stem geplaatst

MGS 3 blijft een sterke game die ik de meeste game liefhebbers kan aanraden om eens te proberen. De eerdere delen van de reeks willen echter niet klikken. Wellicht heeft dit ermee te maken dat ik gewend ben aan modernere, opgepoetste gameplay van 3D stealth games waardoor deze game extra roestig aanvoelt. Vijanden raken is onnodig lastig door het gebrek aan een goede manier om op ze te richten, het top-down perspectief beperkt je nogal in je visie waardoor sluipen moeilijker gaat dan ik gewend ben en de missies bestonden teveel uit vervelende backtrack taken (zoals wanneer je de keycard moet opwarmen en afkoelen). Qua gameplay is dit een onvoldoende.

Daarentegen ben ik wel erg onder de indruk voor wat deze game voor zijn tijd presteerde. Niet alleen zocht het grafisch de grenzen op in hoeveel je met één PS1 game kon doen, maar voor die tijd waren 3D, fully voiced cutscenes met zulke grote verhaallijnen ongekend. De stemacteurs zijn verrassend sterk (terwijl menig PS2 game nog last had van slordige dubs) en ondanks dat de personages blokkerig ogen stralen ze wel emotie uit in hun animaties, de stemmen, muziek of de algehele sfeer van de vormgeving.

In mijn geval is het jammer dat, soortgelijk als 2, dit deel doodserieus is terwijl ik juist de humoristische kant van 3 zo leuk in elkaar vond zitten. De cutscenes bestonden voornamelijk uit grote expositie speeches over wie iedereen is, wat er precies gebeurd of andere achtergrond informatie, maar ik had onvoldoende het idee het verhaal zelf mee te maken. Expositie kan goed werken (en van tijd tot tijd was er een interessante wending of interessante achtergrond verhaal), maar wanneer het bijna alleenmaar uitleg is word het moeilijk om emotioneel betrokken te zijn bij de reis.

Geen spijt het van begin tot eind gedaan te hebben, al was het voor het inzicht om één van de eerdere grote 3D games meegemaakt te hebben. Kan het echter moeilijk aanraden aan mensen die er geen nostalgische waarde aan hebben.

2,5*

Een verrassend leuke game! Vooral vanwege het VR aspect. In Infinite Minigolf word je in allerlei pretpark-achtige wereldjes geplaatst, zoals je bv ziet bij de Efteling, om in te minigolfen. Het VR aspect is een leuke toevoeging omdat het lijkt alsof er echt een golfbaan voor je staat en je de omgeving kan aanraken. De thema's zijn niet bijzonder origineel, maar leuk vormgegeven. Heb gewoon zin gekregen om weer naar echte minigolfbanen te gaan.

De besturing is heel eenvoudig: richten en je kracht bepalen. Op het eerste gezicht vond ik de besturing te gevoelig, maar dit bleek eenvoudig te veranderen zijn in de opties. Naast de bal slaan zitten er op de speelvelden allerlei items om meer uit het golfen te halen. Zo zit er een power up die je een boost geeft zodra je X inklikt, een item dat je de bal handmatig laat besturen of de bal laat springen etc. Dit geeft een leuke, nieuwe draai aan dit type gameplay die ik niet eerder ben tegengekomen.

Je bent uiteindelijk niet lang bezig met alle levels afgaan, zelfs met de 2 gratis DLC tournaments erbij. Er is ook niet een concreet einddoel dat je probeert te halen zoals een story mode, mission mode, goede unlockables etc (buiten nieuwe banen vrijspelen, die heel makkelijk vrij te spelen zijn). Ikzelf heb alle banen op alle moeilijkheidsgraden gedaan vanwege het plezier van de gameplay, maar verwacht geen grootse modes die vele uren van je zullen vragen. Zeker niet als je alleen op easy mode alle banen doet. Overigens heeft deze game wel een goede manier van hogere moeilijkheidsgraden toepassen. Op elke moeilijkheidsgraad is de baan ietwat anders ingedeeld: voor shots die bv eenvoudig gaan op easy moet je plots een gekke omweg voor bedenken op Normal, en bij Hard moet je weer rekening houden met extra obstakels Zo werd het plezier er voldoende ingehouden om alle moeilijkheidsgraden af te gaan.

Zelfs custom levels maken was verrassend geinig om te doen. Het is makkelijk om te leren en neemt niet veel tijd in beslag, al zijn zeker 90% van de PS4 online banen crap. Hier en daar wat onpraktische obstakels of vervelende levels, maar het grootste gros van de banen heb ik met plezier gedaan.

Als je een PSVR bezit en PSNOW hebt dan kan dit zeker leuk zijn eens te proberen. Ik heb er iig aardig wat uren plezier mee gehad.

