menu

Hier kun je zien welke berichten Finidi als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Semispheres (2017)

4,0
Semispheres is een vrij unieke puzzel game, bedoeld om met de controller te spelen. Het doel is om een oranje bolletje van A naar B en een blauw bolletje van C naar D te brengen. Het oranje bolletje speel je met het linker pookje van de controller, en het blauwe met de rechter. In het begin zitten de bolletjes op separate schermen in de levels, vrijwel gespiegeld maar met een paar verschillen in de obstakels. Om de levels op te lossen moet je vaak met één van de bollen wat doen om de andere naar het einde van het level toe te helpen. Een voorbeeld is dat je een ‘gat’ kunt maken in de wereld van de oranje bol, waardoor er een connectie met de blauwe komt. Je kunt niet door het gat reizen, maar wat je wel kunt doen is met de blauwe bol geluid maken in het gat. De bewakers, één van de obstakels, komen dan op het geluid af, maar zij kunnen de blauwe bol niet zien. En nu kun je snel met de oranje bol er langs gaan, voordat de bewaker weer terug gaat naar z’n post. Deze timing windows maken het nog best lastig in de latere levels, waar je beide bollen tegelijk moet besturen om het level succesvol te beëindigen.

4/5, toffe ideeën, prima uitvoering.

Shadow Tactics: Blades of the Shogun (2016)

4,5
Als je vroeger Commandos of Desperados tof vond, dan is dit een hele sterke aanrader. In de basis is dit namelijk exact dezelfde game, maar dan een moderne, grafisch erg mooie versie van die games, met een Japans sausje uit de samurai era.

Voor de mensen die het niet kennen, is dit hoe de games werken: je hebt een team aan personages die allemaal wat anders kunnen, en daarmee moet je, eigenlijk ongezien, een kamp, stad of anderszins bewaakte locatie binnendringen om daar de plannen van de vijand te saboteren. Dit betekent vaak het vermoorden van een centraal doelwit, maar kan ook het verkrijgen van belangrijke documenten zijn.

Je personages kunnen allemaal wat anders, zo heb je bijvoorbeeld een sniper (die dan wel veel lawaai maakt en dus aandacht trekt), een sterke samurai die spullen kan tillen en meerdere vijanden tegelijk kan uitschakelen, een dame die zich kan vermommen waardoor de bewakers haar niet herkennen, een ninja die natuurlijk een werpster heeft en een dievegge die valstrikken kan leggen. Je hebt niet elke missie toegang tot elk character, wat de levels afwisselend houdt.

De levels zijn sowieso erg tof, want elk level is echt verschillend; telkens andere omgevingen: een keer in de stad, een keer in een moeras, een keer in een winters landschap (je voetstappen verraden je!) etc.

Hoe de gameplay er uiteindelijk uit ziet, is dat het eigenlijk een serie van kleinere puzzels is. Je moet bijvoorbeeld over een specifiek pad, tussen twee rotsen door, maar daar staat nu net een bewaker naar te kijken. Dan kan je die bewaker misschien wel van een afstand uitschakelen, echter krijg je dan de volgende soldaat op je af: de eerste bewaker stond in zijn gezichtsveld. Dus dan wordt de volgende stap, okay, hoe krijg ik dan de tegenstanders in de juiste volgorde weg, of moet ik ze zelfs tegelijk uitschakelen? Om ze tegelijkertijd uit te kunnen schakelen, is er een systeem waarbij je je karakters een reeks opdrachten kunt geven, om daarna gelijktijdig al die opdrachten uit te gaan voeren. Op die manier kun je simultaan je karakters laten bewegen, wat behoorlijk complexe strategieën toelaat.

Je kan de game niet pauzeren, dus je moet ook altijd het goede moment afwachten om actie te ondernemen. Je moet wel wat geduld kunnen opbrengen om van deze game te genieten dus.

Ten slotte is het verhaal ook nog behoorlijk goed gedaan; telkens zijn er goede redenen waarom je een doelwit hebt in een missie en waarom sommige van je karakters afwezig zijn. En een behoorlijk bijzondere finale, die ik verder hier niet ga spoileren.

