menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Fonzzz002. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Super Lucky's Tale (2017)

28 januari 2020, 14:09 uur

2 uur gespeeld, maar het houd de aandacht niet echt vast.

Super Lucky’s Tale is een collect-a-ton platformgame die soortgelijke dingen probeert als Mario, A Hat in Time of Yooka Laylee. De moeilijkheidsgraad is echter zo dusdanig laag dat ik geen bevrediging kreeg van het halen van missies. Het ging eerder op autopilot dan dat ik iets bij het spelen voelde. Het is ook een game die iets te kinderlijk en vrolijk is: het personage heeft altijd een grote lach op zijn gezicht en juicht om alles wat gebeurd, en dialogen voelen meer als iets dat je van Fox Kids cartoons verwacht dan iets waar alle leeftijden veel plezier aan kunnen beleven. Super Mario is ook vrolijk, kleurrijk en gericht naar alle leeftijden, maar Mario heeft meer persoonlijkheid door duidelijk boos te worden, pijn te voelen, zich soms brutaal op te stellen of zich op andere manieren te uitten. Lucky altijd vrolijk ongeachte de context waardoor hij niet leuk is om te volgen. Zelfs Nitro Rad, Caddicarus, en Antdude (reviewers met wie ik het in de regel eens ben) vonden dit spel “aardig”, zonder er bijzonder enthousiast over te zijn.

Nergens is de game echt ‘slordig’ oid. De figuren zijn heel leuk vormgegeven, besturing is zo smooth als maar kan, de wereld heeft een eigen identiteit en ze proberen variatie in de gameplay te gooien. Geen van deze punten bereikte echter een hoog niveau die mijn interesse langdurig prikkelde. Misschien dat de game na 2 uur uitdagender word of leukere cutscenes krijgt, maar ik heb geen zin meer om verder te speler. Als ik een cijfer moet geven dan zit dit rond de 2,5*.

» details   » naar bericht  » reageer  

Fire Emblem: Three Houses (2019) 4,5

27 januari 2020, 19:10 uur

Damn, ik ben gewoon versteld over hoe goed dit spel is! Ik ging het spelen met de verwachtingen dat het “leuk zou zijn om eens te proberen..” maar dat het zo dusdanig verslavend zou zijn, met als gevolg dat het merendeel van mijn vrije tijd in beslag nam, had ik niet verwacht.

Kritisch gezien zijn er een aantal ondermaatse punten in Three Houses: de graphics zijn nogal zwakjes (de omgevingen zagen er soms zelfs lelijk uit), cutscenes bestaan voor het merendeel uit characters die lange gesprekken houden terwijl dezelfde animaties worden herhaalt, en je voert dezelfde routine voor tientallen uren uit. Toch laat Three Houses zien dat dergelijke verbeteringen niet essentieel zijn voor een ijzersterke game ervaring. Natuurlijk, verbeterpunten hadden de kers op de taart kunnen zijn en het zou me niets verbazen als deze aspecten bepaalde gamers heeft afgestoten, maar voor mij ontnamen ze nergens van de positieve kanten.
De hoofdfocus zit op het verhaal, alle sterk uitgewerkte characters en de turn based board-combat. Hier is waar de game in de roos schiet. Als leraar ga je een band vormen met je studenten en andere mensen die je tegenkomt. Ik kon uren besteden aan gesprekken houden met de mensen in het klooster, ze gemotiveerd houden door het naar hun zin te maken, of ze te trainen zodat ze uiteindelijk konden afstuderen in een masterclass die bij hun talent paste. Alle personages hebben een duidelijke eigen persoonlijkheid die leuk op elkaar konden afwerken. Vaak wou ik met ze praten, gewoon om te horen wat ze te zeggen hadden over de gang van zaken, maar ook vaak genoeg keek ik met plezier naar scenes waarin 2 studenten met elkaar aan het praten waren over van alles en niets. Op gegeven moment begon ik gehecht te raken aan dagelijks tijd besteden met deze personages, ervan te balen als dingen niet goed voor ze liepen of ik zat voor ze te juichen wanneer ze het opnamen tegen een sterke vijand in een veldslag.

