Kort, maar krachtig. Je speelt makkelijk in een avond heel het spel uit, inclusief "bonus missies", maar het is zo dusdanig leuk om te doen dat de korte speelduur geen hinder vormt. Grafisch is het werkelijk prachtig! De pixelart is leuk uitgedacht en prettig om naar te kijken. Animaties zijn vloeiend, werelden gedetailleerd en muziek energiek. Qua presentatie een dik duimpje omhoog.

Normaal gesproken vind ik beat em ups wat mediocre (zelfs Streets Of Rage 4 wilde niet klikken), maar deze lag fijn in de vingers. De hit detection werkt soepel: als ik een vijand probeerde te meppen dan hoefde ik niet pixel-perfect op een lijn te staan om hem te raken, als ik maar dichtbij genoeg stond. Special attacks kun je doen met een meter die opbouwt als je aanvallen raakt of taunt, wat een stuk fijner werkt dan als special attacks health van je afhalen oid. Hierdoor was het satisfying om special attacks te bewaren voor het juiste moment om een groep vijanden in 1x te verslaan.

Daarnaast heeft deze game een dodge knop die je tijdelijk onschadelijk maakt. Dit was zo’n handige move om aanvallen te ontwijken, of vlug uit de knel te duiken, dat ik het constant bleef gebruiken. Combineer dit met een leuke selectie van 7 speelbare personages (waarvan 6 tegelijkertijd gekozen kunnen worden) en deze game bied een leuke tijd. Zelfs Splinter krijg eindelijk een spotlight (na een zijpersonage te zijn geweest in de meeste andere TMNT games).

Ik heb de game in mijn uppie gedaan en dit ontnam niet het plezier. Wel merkte ik dat trophies halen als 1 speler niet leuk is, waardoor ik daar voorlopig mee gestopt ben. Je zou de game zo’n 7 keer moeten uitspelen om alle characters max level te krijgen, terwijl met multiplayer dit process veel sneller gaat.
Als je niet houd van trophies, maar alsnog zoekt naar een extra uitdaging om meer uit de game te halen, dan zou je Arcade kunnen proberen waarin je heel de game met gelimiteerde levens en continues moet halen. Of je zou de optionele level missies kunnen proberen waarin je bv een level moet halen zonder geraakt te worden, niet in meer dan 2 vallen trappen of zonder specials te gebruiken etc. Niet veel, maar voor een korte game zijn deze toevoegingen welkom.

Niet alle populaire games die uitkomen moeten AAA, 50+ uur mega multiplayer ervaringen te zijn. Soms is een tof spel spel dat je in een weekend uit hebt ook welkom.

4*

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

Sinds Until Dawn is dit Supermassive’s beste game en het is daarmee ook een goed punt om te beginnen als nieuwkomer. Geïnspireerd door de 80s horror ala Friday The 13th volg je een groep jongeren die op een kampterrein met een dreiging te maken krijgen. The Quarry weet heel goed de spanning op te bouwen en mysteries aan te kaarten: er lijkt niet één concreet probleem te zijn, maar er spelen meerdere vreemde dingen door elkaar heen waarvan het gelijk niet duidelijk is wat met elkaar te maken heeft. Ik had weleens het gevoel dat dreigingen te vertrouwen waren, maar ik voelde me nooit helemaal veilig.

The Quarry is zo'n spannende, sfeervolle ervaring dat ik 2 a 3 dagen aan de lopende band speelde. Het nam merendeels van mijn tijd in beslag en dat vond ik helemaal prima. Wederom maak jij keuzes in het verhaal en kun je alle characters laten leven of sterven. Wat dit spannend maakt is dat overleven niet simpelweg een kwestie van QTEs halen, maar je moet soms keuzes maken die op lang termijn pas de gevolgen laten zien. Ga je wel of niet op x schieten wanneer je de gelegenheid hebt? Ga je wel of niet die vreemdeling vertouwen? Ga je iemand slechts verwonden om hem af te schrikken of dood je hem voor de zekerheid? Al deze keuzes kunnen ervoor zorgen dat je later in het verhaal word gespaard of dat karma juist gaat terug bijten.
Het grootste gros van mijn keuzes hadden logische consequenties; ik had niet het idee lullig gestraft te worden door een flauwe, onverwachtse uitkomst. Er waren slechts twee personage waarvan ik de manier hoe je ze moest redden wat lullig vond en het me niet zou verbazen als meerdere spelers dit fout deden (proberen Jacob uit de kooi te halen en Constance sparen. Het was bij Jacob onduidelijk wat te doen en er viel niet te verwachten dat Constance zou sterven als je het geweer vast bleef houden).

