluiting van een briljante serie en ik moet deze reeks (op zijn minst ME2 en 3) toch nog een keer vaker gaan spelen, met zoveel mogelijkheden!
Mass Effect: Andromeda (2017)

3,5
2
geplaatst: 27 september 2020, 23:33 uur
Een mindere Mass Effect is nog steeds een Mass Effect. Een prima spel met fijne gameplay, maar er zit teveel opvulling/herhaling in door het universum te groot willen maken en de karakters en dialogen zijn niet memorabel en soms zelfs onbenullig, hoewel dat gezien de oude trilogie natuurlijk flinke schoenen zijn om te vullen. Toen ik eenmaal de main quest uit had gespeeld verloor ik direct mijn belangstelling voor openstaande side quests omdat daar te weinig narratieve beloning in zat.
Mayhem Brawler (2021)

2
geplaatst: 27 april 2022, 22:12 uur
Nu in de aanbieding, mooi getekende Streets of Rage achtige brawler (of vergelijk maar met het oude Double Dragon) in onmiskenbare Amerikaanse comic stijl. Het speelt vlotjes hoewel sommige dingen echt te snel gaan en je niet altijd het gevoel van controle geven. Ik weet niet hoe lang het leuk blijft en hoeveel diepgang het heeft, maar het is een fraai tussendoortje. Er is ook meer aandacht voor verhaal dan je mag verwachten.
Metal Gear Solid V: The Phantom Pain (2015)
Alternatieve titel: Metal Gear Solid 5

4,5
1
geplaatst: 15 augustus 2020, 02:00 uur
Dit is met gemak de beste Metal Gear Soild game die er is en naar mijn beleving is dat omdat deze het meeste lijkt op de Splinter Cell spellen: sterk verbeterde, veel soepelere gameplay en kortere cutscenes (je controller slaat niet meer af omdat je al een half uur niet meer aan het spelen bent zoals bij deel 4). Er is nu ook iets meer te begrijpen van het verhaal.
Ik wil niet afdoen aan de innovaties en de troeven die de Splinter Cell reeks niet heeft: dit keer is het een open wereld (nou ja 2 eigenlijk, Afghanistan en Angola, als je de zeeplatformen niet meerekent) en Metal Gear zou Metal Gear niet zijn als er niet allerlei bizarre trucjes toe te passen zijn zoals kartonnen dozen met halfblote meiden erop, rubberen opblaassoldaten (hilarisch als de vijand ze ook gaat inzetten), Fulton Ballonnen om trucks mee te jatten... Evengoed ontbreken bepaalde gadgets en trucs uit Splinter Cell zoals de sticky cam of de simpele maar effectieve sprong van boven om iemand bewusteloos te trappen.
Typische Kojima elementen zijn weer aanwezig, een sluipschutter met cup D die het erg warm heeft (Quiet), freaky mutanten, complotten om de wereldmacht te grijpen.... Antagonist Skullface heeft een geweldige stem (klinkt als een beschaafde, wollig pratende intellectueel). Kiefer Sutherland is een prima keuze voor deze Snake maar je hoort hem weinig. Dat Otacon je niet continue lastig valt vond ik wel erg fijn eigenlijk. De hele beleving is gewoon veel vloeiender, zonder continue allerlei interrupties te krijgen zoals in de eerdere spellen.
Het was voor mij een erg verslavend spel en ik heb geen last gehad van eentonigheid. Daarvoor is er gewoon teveel tofs te doen in de gebieden en gelukkig ben je niet teveel tijd kwijt met reizen door de helicopter drops, de vervoermiddelen en het idioot snel kunnen rennen. Veel side missions vond ik ook de moeite, om nog wat meer gametime uit het spel te halen. Uiteindelijk wel zo'n uur of 50 zoet geweest.
Minpunt is dat je niet op elk gewenst moment mag saven. Het werkt met checkpoints. Dan ga je soms weer een flink eind terugrennen om maar die checkpoint opnieuw te passeren en alsnog te saven. Sommige missies zijn zo langdurig en lastig dat dit echt de enige optie was (naast een schietgebedje in Rambo modus nadat je ontdekt wordt).
