Erg filmisch. Ik zou het geweldig vinden als dit ook een film zou zijn. Maar is het een heel goed spel? Nee.

Het is iets episodisch om af en toe een half uurtje te spelen. Niet verslavend dus en dat natuurlijk niet in de laatste plaats door een flink gebrek aan gameplay. Tot overmaat van ramp zitten er een paar vervelende levels in die ik niet zonder YouTube kon voltooien, ik bleef teveel in cirkels lopen. Slecht level design over het geheel. Hier en daar is er nog wel plezier te bleven aan stealth secties en wat speurwerk, maar het is sporadisch.

Het verhaal is gelukkig boeiend en dat redt het spel. Ook is het heel mooi ontworpen en getekend, met een persoonlijke signatuur. Zoals die gezichten zijn getekend, een heel eigen stijl. Achtergronden bevatten genoeg details en teksturen en zijn prima belicht. De muziek is ook goed (wel moet je de mix zelf wat beter afstellen). Qua geluidseffecten is het spel wel te kaal. Stemacteurs zijn dan weer erg goed.

Mooie herinneringen aan. NES spellen waren duur maar deze had ik gewoon gehuurd bij een videotheek en binnen een week uitgespeeld. Lekker felle kleuren en een fijne, soepele gameplay. Dat er ook Afterburner achtige stukjes in zaten wist ik niet eens meer.

Toffe 3d space shooter en aan te raden voor liefhebbers van het genre. De 30 eurootjes die ik neertelde, toch niet gering, zeker waard. Sommigen zullen misschien een cockpit view missen, maar mij bevalt 3rd person perspectief uitstekend. Je zult je uit kunnen leven in een flinke hoeveelheid fraai vormgegeven ruimtegevechten.

Het einde was erg pittig en toen heb ik toch maar weer even teruggeschakeld naar Easy. Het merendeel van het spel vond ik goed te doen op Medium. Van begin tot einde genoten van de gameplay en het verhaal heeft me, ondanks even spaarzame als fraaie cutscenes hier en daar, nooit kunnen boeien maar dat vond ik niet erg.

Ondanks prima stemmenwerk (Forsa, de space variant van Knight Riders KITT, steelt de show) voegt de best grote hoeveelheid aan dialoog (vaak monoloog eigenlijk) weinig toe. Het fluisteren is het meest vervelend. Dat zijn innerlijke monologen van hoofdpersoon Nara waarbij ze het kennelijk belangrijk vind dat Forsa het niet hoort. Bij gesprekken met andere piloten zie je ook geen geanimeerde gezichtjes, erg goedkoop gedaan.

Muziek is er weinig. Ik weet het niet maar ik zo best een keer een spel als dit met zinderende trance muziek willen spelen. Gelukkig maken dikke geluidseffecten alles goed.

Want het is met de ruimtegevechten echt heerlijk knallen met af en toe wat rust waarmee je meer aan het reizen en verkennen bent. Met alle side quests erbij was ik volgens mij rustig 40 uur zoet maar ik kan mij vergissen. Wie door het spel heen sjeest is in minder dan 10 uur klaar, vooral als weinig pogingen nodig zijn. Want op Medium werd ik zelf genoeg op de proef gesteld ik ben vaak genoeg uit de ruimte geknald, al dan niet door eigen toedoen als brokkenpiloot. Door al die sidequests te doen en genoeg verkenning vergaarde ik wel genoeg credits om mijn bepantsering en schilden uiteindelijk op het maximum te krijgen. Dat merkte ik ook wel de kleinere missies werden makkelijker. Eindbazen en andere uitdagingen daarentegen...oef.