Tot mijn verrassing had The Quarry ook redelijk veel goede humor. Niet humor zoals Shaun Of The Dead een absurde horrorkomedie is of zoals Braindead een gorefest komedie is, maar de humor zat in allerlei leuke interacties tussen de personages. De personages zijn leuk uitgewerkte figuren die grappig commentaar op elkaar konden hebben zoals vrienden dat konden doen. Bv Laura en Max in de gevangenis:
“I can’t take this anymore!”
“It’s not that bad. They’re probably eating the same crap at camp”
“No, I can’t take being in here anymore!”
“Oh… yeah that part is pretty tough”

Buiten de humor waren de kampleiders grotendeels geloofwaardig geschreven. In de eerste 3 chapters besteed je veel tijd aan gewoon deze mensen leren kennen, waardoor ik daadwerkelijk bang werd dat hun iets kon overkomen. Als de game direct naar het gevaar sprong dan zou het niet half de impact hebben gemaakt. Zelfs personages die ik geen prettige mensen vond wou ik niet zien lijden oid. Daar voelde ze te menselijk voor. Alleen de vreemde familie (waar je mee te maken krijgt) voelde horrorfilm-achtig: verstrooide figuren die zonder pardon het geweer pakken en je achtervolgen. Ik probeerde zoveel mogelijk van ze te sparen, maar vond het niet een groot gemis als er iemand stierf.

Ik heb de PS5 versie gespeeld en grafisch is het fenomenaal! Eén van de meest realistisch ogende games die ik gespeeld heb. De grens tussen speelfilm en 3D game word steeds vager. Je ziet nog wel aan de personages dat ze 3D zijn, maar de omgevingen zien er regelmatig fotorealistisch uit. Ik zat vol fascinate door de wereld te lopen en de cutscenes te bewonderen. "Eng" zo ik de game niet noemen, maar de eerste keer dat je een monster te zien kreeg schrok ik me rot. Man, wat zien de beesten er weird uit!. Het hielp dat ik de game in het pikdonker op een 4K tv speelde, middenin de nacht.
Soms zijn dingen wat ongemakkelijk om naar te kijken (juist omdat het zo realistisch is vallen de dingen die niet kloppen extra op), zoals de Emma’s brede mond en de water effecten, maar dan heb ik het over een klein deel van de totaal ervaring.

De minpunten kwamen voornamelijk naar voren bij het herspelen. Hoofdstuk 7 bestaat uit een lange flashback waarin veel expositie op je af word gegooid. Prima toen ik het voor het eerst hoorde, maar het werd vervelend bij het herspelen. Tussen de hoofdstukken heb je korte gesprekken met een helderziende, maar deze gesprekken voegen uiteindelijk weinig toe aan het verhaal. Ongeachte wat ik deed in het verhaal en wat voor antwoord ik op haar gaf, haar reacties waren altijd soortgelijk en ze had geen invloed op de rest van het verhaal. Ze had interessanter in het verhaal verwerkt kunnen worden, of er gewoon helemaal uitgelaten worden.
Persoonlijk stoorde ik mij niet aan het einde, maar hier had ik wel kritiek over gelezen. Ja, Supermassive games staan niet bepaald bekend om uitgedachte eindes waarin je al je acties een logische conclusie ziet krijgen. Hier zie je gewoon een tekst die zegt “leeft doordat er x is gebeurd” of “doodgegaan door x”, maar meer kun je niet verwachten. Na 12 uur aan een sfeervol verhaal vond ik het prima om daarmee te eindigen, al zou het natuurlijk welkom zijn als ze hier meer moeite in hadden gestoken.

