menu

Hier kun je zien welke berichten FlorisV als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Dark Crystal: Age of Resistance Tactics, The (2020)

2,5
Dit was echt een prachtige tv serie maar het spel, hoewel het er nog best goed uit ziet, miste echt diepgang en interessante tactische mogelijkheden. Het is echt heel basic van healen hier, melee aanval daar en afstandsaanval ginder. De variatie tussen de verschillende typen karakters is er gewoon niet genoeg. Erg jammer want dit had best een puik spel kunnen zijn. De muziek en graphics vond ik wel naar behoren maar het ontbeert een echt leuke gameplay.

Darkest Dungeon (2016)

Alternatieve titel: Darkest Dungeon: Tablet Edition

3,5
Voorlopige recensie.

Toen ik het spel kocht 2 jaar terug verzoop ik te snel in de vele menu opties waar ik ook teveel uitleg van miste. Maar nu ik het een tweede kans gegeven heb heb ik toch wel de smaak te pakken.

Ik moet zeggen dat ik nog steeds vind dat het spel meer kan uitleggen, er ontbreekt bijvoorbeeld een legenda van de afflictions. Verder moet ik nog uitvogelen hoe je kunt kamperen in zo'n dungeon. Ook het bedienen van het menu is duidelijk PC minded en erg lastig en onhandig voor console, met name als je uitrusting wilt toevoegen. Dat is nog even flink wennen dus maar het is nog steeds erg mooi, met die cartoony graphics en door fraaie belichting heel sfeervol.

Het uitspelen van het hele ding heb ik alvast maar uit mijn hoofd gezet, dit schijnt ondoenlijk te zijn. Maar vooralsnog lijken er genoeg mogelijkheden te zijn om je equipe in leven te houden: eten, healers en kennelijk kamperen zodra je hout kunt kopen, dat ben ik nog niet tegengekomen. De vele finesses moet ik dus nog leren en een complete review laat ik nog even. Het genezen van opgelopen stress en (indien je die te ver laat komen) bijbehorende geestelijke aandoeningen vind ik wel cool gevonden en de middeleeuwse methoden om ervan af te komen zijn vrij hilarisch: zelfkastijding, eenzame opsluiting, gebeden prevelen, en zuipen, gokken en hoeren (OK, die laatste 3 zijn klassiekers en worden nog steeds veel beoefend...).

Je bent continue aan het managen, het voelt ondanks het gepiel en geworstel waar ik nog een beetje in zit al vrij verslavend. Het spel houdt je ook scherp omdat je in vallen kunt lopen. Continue opletten dus!

Beetje jammer is dat niet elk karakter een eigen gezichtje heeft. Hierdoor voelen nieuwe crewleden vaak teveel als kopieen.

De vertelstem doet denken aan de magistrale Vincent Price, lekker doorleefd en duister.

Deck of Ashes (2020)

3,5
Leuke deckbuilder met fijne (of eigenlijk juist lekker grof getekende) originele artwork en oorspronkelijke mechanieken. Je wordt continue voor veel keuzes gesteld door een grotere variate in kosten en doordat kaarten niet standaard recycled worden: dit kan wel, maar kost je levens, door de vervloekte Ash Pact.

Ik heb tot nu toe vooral veel met vuurballensmijtster Lucia gespeeld en het is erg verslavend, vervelen doet het niet snel. Dit is wel een spel waarbij je redelijk wat tijd nodig hebt het door te krijgen. Het devies is dus wel om door te bijten, maar dan wordt je rijkelijk beloond door de vele interessante keuzes die je in je bestedingen en je reis over de kaart moet maken.

Vergeleken met Slay The Spire heb je niet een gigantische rij met permanente bonussen die je opbouwt, maar de kaarten zelf zijn wel uitgebreider en leuker.

