Gekocht als onderdeel van een stapeltje puzzelgames bij Humble Bundle. Al veel plezier gehad aan de eerste levels. En er is al een heuse level editor om je eigen puzzels mee te maken. Van begin af aan moesten de grijze cellen aan het werk. Veel trial en error omdat je eerst de regels moet leren, wat mag en wat niet mag. Baba = win of win=you mag bijv niet. You moet altijd gelijk zijn aan iets stoffelijks. Maar je mag jezelf wel in een vlag of rots veranderen, soms zelfs een hele muur of meer met lava. Echt lachen, dit en mijn voorlopige puzzelfavoriet.

Als ik 1 tip kan geven over Quantic Dream spellen is dat om ze in het najaar of de winter te spelen. Deze was zeer genietbaar tijdens mijn kerstvakantie, zeg maar de periode rond oud en nieuw, waar ik altijd wat schijt heb aan het nieuwjaarsgebeuren en me liever terugtrek. En dan is het melancholieke en eenzame wat in David Cage's verhalen zit precies wat de dokter bestelde.

Een belangrijke factor voor deze game is hoezeer je Ellen Page trekt. Als je haar niks vind (en ze krijgt niet bepaald malse kritieken over sommige rollen die ze speelt) dan moet je deze titel maar links laten liggen. Ik waardeer wel bepaalde rollen van haar zoals in Hard Candy, X Men 3 en Super. In dit verhaal is ze wel weer het boze meisje met het duistere randje maar het gaat haar goed af. Willem Dafoe mag meedoen als afstandelijk vaderfiguur. Nieuw in deze productie is dat de acteurs hun eigen gezichten zijn gebruikt, mogelijk met motion scan zoals in L.A. Noir maar dat weet ik niet zeker.

Het verhaal vond ik best meeslepend en origineel. Het is natuurlijk allemaal weer zwaar over de top om de emoties tot grote crescendo's te duwen, zoals je van Cage kunt verwachten. Gewoon een typische Quantic Dream game: zeer verhalend en veel keuzes en mogelijke uitkomsten, hoog emo gehalte en aanzwellende violen, schaarse gameplay, leuke QTE scenes, maar een replay vind ik de moeite nooit waard.

Voor de goede orde deze komt dus na Unbound en voor Deception. Ook van deze heb ik genoten. Het sluit qua verhaal ook aan op de eerdere delen dus het helpt als je die al kent. De bekende ingredienten weer die de hele Blackwell serie kenmerken: goede muziek, terugkerende karakters, scherpe dialogen en een prima verhaal.

Weer een erg plezierige aflevering met slechts 2 minpuntjes, de muziek in Rosa's huis en vastlopen op het einde omdat je dan juist iets moet doen wat normaal gesproken niets oplevert. Iets langer dan de andere Blackwell spellen ook dus goede waarde. Let wel ik was na 6 uur wel weer klaar maar kwaliteit gaat boven kwantiteit en het is weer voortreffelijk geschreven met de bekende humor en de doorleefdheid van de personages. Het leuke van deze is dat het deels ook over jongere mensen gaat die nog aan het zoeken zijn naar een leven, met de herkenbare dilemma's en conflicten.

Waardige afsluiting van de briljante Blackwell reeks. Zeer onderhoudend en bevredigend omdat veel point en click uitdagingen en verbanden die je moet leggen erg logisch zijn. Zelden liep ik vast. Dit deel is ook extra lang, ik durft wel te zeggen twee keer zo lang. Een tractatie voor elke liefhebber van de reeks. Nu wordt het tijd andere Wadjet Eye spellen te spelen. Gemini Rue, die ik een eeuwigheid terug gekocht heb, zal ik nu eindelijk een oprechte kans geven.