Top spel! Blij dat interactive drama springlevend is en Supermassive hier zoveel van te bieden heeft. Met The Dark Pictures Anthology en hun andere titels is Supermassive aan het veranderen naar mijn favorieten gamebedrijf. The Quarry is samen met Until Dawn hun hoogtepunt en ik kijk uit naar hun komende titels!

4,5*

stem geplaatst

Prima DLC. Scheelt dat ik de Deluxe edition van Kakarot voor 25 euro kon kopen (heel de game + alle DLC) ipv deze DLC los kopen voor 20 euro. 20 euro is te hoog voor deze inhoud.

History Of Trunks vond ik altijd één van de mindere Dragon Ball films. Er gebeurd te weinig: Trunks en Gohan vechten een paar keer tegen de Androids, ze winnen niet en Trunks gaat terug in de tijd. Dit is te mager voor een interessant verhaal. Deze DLC weet het verhaal van Trunks interessanter te maken door ook te laten zien hoe zijn leven werd nadat de Android verslagen waren. Het komt met de interessante “wat als” vraag: wat als Trunks moest voorkomen dat Majin Buu op aarde kwam? Babidi’s plan is immers niets ongedaan gemaakt door de Androids, dus het is leuk om te zien hoe Trunks eigenhandig dit probleem probeert op te lossen.

Qua gameplay is het hetzelfde als de gewone game. Wel kon ik details waarderen zoals dat Gohan zijn animaties waren aangepast toen hij één arm had, zodat hij zijn moves met één arm kon verrichten. Of dat Gohan op een bepaald punt heel verzwakt is tegen 17 & 18 en barweinig damage meer doet met zijn aanvallen, waardoor het onmogelijk is was om nog te winnen. Goed moment waarin verhaal en gameplay samenkwamen.

Prima extra content om nog wat uur uit de game te halen. Ondanks dat het bronmateriaal mager is wisten ze toch nog een aardig grote ervaring eruit te halen.

3/3,5*

Deze DLC wisselt tussen matig en ok. De Beerus stukken bestaan uit een aantal gevechten tegen Whis of Beerus, met als beloning Super Saiyan God en Blue. Is geinig om te doen, maar stelt niet veel voor in vergelijking met de rest van de game waarin je verhalen uit de serie herbeleeft. Hier ging het puur om dezelfde gevechten een paar keer doen, die steeds wat moeilijker werden, en verder niets.

Het Frieza stuk zit interessanter in elkaar, al is ook dit wat mager. Gewoon wat korte gevechten tegen handlangers en tegen Frieza. Er worden niet scenes van de film in gaaf detail nagedaan of een leuke wending aan de gevechten toegevoegd. De gevechten met de handlangers zijn wel gaaf gedaan: in een groep van 3 characters neem je het tegen 100 man op, waarin team attacks tientallen vijanden tegelijk kunnen uitschakelen. Het is echter niet nodig om deze gevechten te doen. Je kunt gewoon in 1x naar Frieza vliegen en de DLC afronden. Als ze de groepsgevechten soepeler in het verhaal hadden verwerkt, waardoor ik me meer aangemoedigd zou voelen ze te doen, dan zou het beter zijn.

Op dit punt in de game had ik ook last van save file problemen, waardoor ik het in 1 zit moest doen ipv etappes. Dit schijnt geen onbekend probleem te zijn en het is nooit gepatched. Als je deze DLC in een afgeprijsde Deluxe Edition kan krijgen dan is het mooi meegenomen, maar ik zou er zeker niet 20 losse euros voor betalen.

2,5/3*

Dragon Ball Z: Goku verzamelt heel veel items voor zijn vrienden.