Deep Sky Derelicts (2018)

Alternatieve titel: Deep Sky Derelicts: Definitive Edition

3,5
Inmiddels een uur of 6 verder. Hoewel ik de speelkaarten nog wat saai vind, vind ik het wel leuk om elke keer in een soort random gegenereerd stripverhaaltje te zitten. Ook had ik best wel wat tijd nodig om symbooltjes te leren kennen en bepaalde termen. Een proces waar ik nog steeds in zit, met nog het nodige om te ontdekken. Heel toegankelijk is het allemaal niet. Pas nu heb ik eindelijk een beetje door hoe ik missies moet voltooien. Maar toch wel cool. Ik zie het meer als een rogue RPG dan deckbuilder met turn based combat. Prima tijdverdrijf.

Desert Strike: Return to the Gulf (1992)

Alternatieve titel: Desert Strike

4,0
Vroege jaren 90...in die tijd heb ik een Megadrive gehuurd bij de videotheek met deze game. Ik heb deze game toen uit kunnen spelen in een week tijd. Sindsdien heb ik altijd terugverlangd naar dit Megadrive spel. Er is nog een PC versie die er toch anders uitzag en anders aanvoelde.

De gameplay is erg verslavend. Het leuke is dat je niet alleen schiet met mitrailleur of raketten maar ook soldaten kunt oppikken, naast brandstof en ammo. Bevoorrading en optimale nagivatie is o zo belangrijk.

Op de PS1 kwam later Soviet Strike maar die vond ik toch minder. De reeks heeft nog 3 andere delen gehad: Jungle,Urban en Nuclear. Het smeekt allemaal om een dikke remaster met verbeterde geluidseffecten en soundtrack!

Desperados III (2020)

4,0
Nu eindelijk uitgespeeld. Het was niet heel verslavend maar elke keer wel goed voor een paar uurtjes vertier. Desperados 3 mag zich tot de top rekenen van stealth games.

De karakters zijn goed uitgebalanceerd en allemaal erg nuttig met hun eigen sterke en zwakkere punten. Zo varieren hun aanvallen en trucs maar de snelheid waarmee ze kunnen dragen/lopen en hun mobiliteit varieren ook aanzienlijk. De meest sterke lijkt de voodoo dame maar gelukkig kun je die skill niet onbeperkt gebruiken. Ik heb elk van de karakters maar waarschijnlijk met Hector de hoogste body count. Dat komt ongetwijfeld omdat ik het niet kon laten zijn shotgun te hanteren om als een gebied al vrij uitgestorven was geraakt het nog even op te schonen met een buckshot....dan heb je meteen 3 of 4 targets in 1 schot. Verder is hij als enige in staat de long coats zelfstandig aan te kunnen. Met Katie doe je nu eenmaal ietsje minder kills, hoe goed haar revolvertje ook is, je patronen raken op en ze kan enkel vijanden bewusteloos trappen, maar niet vastbinden. Maar alleen al haar afleiding met bedwelmende parfum op afstand maakt haar de moeite en dan is de kracht van haar vermomming nog niet eens genoemd. Cooper is superhandig met dat werpmes. McCoy kan als de beste afleiden met zijn tas, is scherpschutter op grote afstanden en is ook nog en af en toe noodzakelijk als sloten kraker. De karakters zijn allemaal typetjes, maar leuk gedaan, met erg goede stemacteurs.

Het leukste actie blijft om de omgeving te gebruiken voor een "Act of God", waarbij vooral de zwaartekracht je van dodelijke dienst is. Zeker als een rotsblok meerdere vijanden verplettert.

Het verhaaltje zou ik niet eens na kunnen vertellen, maar de dialogen tussen de karakters zijn vaak vermakelijk.

De gameplay is uitstekend en van hetzelfde nivo als Shadow Tactics. Ik vond de setting daarin net wat mooier, maar dit spel is net wat groter opgezet. De muziek is in orde. Al met al weer een ontzettend degelijke titel zoals ik verwacht had ook. De DLC ga ik nog spelen.

Destiny or Fate (2019)

Eerste indruk is erg positief. Deze obscure Koreaanse ontwikkelaar is erin geslaagd een deckbuilding spel met coole artwork te maken en leuke, deels originele mechanieken. Aardige heroische muziek erbij, vlotte gameplay en je hebt een verslavend spel te pakken. Vooral het toevoegen van monsters aan je party is een leuke feature. Ze hebben niet een eigen deck maar kunnen wel abilities opladen.

