stem geplaatst

Kid’s first platformer.

Hoobadventure is een prettig kleurrijke game met fijne mariachi muziek, wat een feel good sfeer creëert. De moeilijkheidsgraad is heel laag, maar het tempo is hoog en de controls zijn super smooth, waardoor het toch leuk wegspeelt. Zeker naast het oermoeilijke Sekiro, wat ik momenteel speel, was dit een rustgevende afwisseling.

De game is duidelijk geïnspireerd door Donkey Kong Country: soortgelijke besturing, soortgelijke level structuur, dezelfde vijanden en zelfs een aantal gekopieerde platform aspecten (zoals tonnen die je afschieten, in dit geval vogels). Het lijkt echter te weinig nieuws of spannends te doen met de dingen die het kopieert doordat je steeds makkelijke dingen ermee moet doen. Waar Hoobadventure het goedmaakt zijn de dingen die nieuw zijn, zoals de staart aanvallen. Deze beestjes, die (zoals de naam aangeeft) afgeleid zijn van het fictieve diersoort uit de gelijknamige stripreeks, hebben ontzettend lange staarten die je kunt gebruiken voor platforming. O.a. door het als een grijphaak te gebruiken of als wapen om vijanden mee te slaan. Deze grijphaak-achtige functie voegde genoeg toe om de gameplay zijn eigen ding te laten zijn, ipv dat het als een slappe kopie aanvoelt. Zeker rond de latere levels konden het soms snelle sprongen of andere vlugge handelingen van je vragen.

Het is de lage moeilijkheidsgraad die het weerhoudt van een hoger cijfer. Zelfs op “difficult mode” was het een cakewalk. Alleen de laatste 2 as 3 levels werd het echt pittig en begon ik meer plezier te krijgen. Mij had het leuker geleken als ze hardcore gingen met difficult mode door vijanden sterker te maken en je minder hearts of checkpoints geven.

Niet iets dat ik zou aanraden, maar als je DKC leuk vind en gewoon van feel-good, smooth 2D platforming wilt genieten (zonder stres) dan kan Marsupilami: Hoobadventure een leuke tijd bieden.

3*

Een soort poor man’s Super Smash Bros Melee. De kwaliteit is aanzienlijk lager dan je wellicht gewend bent van Super Smash en er is te weinig content voor het prijskaartje. Ondanks deze minpunten weet Nickelodeon Brawl toch een verrassend leuke platform fighter te zijn, die voor zijn eigen redenen prettig in de vingers ligt. Het is natuurlijk leuk om de nostalgische Nickelodeon figuren weer te zien, en ze doen prima hun best om zoveel mogelijk verwijzingen naar de series erin te doen: zoals de taunts, aanvallen of de stages. Ik vond persoonlijk dat Ren & Stimpy het leukste in elkaar zat ivm alle gekke animaties die ze goed namaakte.

Het youtube kanaal GameXplain omschreef Super Smash Bros Melee als “it’s objectively broken, which makes it subjectively fun”. Daarmee is ook Nickelodeon Brawl perfect omschreven. Het is een supersnelle game waarbij je op zo’n hoog tempo combo’s kunt doen dat het haast overweldigend is. Je kunt tegenstanders binnen 5 tellen al eruit tikken, of je kunt (als je goed bent) binnen no time 100% schade doen. Sommige aanvallen doen rete veel damage, of je kunt dezelfde aanval veel achter elkaar doen binnen een combo. Er zijn een aantal toernooien gehouden en ik heb soms moeite te zien wat pro's überhaupt aan het doen zijn. Maar deze chaos maakt het juist een leuk spel. Ik vond het fijn als het me lukte om binnen een paar tellen een tegenstander de stage af te tikken, of goede air combo’s achter elkaar te maken. Ruw van buiten, maar eenmaal spelen en het kon heel satisfying zijn.

Grafisch is Nickelodeon Brawl wisselvallig. Sommige characters zien er accuraat en leuk uit (zoals de Ninja Turtles of Loud House characters). Andere characters, zoals Avatar of Danny Phantom, zien er matig tot zelfs slecht uit. Hetzelfde geld voor de levels. Sommige zijn goed nagemaakte gebieden van de series en hebben sfeervolle belichting. Andere zijn te overbelicht en missen details, waardoor ze een beetje ongemakkelijk ogen.
Hetzelfde geld voor de sound fx. Sommige aanvallen klinken als slapstick geluiden en hebben niet de sterke klank om een klap harder aan te laten komen. De characters hebben geen stemmen, wat al helemaal een gemis is. Het geeft de game iets levenloos. Eenmaal spelen merkte ik dat dit niet zo’n grote hinder was als gedacht omdat ik teveel met mijn hoofd in het potje zat, al zou het beter zijn als er gewoon stemmen inzaten. Maar waar de sound fx een hit and miss zijn is de muziek over het algemeen goed. Fijne energieke deuntjes die qua sfeer goed passen bij het level.