Dit voelt als de Dragon Ball game die ik als kind heel graag wou spelen: rondvliegen door de wereld, in een team zitten met bekende personages die je commando’s kunt geven (Vegeta heeft namens mij heel wat gevechten gewonnen met final flash), personages uit de serie helpen en het verhaal trouw samengevat krijgen. Kakarot laat je de serie herbeleven in videogame format en weet een juiste balans te vinden in wanneer te vechten, wanneer te praten en wanneer fancy geanimeerde cutscenes te tonen. Meestal bestaan de cutscenes uit personages die enkel tegenover elkaar staan en praten, maar de belangrijke (of meest iconische) momenten hebben ze met indrukwekkend veel detail nagemaakt. De camera perspectieven, kleuren, animaties, allemaal heel goed gedaan tijdens deze momenten. Het blijft me verbazen hoe ze tegenwoordig de feel van 2D animatie met 3D weten na te creëren.

Deze nagemaakte scenes zijn echter schaars, wat begrijpelijk is geziene de grootte van de serie, dus moet je het voornamelijk met praatscenes en teksten lezen doen. De praatscenes werken ook prima en komen vaak genoeg voor. Dit komt voornamelijk omdat alle stemacteurs terug zijn, die nog steeds exact klinken zoals in de serie. Ik kon met plezier naar hun gesprekken luisteren of de teksten lezen. Dit brengt mij op een ander pluspunt van Kakarot: het heeft allerlei nieuwe optionele verhalen erbij geplakt. Sommige waren wat saaitjes en vroegen weinig van je, maar er waren ook een paar zijmissies waar ik goed om kon lachen. Ze namen zichzelf niet al te serieus en konden gewoon plezier hebben met de personages. Vooral de missies omtrent Yamacha en zijn gefaalde liefdesleven had humor.

Grafisch is het niet een meesterwerk (zeker niet als je het vergelijkt met open world games van Rockstar of The Witcher oid), maar ze zijn erin geslaagd om de 2D stijl goed te vertalen naar 3D en de wereld voldoende leven te geven om het leuk te maken rond te vliegen. Bovendien zit de wereld boordevol met items zoals Z-Orbs voor nieuwe vaardigheden, eten voor status boosts, mineralen die je voor hoge prijs kunt verkopen of cadeaus om bepaalde stats te verbeteren. In het begin was ik veel tijd kwijt aan steeds rondvliegen en van alles oppakken, maar dit bleek achteraf teveel van het goede te zijn. Ik had uiteindelijk veel meer Z orbs, eten, geld en mineralen dan nodig. Dit is iets dat je dus prima in kleine etappes tussen hoofdmissies kunt doen ipv langdurig ervoor klaar zitten.

Een ander aspect dat me goed beviel aan Kakarot is de Community Board functie: door het doen van missies kun je badgets van bepaalde personages krijgen. Deze badges kun je vervolgens gebruiken om bv je kookvaardigheden te verbeteren, je meer EXP te geven etc. Het nut van de badge hangt af van wie de badge is (Gohan is bv heel goed in vechten en trainen, terwijl Mr Satan veel beter in avontuur en koken is). Je krijg ook bonus punten voor badges van bepaalde personages naast elkaar te plaatsen, waarna je een geinige dialoog tussen de characters hoort. Ik vond het heel leuk om bij elke nieuwe badge het Community Board te herindelen om de optimale effecten te krijgen en characters zo tactisch mogelijk samen zetten. .

Over het vechtsysteem maakte ik mij in de eerste instantie zorgen, geziene het voor dezelfde stijl gaat als Budokai Tenkaichi, Raging Blast, Xenoverse etc. Games die ik weleens heb geprobeerd, maar gewoon niet wou niet klikken. Hoewel ik nog steeds vind dat Budokai 3 en FighterZ op eenzame hoogte zitten qua vechtsysteem beleefde ik hier genoeg plezier aan om het de vele, vele uren te doen (teller zat rond de 70 uur). Voor mijn gevoel speelt het smoother dan die games. Personages hebben meerdere opties tijdens het vechten zoals close range & ki aanvallen, teleport, blokkeren, een rage functie die je tijdelijke buffs kan geven en handige dodge opties. Soms doen boss battles grote aanvallen die niet te blokkeren zijn, dus is op het juiste moment dodgen de beste manier om te winnen. Of wellicht maak je gebruik van een teamlid die de vijand tijdelijk duizelig maakt waardoor je kunt opladen, of zorg je ervoor dat een teamlid (na jouw combo) een harde genadeklap eruit gooit. Genoeg opties om mee te klooien iig. Al werkt button mashen en beams spammen meestal prima haha.

