menu

Hier kun je zien welke berichten Fonzzz002 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Garfield Kart: Furious Racing (2019)

2,0
Fonzzz002 (crew)
Als je zoekt naar “zo slecht dat het goed is” titels dan is er redelijke kans dat Garfield Kart: Furious Racing voorbij komt. En ja, het is een bagger racegame die op zowat ieder front de fout ingaat. De werelden zijn oninteressant en de graphics zijn meh. Het bestuurt beroerd en glitches zijn verre van ongekend. Characters hoeven een beetje te ver naar rechts te rijden en hun auto kiepert om als een goedkope driewieler. En met name het driften was humoristisch in hoe rechtvooruit je blijft rijden, terwijl driften juist een mechanic is die hoort te draaien om goed bochten maken.

Ik heb aardig wat plezier kunnen halen uit youtubers zien ragen over dit spel en het was geinig om zelf te proberen zover mogelijk te komen. Op een lage racesnelheid is Garfield Kart prima te doen. Op een hogere snelheid verandert het in een poor man’s F-Zero, waarin je makkelijk de bocht kan uitschieten en de cpu oneerlijk hard rijd. Zelfs op max snelheid scheurt de cpu nog voorbij je alsof het niets is. Hier hield het plezier volledig op en nam het plaatst voor frustratie en verveling.

Als je denk erom te kunnen lachen dan kan het geinig zijn om gratis te downloaden en eens te proberen. Niet tijd en geld insteken als je enigszins hoopt een fatsoenlijke vervanger voor Mario Kart te krijgen. Dan moet je zijn bij Sega All-stars Racing, Crash Team Racing: Nitro-Fueled of Nickelodeon Kart Racers 3.

2*

Getting Over It with Bennett Foddy (2017)

3,5
Fonzzz002 (crew)
Onder Let’s plays en memes was er geen ontkomen aan Getting Over It. Deze game heeft uiteenlopende meningen ontvangen wegens zijn belachelijk hoge moeilijkheidsgraad en lastige besturing. Persoonlijk was ik niet geïnteresseerd in de game totdat youtuber The Completionist het op #1 is slechtste games van 2017 deed, en Caddicarus een review gaf waarin hij de game tot het bot bekritiseerde. Deze haat maakte mij nieuwsgierig naar hoe lang ik de game kon volhouden. Tot mijn verrassing heb ik er met plezier een aantal uur in kunnen steken voordat ik het opgaf.

Theoretisch gezien kun je Getting Over It binnen 5 minuten uitspelen (wereldrecord is 1:52 als ik mij niet vergis), maar je zult er waarschijnlijk uren aan kwijt zijn om het te halen, mits je het kunt halen. De bijl bestuurt heel gevoelig en de manier hoe het zich vastklemt op de omgeving is inconsistent. Voornamelijk de genadeloze straffen waarbij je helemaal terug naar het begin valt kunnen heel frustrerend werken. Toch merkte ik dat, hoe langer ik speelde, hoe makkelijker ik door de obstakels heen kwam. Elk uur kwam ik een stuk verder, werd mijn snelheid iets hoger, en kreeg ik meer gevoel voor de besturing. Dit maakte Getting Over It verrassend belonend om te spelen. De game kon zenuwslopend werken mits je eindelijk verder was gekomen, biddend dat je niet terug valt. Waar ik uiteindelijk het opgaf is het gebied waarin je kaarsrecht omhoog moet klimmen om bij een kerkgebouw te komen (waarbij je begroet word door vleermuizen). Het maakte niet uit hoe ik de berg opging, ik viel altijd een stuk terug naar beneden voordat ik het opnieuw mocht doen. Aan de hand van speedruns zat ik ongeveer op de helft.

Als je krap in je portemonnee zit dan is dit niet iets dat je moet kopen, maar mits je de nieuwsgierigheid niet kunt laten en je het geld kunt missen dan kan het grappig zijn te proberen. Ik had in ieder geval plezier beleefd om zover mogelijk te komen.

3*

Ghost of Tsushima (2020)

Alternatieve titel: Ghost of Tsushima: Director's Cut

Fonzzz002 (crew)
Deze ging ik blind in ivm dat ik Sucker Punch’s vorige games (Sly Cooper en Infamous) heel vermakelijk vond en de trailer zag er gaaf uit. De game begint goed, maar ik kan geen enthousiasme meer vinden om het verder te spelen. Daarom een eerste impressie:

Ghost of Tsushima is een soort Assassin’s Creed / The Witcher, maar met samoerais. Dat zijn echter games die me niet in de smaak vallen, en punten die me niet aanspraken aan die titels zijn ook aanwezig in Ghost of Tsushima (hoewel het fast travel systeem aanzienlijk soepeler is en de combat strakker in elkaar zit). De ervaring bestaat uit een open world waar je personages moet benaderen om taken voor ze uit te voeren. Je loopt een stuk, praat terwijl je nog een stuk loopt, vecht tegen wat vijanden. Repeat, repeat, repeat en repeat. Het werd op den duur eentonig en inmiddels voelt het meer als een klus dan iets dat ik voor mijn plezier doe. Games als GTA 5, of zelfs Spider Man, hebben een sterk verhaal waarbij ik geboeid was in alle personages leren kennen en hun gesprekken te volgen, ondanks dat de gameplay eentonig is. Ghost of Tsushima heeft een ‘aardig’ verhaal, dat te vergelijken is met een typische samurai of ninja film die een 6*/7* op IMDB heeft. Heel wat clichés en het is cheesy, maar leuk om naar te kijken als je de setting interessant vind. Het is echter niet sterk genoeg om van zichzelf de ervaring te dragen.

Ghost of Tsushima slaagt er erg goed in om een ode te zijn aan samoerai films. Voornamelijk de ontzettend mooie gebieden zijn sfeervol in beeld gebracht. De vormgeving experimenteert met extreem heldere kleuren en belichting, bomen of grasvelden die harmonieus met de wind meebewegen (als een geanimeerd kunstwerk), of scenes met artistieke composities. Het deed me erg aan de film Hero denken (wat overigens een supergoede film is. Damn, zelden een life action film gezien die zo'n visueel kunstwerk is. Ga kijken!) al is dit slechts één van de vele inspiratiebronnen die ze hebben gebruikt. De Engelse stemacteurs zijn overtuigend en de 3D models stralen de nodige emoties uit. Qua presentatie is dit een waar genot.

De combat is een ander leuk punt, al verloor dit op den duur zijn charme. Het is te vergelijken met de combat in Assassin’s Creed, maar veel sneller en iets moeilijker. Vijanden gaan binnen een paar hakken dood, maar jij ook. Het is dus een kwestie van op hoog tempo openingen vinden, parryen of dodgen. In het begin verloor ik vaak, maar gaandeweg begon ik een meester te worden in perfecte parries en dodges. Hier is waar de combat zijn plezier verliest: je moet zoooo verschrikkelijk vaak tegen dezelfde vijanden vechten dat het stopt met bevredigend zijn. Er werd weinig tot niet gespeeld met nieuwe (nodige) technieken gebruiken, nieuwe vijanden leren kennen, de omgeving tegen de vijanden gebruiken oid. Gewoon erop af stormen en ze 1 voor 1 neerhakken. Je krijgt wel nieuwe moves en andere weapon stances, maar deze hebben weinig invloed op je speelstijl. Daarentegen, wel een groot compliment naar de boss battles. Deze waren zeer sterk gedaan: pittige 1 op 1 gevechten waarin je een geheel nieuw aanvalspatroon moet leren kennen, met weinig ruimte voor fouten. Kort maar krachtig. Qua gameplay zijn dit zonder twijfel de hoogtepunten.

