Ik heb ervoor gekozen om de originele volgorde aan te houden, omdat het de eerste keer was dat ik dit spel speelde. Zeker voor een eerste keer is dit de juiste beslissing geweest, beetje bij beetje begin je achter steeds meer dingen te komen. Mogelijk dat ik hem in de toekomst wel op chronologische volgorde ga spelen.

Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat dit spel qua keuzes toch anders is dan andere spellen. Ik vind het altijd erg leuk om te zien welke keuzes andere mensen hebben gemaakt en in dit spel kon je dan ook gelijk zien welke paden je niet afgelegd hebt. Ik heb niet zo vaak gehad dat een pad niet afgelegd zou zijn, één of twee keer, maar had wel geregeld statistieken waarvan ik dacht: 'kon je dat doen dan?' Ik heb dit spel dus zeer waarschijnlijk niet ten volste benut. Tijdens The Party kon je bijvoorbeeld zo ver gaan dat je zelfs het huis in brand kon steken. Zo ver ben ik niet gekomen, slechts wat spookachtige taferelen uitgevoerd.

Dit maakte het spel voor mij qua keuzes toch net wat beter dan eerdere spellen die ik heb gespeeld. Dit is dan ook het eerste spel waarvan ik zeg: deze ga ik absoluut nog een keer spelen. Ik heb nog maar weinig spellen in mijn leven gespeeld, ben er zelfs enkele weken terug pas mee begonnen. Mogelijk dat mijn mening in de toekomst dus nog wat bijdraait.

De episodes Homeless en Navajo waren voor mij toch wel de absolute hoogtepunten. Navajo nog net wat beter dan Homeless, maar Homeless gaf mij in eerste instantie wel een warmer gevoel. Later kwam dat warme gevoel in Navajo natuurlijk ook wel. Wat ik in Navajo erg jammer vond, is dat toen ik het huis binnenkwam op het einde, gelijk een wit bolletje bij de oma zag. Hier heb ik op gereageerd, maar vervolgens kon ik niks anders meer doen dan het ritueel starten. Terwijl ik het huis binnenging met de intentie om te kijken hoe het met Paul ging en of ik hem nog kon redden.
Dit had dus nog gekund, maar niet als je eerst met de oma begint te praten. Goed, als ik het opnieuw ga spelen weet ik het en zal ik het dus inderdaad anders gaan doen.

De laatste episode is uiteraard de belangrijkste, waarbij je achter bepaalde dingen komt. Ik vond het leuk bedacht dat Aiden haar tweelingbroer bleek te zijn. Ook hier vond ik het jammer dat ik Cole niet kon redden. Klaarblijkelijk was dat wel mogelijk. Ik had nog met Aiden rondgekeken, maar kon niks doen. Ik vermoed zelf dat ik te vroeg met Aiden heb gekeken en dat pas iets later had moeten doen. Ook dit ga ik dus de volgende keer anders doen.

De laatste keuze vond ik erg interessant. In mijn geval was de keuze niet zo heel moeilijk, omdat ik gedurende het spel vrijwel iedereen dood heb laten gaan (zonder opzet uiteraard). Dit probeer ik de volgende keer wel te voorkomen en zal dan ook voor de andere keuze gaan.

Soms frustrerend, maar desondanks kan ik echt van dit spel genieten. Ik speel als survivor en killer. Het voordeel daaraan is dat ik de meeste killers vrij goed ken en aardig weet welke perks ze hebben en als killer kan ik de moves van de survivor en eventuele verstopplekken beter voorspellen.

Als survivor heb je elkaar echt nodig om te overleven. Alleen is dit spel onmogelijk. Samenwerking is de leidraad, waardoor de andere survivors eigenlijk ook verplicht zijn jou te helpen als je in de problemen zit. Het is dan ook vervelend als er één of zelfs meerdere survivors leaven. Als het gebeurt als je nog in het loadingscreen zit, heb je wel een generator minder om te repareren, maar het blijft lastig met zijn drieën. Als ze tijdens het spel vertrekken, heb je een groter probleem en moet je ze gewoon alle 5 repareren. Je zit meestal met survivors en een killer die ongeveer hetzelfde level als jij zijn. Met name als je net begint, is het fijn om tegen een killer te spelen die ook alles nog niet helemaal onder de knie heeft. Tevens is er een tutorial, welke niet helemaal perfect is. Het legt je bijvoorbeeld niet eens uit hoe je moet rennen (wat toch wel van groot belang is) en hoe je handgebaren kan maken (iets minder van belang). Dat zou dus nog wel completer kunnen, maar het is in ieder geval een pluspunt dat je de mogelijkheid hebt om eerst even te oefenen.

