Vanmiddag uitgespeeld met bijna 40 uurtjes op de klok (toegegeven veel side missions maar die werden ook aanbevolen om genoeg te levelen). Die laatste eindbaas is meer eindeloos langdurig dan gevaarlijk. Maar de beloning mag er zijn. Al met al is dit een erg leuk spel geweest, hoewel ik het echt wel elke keer genoeg vond na een missie.

Het meeste lol had ik met explosies. Sommige vijanden ontploffen nadat ze op 0 komen, Dragon Bombs werken ook als een tijdbom. Je kunt je vijand soms lokken naar precies die plek waar ze zelf door hun eigen wapens kapot gaan.

Op dezelfde manier kunnen blokkades ook tactisch voordeel bieden.

Verder ben je vooral positiespel aan het uitbuiten hoewel het zeker nooit het tactische nivo van schaken krijgt. Bepaalde karakter vallen net wat verder aan, anderen blijven beperkt tot het vakje voor zich maar kunnen ook in een cirkel om zich heen meppen. Een vijand van achteren aanvallen geeft een critical maar dat geldt ook voor je eigen manschappen en je zult nogal vaak karakters niet alleen moeten healen maar ook uit hun bewusteloosheid moeten helpen. Dat betekent dat je karakters nooit alleen kunt laten, want anders doen ze na 2 beurten niet meer mee.

Basaal gezien zijn er twee aanvallen: fysiek of met een vaardigheid. En elke vijand heeft meestal een zwakte voor 1 van die twee.

Mindere punten: er valt niet bijster veel interessants te customizen. Ook speel je elke keer met dezelfde equipe, zij het dat deze uiteindelijk wordt uitgebreid naar 6 karakters. En op een gegeven moment heb je wel je favoriete twee setjes aan vaardigheden (Classes, die tot nivo 3 kunnen levelen) voor elk karakter gevonden.

Verder moet je elke keer potions inslaan voor een missie anders is het niet te doen, zowel Divinity als Healing.

Muziek is prima. Stemmenwerk ook. Indrukwekkend is dat heel veel ontwikkelwerk gewoon door 1 man, Jason Shields is gedaan. Zijn zus of vrouw heeft het stemmenwerk gedaan. Natuurlijk hebben veel freelancers geholpen maar het is toch een one man studio gebleven. En dan is dit toch wel een heel mooie titel geworden. Voor wie dit soort one-man development interessant vindt zou ik wijzen naar Spacebourne 2 of Iconoclasts. Natuurlijk maakt zo iemand niet alles zelf maar de genialiteit van zo iets is niet te ontkennen.

Aan het verhaal heb ik geen aandacht besteed. Volgens mij was het geen bagger maar het zal niet de reden zijn waarom je iets als dit gaat spelen. Daarvoor ontbeert het aan diepgang via dialogen zoals bij de oudere Bioware games.

Evengoed warm aanbevolen. Ik ga hierna Fell Seal nog eens een kans geven...of wie weet die Banner Saga.

Al de hele middag zitten spelen, inmiddels in de 6e missie (van de 20), het is echt een mooi en leuk spel. Hoewel het arcadey van opzet is, zit er toch genoeg realisme in. Niet alleen moet je erg oppassen voor botsingen, er kan ook invloed zijn van vochtige lucht. De explosies zijn prachtig, net als de omgevingen. De hoeveelheid detail die je aantreft is eigenlijk verbluffend. Ik ben wat vage contouren gewend van dit soort spellen wanneer ik ze vroeger speelde maar wat je hier ziet is zo gedetailleerd dat je er Solid Snake bijna in zou kunnen zien rondlopen.

Ook zonlicht en reflecties op allerlei texturen van metaal en dergelijke zijn schitterend gedaan. Water op zee en meren ziet er erg realistisch uit. Misschien is het nog wel leuk als er nachtelijke missies zijn want als er iets in de fik vliegt (en dat is vaak genoeg)...prachtig.

Gameplay is degelijk en soepel maar ik mis nog wat simpele maneuvres zoals dodge rolls of kwartslag draaien om door een smal stuk tussendoor te vliegen. Ook zou een afterburner voor snelle ontsnappingen handig zijn. Verder mis ik een indicatie van afstand van de vijand en range voor mijn kanon. Soms is me ook volstrekt onduidelijk waarom hij maar geen raket lockt, zelfs als ik al een tijdje van super dichtbij achter een vijand vlieg.