3,5*

stem geplaatst

Een eerste impressie:
Vroeger heb ik veel SoulCalibur 2 en 3 gespeeld. Chronicles of the Sword (een RTS/stategy campaign) uit deel 3 blijft bij verte de allerbeste single player mode die ik ooit in een fighting game heb gezien en het is jammer dat ze deze mode nooit hebben teruggebracht. Deel 6 ziet er prachtig uit. Voornamelijk de gedetailleerde, kleurrijke omgevingen zijn prachtig om naar te kijken. Epische muziek die perfect bij het fantasy thema past en het bestuurt vloeiend. Dus… waarom houdt het de aandacht niet vast?

Het komt neer op de matig uitgewerkte single player modes. Ik speel fighting games voor de single player, iets dat SoulCalibur in het verleden uitzonderlijk goed deed. Online tegen vreemden spelen is voor mij niet leuk genoeg en mijn vrienden spelen geen 3D fightinggames. SoulCalibur 6 heeft 2 modes: een story mode waarbij je met ieder character een aantal gevechten moet doen. Deze mode is hersendodend makkelijk en vreemd genoeg is er geen optie om de moeilijkheidsgraad hoger te doen. Steeds blijven button bashen op een tegenstender die niets doet is geen leuke manier om een game te spelen. Ik wil een opbouwende moeilijkheidsgraad met fancy cutscenes. Niet een paar plaatjes en een hoop tekst zien om vervolgens tegen easy tegenstanders te spelen.

De andere grote mode, Libra of Soul, is beter: hier moet je met een custom made character allerlei uitdagingen doen, verspreid over een grote map. Je wordt beloond met gold voor wapens of andere extras en zelfs de moeilijkheidsgraad kan pittig zijn. Wat deze mode fout doet is dat de kracht van je character afhangt van hoe sterk het wapen is dat je tot je beschikking hebt. Ik had een sterk wapen van Yoshimitsu, maar niets van andere characters. Ik had dus bij verte de beste kans om te winnen als ik Yoshimitsu bleef spelen, zelfs als ik graag een andere stijl wou doen. In plaats van je favorieten speelstijl te gebruiken zit je dus vast aan welk wapen de hoogste stats heeft.

Wel een compliment voor de nieuwe characters. Azwel heeft één van de coolste movesets die ik ooit in een fightinggame heb gezien. De toevoeging van Geralt van The Witcher als gastrol is ook heel gepast en hij heeft een unieke, gave speelstijl. Zelfs Yorha 2B van Nier is speelbaar als een DLC bonus character. Er is plezier te beleven, maar ik kan het niet aanraden tenzij je zeker weet veel tijd in online of met vrienden te steken.

Qua cijfer zit ik rond de 2,5 of 3 oid, maar heb te weinig uur in de game gestoken om zeker te zijn.

Een goede oldschool platformer die uit het niets kwam. Kaze is duidelijk geïnspireerd door de Donkey Kong Country trilogy, maar ik herkende ook Rayman Legends trekjes terug. Dingen zoals de minekart, onderwater besturing, de DKC bijen of tonnen kwamen terug in een bepaalde variant. Maar in plaats van schaamteloos gejat te zijn kiest dit spel om met die ideeën leuke nieuwe dingen te doen, zodat het toch als een eigen ervaring aanvoelt.

Je hebt niets anders dan een spring en een aanvalsknop, maar daaromheen weten ze allerlei leuke levels te ontwerpen. Het ene moment moet je op hoog tempo obstakels ontwijken, dan herhaaldelijk stuiteren op hoofden van enemies of je krijgt tijdelijk een masker (die speciale moves heeft) om je meer bewegingsopties te geven. Geen level voelt hetzelfde qua obstakels en iedere world heeft zijn eigen visuele thema. Hierdoor speelde ik met plezier ieder level door en zat er genoeg variatie.
Grafisch is de game prettig om naar te kijken. Het heeft een gedetailleerde, Sonic-achtige spritestijl en hele humoristische designs van de vijanden. Ik moest met bepaalde regelmaat lachen om de gekkigheid van de figuren die je tegenkwam, of hun reacties als je op hun hoofd sprong. Die kleine details gaven Kaze meer persoonlijkheid.

De game is aardig moeilijk. Niet NES Ninja Gaiden/Castlevania moeilijk, maar het zit zeker on par met de moeilijkere levels uit de DKC reeks. Rond de laatste twee worlds negeerde ik zelfs compleet alle optionele taken omdat het einde van een level bereiken al lastig genoeg was. Voor de ervaren platformer dus een prima moeilijkheid, en voor een 100% completionist is dit een behoorlijke uitdaging.

Kaze is aan de korte kant (als je niet voor de optionele dingen gaat) en uiteindelijk is het een game die erg vergelijkbaar is met een hoop andere titels in het genre, waardoor ik nergens echt verrast oid werd. Voor de rest ervaarde ik geen dingen die tegen konden zitten. Gewoon een goede tijd als je van het genre houd en het krijgt een:

4*

“En waarom heb jij in godsnaam blond haar?”
“Ja eh.. blond haar?”
“Ja, jij had eerst altijd zwart haar. Ben jij massieve slang wel!?”

Eén van die games waarvan ik het heel makkelijk vind om langdurig te praten over wat me niet beviel, maar weinig te zeggen heb over de goede dingen (ondanks dat het aardig wat positieve momenten heeft). MSG2 heeft de persoonlijkheid en unieke stempels die deel 3 zo leuk maakte, maar als ik puur kijk naar het plezier dat ik had tijdens het spelen dan valt dit deel tegen. Er zaten gewoon teveel vervelende stukken, tegenwerkende aspecten in de gameplay en teveel expositie.

Wat mij zo beviel aan deel 3 is de vrijheid die je had in je speelstijl: zowel offensief of stealth waren prima opties. Als iemand die niet zo goed is in de MGS stealth gameplay was offensief spelen een leuk vangnet, zodat ik alsnog op een prima tempo kon doorspelen. Hier is offensief echter af te raden omdat je binnen no time omringt word door armored henchmen die in oneindige hoeveelheden blijven komen. De stealth gameplay werkt echter ook minder goed omdat je nu een topdown perspectief hebt dat je visie beperkter maakt. Het gebeurde regelmatig dat ik gezien werd door een vijand die geheel buiten mijn zicht was, of geschoten werd door kogels die ik niet kon zien aankomen, dat op gegeven moment mijn geduld opraakte. Gewoon rennen naar de deur en een checkpoint triggeren werkte effectiever dan daadwerkelijk proberen alles te stealthen. De 3rd person camera van 3 en Peace Walker werkte een stuk prettiger.

Dit deel speelt zich voornamelijk op één locatie af waar je steeds heen en weer moet lopen langs dezelfde gebieden, als een Metroidvania game. Bepaalde stukken werden hierdoor vervelend omdat je ze te vaak moest doen. In 3 maakte je een reis langs allerlei verschillende gebieden die allen z’n eigen trekjes hadden, zowel visueel als qua gameplay. De variatie is in dit deel zwakker. Zelfs als ze andere dingen in de mix gooien dan werkte het regelmatig tegen zoals de desoriënterende zwem secties, de barslechte sniper sectie waar het wapen alle kanten opslingert, of een stuk waar je alleen foto’s moet maken of lichamen moet scannen voor de hartkloppingen. De gameplay is in dit deel gewoon niet zo goed.

Een ander aspect dat me zo goed beviel aan deel 3 was de humor. Er zaten zoveel leuke kleinigheden en humoristische optionele gesprekken in dat deel. Hier is het doodserieus van begin tot eind, met slechts humoristische stukjes als je echt diep graaft. Raiden is een aanzienlijk minder interessant character dan Snake omdat hij blind alles volgt zonder echt interessant commentaar te hebben, Rose was hatelijk irritant en deed niets anders dan het hebben over relatieproblemen, en de Kolonel deed niets anders dan serieuze uitleg geven. Ik voelde geen emotionele connectie met de characters, geen belangstelling dat zij hun missie haalde en op den duur begon ik zelfs het plot niet meer aandachtig te volgen. Het verhaal word je voornamelijk uitgelegd in lange cutscenes, maar het gebeurde te weinig dat je actief deelnam in het verhaal. Pas rond het einde gooide de game opeens alles op je af en kwamen ze met allerlei gekke twisten en interessante plotpunten.