Pas begonnen met deze. Het werkt net iets anders dan andere point en clicks. Je moet bepaalde items in je notitieboekjes combineren om tot nieuwe inzichten te komen. Dat gaat soms ver. Als ik 1 voorbeeld mag noemen...

op een gegeven moment kom je niet langs een bewaker. Je hebt al de naam van Alexander nogwat genoteerd, maar je moet je voordoen als vrouw die bekende is van de patient in het ziekenhuis. Dan moet je eerst denken aan een man die als vrouw aangezien werd vanwege diens voornaam. En dan komt ze pas op het idee om zich Alex te noemen.

En zo was er nog iets maar dat wijt ik aan mezelf omdat ik net te weinig vragen had gesteld ergens. Maar goed hoewel het dus makkelijk is kun je (of nou ja, kan ik) toch vastlopen. Typisch hoe ik afga in Dave Gilbert spellen het ligt nooit echt aan hem vind ik. Het is weer goed geschreven en deze keer is het veel luchtiger (dan Kathy Rain), ondanks het thema van een studente die zelfmoord pleegt. En ook hier weer leuke muziek hoewel dat ook weer heel anders klinkt dan Kathy Rain.

Een mogelijke inspiratie moet de serie Dead Like Me zijn geweest...geesten die de aarde moeten verlaten omdat ze nog niet geaccepteerd hebben dat ze dood zijn.

Ietsje langer dan Legacy en voor mij makkelijker maar dat is waarschijnlijk omdat ik het systeem beter door heb. Ik moest wel een beetje lachen toen ik zelf al lang doorhad welke achternaam de zoon had maar bij het opbellen van zoonlief moest ik eerst deze briljante deductie via mijn notitieboekje realiseren...de zoon heeft dezelfde achternaam als zijn vader, ja je gelooft het niet!....aaargh. Maar verder was dit weer erg leuk hoor. Heel goed geschreven weer, met ietwat sarcastische humor en doorleefdheid. Tragi komisch. Ook prima muziek weer.

Inmiddels ver genoeg om er goed over te kunnen oordelen.

Het spel is over het algemeen goed te doen maar kent een aantal irritaties:
-de gevechten tegen de geesten. Die leiden altijd tot schade omdat de ontwijk-actie voor geen meter werkt.
-er is een stroomschakelaar om een deur te openen die je later weer mee moet nemen. Ik heb uren rondgelopen omdat ik niet meer wist dat ik dat ding nog ergens in lag.
-sommige puzzels werken niet meteen goed zoals het lokken van een raaf, waardoor je denkt dat je iets anders moet doen terwijl je misschien net op de verkeerde plek stond.
-er is te veel trial en error.

Interessant genoeg om te voltooien maar genoemde irritaties halen de totale score onnodig omlaag.

Dezelfde charme als deel 1, betere humor en een beter gericht verhaal. Wederom fraaie animaties van de mensen die ooit voor Don Bluth werkten. Enkel de echt uitdagende puzzels zoals die in deel 1 (de ontcijferingen bijvoorbeeld) ontbreken. Het is vaak net te makkelijk hoewel je soms toch vast kunt lopen. Het spel is wat toegankelijker gemaakt door opties beperkt te houden. Ook als je je geen raad meer weet kun je er vaak wel uitkomen. Zelfs met de toeren die Stobbart uithaalt als een soort McGyver, hij geeft zelf al toe: "it's the type of lateral thinking that can get you institutionalised!" Heel logisch is het niet altijd, waardoor je toch veel trial and error gaat doen. Maar dat is hier gelukkig nooit te veel.

Het spel houdt soms expres nutteloze objecten in je broekzak om het niet te overduidelijk te maken wat je moet doen. Het hint systeem helpt als de wanhoop toe slaat. Gelukkig zelden nodig gehad.

Flauw dat je personages af en toe de kogel krijgen waardoor je overnieuw moet beginnen. Dit voegde niets toe. Ik had er niet zo'n last van door zelf veelvuldig te saven. Het stomme daarbij is dat je elke keer Restore Game moet doen en niet gewoon Continue omdat je anders vaak weer naar een checkpoint voor je savegame gaat.