4,5/5

Slay the Spire (2019)

4,5
Finidi schreef:

... maar Slay the Spire ben ik na 11 uurtjes toch wel mee gestopt vooralsnog.

Daar moet ik dus op terugkomen. In Februari nog ‘ns een poos gespeeld tot ik met drie van de vier karakters de (optionele) eindbaas had verslagen, om vervolgens in september tot november alle achievements te halen en zelfs daarna nog een poosje doorgespeeld om alle karakters naar het 20ste ‘ascension’ level te brengen, alhoewel ik daar nog niet klaar mee ben. De teller staat inmiddels op 163 uren spelen… Goed voor een 13de plek op m’n meest gespeelde games op Steam.

Zodra je door hebt dat je niet elke keer dat je een kaart kan pakken ook daadwerkelijk een kaart moet pakken, wordt het stukken makkelijker om te winnen en om een beetje een coherent deck te maken. In het begin voelde het nogal willekeurig of ik een keer wel of niet zou winnen, wat de pret nogal drukte. Maar toen het eenmaal klikte werd het een stuk makkelijker om te winnen. Het leukste aan kaartspellen is natuurlijk wanneer je erachter komt dat een bepaalde combinatie van kaarten in een bepaalde context extreem goed is, en Slay the Spire voldoet veelvuldig aan deze ‘highs’.

De (optionele) eindbaas is wel echt een minpunt, wat mij betreft. Die vraagt hele andere dingen van je deck dan de rest van de game, waardoor het zo kan zijn dat je een uitstekend deck hebt voor de gewone game, maar dat je dan compleet weggevaagd wordt door de eindbaas. Nogal stom, en ik ging dan ook nooit voor de eindbaas toen ik ‘m met elk karakter één keer verslagen had (voor achievements). Verder zijn de hogere moeilijkheidsgraden wel weer wat meer willekeurig in of je geluk hebt qua kaarten en route: voelt soms gewoon onmogelijk aan om te winnen.

Het is ook leuk hoe anders de vier karakters elk spelen. In eerste instantie voel je niet zo heel veel verschil, maar als je dan eenmaal een karakter ‘snapt’, wordt het ook een stuk leuker die te spelen: welke kaarten moet je links laten liggen als je voor een bepaalde strategie aan het gaan bent? En meer van dergelijke vragen. De Watcher, één van de karakters, is wel een beetje te sterk, maar verder zijn ze aardig in balans.

Anyhow, prima mee vermaakt!

4,5/5

Sokobond (2014)

4,0
Sokobond, zoals de naam al doet vermoeden, is een afgeleide van de Sokoban type van puzzel. De originele Sokoban vond plaats in een warenhuis, waar je als ‘warehouse keeper’ (sōko-ban in ’t Japans) dozen op de juiste plek moest duwen. Je kan alleen duwen, niet trekken, en natuurlijk is het warenhuis nooit een mooie rechthoek; er zijn allerlei nisjes waar je een doos, als je ‘m er eenmaal in hebt geduwd, nooit meer uit krijgt.

Sokobond is dus zo’n type puzzler, maar natuurlijk met een eigen invalshoek. Je moet dit keer moleculen maken, die opgebouwd zijn uit atomen. Je bestuurt één van de atomen, en als je met dat atoom langs andere atomen gaat, wordt er een verbinding gemaakt. Vervolgens bestuur je dus allebei de atomen samen. En als je dan een derde er aan vast knoopt, bestuur je ze alle drie.

Het puzzel element is dat je specifieke moleculen moet maken, bijvoorbeeld h2o, . Ik ben niet scheikundig onderlegt verder, dus ik weet niet in hoeverre het klopt met hoe het echt werkt, maar de verschillende atomen kunnen slechts een beperkt aantal verbindingen aangaan. Als je dus niet in de juiste volgorde langs de atomen gaat, kun je ervoor zorgen dat je het juiste molecuul niet meer kunt maken. De puzzels worden nog gecompliceerder wanneer er tiles worden toegevoegd waarmee je een dubbele verbinding kunt maken, verbindingen kunt weghalen, verbindingen kunt ombuigen zodat de vorm van je molecuul anders wordt, er een atoom is waar je geen verbindingen mee kunt maken en zo nog wel meer variaties. Naar het einde toe werd het mij zelfs wat te moeilijk, dus de laatste paar heb ik wel even opgezocht hoe ik ze op kon lossen na tientallen keren proberen.