De inhoud van de meeste missies is echter (meestal) niet zo boeiend. Vlieg meerdere keren heen en weer en spreek wat mensen, ga naar x en verzamel een paar ingrediënten, ga naar x en versla voor de zoveelste keer een paar Saibaman. Zelden word er iets bijzonders van je gevraagd. Daarentegen, soortgelijk als bij GTA vond ik het alsnog leuk om de missies te doen door het verhaal wat eromheen zat. Soms voelde de bonus missies als gekke dingen die je uit geinige filler afleveringen kan zien. Ze hebben ook allerlei figuren uit de eerste Dragon Ball serie teruggebracht en verhaaltjes gegeven die bij hun personage past. Soms geven ze een leuke knipoog naar de serie of krijg je handige beloningen. Andere momenten waren de missies wat saaitjes en uitgerekt, maar mijn enthousiasme over het geheel werd niet minder.

Hier en daar zijn er wat slordigheidsfoutjes zoals graphics die niet helemaal soepel zijn, lippen die niet overeenkomen met de spraak, laaddtijden die iets te lang duren of voice lines die steeds herhaalt worden, maar geen verpestende dingen. Tenminste.. totdat ik rond de 70 uur zat en opeens te maken kreeg met een gekke glitch die mijn save file kapot maakte. Zelfs toen ik een oude save file opnieuw laadde ging deze ook kapot na verloop van tijd. Het schijnt geen onbekend probleem te zijn met mensen die het einde van het spel hebben bereikt en de DLC willen doen. Zelfs na meerdere patches hebben ze het er helaas niet uit kunnen halen. Hierdoor moet ik de Battle Of Gods / Ressurection Of F DLC overslaan (tenzij ik deze in één lange zit ga doen). Teveel zin om andere games te doen, dus ik verwacht het niet.

Een gave DBZ game met top fanservice. Op zijn slechts zou het een eentonige button masher zijn, maar ze weten er toch allerlei snurfjes omheen te bedenken om er een toffe 50-100 uur ervaring van te maken. Jammer van die savefile glitch want ik had graag de DLC nog gedaan. Wellicht dat ik binnenkort het nog eens probeer en de playstation op sleepmode zet ipv uit.

4*

Een top vervolg die wederom het beste uit de verf komt bij meerdere playthroughs, al zat ik nu na één playthrough al op een 4*. Het scheelt dat ik veel beter ben geworden in Bayonetta door deel 1 herhaaldelijk te spelen.

Bayonetta 2 pakt alles wat werkt aan de voorganger, verwijderd vervelende aspecten en het probeert nieuwe dingen. Geen vervelende quicktime events meer tijdens cutscenes, geen optionele uitdagingen (Alfheim/Muspelheim) die onnodig moeilijk verstopt zitten en de wapen variatie zit leuker in elkaar. In deel 1 gebruikte ik alleen het zwaard en soms de zweep, omdat de andere wapens niet anders genoeg voelde. In dit deel heb je ook een reuzenhamer die langzaam is maar grote klappen uitdeelt, kettingzagen die goed zijn om armor kapot maken of een pijl & boog voor vijanden die veel afstand houden. Er is zelfs een leuke Chain Chomp van Super Mario die je als wapen kan gebruiken, mits je niet gek van zijn kreten wordt haha.

