Een
fucking
meesterwerk.

Clair Obscur schiet op vrijwel alle vlakken in de roos: erg spannend en emotioneel verhaal (met ook zijn nodige humor), fenomenale soundtrack, adembenemend mooie wereld die ik met genot verkende, talloze creatieve designs voor zijn personages, het verhaal zit vol boordevol originele ideeën, en het heeft een zeer verslavend en uitdagend turn-based vechtsysteem.

Clair Obscur begon met allerlei interessante mysteries waar ik graag het antwoord op wilde weten, en door de reis heen werden deze mysteries op geniale wijze uitgewerkt. Voor elke vraag die een antwoord krijgt, komt er een nieuw mysterie bij, tot waar je eindigt niets meer weg heeft van waar je begon. Ik bleef regelmatig vragen: “zijn wij de bad guys?”, zonder een concrete conclusie te kunnen maken. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo op het punt van mijn stoel zat, afvragend wat er werkelijk aan de hand was.

Maar zelfs als de mysteries bekend zijn, zat ik nog steeds op het puntje van mijn stoel door de ijzersterk uitgewerkte personages. Ik leefde met ze mee, kon met ze lachen en besteedde graag tijd met ze (de optionele gesprekken had ik zonder beloning ook graag allemaal gedaan. Het gaf de nodige diepgang aan iedereen in het team). Clair Obscur weet tragedie goed af te wisselen met luchtigere thema’s. Het begint bruut en kil, met massadood en hopeloosheid op de voorgrond. Maar gaandeweg komt er steeds meer hoop, word het team steeds sterker en kom je allerlei kleurrijke figuren tegen. Mijn persoonlijke favoriet was Esquie: een onnozel wezen met een hart van goud, die stiekems qua kracht iedereen van de groep overstijgt, maar door zijn passieve karakter hier nooit iets mee doet.

Visueel is dit een ademend, 10/10 meesterwerk. De werelden ogen stuk voor stuk prachtig en ik zat regelmatig op rustig tempo te lopen (ipv rennen) om langer van de mooie gebieden te genieten. Het bleef me verbazen hoe prettig het kleurgebruik was, hoe creatief de werelden uitgedacht waren of hoe gedetailleerd de gebieden konden zijn. Maar ook de soundtrack is ook een makkelijke 10/10. Er zitten allerlei fenomenale tracks in die prachtig zijn gezongen, gecomponeerd en zich perfect bij de scenes aansloot. Zelfs als je geen plannen hebt de game te spelen, kan ik aanraden op zijn minst de bekendste tracks te luisteren (als je van videogame OSTs houdt).

Ik was ff bang dat dit een game zou worden die het vooral van zijn verhaal en presentatie moest hebben, maar nee, zelfs de gameplay is ijzersterk! Dit is het fijnste turn based systeem dat ik heb gespeeld: alle verschillende defensieve moves, abilities, wie in het team te doen en welke moves te activeren. Niemand kan alles en characters hebben een limiet op het aantal vaardigheden dat ze kunnen dragen, waardoor je tactisch moet nadenken met wie wat te doen. Soms ging een boss slecht, maar na 5 minuten alles herindelen om de perfecte speelstijl te krijgen tegen die betreffende boss, versloeg ik het met gemak.

Wat me vooral beviel aan het vechtsysteem is parryen. Parryen is verre van nieuw in dit genre, maar hier hebben ze het net iets anders gedaan: er is nu een dodge-knop waarmee je langer onraakbaar bent dan een parry, maar je krijgt er geen beloning voor. Parryen kan je belonen met allerlei nuttige dingen zoals AP of een sterke counteraanval, maar de timing is heel precies en de straf voor het verkeerd timen is groot. Combineer dat met alle verschillende vijanden, die ieder hun sierlijke aanvalsanimaties hebben, en parryen bleef een genot. Ikzelf raad daarom aan om het op de hoge moeilijkheidsgraad te spelen (tenzij je het puur voor het verhaal doet). Hier is elke dodge of parry cruciaal, tactisch je team en abilities indelen is belangrijker dan ooit en het maakt de overwinningen des te zoeter. Vooral de Paintress Boss deed ik erg lang over (zat er 3 avonden vast) en het voelde als een grootste overwinning toen het lukte.