4/5

Spiritfarer (2020)

4,0
In Spiritfarer begeleid je je metgezellen op de boot naar het hiernamaals. Die metgezellen moet je dan natuurlijk wel eerst ophalen uit de wijde wereld, en blijken vaak oude bekenden te zijn. Hartverwarmende en hartverscheurende verhalen wisselen elkaar af, met een aantal kippenvelmomentjes tot gevolg. Bijgestaan met schitterende art en mooie muziek.

Waar ik wat minder positief over ben is de gameplay, die bestaat uit het gebruikelijke verzamelen en craften, met af en toe wat matige minigames tussendoor. Het verzamelen gebeurd door de reizen tussen eilanden en daar de lokale grondstoffen te plunderen (hout, ijzer etc), en door op de boot groente en fruit te planten en te verzorgen of te vissen. Vervolgens kunnen al die grondstoffen natuurlijk verwerkt worden tot andere zaken, middels een keuken om gerechten te koken, een zagerij om van hout planken te maken en dergelijke. Met ook een vervelend dag en nachtritme, wat je altijd in de weg zit. Denk Stardew Valley, maar dan simpeler en op een boot. Allemaal al zo vaak eerder gezien, dat ik het niet voor elkaar kreeg deze game langer dan een uur achtereen te spelen zonder me te vervelen, vooral als er geen ontwikkelingen waren in het verhaal.

Maar het is wel een uitstekende game om op de Steam Deck te spelen, waar het loopt als 'n zonnetje. En gewoon in de slaapstand zetten om weg te leggen en even wat anders tussendoor te doen.

Stacklands (2022)

4,0
De eerste game die ik op de Steam Deck heb gespeeld! Daar was het eigenlijk niet zo ideaal voor wat betreft de user interface, maar dat mocht de pret niet drukken.

In Stacklands vul je je speelveld met kaarten. Allereerst zijn er de mensjes representeren die je in leven moet zien te houden en aan het werk kunt zetten. Daarnaast zijn er de te maken gebouwen, zoals huizen, boederijen, kassen, houthakkershutten etc, waar je die mensjes dus in kunt zetten. En vervolgens alle grond- en bouwstoffen, dus hout, ijzererts, voedsel, maar ook de producten als zwaarden, speren, toverstaffen. Want wapens ga je nodig hebben om de vijanden te verslaan die af en toe komen.

Al deze kaarten kun je ook verkopen, en met het resulterende geld kun je dan weer pakjes kopen die meer kaarten bevatten. En op die manier kom je natuurlijk steeds verder in de 'tech tree' van de game. Gaandeweg worden er doelen gesteld, en het spelletje is in principe voltooid als je alle doelen behaald hebt.

De kunst is de goede balans vinden in genoeg werkers hebben voor voedselproductie én verdediging én uitbreiding. En die balans vinden is een leuke puzzel!

Stardew Valley (2016)

4,5
Deze game heb ik voor het eerst gespeeld in 2017 voor iets van 40 uur, wat niet genoeg was om de game uit te spelen. Dit jaar heb ik het opnieuw gespeeld, en de teller staat nu op 160 uur: 100% van de achievements.

In Stardew Valley word je op de boerderij van je overleden opa gedropt, omdat je het drukke bestaan in de stad wil ontsnappen. Op deze boerderij moet je natuurlijk gewassen gaan verbouwen en kun je dieren houden, wat ook betekent dat je elke dag de plantjes water moet geven, de koeien moet melken, de eieren van je kippen verzamelen etc. Naarmate je verder komt in het spel kun je dit wel deels automatiseren, maar helemaal lukt dat nooit. En dat betekent dat de eerste uren van je dag in het spel altijd besteed moet worden aan deze routine.