Dit deel was wel opmerkelijk makkelijker dan zijn voorganger (zelfs op hard mode ervaarde ik weinig problemen). Wat me juist zo goed beviel aan hard mode in deel 1 was dat vijanden duidelijk een stuk sneller en agressiever waren. Hier merkte ik eigenlijk niet veel verandering op, buiten wat agressievere bosses en dat aanvallen meer damage deden. Het contrast tussen normal en hard mocht wat extremer. Daarentegen, Climax mode hebben zie hier anders aangepakt: in deel 1 is Climax mode hetzelfde als Hard mode, maar zonder Witch Time. Hier is het nog moeilijker dan hard (vijanden zijn hier WEL opmerkelijk sneller en doen meer damage), maar Witch Time is mogelijk te gebruiken. Tenminste.. alleen als je op de laatste milliseconden ontwijkt. De timing is zo pietje precies dat ik soms gek werd van al mijn gefaalde Witch Time pogingen. Zeker de eindbaas en de Masked Lumen gevechten kon ik niet aan zonder allerlei items te gebruiken.

Deel 1 had bepaalde gimmick-levels zoals racen op de autobaan of een schietlevel op een raket. Hier voelde ik mij wat gemengd over. Deel 2 beperkt de gimmick-levels tot een minimum en weet ze leuker te maken wanneer ze er zijn (zoals wanneer je op een paard uit de hel moet racen). Ze zijn korter, spectaculairder en hebben meer diepgang. Ik zou haast zeggen dat het schietlevel uit dit deel (wanneer je op een straaljager staat in de laatste chapter) zo leuk was gedaan dat het langer mocht. Maar het is beter om te verlangen naar meer, dan genoeg ervan hebben terwijl je nog door moet gaan.

Dit deel kwam oorspronkelijk uit voor de Wii U. Een console die niet bepaald bekend staat om zijn grafisch hoogstaande titels. Toch weet deze game er grafisch heel goed voor te staan. Het kleurgebruik is werkelijk prachtig om naar te kijken (soms stond ik gewoon stil, of rustig te lopen, genieten van de gebieden). De designs van de monsters en werelden zijn wederom heel creatief uitgedacht. Bijna ieder level heeft gebieden waar ik graag doorheen reisde en de omgeving bewonderde. In het genre is Bayonetta 2 zeker één van de mooier vormgegeven titels. Ik heb de Switch port gespeeld en een duidelijk verschil dat mij opviel is dat de laadtijden korter zijn. Dat maakt de Switch versie wel de beste versie van het spel (niet dat er nog veel Wii U gebruikers zijn, vandaag de dag).

Momenteel heb ik platinum voor alle levels op hard mode, gold voor alles op normal en climax mode is.. uitgespeeld (veel stone rankings. Of beter gezegd: Joe Pesci rankings). En toch zit ik nog steeds te overwegen verder te spelen. Het is een kort spel dat haast verslavend leuk is om te doen. Er is bv een optioneel gevecht tegen Rodin waar ik voor kan sparen, ik zou ook kunnen proberen platinum/gold voor easy mode te halen of alle Crow uitdagingen voltooien. Bayonetta 2 bied toch nog allerlei extratjes voor degene die het meeste uit de game willen halen.

Een ander aspect wat Bayonetta 2 erg leuk doet is hoe Nintendo fanservice erin is verwerkt. Bayonetta heeft de optie om kostuums te kopen van verschillende Nintendo figuren zoals Peach, Samus, Fox Mcloud of Link. Dit zijn meer dan alleen skin-swaps, want de kostuums kunnen extra dingen geven. Zo kun je bij Samus haar handcanon gebruiken en veranderd Bayonetta in een rollende bal als ze rent, bij Link en Peach krijgen alle items en sound fx een Zelda/Mario tint, en bij Fox Mcloud veranderd de straaljager in Fox z’n ruimteschip (je kunt dus gewoon Starfox spelen in het schietlevel, als je deze skin gebruikt). Erg leuk uitgedachte fanservice die verdergaat dan simpele skins.

Enige minpunten die ik verder kan noemen is dat de game soms iets te chaotisch is. Er kan van alles in de achtergrond gebeuren waardoor het lastig word je goed te concentreren op wat er precies met Bayonetta gebeurd. Vooral de stukken waarin je vliegend moest vechten konden hinderend zijn en vond ik persoonlijk minder goed werken dan wanneer ze op de grond vecht. Het verhaal interesseerde mij nooit, maar deze kun je gewoon skippen zonder problemen. De boss van level 3 mocht wat korter (eerste 2 fases kon je niet echt damage doen), maar los daarvan vond ik alle bosses goed in elkaar zitten.