Het verbaast mij hoeveel optionele content er in dit spel zit. Van humoristische strand minigames, pittige verborgen bosses, verborgen gebieden waar nieuwe sterke enemies ronddwalen, en alle nuttige items die je alleen vindt door goed de optionele gebieden te verkennen. Hier komt één van de weinige mindere kanten kijken: het is niet duidelijk waar je naartoe moet voor uitdagingen die bij je huidige level passen. Als je op jezelf gaat verkennen dan is de kans groot in een overweldigend moeilijk gebied te komen, maar er zijn handige tips op het internet van fans die aangeven wat goede optionele missies zijn (en in welke volgorde je deze het beste kunt doen).

Qua minpunten is het enige waar ik echt negatief over ben de laatste 10 minuten van het verhaal. Ik heb echt een flinke hekel aan wat hier gebeurde: het beschadigde een goed personage, verminderde mijn waardering voor eerdere gebeurtenissen, het kwam uit het niets en was een f-ing domme actie. Hierdoor eindigde dit meesterwerk helaas op een bittere en rotte toon. Het is niet zo dusdanig extreem slecht dat het cijfer omlaag gaat, maar het is een zwarte vlek op de Mona Lisa en ik had dit heel graag anders gezien.

Momenteel nog bezig met de post-game content. Ik weet niet zeker of ik deze allemaal ga doen vanwege de hoge moeilijkheidsgraad van sommige gebieden, maar ik ga iig door zolang het leuk blijft (desnoods de moeilijkheidsgraad lager zetten). Ik heb iig mij top en top vermaakt met dit verslavende spel. Op zowat ieder front is Clair Obscur: Expedition 33 van torenhoog niveau. Dit is niet alleen het beste spel dat ik dit jaar heb gespeeld, maar het komt zelfs in 1 klap in mijn Top 10!

Een dikke
5*

Beetje jammer dat een groep vreemde mensen in een death-game betere samenwerking hebben dan elk groepsproject waar ik ooit in gewerkt heb .

Een spel dat echt sterk begint, maar na het eerste einde mindert het niveau langzaam, tot mijn geduld opraakte en het op een slechte noot eindigde. Nonary Games is een spel die een spannend death-game verhaal combineert met goede escape rooms. Soortgelijk als andere death-game verhalen (denk aan Squid Games, As The Gods Will, of aan Alice In Borderland) ligt de charme bij hoe mensen zich in een leven of dood situatie gedragen, wat de logische antwoorden op de puzzels zijn, en of het beter is elkaar te bedriegen dan samen te werken. Door het verhaal heen krijg je zelfs keuzemomenten over met wie je samen wilt werken (ik koos vrijwel altijd Seven).

De puzzels zijn gevarieerd en vragen goed denkvermogen. Ik moest met bepaalde regelmaat mijn mobiel erbij halen voor screenshots of notities. Door de puzzels heen leer je leuke, diverse personages kennen en er was geen tekort aan humor. Er zijn meerdere routes en eindes mogelijk, en het bijzondere aan deze verschillende routes is dat ieder pad compleet andere escape rooms bied. Dit moedigde mij aan om toch even de andere paden door te lopen, zowel om de andere personages te leren kennen als om de andere puzzels te doen.

Wat me vooral beviel is hoe verrassend intelligent de puzzels zijn. Er worden allerlei thema’s aangekaart zoals digital roots, hexadecimals, morse code, morphogenetic fields, ice-9 etc. Ze leren je zelfs een paar interessante geschiedenis feitjes. Al deze dingen worden op een simpele manier uitgelegd zodat een beginner ze kan snappen en toepassen op leuke puzzels.

Tegen de tijd dat ik het eerste einde had bereikt was ik goed te spreken over deze game, maar met ieder einde werd de interesse wat minder en minder, tot ik op gegeven moment er helemaal op uitgekeken raakte en stukken begon door te spoelen. De alternatieve paden zijn behoorlijk langdradig en bieden qua verhaal niet denderend veel nieuws, los van een beetje achtergrond informatie. De informatie was interessant, maar niet “uren aan gameplay erachteraan gooien” interessant. Het verhaal vond ik het beste werken wanneer de mysteries simplistisch waren, maar eenmaal op de laatste route naar het ‘ware’ einde en het verhaal werd zo dusdanig over the top, uitgerekt, sentimenteel, onnodig complex en absurd dat mijn interesse verloren ging.

Geen spijt dat ik Nonary Games geprobeerd heb voor de sterke puzzels en het goede eerste 3e, maar de non-lineaire structuur (waarin het nodig is alle eindes vrij te spelen voordat je het echte einde te zien krijgt) is geen fijne structuur, en het einde was te uitgerekt en absurd om belangstelling te hebben bij de andere delen.

3*

stem geplaatst

stem geplaatst

Een aardige korte horrorgame in het teken van I Have No Mouth, and I Must Scream. In het verhaal volg je iemand die wakker wordt in een lichaam dat constant vreselijk pijn doet, en het ‘goede’ einde is de dood. Daarmee is de toon gezet.

De graphics zien er prima uit. Er zijn maar een paar gebieden waar je steeds naar kijkt, maar ze zijn prettig goor en duister vormgegeven. De visuele hoogtepunten zijn de gedetailleerde close ups, waar body horror sterk op de voorgrond staat. Het einde beviel me echter niet zo. Het slechte einde wordt o.a. getriggerd als je een dierenmishandelaar “vergeeft voor zijn zonden”, en als je zegt "te willen leven” blijf je in de hel ipv dat je teruggestuurd wordt naar een gewoon leven op aarde.

Niet bijzonder hoogstaand en je bent er binnen uiterlijk 30 minuten doorheen, maar dat is prima voor een game die gratis op Steam is gezet (ik heb geld betaald voor korte Steamgames die minder te bieden hadden).

3*

Voor mij is Mario Kart 8 Deluxe + Booster Course de perfecte Mario Kart. Een overweldigende hoeveelheid banen (maar liefst 96 in totaal), top besturing, goede items en een gave selectie aan personages & voertuigen. Mario Kart World kon daarom alleen tegenvallen. Doet Nintendo hetzelfde en maken ze daarmee een soort Booster Course 2.0? Of gooien ze het roer om voor een andere ervaring, die hoogstwaarschijnlijk minder goed is, maar wel vernieuwend? Nintendo koos voor het 2e en daar ben ik blij mee.

Als ik het streng zou vergelijken met 8 Deluxe dan bevalt het mij allemaal iets minder goed: zeker 1/3e van de tijd ben je over (ietwat saaie) brede snelwegen aan het rijden om te reizen naar het ‘echte’ level, de waterstukken besturen niet zo prettig, items hebben niet zoveel impact als voorheen (tegenstanders worden soms nauwelijks afgeremd als ik ze met een projectiel raak), en door de 24 spelers komt het meer neer op goede item-RNG dan ooit.

Maar daartegenover is het wel een hele originele, verfrissende draai aan de kart gameplay. Er is geen kartgame zoals Mario World en ik zie mezelf met plezier deze in de toekomst nog spelen naast 8 Deluxe. Ten eerste, er is een rijke hoeveelheid aan nieuwe bewegingsopties: racers kunnen over rials grinden, tussen de verschillende rails springen, over de muur heen rijden of een hoge sprong maken. In het begin negeerde ik deze opties volledig omdat ze steeds fout gingen (en ik niet het idee kreeg dat ze sneller waren dan over de grond racen). Eenmaal een uitleg opgezocht die demonstreerde wanneer wallrides en grinds sneller zijn, en ik beleefde aanzienlijk meer plezier aan dit onderdeel. Als een soort Tony Hawk's Downhill Jam zitten er stukken waar je op hoog tempo moet schakelen tussen grinds, wallrides, scherpte bochten en sprongen. Gave behendigheidsopties die voorheen niet mogelijk waren.

