Gekocht als onderdeel van een stapeltje puzzelgames bij Humble Bundle. Al veel plezier gehad aan de eerste levels. En er is al een heuse level editor om je eigen puzzels mee te maken. Van begin af aan moesten de grijze cellen aan het werk. Veel trial en error omdat je eerst de regels moet leren, wat mag en wat niet mag. Baba = win of win=you mag bijv niet. You moet altijd gelijk zijn aan iets stoffelijks. Maar je mag jezelf wel in een vlag of rots veranderen, soms zelfs een hele muur of meer met lava. Echt lachen, dit en mijn voorlopige puzzelfavoriet.

Als ik 1 tip kan geven over Quantic Dream spellen is dat om ze in het najaar of de winter te spelen. Deze was zeer genietbaar tijdens mijn kerstvakantie, zeg maar de periode rond oud en nieuw, waar ik altijd wat schijt heb aan het nieuwjaarsgebeuren en me liever terugtrek. En dan is het melancholieke en eenzame wat in David Cage's verhalen zit precies wat de dokter bestelde.

Een belangrijke factor voor deze game is hoezeer je Ellen Page trekt. Als je haar niks vind (en ze krijgt niet bepaald malse kritieken over sommige rollen die ze speelt) dan moet je deze titel maar links laten liggen. Ik waardeer wel bepaalde rollen van haar zoals in Hard Candy, X Men 3 en Super. In dit verhaal is ze wel weer het boze meisje met het duistere randje maar het gaat haar goed af. Willem Dafoe mag meedoen als afstandelijk vaderfiguur. Nieuw in deze productie is dat de acteurs hun eigen gezichten zijn gebruikt, mogelijk met motion scan zoals in L.A. Noir maar dat weet ik niet zeker.

Het verhaal vond ik best meeslepend en origineel. Het is natuurlijk allemaal weer zwaar over de top om de emoties tot grote crescendo's te duwen, zoals je van Cage kunt verwachten. Gewoon een typische Quantic Dream game: zeer verhalend en veel keuzes en mogelijke uitkomsten, hoog emo gehalte en aanzwellende violen, schaarse gameplay, leuke QTE scenes, maar een replay vind ik de moeite nooit waard.

Inmiddels ver genoeg om er goed over te kunnen oordelen.

Het spel is over het algemeen goed te doen maar kent een aantal irritaties:
-de gevechten tegen de geesten. Die leiden altijd tot schade omdat de ontwijk-actie voor geen meter werkt.
-er is een stroomschakelaar om een deur te openen die je later weer mee moet nemen. Ik heb uren rondgelopen omdat ik niet meer wist dat ik dat ding nog ergens in lag.
-sommige puzzels werken niet meteen goed zoals het lokken van een raaf, waardoor je denkt dat je iets anders moet doen terwijl je misschien net op de verkeerde plek stond.
-er is te veel trial en error.

Interessant genoeg om te voltooien maar genoemde irritaties halen de totale score onnodig omlaag.

Gelukkig bleek ik nog niet uitgekeken op het vroeger veel populairdere point & click genre, waarin Lucasarts toen met de scepter zwaaide. Het is een leuk spelletje om af en toe een uurtje te spelen. Niet verslavend dus. Het verhaal heeft behoorlijk wat tijd nodig om op gang te komen. Pas vanaf de tweede helft vond ik het echt boeiend worden. Het achterliggende verhaal van het schilderij Maledicio komt dan meer uit de verf, woeha wat een woordspeling. Het einde voelde wel weer wat afgeraffeld.

Mooi getekend in een kleurrijke cartoon stijl en goed stemmenwerk. Je kunt ook gaandeweg meer teruglezen over de karakters en het verhaal.

Er zitten leuke puzzels tussen en de meeste oplossingen zijn nog wel redelijk logisch, hoewel ik niet alles zelf kon bedenken, misschien 1 of 2 keer even hulp gezocht. Je hoeft niet teveel aan pixel hunting te doen in ieder geval maar soms is het niet meteen duidelijk waar je naar toe kunt lopen. Een dingetje met point en clickers blijft dat je veel gaat uitproberen, uit wanhoop soms. Sommige voorwerpen die je bij je hebt zijn behoorlijk veelzijdig en dan krijg je dat nog meer. Het meest bevredigend voor mij was het zonder hulp ontcijferen van een gecodeerd bericht. Kostte echt tijd maar was het helemaal waard toen het lukte.

Nog een leuke herinnering uit mijn Xbox dagen. Nu ben ik nooit een fan geweest van Buffy de Vampiersloerie en is dit toch net wat repetitiever dan de Indiana Jones game, maar het bevat dezelfde soepele gameplay en veel coole kung fu moves waarmee je o.a. op fraai getekende high school locaties het nodige vampierentuig een pak slaag mag geven, meestal eindigend met een puntig stuk houtwerk. Stemmenwerk erg goed: de stemactrice heeft een stem die erg lijkt op die van Gellar, verder hoor je soms hilarische verbale reacties van je vijanden hier en daar en die op en top Britse Giles is ook grappig. Het is echt tongue in cheek, met een hoop bijdehante tiener opmerkingen, net als de serie. Het vervolg was niet nodig geweest, want de koek was wel op na deze, maar het smaakte goed.