Wel is er een oervervelende bug waardoor je savegame lukraak corrupt raakt en je held direct dood is, ook als je al uren gespeeld hebt. Dit zou te verhelpen zijn door die zelf te backuppen maar pas leek het er op dat dit niet werkte omdat op Windows 10 de backups niet louter uit de backup folder gehaald leken te worden. De ontwikkelaars werken niet meer aan het spel helaas. Erg laakbaar natuurlijk, zelfs als het spel maar 4 euro kost.

Nu eerst maar kijken hoe het op de Mac draait en of het probleem daar ook speelt. Zo ja, dan is het eeuwig zonde. Mocht ik nog een oplossing vinden op PC dan laat ik het zeker weten want het is nu alsof ik een fonkelend juweel ergens in het riool gevonden heb en de stront er maar niet vanaf krijg gepoetst.

Detroit: Become Human (2018)

4,0
Quantic Dream blijft doen wat het al een behoorlijke tijd gedaan heeft. En dit keer echt weer met next gen graphics. Het ziet er allemaal prachtig uit en we krijgen een somber beeld van de toekomst te zien, eentje waarin mensen bijna obsoleted zijn geworden maar androiden, mede door de frustraties van diezelfde mensen, ook als poep worden behandeld.

Clancy Brown is een goede keuze geweest net als de acteur die de politie androide speelt.

Het verhaal is weer erg gedramatiseerd, "woe me" lijkt elk karakter te willen zeggen. Subtiliteit is wederom ver te zoeken, nog verder dan in eerdere spellen uit deze stal. Hoewel ik best genoten heb van Detroit Become Human mag er daarom toch wel gewezen worden op het ontbreken van kleding bij keizer Cage:

GAME SINS | Everything Wrong With Detroit: Become Human - YouTube

Het David Cage kunstje is nu ook wel bekend en er had daarom nu wel wat meer gameplay in gemogen. Cage lijkt te denken dit vooral op te lossen door nog meer keuzes voor te leggen die tot verschillende resultaten kunnen leiden, maar gameplay is toch meer dan het kiezen van A, B of C. Een spel als L.A. Noir heeft dit toch beter kunnen oplossen, daar voelde het oplossen van misdaden wat minder lineair en was je meer echt aan het spelen. David Cage spellen blijven lange films die genietbaar zijn om 1 keer te bekijken.

Toch was ook dit was een prima toevoeging aan de portfolio van Quantic Dream.

Deus Ex: Invisible War (2003)

Alternatieve titel: Deus Ex 2

3,5
Zeer ondergewaardeerd. Voor wie echt gek is op shooters speelt dit spel te stroef. Maar wie graag ondergedompeld wordt in een futuristische wereld met een heel lekkere ambient soundtrack, mooie geluidseffecten en interessante opties om door verschillende omgevingen te sluipen, zit goed. Het verhaal vond ik ook heel tof. Je wordt voor lastige keuzes gezet: ga je een dokter vermoorden in naam van een religieuze groepering die revolutie wil, of kies je meer voor bestrijding daarvan in naam van conservatieve materialisten. Uiteindelijk blijkt er natuurlijk een groter geheel aan het werk te zijn waar je nog niet van wist. Heel tof zijn alle verschillende eindes en de keuzes die je tot het einde hebt.

Deus Ex: Mankind Divided (2016)

Alternatieve titel: Deus Ex 4

3,0
Ik heb dit spel zeker 8 uur gespeeld en dus serieus geinvesteerd, maar haakte toch af omdat ik nog geen enkel engagement kon voelen met het verhaal. De personages deden me niets. Nu vind ik het verhaal niet in elk spel even belangrijk maar het ontwerp van de spelwereld greep me ook al niet. Dat is jammer want anders had ik dit een topgame gevonden. De spelelementen zijn op zich in orde: verschlilende stealth opties met daarnaast shooter mogelijkheden. Maar het mist gewoon de coolheid van oudere spellen. Dit had ik bij Deus Ex Human Revolution ook al, die was ook niet geweldig geschreven, maar had toch wat betere level designs. Voor mij is deze serie helaas als een nachtkaars uitgegaan (om heel eerlijk te zijn is Deus Ex 2 mijn favoriet, die had de beste soundtrack met veel sfeer en ook gewoon toffe designs van de omgevingen). Mochten ze nog een Deus Ex uitbrengen dat moet echt veel overhoop gehaald worden voor een radicaal nieuwe insteek. Ik wacht liever op Cyberpunk 2077.