Jammer is dat je enorm veel technische snufjes aangeboden krijgt die je niet toe kunt voegen door een maximum van 3. Bovendien zijn ze aan de saaie kant: meestal gewoon een x percentage verbetering van iets. En er zijn wel veel verschillende wapens maar uiteindelijk ging ik gewoon altijd voor maximale damage per second gecombineerd met een beperkte oververhitting zodat je lang genoeg door kunt knallen. Over het algemeen is de uitdaging vooral om zelf gevaar te ontwijken en is hoeveelheid schade op zich niet zozeer het belangrijkste, als wel het raken van de vijand, daarom is de gatling gun vaak erg lekker tegen kleinere schepen. Tegen grotere zijn de raketten natuurlijk beter. De laser is super allround, maar als je eenmaal schilden kunt slopen met Rite of the Storm, wat mij betreft de sterkste Rite, wordt deze minder belangrijk. Die Rite sloopt in 1 klap een compleet schild, waar een Laser toch een paar treffers nodig heeft.

De Rites die je om de zoveel tijd bijleert zijn allemaal erg nuttig en worden beter naarmate je ze leert kennen. Ik heb hier nog niet eens het maximale uit kunnen halen want je kunt bijvoorbeeld je eigen schip als speer inzetten (Rite of the Star) tegen andere schepen. Of schepen die dichtbij asteroiden of wanden zijn er tegen aan laten knallen. Wie gek is op trophies kan met dit soort gimmicks verder los gaan. De Rite of the Hunt is superhandig bij dogfights, je maakt dan een soort teleport sprong en komt meteen in perfecte aanvalspositie achter de vijand, voelt als cheating bijna maar je kunt Rites natuurlijk niet onbeperkte gebruiken. Je moet het gebruik van Rites verdienen door kills en dodges (dacht ik hoor, nooit precies begrepen hoe het werkt). Zo'n beetje elke Rite is leuk en spectaculair in gebruik, dat geldt ook trouwens ook voor 2 andere belangrijke powers.

In eerste plaats de dodge maneuvre. De tijd remt af als er een grote laser straal op je schip wordt gevuurd en dan heb je genoeg tijd te reageren, ziet er altijd cool uit. Verder de Drift trance. Hiermee kun je superscherpe bochten draaien om veel sneller je doelwit te vinden. Handig als je bijvoorbeeld langs een enorme kruiser vliegt en aan de achterkant de engines wil opblazen. Snel stilstaan en omdraaien maakt dat dit in no time lukt en je geen langere aanvliegroute nodig hebt.

Er zijn genoeg interessante en verschillende vijanden. Vooral het in stapjes kapotschieten van grotere schepen waar je op den duur doorheen kunt vliegen om aan de binnenkant schade aan te richten, is machtig. Maar de dogfights met kleinere schepen bleven ook altijd leuk.

Ook is het altijd heel duidelijk wat je moet doen, je verplichte doelwitten zijn goed aangegeven en bij grotere vijanden is het meestal snel te zien waar je op moet schieten door opvallende kleuren (geel is meestal iets wat je kapot kuntt schieten).

Het is misschien jammer dat je zo goed als 1 schip hebt en geen variatie in allerlei starfighters. Leuk is wel om af en toe zo'n grote logge kruiser te mogen besturen met een belachelijk grote vuurkracht waarbij je alles, klein of groot, in to time aan flarden schiet. Het spel was wat mij betreft gevarieerd genoeg als het gaat om de verschillende vijanden hoewel het qua kleurenpalet wat monotoon bleef: erg veel blauw, rood en paars.

Wat mij betreft, als het gaat om world building, was het hele universum van Chorus net zo kaal als het kapsel van Nara. Dus er hoeft geen vervolg te komen op Chorus. Wel zou ik het tof vinden een space shooter van bijvoorbeeld deze ontwikkelaar aan te treffen met dezelfde ambities qua verhaal maar dan toch wat meer aangekleed met echte personages en meer cutscenes. Tsja ik heb eerder zo'n poging gezien, Project Sylpheed, dat was niet heel erg best...maar zo jammer dat hier niet meer mee wordt gedaan want het is zo'n vet genre. Het gevoel van vrijheid dat je hebt, alle kanten op te kunnen vliegen, het spektakel...ik krijg zin om Battlestar Galactica op de PS2 weer verder te proberen, hoewel dat waarschijnlijk te masochistisch is. Of voor de derde keer Squadrons dat was toch wel de top. Als ze daar toch eens een vervolg op zouden maken, oi oi oi, men mag dromen he.