Het grootste hekelpunt aan het spel zijn campers. Killers die bij je haak blijven staan, waardoor je met geen mogelijkheid gered kan worden. Het wordt naarmate je level wat hoger wordt wel minder, maar ze blijven er altijd tussenzitten. Zo'n ronde is voor mij dan ook al snel helemaal verpest. Je kan niet eens echt je spel spelen. De killer heeft er ook bar weinig aan: het levert veel minder bloedpunten op en de andere survivors kunnen in de tussentijd aardig wat werk verrichten aan de generators. Zelfs als de exit gate geopend kan worden, blijven ze nog bij je campen, erg vervelend. Ook als je jezelf van de haak krijgt (4% kans), kan je killer je meteen weer neerslaan. Ook dat heeft dus totaal geen zin. Het zou wenselijker zijn als de killer op zo'n moment ook stunned is. Ik doe het overigens ook nooit, het levert mijn team veel meer tijd op als ik rustig even blijf hangen.

De trophy's lijken niet allemaal even lekker te werken, hier moet of beter uitgelegd worden hoe je hem moet behalen of er moeten aanpassingen komen zodat je hem gewoon krijgt wanneer je doet wat er momenteel letterlijk wordt gevraagd.

Als je alleen overblijft, komt de hatch beschikbaar (mits er minstens twee generators zijn gerepareerd). Op die manier heb je toch nog een kans om te ontsnappen. Het is altijd even wat zoekwerk, dus er is ook altijd een redelijke kans dat je de trial alsnog niet gaat overleven. Dat houdt het spannend.

Het spel levert nog steeds goede updates. Ik werd er bijvoorbeeld erg chagrijnig van dat je je item en add-ons verloor wanneer de killer het spel verliet. Inmiddels is dat, volgens mij, niet meer het geval en krijg je nu ook extra bloedpunten. Positieve verandering dus. Nu de offering nog behouden, ook die zou je niet kwijt mogen raken.

Het spel kan dus nog wel wat aanpassingen gebruiken, maar het is positief dat ze nog steeds nieuwe packs toevoegen. Extreem duur zijn ze ook niet, ongeveer €8,- per stuk. Voor een spel wat we gratis konden (kunnen?) downloaden via PsPlus vind ik dat een prima deal. Nu twee uitbreidingen gekocht, mogelijk volgt de rest nog een keer.

Genoten van dit spel en de keuzes die je moest maken. Wat deze game anders maakt dan alle anderen, is dat je je keuzes in de meeste gevallen terug kan draaien als je tot de conclusie komt dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt.

De 'puzzels' in dit spel heb ik gemengde gevoelens bij. Een aantal keren vond ik ze daadwerkelijk lastig en moest ik even goed nadenken wat ik het beste kon gaan doen. Als voorbeeld de flessen zoeken op de vuilnisbelt, ik had ze vrij snel allemaal gevonden, maar heb er gigantisch lang over gedaan om uit te vinden hoe ik op de boot moest komen. Daar tegenover staan weer puzzels als het zoeken van eieren en spek, wat ik allemaal een beetje kinderachtig vond.

Het verhaal zelf vond ik in veel gevallen interessant en ook in dit spel kan je je eigen einde kiezen. Ik heb het andere einde ook gezien en toen tot de conclusie gekomen dat ik het verkeerde eind heb gekozen. Gelukkig heb ik het andere eind ook kunnen zien en doet het er niet meer zoveel toe.

Ik had al langere tijd gemengde gevoelens over Mr. Jefferson en had al vrij snel door dat David waarschijnlijk best een goede man was. Uiteindelijk werd dan ook duidelijk dat mijn gevoel het bij het rechte eind had. Prima uitwerking, met soms spannende stukken in het spel.

Ik sluit mij deels aan bij de recensie boven mij, maar ik heb de game wel uitgespeeld. Ik zat niet zo te wachten op al die jumpscares en werd er op een gegeven moment ook best een beetje zat van. Je zat steeds alweer te wachten op de volgende en dat haalde voor mij toch wel veel focus van het verhaal zelf af.

Het positieve aan deze game is dat jouw keuzes daadwerkelijk invloed hebben op of iemand doodgaat of niet. Voor de rest van het verloop is het inderdaad niet van invloed, maar dat vind ik persoonlijk ook niet zo belangrijk. Uiteindelijk speel ik een spel toch maar één keer en maakt het mij dus niet zoveel uit of scenes anders verlopen bij een andere keuze.

De spanning is soms om te snijden, juist daarom zijn die jumpscares voor mij een minpunt. Die hadden ze helemaal niet nodig gehad. Het verhaal op zich is erg leuk en daarin valt al genoeg spanning te vinden. Tevens vraag je je geregeld af 'wie is het' en wordt je psychologisch al helemaal in de war gebracht: ik vertrouwde op een gegeven moment vrijwel niemand meer.

Vervolgens komt er een uitkomst, waarvan ik de uitwerking werkelijk geweldig vond. Was echt positief verrast en keek er erg naar uit om verder te spelen. Uiteindelijk viel het me toch allemaal tegen. Die wendigo's vond ik een zeer slechte toevoeging, ik had liever gezien dat het een echt personage was geweest. Vanaf het moment dat ik dat wist, vond ik het spel ook gelijk veel minder leuk om verder te spelen. Gelukkig kom je daar pas achter als je al een eind op weg bent. Desnoods was het nog één van de vermisten geweest (al dan niet als geest) die de tieners liep te teisteren, dat was voor mij alsnog een betere uitkomst geweest dan dit. Ook had het van mij best zo mogen zijn dat het gewoon Josh tot het einde was geweest en er tussendoor niks over bekend werd gemaakt. Josh werd dan 'dood' gehouden en kon lekker verder gaan met waar die mee bezig was.