Als je Assassin’s Creed en The Witcher goed vind, en het thema je aanspreekt, dan zul je hier waarschijnlijk meer plezier aan beleven dan ik. Het heeft zeker goede dingen erin zitten, maar voor mij niet voldoende om het tientallen uren te willen doen. Als ik een cijfer zou geven aan de hand van de eerste 10 uur dan zit het rond de 3*.

GhostWire: Tokyo (2022)

Fonzzz002 (crew)
Heb een paar uur gespeeld. Begon leuk, maar houd de aandacht onvoldoende vast om het verder te willen doen. Het is een open world game die zoveel dingen erin heeft dat het op gegeven moment meer voelde als een klus dan dat er plezier bij kwam kijken. Het verhaal is een geinige b-fantasiefilm, maar niet iets dat je per se wilt volgen.

Keer op keer moet je tegen dezelfde monsters vechten met soortgelijke tactieken, nieuwe (soortgelijke) gebieden vrijspelen om vervolgens dezelfde dingen te doen die je in de vorige missies ook deed. Om nog maar te zwijgen over het absurd hoge aantal verzamel items: Ik had aardig wat tijd gestoken om honderden geesten te verzamelen, waarna bleek dat ik slechts 25% van de totale hoeveelheid geesten had! En daar zijn de Statue locations, Investigation notes, Landmarks, Magatama's, Tanuki's, Prayer beads, Relics, Torri gate's, Voice logs en Side missions niet eens bij meegerekend . Dit lijkt mij een ware nachtmerrie om 100% te completen.

De gameplay zit verder wel leuk in elkaar. Er zit verschil tussen de spreuken waardoor je goede reden hebt je aanpak te veranderen, aan de hand van de vijanden. Parryen om vijanden te stunnen, wat je beloond met mana voor spreuken, is een goede mechanic die je aanmoedigt om meer risico te nemen. Vooral de momenten dat ik een extra sterke vijand steeds zat te parryen, waardoor ie geen kans kreeg mij te raken, waren awesome.
De monster designs zitten ook gaaf in elkaar, al zijn er teveel monsters die simpelweg bestaan uit "Slenderman / Silent Hill nurse met een paraplu". O.a. liefhebbers van Japanese urban legends zullen aangenaam verrast zijn door de mengeling van Slit Mouth Woman / Eight Feet Tall. De designs waren bizar, soms creepy en voldoende om mij op m'n hoede te laten zijn. Ik kon bij nieuwe monsters nooit zeggen wat deze ging doen, of het een sterke vijand was etc, wat het leuk maakte nieuwe figuren te zien.

De game ziet er grafisch minder goed uit dan andere grote namen uit dit jaar. Voornamelijk de lagere framerate moest ik aan wennen, maar zoals verwacht wennen beiden aspecten prima en kon ik het gewoon waarderen door Tokyo te reizen. Ghostwire is een afrader als je wisselvallige gedachtes hebt over open world games. Als je daar juist van houd (en het thema spreekt je aan) dan zul je er waarschijnlijk meer plezier aan beleven dan ik.

God of War (2005)

3,5
Fonzzz002 (crew)
Een klassieker in de tak van Playstation exclusives, die nog prima stand houd als je het vandaag de dag speelt. Er is verrassend veel goed gedaan in het eerste deel waar de vervolgen weinig aan hoefde te veranderen. Kratos z’n blades zijn erg fijn om mee te vechten, vijanden zijn gevarieerd in hun designs en gedrag, en dit is één van de weinige gevallen waarin quicktime events daadwerkelijk leuk zijn. Je gebruikt QTE’s om vijanden de genadeklap te geven, maar dit is meestal geen noodzaak. Deze genadeklappen zijn heerlijke, filmische sequenties waar je de brute klappen kunt voelen.

Dit was (voor zover ik bekend ben) één van de eerdere grote games die geheel in Griekse mythologie bedolven zat. Dit gaf GOW een eigen identiteit tegenover andere in z'n genre en het gaf de game gelegenheid de speler over mythologie te leren. Dit is niet een kindvriendelijke adaptatie ala Disney's Hercules, maar een bloederige 18+ adaptatie waarin koppen eraf worden gehakt, lichamen in tweeën worden gespleten of oogballen van monsters met de blote handen eruit getrokken. Het is zo dusdanig over-the-top en absurd was dat ik meerdere keren hardop in de lach schoot.

Voor zijn tijd zat dit grafisch goed in elkaar en in HD is het nog steeds prima om naar te kijken. Wat God Of War opmerkelijk goed doet in zijn presentatie is de grootte van alles: je voelt je slechts een klein figuur die reusachtige gebieden trotseert en het tegen kolossale monsters opneemt. Op een afstand ziet het eruit als een David VS Goliath scenario, maar in de praktijk is Kratos eerder de Goliath. De muziek is episch en bombastisch, wat perfect bij de toon van het spel past. Niet muziek die ik ooit buiten de game hoef te horen, maar binnen de context sluit het zich goed aan.

Het verhaal heeft mij nooit bekoren. Het verbaast me eigenlijk hoe weinig ik om dit verhaal geef, geziene ik de meest recente God Of War game (uit 2018) juist sterk vond. In dat deel zat er veel interactie tussen Kratos en zijn zoon, wat hun beiden goede ontwikkeling gaf en mij hun meer aanmoedigde in hun missie. De oude GOW delen hebben weinig tot geen personage ontwikkelingen; het verhaal word je voornamelijk uitgelegd, zonder je emotioneel betrokken te voelen. Ik kan ook 0 sympathie voor Kratos voelen wanneer hij allerlei zinloze oorlogen gaat voeren voor een of andere "machtshonger reden" , massamoorden van onschuldige pleegt, maar het opeens zielig zou moeten zijn als zijn vrouw en kind om het leven komen.

Daarentegen, het verhaal is wel een fijne afwisseling van het traditionele goed vs slecht plot dat je meestal bij videogames ziet. Je raakt verwikkeld in een clash tussen geflipte goden die machtsstrijden voeren en niemand echt een goodguy is (als Griekse goden echt zouden bestaan dan zou de wereld veel beter af zijn zonder ze). Kratos begint als een pion, maar weet meer kracht te bemachtigen dan de goden voorzagen waardoor hij ook een deelnemer word. Het is basically een evil vs evil verhaal waarin goden, die hun macht misbruiken. 1 voor 1 worden afgeslacht door een grotere dreiging dan hunzelf. Ik juichte stiekem wel voor Kratos, al is het meer omdat de andere goden niet deugen dan dat ik om Kratos gaf.

Deel 1 ziet te frustrerend in elkaar qua gameplay om het een hoger cijfer te willen geven. Het zijn allemaal kleine dingen die je los van elkaar over het hoofd kunt zien, maar samen belemmeren ze de totaal ervaring. De boogschutters konden heel vervelend zijn ivm een gebrek aan methodes om ze af te kunnen weren op afstand, de grab knop werkte regelmatig niet ondanks dat er een rondje boven het hoofd van de vijanden stond, objecten verplaatsen of klimmen gaat te langzaam, upgraden gaat te langzaam (20 tellen / 40 tellen de knop inhouden), platformen werkt erg onplezierig door diepte-inschatting problemen en cutscenes kun je meestal niet overslaan. Voor zover ik mij herinner hebben de vervolgen al deze aspecten verbeterd, dus ik ben heel benieuwd naar deel 2 en 3.

Een prima eerste deel in deze iconische reeks. Teveel kleine frustraties om er nog steeds van weggeblazen te zijn, maar de core gameplay is nog steeds leuk.

3,5*

God of War (2018)

5,0
Fonzzz002 (crew)
Een 2e recensie voor Dad Of Boy (een maat van me noemde de game ooit zo. Sinds dien krijg ik het niet uit mijn hoofd).

Deze game met de voorgaande GOW games vergelijken is als appels met peren vergelijken. Ik ken mensen die geen belangstelling bij de voorgaande delen hadden, maar dit een gaaf spel vonden en fans van de originele reeks die dit deel niet zo bijzonder vonden. Toch voelt dit als een hele gepaste manier om nieuw leven in de reeks te blazen. Er waren immers 6 delen die ongeveer hetzelfde deden, waardoor vernieuwing welkom was.

Er is een compleet veranderd vechtsysteem, een open world ipv lineaire levels, de Griekse mythologie is vervangen met Noorse en er is geen jonge Kratos meer die uit is op wraak. Dit deel focust zich op een gepensioneerde Kratos die gewoon een vredig leven wil houden, weg van de bloederige gevechten en de tragedie van het verleden. Dit voelt als een natuurlijke groei van het personage en er is voldoende terug te herkennen van Kratos z’n koude persoonlijkheid: een strikte, harde, humorloze vader die onder zijn hardheid het beste met zijn zoon voorheeft.
"This path you walk.. vengeance. You will find no peace. I know"

In de oude games werd er een groot punt gemaakt van hoe erg Kratos onder het verlies van zijn familie leed, maar zijn familie heb je nooit leren kennen waardoor je minder goed meeleeft met zijn verlies. In dit deel maak je daadwerkelijk de tijd tussen Kratos en zijn zoon mee waardoor ik veel meer om hem gaf, zelfs hard in de paniek schoot als dingen tegen zaten. Het is niet een verhaal dat draait om een grote vijand te verslaan, maar juist om een persoonlijke reis. Dit werkt erg goed; ik was van begin tot eind geboeid door de dialogen en alle zijpersonages die je tegenkomt.

Het beste hoe ik de combat kan omschrijven is dat het "een soort combo-heavy Dark Souls is": je bekijkt Kratos in een 3rd person perspectief en je hebt een dodgeroll of guard knop. De grote verschillen zitten vooral in dat Kratos er langdurig op los kan rammen met combo’s, magische aanvallen of door Atreus op de vijanden te laten schieten. Er zitten bijzonder veel lagen aan dit combat systeem, waar volop gebruik van gebruik maakt word. Combineer dat met alle nieuwe gevarieerde vijanden en gru-we-lijk goede boss battles en dit vormt een fantastisch vechtsysteem.

Qua beeld en geluid is het één van de meest hoogstaande games die de PS4 te bieden heeft. Ieder gebied is adembenemend mooi vormgegeven qua kleuren, designs en het algehele oog voor detail. De soundtrack past perfect bij deze Noorse setting en weet de nodige punch toe te voegen aan de scenes. Zelfs een paar ijzersterke tracks die ik buiten de game weleens luister zoals de Main Theme of Ashes.

De open world zit boordevol met kleinigheden om je aan te moedigen alle hoeken te verkennen voor puzzels, treasures of leuke optionele gevechten. Het merendeel van de optionele taken vraagt van je om naar gebieden te gaan die je anders niet zult zien. Hier komt wel mijn kritiek met deze game kijken: als je daadwerkelijk voor 100% wilt gaan dan moet je teveel grinden en backtracken. Ik hield ervan om gewoon eilanden af te gaan, losse paden te verkennen of draken te bevrijden, zolang het maar draaide om nieuwe gebieden verkennen. Op en neer rennen tussen stukken die je al vaker bewandeld hebt voor optionele quests is minder boeiend (Niflheim en Muspelheim bv. Deze werelden waren oorspronkelijk ook een belangrijke reden waarom ik het geen 5* wilde geven).

Eerst vond ik dat alles moest meetellen in mijn eindoordeel, maar nu wil ik de game oordelen voor hoe het is om de hoofdcampaign te doen; zolang wat verplicht is om de game uit te spelen ijzersterk is dan ben ik tevreden. Niflheim en Muspelheim kun je compleet negeren zonder iets tekort te komen en zijn een prima toevoeging voor de fans die een extra uitdaging zoeken, evenals de spirts helpen of alle vogels vinden. Deze game draagt een paar van mijn favo gamemomenten uit de laatste paar jaar zoals het openingsgevecht met Baldur, scene waar Kratos de blades weer ophaalt of de epische finale met Freya en Baldur. Vond het al een fantastisch spel maar het is bij het herspelen zelfs beter geworden. Echt een waar meesterwerk die in mijn Top 10 favo games is gekomen en het krijgt daarvoor een welverdiende:

5*

God of War II (2007)

4,0
Fonzzz002 (crew)
Een goed vervolg die merendeel van mijn problemen met het eerste deel oplost. De grab werkt ditmaal beter, geen slordige platform sequenties en de combat werkt gemiddeld prettiger. Persoonlijk vind ik de parry aanval de grootste verbetering in de combat: in deel 1 wekte een parry-aanval alleen bij de laatste hit van een combo en had je geen armor, waardoor je makkelijk gestraft kon worden. In deel 2 geeft Kratos een harde dreun en is hij onschadelijk tijdens de aanval, waardoor parryen een veel betere optie was dan het in deel 1 en ik gebruikte het constant.

Voor de rest is het een soortgelijke ervaring als zijn voorganger. Een aantal nieuwe snufjes zoals 2 nieuwe wapens en wat nieuwe enemies, maar je voert voornamelijk soortgelijke taken uit. De grootste veranderingen zitten in de gebieden die je bezoekt en de bosses, die groter en indrukwekkender zijn dan z’n voorganger. Dit maakt God Of War II naar mijn mening een soort verbeterde versie van deel 1. Ik zie mezelf deel 1 niet snel opnieuw oppakken, wetende dat 2 deze verbeteringen geeft.

De enige echte frustraties die ik in dit deel tegenkwam is dat het soms onduidelijk is wat je precies moet doen en persoonlijk ben ik niet zo weg van vijanden bevechten tijdens het klimmen, wat ze in deel 3 er bijna helemaal uit hebben gehaald. Ik heb 3x een guide erbij moeten halen om vervolgens te zien dat een deel van de omgeving (die er normaal uitziet) blijkbaar klimbaar of verschuifbaar is, of je moet de wapens gebruiken op een manier die niet helemaal logisch voelde. Een hint pop-up of duidelijkere indicatie waarmee je interactie kon hebben was welkom (al gaat dit maar om 3 punten in de hele ervaring).

Gewoon een sterke PS2 titels die nog goed stand houd. Het voelt als een soortgelijke ervaring als z’n voorganger, maar het weet waar veranderingen te maken.

4*

God of War III (2010)

Alternatieve titel: God of War III Remastered

4,5
Fonzzz002 (crew)
Een reeks die met ieder genummerd deel een duidelijke stijgende lijn heeft. God Of War 3 verbeterd alle problemen die ik had met zijn voorgangers en het is zelfs beter in de dingen die al goed waren. Deel 3 is uitgekomen voor de Playstation 3, in plaats van de PS2 of PSP zoals zijn voorgangers. Nu is deel 3 zelfs geremastered voor de PS4 en man, het ziet er adembenemend mooi uit! Tuurlijk, de remaster ziet er gemiddeld iets strakker uit dan het origineel, maar vooralsnog is de grafische sprong van PS2 naar PS3 heel sterk te zien. De omgevingen hebben er nog nooit zo groots en indrukwekkend, gedetailleerd of sfeervol uitgezien.