Nu de HD Remaster eindelijk uitgespeeld. Op PS4, ik vind het juist veel fijner om direct met de controller mijn bikkels te besturen (helaas geen optie met de Steam versies) in plaats van indirect met de muis. Ik heb wel na jammerlijk kwijtraken (corruptie) van mijn saves alles overnieuw moeten doen tot en met Castle Colditz maar gelukkig ging dat vlotter doordat ik meestal wel redelijk goed wist wat ik moest doen en waar ongeveer. En nu dus elke keer naar USB gebackupped.

Ik kwam erachter dat je snel corruptie van al je saves kon krijgen als je veel savegames had. Belangrijke tip is dus dit te beperken, naast elke keer backup maken naar USB/cloud. Eigenlijk zijn je 3 quick saves genoeg.

Ondanks alle crashes, bugs en clunky gameplay heb ik toch genoten van dit rijke spel. Er is altijd ontzettend veel mogelijk en elke keer zijn er 100 tactieken om toe te passen. Ook kun je losjes spelen en af en toe, zeker als je binnen gebouwen bent, in Rambo modus gaan en kogels om je heen spuiten. Kwestie van genoeg medikits meenemen en gaan met die banaan. Gelukkig blijft de kern om stealth draaien maar het is nu eenmaal zo dat de omgevingen zo groot zijn dat niet elk schot gehoord wordt omdat de afstand flink kan zijn. Meestal is het alleen de directe omgeving die alarm kan slaan of (vaak) erop af gaat. Je mag dus gerust ook luidruchtiger zijn hier en daar en soms werkt het trekken van aandacht juist in je voordeel als je op een goede ambush spot staat. Het is niet zoals in Splinter Cell dat ze apparaatjes hebben waarmee direct de gehele basis de rode alarmfase ingaat. Maar er kunnen zeker alarmen hier en daar afgaan.

Grafisch is de update dik in orde, naast fraaie, veel gedetailleerderde graphics met mooie achtergronden krijg je ook animaties tussen de missies te zien.

De soundtrack is trouwens erg goed hoor. Mijn favoriet is de tune van Giant in Haiphong (Danger Awaits).

Het draaien van de camera gaat in 90 graden, in 1 keer, dus niet vloeiend zoals bij Desperados III of Shadow Tactics, met uitzondering van de interieuren van gebouwen. Dit went na een tijd wel maar af en toe ben je toch echt je orientatie kwijt hierdoor.

Onderwater zwemmen is geen feest maar gelukkig hoeft het niet te vaak. Als een opblaasbootje eenmaal opgevouwen is kun je hem wel weer opblazen (met lucht welteverstaan, niet met Inferno's speeltjes) maar er opnieuw mee te water gaan lukte me niet op Savo island.

Wat ik eerst niet snapte was de Whiskey hond. Maar die kun je dus niet zelf besturen, enkel oproepen met het hondenfluitje.

Wat nooit voor een meter gewerkt heeft zijn de touwladders en touwen die je naar beneden zou moeten kunnen laten, of de grappling hook van Fins, de duiker. Maar gelukkig heb je het niet nodig.

Bij gebruiken van de scherpschutter zie je vaak een bug dat er een vizier op hemzelf verschijnt maar door van wapen te wisselen ben je er van af. De scherpschutter kan helaas ook niet superver schieten dus heel vaak zul je hem niet gebruiken. Ik vond hem vooral handig in dat oorlogsgebied (Saving Private Smith). In Burma denk je, nou, zet hem bovenin dat Boeddha beeld en knal iedereen neer, maar nee.