Devil Slayer Raksasi (2019)

4,0
Mooi spel.

Deze heb ik van de week op de kop getikt op Steam. Het blijkt al een tijd te bestaan ook maar is volledig langs me heengegaan, zelfs op de PS4, door het enorme aanbod of het misschien aparte genre. Door de top-down benadering van combat niet in een hokje te plaatsen. Maar het werkt voor mij prima en ik vind het een erg mooi, kleurrijk en verzorgd spel dat je veel beloningen geeft. Niet alleen in de vorm van gear, maar ook in de vorm van nieuwe karakters waar je je volgende run mee kunt proberen, om de variatie maximaal te houden en het spel lijkt stampend vol met content te zitten. In de absolute basis is het gewoon hack and slash maar er wordt dermate veel toegevoegd dat het in ieder geval niet te snel saai wordt. Het blocken vind ik niet zo goed werken maar misschien verschilt dit per wapen.

Dex (2015)

3,5
Stijlvolle retro game met een erg fijne synth soundtrack en een mooi grafisch ontwerp. De gameplay is helaas niet hetzelfde nivo: wat houterige 2D-combat en platforming, naast een soort van shoot-em up met rondzwevend kanon tijdens het hacken. Maar het is genoeg om plezier aan te beleven, ook omdat er lichte RPG elementen zijn. Het is mij allemaal wel goed bevallen omdat de dosering goed is, je bent er maximaal 10 uur mee bezig maar dat vind ik juist wel goed omdat teveel spellen zich tegenwoordig schuldig maken aan opvulling.

Ik speel zelden games echt om het verhaal en wil vooral het gevoel hebben ondergedompeld te worden in een andere wereld. In hoeverre het cyberpunk verhaaltje echt goed is wil ik daarom niet echt beoordelen, daarvoor is het spelen ook al te lang geleden geweest.

Een coole indie titel met veel stijlpunten en zeker de moeite als je deze als sale aanschaft, dus hou hem in de gaten (hij is 2,5 jaar full price geweest en binnen die periode slechts 2x voor een week op sale).

Disgaea 5: Alliance of Vengeance (2015)

Alternatieve titel: Disgaea 5 Complete

3,0
Hoewel ik de zotte verhaaltjes oversloeg, vond ik dit vanwege de tactische mogelijkheden in eerste instantie een behoorlijk interessant spel. En dat vormen van torens om enorme klappen uit te delen is echt lachen. Maar toch ben ik er na een uur of 10 op afgeknapt.

Van te voren is niet goed te zien wat het nivo van het gevecht is dat je aangaat. Verder ben ik bij een gevecht van een half uur na meerdere pogingen de pan in gehakt omdat het volgende gebeurde. Ik versloeg alle vijanden op eentje na, die zowat onkwetsbaar was. En die nam met 1 of andere vage spreuk 1 voor 1 mijn bondgenoten over, die allemaal vijand werden.

Als ik zo'n vijand niet kan verslaan door mijn tactiek aan te passen on the fly maar kennelijk opeens immuun moet zijn voor 1 van de honderden spreuken die je tegen je bakkes kunt krijgen, of gigantisch gegrind moet hebben, houdt het voor mij echt op. Wat ik eigenlijk bedoel: het spel moet me opties aanbieden die ik tot mijn beschikking heb. Ik had werkelijk geen idee wat te doen tegen dat jatten van mijn vechters.