Aan het verhaal heb ik weinig aandacht besteed en dat zal ook weinigen weten te pakken, maar toch vind ik het leuk dat het er is, vooral als kapstok voor missies, want ik zat niet te wachten op een roguelike. Tijdens missies vind ik het soms vaag waarom je opeens af bent maar je moet echt snel specifieke doelwitten uitschakelen. Zelfs op easy is er genoeg uitdaging, voor mijn gevoel is het nu eigenlijk precies goed.

Oef, uitgespeeld in hard mode. Zeer aan te raden voor wie hem voor de tweede keer speelt en daarbij is wederom de tip om de koptelefoon te gebruiken. Weer een fantastische ervaring. Ik heb weer een paar jaar van mijn leven eraf gehuiverd maar het was de poepbroek waard. Nu heb ik er al een review aan besteed maar omdat toch een aantal zaken nu meer opvielen vind ik het de moeite nogmaals mijn indruk te geven.

Grafisch blijft het verbazingwekkend mooi afgewerkt en slim om veel omgevingen vaker te gebruiken maar dan in nieuwe situaties met meer tools zodat je meer ruimtes in kunt.

Ook varieren de dreigingen waardoor het leuk blijft. Zeker gezien de vele manieren waarop je er mee om kunt gaan.

Geluidseffecten zijn niet alleen top, ze zijn ook zeer functioneel omdat ze je helpen met hints. Als de alien ongeduldig wordt omdat hij geen prooi vindt en van plan is elders zijn heil te zoeken hoor je dat bijvoorbeeld. Als hij net uit een plafondrooster gaat springen ook.

De muziek versterkt de ervaring. Meer spanning in de muziek betekent meestal ellende die op de loer ligt.

De lange speelduur van het spel maakte extra indruk (ik denk dat ik toch wel 30 uur geklokt heb, misschien wel 40?). Natuurlijk deed ik er langer over op hard mode maar het bleef wel gaaf en het voelde echt als een gigantisch spel.

Nu vielen natuurlijk ook wel wat kritiekpuntjes op. Het aanvankelijk wat onduidelijke item creatie systeem had ik in mijn eerste recensie al genoemd, hieraan was ik wel gewend. Ik was wel vergeten dat je componenten voor die items kunt committen en daarmee opslagruimte in je virtuele broekzak vrijmaakt.

Het wiel met items was soms echt een probleem. Want hij pakte niet altijd het item wat je wilde selecteren omdat je er net iets naast zat en dat kon oh zo dodelijk zijn. Wel vond ik het cool dat er nooit echt pauze in het spel zit, alles wat je doet, ander item pakken, creatie, het kostte even tijd. En dat kan altijd een probleem vormen. Dit hield de spanning er wel in dus.

Savepunten zijn genoeg verdeeld, maar soms zijn ze helaas niet op de kaart aangegeven. Mooi is wel het dilemma dat je vaak genoeg zult hebben: doorgaan omdat je er bijna lijkt te zijn of teruggaan, met risico, voor die save. Heel goed gebalanceerd.

Cutscenes hadden er iets meer bijgekund, je ziet soms te weinig. Je ziet bijv. nooit de Torrens van de buitenkant of dat andere schip wat erbij komt. Op het einde wilden ze door wat gebeurt teveel oeh's en aah's erin gooien waardoor het bij een aantal over de top scenes echt niet geloofwaardig meer was.

Verder vielen nog een aantal zaken op bij deze tweede playthrough die ik niet perse negatief vind maar gewoon als ontdekking wil delen. Bijvoorbeeld aan het gedrag van de alien. Een enkele keer kom je hem tegen in de ventilatieschachten waar je zelf in kunt maar veel vaker bevindt hij zich in die schachten in het plafond. Slijm verraad dat hij daar zit te wachten.

De alien heeft zogenaamd sterke zintuigen maar eigenlijk zijn dat enkel horen en zicht. Want ruiken doet hij dus niet. Je kunt er soms echt vlak naast staan! Niet op zijn staart natuurlijk. Maar als hij zich niet naar je draait dan leef je nog. Verder heeft de alien amper split vision, hij kijkt vooral heel goed voor zich, maar draait zijn kop wel. Naar beneden kijken doet hij alleen als er een buitengewoon interessante flare is neergelegd of zo.

De eerste keer dat ik speelde kroop ik meer. Nu is het afhankelijk van wat de motie detector registreert lopen of kruipen. Lopen is veilig zolang je geen beweging detecteert (hoewel dit ook tricky is want soms staat het zwarte loeder gewoon stil). Er blijft altijd een zeker willekeur in het spel zitten, vaak sterven is onvermijdelijk. De tafels waren erg goede schuilplaatsen als ze er waren maar soms kon je toch in het blikveld komen van de alien.