Wisselen van karakters is ook rottig als je een groep geselecteerd hebt, dan moet je eerst met R1 naar de eerstvolgende wisselen in plaats van dat je kunt kiezen.

Interactie met de omgeving is vaak niet snel genoeg beschikbaar, soms moet je een stukje heen en weer lopen. Gelukkig valt dit mee en ben ik niet heel vaak hierom afgegaan.

Het moge duidelijk zijn dat er erg veel mankementen zijn waar je soms omheen moet spelen. Toch zijn er erg veel leuke dingen te ontdekken:
-De molotov cocktails van de driver zijn briljant. Zeker als ze binnen een gebouw gebruikt worden en iedereen raken. Het is dan een soort stille granaat;
-De driver is echt mister boobytrap: naast de val kan hij kuilen graven en draden spannen. Af en toe leuk maar het is wat omslachtig;
-De duiker kun je soms meerdere messen geven. Als je echt gek bent op de duiker, kun je het mes van Tiny aan hem geven en dan heeft hij 2 werpmessen, superhandig;
-Het gebruiken van granaten met Inferno of ontvlambare tonnen op de juiste momenten (als er veel nationaal-socialisten op een kluitje staan) is luidruchtig, maar zeer bevredigend ;
-De machinegeweren zijn geweldig van iets dichterbij tegen veel vijanden en de karabijnen zijn erg nuttig door hun bereik;
-Het is vaak erg goed te doen om een ambush op te zetten. Als er dan door een ontploffing of schot veel mannetjes aan komen rennen is het heerlijk ze 1 voor 1 te poppen;
-De driver, Tread, is niet de enige die voertuigen kan besturen, dat kan iedereen. Als je met de spy (Spooky) in officiersuitrusting (of Natasha in nazi hemd en rok, a.k.a Lips) achter het stuur van een vrachtwagen gaat zitten, kan de rest ongezien meereizen. Maar met een Kugelwagentje kan dat niet, door de ramen. Gek genoeg met een tank (in het laatste level kun je eentje jatten, maar jammergenoeg niet het kanon gebruiken) ook niet;
-De kleine Lupin was niet mijn favoriet doordat hij niemand vast kan binden, maar hij is het snelste en komt op plaatsen waar anderen niet komen. Soms handig als je gewoon een sleutel moet gappen van een officier of zo. Ik had het beter gevonden als er handboeien te vinden waren dan had dat Lupin ook sterker gemaakt.
-Tiny en Fins zul je het meest gebruiken omdat ze snel en makkelijk voor de stealth kill kunnen gaan met hun mes. Tiny is ook een sterke combo met Tread, de driver, omdat hij met zijn kastje bewakers kan lokken om een andere kant op te kijken (eventueel is dat ook met de muis van Lupin te doen), hoewel dit altijd maar 1 keer werkt op dezelfde bewaker. Het is wat omslachtig maar je kunt dan bijvoorbeeld een gat graven met Tread, een pakje sigaretten of een fles wijn leggen iets verderop als lokkertje, en dan zorgen dat een bewaker die kant op kijkt met het kastje van Tiny;
-Als er een bewaker in een patrouille rondloopt is Tiny's mogelijkheid zich in te graven wel eens handig, maar het is erg jammer dat hij dat kastje niet kan gebruiken als hij is ingegraven, juist dan was het briljant geweest.

Finito, de laatste missie in Berlijn is lekker lang en je mag je tijd nemen. En dan kiezen uit 3 opties hoewel mij niet echt duidelijk is hoe ik het had kunnen klaren met de Spy of Sniper, maar goed. De driver is dus nooit aan bod gekomen hoewel die geinige trucjes had in het vorige deel.

Maf vond ik bij de laatste missie dat ik veel gevangen Duitsers later in hun hempie weg zag rennen, zonder alarm te slaan. Omdat er nu eenmaal geen mes voorhanden was was het in de buitenruimtes linker om de vijanden te vermoorden, pistolen maken lawaai. Dus ik heb er veel gekneveld en onder de deksels op de straten (richting riool) gegooid. Maar kennelijk, als je te snel knevelt gebeurt dit niet grondig en kunnen ze zich bevrijden. Of was ik vergeten te knevelen/boeien waardoor die mannetjes elkaar allemaal gaan bevrijden.