Uiteindelijk voelt Nickelodeon Brawl onaf. Dit is mogelijk een deel 1 van een keigoed vervolg, of het blijft een beperkte standalone titel die te vroeg is uitgebracht. Met DLC kunnen ze hooguit nieuwe characters en stages geven, maar ik zie ze niet stemmen en nieuwe modes toevoegen. Buiten een standaard arcade mode, waarin je het tegen een paar willekeurige characters opneemt voor een tijd score, is er zo goed als niets. Je kunt het local opnemen tegen vrienden of je kunt een voetbal minigame doen. Online is sinds dag 1 al levenloos. Ik check altijd ff als ik de game speel, maar heb slechts 2 tegenstanders in quickplay kunnen vinden en 0 in de andere online modes. Daarnaast zijn er ook geen items of andere gekkigheid om meer uit het vechten te halen (was juist een goede manier geweest om meerdere Nickelodeon series erin te verwerken) en vraag ik me af waarom uitgerekend deze reeksen gekozen zijn (Wel Helga maar geen Arnold? Geen Fairly Odd Parents, Jimmy Neutron of My Life As A Teenage Robot maar wel Catdog en “Aaahh!!! Real Monsters”? Zo goed als niemand die het nog over die series heeft).

Hoeveel ik het ook naar mijn zin kan hebben als ik goed presteer in arcade op hard / very hard mode, of hoe leuk toernooi potjes ook kunnen zijn om naar te kijken, een hoger cijfer voelt te vergevend. De game heeft teveel dingen die meer polish moesten krijgen en het mist teveel content om het voor 60 euro te verkopen. Eerder 20 euro, hooguit 30.

3/3,5*

Een leuke compilatie van N64 borden en voorgaande minigames. Een goede Mario Party game is een perfecte mix van vaardigheden, strategie, gokken, geluk, pech, samenwerken en elkaar dwarsbomen. Dit deel heeft hier voldoende van om voor allerlei leuke potjes en lachbuien te zorgen. Buiten online te hebben gedaan heb ik ook meerdere streams en let’s play’s bekeken en kwam ik niet meer bij van het lachen, op bepaalde punten.

Ze hebben 5 oude borden teruggebracht en deze een moderne draai gegeven. Grafisch zijn ze kleurrijk en prettig om naar te kijken en er zijn nieuwe versies van de oude deuntjes, maar wie graag de nostalgische muziek hoort kan deze ook aanzetten. Ik vind het vooral fijn hoe ze nu allerlei manieren bedachten om het spel soepeler te laten verlopen. Personages rennen over het veld, tekst kun je doorheen vliegen, je kunt nu direct een minigame oefenen voordat je begint en minigames van de CPU wordt geheel overgeslagen. Zelfs de lamp, het beste item van de oude games, heeft de fijne upgrade gehad naar een gouden pijp die je in 1x naar de ster brengt zonder een vervelende cutscene. Allerlei slice of life verbeteringen.

Online mode werkt meestal soepel. Soms last van lag en soms tegenstanders die nogal hun tijd nemen, maar het merendeel had ik het gewoon naar mijn zin. Het enige gemis, waar de game verder weinig aan kan doen, is dat ik zelden mensen vind die 20+ rondes met classic bonus stars willen doen. Het is mij meerdere keren gebeurd dat ik één tegenstander en 2 CPU’s had. En dan maar hopen dat die tegenstander niet halverwege ragequit .

Mij had het gaaf geleken als ze 100% oldskool werden door ook de oude moeilijkheid mee te nemen. Dit hebben ze echter niet gedaan: levels zitten vol met lucky spaces die je extra geld of items geven, straffen zijn milder, bonussen zijn groter en items zijn goedkoper. Er waren momenten dat het haast nuttiger was om steeds naar de Boo te gaan om sterren te jatten, of naar de item store om Golden Pipes te kopen, dan daadwerkelijk naar de ster te lopen. Daarentegen, dit hangt van het bord af. In het ruimte level of het spooklevel was dit een prima techniek, maar bij het taart level of Yoshi’s eiland kon je hier niets mee doen. Daarom was het leuk om regelmatig borden af te wisselen, zodat daarmee de techniek ook wisselde.