Face huggers zijn met perfecte timing dood te slaan met de hamer. Maar je hebt brandstof voor de vlammenwerper heel hard nodig omdat die het killen ervan zoveel makkelijker maakt. Een enkel keer had ik dit niet en moest ik hem doodslaan. Een Molotov betekent zelfmoord in kleine ruimtes en was ook niet het antwoord.

Die revolver is ook wel tof hoor want de zenuwen die je krijgt als de kogeltjes bij reloaden er 1 voor 1 ingeduwd moeten worden als het tegenzit zijn onbetaalbaar (je kunt gewoon vierkant blijven drukken om je cilinder te vullen maar het kost tijd!) . Vooral nuttig wapen tegen mensen, maar goed mikken op een Working Joe's hoofd werkt ook.

De stun baton doet erg weinig tegen een Working Joe. Je kunt ze een, soms twee meppen verkopen maar daarna moet je echt wegrennen en het afmaken met goed gemikte kogels, liefst uit een shotgun of de latere bolt gun. Toch heb ik de stun baton bij 1 stukje super hard nodig gehad. Ik heb er een stealth takedown mee gedaan van een menselijke bewaker wat betekende dat er geen lawaai was voor de alien om snel op af te komen.

De Working Joes zijn op hard mode verrekte lastig. In het begin waren EMP granaten goed tegen groen geklede Joes (ze raken dan in de war waardoor je ze een paar flinke meppen kunt verkopen, genoeg voor een takedown meestal) maar ze leken totaal niet effectief tegen de oranje geklede Joes. Idem w.b. flashbangs. Deze hadden nul effect op ze terwijl je bij goeie timing een groene Joe tijdelijk kon desorienteren met een flashbang. Die oranje Joes leken ook beter beschermd tegen brand, op een gegeven moment schepte eentje op hoeveel hitte hij kon verdragen! De bolt gun werd het ultieme wapen om Joes te slopen, duidelijk was dat ook het ontwerp.

Ik heb later puur als afleiding voor de alien nog wel wat aan flashbangs gehad. Verder niet heel nuttig, je moet er ook mee oppassen want je kunt zelf verblind worden.

Rookbommen vond ik meestal ook niet heel nuttig. Vooral tegen mensen heb je er nog wat aan. Het kan zowel afleiding betekenen door de plof (wat de alien aantrekt) maar je ook minder zichtbaar maken. Die combinatie is nogal tegengesteld. Er was 1 segment waarbij hij wel superhandig was omdat mensen vlakbij op de loer waren terwijl ik daar ergens een knop moest indrukken.

De pipebomb is geweldig tegen bijna alles, vooral groepen robots of mensen, maar niet tegen de alien. Die schrikt er hooguit een beetje van. Verder erg gevaarlijk te gebruiken net als de Molotov, er moet genoeg afstand zijn.

Afleiding is vaak een sleutel om verder te komen, met flares als standaard, deze kun je niet maken maar vind je genoeg. Best spannend die te gebruiken want je moet hem eerst aansteken en niet in het zicht van de vijand zijn op dat moment.

Het gooien van noisemakers en flashbangs is een erg handige afleiding maar supervervelend is als ze afketsen, dan komt het probleem juist naar je toe. Verder worden ze genegeerd als de alien te ver weg is of als je ze in een kleinere kamer gooit. Bijna al die gadgets hebben toch een potentiele backfire, wat toch wel veel toevoegt.

Een benarde situatie waar ik toch nog uitkwam was eentje waarbij ik zowel een Joe als de alien vlakbij had, ik geloof dat ik de vlammenwerper gebruikte op beiden omdat ze in dezelfde lijn stonden. De alien vluchtte voor het vuur en tegen Joe kon ik me vrij worstelen.

Hilarisch werd het een andere keer toen een Joe in de weg stond voor de alien. Ik had me onder een tafel verstopt en de Joe zag dat wel maar was niet in staat me eruit te sleuren, hij gaat hooguit schoppen geven maar soms kun je ver genoeg wegkruipen. De alien kan je wel onder de tafel sleuren als hij weet dat je daar bent. Maar Joe stond dus in de weg. Joe werd uiteindelijk na veel boos gesis alsnog weggeduwd en toen was ik toast.

Het saven als de alien in de buurt is levert meestal niet zo'n probleem op. Zolang je niet gezien wordt op tijdens de seconden van saven kan het. En dan kun je erna weer snel verstoppertje spelen.