Het bouwen van al die extra bases voelde uiteindelijk wel als ietwat zinloos maar het is niet verplicht. Je zult een tijd lang sowieso wel flink wat geld willen verdienen en soldaten willen blijven rekruteren die goed zijn in R & D want dat geeft eerder toegang tot erg nuttige wapens zoals sniper geweren met demper, raketwapens of verbeterde Fulton Ballonnen, waarmee je gevangenen of zware voorwerpen de lucht in laat richting je basis. Sommige gadgets waren niet zo nuttig zoals de kartonnen dozen, ik viel te vaak door de mand. De rubberen opblaassoldaten werkten wel goed.
Ik vond het ook leuk om bepaalde cassettebandjes te verzamelen. Er zitten sterke Jaren 80 hits tussen, hoewel ik The Man Who Sold The World van Midge Ure, toch het lijflied van de game, een slappe, ingeblikte, slechte kopie vond van de Bowie song (Nirvana's unplugged versie vind ik nog het beste klinken).
De enige missie die me echt zwaar frustreerde was die met het redden van de kinderen uit de Angolese diamantenmijn. Die gingen veel te veel hun eigen gang en luisterden niet naar mijn orders. Kinderen zijn hinderen... Verder was het verslaan van Quiet een crime. Ik heb maar valsgespeeld door een supply drop op haar hoofd te laten donderen (bij wijlen sowieso een briljante list).
Overigens vond ik Quiet een laagwaardige en vooral irritante buddy (met dat geneurie) en had ik veel meer plezier aan de wolfachtige hond D Dog die een kei is in het ontdekken van vijanden op afstand en ze ook goed kan afleiden. Hij is echt "man's best friend " dus laat dat rare Quiet mens maar koken. Weten waar je vijand is voorkomt ook een hoop ellende, want ontdekt worden betekent al snel alarm en een legioen schietgrage soldaten die achter je aars aan gaan.
Nu is het niet zo dat je dan per definitie verloren bent maar je zult in de Rambo modus wel heel goed dekking moeten gebruiken en tegelijkertijd moeten oppassen voor een granaat voor je donder. De vijanden zijn meestal best wel slim en opmerkzaam, zowel in combat als in stealth modus omdat ze elkaar wel in de gaten houden, en ook Fulton Ballonnen van dichtbij zullen zien. Vaak levert het uitschakelen van vijanden extra problemen op omdat de kills geluid kunnen maken, omdat de lijken makkelijk ontdekt kunnen worden of omdat het opruimen ervan teveel tijd kost. Ik heb bepaalde levels gehaald door gewoon tussen alle bewaking door te blijven sluipen. Maar het leukste zijn toch stealth kills.
Je kunt vele uren zoet zijn met het uitproberen van allerlei tactieken en je vijand past zich ook aan waardoor je moet blijven varieren. Dan de vijanden...alle Russische soldaten heten Dimitry. Echt allemaal! Leuker zijn die Zuid Afrikaanse soldaten die allemaal dat sappige Afrikaner taaltje spreken wat erg op Nederlands lijkt.
Stealth blijft 1 van mijn favoriete genres, omdat je je hoofd moet blijven gebruiken, een plan moet trekken, alert moet blijven en omdat het zo spannend is. MGS V heeft mijn honger ernaar, zeker bij het zo lang uitblijven van Splinter Cell delen, goed weten te stillen. Ik heb hierna nog even MGS 4 (jaren terug toch helemaal uitgespeeld) en MGS 3 opnieuw geprobeerd maar die speelden in vergelijking zo stroef dat die definitief voor me afgedaan hebben.
Ik wil niet afdoen aan de innovaties en de troeven die de Splinter Cell reeks niet heeft: dit keer is het een open wereld (nou ja 2 eigenlijk, Afghanistan en Angola, als je de zeeplatformen niet meerekent) en Metal Gear zou Metal Gear niet zijn als er niet allerlei bizarre trucjes toe te passen zijn zoals kartonnen dozen met halfblote meiden erop, rubberen opblaassoldaten (hilarisch als de vijand ze ook gaat inzetten), Fulton Ballonnen om trucks mee te jatten... Evengoed ontbreken bepaalde gadgets en trucs uit Splinter Cell zoals de sticky cam of de simpele maar effectieve sprong van boven om iemand bewusteloos te trappen.
Typische Kojima elementen zijn weer aanwezig, een sluipschutter met cup D die het erg warm heeft (Quiet), freaky mutanten, complotten om de wereldmacht te grijpen.... Antagonist Skullface heeft een geweldige stem (klinkt als een beschaafde, wollig pratende intellectueel). Kiefer Sutherland is een prima keuze voor deze Snake maar je hoort hem weinig. Dat Otacon je niet continue lastig valt vond ik wel erg fijn eigenlijk. De hele beleving is gewoon veel vloeiender, zonder continue allerlei interrupties te krijgen zoals in de eerdere spellen.
Het was voor mij een erg verslavend spel en ik heb geen last gehad van eentonigheid. Daarvoor is er gewoon teveel tofs te doen in de gebieden en gelukkig ben je niet teveel tijd kwijt met reizen door de helicopter drops, de vervoermiddelen en het idioot snel kunnen rennen. Veel side missions vond ik ook de moeite, om nog wat meer gametime uit het spel te halen. Uiteindelijk wel zo'n uur of 50 zoet geweest.
Minpunt is dat je niet op elk gewenst moment mag saven. Het werkt met checkpoints. Dan ga je soms weer een flink eind terugrennen om maar die checkpoint opnieuw te passeren en alsnog te saven. Sommige missies zijn zo langdurig en lastig dat dit echt de enige optie was (naast een schietgebedje in Rambo modus nadat je ontdekt wordt).
Het bouwen van al die extra bases voelde uiteindelijk wel als ietwat zinloos maar het is niet verplicht. Je zult een tijd lang sowieso wel flink wat geld willen verdienen en soldaten willen blijven rekruteren die goed zijn in R & D want dat geeft eerder toegang tot erg nuttige wapens zoals sniper geweren met demper, raketwapens of verbeterde Fulton Ballonnen, waarmee je gevangenen of zware voorwerpen de lucht in laat richting je basis. Sommige gadgets waren niet zo nuttig zoals de kartonnen dozen, ik viel te vaak door de mand. De rubberen opblaassoldaten werkten wel goed.
Ik vond het ook leuk om bepaalde cassettebandjes te verzamelen. Er zitten sterke Jaren 80 hits tussen, hoewel ik The Man Who Sold The World van Midge Ure, toch het lijflied van de game, een slappe, ingeblikte, slechte kopie vond van de Bowie song (Nirvana's unplugged versie vind ik nog het beste klinken).
De enige missie die me echt zwaar frustreerde was die met het redden van de kinderen uit de Angolese diamantenmijn. Die gingen veel te veel hun eigen gang en luisterden niet naar mijn orders. Kinderen zijn hinderen... Verder was het verslaan van Quiet een crime. Ik heb maar valsgespeeld door een supply drop op haar hoofd te laten donderen (bij wijlen sowieso een briljante list).
Overigens vond ik Quiet een laagwaardige en vooral irritante buddy (met dat geneurie) en had ik veel meer plezier aan de wolfachtige hond D Dog die een kei is in het ontdekken van vijanden op afstand en ze ook goed kan afleiden. Hij is echt "man's best friend " dus laat dat rare Quiet mens maar koken. Weten waar je vijand is voorkomt ook een hoop ellende, want ontdekt worden betekent al snel alarm en een legioen schietgrage soldaten die achter je aars aan gaan.
Nu is het niet zo dat je dan per definitie verloren bent maar je zult in de Rambo modus wel heel goed dekking moeten gebruiken en tegelijkertijd moeten oppassen voor een granaat voor je donder. De vijanden zijn meestal best wel slim en opmerkzaam, zowel in combat als in stealth modus omdat ze elkaar wel in de gaten houden, en ook Fulton Ballonnen van dichtbij zullen zien. Vaak levert het uitschakelen van vijanden extra problemen op omdat de kills geluid kunnen maken, omdat de lijken makkelijk ontdekt kunnen worden of omdat het opruimen ervan teveel tijd kost. Ik heb bepaalde levels gehaald door gewoon tussen alle bewaking door te blijven sluipen. Maar het leukste zijn toch stealth kills.
Je kunt vele uren zoet zijn met het uitproberen van allerlei tactieken en je vijand past zich ook aan waardoor je moet blijven varieren. Dan de vijanden...alle Russische soldaten heten Dimitry. Echt allemaal! Leuker zijn die Zuid Afrikaanse soldaten die allemaal dat sappige Afrikaner taaltje spreken wat erg op Nederlands lijkt.