Deze HD remaster is heel goed te vergelijken met die van deel 2. Buggy en bij dit deel komt er nog eens bij dat de soldaten om de haverklap tegen een muur aan gaan leunen. Totaal onnodig. Ik moet wel zeggen dat ik het toch goed te spelen vond verder, het is gewoon wennen. En voor mij blijft de controller gewoon relaxter dan continue verder moeten klikken waar je wil lopen. De camera draaien blijft krukkig, elke keer raak ik mij orientatie in 1x kwijt. Commando's is zo'n vet spel dat je dit soort onhandigheden en geklungel kunt vergeven. Het is gewoon heerlijk ala Hannibal een plannetje te maken elke keer. Tof is ook dat je je commando's in de verdedigingsmodus kunt zetten. Zo kun je op bepaalde choke points 1 of 2 soldaten neerzetten met een geweer en alles wat daar langs komt rennen krijgt de volle laag.

Uitgespeeld na een uur of 10. Een aantal keer liep ik vast en had ik een aantal hintjes en veel telefoontjes met de baas nodig maar het was leuk te spelen en zeer bevredigend als ik een zelf ontdekte contradictie bevestigd zag. Het einde zullen sommigen zien aankomen maar ik had dat in ieder geval niet gedaan en ik was wel voldaan. Er werd wel een voorzet voor een vervolg gemaakt dat nooit kwam door gebrek aan commercieel succes, vermoedelijk door te weinig promotie of te hoge productiekosten. Voor de speler niet heel erg want je kunt genieten van mooi camerawerk, goed acteerwerk en een goed verhaal. Met als slagroom op de taart een soundtrack van Tim Follin die ook nog regisseert.

Af en toe zijn er wel contradicties die niet als zodanig worden weergegeven. Verder is in ieder geval 1 belangrijke clue wel erg "goed" verstopt, namelijk op een plek waar dat niet hoort: het hoofdmenu. Die had op zijn minst beter beschreven kunnen worden bij de ondervragingen. Verder is er 1 locatie waar je nooit iets hoeft te doen. Terwijl je overal wel elke keer weer aan het kijken bent of er iets nieuws is.

De vrouw van Tim Follin schreef een prima script. Maar de vele verwijzingen naar Ayn Rand (Rand, Rosenbaum, Branden, Atlas) doen geen recht aan het gedachtengoed van Ayn Rand omdat in dit verhaal een heel andere ethiek wordt aangestipt die er teveel van afwijkt en vooral voldoet aan de karikatuur die helaas veel mensen, die zich niet in Ayn verdiepen, er uit gemakzucht van maken. Gelukkig maakt het verhaal geen directe verwijzingen ernaar.

Spellen als dit hebben een slechte reputatie: films met een stop en start knop. Maar ik denk eerlijk gezegd dat dit het beste FMV spel is dat ik gespeeld heb, hoewel The 7th Guest (1992) ook leuk was met veel coole puzzels. Al met al een heerlijke op en top Britse whodunnit. Voor wie een wat simpelere variant van L.A. Noir wil spelen is dit echt wel een leuke. De acteurs geven met hun gezichtsuitdrukking net genoeg weg en de belangrijkste informatie wordt meestal voldoende beschreven in de ondervraag lijstjes, waar je de contradicties uit moet halen. Verdient meer aandacht!

Voor mij reden om een abo op PSNow te wagen. Ik vond dit wel een tof spel door de intensiteit van de actie. Hoewel het gegeven ook best boeiend lijkt, vond ik de manier waarop het verhaal verteld werd niet zo geweldig. Die innerlijke dialogen konden me gestolen worden en de meeste personages boeien niet zo, alleen die vreemde vogel Ahti en de eccentrieke Dr Darling zijn leuk. Teveel moet je ook herleiden uit instructiefilmpjes of dossiers die je tegen komt.