Kleine puntjes van kritiek, gewoon een leuk spel. Een aantal personages uit het eerste deel keren terug.

Gelukkig bleek ik nog niet uitgekeken op het vroeger veel populairdere point & click genre, waarin Lucasarts toen met de scepter zwaaide. Het is een leuk spelletje om af en toe een uurtje te spelen. Niet verslavend dus. Het verhaal heeft behoorlijk wat tijd nodig om op gang te komen. Pas vanaf de tweede helft vond ik het echt boeiend worden. Het achterliggende verhaal van het schilderij Maledicio komt dan meer uit de verf, woeha wat een woordspeling. Het einde voelde wel weer wat afgeraffeld.

Mooi getekend in een kleurrijke cartoon stijl en goed stemmenwerk. Je kunt ook gaandeweg meer teruglezen over de karakters en het verhaal.

Er zitten leuke puzzels tussen en de meeste oplossingen zijn nog wel redelijk logisch, hoewel ik niet alles zelf kon bedenken, misschien 1 of 2 keer even hulp gezocht. Je hoeft niet teveel aan pixel hunting te doen in ieder geval maar soms is het niet meteen duidelijk waar je naar toe kunt lopen. Een dingetje met point en clickers blijft dat je veel gaat uitproberen, uit wanhoop soms. Sommige voorwerpen die je bij je hebt zijn behoorlijk veelzijdig en dan krijg je dat nog meer. Het meest bevredigend voor mij was het zonder hulp ontcijferen van een gecodeerd bericht. Kostte echt tijd maar was het helemaal waard toen het lukte.

Woeha, de eerste is voltooid! Leuk spel met slechts paar foutjes. Zo staat een priester te poetsen en als je hem bekijkt zegt George dat hij nog bezig is, terwijl hij op een gegeven moment al klaar is (dan blinkt de beker ook). Hier en daar had ik wel een hintje nodig om gewoon veel tijd en trial en error te besparen. Over het algemeen vlotte het spel ook heel lekker zonder die hints dus wees er zuinig mee!

Ik had deze op de iPad gespeeld maar nooit voltooid. Op de pc kon ik het begin wat sneller doen.

De stemacteurs zijn goed. Muziek prima. Het verhaal is erg omslachtig: je vindt via allerlei omwegen nieuwe locaties die weer verwijzen naar andere.

Klik na afloop (van de Director's Cut) ook op het Templar logo. Je krijgt veel historie mee over de studio die het spel maakte. In een tijd dat De Da Vinci Code nog niet die enorme bestseller werd. De Tempeliers waren minder bekend. Animatoren van de Don Bluth studio werkten ook mee en dat is te herkennen aan hoe de figuurtjes geanimeerd en getekend zijn. Het mag gedateerd overkomen maar ziet er nog steeds goed uit.

Het leukste vond ik de twee decryptie puzzels. Je denkt eerst, te moeilijk om al die letters te ontcijferen maar toch lukt het, volhouden en blijven proberen! Sleutel is om de herhaalde woorden proberen te ontcijferen. En namen te weten die je gevonden hebt.

Nog een leuke herinnering uit mijn Xbox dagen. Nu ben ik nooit een fan geweest van Buffy de Vampiersloerie en is dit toch net wat repetitiever dan de Indiana Jones game, maar het bevat dezelfde soepele gameplay en veel coole kung fu moves waarmee je o.a. op fraai getekende high school locaties het nodige vampierentuig een pak slaag mag geven, meestal eindigend met een puntig stuk houtwerk. Stemmenwerk erg goed: de stemactrice heeft een stem die erg lijkt op die van Gellar, verder hoor je soms hilarische verbale reacties van je vijanden hier en daar en die op en top Britse Giles is ook grappig. Het is echt tongue in cheek, met een hoop bijdehante tiener opmerkingen, net als de serie. Het vervolg was niet nodig geweest, want de koek was wel op na deze, maar het smaakte goed.