menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Fonzzz002. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

DARQ (2019) 4,0

Alternatieve titel: DARQ: Complete Edition, 29 december 2020, 20:31 uur

Een sfeervolle sterke puzzelgame. Darq heeft een slim gebruik van de omgeving: het is een 2D game, maar je kunt het scherm draaien door op muren/plafons te lopen, of op bepaalde punten tussen voor- en achtergrond wisselen. Hierdoor moet je goed in 3D gaan nadenken, ondanks dat je in eerste instantie maar 2 kanten op kan. De manier hoe je interactie hebt met de objecten wisselt, afhangend van welke hoek je ze benaderd. Deze stijl word op creatieve wijze toegepast op de puzzels die je oplost. Het antwoord lag er meestal niet te dik op, maar het was ook nooit te ver gezocht. De tijd nemen, experimenteren en logisch nadenken word goed beloond; een juiste balans.

De sfeer is vergelijkbaar met titels als Little Nightmares of Inside, waar je voor een onschuldig figuur speelt in een grimmige wereld met surrealistische monsters. Waar Darq zich onderscheid is dat de hoofdfocus op het puzzelen zit en de moeilijkheidsgraad iets hoger dan die titels zit, terwijl het “verhaal” (voor zover er iets van te snappen valt) eerder een bijzaak is.

De game is echter heel kort en eindigt zonder duidelijke antwoorden. Voor ik het wist begon ineens de aftiteling, denkend dat ik pas op de helft oid zat. Maar inmiddels zijn er DLC levels die de ervaring langer maken. Deze DLC kan ik zeker aanraden erbij te kopen want ze zijn minstens zo creatief als de levels uit de hoofdgame.

Gewoon een sterke puzzelgame met creatieve ideeën. Jammer dat het zo kort is, maar kwaliteit boven kwantiteit.

4*

» details   » naar bericht  » reageer  

Resident Evil VII: Biohazard - Not a Hero (2017) 4,0

Alternatieve titel: Biohazard 7: Resident Evil - Not a Hero, 28 december 2020, 20:47 uur

Inmiddels heb ik dit meerdere keren gedaan, inclusief de eerste poging op professional mode in VR. Ik ben dit onderhand als een vast onderdeel van de hoofdgame gaan zien. Qua verhaal is het zeker bevredigend om te zien dat Chris Redfield het tegen de geflipte Lucas opneemt, die in de hoofdgame ontkomt, daarnaast mogen de nieuwe enemies en laatste boss mogen er zeker weten.

Professional mode van Not A Hero is moeilijker dan de normale game op madhouse: je moet met slechts een mes een groot deel van de ervaring doen, waardoor de counter aanval beheerzen een noodzaak is. Er zijn hordes aan vijanden toegevoegd op punten waar op normal niets zit, of het type vijanden is flink sterker. Soms voelde het onmogelijk, alsof ik in een trol mod was beland, maar na herhaaldelijk doorzetten wilde het toch lukken. Ik voelde me een ware pro bij bepaalde stukken.

Het blijft een korte DLC die puzzelen geheel weghaalt en puur op actie gericht is, wat enigszins afwijkt van de survival gameplay van de hoofdgame. Maar voor wat het is vind ik het een goede toevoeging.

4*

» details   » naar bericht  » reageer  

The Room VR: A Dark Matter (2020) 3,0

28 december 2020, 13:20 uur

stem geplaatst

» details  

Tell Me Why (2020) 3,0

24 december 2020, 14:50 uur

Voor zover ik bekend ben is dit één van de eerste (zo niet, de allereerste) relatief ‘grote’ games die een transgender in de hoofdrol heeft. Hoewel transgender problemen niet de hoofdfocus van het verhaal zijn kaart het wel degelijk meerdere issues aan zoals hoe mensen ermee om kunnen gaan of hoe Tyler zelf over zijn transitie denkt. De game doet goed eer aan deze issues zonder dat ze teveel van het hoofdverhaal afnemen.

Het hoofdverhaal gaat over de band tussen broer en zus, met name het trauma dat ze hebben meegemaakt en hoe dit hun leven heeft beïnvloed. De game besteed heel veel tijd aan praten, rondlopen, praten, herinneringen oproepen, praten.. het was a bit too much, eigenlijk. Teveel personage ontwikkeling en te weinig verhaal. Soms waren de gesprekken interessant en pakkend, andere momenten voelde ze traag en hielden ze mijn aandacht niet goed vast. Wat de gesprekken interessant genoeg hield zijn de sterke acteerprestaties, die de nodige emotionele scenes met volle overtuiging konden brengen.

Het verhaal kaart een mysterie aan over wat er werkelijk met de moeder is gebeurd: klopt hun herinnering over dat de moeder gek was en hun aanviel, of speelt er meer? De mysteries hebben echter ondermaatse conclusies. Er werden op bepaalde punten dingen aangekaart die vervolgens nergens echt heen gingen (ze kaarten aan dat hun fantasiefiguren mogelijk de realiteit kunnen betreden, word nooit wat mee gedaan. Ze kaarten aan dat de moeder in de laatste maanden bergafwaarts ging. Waarom ze uitgerekend rond die periode doordraaide is mij niet duidelijk geweest, evenals wat ze precies met die shotgun van plan was mits ze niets fout wilde doen.)

Het voelde alsof het verhaal te weinig vlees op het bot had, dus probeerde ze het met kleine losse draden of langzame praatscenes uit te rekken. Hierdoor vond ik Tell Me Why te wisselvallig. Maar goed, de game heeft de award gewonnen van Games For Impact voor hoe het respectvol transgenders neerzette. Last Of Us 2 heeft ook een openlijk gay hoofdpersonage, waarvan het feit dat ze gay is 0% onderdeel van het verhaal is. Cyberpunk heeft de optie om een transgender custom personage te maken. De LGBT weergave in games is dit jaar daarom een stuk normaler geworden, wat een positief teken is. Ik ben geen actief volger van de LGBT community, maar het is wel een principe waar ik achter sta. Het zijn en blijven gewoon mensen die niets fout doen en een normaal leven willen leiden, maar vanwege seksuele oriëntatie of genderdysforie niet worden geaccepteerd.

Tell Me Why is geen topper die ik kan aanraden, maar het heeft wel opmerkelijke dingen erin zitten. Met name wat het voor de LGBT community doet.

3*

» details   » naar bericht  » reageer  

Resident Evil VII: Biohazard (2017) 4,5

Alternatieve titel: Biohazard 7: Resident Evil, 23 december 2020, 09:31 uur

Eén van de beste horrorgames die ik in tijden heb gespeeld. Resident Evil 7 is een combinatie tussen P.T (Silent Hill demo), de eerste Resident Evil game en The Texas Chainsaw Massacre film. Je loopt in een first person perspectief door een groot horrorhuis heen, waarin een gestoorde familie woont, waarbij je het liefste confrontaties mee uit de weg gaat. Kogels en wapens zijn schaars terwijl vijanden veel schade nodig hebben om ze te kunnen verslaan, waardoor ik ieder hoekje analyseerde en zat te smachten naar munitie. Deze schaarse munitie zorgde ervoor dat iedere confrontatie spannend bleef omdat ik mijn kogels niet wou verspillen. Wanneer ik met sterkere wapens mis schoot zorgde dit voor grote frustraties, maar het was daarentegen heel bevredigend wanneer ik met diezelfde wapens raak schoot en een gevecht won.

Naast schieten is puzzelen een gameplay element dat op de voorgrond staat. De puzzels vond ik nooit te moeilijk of te makkelijk: er worden voldoende hints gegeven voor welke richting je moet zoeken naar belangrijke objecten, maar er wordt ook regelmatig verwacht dat je out of the box oplossingen bedenkt voor problemen waar je tegenaan loopt.
Grafisch is dit een ijzersterke game. Het grimmige huis is levendige en realistisch vormgegeven, wat de onplezierige dingen die je daar aantreft des te spannender maakt. Zeker in het donker is dit een spannende game om te spelen en er waren meerdere momenten waarin ik moeite had door een kamer te lopen, uit angst voor wat er om de hoek kon staan. Overigens is Resident Evil 7 één van de goorste games die ik ooit heb gespeeld. Je treft regelmatig bloederige, smerige en schokkende dingen aan waardoor ik de game sterk afraad voor wie slecht tegen bloed kan. Ikzelf vind het passen bij de sfeervolle horrorsetting en voor mij ging de game nergens te ver, maar ik kan me voorstellen dat het voor sommige onprettig kan zijn.

Waar RE7 niet goed uit de verf komt is dat het verhaal zwak is en bij de laatste 2 uur vond ik de gameplay minder worden. Een slecht verhaal is iets wat je bij alle RE games kunt verwachten, maar dat neemt niet weg dat de keuzes van de personages zo dusdanig onlogisch & geforceerd voelde dat ik regelmatig erom kon lachen. Voornamelijk de nonchalante reactie van Ethan kon voor onbedoeld humoristische momenten zorgen. Op een bepaald punt is er een keuze moment in het verhaal, maar dit is een broodmagere keuze die weinig invloed heeft op het geheel. Wat het verhaal wel goed doet is dat er meerdere mysteries zijn waar ik het antwoord op wou weten; zelfs al waren de personages niet diepgaand, de game liet me afvragen waar het naar opbouwde waardoor ik met nieuwsgierigheid de cutscenes bekeek.
Rond de laatste twee uur kwam er een lange sequentie die mij onnodig leek en mij deels uit de spanning haalde. Ook had ik rond dit punt zoveel munitie en kwamen er zoveel vijanden dat de spanning deels vanaf ging.

Als je een liefhebber bent van de oude Resident Evil games of het horrorgenre over het algemeen dan is dit zeker een aanrader te proberen!

4/4,5*

» details   » naar bericht  » reageer  

Twin Mirror (2020) 3,5

16 december 2020, 13:01 uur

Life is Strange is één van mijn favorieten games van het afgelopen decennium. Before The Storm vond ik echter wisselvallig en Life Is Strange 2 gaf ik op halverwege aflevering 2. Hierdoor was is bang dat Dontnod een one day fly voor mij zou zijn. Twin Mirror heeft mij ongelijk gegeven. Hoewel het niet een “meesterwerk” oid is heb ik van A tot Z genoten. Nergens moest ik mezelf pushen om door te spelen in de hoop dat het later beter ging worden, maar het was een spannende thriller van zichzelf.

Grafisch is deze game een stap vooruit ten opzichte van de voorgaande Dontnod games. De personages zijn gedetailleerder en de omgeving oogt levendiger. Voornamelijk de Mind Palace sequenties zien er prachtig uit! Wederom leer je van allerlei mensen in een dorp kennen, waarvan de meeste menselijk voelen en interessant zijn om mee te praten. Het verhaal gooit vroegtijdig een flinke wending je kant op, die mij gelijk nieuwsgierig maakte naar de rest. Vanaf dat punt is het wisselen tussen in rust de omgeving verkennen, mensen leren kennen of meer te weten te komen over de geschiedenis van het dorp, of misdaad onderzoeken doen. Persoonlijk vond ik de misdaad onderzoeken het minst interessant omdat het meer een kwestie is van alle opties afgaan, tot de game "is goed. ga maar door" zegt, dan dat je een moeilijke keuze moet maken aan de hand van lang logisch nadenken. De misdaadonderzoeken boden iig wel afwisseling en ze zaten niet te dicht op elkaar.

Het einde was ietwat onbevredigend (zijpersonages met wie je een kort gesprek hebt gehouden blijken de grote misdadigers te zijn. Uhm.. ok. Sure. Moeilijk om hierom te geven als ik die personages nauwelijks ken). Je krijgt ook een groot keuzemoment voor de climax die een flinke invloed heeft op de afronding. Echter, waar Life Is Strange met een moeilijke 50/50 keuze kwam (geen duidelijk goed antwoord) is er hier één keuze overduidelijk beter. Je krijgt in beide eindes goede dingen die de ander niet heeft, maar dan heb ik het over een 20/80 verhouding. Het had me gaaf geleken als het mindere einde betere opties kreeg om de keuze moeilijker te maken.

Soortgelijk als Supermassive’s Dark Pictures Anthology is dit gewoon een kortere spannende thriller die lekker wegspeelt, alsof je een mini serie bingewatched. Ik zou niet zeggen dat je iets groots mist als je het overslaat, maar ik houd je zeker niet tegen als je belangstelling hebt.

3,5*

» details   » naar bericht  » reageer  

Shady Part of Me (2020)

14 december 2020, 13:16 uur

Een uurtje gedaan, maar het houd de aandacht niet vast. Verre van ‘slecht’: het is een creatief idee en de sfeer is prima. Het is simpelweg te makkelijk en iets te kinderlijk. De puzzels voelde meer als taken dan puzzels. Je moet bv alleen een doos duwen of aan een schakelaar trekken om een "puzzel" op te lossen. Er zitten collectables verstopt die iets meer uit of the box thinking van je vragen, maar onvoldoende om het geheel sterk te maken.

Indien je zoekt naar eenvoudige puzzel platformers met een interessant verhaal dan zou ik eerder Inside of Little Nightmares aanraden. Als je zoekt naar goeie breinkrakers dan zullen Baba Is You of Puddle Knight beter werken. Shady Part Of Me geeft een beetje denkvermogen en een beetje verhaal, waarvan beiden niet opmerkelijk goed zijn.