Stealth blijft 1 van mijn favoriete genres, omdat je je hoofd moet blijven gebruiken, een plan moet trekken, alert moet blijven en omdat het zo spannend is. MGS V heeft mijn honger ernaar, zeker bij het zo lang uitblijven van Splinter Cell delen, goed weten te stillen. Ik heb hierna nog even MGS 4 (jaren terug toch helemaal uitgespeeld) en MGS 3 opnieuw geprobeerd maar die speelden in vergelijking zo stroef dat die definitief voor me afgedaan hebben.
Metal Slug Tactics (2024)

3,5
0
geplaatst: 15 november 2024, 17:04 uur
Verbazingwekkend snel uit te spelen. Meteen ook mijn punt van kritiek: te weinig levels en eindbazen (slechts 4/5). Het is echt een supertof spel en je bent gerust een uurtje of 15 zoet, zeker als je een aantal mislukkingen hebt in je eerste runs, maar daarna is het enkel opnieuw spelen met andere karakters. Er zit nog wel wat variatie in de kleinere levels ertussen die worden min of meer willekeurig aangemaakt. Maar de Stories die je ontgrendelt stellen ook niks voor dat zijn korte stukjes dialoog, meer niet.
Als je dit spel koopt wees dan gewaarschuwd, echt heel veel spelplezier maar dat is gemeten in lol en niet in speeluren, het is niet zo oneindig herspeelbaar als het lijkt. Omdat ik er zo van genoten heb en niet kon wachten om hem te kopen zit ik er niet mee maar vindt eigenlijk wel dat je dit voor spel niet meer dan een tientje zou moeten betalen, dus wie kan wachten op een sale doet dat beter.
Als je dit spel koopt wees dan gewaarschuwd, echt heel veel spelplezier maar dat is gemeten in lol en niet in speeluren, het is niet zo oneindig herspeelbaar als het lijkt. Omdat ik er zo van genoten heb en niet kon wachten om hem te kopen zit ik er niet mee maar vindt eigenlijk wel dat je dit voor spel niet meer dan een tientje zou moeten betalen, dus wie kan wachten op een sale doet dat beter.
Metal Unit (2021)

3,5
2
geplaatst: 15 maart 2021, 23:43 uur
De kleine Koreaanse ontwikkelstudio JellySnow heeft kundig getapt uit het retro vaatje. Het spel heeft wel wat weg van Megaman en mag geschaard worden in het Metroidvania genre.
Metal Unit speelt lekker vlot en voegt behoorlijk veel verschillende wapens en upgrades toe ten opzichte van traditionele platformers van vroeger waar het op gebaseerd is. De pixel art is wel erg basaal, van mij had het wel factor 2 of 4 scherper gemogen. Ik vind het echt niet erg als ik me in 1994 waan plaats van 1988. Maar het is mooi ontworpen evengoed, kleurrijk en de muziek is goed, met heerlijke 80s synth, naast redelijke geluidseffecten.
Aan het verhaaltje heb ik nog nul aandacht besteed dus daar heb ik ook geen mening over. Het is in ieder geval niet al te serieus.
Ik vind het een leuk spel om even een klein uurtje te spelen maar vind het toch wel jammer dat je maar 1 leven hebt en vrijwel alles overnieuw moet proberen bij falen. Hoewel ik de sci fi atmosfeer erg waardeer is het voor mij geen juweeltje zoals Record of Lodoss War: Deedlit in Wonder Labyrinth maar een smakelijk tussendoortje.
Metal Unit speelt lekker vlot en voegt behoorlijk veel verschillende wapens en upgrades toe ten opzichte van traditionele platformers van vroeger waar het op gebaseerd is. De pixel art is wel erg basaal, van mij had het wel factor 2 of 4 scherper gemogen. Ik vind het echt niet erg als ik me in 1994 waan plaats van 1988. Maar het is mooi ontworpen evengoed, kleurrijk en de muziek is goed, met heerlijke 80s synth, naast redelijke geluidseffecten.
Aan het verhaaltje heb ik nog nul aandacht besteed dus daar heb ik ook geen mening over. Het is in ieder geval niet al te serieus.
Ik vind het een leuk spel om even een klein uurtje te spelen maar vind het toch wel jammer dat je maar 1 leven hebt en vrijwel alles overnieuw moet proberen bij falen. Hoewel ik de sci fi atmosfeer erg waardeer is het voor mij geen juweeltje zoals Record of Lodoss War: Deedlit in Wonder Labyrinth maar een smakelijk tussendoortje.