Ik wil dit lekker idiote spel, met zijn aanstekelijke vrolijke deuntjes, niet afkraken maar ik heb persoonlijk bij voorkeur gewoon minder knotsgekke OP-heid in mijn spellen, hoewel het natuurlijk leuk kan zijn om ZELF over de top te gaan.

Hier een leuke Britse review maar helaas bleek het dus niet helemaal mijn kop thee
Disgaea 5: The Best Game Ever - YouTube

Dragon Age II (2011)

Alternatieve titel: Dragon Age 2

3,5
De meest ondergewaardeerde Dragon Age. Niet alleen heeft Bioware het houterige combat systeem uit deel 1 flink versoepeld en versneld, grafisch heeft het een flinke upgrade gekregen en ook is het verhaal eigenlijk een stuk interessanter gemaakt door een dreiging te introduceren die wat menselijker en minder belegen aanvoelt dan het duivelsgebroed dat de wereld bedreigt in deel 1. Alles draait meer om de spanning tussen tovenaars en de verboden bloedmagie die sommigen beoefenen enerzijds en de zelote inquisitie anderzijds. Ik verklap het liever niet maar de finale is zeker de moeite waard.

Qua locale is DA2 minder gevarieerd. Het is soms Kirkwall voor en na. Maar dit is minder erg dan alle klachten daar over doen vermoeden. Er is genoeg leuks te doen en side quests zijn vlot om uit te voeren.

Nu vind ik deel 1 echt leuk hoor en het voelde als een enorm koopje om voor een zacht prijsje de editie te kopen waar alle DLC inclusief Awakenings bij zat. De humor en de karakters waren het beste in die eerste.

Dragon Age: Inquisition (2014)

3,5
Voor een deel in hetzelfde bedje ziek als Andromeda. De wereld is te groot en teveel opgevuld met repetitief en leeg aanvoelende side quests (verzamel alles van dit, vind alle zus en zo). De karakters zijn wederom minder memorabel dan het humorvolle DA 1 en hoewel er veel spelelementen toegevoegd zijn, is het toch te vaak bezigheidstherapie. Tot overmaat van ramp zijn de romance opties niet talrijk genoeg, waardoor ik maar stoere meid Cassandra aan de haak probeerde te slaan. Dat ging al met de Franse slag, maar toen ze niet eens lesbisch bleek te zijn (mijn Herald was een meiske), brak mijn klomp! De grote misser is natuurlijk dat je niet superstuk Leliana kunt veroveren, de schoonste in Ferelden, Orlais en omstreken.

Het gedeelte waarin de intriges in de decadent Frans aandoende hofhouding in Orlais uit de doeken wordt gedaan is erg vervelend, niet in de laatste plaats omdat soms gewoon volstrekt onduidelijk is wat je moet doen en vooral waar. Fijn was wel dat ik mijn PS3 savegame, toen ik eindelijk klaar was met dat geneuzel, kon importeren naar mijn PS4. Laadtijden zijn une crime in Inquisition dus je moet hem echt op die generatie spelen.

Toch de moeite waard om het uit te spelen. Het verhaal boeide me niet zo maar het is een grafisch erg fraai afgewerkt spel dat in de basis leuk genoeg is om te spelen door de flinke variatie in de gameplay. Een tip is wel om je niet teveel af te laten leiden door allerlei lokale speurneuzerij, het kost gewoon teveel tijd.

Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age (2017)

Alternatieve titel: Dragon Quest XI S: Echoes of an Elusive Age - Definitive Edition

3,0
Grovonion schreef:

Op naar het volgende, na 60 uren hetzelfde onnozele riedeltje te horen is mijn geduld eindelijk bereikt. Man, wat is dat voor een slechte, zagerige muziek. Daar hadden ze aub veel meer mee moeten doen. Dit soort muziek gebruiken ze tot heden nog op guantanamo om politieke gevangenen te folteren. Zo slecht!


Zo jammer he. Grafisch zo'n parel en het dan zo verprutsen met de soundtrack. Die dan ook nog met een sterk veroudererde midi sound uit de speakers kwam (raakte in de jaren 90 eigenlijk al achterhaald), hoewel de Definitive Edition dit verbeterd heeft. Maar ja de compositie is zo gaar als boter, het heeft iets sufs en meligs met een mierzoete laag waar je enkel buikpijn van kunt krijgen.