De lockers om je in te verstoppen zijn best handig maar je moet ze niet te vaak gebruiken. Het is vooral opportuun om er eentje in te duiken als je de bekende schachtgeluiden hoort van de alien want dan weet je dat hij komt en ben je nog op tijd. Dit geeft je even wat veiligheid tussendoor en je kunt ook horen als hij weer vertrekt. Maar erin duiken als hij al in dezelfde kamer loopt maakt teveel lawaai en zal hem op den duur doen besluiten die kast eens open te maken.

Het spel lijkt je wat coulance te geven als je aan het computeren of lassen bent maar toch kun je tijdens het klussen soms ook te grazen genomen worden.

Er zit een vrij complexe kunstmatige intelligentie van de alien in het spel, met een zekere randomness (geluk speelt zeker vaak een rol) waardoor het nooit te voorspelbaar wordt. Toch wel tamelijk briljant ontwikkeld, want het blijft altijd te doen maar ook een uitdaging en slim spelen en goed timen verhoogt je kansen aanzienlijk. Tegelijkertijd weet je ook gewoon dat je in het echie geen schijn van kans zou maken tegen de "perfect lifeform". Anderzijds wordt je ook wel heel erg gestalked door het monster omdat hij altijd wel enigszins in je buurt is. En dat is natuurlijk wat raar op een enorm groot station (Sevastopol) waar heen en weer gependeld wordt via liften die de alien niet weet te bedienen.

Heel creatief en geinspireerd, zelden zul je in zo'n surrealistische droomwereld vertoeven als in de Alice spellen.

Tegenwoordig zal er misschien wat neergekeken worden op deze platformer, maar toen was dit gewoon de bom, rondrennen en springen als Alice in een bizarre, duistere twist op Carroll's vreemde maar heerlijke creaties. Vooral het gebruiken van die jurk als een soort parachute, of meedrijven daarmee op stoom en de originele wapens, geweldig bedacht allemaal. Vijanden zijn goed bedacht (card guards, reusachtige hommels die bommen gooien). De eindbazen zullen je ook flink uitdagen. De omgevingen en het ontwerp van alles zijn nog steeds erg sterk. Het level design van bedenker American McGee is hier op hoog nivo. De Cheshire kat met zijn bijdehante opmerkingen, briljant gevoiced, maakt het af. De soundtrack van Trent Reznor is heel behoorlijk hoewel ik die van het vervolg wat sterker vond.

Ik ben betoverd geweest door deze game. Het heeft me in die tijd (bijna 20 jaar terug) ook geinspireerd electronische muziek te maken die erop gebaseerd is (ik experimenteerde veel met het muziek programma Fruity Loops), met name de track "Through The Looking Glass", schaamteloze plug hier:
‎Wonderland by The Penultimate Truth on Apple Music - music.apple.com

Malaka!

Een van de meest uitgebreide maar ook beste Assassin's Creed spellen, waarvan ik na 90 uur te spelen eindelijk de hoofdquest voltooid heb (Atlantis, deels DLC, ga ik nog doen). Griekenland is prachtig en zeer gevarieerd. Nergens krijg je het gevoel dat er teveel reycled is, elk fort (mijn favoriete onderdeel) heeft vele hoekjes, struiken en sluipingangen en het al sluipend voltooien van dat soort locaties vergt een planmatige, systematische aanpak. Hoewel er ook genoeg geknokt kan (en soms zelfs moet) worden, een zeer solide basis van stealth gameplay maakte dat ik het spel wilde blijven spelen en dat is uitstekend gedaan. Odyssey mag de kritiek krijgen teveel "vulling" te hebben, maar deze vulling bleef toch wel heel smakelijk.

Gameplay blijft koning, het speelt zo soepel als je van AC gewend zult zijn en er zijn geen vervelende aanpassingen in gemaakt, anders dan het ontbreken van de duo sluipmoord.

Graphics zijn altijd een showcase bij Assassin's Creed, daar is Odyssey zeker geen uitzondering op. Griekenland heeft hier niet alleen een prachtig, stralend landschap maar ook fraaie nederzettingen met (soms gigantische) standbeelden en mooie gebouwen, het is immers de bakermat van cultuur geweest.

De soundtrack is prima, niet memorabel maar door de juiste instrumentatie brengt het je meer in de sferen van de klassieke oudheid.