Er zijn van allerlei manieren om banden te vormen met studenten. Dit kan door activiteiten met ze te doen zoals eten, zingen of thee drinken. Misschien vind je een object dat ze kwijt zijn geraakt, waarbij je moet raden van wie het betreffende object is aan de hand van hun persoonlijkheid. Je kunt ze ook cadeaus geven waarbij de hoeveelheid motivatie die ze krijgen afhangt van hoe passend het cadeau is, of je helpt ze in de veldslagen. Hierdoor bleef ik constant gedreven om voor zoveel mogelijk studenten daden te doen.
Het hoofdverhaal omtrent Byleth en zijn verleden deed me niet heel veel (voornamelijk de “main bad guy” viel tegen qua diepgang, in het verhaal van Claude tenminste..), maar het is de interactie met alle personages, de conflicten die onderling ontstaan of de invloed die het verhaal op de personages heeft dat voor een pakkende, immersieve ervaring zorgt.

De combat is erg leuk om te doen. Het begint simpel met kleine velden, kleine teams en weinig aanvallen, maar gaandeweg worden je opties steeds uitgebreider en de uitdagingen worden complexer. Het is belangrijk een flexibel team samen te stellen die tegen meerdere soorten vijanden is opgewassen. Lulraak iedereen sterke aanvallen geven en ze in de aanval zetten gaat averechts werken. Sommige units zijn sterk tegen close range aanvallen maar zwak tegen magie, sterk tegen magie maar zwak tegen close range aanvallen, sommige hebben goede support maar zijn niet het handigste in combat etc. Door te experimenteren met verschillende speelstijlen, en te plannen wat je uiteindelijk met ieder character wilt bereiken, maak jij je ideale team. Omdat er zoveel verschillende classes zijn, verschillende type krachten of verschillende characters om te trainen was er altijd iets om naartoe te werken, waardoor ik zelfs na tientallen uren nog steeds bezig was met plannen maken voor wat met characters te doen.

Bij de combat kwamen wel mijn enige 2 minpunten kijken: op Normal – Casual mode is Three Houses veel te makkelijk. Er waren maar een handvol aan gevechten waarin een paar characters zich terugtrokken, maar zelfs dan was er geen één gevecht dat ik verloor. Fire Emblem heeft schijnbaar altijd een permadeath mode gehad. Phoef.. met permadeath zou het inderdaad een heel stuk moeilijker zijn geweest, maar ik moet er niet aan denken de studenten permanent kwijt te raken. In dat opzicht zou ik mensen die ervaring hebben met het genre aanraden om Three Houses op Hard – Casual mode te doen, zodat je wel uitgedaagd word maar niet de characters verliest. Het andere minpunt (al woog het uiteindelijk weinig) is dat er niet bijzonder veel afwisseling in de maps zit. De hoofdmissies hebben meestal nieuwe maps, maar voor gewone battles om characters te trainen krijg je steeds dezelfde levels. Hier had meer afwisseling in gemogen.

Ondanks dat de graphics ondermaats zijn hebben de characters wel leuke designs die goed overeenkomen met hun persoonlijkheid. Voornamelijk de 2D artworks en menu’s zijn mooi vormgegeven. Ik heb de game in het Engels gespeeld en de stemacteurs zijn erg goed. Alle dialogen zijn ingesproken wat de cutscenes het leven geeft dat ze nodig hebben. Op gegeven moment vielen de stemmen niet weg te denken bij de characters. Misschien hier en daar wat stemklanken die anders hadden gemogen (het hoge stemmetje van Mercedes was misschien niet de meest prettige klank om voor te gaan), maar zeker 95% zit goed in elkaar.

Inmiddels ben ik al bezig met een New Game+ op Hard - Casual waarin ik een andere klas ga doen. Aan de hand van de reacties die ik hoorde lopen de verhaallijnen uiteindelijk heel anders, wat herspeelsessies zeker de moeite waard maken. Dit is één van fijn favorieten Nintendo exclusives geworden en tevens één van mijn favorieten games van de afgelopen paar jaar.