Qua cijfer zit ik rond de 2,5 of 3* met geen motivatie om verder te willen spelen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sally Face (2016) 3,0

11 december 2020, 15:50 uur

Een grimmige adventuregame, vergelijkbaar met titels als Fran Bow en Neverending Nightmares. Sally Face een handgetekende bitterzoete ervaring. Sally heeft een tragisch leven en woont in een grauw appartementencomplex vol met vreemde figuren, waarvan het niet direct zeker is wie je kunt vertrouwen. In het begin is het erg spannend met allerlei mysteries over wie de moord heeft gepleegd en wat er nog meer speelt. Tijdens deze mysteries besteed de game voldoende tijd aan het opbouwen van een band met de bewoners. Voornamelijk Larry is een chill personage met wie ik graag omging. Hij had zomaar een bro van de middelbare school kunnen zijn.

Puzzels wisselen tussen prima en lastig. Soms moest ik een guide erbij halen omdat ik het geduld niet altijd kon vinden om alle hoeken opnieuw door te lopen, of een antwoord voelde niet helemaal logisch, maar voor het grootste gedeelte zijn dit leuke puzzels waar je de kop bij moet houden.
Soortgelijk als Hotline Miami is dit een ‘lelijke’ game die oogt alsof je naar schetsen van een 12 jarige kijkt, maar waarvan de stijl juist goed past bij de toon. Het is een grimmige vieze wereld en een naar verhaal. Door de stijl ongemakkelijk te maken word dit gevoel goed ondersteund.

Rond het laatste hoofdstuk verloor ik mijn interesse. Op dit punt houden de mysteries op, maakt de game een paar vreemde sprongen in het verhaal en zijn er qua gameplay een paar keuzes die eerder tijdrovend en frustrerend zijn dan plezierig. De game werkte het beste toen het ging om vriendschappen opbouwen en mysteries oplossen, maar rond het einde draaide het om “het einde van de wereld” en “het opnemen tegen demonen”. Dit voelde allemaal onnodig bombastisch en kwam niet goed overeen met de kleinschaligere (maar heftige) problemen van de eerste 75%.

Mits je een liefhebber van het genre bent, laat je vooral niet afschrikken van mijn ontevredenheid over het einde. De game duurt rond de 5 uur dus het is geen groot verliest om met een ondermaatse toon te eindigen, en je kunt er eenvoudig walktroughs van bekijken mits je het geld er niet voor over hebt. Jammer van het einde, maar het merendeel blijft positief.

3*

» details   » naar bericht  » reageer  

Persona 5 Royal (2019) 4,5

Alternatieve titel: Persona 5: The Royal, 1 december 2020, 20:14 uur

Voor de originele Persona 5 had ik al een recensie geschreven. Deze recensie focust zich dus op alle andere/nieuwe dingen van deze uitbreiding.

Het herspelen van Persona 5 had ik uitgesteld voor deze uitbreiding. Dit is een goed idee gebleken! Persona 5 heeft teveel content om in één keer te beleven, maar niet voldoende om twee keer 100 uur aan nieuwe content te bieden. Royal heeft een perfecte hoeveelheid aan nieuwe snufjes, waardoor ik zowel de overgebleven dingen van het origineel kon beleven als alle nieuwe elementen. Royal geeft je 2 nieuwe characters om een band mee te ontwikkelen, evenals dat je ditmaal de Warden Twins naar allerlei locaties kunt meenemen. Er zijn nieuwe gebieden voor uitjes met vrienden, nieuwe personas om te verzamelen, nieuwe (optionele) missies en zelfs één nieuw paleis. Dit maakt Royal een must-play voor de Persona 5 fan, al moet ik erbij zeggen dat het grotendeels dezelfde ervaring is; indien je uitgekeken was op het origineel dan ben ik bang dat de vernieuwingen niet voldoende frisheid geven.
De nieuwe personages hebben duidelijke persoonlijkheden, wat ze leuk maakte om mee om te gaan. De nieuwe locaties kunnen voor nieuwe goede cutscenes met bekende personages zorgen, en er zijn zelfs leuke minigames toegevoegd waar ik menig tijd in heb gestoken (darts en tycoon).

