stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

Het leukste moderne Mario Party deel. Jamboree zit rond een soortgelijk niveau als Superstars, maar het heeft meer borden en een betere selectie aan minigames.

Jamboree heeft maar liefst 7 borden die allen goed van elkaar verschillen. Soms is het fijn een simpel bord te kiezen en gewoon te spelen zonder harde straffen of andere gekkigheid, maar er is ook de optie om pittige borden te kiezen waar je hard genaaid kan worden. Daarnaast heb ik goed plezier aan de minigames gehad en deed ze zelden met tegenzin. Het bleef me herhaaldelijk verbazen hoe creatief ze kunnen zijn, met als hoogtepunt o.a. games als Camera Ready, Gate Key-pers, Hot Crossed Blocks of Cookie Cutters.

Naast de borden heeft dit deel een rijke selectie aan verschillende personages, single player missies die je even zoet kunnen houden en leuke online modes. Soortgelijk als oldskool Mario Party is er een optie om een single player ‘avontuur’ te doen waarin alle minigames op speelse manier verwerkt zijn in een grotere mode. Deze mode beloont je zelfs met wat leuke assets en textures om je persoonlijke plaza mee vorm te geven. Hoewel deze mode verre van diepgaand is, was het wel degelijk een leuke manier om geïntroduceerd te worden aan alle minigames, maps en bosses. Vond het vooral leuk om elke keer als mijn vrienden in mijn lobby kwamen ff vlug de plaza anders vorm te geven.

Het enige echte probleem wat ik heb zijn de Jamborees: dit zijn overpowerde hulpjes die een oneerlijk groot voordeel kunnen geven. De speler die tegen de Jamboree aanloopt wint 80-90% van de tijd de Jamboree minigame, ivm dat zij een voorsprong krijgen (en de minigames duren aardig lang). Ik had liever dat er een optie was om Jamborees uit te zetten, of uit te zetten dat het verplicht was de minigame te doen.

Gewoon een goed nieuw deel in de reeks die veel leuke nieuwe borden en minigames introduceert, terwijl het trouw blijft aan de oude MP games en het ook wat leuke oude dingen terugbrengt.

4*

Hoofdstuk 1 tm 3 waren erg spannend en deed ik met plezier. De ene interessante wending na de andere, mysteries waar ik graag de antwoorden op wou weten. Hoofdstuk 4 werd het minder en hoofdstuk 5 ging helemaal nergens meer over, eindigend met een onbevredigende middelvinger. Dit deel maakt sowieso de rotte keuze door te beweren dat allebei de eindes van deel 1 exact dezelfde gevolgen hebben, waarmee deze eindes ontkracht worden. Ik had liever gehad dat ze één einde aanwezen als canon einde, of een gaaf verhaal bedachten waarin beiden eindes uitgewerkt werden, ipv waar ze nu mee kwamen.

Daarnaast is Double Expose ook nogal greedy. Zelfs als je de 60 euro pre-order hebt dan verschijnt er doodleuk reclame ingame, voor 20 euro DLC die “eigenlijk erbij gespeeld moet worden voor de volledige ervaring!”. Max heeft ook 20 euro aan optionele DLC kleding, die alleen aan het begin van een hoofdstuk gekozen kunnen worden; spelers kunnen deze niet wijzigen wanneer ze willen. Scummy keuze van Deck Nine en deze dingen hadden gewoon in het hoofdpakket moeten zitten.

Het verhaal was nog niet eens begonnen en het maakte al een lelijke eerste indruk, maar eenmaal met het verhaal bezig dan werd het goed. De nieuwe gebieden zien er prachtig uit en waren fijn om te verkennen. Iets waar zowel Dontnod als Deck Nine ijzersterk in zijn is fijne werelden maken waar ik graag naartoe zou willen als toerist. De gebieden voelen echt aan ipv geromantiseerde fantasiewerelden, alsof het kopieën zijn van echte plekken op aarde en ik er heen kan gaan met het vliegtuig.

