Het spel is leuker dan het misschien met een eerste indruk lijkt. Hoewel ik niet meteen verkocht was (en vond dat ik wel erg snel af ging zonder boeh of bah te kunnen zeggen), ben ik nu na een tweede poging erin te duiken toch nog hooked geraakt. Het spel kent een schaak-achtig positiespel dat niet snel verveelt. Uitstekend ontworpen en je wordt veel meer uitgedaagd je zetten te overdenken. Maar net als met schaken moet je eerst de mechanieken goed leren, om ze echt naar je hand te kunnen zetten.
Een tip is sowieso om niet te snel op te geven. Want zelfs op easy is dit spel best pittig, meedogenloos zelfs. Talloze keren zul je afgaan, soms door onverwachte gebeurtenissen (hoewel op zich alles wel wordt aangeduid, maar dan moet je meteen overal op letten). Maar je zit eigenlijk elke keer een puzzel te spelen waarbij je een optimum zoekt. Vijandige units kunnen door bepaalde aanvallen een duw krijgen. En als ze tegen elkaar aan staan krijgen ze met 1 push-aanval extra schade door de botsing. Als ze het water ingeduwd worden terwijl ze niet kunnen vliegen zijn ze zelfs in 1x kapot. Je kunt vijanden ook van de rand van de kaart afduwen om ze meteen te vernietigen het is een soort flat earth

.
Als ik kritiek moet geven is het dat units elkaar niet mogen repareren. Dat vond ik wel jammer. En de moeilijkheidsgraad zou op Easy nog wat lager kunnen. Het rogue achtige van het spel betekent ook dat je weliswaar kunt saven maar doodgaan in een missie betekent altijd helemaal overnieuw beginnen. Er staat dus veel op het spel.
Kleine minpuntjes voor een tof spel waar ik nog vele uurtjes tactisch plezier van verwacht. En dat is knap want zoveel spellen in dit genre missen juist die leuke creatieve combinaties waarbij je, als ze lukken, dat heerlijke sigaar-in-de-mond gevoel krijgt van "I love it when a plan comes together", zoals Hannibal van de A-Team zijn triomfen altijd vierde. Veel spellen komen niet veel verder dan "OK ik kan nu hier meerdere vijanden tegelijk raken, of eentje insluiten, of nu moet ik die snel gaan healen". Ik heb nu na 2 uur Into The Breach meer tactische diepgang ervaren dan na 20 uur Disciples Liberation. Het jammere is dat zo'n spel als Disciples had kunnen leren van dit spel. Bijvoorbeeld als een vijand tegen een muur of andere blokkade staat zou een dreun ertegen extra pijn moeten doen.
Een toffe sf b-movie sfeer met insekt achtige aliens, mooie pixel art en lekkere muziek maken het af.
Misschien overdreven om na een paar uurtjes al een recensie te doen maar ik ben na maandenlang vooral Roll Player als tussendoor puzzeltje te spelen erg enthousiast over deze.