Het merendeel van de minigames zijn leuk gekozen. Free for all heeft een toffe selectie aan klassiekers (face lift, hot rope jump, bumber balloon cars, shell shocked, crazy cutters, chip shot challenge, booksquirm) en 2 V 2 zit erg leuk in elkaar (handcar havoc, cake factory, speed hockey, ice hockey, volleyball, shell soccer). De coin minigames vond ik minder (nooit echt van gehouden) en de 1 V 3 selectie is gewoon bagger. Touwtrekken? Die stomme piranha water geven door op een wolk te button mashen? Rollen in die ton? Zoek “worst mario party minigames of alltime” op en er is een redelijke kans dat deze minigames verschijnen. Daar waren veel betere opties voor. Lulligste is dat ik regelmatig 1 V 3 games heb, maar zelden 2 v 2.

Momenteel is er niet veel dat je aanmoedigt om regelmatig terug te komen. Geen verborgen borden, unlockable characters of single player modes. Maar puur met het plezier van spelen heb ik redelijk wat uur eruit gehaald. Indien er DLC komt voor een prima prijs dan zeg ik daar zeker geen nee tegen.

3,5*

Wederom een recensie aan de hand van let's plays. Geen concreet cijfer, geziene kijken anders is dan spelen. Jammer dat Duck Season niet op PS VR kwam, maar waarschijnlijk zou ik het toch niet kunnen spelen omdat het met de move controllers gespeeld zou moeten worden. Er is inmiddels ook een non-VR versie beschikbaar, maar ik heb nu al alles gezien waardoor zelf spelen niet veel meer gaat toevoegen.

Een leuke creepypasta-achtig concept: een horror variant van Duck Hunt. Wat als de hond bewust was dat je op hem schoot en het persoonlijk nam? Een heerlijke mix van komische absurdheid, uitgevoerd met genoeg spanning en mysterie om voor de rillingen te zorgen. De game creëert goed een gevoel van veiligheid waarbij je lekker Duck Hunt speelt, maar hoe langer je speelt hoe eigenaardiger het gaat voelen. Zelfs toen er “niets aan de hand was” voelde ik een vorm van paranoia. Het feit dat de hond een man in kostuum is die zich vreemd gedroeg hielp niet met je op je gemak voelen.

Grafisch ziet het er erg prettig uit. Ipv de 8-bit Duck Hunt hebben ze het realistische graphics gegeven waardoor het mooiere beelden heeft, meer immersie creëert en zich voldoende van het origineel onderscheid. Ik vond het vooral prettig hoe goed Duck Season de "gamerkid from the 80s" vibe kon namaken. Ik heb menig wat gezien, gehoord en gelezen over Amerikanen die als kind fanatiek met de NES/SNES speelde en dit is precies hoe zo’n ochtend gamen omschreven werd. Het huis heeft ook een typische 80s feel en de dikke kleine TV speelt regelmatig komische 80s reclames af. Een leuke tijdcapsule die je tijdelijk liet ervaren hoe het was om een American 80s gamerkid te zijn.

De game heeft maar liefst 7 verschillende eindes die allen verschillen in stemming. Van fantastisch, goed, aardig, komisch, slecht, heel slecht tot alles en iedereen is verdoemd. Het “canon” einde vind ik persoonlijk onplezierig. Geziene dit verhaal niet onderdeel van een reeks is zie ik niet in waarom je het canon einde boven de rest zou kiezen. Er schijnt een soort hidden lore te zijn waarin Duck Season samenkomt met Bonework (Stress Level Zero’s andere game). Geen idee hoe dat zou werken. De games lijken iig geheel losstaand van elkaar, maar ik zal me verdiepen in de theorie video’s. Wellicht schuilt daar een boeiend verhaal achter.

Goed genoten van Duck Season bekijken. Als ze het ooit naar PS VR brengen en speelbaar maken zonder move dan zal ik het zeker gaan doen. De non VR versie sla ik over.