Sommige zijpersonages zijn leuk uitgedacht en ik vond het interessant ze te leren kennen, of helpen met hun probleem. Hoofdstuk 1 eindigt met een aparte wending die alleen maar weirder wordt met de hoofdstukken erna. Er wordt mysterie op mysterie gebouwd en ze sloegen er goed in spanning te wekken over wat er werkelijk aan de hand is.
Max d’r nieuwe gave is creatief uitgedacht en leed tot wat simpele, maar leuke puzzelmomenten waarin je tussen de twee realiteiten moet schakelen. Vooral de impact die dit op het verhaal kon hebben was sterk: zien in hoeverre het overlijden van iemand de wereld en mensen beïnvloed. Een verhaal volgen over rouw is een ding, maar de optie hebben om per direct naar een alternatieve realiteit te reizen waar de dood niet heeft plaatsgevonden maakt op een hele andere manier indruk.

Eenmaal in het 4e hoofdstuk dan worden het grootste gros van de mysteries in een lange expositie uitgelegd. Wat aan verhaal overblijft is mager en er was niet genoeg meer om te vertellen in twee hoofdstukken. Als gevolg voelt het laatste hoofdstuk onnodig uitgerekt, rommelig en gewoon saai. Eindigend met een onbevredigende cliffhanger die een vervolg teased.
Safi is een soort ‘vervanger’ van Chloe en faalt hierin. Waar Chloe onaardig begon, maar beter werd met de hoofdstukken en een duidelijke groei maakte, begon Safi juist aardig en werd vervelend hoe beter je haar leerde kennen. Mij boeide het op gegeven moment niet meer waar zij zou eindigen, terwijl juist heel het verhaal draait om haar dood voorkomen.

Voel me geneigd een lager cijfer te geven voor hoe vervelend de negatieve kanten zijn, maar dat zou onterecht zijn tegenover de spannende 3 hoofdstukken en andere positieve kanten. Mooie wereld met wat interessante personages, creatieve ideeën en spannende mysteries. Daartegenover zijn gierige keuzes, rommelige laatste hoofdstukken, middelvinger naar het grote keuzemoment van deel 1 en een onbevredigend einde. Mixed bag.

2,5*

Een hoog cringe gehalte, maar daartegenover zit het ook boordevol persoonlijkheid. Lollipop Chainsaw doet waar het zin in heeft en het boeit ze niet of het veel mensen gaat aanspreken. Hordes zombies onthoofden met een kettingzaag en hun hoofden door basketbal hoops gooien? Done. Grasmaai game waarin je zombies moet maaien ipv gras? Doe er maar bij. Real life pacman en atari level tussendoor? Sure waarom niet. 3rd person shooter waarin je reuze kippen moet bevechten? Doe eens gek. Het viel niet te verwachten wat Lollipop Chainsaw op je bord ging gooien of hoe de kwaliteit van het nieuwe gameplay element ging zijn. Soms leek het intentioneel klunzig, als onderdeel van de grap, terwijl andere momenten er echt vaardigheden en aandacht van je werd gevraagd.

Naast de verschillende gameplay elementen, die de hack and slash gameplay komisch afwisselen, waren ook de bosses gaaf gedaan. Ze hadden allemaal geinige persoonlijkheden, gave designs of interessante gimmicks waar andere technieken voor nodig waren. Zo vecht je het ene moment tegen een zombie punk zanger, dan een hippie die zichzelf kloont, dan een reuze Elvis met overgewicht. Alsof je in een drugstrip bent beland tijdens een b-film.

Maar zoals aangegeven is de game nogal cringe en soms gewoon irritant. Het is een typische “fanservice” game die halfnaakte, leeghoofdige vrouwen op de voorgrond zet. Grootste gros van de dialogen bestaan uit de vrouwen die hunzelf presenteren als lustobject, of onnozele opmerkingen maken waarbij verwacht wordt dat je ze uitlacht. Er is niets mis met wat erotiek in een verhaal, maar dit is softporno niveau aan dom en op den duur werd het irritant.

Naast dat aspect is de gameplay, ondanks de variatie, wat simplistisch. Het is vaak effectiever om de sterkste combo te spammen, of op afstand te schieten, dan om te proberen verschillende tactieken te gebruiken. Met name de slow-motion animatie die elke keer werd geactiveerd (als je 3 of meer zombies tegelijk onthoofde) was een vervelende onderbreking.

Een gemengde ervaring, maar ik haalde genoeg plezier uit de positieve kanten om het leuk te vinden. Bombastische b-film die losgaat in zijn gekke ideeën. Gameplay die doet waar het zin in heeft, wat soms naar gave bosses of leuke bonus stukken leidt, andere momenten naar clunky gevechten en cringe.

3,5*