De beste innovatie is Ikaros. Deze gevederde vriend helpt je enorm bij alle locaties waar je moet sluipen, maar is ook een kei in het vinden van belangrijke items of personen om locaties te voltooien. Ik had graag qua verhaal iets meer aandacht gezien voor de arend, aangezien hij ook zo kenmerkend is voor onze mystios (huurling), bekend als "de adeldrager", in mijn geval Alexios.

Odyssey kent veel diepgang door de vele combat mogelijkheden, stealth trucjes, zeeslagen, aanpassingen op uitrustingen. Die diepgang betekent wel dat je in het begin behoorlijk overweldigd kunt worden, zeker door de hoeveelheid informatie op de kaart. Daarbij zijn quest markers ook vaak niet duidelijk genoeg te vinden. Je bent nogal eens aan het zoeken dus, zeker in het begin.

Ook anderszins is het spel behoorlijk pittig. Je kunt gelukkig altijd het nivo aanpassen. Na wat uitproberen kwam ik uiteindelijk toch uit op makkelijk nivo, met makkelijk nivoverschil. Eigenlijk voor mietjes, maar de stealth gedeeltes zijn er niet minder uitdagend om, dan moet je toch proberen door niemand ontdekt te worden. En ik had helemaal geen zin in uitgebreide hack and slash battles.

De zeeslagen waren mij bovendien anders ook echt te pittig, zeker in het begin. Je moet hierin nogal wat handigheid aanleren door alle buttons te kennen alsmede timing te leren en je boot en bemanning flink verbeteren, voordat je meerdere schepen aankunt. Gelukkig wordt na enteren van een vijandig schip je boot volledig hersteld.

Bepaalde dieren als leeuwen of lynxen zijn dan ook nog eens verdraaid lastig, vooral als ze met meerderen zijn.

Makkelijk nivo stond me ook toe soms een paar nivo's te hoog te spelen, om sneller vordering te maken. Maar 5 nivo's hoger was bijvoorbeeld nog steeds teveel, dan kon ik nog te weinig schade doen, zelfs met een stealth kill met allerlei sluipmoordbonussen.

Jammer genoeg kun je dus niet meer meerdere stealth kills tegelijk doen wat in eerdere AC spellen wel vaak geleerd kon worden. Afgezien daarvan begon ik op level 40 het idee te krijgen dat ik niet echt extra skills meer nodig had. De gaafste skill om erbij te leren was het ingezoomd pijl en boog schieten. Je kunt de pijl in slow motion zelf bijsturen met een bepaalde vaardigheid, erg tof om een headshot mee te doen of mee op dieren te jagen. De Spartaanse trap is zo mogelijk nog bruter, zeker als je iemand daarmee van een berg af laat donderen, kostelijk. De makers van het spel zijn duidelijk fan van de film 300.

Odyssey leent veel van RPG's, maar zaken als healing zijn eenvoudig gehouden, met gewoon een aparte skill daarvoor die een adrenalinepunt kost. Je hoeft je dus niet suf te verzamelen aan potions.

Reizen kan gelukkig met snelreizen zodra je bepaalde uitzichtpunten beklommen hebt. Maar daarvoor ben je vaak flink wat kilometers afstand aan het afleggen. Dat duurt soms te lang maar Odyssey lost het op door automatisch naar je doelwit te reizen als je op wegen (met Phobos, je paard) of wateren (met de Adrestia) bent. Dan kun je gerust even wat koffie zetten (maar pas wel op met vaak vijandige wateren). Je kunt ook altijd je paard oproepen. Vervelend is wel als je de Adrestia niet vlakbij kunt oproepen doordat er geen kade in de buurt is. Dan bieden kleine bootjes uitkomst, maar die gaan te snel kapot bij woeste wateren. Dan rest helaas niets anders dan de borst crawl en dan kan echt te lang duren. Ik had het beter gevonden als die kleine bootjes niet kapot gingen.

Qua verhalen wordt het nooit heel bijzonder hoewel het erg leuk is om historische figuren te ontmoeten als Sokrates en Herodotus (onderbenut helaas, want op het schip waar je mee gaat varen, de Adrestia, heeft hij nooit iets interessants te melden terwijl hij als historicus toch honderduit zou moeten vertellen over al die locaties). Ook zijn er fictieve, maar kleurrijke figuren als kapitein Barnabas en ubernicht Aikibiades, die voor een komische noot zorgen.

Wie het een beetje realistisch wil houden slaat beter de Atlantis gedeelten over, hier gaat het meer de fantasy kant op.