De banen zelf zijn een genot: ze zitten boordevol nuttige shortcuts, meerdere opties om door hetzelfde gebied te gaan, hebben geinige trekjes om het van andere gebieden te onderscheiden of ze zien er gewoon mooi uit. Met als persoonlijke favoriet het klasieke Donkey Kong level, waar de wallride en grind opties gestoord uitgebreid zijn. Wat me ook beviel aan dit deel is de overweldigend hoeveelheid personages. In World zijn allerlei generic enemies of zijfiguren speelbaar: zo kun je voor een penguin, koe, vis, krab, sneeuwpop of bij spelen. Zelfs voor de main cast hebben ze allerlei leuke optionele kostuums beschikbaar gemaakt, die je vrijspeelt door eten te vinden in een race. Al deze alternatieve kostuums vrijspelen is een goede motivatie om verschillende personages af te gaan. Veel van deze kostuums zijn grappig (mijn favo zijn de Mad Max Wario en Waluigi) en ik kies eigenlijk nooit meer de vanilla outfits.

Wat ik wel mis is de optie om de races naar smaak aan te passen. Er is zelfs in 2025 nog geen button assign optie en auto-accelerate mag niet aan bij time trials. Het is in Versus mode mogelijk om te racen met de traditionele 3 laps regels, ipv 1 lap en daarna doorgaan naar het volgende level, maar deze optie is niet mogelijk bij andere modes. Mij lijkt het leuk om o.a. Grand Prixen op deze manier door te spelen. Momenteel zit je vast aan één manier om het te spelen, terwijl alleen in Versus goede vrijheid komt kijken.

De vorige Mario Kart had door de levensloop behoorlijk wat dingen toegevoegd zoals allerlei banen, andere personages, 200cc mode etc. Ik verwacht dat Mario Kart World ook het menige gaat toevoegen en hopelijk komt er meer vrijheid om de modes op andere manieren te spelen.

4*

stem geplaatst

stem geplaatst

stem geplaatst

Mijn mening voor het origineel is ongeveer hetzelfde als de remake, dus de recensie gaat vooral om de verschillen tussen deze twee.

Leuk om deze ervaren te hebben, kort na de remake gespeeld te hebben. Het is zoals verwacht “95% dezelfde game, maar met minder goede graphics”. De omgevingen zien er nog steeds mooi uit, maar bij de character models merk je het sterkste verschil.

In de 5% die anders is zitten wat kleine balancing tweaks. De hond, wolven of boom-monsters zijn bv agressiever in de remake, waardoor de kop er meer bijgehouden moet worden. En van de orka’s wist ik niet eens dat ze je konden aanvallen omdat ze passiever zijn in de remake. Wel miste ik wat goede muziek die blijkbaar voor de remake was geschreven. In het origineel zit de nadruk gemiddeld meer op in stilte verkennen, wat is de remake beter afgewisseld werd.

Waar de remake tegen de 4.5* aan zit, is dit een strakke 4*. Van de twee is de remake de beste versie door de betere graphics, wat goede toegevoegde muziek en wat balancing tweaks. Het zijn vooralsnog 95% dezelfde games, waarvan één toevallig minder mooie graphics heeft (maar er nog steeds goed uitziet). Bijna alle pluspunten van de remake zijn hier ook aanwezig en het krijgt nog steeds een welverdiende:

4*

Prachtig! Met tranen de aftiteling tegemoet gegaan. Eén van de meest deprimerende games die ik in een tijd heb gedaan, maar daartegenover ook ontroerend en meeslepend.

Brothers: A Tale of Two Sons heeft elementen van Ico en Bramble: een 3D puzzle-platformer met een duister / somber sprookje als verhaal. Maar waar Bramble de nadruk zette op horror en gore, kon Brothers vooral somber zijn. De fantasiewereld heeft een duistere geschiedenis waar o.a. oorlogen en gevaarlijke monster confrontaties hebben plaatsgevonden (of nog aanwezig zijn). Zonder enige dialoog of tekst leer je meer over de wereld, puur door de gebieden te bewandelen. Zelfs in de lichaamstaal van de broers kon je redelijk wat persoonlijkheid terugzien en kleine interacties in herkennen. Deze lichaamstaal wordt al helemaal leuk gemaakt door alle optionele interacties in de wereld, waar de broers op hun eigen manier kunnen reageren op de verschillende NPC’s.