Een welverdiende
4,5*

» details   » naar bericht  » reageer  

South Park: The Stick of Truth (2014) 4,0

12 januari 2020, 02:53 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Okaeri (2019) 1,5

9 januari 2020, 13:03 uur

Van de Chilla's Art games die ik gespeeld heb is Okaeri de slechtste. Het begint heel verwarrend doordat je in een wijk word geplaatst met de missie om je huis te vinden. Zelfs met meerdere rondjes lukte het me niet om het juiste huis te vinden, totdat bleek dat je op een specifiek punt bij een deur moet staan om de letter “E” te zien (voor het openen van een deur). De letter “E” verschijnt echter op de deur zelf, niet als onderdeel van je hub, in een donkergrijs/doorzichtig font. Hierdoor viel het me dus meerdere malen niet op dat ik die deur in kon. Wanneer een compleet overbodig deel van een korte game, dat bestaat uit het vinden van de locatie waar het echte verhaal zich afspeelt, er al niet in slaagt een duidelijke indicatie te geven waar je naartoe moet.. is dat een slecht teken. Mits er dingen te verkennen waren in de wijk oid, dan had ik deze keuze begrepen, maar het voegde uiteindelijk niets toe. Dit haalde de nieuwsgierigheid naar haar huis eruit voordat ik er was.

Het huis zelf had aardig wat mysterie in de vreemde geluiden die te horen waren, of wat er in de verschillende kamers te vinden was. Eenmaal het huis verkend word het echter, soortgelijk als Stigmatized Property, een kwestie van herhaaldelijk rondjes lopen om goed verstopte objecten te vinden. Dit werd snel saai en het haalde de spanning uit de game. Waar Stigmatized Property pogingen deed om nieuwe scares te bedenken (al vond ik ze niet bijzonder goed werken), leek Okaeri helemaal niets te proberen om de mysterie/spanning sterk te houden. Ik denk dat deze game goed had kunnen profiteren als ze brieven van de moeder hadden bedacht. Dan had de speler ook benieuw kunnen zijn naar de volgende brief en het had je meer kunnen laten geven om de veiligheid van de moeder.

Van de Chilla’s Art games die in de bundel zaten is dit de slechtste. Zelfs op Steam heeft deze de minst goede reacties ontvangen. Speler onvriendelijke design, een gebrek aan een verhaal om je te laten geven om wat er gebeurd, en vervelende hide-and-seek gameplay die niet bevredigend was. Het huis voor de eerste keer rondlopen was spannend door het subtiel gebruik van geluid, niet wetende wat je kunt verwachten. Dat maakt de rest echter niet goed. Deze is echt af te raden.

1,5*

» details   » naar bericht  » reageer  

Inunaki Tunnel (2019) 2,0

9 januari 2020, 13:03 uur

stem geplaatst

» details  

Jiko Bukken (2019) 2,0

Alternatieve titel: Stigmatized Property, 7 januari 2020, 01:09 uur

Als je de Steam pagina van Chilla’s art bekijkt dan zie je dat het bedrijf met negatief beoordeelde games begon, later met gemengde games kwam, en hun laatste paar titels zijn positief ontvangen. Het is dus een bedrijf dat duidelijk nog aan het experimenteren is met hoe je interessante horror kan maken, maar wel een breder publiek begint aan te spreken. Helaas vind ik, ondanks de positievere cijfers op Steam, geen één van hun games (voor Aka Manto) echt goed. Nergens hatelijk slecht, maar ook niet pakkend. Qua sfeer hebben zie ieder charme. De PS1/ruis-stijl, urban legend thema's en Japanse settings kunnen beangstigend zijn. Het zijn iig thema's waar ik altijd wel belangstelling voor heb. Het is de gameplay en verhaal waar ze de spijker steeds misslaan. Stigmatized Party begint met een interessant probleem: een appartement waar de kosten verdacht laag zijn en mensen meestal niet lang blijven wonen. Waar is de klasgenoot met wie ze heeft afgesproken? Waarom doet iedereen zo afstandelijk? De game lijkt qua verhaal echter weinig tot geen vooruitgang te bieden; Ik had door de brieven lezen, en dingen die verder gebeurde, niet het idee meer over het appartement of over de klasgenoot te weten te komen. Het is allemaal meer een herhaling van dingen die in de intro al duidelijk waren. Hierdoor ging de spanning er veel sneller uit dan de bedoeling is.