De premiejagers die achter je aan zitten kunnen vervelend worden maar meestal ook makkelijk omgekocht (behalve als je terug in Sparta bent).

Het spel dwingt je door heel sterke bazen en bewakers teveel om flink omhoog te levelen met quests voor XP terwijl sommige spelers misschien gewoon in een uurtje of 20/30 het spel hadden willen uitspelen. ik vind dat die gamers ook bediend moeten worden, in plaats van afgescheept met de optie om de poeplap open te trekken voor Helix punten, waarmee je XP kunt kopen.

Items zijn er veel te veel, waardoor het niet speciaal voelt als je een stuk pantser van Agamemnon vind om maar wat te noemen. Gelukkig is er geen beperking aan wat je mee kunt zeulen. En een complete outfit vinden (5 uit 5), dat is nog een hele klus, waar ik me niet aan gewaagd heb. Het was een goed idee geweest als hier meer mee was gedaan. Bijvoorbeeld je vind de boog van Paris, dan zou daar een aanwijzing bij moeten zitten waar een ander stuk uitrusting lig met als beloning een cutscene van wat er met hem gebeurde zodra je de outfit compleet hebt.

Het zijn weer verbeterpunten voor een toch wel sterke reeks waar Ubisoft nog jarenlang mee verder kan gaan. Of ik Odyssey nog een keer zal spelen? Nee, daar is het veel te groot voor. Maar er is zo ontzettend veel te doen in deze open wereld dat overnieuw spelen ook nergens voor nodig is! Ik kom de winter wel door...

Een degelijke toevoeging aan deze enorme reeks: erg mooi getekend en op de keper beschouwd een vrij lekkere gameplay. Voor een tientje is dit een bargain geweest maar degenen die het volle pond betaald hebben, kregen toch aardig wat content ervoor terug, hoewel Jack The Ripper aparte DLC is gebleven en niet heel goedkoop.

Dit spel begon bij mij wel met de nodige frustraties. Eerder had ik met plezier AC: Unity uitgespeeld dus ik was zeker wel een bug hier en daar gewend en met bugs viel het uiteindelijk best mee, hoewel ik soms de rondrijdende trein niet meer kon zien op de kaart. Jammergenoeg is dit spel in het begin onnodig moeilijk terwijl het in de latere levels te makkelijk wordt.

Je begint aanvankelijk in een zeer onvriendelijke omgeving, die je zodra je machtiger en rijker wordt minder vijandig bejegent. Agenten kun je nog omkopen in bepaalde wijken, maar er zijn in het begin veel te veel vijandige lastpakken op straat waardoor je je bijna nergens, zelfs niet bij winkels, kunt vertonen. Dat is nogal irritant als je elke keer dat je een medicijn wil kopen eerst 2 schurken moet bevechten waarbij je weer een medicijn kwijt bent. Dat schiet niet lekker op dan. Gelukkig kun je met wat meer centjes of betere stealth ervoor zorgen dat je op straat veel meer met rust gelaten wordt.

Verder heb ik uren lang als een waanzinnige zitten zoeken op internet en van alles zitten proberen omdat niet duidelijk was hoe ik eindelijk verder kon gaan met sequentie 4 toen ik over de helft was. Bleek dat ik in de trein met die Indier, Henry Green moest praten terwijl dat hiervoor nooit hoefde om missies te continueren. Dat was ervoor (en erna) nooit nodig dus dat vond ik niet spelervriendelijk.

Ontvoeringen zijn ook erg lastig. Zodra je iemand onder dwang houdt of draagt (gelukkig kun je nog een beetje hollen) kun je zo ontdekt worden. Dit zijn vrij onhandige missies om uit te voeren. Nog een frustratie: als je een verkeerde wagen uitzoekt, namelijk eentje met een open kar, dan kun je wel een ontvoerd lichaam erin doen, maar het er niet meer makkelijk uitkrijgen. Dan Iijkt meteen je tempeliersjacht verprutst. Ik kwam er later achter dat je de ontvoerde toch van de zijkant er weer uit kon halen, als je maar aan de goede kant van de kar stond. Ontvoerde levenden gaan verder ook te makkelijk dood (bij transport meerdere keren gebeurd).