Als je dan klaar bent op de boerderij, kun je het dorp in om de winkels te bezoeken of met de stuk of wat 30 NPCs te babbelen, die allemaal toffe cutscenes hebben als je een goede relatie met ze opbouwt. Ook is er een subplot dat de grote boze corporatie de lokale buurtwinkel wil wegconcurreren; je kan zelf kiezen voor welke je gaat maar de lokale buurtwinkel is natuurlijk de juiste keuze in dit pittoreske dorpje. Als je niet het dorp in wil, kun je ook naar het strand gaan of de rivier om te gaan vissen. Ook kun je de mijn in om op zoek te gaan naar mineralen die je nodig hebt voor je crafting. Of om op de monsters te jagen, wiens overblijfselen je ook kunt gebruiken voor je crafting. Vooral in de eerste uurtjes is het verkennen van al deze systemen een waar genot. Echter is het wel wat oppervlakkig, en ook hier komt op een gegeven moment routine in. Je komt geen nieuwe vissen meer tegen voor in je verzameling, je hebt met iedereen al de maximum relatie opgebouwd, je hebt een partner uitgekozen waar je mee getrouwd bent. Wat valt er dan nog te doen?

Nou, ik ben het type speler dat alle achievements wil halen, dus dan ga je voor het completeren van alle verzamelingen: alle vissen, alle mineralen, alle artefacten (die je in de grond kunt vinden door het hele gebied heen), alle groente en fruit, alle kookrecepten… En een hele berg geld, dat heb je ook nodig voor de achievements. Dan zie je al gauw al die uren die je nog in dit spel moet spelen, waarbij je telkens weer hetzelfde doet, zonder dat het nog een uitdaging vormt. Uiteindelijk overwon de routine en de sleur, en heb ik het spel niet afgemaakt. Ondanks de geweldige muziek, ondanks de toffe, ietwat oppervlakkige systemen, ondanks de afwisseling van de seizoenen.

Aan het begin gaf ik echter aan dat ik het toch 100% uitgespeeld heb, en dat is dit jaar gebeurd door een update: co-operatief! Ik heb het samen met een vriend van me wél tot het einde kunnen volbrengen; het onderhouden van je boerderij kost een stuk minder tijd per dag als je het met z’n tweeën doet. Je bouwt een stuk sneller kapitaal op, omdat je met z’n tweeën meer groente en fruit kunt verbouwen. En dan houd je ook meer tijd over om te exploreren, kun je samen een stuk dieper de mijn in voor de dag voorbij is. Meer tijd om sneller de relaties met de NPCs op te bouwen, meer tijd om die zeldzame vis in de lente te vangen voor je wéér een jaar moet wachten om een kans te hebben op de vis. En ook alle mogelijkheid om een beetje rond te spelen met het meubilair, vooral om je medespeler de doorgang te blokkeren. Met meer spelers is deze game nóg beter.

Binnenkort komt er ook een vrij forse update. Schijnbaar worden alle systemen wat verder verbeterd en uitgediept. Ik ben benieuwd, wellicht spring ik nog een keer de game in.

4,5/5

Stephen's Sausage Roll (2016)

4,5
Een game die ik meer respecteer dan dat ik ‘m leuk vind om te spelen. Ik schreef eerder al over Sokobond. Dit Stephen’s Sausage Roll (SSR) is een puzzel game in hetzelfde genre. Dit keer is het doel om saucijzenworstjes, goed te barbecueën. Daarvoor moet je ze over de grill heen rollen. Maar als je met dezelfde kant van het worstje nog een keer over de grill gaat, brand de worst aan en haal je het level niet.

SSR is vooral een masterclass in puzzel design, het heeft echt enorm mindblowing momenten waarin het je nieuwe mechanieken leert. Vrijwel elk level moet je wel weer iets nieuws met het worstje doen wat je voorheen niet bedacht had. In de eerste levels kun je alleen tegen het worstje aan duwen. Later komen daar nieuwe dingen bij. Zo is het bijvoorbeeld zo dat er hoogteverschillen in de levels zijn. Als je het worstje tegen een verhoging aanduwt, kun je ‘m spiesen aan je vleesvork (waar je ‘m tot dat moment alleen mee duwde). Met de worst aan je vleesvork kun je alleen niet meer draaien, dus dat opent weer een wereld van nieuwe logistieke problemen. Een ander ding is dat je bijvoorbeeld op de worst kunt gaan staan; als je dan loopt beweegt de worst mee, wat in sommige levels ook weer essentieel is.