Verder had ik bij battles die ik verloor niet het idee dat ik mijn tactiek kon aanpassen voor een beter resultaat, maar dat ik enkel kon winnen door meer te grinden. Dat vond ik een teken aan de wand. Bij een turnbased combat systeem, wat nu eenmaal lastig is om echt goed te maken, wil ik meer opties hebben, al zijn het maar die paradigm shifts van het vermaledijde FF 13, want die maakten wel veel uit voor je resultaat. Auto-battle is dan nog wel goed te praten maar hier was de lol er snel van af.

Qua verhaal en stemmenwerk vond ik het allemaal meer dan aardig maar het spelen schonk me nooit echt dik plezier.

Voor mij is dit dus een miskoop geweest, maar eentje die vergiffenis smeekte doordat het zo aantrekkelijk eruit zag. De enige reden dat er niet een nieuwe composer op gezet is, is het voorkomen van gezichtsverlies.

Dreamfall (2006)

Alternatieve titel: Dreamfall: The Longest Journey

3,5
Ik vond dit een tof avonturen spel en 1 van de meer bijzondere Xbox games. Omdat ik The Longest Journey al gespeeld had jaren ervoor, voegde het spel ook wel wat extra's toe voor mij.

De combat is zeker een misser, vreselijk houterig en ook is er iets mis met de graphics hier en daar omdat de verhoudingen niet kloppen, in het begin zie je dat vooral. Gameplay is geen heel sterk punt maar het verhaal werkt goed.

Wederom is de muziek een sterk punt, nu door een zanger, Magnet. Ik ben door deze games geinteresseerd geraakt in een paar van zijn albums die ik prima vond.

Dreamgate (2020)

2,5
Ik merkte dat dit spel van een Oekraiense ontwikkelaar wel heel veel weghad van Fate Hunters (2019) - GamesMeter.nl. Niet toevallig ook afkomstig uit het koudere deel van onze planeet, ik dacht Rusland. Maar dat spel vond ik beter in alle opzichten: grafisch is die veel mooier, de uitgesproken duistere sfeer...en de immersie die dat geeft is gewoon heel belangrijk. Dreamgate was best even de moeite om te proberen voor de paar euro die de sale kostte maar doet gewoon in teveel opzichten onder.

DungeonTop (2020)

Alternatieve titel: DungeonTop: Spell Sword Cards

3,5
Superverslavende combinatie van bordspel, deck builder en roguelite. Grafisch erg mooi ontworpen en bizar hoe met zo weinig zoveel wordt bereikt. De wording van sommige kaarten is wat rottig tot op het punt van onleesbaar en de balancering is niet helemaal goed (met warrior en schild kon ik het in enkele uren uitspelen terwijl ik met die tovenares veel eerder de pan in werd gehakt) maar het zit verder erg tof in elkaar. Het is vooral leuk om zoveel mogelijk je immer groeiende waslijst met (vaak situationele) voordeeltjes uit te buiten.

Jammer is wel dat verslagen worden compleet overnieuw beginnen betekent. Je kunt tot die tijd wel saven maar je moet je spel dus als proces killen op je PC als je ziet dat je aan het verliezen bent. Ik weet dat dit onverbiddelijke normaal is bij rogue spellen maar ik vind dat je de keuze moet hebben om verder te kunnen tegen een zekere prijs.

Het deck building element is wat karig: niet bijster veel combo's en je deck wordt wel erg groot. Eerder goed voor variatie dan dat je echt een efficient deck bomvol synergie aan het maken bent. Het tactische element van verplaatsen van eenheden en de zeer verschillende dreigingen van de bazen houdt het wel interessant.

Leuker dan Darkest Dungeon in ieder geval en je kunt hem tenminste uitspelen. Dit is eigenlijk wel een spel zoals ik het zelf ongeveer zou bedenken vanuit mijn kaartspellen obsessie die ooit met Magic begon.