De omgeving ziet er mooi uit met een fraai ontworpen, reusachtig kantoorpand, erg goede belichting en de effecten van destructie zijn goed zichtbaar. Wel is het upgrade menu veel te saai ontworpen en zijn de symbolen best wel onduidelijk en nietszeggend. Er zijn ook veel te veel random upgrades waar je toch niets mee doet terwijl je ook nog een beperkte voorraad mee kunt nemen. Het elke keer weggooien van zwakke upgrades wordt daardoor een vervelende klus. Je verdwaalt ook veel te makkelijk in het enorme doolhof, waarbij de kaart te weinig helpt. Ik moest meerdere keren YouTube opgaan om te kijken waar ik nu in godesnaam naar toe moest.

Geluidseffecten varieren nogal. Soundtrack ontbreekt teveel ook, meestal is er niets te horen.

Control moet het vooral hebben van de spannende actie waarbij je erg fragiel bent en de enorme destructie die je als de frele Jessie kunt veroorzaken met je wapens en krachten.

Het kon erg moeilijk en frustrerend zijn en ik viel te vaak te pletter of ik werd in 1 klap opgeblazen door een projectiel. Maar met doorzetten heb ik het uit kunnen spelen.

Een aantal zaken waren wel noodzakelijke slagroom op de taart: het Dynamite filmpje met Dr Darling en het fragment met de Take Control metal muziek, want het kon soms verder wat monotoon worden.

Control vond ik een goed spel. Maar dit is afgrijselijke DLC.
-de omgeving is saai en lelijk. Waar je in Control door een mooi ontworpen en enorm gebouw doolde, is het hier enkel rots met rode vloeren.
-er is niet door de groot heen te komen. Je valt continue te pletter. Goed getimed springen over tijdelijk uitstekende rotswanden die weer ingetrokken worden is ook niet makkelijk, omdat je enorme sprongen moet maken en ook voor aanloopjes tijd nodig hebt. Of het is volstrekt onduidelijk hoe je verder kunt. En dan ben je na een uur zwoegen eindelijk ergens, blijkt het dood te lopen.
-nieuwe vijanden zijn niet echt interessant tot dusver.

Hopelijk is het tweede deel dat nog moet komen wel de moeite. Deze DLC is omschreven als "meer Control", meer van hetzelfde, maar het is juist minder, minder. Ik had het na 2 uurtjes geduld wel gehad. Een miskleun van Remedy om Control meer uit te melken, laten ze maar een nieuw spel gaan maken.

Dit spel ademt old school coolheid uit. Een zeer smakelijke indie waar ik er wel meer van lust. Het zoveelste bewijs dat klein vaak best wel fijn kan zijn. De SF setting past precies in mijn straatje. Het heeft ook een eigen stijl, maar wel met een verliefde knipoog naar vooral oudere Japanse RPG’s.

Erg leuke muziek met een vette jaren 80 saus die het retrogevoel ondersteunt, naast erg mooi grafisch werk. Gelukkig geen pixel art en er is veel liefde gestopt in de kleurrijke tekeningen en eenvoudige animaties. Nu ben ik geen fan van die kleine poppetjes maar het combat systeem is erg leuk en verslavend om te spelen, hoewel battles soms toch echt wel te lang duren. Dat laatste heeft er toch voor gezorgd dat ik een tijd afgehaakt bleef.

De leercurve van het spel is wel goed, je kunt ook altijd het moeilijkheidsgraad aanpassen wat het super speelbaar maakt. Ik heb het heel nonchalant op Agent gehouden maar deed dat vooral omdat ik niet teveel tijd aan battles kwijt wilde zijn. Dat is natuurlijk wel een probleem met dit soort spellen. Je kunt het uitdagender willen maken maar het wordt dan vooral langduriger in plaats van echt moeilijker.