De gameplay is gewoon saai. Het personage loopt op een langzaam tempo, zelfs met de sprint knop, en het enige wat je moet doen is een paar objecten vinden die verstopt zitten in de omgeving. Sommige objecten waren erg lastig om te zien, waardoor ik het appartement meerdere malen moest doorlopen en op ieder hoekje klikken om zeker te weten niets over te slaan. Hier zat geen puzzel element oid bij. Het was gewoon rondjes lopen en op alles klikken in een langzaam tempo.

De puzzel/survive gameplay van Aka Manto werkte juist prima. Als ze zo'n dergelijke ervaring weer kunnen maken, maar dan zonder permadeath, dan zouden ze een echte aanrader uit het horrorgenre kunnen maken. Nu hebben ze games die qua sfeer en setting charme hebben, maar teveel mankementen hebben om meer dan dat te worden. De games spelen daarentegen aardig weg door de korte duur en ik kon ze allemaal voor slechts 6 euro kopen, waardoor het financieel niet als een verlies voelde. Ik heb geen spijt deze set te hebben gekocht en de meeste games te hebben gedaan, maar tot zover was Aka Manto de enige die echt een indruk maakte. Ben benieuwd of ze een stijgende lijn blijven hebben in hun games en misschien over een paar maanden met een hit komen.

2*

» details   » naar bericht  » reageer  

South Park: The Fractured But Whole - Bring the Crunch (2018) 3,5

6 januari 2020, 12:46 uur

Een leuke DLC episode die prima wegspeelt. Het meest opmerkelijke aan deze DLC is de gameplay: het speelt aanzienlijk veel met het bord-element. Ditmaal kun je boobytraps op bepaalde vakken plaatsen en je hebt een aanval die tegenstanders naar 4 verschillende richtingen kan slaan. Dit moedigt je aan om een andere aanpak te gebruiken dan normaal gesproken: meer defensief en meer gericht op tegenstanders verplaatsen ipv offensief spelen met brute kracht.

Ik voel me gemengd over het thema. Horror parodieën heb ik al zo vaak gezien dat de lol er een beetje vanaf is (al was de nieuwe class erg komisch). Klassieke horror zoals Frankenstein en Dracula heeft me sowieso nooit aangesproken. In dat opzicht vond ik de Goth VS Vampire thema van de andere DLC leuker. Maar op gegeven moment stapt het weg van de horrorsatire en focust het zich meer op de Crippled Summer aflevering, waar de setting op gebaseerd is. Toen de personages Nathan en Mimsy op de voorgrond kwamen kon ik er meer van genieten. Voornamelijk de verwijzing naar een zekere grote vis, die Nathan graag dood wou hebben, kon ik goed om lachen.

Persoonlijk vond ik dit het 'minst goede' onderdeel van Fractured But Whole, maar nog steeds een leuke tijd.

3,5*

» details   » naar bericht  » reageer  

Aka Manto (2019) 3,0

Alternatieve titel: Red Cloak, 5 januari 2020, 22:46 uur

Voor het eerst in tijden dat ik een horrorgame te eng vond om door te spelen..

De laatste keer dat ik een horrorgame niet verder durfde te spelen was bij DreadOut: Keepers of the Dark uit 2016. Aka Manto slaagt daarom in waar vele horrortitels falen. De PS1 stijl doet de game angstiger ogen dan de realistische stijl van moderne horrortitels. Juist door de oude, blokkerige ruis-stijl heerst er een sterke uncanny valley-vibe. De game voelt alsof het alle horrogame trekjes pakt waar ik een zwak voor heb en zich volledig daarop stort: nare geluiden door de koptelefoon horen alsof er een figuur achter je zit te hijgen, benauwde gangen waar geen ontkomen is aan een monster (met als enige optie omdraaien en wegrennen indien er iets voor je komt te staan), korte draw distance waardoor je dreigingen past ziet als ze voor je neus staan en een creepy design voor het monster waarbij een blik erop werpen al voor een schrik kan zorgen. Ik had een sterk gevoel van paranoïa dat niet weg ging, zelfs na meerdere pogingen.

Aka Manto sloeg er erg goed in om naar het monster op te bouwen en in mysterie te wekken over hoe het monster precies werkt. Er zitten bv maskers verspreid waarbij je, zodra je in zicht bent, opeens het monster op je af hoort stormen vanuit de verte. Naarmate je verder komt verschijnen er meerdere kleine dreigingen (zoals spinnen) om je op de hoede te houden. Het monster kan later op gebieden komen waar het voorheen niet kwam en het gedrag word gemiddeld agressiever, waardoor je minder tijd hebt je in het openbaar te vertonen. Er zitten visuele cues die aangeven of het monster dichtbij is, en als hij je ziet dan komt er een akelig luid geluid dat klinkt als het geluid van The Grudge met de Psycho theme eroverheen geplakt. Zelfs tijdens het kijken van een walktrough vloog ik op meerdere punten naar achteren, met mijn schouders omhoog gedurende de hele video. Knap hoor. Er waren momenten dat ik van schrik de controle over de besturing verloor, terwijl de youtubers kalm bleven en vlug de juiste handelingen verrichte om van het monster te ontkomen.

Echter… ik twijfel of dit spel een positief cijfer verdiend. Hoe goed de angstfactor ook was, het verhaal gaat nergens over en de gameplay had heel wat vreemde / frustrerende ontwerpkeuzes. Het is een game die tussen de 45 – 120 minuten duurt indien je het goed doet, maar je hebt slechts één leven; zodra je verliest mag je alles weer opnieuw doen. 30 minuten bezig zijn met het verzamelen van items om vervolgens dood te gaan en alles opnieuw te moeten doen werkte te frustrerend en na een aantal pogingen was ik er gewoon klaar mee. Het hoofdpersonage kan ook maar 3 items vasthouden, wat gewoon te weinig is. Merendeels van de tijd is 1 van deze item-slots bezet door de aansteker (die je nodig hebt om te kunnen zien), waardoor er eigenlijk maar 2 vrije slots zijn. Er zitten momenten in het spel waarin je rond de 5-7 items moet verzamelen om naar een specifiek punt te brengen. Als gevolg moet je constant heen en weer rennen naar dezelfde punten om de items te verplaatsen. Dit maakte de ervaring teveel van hetzelfde.
Het geluid dat het monster maakte is beangstigend, maar wel veel te luid. Ik kreeg pijn aan mijn oren en speelde op gegeven n moment het spel met de koptelefoon af. Zelfs met koptelefoon af kon ik haar kreten nog prima uit mijn koptelefoon horen. Luide geluiden kunnen werken om van tijd tot tijd een jumpscare te maken, maar wanneer het langdurig luide kreten zijn dan word het vervelend. Dit had echt geminderd mogen worden.

Een twijfelgeval. Als het een soort easy mode had waarin checkpoint waren toegevoegd, de jumpscare geluiden milder waren en je meerdere items kon vasthouden dan zou het zomaar een gave indie-horrorgame kunnen zijn. Nu is het een horrorgame die qua sfeer, design en scare-factor in de roos schiet, maar in de gameplay erg frustrerend is en qua verhaal niets voorstelt. Het scheelt dat dit een goeddope korte horrorgame is. Ik heb games gespeeld die wel 10x duurder waren en nog korter ook. Voor de indruk die het maakte wijkt mijn mening toch naar het positieve uit, zelfs met de mindere ontwerpkeuzes.