Qua cijfer zit het op de 3,5*

Lugubere mindfuck horror. Happy Game is een drugstrip waarin je allerlei ‘kleurrijke’ en ‘onschuldige’ gebieden verkent: van grasvelden met lieve konijntjes, zingende hartjes, levend speelgoed dat vrolijke muziek maakt of een land waar alles bestaat uit smileys. Maar alles heeft een bloederige twist; deze onschuldige figuren laten allemaal een horror kant zien, die op de meest vreemde wijzen worden geuit. Het is niet simpelweg “lief figuur pakt een mes en stalkt je”, maar de horror word laag voor laag geschild. Met elke schil gooien ze er een graad intensiteit bovenop. Wat dat betreft moest Happy Game het vooral van creatieve, surrealistische beelden hebben.

Het heeft een handgetekende tekenstijl waarbij alles oogt als een soort kinderboek dat tot leven is gekomen, waarna vervolgens godganse Junji Ito de tekenstijl overnam en plaats maakte voor lugubere beelden. Dit contrast tussen kleurrijk en duister werkt goed. Het kon voor menig creatief scenario zorgen.
Eng zou ik Happy Game niet noemen. Goor (en soms akelig) zou ik eerder zeggen. Beslist niet voor wie slecht tegen surrealistische horror kan. Een klein kind tot deze mate aan extreme horror blootgesteld zien was onplezierig, zelfs met een toony stijl als dit. Ook hadden de kleurrijke positieve momenten iets sinisters, wetende dat niets is wat het lijkt. Ik kon, voor mijn gevoel, daarom nooit een adempauze nemen omdat je nergens echt veilig was. Wel weet de game zijn intensiteit af te wisselen met 'rustige' momenten.

De puzzels bestaan uit point and click adventure momenten waarbij je objecten moet verplaatsen of uit elkaar trekken. Soms moest ik ten oprechte even nadenken en experimenteren voordat ik een oplossing kon vinden. Waar ik wel tegenaan liep is dat ik dit soort drugstrip games/films in de regel teveel van hetzelfde vind: het is zo dusdanig ver verwijderd van de realiteit dat op elk moment alles kon gebeuren, en het is allemaal even logisch. Dat verminderd sterk de impact van deze gebeurtenissen. Ondanks dat de scenario’s creatief zijn merkte ik hierdoor “het wel gezien te hebben” na een tijdje. Gewoon het ene surrealistische mindfuck level na het andere, totdat de game besluit dat het genoeg is.

Qua verhaal ging ik ervan uit dat het broodmager was en eerder diende als duikplank naar de gekte. Het leek erop dat het ging om een soort Pennywise The Clown-achtig monster dat voedt door kinderen bang te maken in hun dromen. Eén van de manieren hoe hij het doet is door dingen te pakken waar het kind om geeft (zoals in dit geval een voetbal, knuffel en hond) en deze vervolgens buiten zijn bereik houden om het kind valse hoop te geven. Dat was het enige stukje logica in de gekte van Happy Game, die verder geheel willekeurig leek. Letterlijk in de laatste minuut werd deze theorie ongedaan gemaakt: plots zie je dat het kind eigenlijk volwassen is en aan de drugs zit. Opeens krijgen de stukken logica een andere betekenis. Hij is zelf het lachende monster door blijheid te forceren wanneer er spraken was van leed. Zelfs als volwassenen probeert hij nog de leuke tijden met zijn hond te herinneren zonder te erkennen dat de hond overleden was. Dit gaf meer diepgang aan het verhaal, al vond ik het niet helemaal werken. De game focust zich geheel op het kind door o.a. te laten zien dat hij een knuffel kwijtraakte en dat een bal van hem gejat werd. Dit zijn totaal geen onderwerpen die logisch zijn om als volwassen nog over te janken. Laat staan drugs te moeten nemen om er niet aan te denken. De hond is een stuk logischer, al is dit niet voldoende om deze twist te laten werken. Ik denk dat het beter was als ze een levensverhaal lieten zien en grotere dingen uit zijn leven aankaartte ipv alleen de kinderjaren en de rest negeren. Nu lijkt het alsof een volwassen man loopt te janken omdat vroeger zijn voetbal gepikt was.. en dat werkt gewoon niet.

Wisselvallige game dus. Creatieve surrealistische horrorbeelden en wat leuke puzzel momenten. Teveel van hetzelfde, met een verhaal dat meer voelde als willekeurige gekte dan sterk en logisch uitgedacht.