Naast de nieuwe elementen heeft Royal ook opmerkelijke aanpassingen aan de hoofdgameplay gedaan: levels stijgen is een heeeeel stuk makkelijker. Je krijgt meer geld, vaardigheden verbeteren gaat sneller, confidants stijgen sneller, en je kunt via aanpassingen aan Mementos & the velvet room een stuk meer experience points krijgen dan voorheen. Deze veranderingen ben ik niet denderend positief over, maar ook niet negatief. Het nadeel hieraan is dat je minder offers moet maken, waardoor de beloningen een deel van hun kracht verliezen. Een confidant levelen na wekenlang met de persoon om te gaan kon heel bevredigend zijn. Hier is het “vlug een paar dagen ff farmen” en klaar. Het voordeel is daarentegen dat je altijd iets hebt om op kort termijn naar uit te kijken. Waar je in het origineel soms lang bezig kon zijn met één confidant of vaardigheid kun je hier er in relatief korte tijd een aantal achter elkaar doen.

De paleizen zijn ditmaal iets groter en Mementos bied meer content. Geen grootste toevoegingen die niet meer weg te denken zijn, maar ze boden leuke nieuwe snufjes om meer uit de ervaring te halen. In Mementos kun je nu “flowers” verzamelen die je handige items of handige upgrades geven. Dit maakte het verkennen van Mementos extra belonend, wetende dat je er meer uitkreeg. Maar mijn persoonlijke favorieten toevoegingen zijn de showtime attacks: cinematische genadeklappen van 2 teamgenoten. Deze waren heel humoristisch en sierlijk gedaan. Zeker als je een tijdje over een sterke enemy deed kon het fijn zijn om het gevecht met deze aanval te eindigen.

Nu kom ik bij het controversiële deel van de recensie… ik vind deze versie om eerlijk te zijn niet beter dan het origineel. Niet vanwege de genoemde punten. Sterker zelfs, door de pluspunten had ik deze zelfs een 5* willen geven en het als de definitieve Persona 5 gezien. Waar Royal echter totaal niet aansloeg is bij het verhaal omtrent het nieuwe paleis. Om eerlijk te zijn vond ik dit geforceerd, overbodig en het leek de rest van de game zelfs tegen te spreken. Het verhaal hoort te eindigen wanneer de Phantom Thieves Mementos offeren: ze geven hun krachten op om een einde aan de ramp te maken. Dit is een passende afronding van de reis die je hebt afgelegd. Maar nu verzinnen ze plots een vreemde wending om het verhaal anti-climax uit te rekken: de psychiater heeft een alternatieve realiteit gecreëerd waarin niemand meer ellende meemaakt. Geen somberheid, pijn, overledenen of zelfmoordpogingen. Het bestaan is voor ieder beter. Toch word hij als een badguy neergezet omdat hij mensen van hun “echte realiteit” ontnam. Ik ben het volkomen oneens met deze filosofie. Of het nou de realiteit is waarmee je begon of niet, een goed leven = een goed leven. De Phantom Thieves kiezen voor een realiteit waarin letterlijk iedereen slechter af is dan ze waren in de alternatieve realiteit. Dit kwam over als ronduit egoïstisch en kwaadaardig, niet als iets voor de maatschappelijke bestwil.
Het is pas wanneer bekend word gemaakt dat deze realiteit in ellende zal eindigen, door nogmaals Mementos met de realiteit te smelten, dat de game met een geldige reden komt dat dit plan niet door kan gaan. Neemt niet weg dat de Phantom Thieves als de goodguys worden neergezet en de psychiater als badguy, terwijl het op mij meer op het omgekeerde neerkwam. En nu ik toch met een rant bezig ben: waarom word Akechi ineens als een goodguy gezien? Zijn ze vergeten dat hij massamoord heeft gepleegd, o.a. Haru d'r vader heeft vermoord, en dat hij duidelijk plezier had in het moorden? Dit voelde alsof fan-fictie het overnam.

Voor mij ontnamen de laatste paar uur van het plezier uit de rest van de game. Het beschadigde zowel het beeld dat ik had van de nieuwe characters als de oude. Maar, het paleis zelf was leuk om te doen. Wanneer het verhaal meer op de achtergrond wordt gezet en alle uren zitten in het paleis verkennen dan word de game weer ijzersterk.
Visueel een genot, designs creatief en muzikaal hoogstaand.

Voor mij was dit de ‘definitieve’ Persona 5 totdat ik rond het einde zat. Als geheel gaat mijn voorkeur toch uit naar het origineel. Vind dat het verhaal ronder en beter werkt daar. Ben het niet eens met de filosofie achter de nieuwe verhaalelementen en de geforceerde anti-climax. Desalniettemin blijft het Persona 5, een ontiegelijk hoogstaande game boordevol charme. Heb er nu 110 uur inzitten en wil het herspelen voor de overige trophies.

4,5*

» details   » naar bericht  » reageer