Topgame die het enthousiasme voor deel 3 nog groter heeft gemaakt. Dat wordt zeker een game die ik dag 1 ga spelen!

4,5*

Visueel een parel. Prachtige dromerige vormgeving, alsof je een interactief kunstwerk speelt. De inhoud weet mij echter niet zoveel te doen. Het verhaal begint aardig, maar veranderd snel in een onsamenhangend, Alice In Wonderland-achtig verhaal waarin je door de ruimte reist en muziek speelt met verschillende gekke figuren. Muziek spelen is simpelweg Simon Says en de platforming is broodmager. Duidelijk dat het narratief en het visuele aspect de hoofdfocussen van het spel waren. Als het verhaal mij meer deed of de gameplay interessanter was dan had ik het tot het einde willen doorspelen, maar enkel voor de presentatie spelen zit er niet voor mij in.

Over een game gesproken die zijn beste kant pas laat zien wanneer je voor meerdere playtroughs gaat..

Voor mij was de ervaring van Bayonetta soortgelijk als bij Resident Evil 4: na jarenlang horen dat het een meesterwerk is ben ik er met te hoge verwachtingen ingegaan, waardoor het tegenviel en ik mij niet zo tevreden over de ervaring voelde. Jaren later kwam ik terug met lage verwachtingen en opeens komt de game opmerkelijk beter uit de verf. Verwachtingen hebben wat dat betreft heel wat invloed. In mijn herinneringen kwam je weg met button mashen en soms dodgen. Bij het herspelen blijkt er wel meer achter de combat te zitten.

Op normal mode is het prima om te button mashen, als je ook items gebruikt en geen bezwaar hebt met de laagste ranking krijgen bij ieder level. Daarom besloot ik om healing items te negeren, met uitzondering als ik minstens 5 keer verloor (wat zelden gebeurde). Om optimaal te presteren is het handig om bepaalde combo’s te leren. Soms waren lange multihit-combos handig, terwijl andere momenten het beter was om zo snel mogelijk harde dreunen eruit te gooien. Ik kwam uiteindelijk weg zonder veel variatie in mijn speelstijl (eigenlijk heb ik alleen het zwaard gebruikt en soms de rocket launchers), maar “hersenloos button mashen zonder tactiek”, alsof het een een zwakke Dynasty Warriors kloon is, bleek overdreven te zijn.
Naast de wapens zijn de vijanden gevarieerd en prettig om tegen te vechten. Zelfs wanneer ze vijanden terug laten komen is het meestal in combinatie met nieuwe vijanden, kun je opeens geen Witch Time meer tegen ze gebruiken of zijn er gimmicks toegevoegd zodat het niet aanvoelt als hetzelfde gevecht. Een juiste manier om variatie te vinden terwijl je dezelfde middelen gebruikt.

Over Witch Time gesproken.. dit is het meest iconische aspect van Bayonetta. Door op tijd een aanval te ontwijken vertraagt de tijd, waardoor je de gelegenheid hebt om vijanden te straffen. De hele game is gemaakt met het idee dat je Witch Time zoveel mogelijk gebruikt: soms zijn er vijanden die je alleen met Witch Time damage kunt doen, vijanden waarbij je nauwelijks een kans krijgt ze schade te doen tenzij je Witch Time gebruikt, of vijanden die extra pittig zijn omdat Witch Time juist niet werkt. Dit is een leuke mechanic! Het is gaaf om het op hoog tempo in allerlei combos te verwerken, verdergaan met de combo, weer Witch Time, een genadeklap geven en daarna een Platinum ranking krijgen.