3*

» details   » naar bericht  » reageer  

Little Misfortune (2019) 3,0

1 januari 2020, 14:10 uur

Na het enthousiasme dat ik overhield aan Fran Bow heb ik gelijk deze erachteraan gegooid. In vergelijking met Fran Bow viel Little Misfortune een beetje tegen, maar het was alsnog prima om doorgespeeld te hebben. Dit is beslist geen horror/adventure game, maar een interactief verhaal: je loopt een lineair pad met als enige acties een paar keuzes die je onderweg krijgt, of de optie om meer info te horen over objecten in de omgeving. Op een afstand ziet het eruit als een vrolijk, Cartoon Network-achtig verhaal. Maar als je een tijdje speelt blijken er allerlei deprimerende, duistere thema’s te spelen. Dit kon voor een aantal komische momenten zorgen vanwege de naïviteit van het hoofdpersonage, en hoe onbewust ze is over hoe de wereld werkt, maar tegelijkertijd was het heel somber om te zien. Misfortune is een onschuldig meisje dat het beste met de wereld voor heeft en gewoon blij wilt zijn, maar alles in het leven lijkt haar lelijk tegen te zitten. Het is haar optimistische houding tegenover de nare dingen die voor een bitterzoete ervaring kon zorgen.
De tekenstijl is een stap vooruit gegaan ten opzichte van Fran Bow. Fran Bow had wel creatievere designs vanwege het surrealistische thema en alle mindfuck gore beelden, in dat opzicht vond ik die game visueel interessanter, maar vaktechnisch zit Little Misfortune beter in elkaar. Er zaten een aantal mooie, sfeervolle gebieden in. Voornamelijk de korte animatie cutscenes hadden zo zijn charme.

Ik voel me gemengd over het verhaal en de voice acting. Mr Voice had een hele fijne, vriendelijke stem en dat voegde zeker wat toe. Miss Fortune klonk echter als een jonge vrouw die met opzet haar stem probeert te vervormen zodat het klinkt als een kind, maar het klonk iets te geforceerd en het werkte niet altijd. Ik kon het accepteren, maar het was waarschijnlijk beter als ze geen stem had. Het verhaal gaat (net als Fran Bow) over een road trip door gekte, al is ditmaal de gekte heel mild. Het is meer de realiteit met een paar fantasy-vleugjes erin gegooid. Het hele verhaal van haar reis voor “het eeuwige geluk” was nogal voorspelbaar; vroegtijdig kon ik al zeggen waar het ongeveer naar ging opbouwen, wat de spanning eruit haalde. In dat opzicht zat de charme vooral bij de reacties die Miss Fortune had op alle gebeurtenissen.

De game kaart aan dat je acties invloed hebben. In hoeverre je acties invloed hebben zal ik voor de zekerheid in spoilers benaderen. Je acties hebben uiteindelijk geen significante invloed. Het einde is altijd hetzelfde, ongeachte wat je doet. Dit is ergens een gemis omdat de game acties vs consequenties er zo erg in probeert te hameren. Maar uiteindelijk ontnam dit niet van de charme van het verhaal. Overigens, man, wat een zielig einde heeft dit spel! Het is een tijd terug dat ik een game speelde die zo'n somber einde had. Er is een kleine extensie van het einde als je glitter over alle objecten gooit. Deze extensie wekt echter een hele sombere indruk. Op Youtube las ik een comment die het perfect verwoordde:
“The “Eternal Happiness” version of the ending has a really sad implication if you decide to read deeper into it. Misfortune’s mother was forced into an unhappy marriage by a child she didn’t want — her Misfortune. Part of the reason the mother is happy in the ending, if you don’t believe that Misfortune really managed to give her magical happiness, is that she is rid of the little girl she never asked for. Misfortune didn’t deserve any of the things that happened to her. Poor girl.”


Eigenlijk was Little Missfortune een deprimerend, somber spel met een bitterzoete nasmaak. Heel anders dan de horror/adventure gameplay van Fran Bow, maar voor zijn eigen redenen aardig. Ik ben iig blij het gedaan te hebben! Het is het voorspelbare verhaal, de manier hoe je invloed hebt en de wisselvallige voice acting die het van een hoger cijfer weerhouden.

3*

» details   » naar bericht  » reageer