En bazin Lucy, die ik met mijn stealth specialiste Evie en niet vechtersbaas Jacob, moest verslaan, was eerst onverslaanbaar, voordat ik wat meer geleveld was. Ik werd er knettergek van. Zodra ze dat witte balkje boven haar hoofd kreeg en haar kraag omhoog deed, werkte niets meer, ik kon niet counteren, niet aanvallen, niet met x die verdediging doorbreken, ik werd gewoon meteen morsdood gemaakt zonder ook maar iets te kunnen doen. Enkel die boss battle maakt dat je in het begin toch wel moet grinden. Maar later krijg je toch wel de opdracht om in totaal 3 wijken veroverd te hebben, dus het beste is in ieder geval een extra wijk te veroveren en Evie flink sterker te maken in het vechten (meer health helpt al), voordat je met Lucy de strijd aangaat. Dit vond ik ook slecht uitgebalanceerd. Ze hadden Lucy in dat gedeelte van het spel zwakker moeten maken voor degenen die niet perse zin hebben eerst allerlei zijmissies te doen.

Misschien heb ik verschrikkelijk veel irritaties genoemd maar voor het merendeel heb ik uiteindelijk zat plezier gehad. Londen is niet zo sierlijk als Parijs en wat zakelijk, maar grafisch is het spel een parel en de kledij is allemaal prachtig gedaan. Je ziet soms teveel hergebruik en net te weinig (variatie in de) "wear and tear" van de texturen, bijvoorbeeld de daken met staal en glas zien er wel erg gaaf uit. De stoomtreinen zijn ook geweldig. Heel indrukwekkend zijn ook de interieuren en pas heel laat in het spel zag ik een blunder, twee exact dezelfde schilderijen naast elkaar in dezelfde kamer.

Gameplay is sterk. De controls werken heel soms niet maar het spel speelt al met al toch wel heel soepel en het parkouren gaat vlotter. De stealth blijft de kern en je kunt nog iets makkelijker stealth kills doen (vanaf het begin kun je meteen twee bewakers tegelijk uitschakelen van achter of van boven) en daarnaast ontvoeren. Wat ik qua stealth jammer vond is dat je niet bijzonder vaak de kans kreeg een pakket dat aan touw hing op iemands hoofd te laten donderen, want wat was dat toch leuk als het lukte. Die explosieven die je kon gooien gebruikte ik ook weinig. Wel heb je heel veel vrijheid. Agenten mag je vermoorden, want eigenlijk ben je gewoon crimineel (maar ik speelde liever clean dus ik wurgde ze slechts tot ze bewusteloos raakten). Je kunt het spel ook zo moeilijk en zo makkelijk maken als je wil. De uitdagingen die je bonuspunten opleveren bij missies zijn in ieder geval zeker uitdagend.

De schietkabel, waaraan je omhoog getrokken wordt of waarover je vlug kunt koorddansen, is een geweldige vernieuwing, razendsnel en niet alleen een versnelde manier om te reizen maar ook zeer geschikt om rap te verdwijnen.

Nog een vernieuwing zijn de GTA-achtige (want kaapbare) koetsen. Hiermee kun je lekker snel reizen en de nodige lantaarnpalen omver rammen. Ook voer je de nodige missies deels uit met een koets en dat is best leuk hoewel het erg hectisch kan worden als je achternagezeten wordt.

Er is natuurlijk ook nog de rivier de Theems, waarin je kunt zwemmen en het stikt er ook van de boten en palen/vlotten zodat je ook daar snel kunt parkouren. 



De meeste hoofdmissies doe je met Jacob, niet Evie. Maar je kunt Evie naar hartelust inzetten voor alle zijmissies mocht je dat willen. Beide karakters levelen simultaan dus dat blijft mooi in balans terwijl je specialismen kunt variëren.

Het verhaal boeide me niet zo, hoewel het natuurlijk best een opwindend tijdperk is geweest met een enorme industrialisatie en technische doorbraken door stoom en stroom. Ik vond het wel leuk kinderen te bevrijden uit fabrieken en Darwin en Dickens te ontmoeten. Maar sommige personages trok ik niet, zoals dat manwijf met die hoed en bril, Ned Wynert. Er sluipen heel af en toe wat “woke” thema’s doorheen, als een zure bijsmaak. Eigenlijk vond ik de hoofdpersonen (de broer en zus) ook niet sympathiek. Maar het was veel te leuk om te spelen om daar echt een punt van te maken. 

Wat zijmissies betreft, die zijn er plenty, je kunt natuurlijk wijken veroveren maar ook missies doen voor o.a. Charles Dickens (zelf niet gedaan) en als je het uitspeelt komen er nog missies bij van de koningin. Wel vond ik veel karakters teveel op elkaar lijken, wederom zien alle bruten er hetzelfde uit maar hetzelfde geldt voor de lokale bendebazen.