Ik heb de game echter niet uitgespeeld, aangezien ik nogal vastloop in sommige levels. Waar ik bij een game als Tametsi in ieder geval altijd het gevoel heb iets op te zijn geschoten als ik bezig ben met een level, heb ik dat bij SSR vaak niet: je ziet het of je ziet het niet, en dan kun je urenlang blind staren op een puzzel. Het is minder een cumulatieve vorm van puzzel, meer een oefening in lateraal denken. En daar ben ik wat minder goed in. Dan wordt het al gauw heel veel trial and error, wat gewoon niet zo boeiend is. Maar dat ligt meer aan mezelf dan aan de game, denk ik zo.

4,5/5, ondanks dat ik het niet heb uitgespeeld. Vooral voor de echte puzzelfanaten met (nog) meer doorzettingsvermogen dan ik heb.

Story About My Uncle, A (2014)

1,5
Ik heb zo’n vermoeden dat ik deze game gratis heb verkregen in bovenstaande actie. Maar wat is dit een slechte game, zeg. Ik heb ’t in ieder geval niet uitgespeeld. In de game speel je een jongen die op zoek is naar z’n oom. Hiervoor reis je door een grot, waarbij je gebruikt maakt van een grijphaak, om jezelf zo van rotsformatie naar rotsformatie te slingeren. De controls van dit ding zijn belabberd, waardoor je vaak genoeg mist en weer ‘ns de afgrond in valt. Daarnaast is de grot ook zo donker en de level design zo matig dat je erg moet zoeken voor je door hebt waar je heen moet.

Grafisch gezien lijkt deze game ook veel ouder dan 2014, de models van de NPCs die je tegen komt lijken gewoon uit Oblivion te komen, zo lelijk.

1,5/5, snel vergeten.

Strange Horticulture (2022)

4,0
Grovonion schreef:
Mijn grootste probleem is klein, heel erg klein. Namelijk de afbeeldingen en het geschrift. Ze hebben zelfs een vergrootglas ingebouwd dat ook hard nodig is, maar zelfs dan is het alles nogal minuscuul en moeiijk zichtbaar op het kleine switch scherm (zeker voor een oude gast met beginnend presbyopie) . Deze aspecten van de port van de PC hadden ze wel beter kunnen aanpakken.


Ja, ik dacht, ik doe deze game op de Steam Deck, en daar heb je inderdaad datzelfde probleem, speelt gewoon niet lekker door de kleine letters. Dat vergrootglas is ook gewoon super onhandig. Dus ik ben maar geswitcht naar de PC weer. Ook daar vond ik de User Interface het grootste kritiekpunt, met hoe de tafel waar je alle papieren op legt gewoon te klein is en alles over elkaar ligt enzo, is gewoon irritant. En de planten, die dus op planken staan waar je horizontaal doorheen moet scrollen door te hoveren... Echt, waarom is dit niet gewoon klikken naar de 'volgende pagina' aan planten?! Vooral irritant als je 70+ planten en dingen hebt, zoals panjoe ook al zei.

Voor de rest ook volledig eens met panjoe, dit is een heerlijke puzzelgame met een onderhoudend verhaal.

Supraland (2019)

4,5
Tot nu toe is dit m’n favoriete release van 2019, en dat zou ook best zo kunnen blijven ook al heb ik heel veel nog niet gespeeld. Je speelt in deze game een speelgoedpoppetje, die in een afgesloten bak in de achtertuin van ’n kind een heel avontuur ondergaat. Af en toe zie je dat kind ook als een reus over de wereld heen buigen, en verder vind je bijvoorbeeld reusachtige kranen waar je aan kunt draaien of een gigantisch zwaard. Toy Story 2 was één van m’n favoriete games als kind, en ik zou graag willen dat meer games met een dergelijk perspectief spelen.