God Of War III heeft een paar van de beste boss battles die ik ooit gezien heb, en tevens ook het beste openingslevel die ik ooit gezien heb in een game. Het spektakel was al sterk in zijn voorganger, maar hier is de grootsheid en intensiteit x5 gedaan. Niets is te groot voor Kratos. Wat de bosses zo goed maakt is dat alles als een worsteling voelt: Kratos is niet een One Punch Man die 1 tik tegen een titaan geeft en het hoofd explodeert, maar hij moet herhaaldelijk kleine stukken van grote beesten pijn blijven doen totdat het beest zijn balans verliest, waarna Kratos al z’n kracht gebruikt om de omgeving tegen het beest te gebruiken. Hij voelt echt als een klein bovenmachtig figuur die al zijn kracht en kennis in de strijd gooit, en na langdurig worstelen pas wint, waardoor de overwinningen heel bevredigend voelen.

Ditmaal is vijanden bevechten tijdens het klimmen zo goed als verwijderd, maar zelfs de keren dat het er is vond ik het leuker. Ipv langzaam klimmen en button mashen klimt Kratos sneller en zijn aanvallen geven hem een soort setje, waardoor het tempo er goed word ingehouden. Daarnaast gaat objecten verschuiven heerlijk snel en dit deel bevat de beste puzzel die ik ooit in een niet-puzzelgame heb gezien (de perspectief illusie puzzel).

Zelfs het verhaal (iets waar ik negatief over was bij de voorgaande delen) is verrassend onderhoudend in dit deel. Waar de voorgaande delen het voornamelijk met een verteller deed die veel uitleg gaf over wat er allemaal gebeurde, word hier het verhaal voornamelijk door dialogen verteld. Er zit verrassend veel persoonlijkheid verwerkt in de figuren waar je mee praat, aan de hand van hoe ze reageren op de expositie of wat ze kiezen aan je te vertellen. Zelfs van Kratos, die ik in de voorgaande delen 1 dimensionaal kwaadaardig vond, ben ik een fan van geworden. Soortgelijk als de 2018 reboot laat hij dit keer ook zwaktes zien. Voornamelijk zijn gevoeligheid naar Pandora, die het een en ander bij hem wekt over zijn vrouw en kinderen, laat meer van hem zien. Als je ziet hoe Kratos naar Pandora praat dan zie ik aspecten terug van de gesprekken met zijn zoon. Hard, kort door de bocht, maar je merkt wel dat achter de hardheid hij ten oprechte geeft om de ander.
Maar Kratos z'n kwaadaardige kant schiet verre van tekort. Hij is nog nooit zo intimiderend geweest als hier. Wanneer je na een lang gevecht de goden weerloos van Kratos ziet wegkruipen voel je je heel machtig, met een aantal bloederige fatalaties om het af te maken.

Tot nu toe is deze recensie een soort fanboy opsomming geweest over alles dat gaaf is. Toch voelt een 5* niet helemaal op zijn plaats, al kan ik niet met gemak een zwakte aanwijzen dat deze game van zo’n cijfer weerhoud. Het is een combinatie aan allerlei kleine dingetjes die niet helemaal juist voelen. Het merendeel van de vijanden die je bevecht zijn gekopieerd van zijn voorganger, je komt iets te vaak terug op bepaalde punten in de game ipv altijd nieuwe dingen zien, er waren 2 vervelende gimmick stukjes waarin ik steeds dood ging door een obstakel in het level ipv door de vijanden, vond de hele droom sequentie aan het einde en alle gekke twisten nogal overbodig + de eindbaas was niet zo goed als gehoopt (voor iets dat 2 delen word opgebouwd). Geen van deze dingen zijn echt ‘slecht’, maar ze spelen een rol in dat een 5* niet juist voelt voor mij,

Gewoon een ijzersterke titel. Top notch bosses, visueel prachtig, heerlijk geperfectioneerd combat systeem, goede afwisseling met platforming en puzzels om je op adem te laten komen en een verrassend onderhoudend verhaal. Van de 6 ‘oude’ God Of War games is dit mijn favoriet en het krijgt een welverdiende:

4,5*

God of War: Ascension (2013)

4,0
Fonzzz002 (crew)
Een ietwat vreemde prequel. Deel 3 had (naar mijn zeggen) de gameplay geperfectioneerd. Dit deel kiest er echter voor om de gameplay een paar stappen terug te doen; het heeft allemaal veranderingen gekregen, maar deze veranderingen lijken er meer te zijn zodat dit deel ‘anders’ is dan dat het verbeteringen bied. Geen projectiles meer, een minder prettig en minder effectief parry/reflect systeem, ditmaal kun je wapens van vijanden oppakken die een paar standaard aanvallen doen ipv meerdere uitgebreide wapens te kunnen upgraden, de Rage functie is vervangen door een minder leuk systeem waarbij je één sterke aanval kunt doen mits je een tijdje niet geraakt word, zelfs de magie knop is veranderd waardoor je nu weinig spreuken kunt doen (die allen wel opmerkelijk sterker zijn). Het jammere aan dit nieuwe vechtsysteem is dat het een downgrade was van de voorganger, maar het positieve is dat het wel anders is. De nieuwe magische aanvallen, toetsencombinaties of andere functies zorgde er wel voor dat ik mijn techniek voldoende moest aanpassen, wat dit deel een zekere frisheid gaf die een vervolg nodig heeft.

Qua composities, kleuren, detail en belichting is dit een hoogstaande game. Net als de voorgaande delen weet het goed de camera te positioneren, wat zorgt voor vele artistieke shots. Ditmaal krijg je ook meerdere nieuwe monsters de een andere aanpak vragen en heeft het nieuwe spectaculaire bosses. Maar het meest opmerkelijke aspect aan Ascension zijn de puzzels (deel 3 had mijn favo puzzel uit de reeks, maar het gemiddelde niveau van de puzzels is het hoogste in Ascension). Ditmaal krijg je 2 items: eentje die de tijd vooruit/achteruit kan spoelen en eentje die tijdelijk een kloon kan oproepen. De manieren hoe je deze twee items moet gebruiken konden heel creatief en soms pittig zijn. Ik heb er soms een guide bij moeten halen, waarna ik mezelf op de kop sloeg dat ik er niet zelf op kwam.

In de eerste helft was ik nogal afgestoten door de veranderingen aan de combat, maar naarmate de game langer duurde ging het wennen en werd het beter. Eenmaal meerdere spreuken, wapens en een betere kennis hoe de combat optimaal te doen werd de game leuk. Niet één van de beste uit de reeks (zeker na deel 3 is het minder), maar het past prima rond het niveau van de eerdere titels en het heeft zijn eigen charme.

3,5*

God of War: Chains of Olympus (2008)

3,5
Fonzzz002 (crew)
Ik ben een liefhebber van de God of War reeks, maar niet zozeer een fan. Het eerste deel was destijds indrukwekkend: het had een aardig verhaal, indrukwekkende graphics en sterke, gevarieerde gameplay. Voor mij haalde met name het derde deel het beste uit GoW. Daarin zijn de puzzels, de boss battles en is het algehele spektakel het sterkst. De andere delen heb ik echter wisselvallige meningen over. Hoewel ik er geen één slecht vind vallen ze grotendeels in de herhaling: met hetzelfde wapen soortgelijke vijanden bevechten door soortgelijke tactieken te gebruiken. In ieder deel krijg je verschillende power ups of krijg je alternatieve wapens om het meer variatie te geven, maar in het ene deel valt het meer in de smaak dan in de andere. God of War wisselt het vechten of door platforming en puzzels waarvan het niveau ook met ieder deelt verschilt.

Chain of Olympus is een kortere portable game die de lijnen van de andere GoW games zorgeloos volgt en het speelt daarom lekker weg. Er zitten kleine dingen in de game om het anders aan te laten voelen zoals het alternatieve wapen wat je later in bezit krijgt, of de power ups. Qua puzzels stelt het niet veel voor, ze zijn fijn voor de afwisseling maar dagen je nergens uit. Het verhaal is zo inhoudsloos en oninteressant als maar kan, het dient enkel om Kratos weer een reden te geven om allerlei mythologische figuren te bevechten. Er zit geen personage ontwikkeling of denderende plot elementen in, enkel expositie over de mythologische figuren & plekken die je ziet. Als je daarin geïnteresseerd bent kun je voldoende boeken vinden met korte informatie, maar ikzelf sloeg al snel de boeken over.

Voor wie een liefhebber van God of War is en er niet op uitgekeken raakt is dit een game die de moeite waard is gespeeld te hebben. Voor als je uitgekeken bent of God of War en hoopt op een significante verandering in gameplay dan zal je die hier niet aantreffen. Als je nieuw bent met GoW raad ik persoonlijk aan met de derde te beginnen, of met een HD remaster van het eerste deel. Maar voor wat het is heb ik me lekker vermaak met Chain of Olympus.

3,5*

God of War: Ghost of Sparta (2010)

4,0
Fonzzz002 (crew)
Inmiddels herdaan op hard mode (na de andere 5 games ook herdaan te hebben) en ben van gedachten veranderd.

Na deel 3 is dit mijn favoriete GOW deel (2018 reboot niet meegerekend). Het heeft de feel van deel 2, maar een verbeterd vechtsysteem dat dichter bij deel 3 zit. Het parry systeem werkt hier zo prettig als maar kan, het heeft een paar nieuwe goede spreuken die ik veel gebruikte en het vuur-systeem was een fijne toevoeging. Combineer al deze nieuwe snufjes en Kratos kan een aantal woest sterke aanvallen landen. Vijanden samenbrengen met magie, vervolgens de blades in brand zetten en de sterkste aanvallen erop losgooien is een techniek die ik met veel plezier gebruikte. Ik voelde me in totale controle en beleefde meer plezier aan het vechtsysteem dan in de meeste andere delen.

In mijn vorige recensie van Ghost Of Sparta bekritiseerde ik de GOW reeks voor teveel van hetzelfde zijn. Nu ik ze alle 6 achter elkaar heb gedaan merk ik op dat dit niet helemaal terecht is. Ja, in de globale lijnen gaan alle games ongeveer hetzelfde, maar in de details weten ze altijd dingen op te fleuren: wapens die net wat anders werken, vijanden die andere aanvallen hebben of andere QTE’s nodig hebben, nieuwe spreuken die je anders moet gebruiken of een nieuw snufje om de besturing anders te maken. Zelfs binnen de losse games moet je nooit 2x dezelfde combinatie aan vijanden bevechten. In mijn hoofd was het allemaal copy-pasted van de voorgaande delen, maar in de praktijk is er meer over nagedacht.

Het heeft niet de grote bosses, het spektakel of de puzzels van deel 2, maar de besturing en vijand-keuze werkte zo prettig dat dit deel boven 2 steeg. Met als uitzondering van de Keres Wraith vijanden: helft van de tijd kon ik hun aanvallen niet eens zien, waardoor het niet helemaal binnen mijn macht viel om te reageren. Als ik sprong werd ik geraakt door hun grijpaanval, als ik hun afstand-aanval probeerde te blokkeren werd ik ook geraakt door de grijpaanval, en als ik de grijpaanval probeerde te ontwijken werd ik geraakt door de afstand aanval. Vond dit de meest frustrerende en ronduit slechtste vijand uit GOW, en de gevechten met hun zorgde voor vervelende diffucilty spikes (op hard mode iig).

Die Keres Wraiths zorgde voor teveel frustratie om het op een 4,5* te houden, maar na deel 3 is dit zeker mijn favoriet (van de eerste 6 delen).

4/4,5*

God of War: Ragnarök (2022)

5,0
Fonzzz002 (crew)
Het vorige deel: strooi het as van je vrouw.
Dit deel: bereid je voor op de grootste veldslag allertijden, die het lot van al dat leeft zal bepalen.
.. well that escalated quickly.

Ragnarok gaat logisch verder waar de vorige eindigde. In dit deel zitten Kratos en Atreus middenin de conflicten, waardoor het vredige leven dat ze eigenlijk willen leiden onmogelijk is geworden. Vanaf moment A zat ik op het puntje van mijn stoel, beginnend met de slee-sectie waarbij ze worden aangevallen door Freya, gevolgd door een bezoek van Thor en Odin. Alleen al bij de verhalen van Odin (in het vorige deel) kreeg ik een negatief beeld van hem, maar om hem opeens voor je deur te hebben staan om “gewoon even te praten” is heel wat anders.

Het openingsgevecht met Thor is niet één van de meest bombastische eerdere gevechten in de reeks, maar qua verhaal vind ik deze de sterkste. De zenuwslopende spanning die ik voelde alleen al toen Thorn aan tafel kwam zitten, niet wetende wat hij zou gaan zeggen. Waar Kratos elke vijand kon verslaan die ooit hem uitdaagde is dit het eerste gevecht dat Kratos niet kon winnen. Nu moet je vluchten met de kennis dat zelfs Kratos één van de vijanden niet aan kan. En dat is hoe dit verhaal begint.. Vanaf dat punt gaat het ijzersterke verhaal alle kanten op, is het niet bang om humor erin te gooien, gebeuren er onverwachtse wendingen of zijn er gewoon leuke character building gesprekken. Over het verhaal ben ik zeer te spreken.

De gameplay is merendeels hetzelfde als zijn voorganger, met tweaks waar het welkom was. Reizen door de werelden gaat nu sneller omdat je niet meer naar een groot middelpunt moet lopen, evenals dat Kratos nu de Blades Of Chaos kan gebruiken om snel heuvels op en af te gaan (eigenlijk mochten ze deze snelle manier van reizen bij alle bergen toepassen). iig, hierdoor was rondreizen vlotter en prettiger dan zijn voorganger. Zeker nu je meerdere en grotere gebieden hebt waren deze aanpassingen welkom.
Qua combat begin je meteen met beide wapens en krijg je later een 3e wapen met zijn eigen nutten. Ik gebruikte met plezier alle wapens in afwisseling. Er zijn daarnaast genoeg nieuwe vijanden, oude vijanden worden niet overmatig hergebruikt, vijanden kunnen een speciale aanval doen die jij kan onderbreken met een schild-aanval (waardoor veel afstand houden niet verstandig is). Zoals ik zei: lijkt erg op zijn voorganger, met kleine slice of life aanpassingen om het net iets fijner te maken.

Grafisch is het werkelijk fenomenaal. Eén van de mooist uitziende games die ik gespeeld heb. Keer op keer bleef ik in verbazing stilstaan om de omgeving te bewonderen, soms zelfs naast verschillende NPC’s staan om hun gesprekken te beluisteren. Elke realm heeft een duidelijke eigen identiteit waardoor er geen op elkaar lijkt, alle monsters zien er bijzonder uit, characters hebben gave design, kleurgebruik is prachtig en de werelden zitten vol met leven. Een oog voor detail.

Ikzelf deed de het grootste gedeelte van de game of hard mode (Give Me A Challange) en dit was een mooi middelpunt voor uitdaging. De hoofdcampaign werd nooit idioot moeilijk waardoor ik nergens langdurig vastzat, maar er word zeker van je gevraagd de kop erbij te houden. Veel parryen en dodgen, weinig ruimte voor fouten. Alleen de optionele uitdagingen konden idioot moeilijk worden. Gelukkig heeft Ragnarok een fijne toevoeging die het vorige deel niet had: de mogelijkheid om de moeilijkheidsgraad op elk punt aan te passen. Ikzelf hield niet van de uitdagingen in Muspelheim (ook niet in het vorige deel) en nu schakelde ik gewoon over naar easy, vloog erdoorheen en zette het daarna weer op hard mode voor de andere missies.

De perfecte game bestaat niet en ook hier zijn een paar mierenneuk dingen. 100% completion is wat vervelend door alle zoekmissies waarbij je lange afstanden terug moet lopen om een raaf te doden oid. Muspelheim was nogal vervelend gedaan door het feit dat je dezelfde uitdagingen meerdere keren moet voltooien. Er zijn kleine enemies die niet boeiend zijn om te bevechten. Bij sommige optionele bosses gooien ze 2 a 3 bosses tegelijk op je af, wat gewoon oneerlijk voelde en het te frustrerend maakte. Cutscenes kun je niet skippen. Persoonlijk vond ik de flashbacks met Kratos z’n vrouw overbodig en rond het einde werd het iets te sentimenteel voor mijn doen. Geen van deze mindere kanten zijn storend genoeg om deze game van het hoogste cijfer te weerhouden, maar vlekkeloos zou ik het zeker niet noemen.

Phoef, ik zou uitgebreide babbels kunnen houden over alle dingen die in het verhaal gebeuren, alle gebieden waar je komt of alle verschillende gevechten, maar dan zou deze recensie absurd lang worden. Wat ik wel erover wil zeggen is dat Odin één van de meest walgelijke personages is die ik in een tijd heb gezien. Emotionele manipulatie zonder enige rouw voor wat hij de andere aanricht. En dan is er Sindri.. jemig, wat een trap tegen het hart was het om zo’n zachtaardig figuur zo verscheurd te zien. Een complete omslag van wat hij eerst was. Voor mij was dit de meest herkenbare manier van rouwen die ik in een game gezien heb. Niet op de knieën zakken en hardop huilen, maar je bitter afsluiten van de rest. Geen “en toen kwam alles goed” aan het einde van zijn reis.

Het vorige deel vond ik al een meesterwerk in het genre en tevens één van mijn favorieten games die ik gedaan heb. Ragnarok gaat zelfs een stap verder dan dat. Een absolute, welverdiende:

5*

God of War: Ragnarök - Valhalla (2023)

4,0
Fonzzz002 (crew)
Er zijn gamebedrijven die veel geld voor cosmetica of korte DLC vragen. Valhalla is niet alleen sterke DLC waar je zomaar 10+ uur mee zoet kan zijn, maar ook nog eens gratis! Onvoorstelbaar. Zo kan het ook, gamebedrijven.

Roguelikes houd ik in de regel niet van. Zowel Hades, Dead Cells als Returnal deden mij weinig. Iets aan het telkens starten bij het begin, daarmee constant dezelfde stukken in andere volgorde doen, stoort me teveel. Er zijn twee uitzonderingen gebleken: God of War Ragnarök en (gek genoeg) Nickelodeon All-Star Brawl 2. In beiden gevallen is de roguelike campaign een optionele bonus, de basis gameplay tering goed en duurt het ook niet zo lang. Dit hield het enthousiasme er goed in, zelfs toen de eindbaas al verslagen was.

Wat Valhalla goed doet, waar zelfs de originele game niet aan toe kwam, is dat het je goede redenen geeft om allerlei wapens & aanvallen te gebruiken die je tijdens de hoofdgame wellicht negeert. Dat komt bv doordat de betreffende aanvallen grote boosts of bonus effecten hebben, of misschien doe je een uitdaging waarbij je 20x die aanval moet doen voor punten die je voor upgrades kunt gebruiken.

Het verhaal is aardig. Niets groots, maar het is interessant om Kratos zijn verleden tot deze graad te zien confronteren. De gesprekken tussen o.a. Kratos & Mimir zijn heel onderhoudend, al zijn ze soms wat bizar. Er is iets vreemds om Kratos, als een roddelende schoolmeid, het te zien hebben over verliefheidsproblemen. Maar het laat wel zien hoeveel Kratos is gegroeid.

Deze DLC was al prima als het allemaal copy-pasted was, maar nee, ze hebben de extra stappen gezet om daadwerkelijk nieuwe vijanden, een nieuw wapen en nieuwe gebieden te ontwerpen voor deze bonus. De nieuwe vijanden zijn zowel een leuke ode aan de oude reeks, waar Griekse mythologie de norm was, als dat de vijanden op een interessante manier zijn aangepast zodat ze bij het moderne vechtysteem passen. Ze zijn daarmee ook aanzienlijk lastiger in dit deel dan in de originele games.

Sterke DLC die ik met veel plezier doorspeelde. Zeker een must als je GOW Ragnarok een goede game vind.

4*

Gone Home (2013)

4,0
Fonzzz002 (crew)
Gone Home is een FPS exploration-adventuregame met een horror-tint. De game gaat over Kaitlin die thuiskomt bij het huis van haar ouders na een tijd weg te zijn geweest. Het huis is echter donker & verlaten. Door het huis rond te zoeken moet je erachter komen wat er werkelijk aan de hand is.

Gone Home was gratis te downloaden voor Playstation Plus. Zonder ook maar iets van de game af te weten ben ik het midden in de nacht gaan spelen, en ik heb het in één zit van 90 minuten uitgespeeld. Op het eerste gezicht wekt Gone Home sterk het idee een horrorgame te zijn. Een donker & verlaten huis, piepende deuren, bliksem, niet weten wat er om de hoek schuilt etc. Dit zorgde ervoor dat ik het begin licht-beangstigend vond, maar hoe langer ik doorspeelde hoe minder deze angst aanwezig was, totdat ik geen angst meer voelde maar wel verwikkeld zat in het verhaal. De game draait volledig om het verhaal, wat verteld word door audiofragmenten & brieven, en dit is waar de game goed uit de verf komt. Het verhaal vond ik heel onderhoudend en ik merkte het medeleven voor de personages te hebben waar de game op hoopte, en ik raakte nieuwsgierig naar hoe het verderging. Daarnaast is de game heel sfeervol vormgegeven: het lijkt alsof iedere kamer waar je komt zicht qua belichting & muziek aanpast aan hoe het verhaal verloopt, wat het effect van het verhaal versterkt. Je leest & hoort niet enkel waar het verhaal over gaat, je voelt het. Op slimme wijze gooit de game meerdere verhaallijnen door elkaar heen waardoor ik bleef afvragen welke van deze verhaallijn een belangrijke steen zou bijdragen in de conclusie. Dit is ook waarom, naarmate ik dichter bij het einde kwam, ik weer de angst voelde waar de game mee begon. Ik moet wel zeggen ietwat teleurgesteld met het einde te zijn. Iets in mij dacht “was dat het? Was dat waar alles naar opbouwde?”. Niet onaardig, maar met zo’n grote opbouw had ik mij het einde grootser ingebeeld dan het uiteindelijk bleek te zijn.

Wat nadelen betreft moet ik zeggen dat Gone Home qua gameplay zo minimalistisch is als maar kan. Als je dacht dat interactive dramagames als Heavy Rain weinig gameplay hadden dan zou dit je al helemaal afschrikken. Je doet letterlijk niets anders dan de aanwijzingen volgen die de game je geeft, totdat je alle hoofdclues hebt gevonden en je het einde kunt bereiken. Je hebt geen invloed op het verhaal (Althans: het einde kan anders overkomen als je niet voldoende clues hebt gevonden, maar verder niets), nergens is er een puzzel of iets anders waarbij je een vorm van uitdaging krijgt. Persoonlijk vind ik deze vorm van narratief werken omdat de wereld zo sfeervol is en het verhaal goed is opgebouwd, maar ik ben er niet zo dusdanig weg van dat ik van me stoel van werd geblazen of dat ik schreeuwde voor meer games in dezelfde stijl. En zoals gezegd vond ik het einde ietwat teleurstellend omdat het verhaal kleiner leek te zijn dan ik mij had ingebeeld.