3*

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

Als je Aladdin fair and square speelt dan krijgt het een onvoldoende. De game wordt simpelweg te moeilijk in de latere levels en ze gooien allerlei lullige dingen je kant op, waar je weinig aan kunt doen tenzij je het tig keer speelt en precies weet waar alles zit. Zoals vele oude games zit er een limiet op je levens en continues. De hele game goed spelen om vervolgens (meerdere keren) alles bij het Escape The Cave Of Wonders level te verliezen is niet bepaald leuk. Als je gebruikt maakt van cheats, de save state functie of rewind knop (in de moderne ports) dan speelt Aladdin aardig weg.

Het is leuk om langs allerlei gebieden van de film te lopen en varianten van de bekende deuntjes te horen. De graphics met vloeiende animaties zitten goed in elkaar, voor de tijd waarin het uitkwam. Aladdin bestuurt aardig en er zit voldoende afwisseling in de vijanden. Iedere level oogt compleet anders dan de andere en je moet met andere obstakels dealen. Maar zoals gezegd weerhoud de moeilijkheidsgraad (met name waarom het zo moeilijk is) de game een hoog niveau te bereiken, daarom gebruikte ik op gegeven moment maar de rewind button.

Verder niet veel over te zeggen. Gewoon een geinige platformer met wat nostalgische aspecten. Niet aan te raden een oude versie te doen, waar je niet al die steuntjes kunt gebruiken.

3*

Psychonauts wil jammer genoeg niet klikken. De platforming en combat zijn te simpel om echt leuk te noemen. Grafisch ziet het er ondermaats uit, zelfs voor de tijd waarin het uitkwam (Jak & Daxter en Mario Sunshine waren al een paar jaar uit). De designs van de characters zijn verder wel leuk uitgedacht. Zelfs het verhaal voelt iets teveel als een gemiddelde Cartoon Network serie om er goed om te kunnen lachen. Het droomthema is origineel en alle Psychonaut krachten kunnen voor leuke puzzelmomenten zorgen, maar voor mij was dit niet genoeg de game leuk te houden. Ik gaf het op bij de sniper missie, halverwege de game. Qua cijfer zat ik rond de 2,5 of 2*.

Een soort Dark Souls voor noobs, en als een noob in Dark Souls (die de meeste Star Wars films kan waarderen) zorgde Fallen Order voor een goede tijd.

Fallen Order verteld geheel zijn eigen verhaal dat goed past tussen Episode 3 en 4. Je krijgt een blik in hoe het leven is voor Jedi's die opgejaagd worden en aan het uitsterven zijn. Cal is een leuke strijder met een nieuwsgierigheid over de werelden die hij bezoekt. Ik vond het leuk om naar alle kleine interacties te kijken die hij had met zijn robot BD-1, en alle dingen die ze tegenkwamen. De andere characters (hoewel ze niet bijzonder diepgaand zijn) zaten ook aardig in elkaar. Ik merkte, wanneer het erop aankwam, daadwerkelijk om ze te juichen en te balen als dingen tegenzaten.

De combat is erg leuk om te doen. De aanvalsnelheid is hoog en parryen is belangrijk. Je bent ook een glass canon die snel kan doden, maar snel gedood wordt. Ik speelde het op de één na hoogste moeilijkheidsgraad en dit was een perfecte balans als je zocht naar uitdaging (zonder de haren uit het hoofd te willen trekken). Kleine fouten konden je fataal worden, maar je kon ook hordes aan vijanden neerhakken als je goed presteert. Dat is iets wat Fallen Order heel sterk doet: je voelt je als een oppermachtig wezen die duidelijk sterker is dan de rest. Zoals wanneer stormtroopers hard in de paniek schoten wanneer je iedereen behalve de laatste had verslagen, realiserend dat ie geen kans maakte en zijn einde nabij was.

Fallen Order gebruikt het bonfire en skill systeem van Dark Souls. Met als verschil (laat ik lekker controversieel zijn) dat het hier wel goed is uitgedacht en de combat daadwerkelijk leuk is om te doen ipv dat het teveel afhankelijk is van een hoge moeilijkheidsgraad om er plezier aan te beleven. Geen onoverzichtelijk en verwarrende lappen aan cijfers die je wat kunt verhogen, maar een overzichtelijke skill tree die je daadwerkelijk handige nieuwe technieken geeft. Om de zoveel tijd leer je nieuwe moves voor zowel het vechten als de platforming, of worden er nieuwe vijanden geïntroduceerd waardoor de combat leuk bleef tot het einde.

Star Wars vind ik qua world building één van de betere filmreeksen. Fallen Order doet hier eer aan. O.a. de omgevingen zien er heel gedetailleerd uit. Het zijn prettige, sfeervolle werelden om doorheen te lopen. Qua sfeer weten ze perfect de authentieke Star Wars feel na te creëren. Vooral details zoals alle alien diertjes die rondrennen op de achtergrond, alle unieke plantsoorten of andere sci-fi snufjes zijn fijne toevoegingen. Er zijn zelfs details zoals stormtroopers die gezellige, casual praatjes houden voordat ze jou zien, wat de wereld levendig maakt. Ik vond het leuk om ze altijd ff af te luisteren voor ik de aanval inging.

Naast het verhaal, verkennen en vechten zijn er sequenties waarin je moet puzzelen of platformen. Dit zijn de minst interessante momenten in de game. Het platformen is te eenvoudig om leuk te noemen (waar zijn toch die oldskool Prince Of Persia freerunning momenten waarbij je boobytraps moet ontwijken op tijd limiet oid?) en de meeste puzzels zijn zonder na te denken op te lossen. Maar deze momenten boden wel een prima afwisseling waarbij je ff van de omgeving kon genieten en adem kon halen. En er waren wel degelijk 3-4 puzzels waarbij ik ff goed moest experimenteren voordat ik de oplossing zag.

Ik was bang dat dit een onnodig uitgerekt spel zou worden die je constant vraagt oude gebieden opnieuw te bezoeken en steeds dezelfde vijanden te bevechten. Dit blijkt reuzen mee te vallen. Ja, sommige vijanden komen iets te vaak terug en soms moet je naar een gebied terug dat je eerder gedaan hebt, maar het duurde nooit te lang voordat ze nieuwe dingen in de mix gooide en wanneer je een oud gebied opnieuw moet verkennen is het meestal omdat er een nieuw deel beschikbaar is.
Waar ik wel tegenaan liep is dat de werelden nogal groot zijn en de kaart niet altijd helpt. Soms zijn er zoveel wegen, hoeken en gaten dat ik slecht kon zeggen wat de juiste route was naar het specifieke punt waar ik heen moest. Mij had een soort waypoint systeem waarbij je (ala Dead Space) een route kon zien fijner geleken. Nu waren er momenten dat ik een tijdje heen en weer liep voordat ik de juiste route doorhad. Ook vind ik het idee van kostuums unlocken heel leuk, maar je hebt alleen verschillende kleuren poncho’s. En de poncho’s.. zagen er gewoon niet goed uit. Is speelde bijna heel de game met de default kostuum. Betere afwisseling in de kostuums had gemogen.

Maar het absolute hoogtepunt van deze game waren de boss battles. Man oh man, wat een heerlijk pittige 1-op-1 gevechten waren dit! Vooral de lightsaber gevechten waren brute momenten waarin je op hoog tempo moest schakelen tussen parryen, dodgen, lichte aanvallen of speciale aanvallen. Sommige verloor ik wel tientallen keren, maar er was altijd een stijgende lijn in mijn vaardigheden. Het plezier hield nooit op en meestal kon je direct aan de volgende poging beginnen.
Nee wacht, ik neem het terug. Het hoogtepunt was het einde: wanneer je net de eindbaas verslaat duikt ineens Darth Vader op! Dit was haast als een horror scene, ipv een “echte eindbaas”. Je krachtigste aanvallen doen helemaal niets tegen hem en alles wat je kunt doen is in wanhoop vluchten. Deed me sterk denken aan het einde van Rogue One. Erg goed fanservice moment die duidelijk het krachtsverschil liet zien.

Een toffe game met pittige gevechten, leuke exploratie van levendige sci-fi werelden en sterke boss battles. Er zijn momenten dat het een beetje inkakt door teveel dezelfde vijanden te moeten bevechten of dezelfde gebieden nogmaals doorlopen (met verwarrende navigatie). Maar als geheel een sterk onderdeel van de Star Wars reeks.

4*

In mijn herinnering is dit een goede en uitdagende platformgame. In de praktijk een geinige, maar clunky platformer die vaak te moeilijk is voor de verkeerde redenen. Grafisch ziet Lion King er iig gedetailleerd uit (voor zijn tijd). De omgevingen zijn mooi om naar te kijken en de figuren hebben vloeiende animaties. De muziek bestaat uit leuke variaties van de nummers uit de film, maar veranderd op een manier dat ze als videogame muziek werken. De besturing is even wennen, maar eenmaal oog voor de besturing ging het prima.

De game is kort; je kunt het in 30 min uitspelen als je weet wat je moet doen. Daarom kozen ze ervoor de game extra moeilijk te maken, waardoor je er aanzienlijk langer mee bezig bent. De moeilijkheidsgraad zorgt deels voor spanning en plezier, maar vaak voor frustratie. Door de levels heen zijn er allerlei gimmicks zoals vijanden die je van allerlei kanten bespringen en waar je niet veel tegen kan doen, obstakels (of bosses) waarvan het niet duidelijk is wat je er precies tegen moet doen, constant projectielen van boven krijgen, speciale moves die niet aan je uitgelegd worden, bodemloze pits waar je makkelijk invalt en pixel-perfect moeten springen. Als gevolg gebeurde het zo vaak dat ik levens verloor voor dingen die niet altijd leuk waren. Vooral de eindbaas Scar gaat nergens over in hoe onduidelijk en moeilijk hij is. Zelfs toen ik wist wat te moeten doen ging het vaak fout.

Daarentegen, de levels zijn wel gevarieerd. Niet alleen visueel, maar inhoudelijk weten ze je steeds uit te dagen. Soms worden je reflexen uitgedaagd, is er een puzzel-achtig moment, een zoek missie, sterke vijanden bevechten of moet je precieze platforming uitvoeren. Eenmaal een level meesteren kon leuk zijn, al is de hoeveelheid frustratie die ervoor nodig is het niet altijd waard. Vooral dat lava level haalde het bloed onder de nagels vandaan.

Aardige platformer voor wie nostalgie heeft voor deze game, of platformgame liefhebbers die de film goed kunnen waarderen en niet schrikken van een uitdaging. Je kunt deze game nu op moderne platforms in een bundel kopen met Aladdin, waarbij er de optie is om onsterfelijkheid aan te zetten of save states te gebruiken. Een goed vangnet.

3*

Ieder jaar heeft games die heel goed zijn waar (bijna) niemand het over heeft. Vorig jaar waren dat o.a. There Is No Game en No Straight Roads. Dit jaar is het Inscryption. Dit is één van de meest originele games die ik in een tijdje heb gedaan en het verlengt de grenzen van wat met card videogames mogelijk is.

Inscryption combineert een cardgame met escape room / adventure elementen. Je bent niet alleen een kaartspel aan het doen, maar je bevind je ook in een soort escape room waarin verschillende puzzels te doen zijn. In plaats van dat de escape room en het kaartspel compleet losstaan van elkaar weten ze deze twee goed met elkaar te mengen: vooruitgang in een zorgt voor vooruitgang bij de ander. Hierdoor was het heel leuk om regelmatig het kaartspel uit te stappen om te kijken of je nieuwe dingen kon doen in de omgeving.

Het kaartspel draait om jouw kant van het veld beschermen en voldoende schade doen aan de tegenstander, mits je goede openingen ziet. Je krijgt te zien wat voor kaarten de tegenstander gaat gebruiken, waardoor jij goed moet nadenken wat de juiste tegenreactie is. Alle kaarten hebben verschillende effecten en er zijn items die je kunt gebruiken om het veld te beïnvloeden. Hoe langer je speelt, hoe meer regels erbij komen. Soms zijn er bosses die op creatieve wijzen de game kunnen omdraaien, waardoor je plots compleet andere strategieën moet gebruiken dan voorheen. Een deck samenstellen dat flexibel genoeg is om alle omstandigheden aan te kunnen vraagt tijd, maar dat houd het leuk.

Zoals een typische roguelike geeft de game je allerlei extra snufjes naarmate je vaker speelt, zodat je steeds grotere kansen maakt. Bosses waar ik eerst moeite mee had vloog ik op gegeven moment voorbij. Een ander gaaf detail (wat ik nooit eerder heb gezien) is dat je na iedere run een nieuwe kaart kan maken, aan de hand van de kaarten die op dat moment hebt. Zo kun je bv een kaart samenstellen met de hoogste aanvalswaarde die je op dat moment in je deck hebt, het beste effect uit je deck en de laagste summon conditie. Er komt echter nog wel RNG kijken bij of je deze nieuwe kaart daadwerkelijk kunt pakken in je komende runs. Mijn OP monster met 7 atk en 7 health, geen summon conditie en “teruggaan naar mijn hand” effect kwam ik helaas nooit tegen.