De balans is soms niet helemaal op orde. Bepaalde afflictions leken ook verspild als de eerste faalde (wat niet helemaal zo is, ), zoals Vulnerable en ze duren maar 1 beurt als het wel lukt. Andere aanvallen lijken broken. de Pain Song van die alien, Psybe…da’s niet een grammofoonplaat met een tikje erin die je continue door kunt draaien, maar eentje met een mep van zeker 500 schadepunten voor elke vijand…per beurt! Verder zitten er veel verdubbelaars in waardoor de schade tot knotsgek hoge proporties op kan lopen, ik weet zeker dat ik nog lang niet het optimum gevonden heb daarin.


De drones van 1 van de karakters, Arete, waren vaag…je ziet ze niet eens en ze lijken geen schade te doen (in feite worden ze eerst alleen op het strijdveld geplaatst om pas daarna elke beurt hun aanvalletjes te doen). Zo zijn er wel meer voorbeelden van zaken die toch wat onduidelijk zijn. Tutorials hadden uitgebreider gemogen (Songs worden bijvoorbeeld ook niet uitgelegd) en de karakters hadden ook wel meer lore en ontwikkeling mogen krijgen. Dit was echt maar een paar dagen werk geweest voor de ontwikkelaar en scheelt ze toch een halve punt, zonde. Nu kun je wel via het hoofdmenu in de Spy directory wat lezen over de karakters maar dit hadden ze beter kunnen oplossen. 



Toch vind ik het helemaal niet zo erg dat het verhaal tweede viool speelt. Gameplay is hier de koning en die is toch echt wel prima in orde. Je bent echt continue aan het nadenken over de optimale aanvliegroute naar het kapotstampen van de vele vijanden. Vaak gaat het erom enorme schade toe te brengen met 1 aanval en daar zo efficient mogelijk naar toe te bouwen. Gewoon erg leuk om mee bezig te zijn.

Menu’s hadden vloeiender en beter gekund. Het toewijzen van abilities was klunzig (je moet te vaak knoppen indrukken voor zo iets simpels) en dat maakt het sleutelen aan je party weer wat minder aangenaam dan het zou moeten zijn, maar gelukkig kun je wel lekker variëren in je tactieken. Als je je kont geschopt hebt gekregen door een sterke vijand hoef je ook niet te grinden maar is er meestal wel een setup waarmee je kunt winnen, gezien het forse aantal variaties op de samenstelling van je party (ondanks het altijd met Alyssa moeten spelen) en de setup daarvan (je mag maximaal 8 abilities toewijzen en daarnaast is er nog de uitrusting).

Voor zover er aanmerkingen zijn wordt het sowieso allemaal ruimschoots goed gemaakt door de sterke punten: speelplezier, muziek, kleurrijke wereld en een forse dosis coolheid en humor.

De eindscenes voelen aan als een rijkelijke beloning voor een spel waar toch wel het plezier van het maken vanaf spat. Ik verheug me alvast op Ctulhu Saves Christmas en ben benieuwd of Zeboyd Games net nog een trapje hoger gaat staan.

Ga verder niet wachten op een PS4 deal dit spel blijft gewoon op 15 euro staan maar verdient zich zeker terug. Ik ga hem zeker nog een keer spelen. Op de Switch kun je hem wel goedkoper op de kop tikken en is er af en toe wel flinke korting.

Omdat ik fan was van Cosmic Star Heroine, die ik nu voor de tweede keer met plezier aan het spelen ben, heb ik deze voor een prikkie gekocht op Steam maar ik vind hem minder leuk. Het mist de coolness, cutscenes, mooie ontwerpen en toffe soundtrack van Cosmic, daarnaast is het allemaal wat flauw en het combat system is wat saaier. Ik was al snel de dialogen aan het skippen. Het zou niet al te lang duren, uurtje of 8 en je bent er doorheen, maar ik had het na meer dan 2 uurtjes wel gezien.