Al met al ben ik blij deze game gespeeld te hebben. Een sfeervolle ervaringsgame met een spannend verhaal waarbij ik met de personages kon meeleven. Het verhaal blijkt echter kleiner te zijn dan ik hoopte en qua gameplay bied dit het meest minimalistische wat ik ooit bij een game heb gezien.

3,5 / 4*

Gorogoa (2017)

4,0
Fonzzz002 (crew)
Bijzonder origineel en ondergewaardeerd. Gorogoa is een game waarin je 4 panelen gebruikt om puzzels op te lossen. Zo moet je de panelen verschuiven, overlappen, in of uitzoomen op objecten binnen de panelen om deze vervolgens op creatieve manier te gebruiken etc. Dit leidt tot vele bijzondere momenten waarbij out of the box thinking beloond word. Het is naast There Is No Game één van de meest originele puzzelgames die ik heb gedaan.

De illustraties zien er mooi uit met een rustgevende soundtrack past perfect bij de sfeer. Dit maakt Gorogoa een ervaring die zowel werkt als leuke puzzelgame als een interactief kunstwerk. Meer kan ik er niet over zeggen eigenlijk. Het is kort, maar krachtig. De enige echte hinder die ik had is dat ik op gegeven moment de formules van de puzzels wel doorhad, waardoor het meer een kwestie werd van dezelfde stappen uitvoeren dan een unieke oplossing zoeken, maar voor hoe kort deze game is en hoe leuk het gemiddelde niveau is weegt dat weinig.

Zeker een aanrader!

4/4,5*

Grand Theft Auto V (2013)

Alternatieve titel: GTA V

4,0
Fonzzz002 (crew)
Voor mij is de beste manier om GTA5 te omschrijven, ondanks de hoge reputatie die het heeft, “een aangename verrassing”. In het verleden heb ik weleens GTA gedaan, maar dit viel niet in de smaak. In mijn herinnering bestond het uit tientallen uren heen en weer rijden, met een mediocre autorijsysteem. Het werd snel eentonig en ik ging liever een racegame doen als ik goede auto gameplay wilde. Maar GTA5 liet zien dat er veel meer achter de ervaring zit.

Ja, je bent in principe nog steeds 3/4e van de tijd bezig met heen en weer rijden, met een autorijsysteem dat niet bijzonder diepgaand is in vergelijking met goede racegames, maar daar zit niet de kracht van de game. De kracht komt juist van narratief en de levendige wereld. Een groot deel van de tijd dat je aan het rijden bent kun je genieten van alle gesprekken die de personages met elkaar hebben. Deze dialogen zijn meestal sterk geschreven, waarin het harde karakter van de personages sterk op de voorgrond werd gezet. Met heel wat fucks, shits and nigger woorden die je kant op worden gegooid. Alle personages hebben duidelijke doelen, dingen waar ze blij van worden, of juist boos en zelfs verdrietig. Deze drie-dimensionaliteit zorgde voor veel interessante conflicten.

Zelfs als ik het hoofdverhaal negeer dan is er genoeg plezier te beleven in alle optionele missies. Iedere missie verteld een vreemd verhaal met gekke figuren, waar ik regelmatig hard in de lach om schoot. Het narratief deed me enigszins denken aan iets dat je van Tarantino verwacht. Of Training Day en Boyz In The Hood: het heftige misdaadleven waar men geen shock meer ervaart over de gruweldingen die ze doen, gebracht met verrassend veel humor die niet van de drama ontnam.

In de momenten dat het verhaal even stilstaat (wanneer je een stuk moet rijden zonder dialogen) verliest de game niet zijn charme. Dit komt door de ijzersterke toevoeging van de radiozenders. Een rit die anders saai kon zijn werd automatisch leuk gemaakt door alle humoristische podcasten, nieuwsberichten, reclames of de goede selectie aan muziek. Ik heb persoonlijk niets met hip hop of dance, maar ik kon veel plezier halen uit de rock/punk/country/pop zenders. Er waren zelfs meerdere momenten dat ik gewoon een tijdje met de auto stilstond om aandachtig naar de radio te luisteren, ipv de missies te doen.

De wereld is erg goed tot leven gebracht. Ik ben in mijn leven meerdere keren naar Amerika gegaan, en ze wisten de feel van het reizen door een stad perfect na te creëren. Ik kreeg haast zin om weer een vakantie te boeken. Van alle verschillende gebouwen, natuur, mensen (en hoe ze reageren op de omgeving), tot allerlei gekke andere details. Deze wereld voelt heel echt.

De gameplay is waar ik me minder positief over voel. Het bestuurt allemaal prima: het kon leuk zijn een groot schietgevecht te winnen of op hoog tempo tussen de auto’s scheuren, maar het miste de diepgang. Alsof ze de eerste paar stappen hadden gemaakt voor een toffe racegame of 3rd person shooter, maar ze vervolgens het bij de basis hielden. Er was nooit een moment dat ik een missie deed voor het plezier van de gameplay, maar vrijwel altijd voor het verhaal dat eromheen verteld werd. Desalniettemin, de game geeft je de optie om gameplay stukken te skippen mits je vastloopt. Hierdoor kwam er nooit een moment kwam dat het plezier er teveel vanaf ging, omdat ik deze stukken gewoon oversloeg (waren er trouwens niet veel. Voornamelijk helikopter missies).

Ondanks dat het me niets voor mij leek is dit goed bevallen! Sterk verhaal met goed uitgewerkte characters, dosis humor, levendige wereld en goede selectie aan muziek. Gameplay word nooit echt meer dan ‘aardig’, maar het ontnam niet veel van de betere kanten.

4*

Great Ace Attorney 2: The Resolve of Ryunosuke Naruhodo, The (2017)

Alternatieve titel: Dai Gyakuten Saiban 2: Naruhodō Ryūnosuke no Kakugo

4,5
Fonzzz002 (crew)
Erg goed vervolg die on par zit met de gewone Phoenix Wright games. Deel 1 van Great Ace Attorney was goed, maar het had een minder prettige structuur en wat onnodig uitgerekte zaken. Dit deel kiest voor de gebruikelijkere structuur die de reeks altijd had, waar je meerdere kortere onderzoek & rechtszaak sequenties hebt. Deze structuur werkt gemiddeld fijner omdat het je voldoende adempauzes geeft, zonder te lang uit de rechtszalen te zijn. Dit maakt de game, net als de meeste Phoenix Wright titels, een verslavend spannende selectie aan misdaad mysteries, eindigend met een ijzersterke zaak die ik aan de lopende band deed tot mijn ogen het begaven.

Wat bijzonder is aan Great Ace Attorney, ten opzichte van de Phoenix Wright reeks, is dat het één verhaal verteld over twee delen. In deel 1 zaten er aardig wat losse draden en geïntroduceerde personages waar niet denderend veel op werd ingegaan, maar deel 2 beantwoord alle openstaande vragen en voegt de nodige diepgang toe aan personages waar menig mysterie omheen zat. Voornamelijk de prosecutor Barok Van Zieks kreeg aanzienlijk meer onderbouwing in dit deel; hij veranderde van een aardige antagonist naar een cool character voor wie ik kon juichen als hij je kant koos. Zelfs Herlock Sholmes, een personage dat al voldoende onderbouwing kreeg in het vorige deel, werd aanzienlijk ‘cooler’ in dit deel. Herlock werd in het vorige deel neergezet als de imperfecte genie die scherpe observaties kon maken, maar tegelijkertijd allerlei slordigheidsfoutjes maakte. Nuttig, maar je moest nooit alles aan hem overlaten. In dit deel blijkt: hij wist alles. Alle schandalen, waarheden achter staatsgeheimen, waren hem bekend. Hij heeft achter de schermen tig touwtjes in handen gehad om een einde te maken aan het corrupte rechtssysteem, waar jij (Naruhodo) een pion in was. Herlock voelde nu als het grote genie waarvan deel 1 beweerde dat hij het was.