Inscryption mengt cardgame met het horrorgenre. Een bijzondere combinatie die voor een originele ervaring zorgt. Het is uiteindelijk ‘horror’ zoals een gemiddeld spookhuis bij de kermis horror is, maar het heeft wel een grimmige, sterke sfeer: hoe je in het donker zit met alleen kaarsverlichting om te kunnen zien, hoe je alleen de ogen van het monster kunt zien en dat misvormde geluid dat hij maakt als hij praat. Ik kreeg wel de rillingen toen een van de kaarten opeens tegen me begon te praten en reageerde op wat er met hem gebeurde. Het werd zowaar ongemakkelijk om die kaart te spelen, wetende dat ie zelfbewust was en aangevallen zou worden.

Dus.. de rest van de game kan ik niet over praten zonder flinke spoilers te vermelden. Bij deze. Er komt een onverwachte plottwist: de roguelike game die je aan het spelen was blijkt slechts een deel van de totale game te zijn. Wanneer je Inscryption opstart heb je alleen de keuze om Continue Game te doen, maar nooit om New Game te doen. Zelfs niet als je het voor het eerst opstart. Pas wanneer je de game ‘uitspeelt’ komt er plots een New Game optie. Wanneer je deze functie aanklikt spring je helemaal terug, ver voor Inscryption eigenlijk ‘begon’. Nu speel je plots een 8-bit Pokemon-achtige game waarin je een open world moet verkennen en verschillende bosses moet uitdagen en nieuwe decks samenstellen. Op dit punt gooien ze ook allerlei nieuwe kaartregels in de mix zoals elektriciteit en magie, wat allerlei lagen toevoegt. Ik raakte overweldigd door deze compleet nieuwe game, al die nieuwe regels, terwijl ik in mijn hoofd juist dacht net klaar te zijn. Het duurde ff voordat ik weer opnieuw inkwam en dit 2e deel kon doen. Eenmaal ingekomen kon ik hier ook goed van genieten en heb het met plezier uitgespeeld!

… en toen bleek dat ik slechts 2/3e van de game had gedaan en er kwam weer een compleet nieuw deel. Dit keer vergelijkbaar met het eerste deel van de game, waar je in een escape room zit terwijl je een kaartgame doet. Ditmaal is het niet roguelike, maar meer een soort risk vs reward exploration game waarbij je geld verdiend met ieder gevecht dat je wint, maar wel al het geld kwijtraakt als je verliest (en als je teruggaat om je geld uit te geven respawnen alle vijanden). Ipv medieval fantasy draaide dit deel juist om science-fiction, waarin de elektriciteit gameplay op de voorgrond stond. Esthetisch is het wederom sfeervol grimmig, en het sluit zich volledig aan bij het nieuwe sci-fi thema. Qua gameplay vond ik deze iets minder goed beginnen omdat je afhankelijk was van gewekte elektriciteit, waardoor de potjes altijd met dezelfde zetten begonnen (eerst elektriciteit wekken voordat je andere strategieën kunt toepassen), maar eenmaal een uitgebreider, sterker deck en het werd weer goed.

Er zijn in totaal 4 belangrijke figuren die betrokken zijn bij kaartspellen met jou spelen. Op dit punt heb je er 2 gehad die een leuke camapign voor je hadden. Ik was dus enthousiast om te zien of de andere 2 characters ook een campaign voor je klaar hadden staan. Helaas krijg je slechts een kleine proef van hoe de andere twee campaigns zouden zijn (zelfs een humoristische Yu-Gi-Oh parodie), maar ipv dat ze vette campaigns hadden wordt de game afgerond op dat punt. Vind het jammer geziene ik zoveel plezier aan de andere characters beleefde en graag hun draai op het kaartspel wou zien. Wellicht komt er ooit DLC die hier meer op uitbreidt. Maar goed, voor een game van 20 euro zitten er zat uren aan gameplay in.

Een onverwachtse topper. De enige reden die ik nu kan verzinnen waardoor het niet hoger krijg is dat het je teased met 2 leuke campaigns die je vervolgens niet te doen krijgt. Lullig, maar dat maakt alle originaliteit en uren plezier niet ongedaan. Zit zelfs te overwegen het nog een keer te doen. Een aanrader!

4/4,5*