Het einde gooide het roer deels om van het negatieve beeld dat ik over het verhaal had. Raiden is juist bedoeld als blank slate die met alles meegaat omdat het hele punt van het verhaal is dat hij geen vrije wil heeft: heel zijn leven is hij gemanipuleerd om het werk voor andere te doen, denkend dat hij rechtvaardig bezig was. Rose blijkt op missie te zijn gestuurd om hem te bespieden en geheimen te verraden, wat verklaard waarom ze met hem in een relatie bleef ondanks dat ze totaal geen goede klik lijken te hebben. De kolonel is een AI die als doel heeft Raiden te sturen, maar hij is geen persoon met zijn eigen behoeftes. Later glitched hij zelfs, wat tot gekke 4th wall breaks leid.
Er wordt uitgelegd dat het hoofdidee van de vijand is om de media te beheersen: het volk krijgt alleen te zien wat de overheid wilt dat het ziet. Interessant op papier, zeker vandaag de dag is dat een thema dat speelt (liep voor op z’n tijd!), maar in de praktijk is dit meer een last minute twist dan een thema dat meer diepgang geeft aan de rest van de ervaring. Buiten een lange uitleg over het concept werd er niet ingegaan op wat voor informatie The Patriots bv van je wilde weerhouden, en wat ze wel wilde voorschotelen, hoe het volk op hun info reageerde etc. Dit thema komt wel terug in de reis van Raiden die gemanipuleerd bleek te zijn, maar Raiden z’n verhaal voelde meer als een uitzonderingsgeval dan als een voorbeeld van hoe de rest van de wereld de informatie zou beleven. Wellicht dat ik details niet goed heb begrepen (ik had mijn kop er meestal niet bij als ze lange uitleggen gingen geven) ,maar dit is hoe het op me overkwam en na research gedaan te hebben was ik niet onder de indruk een verkeerd beeld te hebben van het verhaal.

De unieke MGS stempels zijn wel terug te herkennen. Ik heb na de game met plezier uren gekeken naar alle secrets, optionele gesprekken of alternatieve manieren hoe je bepaalde stukken kunt doen. Er is veel nagedacht over de levendigheid van de wereld en allerlei kleine interacties die je kunt hebben, zoals de verschillende manieren hoe je door een level kunt komen of tegen een boss kunt vechten. Hier en daar een paar leuke characters en interessante interacties. Voornamelijk Vamp en Fortune konden voor goede scenes zorgen. Had nooit last van glitches, framerate drops of andere technische mankementen en de game ziet er goed uit voor zijn tijd. Voornamelijk de muziek is ijzersterk en houd goed stand.

Geen spijt het gespeeld te hebben vanwege de momenten dat het leuk was, het verhaal interessant was of ik een originele wending tegenkwam, maar als geheel zaten er teveel frustraties in de gameplay of oninteressante lange speeches.

2,5*

Deel 2, 3 en 4 zijn alle drie sterke delen in de DOA reeks omtrent de single player ervaring. Hier geven ze je een reden om met ieder character arcade te doen omdat je beloond word met een geinige cutscene voor ieder character, en je een nieuw character kunt vrijspelen als je met iedereen arcade hebt gehaald. Naast het nieuwe character zijn ditmaal de kostuums behoorlijk pittig om te halen (bv 20 wins in survival. Ik ben al blij als ik de 10 wins haal).

De controls zijn, zoals gewoonlijk, super prettig. Ditmaal is het allemaal iets langzamer dan de andere delen en de CPU is opmerkelijk makkelijker om te verslaan, zelfs op hard mode. Net als deel 2 kun je zowel mid-kicks als mid-punches met mis-hold tegenhouden. Dit maakt deel 3 het meest simpele en toegankelijke deel voor mensen die niet behoefte hebben aan een pittige uitdaging, maar het wel leuk vinden om te spelen. Persoonlijk vind ik 3 qua gameplay ook het prettigste in elkaar zitten door deze toegankelijkheid.

Het laatste gevecht in deze arcade mode is naar mijn idee de beste “boss battle” uit DOA, omdat het ditmaal ook echt als een boss battle aanvoelt ipv dat je tegen een top-tier character speelt. Hij heeft relatief weinig aanvallen en op al zijn aanvallen kun je een tegen reactie hebben, mits je weet wat te moeten doen. In de eerste instantie slachtte hij mij af (op hard mode), maar met ieder character kreeg ik betere reacties op zijn aanvallen totdat hij aan de makkelijke kant begon te worden. Er zijn zelfs bepaalde cutscenes waarin hij anders geïntroduceerd word, afhangend van welk character je speelt, met als hoogtepunt dat hij als schim in de sneeuwstorm tevoorschijn komt in Ayane's arcade. Niet groots oid, maar een leuke kleine toevoeging om de confrontatie met hem iets interessanter te maken.

Ik heb weinig tot geen echte problemen. Laadtijden zijn kort, muziek en sound fx zijn goed, graphics zijn voor zijn tijd goed, besturing is top en de character keuze zit goed in elkaar. Er zijn alleen iets teveel levels waar je grote afstanden naar beneden kunt vallen, wat de flow van gevechten licht verstoord. En het feit dat het exclusief speelbaar is op de eerste Xbox zorgt ervoor dat het lastig is om aan te komen. Je bent ook aardig snel klaar mits je voor een pure single player ervaring gaat, dus het is niet aan te raden om te proberen als je veel geld moet betalen en hoopte om tientallen uren ermee zoet te zijn. iig een goed deel in de reeks die ik met plezier heb gedaan.

4*