Wat ook anders is aan Great Ace Attorney 2 is dat de laatste zaak zo groot is dat ze het over 2 episodes moesten verdelen. Dit werkt juist heel goed omdat letterlijk alle losse draden, allerlei belangrijke dingen die je tegenkwam tijdens deze twee games, beantwoord worden in een grootste, glorieuze finale. Dit was zeker één van de betere laatste zaken (in een reeks waarvan de laatste zaken meestal de hoogtepunten zijn).

Grafisch en qua muziek is het wederom hoogstaand met leuke, originele designs en sfeervolle tracks (al is het merendeel van beiden geleend uit het vorige deel). Mijn favo nieuwe personage was Enoch Drebber, die qua verhaal veel opbouw kreeg voordat je hem überhaupt te zien kreeg. Wanneer je hem ziet komt hij heel vreemd en intimiderend over: een lichaam dat voor de helft bestaat uit robot/steampunk onderdelen, hoe hij alleen robot-achtige gebaren kon maken met een vuile grijns had die van alles verborgen hield. Goede villain.

Een probleem dat ik had met het vorige deel was dat het allemaal te makkelijk was. Ik moest nooit een guide erbij halen en wist bijna alles op het eerste gezicht. In dit deel zaten er een paar pittige momenten in; de game liep soms op me voor en de enige manier om ze in te halen was door goed ieder zinnetje te lezen, en na te denken of er ook maar één woord het bewijs licht kon tegenspreken. Als geheel is het nog steeds een vrij makkelijke game, maar er waren een paar goede breinkraak momenten die welkom waren.

Een probleem (met beiden delen) dat ik niet aankaartte in mijn vorige recensie is de toevoeging van Sherlock’s Deductions. In deze momenten gaat Sherlock een lang praatje houden over wat hij denkt dat er gebeurd is, waarna heel zijn babbel herhaald wordt en jij hem moet corrigeren. Deze momenten zijn onnodig uitgerekt en vertellen geen dingen die vlug onderzoek niet had kunnen vertellen. In deze momenten is het enige dat je moet doen de camera ff draaien en op een overduidelijk object klikken (waar komt die vreemde muziek vandaan, vraag je? Goh, zou het van die grote grammofoon komen die in het midden van je kamer een plaat zit te spelen? Seriously, wtf Herlock). Dit is het enige gameplay element uit de Phoenix Wright reeks die ik niet leuk vind om te doen. Het zijn er gelukkig niet veel en ik kon ze leuker maken door het op auto-play te zetten en ff klussen te doen tot Herlock klaar was.

Niet "perfect", maar niet gek ver verwijderd van het hoogste cijfer. Gewoon een keispannend, ijzersterk deel die zich mooi bij de Phoenix Wright reeks mag aansluiten.

4,5*

Great Ace Attorney: The Adventures of Ryuunosuke Naruhodou, The (2015)

Alternatieve titel: Dai Gyakuten Saiban: Naruhodō Ryūnosuke no Bōken

4,0
Fonzzz002 (crew)
Een leuke prequel in de Phoenix Wright reeks. Ondanks dat er geen enkele verwijzing naar Phoenix Wright is speelt het identiek als die games. Wegstappen van de bekende cast werkt in het voordeel, omdat het dit deel de gelegenheid geeft om nieuwe personages te leren kennen (die nieuwe mysteries met zich meedragen). Evenals dat het jaartal veranderen ervoor zorgt dat je zaken anders moet benaderen: er is bv geen filmmateriaal, geen bloedanalyses en ze niet kunnen nagaan welke kogel bij welk geweer hoort. Plots moet je andere oplossingen vinden op dingen die vanzelfsprekend waren in de voorgaande delen. Het komt nog steeds neer op dezelfde handelingen verrichten die je altijd verricht (mensen ondervragen en bewijs stukken laten zien), maar dit deel weet het nog steeds leuk te houden om te doen.

Ik merkte me gemiddeld minder verwikkeld te voelen, in vergelijking met de andere delen die ik rond de 4,5* en 5* vind. De episodes bestaan uit één lang onderzoek met/of één lange rechtszaal sequentie. Iets te lang, eigenlijk. De sterke balans van de voorgaande games (waar je meerdere malen wisselt tussen kortere onderzoeken en rechtszaal sequenties) werkte fijner. Ook vond ik ditmaal de redenen waardoor rechtszaken uitgerekt waren nogal vervelend geforceerd. Er was bv een scene dat de hoofdverdachte een cruciaal bewijsstuk gewoon voor ieders ogen kapot maakte. De reactie van de zaal? “Oeps. Nou hebben we geen cruciaal bewijs meer. Jammer”. Vooral bij de laatste zaak leek er geen einde aan te komen, zelfs na meerdere definitieve bewijsstukken.

Great Ace Attorney heeft een leuk nieuw gameplay element: de Summation Examination. Ditmaal zijn er juryleden die op elk moment een oordeel mogen vellen. Extreem onethisch en onpraktisch vanuit een realistisch oogpunt, maar vanuit een gameplay oogpunt zorgt dit voor leuke ondervragingen waarbij elk jurylid moet uitleggen wat hun motivatie is. Jij moet vervolgens hun ondervragen en overeenkomsten (of juist tegensprekende argumenten) tussen twee juryleden vinden. Het was een goed onderdeel die de juryleden persoonlijkheid gaven en voor leuke conflicten konden zorgen.

De leuke persoonlijkheid van Phoenix Wright is overal terug te herkennen. Alle excentrieke figuren met goede designs, humoristische trekjes, allerlei leuke teksten die zijn geschreven voor onderzoeken of mensen ondervragen etc. De soundtrack is sfeervol en passend, en de graphics zijn top notch. Ditmaal speel ik het op een 4K scherm (ipv het kleine 3DS scherm) en de achtergronden zien er erg mooi uit op een grote TV.
Dit deel wist goed me af te laten vragen hoe da fuck je cliënten onschuldig waren omdat geen enkel bewijsmateriaal in hun voordeel leek te werken; ze waren soms in situaties waarin de enige logische conclusie was dat zij schuldig waren. Samen met Naruhodo ben je even verbijsterd over wat er werkelijk speelt.

Lang verhaal kort: De Phoenix Wright reeks is één van mijn favorieten gamereeksen. Great Ace Attorney 1 is gemiddeld minder sterk, maar nog steeds een goed deel. Sinds de dag dat ik het kocht heb ik het dagelijks gespeeld en zit nu al in episode 2 van deel 2.

4*

Gylt (2019)

Fonzzz002 (crew)
Hield net onvoldoende de aandacht vast om uit te willen spelen. Gylt zit in hetzelfde rijtje als Little Nightmares en Inside, maar het verhaal is niet interessant genoeg, de gameplay iets te mediocre en de monsters zagen er meer uit als kinder-spookboek figuren dan echte horror monsters. Zeker niet slecht, maar behaalt ook zeker niet het niveau van de games waardoor het geinspireerd is. Qua cijfer zit ik rond de 3*.