Grafisch ziet de game er mooi en gedetailleerd uit. Zowel alle feelgood momenten waarin je met zonneschijn over hoge bergen loopt, als de duistere momenten waar je door kille grotten kruipt of verlaten kastelen beklimt. De jongens zien er een beetje uit als poppen, maar ik krijg het idee dat het (soortgelijk als bij Bramble) ook bij de uncanny-feel van de wereld past. Niets is helemaal onschuldig, maar zelfs in de ‘lelijkheid’ konden mooie dingen te vinden zijn.
De muziek laat zich zeker ook van een sterke kant zien. Brothers heeft Keltische muziek die perfect bij het fantasy thema van de wereld past. Deze muziek weet zowel de zielige momenten te versterken, als de feelgood momenten prettiger te maken. Maar soms kon het ook langdurig stil zijn terwijl er alleen voetstappen of natuurgeluiden te horen waren.

Zelfs de gameplay is verrassend origineel voor een puzzel platformer. De puzzels zijn niet moeilijk oid, maar het feit dat je ten allen tijden twee personages tegelijk moet besturen maakt het bijzonder. Tot het einde knoeide de besturing nog met mijn brein, alsof je twister met je vingers en de controller aan het doen bent. Ze weten op allerlei leuke manieren de twee personages met elkaar te laten interacteren, wat wel te merken maakt dat de zaadjes voor It Takes Two en Split Fiction hier geplant werden.

Ik twijfel nog een beetje over mijn cijfer. De game is kort (2:30 – 3:00 uur ongeveer) en in de eerste helft was alles nog iets te makkelijk. Pas in de tweede helft werd echt vingerwerk en denkmomenten gevraagd. Dit is ook de helft waar de duistere thema’s meer aan bod komen, die stiekems interessanter waren dan de vrolijkere momenten uit de eerste helft. Ik ben iig onder de indruk en heb belangstelling gekregen om het origineel ook eens door te lopen.

4/4,5*

Een gave wereld om te verkennen, prima platforming, maar het vechten is eentonig en werd op den duur zelfs vervelend. Na chapter 2 uitgespeeld te hebben (zo’n 4 uur in de game) besloot ik er daarom een punt achter te zetten.

In tegenstelling tot andere hack and slashgames werkte de vijanden vaak niet in harmonie samen, maar voelde het eerder als mini-bosses die samen zijn gegooid. De technieken die je moet gebruiken om ze te verslaan zijn vaak wat gimmicky en vragen concentratie (een reeks aanvallen ontwijken en wachten tot hun kwetsbare punt zichtbaar wordt). In het begin is dat geen punt, wanneer alles nog makkelijk is, maar op gegeven moment werd het overweldigend: projectielen van boven, meerdere kleine enemies van onder en één grote vijand die regelmatig op je afrent. Hierdoor was het vechtsysteem van Madness Returns eentoniger en frustrerender dan de meeste hack and slashtitels (die ik gespeeld heb). Wat hack and slash juist zo leuk maakt is de vrijheid om vijanden aan te vallen zoals jij wilt, maar hier zat je teveel vast in routines waar je niet vanaf kon wijken.

Het platformen zit prettig in de vingers. Hoewel het niet diepgaands is oid, bestuurt het fijn. Alice heeft een zweef-vaardigheid die haar extra sprongen geeft, waardoor je een grote afstand kunt afleggen als de sprongen lukken. Het duurde ff voordat ik het springen beheerste (double jump, float, meteen weer double jump en float), maar zodra ik dit beheerste gaf het veel controle. De levels weten genoeg te spelen met obstakels, instant death pits of mini puzzel momenten om paden vrij te spelen. Als platformer speelde deze prima weg.

Maar het hoogtepunt is de vormgeving. Dit is een heerlijke gothic, morbide draai aan het Alice in Wonderland verhaal. Het bevat de gekkigheid en willekeurigheid van het verhaal, maar gebruikt deze basis om grimmige thema’s aan te kaarten. De levels waren bizar, duister, gevarieerd en ik was altijd benieuwd naar waar het volgende gebied mee zou komen. Jammer dat ik voor Chapter 3 geen behoefte meer had om verder te gaan, want na Animosh z’n recensie te hebben gelezen heb ik toch ff beelden opgezocht en inderdaad, de visuele hoogtepunten zitten in de tweede helft.

Jammer dat de nadruk zoveel zit op een vechtsysteem dat mij niet bevalt, want er is charme te vinden in de creativiteit van de wereld en het onderhoudende platformsysteem. Qua cijfer zou ik voor de eerste 2 chapters op een 2,5* zitten.