Verder was het een prima game om te spelen, maar het had gewoonweg beter gekund. Ik vond de psychiater wel een zeer leuke toevoeging, waardoor het spel ook gelijk interactief werd en je de vragen (naar alle eerlijkheid) moest beantwoorden. Ik had wel verwacht dat die keuzes van invloed waren, maar totaal niet. (Voor niks gelogen dus, dat ik ratten enger zou vinden dan spinnen ). Omdat ik net als mijn voorganger speel voor de ontspanning, had ik geen zijn om met mijn fobie voor spinnen in aanraking te komen.

Eén van de eerste games die ik in mijn levens heb (uit)gespeeld. Als fan van de serie en op aanraden van mijn broers, ben ik hier een tijdje terug aan begonnen. Nooit spijt gehad van die keuze.

Zoals in eerdere recensies ook is aangegeven, waren sommige 'puzzels' nogal overbodig en soms zelfs een beetje kinderachtig. Toch heb ik ook wel twee keer langere tijd vastgezeten, omdat ik even niet meer wist hoe ik verder moest. De keuzes die je maakte in dit seizoen hadden weinig tot geen invloed op de voortgang, dat vond ik wel een groot minpunt en maakt het ook dat de game geen 5* verdient.

De personages vond ik erg prettig en begon ook veel met ze mee te leven. Natuurlijk is het hoogtepunt de combinatie tussen Lee en Clem, prachtig gedaan! Episode 2 vond ik denk ik toch wel het sterkst van allemaal. Ondanks dat ik mijn twijfels al wel bij deze mensen had, vond ik de uitwerking van die episode geweldig. Voor de rest was het in veel gevallen al wel te voorspellen wat er ongeveer ging gebeuren.

Dit seizoen vanavond uitgespeeld binnen enkele dagen. Vond het wederom een erg boeiend en leuk seizoen om te spelen. Er waren dingen die ik beter vond dan het eerste, maar ook dingen die ik wat minder vond.

Het was leuk dat er nog geregeld werd gerefereerd naar Lee, met als hoogtepunt de terugblik/droom in de camper. De 'puzzels' vond ik daarentegen wat minder dan in het eerste deel. In seizoen 1 vond ik ze al niet allemaal even sterk, maar hier miste ik juist de moeilijkheidsgraad weer heel erg. Ik ben nergens vastgelopen of het überhaupt eventjes moeilijk gehad. Gelukkig is het verhaal wederom sterk en was ik stiekem wel een beetje blij dat ik vrij snel tot het eind kon komen. Al baal ik nu weer dat ik weer moet afkicken.

Hetgeen wat dit seizoen echt veel beter is dan het vorige seizoen zijn de keuzes die je moet maken. Er zaten toch best veel lastige keuzes tussen. Tevens hadden in dit seizoen een aantal keuzes ook daadwerkelijk invloed op het verloop. Het einde is natuurlijk het hoogtepunt daarvan, heb alle vijf de eindes bekeken en denk dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Helaas had ik van te voren al ergens gelezen dat Kenny nog in leven was, die verrassing was dus al weg. Het is jammer dat dit seizoen een stuk korter duurt dan het eerste seizoen, maar ik heb begrepen dat alle Telltale spellen een stuk korter zijn dan voorheen.

In tegenstelling tot veel anderen, heb ik mijn laatste keuzes zonder nadenken kunnen maken. Ik vond de keuze vrij gemakkelijk en kan me ook niet voorstellen dat mensen een andere keuze maken. Door seizoen 1 heb ik toch een bepaalde liefde ontwikkeld voor het personage Kenny, met geen mogelijkheid kon ik hem doodschieten. Ondanks dat hij dit seizoen natuurlijk erg is veranderd, bleef ik toch in veel gevallen achter hem staan. Ik had dan ook erg weinig met het personage Jane, heb haar te weinig gezien, en ze maakte al eerder domme keuzes, om voor haar te kiezen. Wat voor mij het einde veel beter (en moeilijker) had kunnen maken, is dat Luke in leven was gebleven en de keus tussen hem en Kenny was. Ik had al veel sympathie voor hem gekregen en hij gaf ook zichtbaar om Clem. Afhankelijk van hoe die ruzie was begonnen, weet ik echt niet wie ik dan had gekozen. Uiteindelijk koos ik er ook voor om niet naar Wellington te gaan. Na het zien van het andere einde, blijf ik er nog steeds bij dat dit de juiste keuze was. Ondanks dat ik dat andere einde wel emotioneler vond.

Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal maar een spel, er zijn wat (kleine) dingen die wat beter konden, maar het grootste pluspunt aan dit seizoen is toch echt dat je je eigen einde kan kiezen.