Nadat ik met veel plezier Shadow of the Colossus had uitgespeeld, heb ik daarna meteen de voorloper Ico aangeschaft. Helaas was dit spel niet het meesterwerk waar ik op had gehoopt.

Het verhaal gaat over Ico, een jongen die samen met het meisje Yorda een kasteel moet ontsnappen. De koningin van dit kasteel wil namelijk Yorda's lichaam gebruiken om zelf langer in leven te blijven. Net als bij Shadow of the Colossus was ik al vanaf het begin helemaal geïnvesteerd in dit spel. Team Ico blinkt overduidelijk uit in hun sterke, meeslepende verhalen.

Ook is Ico grafisch weer een prachtig spel, zelfs na 18 jaar. De omgevingen zijn ontzettend mooi en af en toe stopte ik met spelen om gewoon even rond de wereld te kunnen kijken. Jammer dat dit spel geen PS4 remake heeft gehad, dan was het wellicht nóg mooier!

Over de gameplay zelf ben ik minder te spreken. Je moet door het hele spel Yorda's arm vasthouden, zodat je haar niet kwijtraakt. Dit vond ik een origineel en goed idee. Verder moet je schaduw monsters bevechten, die Yorda mee kunnen nemen en onder de grond willen trekken. Het bevechten van deze monsters is, naar mijn mening, ontzettend irritant. Er zit geen strategie in het vechten, je drukt steeds op vierkantje om zo met je stok (en later zwaard) de monsters weg te kunnen slaan. Als je geraakt bent, nemen de monsters Yorda mee en moet je er snel achterna. De combat veranderd helemaal niet gedurende het hele spel, behalve dat je uiteindelijk een ander wapen krijgt. Na een tijdje was ik helemaal verveeld met deze gevechten en moest ik af en toe een pauze inlassen.

De layout van de controls vond ik ook erg raar, maar ik raakte er wel vlug aan gewend. Springen met driehoekje en laten vallen met kruisje gaat nog steeds tegen al mijn intuïtie in. Ook vond ik het jammer dat bepaalde dingen niet werden uitgelegd in het spel, zoals hoe je op touwen moet slingeren. (Cirkel ingedrukt houden)

De puzzels in Ico zijn precies moeilijk genoeg vind ik. Bij sommige zul je af en toe wat onderzoek en backtracking moeten doen, maar nergens wordt het té lastig of oneerlijk.

Kortom, hoewel ik Ico een sterk verhaal en mooie graphics vond hebben, is het spel voor mij niet het meesterwerk wat Shadow of the Colossus was. En dat hoeft ook niet. De spellen van Team Ico blijven bijzondere ervaringen, en ik ben blij dat ik het heb mogen ervaren.

3,5 / 5*

The Last Of Us was een raar geval voor mij. Vier jaar geleden speelde ik het spel voor het eerst - ik was (en ben nog steeds) een groot fan van de Uncharted reeks, en toen ik zag dat vrijwel iedere gamewebsite en -journalist dit spel uitriep als het beste spel ooit gemaakt, kon ik het niet laten te proberen.

En het deed niks voor me. Ik vond de AI bloedirritant (Ellie die overal in de rondte rent, terwijl je zelf zo je best doet om je te verstoppen), de gameplay saai en te repetitief, en kon me over het algemeen gewoon niet vinden in de goede recensies die The Last Of Us overal leek te krijgen.

Maar er was één ding wat ik al vanaf het begin uitstekend vond aan dit spel, en dat was het verhaal en de karakters. Hoewel ik me de eerste keer met moeite door de 16 uur gameplay moest forceren, was het einde van het spel, en vooral de laatste cutscene, het allemaal waard - in mijn ogen misschien wel het beste game-einde ooit.

Nu is deel 2 in aantocht, en besloot ik, 4 jaar later, nog een kans te geven aan The Last Of Us. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb - hoewel ik de gameplay nog steeds niet zó vernieuwend vindt, vond ik het zeker niet zo storend als de eerste keer, vooral omdat er veel afwisseling zat in verhaal, exploration en de gevechten, iets wat in bijvoorbeeld de eerdere Uncharted games nog een probleem was.

Ook de AI stoorde me een stuk minder - hoewel het nog steeds lachwekkend is dat Ellie alle kanten op lijkt te rennen, komen de zombies niet op haar af, zodat je haar gewoon kan negeren en zelf verder kan spelen. Er zijn ook een heleboel wapens te vinden in het spel, die allemaal stuk voor stuk leuk zijn om te gebruiken op hun eigen manier.

Ik heb de PS4 remaster gespeeld en mijn god, wat is dit ook een prachtig spel. Het feit dat de trailers voor deel 2 er nóg mooier uit lijken te zien verbaast mij echt - want dit is toch wel een van de mooiste games die op dit moment voor consoles beschikbaar is. De characters zien er zowel in-game als in de cutscenes realistisch uit en de omgevingen zijn gewoonweg prachtig.

Al met al ben ik ontzettend blij dat ik The Last Of Us nog een kans heb gegeven. Vind ik het de beste game aller tijden? Nee, zeker niet. Maar ik zie eindelijk wel in waarom de game zoveel mensen heeft weten te raken, met een ontzettend sterk verhaal en karakters, meer emotie dan je in de gemiddelde grote game zult tegenkomen en een gameplay die, hoewel vaak repetitief, toch erg leuk is door de velen verschillende wapens en upgrades die je kunt vinden.

4,5/5*

Prachtig, sfeervol spel dat door de soms slechte besturing en camera helaas naar beneden wordt gehaald.

Een paar jaar terug zag ik Reign Over Me - een dramafilm waar Shadow of the Colossus een kleine rol speelt. Sinds die dag ben ik al nieuwsgierig naar dit spel, en toen PlayStation deze remaster aanbood voor slechts €12,99 voelde ik me verplicht het dan toch eindelijk te spelen.

Het verhaal is prachtig, de omgevingen zijn adembenemend en de muziek is één van mijn favoriete game soundtracks aller tijden.

Verder had ik het gevoel dat de moeilijkheidsgraad bij de Colossi niet helemaal goed verdeeld was - het begon makkelijk, werd toen opeens een stuk lastiger en daarna weer enorm makkelijk. De puzzels waren pittig maar nergens oneerlijk.

Shadow of the Colossus is verder een redelijk kort spel - in 8,5 uur had ik het uitgespeeld, en tijdens mijn playthrough ben ik nog op zoek geweest naar de altaren voor extra health en stamina. De korte speelduur is verder niet negatief - het spel is in mijn mening precies goed genoeg. Het gaat nergens vervelen.

Dan over mijn minpuntjes: de camera en besturing. De camera gaat vaak zelf zijn eigen gang door automatisch naar het midden te gaan, of tijdens gevechten zelf te kiezen waar het spel wil dat je kijkt. De camera bevechten vond ik aan het begin net zo lastig als het bevechten van de daadwerkelijke Colossi. Door de camera werd de besturing dus ook vaak lastiger. Ook was Agro erg moeilijk te besturen - dit zou een bewuste keuze zijn geweest om het spel realistisch te laten voelen, maar maakt bijvoorbeeld het gevecht tegen de Colossi bij de geisers vrijwel onmogelijk

Ik ben blij dat ik het heb gespeeld en heb Ico ook maar gelijk besteld. Jammer van de camera en controls, maar Shadow of the Colossus blijft een ervaring die geen gamefan zou mogen missen.