De dialogen in de game zijn vrij grappig, en het verhaal is ook meer amusant dan echt boeiend. Je speelt als prins van het rode volk, die uit moet zoeken waarom er geen water is. Je komt er vervolgens achter dat het blauwe volk met het water aan het klooien is, en gaat dat dan oplossen.

Het verkennen van de wereld is wat deze game echt uitstekend maakt, plus de geweldige open puzzel design. Het zit tjokvol goed verstopte upgrades die het de moeite waard maken om overal naartoe te gaan. Gaandeweg in de game krijg je steeds meer manieren in je arsenaal om het terrein te beslechten, waarvan m’n favoriet de Translocator is. Hiermee kun je een bal afschieten en vervolgens, mits er ruimte is op de plek waar de bal ligt, van locatie switchen met de bal. Daarnaast heb je ook nog een wapen waarmee je lasers tussen twee muren kunt maken (niet op alle muren), waar je vervolgens op kunt lopen. Door de methodes te combineren kun je op plekken komen waar je aan het begin van de game absoluut niet van denkt dat je er ooit heen gaat. Erg tof gedaan.

De puzzels zijn fantastisch en doen denken aan Portal. Waar veel puzzel in games behoorlijk dichtgetimmerd zijn, zodat alleen één specifieke oplossing mogelijk is, is dat hier vaak niet het geval. De design van de puzzels is namelijk vrij los en zo kun je echt met out of the box oplossingen komen.

Het is ook wel een beetje de keerzijde van de game. Je kunt merken dat het door een klein team gemaakt is, soms werken dingen net niet zoals je verwacht, zijn er wat kleine bugs of zou je willen dat er net wat meer aandacht aan een detail was besteed. Wat bijvoorbeeld vrij storend is is dat je vaak gestopt wordt door invisible walls, vooral als je de Translocator of andere latere upgrades gebruikt. Dat is jammer, want het haalt je uit de game.

Met het speelgoedperspectief wordt helaas ook niet zoveel gedaan, daar liggen wat mij betreft zeer veel mogelijkheden. Gelukkig komt er nog DLC, en zelfs een sequel. De kickstarter voor de sequel gaf aan dat ze het huis van ’t kind ingaan, dus ik heb hoop

4,5/5

Supraland: Crash (2020)

4,0
De eerste DLC voor Supraland. Wat ik van Supraland zelf vond kun je hier lezen.
De DLC werkt in principe hetzelfde, je komt weer in een zandbak in de tuin terecht, en moet gewoon je weg door de levels en het verhaal vinden, door wat verkennen en puzzelen. Er zijn wel wat veranderingen aangebracht, namelijk dat de combat een overhaul heeft gekregen (stuk simpeler en minder storend) en dat de structuur anders is geworden (vaker door dezelfde gebieden heen, maar wel met veranderingen en steeds meer powerups). Maar dat was eigenlijk allemaal niet zo heel relevant voor mij, want zo’n grote impact hebben ze niet op de feel van de game, wat mij betreft. De DLC is wat minder verrassend dan het origineel, logisch natuurlijk, maar verder gewoon net zo goed.

Waar ik op hoopte was dat het speelgoedperspectief wat meer zou worden uitgebuit, en dat wordt ook wel gedaan, maar nog niet genoeg, wat mij betreft. Nog weer ‘ns in de herkansing in DLC nummer 2?

4/5

Swapper, The (2013)

4,0
Zes jaar geleden heb ik deze game al ‘ns uitgespeeld, maar toen had ik wat achievements gemist en geen zin om alleen daarvoor de game nog een keer te spelen. Zeker niet omdat je dan de puzzel oplossingen nog wel weet. Zes jaar later is dat anders. Zoals Grovonion al zegt zijn de achievements nogal stom, dus ik heb gewoon wel een guide ernaast gepakt. Het was vooral leuk de puzzels nog een keer te doen. Het filosofische verhaal landt niet helemaal, maar is best aardig.

4/5