Er is ook nog een heel gave missie in de Eerste Wereldoorlog, waarin je een jonge Churchill ontmoet en ook vliegtuigen neer moet schieten. Was echt het hoogtepunt voor mij, lekker veel sfeer door die ronkende vliegtuigen en je ziet een stad in de alarmfase.

De soundtrack varieert. De clarinet muziek als je kinderen bevrijd vind ik leuk maar het getokkel en fiddle werk bekoorde me minder. De voice acting is prima, het meest hilarisch vond ik die kakmadame die eens een kijkje in de achterstandsbuurten wil nemen met Jacob.



Eindoordeel: jolly good!

Voor mij het eerste Assassin's Creed spel waar ik echt voor ben gaan zitten. Door het typische triple A imago van deze natuurlijk erg commerciele reeks waren mijn verwachtingen wat gespannen. Maar ik was al snel positief verrast door de pracht van het spel en na vele uurtjes (ik denk 40?) spelplezier (en hier en daar een gvd-tje) heb ik hem uitgespeeld. Zelf voor een tientje gekocht, dat maakt natuurlijk milder. Verder zijn inmiddels veel bugs opgelost, maar niet allemaal. Ik kwam een aantal keer vast te zitten in een muur en het spel is ook een keer gecrashed.

De gameplay is erg soepel, het parkouren gaat meestal gesmeerd, hoewel het soms toch traag is met reageren. Soms zat ik een aantal keer ongeduldig op de drop button te drukken bijvoorbeeld en bleef het karakter gewoon zitten. De interactie met de omgeving heeft dus af en toe wat nukken maar gemiddeld is de ervaring erg positief.

Het Parijs van de 18e eeuw is prachtig uitgebeeld met veel iconische gebouwen. Je kijkt bijvoorbeeld je ogen uit als je de Notre Dame beklimt en van binnen betreedt. Er wordt ook nog even een uitstapje gemaakt naar de 20e eeuw, om ook nog even een parkour van de Eiffeltoren te doen, tussen kogelregens van Messerschmidt vliegtuigen door. De interieuren van gebouwen zijn ook gevarieerd en mooi gemaakt met talloze verschillende schilderijen aan de muur.

Sommige historische figuren zoals Marie Antoinette had ik graag meer gezien. Maar het was zeker kostelijk om Markies de Sade en Napoleon tegen te komen.

Het verhaal bleef niet zo hangen, ook was het niet mogelijk het plot tot dusver nog rustig na te lezen, wat ik wel fijn vind omdat ik niet altijd goed oplet of alles van een cutscene kan onthouden. Toch vond ik dat niet zo erg omdat ik kon genieten van de gameplay, die zijn eigen draai aan het stealth genre geeft. Ik weet dat sommigen de AC games geen echte stealth games vinden maar ik moet toch zeggen dat ik als Splinter Cell adept best aan mijn trekken kwam, al miste ik natuurlijk de fijnere aspecten van die reeks, daarin kun je veel meer trucjes doen. Bij AC kun je vaak ook even wegrennen of verstoppen en dan gewoon overnieuw sluipen omdat de cooldown van bewakers erg kort duurt, ik ben wel een wat strengere bewaking gewend bij stealth games waarbij je gewoon echt zo goed als ongezien moet blijven.

Vergelijkingen met Witcher 3 (die het naar mijn mening veel meer van verhalen moet hebben dan van de na verloop van tijd toch wat monotone gameplay) vind ik te krom omdat AC geen rpg reeks is.

Ik heb weinig side quests gedaan, ik had het idee dat de Nostradamus raadsels niet zo interessant waren (hintjes die je naar verschillende plaatsen sturen waar je weer een nieuwe hint vind) maar heb wel een wandeling van Napoleon met zijn geliefde begeleidt.

Wel erg leuk en vaak hilarisch zijn de commentaren bij de stukjes geschiedenis die je meekrijgt.

Ik kan verder absoluut aanbevelen het gehele spel qua spraak in het Frans te spelen, voor een betere immersie.

Best leuke DLC, gratis bij Assassin's Creed Unity, die zeker de moeite waard is maar helaas nog teveel bugs. Ik kon namelijk niet terugreizen naar Parijs (dat is dan een klein P-tje op de kaart) totdat ik onderdeel 5 van deze Sequentie (#13, zou het aan het getal liggen?) voltooid had, die zelf ook al bugs bevatte door niet alle 5 raadsels beschikbaar te stellen. Andere spelers konden al na onderdeel 1 of 2 teruggaan naar Parijs.