Hoe dan ook. De game eenmalig doorspelen deed mij niet heel veel. Voornamelijk omdat ik bij bijna elk level de laagste ranking kreeg en nooit geld over had om iets anders te kopen dan health/magic upgrades. Leuk om door te spelen, maar ik raad af om het slechts eenmalig te doen. Het is pas bij het herspelen, waar ik een guide bij gebruikte om alle verzamelobjecten te vinden, dat het leuker werd. Nu had ik een goed beeld bij hoe alle vijanden werkte, Bayonetta had aanzienlijk meer health & magic en ik gebruikte handige accessoires die het eenvoudiger maakte (Witch Time werd automatisch geactiveerd bij het krijgen van damage en Bayonetta kon een schild van vlinders oproepen). Plots kreeg ik allerlei gold rankings, silver en platinum voor levels waar ik voorheen hard verloor. Dit gaf mij het enthousiasme om hard mode ook te proberen, waarbij er moeilijkere selectie aan vijanden is, die ook een stuuukkk sneller zijn en meer damage doen. Plots moest ik met allerlei nieuwe wapens en technieken andere timingen leren, met weinig ruimte voor fouten.
Als je dat hebt gehaald dan is er ook climax mode: hard mode zonder Witch Time, waarbij één lullige combo je max health bar eraf kan timmeren. Zelfs deze mode heb ik met plezier gedaan (al was het de meest frustrerende mode. De game is duidelijk gemaakt voor Witch Time en zonder Witch Time werkt het teveel tegen). Het is niet zo lastig als Ninja Gaiden 3 en zeker niet Sekiro, maar wie van pitttige high-speed hack and slashgames houd is deze aan te raden.

Grafisch zit het erg sterk in elkaar, zeker voor de tijd waarin het uitkwam, en het zit boordevol creatieve designs. De werelden hebben sfeervol kleurgebruik, verrassend veel detail voor een PS3 titel en de gebieden waar je komt zijn gevarieerd. Qua spektakel voel ik mij gemengd, maar neig ik meer naar het negatieve uit. Dit is één van die games die te overdreven is in zijn actie. Bayonetta heeft nooit moeite met vechten, verkeerd nooit in pijn en roept allerlei reuzenmonsters op die de gevechten voor haar afronden; ze kan alles, zonder drupje zweet. Hier hield ik helemaal niet van. Als een personage alles kan zonder drupje zweet dan word er niets overwonnen. Daarentegen, het overdreven bombastische gehalte zorgt wel voor creatieve actiescenes: vechten op een raket die door de stad scheurt, vechten terwijl je rent over muren en daken, vechten in een draaikolk etc. Omdat er geen grenzen waren aan wat Bayonetta kon doen hadden ze veel creatieve vrijheid, waar goed gebruik van gemaakt is. Qua intensiteit zou ik eerder kijken bij God Of War, maar pure overdreven gekheid heeft Bayonetta het meest te bieden.

Wat Bayonetta o.a. verkeerd doet zijn de quicktime events. Regelmatig krijg je onverwachts twee tellen de tijd om een knop in te klikken. Lukt dit niet dan ben je meteen dood, wat de ranking verlaagt. Ik heb meerdere keren stukken opnieuw moeten doen omdat ik niet op tijd reageerde. Zelfs toen ik wist welke QTE eraan kwam wou het nog weleens fout gaan. QTE's die van je vragen om te button mashen voor een grotere bonus zijn prima. Tijdens cutscenes zijn ze heel slecht.
Bayonetta vind ik als character ook cringy. Alsof de makers zoveel mogelijk bdsm fetishen in één personage probeerde te proppen en vergaten haar een persoonlijkheid te geven. Beeld je in dat Dante in een slip rondloopt, steeds zijn kont laat zien en je regelmatig verteld dat je stout bent geweest. Nee dank je. Voor een zijpersonage kan zoiets onschuldig seksueel plagen zijn, maar als het hoofdpersonage dit doet dan gaat het snel irriteren.

Al met al een topspel. Het bleek verrassend veel diepgang te hebben, achter (wat leek op) mediocre button mashen met cringy fanservice. Combos maken op hoge snelheid, pittige gevechten, goede graphics, fijne controls en veel creativiteit. Nu ben ik enthousiast geworden om deel 2 erachteraan te gooien en deel 3 te pre-orderen. Na 1 playtrough had ik gezegd 3,5*, maar na meerdere werd het een:

4/4,5*

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren