Hier kun je zien welke berichten Mitakcor als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
BioShock (2007)
Alternatieve titel: BioShock: Remastered

4,5
0
geplaatst: 3 november 2014, 16:45 uur
"A man chooses. A slave obeys." - Andrew Ryan
Ongeveer zes jaar geleden gekocht en uitgespeeld op Xbox 360, vorige week gekocht in de Steam Sale omdat ik de fantastische sfeer in BioShock graag weer eens wilde proeven. En inderdaad, het blijft een van de beste games die ik in mijn tienerjaren heb gespeeld.
BioShock begint met het vliegtuigcrash boven de Atlantische Oceaan. Eigenlijk best bijzonder dat je het gezicht van Jack, de hoofdrolspeler, nooit hebt kunnen zien. Je komt een vuurtoren tegen en je gaat naar binnen. Je bent nieuwsgierig en besluit om de duikboot in te stappen. Dan zie je een prachtig filmpje dat Rapture, de onderwaterstad, op het scherm toont. Mijn huid zag er op dit moment uit als die van een pas geplukte kip. Geweldig gewoon.
Het verhaal is heel goed geschreven. Zo'n verhaal kom je heel zeldzaam tegen en dat maakt BioShock ook bijzonder, zeker samen met de geweldige sfeer en de mooie cutscènes gedurende het spel. Ook zijn er een paar schrikmomenten, waarvan één moment waarop ik echt zo hard geschrokken was dat ik richting de computer letterlijk glimlachend applaus gaf.
De gameplay was gewoon erg lekker om te spelen. Het enige probleem waar ik wel aardig gefrustreerd van raakte is dat de sommige ruimtes behoorlijk klein waren waardoor ze voor last zorgden tijdens de gevechten. Ik zat soms vast in een hoek terwijl een paar Splicers helemaal gek op mij sloegen, terwijl ik niet eens kon herladen of van wapen kon veranderen. Maar dit is alles. Verder alles uitstekend gedaan.
Ook het verkennen in de onderwaterstad voelde heel verfrissend aan. Je bent altijd benieuwd waar je wat kunt vinden. Allerlei dingetjes en je doet echt je best om álles te vinden. Steeds naar de map kijken of je daar al bent geweest of niet. Met de muisgevoeligheid op drie, de lamp uit en zittend op je eigen heerlijke bureaustoel, dan raak je wel goed gefocust op het spel.
De tegenstanders in het spel waren ook verschrikkelijk geniaal. Ze deden bijvoorbeeld alsof ze dood waren of ze stonden ineens achter jou. De gevechten tegen Big Daddies waren nooit saai. Ik weet niet waarom maar ik leef gewoon met hen mee. Ik vind ze buitengewoon geweldig, gezien hun rol in het spel en hun gedrag tegenover de Little Sisters.
Al met al absoluut een game waarbij je daar na het uitspelen nog wel een paar dagen aan moet denken.
4,5*
Ongeveer zes jaar geleden gekocht en uitgespeeld op Xbox 360, vorige week gekocht in de Steam Sale omdat ik de fantastische sfeer in BioShock graag weer eens wilde proeven. En inderdaad, het blijft een van de beste games die ik in mijn tienerjaren heb gespeeld.
BioShock begint met het vliegtuigcrash boven de Atlantische Oceaan. Eigenlijk best bijzonder dat je het gezicht van Jack, de hoofdrolspeler, nooit hebt kunnen zien. Je komt een vuurtoren tegen en je gaat naar binnen. Je bent nieuwsgierig en besluit om de duikboot in te stappen. Dan zie je een prachtig filmpje dat Rapture, de onderwaterstad, op het scherm toont. Mijn huid zag er op dit moment uit als die van een pas geplukte kip. Geweldig gewoon.
Het verhaal is heel goed geschreven. Zo'n verhaal kom je heel zeldzaam tegen en dat maakt BioShock ook bijzonder, zeker samen met de geweldige sfeer en de mooie cutscènes gedurende het spel. Ook zijn er een paar schrikmomenten, waarvan één moment waarop ik echt zo hard geschrokken was dat ik richting de computer letterlijk glimlachend applaus gaf.
De gameplay was gewoon erg lekker om te spelen. Het enige probleem waar ik wel aardig gefrustreerd van raakte is dat de sommige ruimtes behoorlijk klein waren waardoor ze voor last zorgden tijdens de gevechten. Ik zat soms vast in een hoek terwijl een paar Splicers helemaal gek op mij sloegen, terwijl ik niet eens kon herladen of van wapen kon veranderen. Maar dit is alles. Verder alles uitstekend gedaan.
Ook het verkennen in de onderwaterstad voelde heel verfrissend aan. Je bent altijd benieuwd waar je wat kunt vinden. Allerlei dingetjes en je doet echt je best om álles te vinden. Steeds naar de map kijken of je daar al bent geweest of niet. Met de muisgevoeligheid op drie, de lamp uit en zittend op je eigen heerlijke bureaustoel, dan raak je wel goed gefocust op het spel.
De tegenstanders in het spel waren ook verschrikkelijk geniaal. Ze deden bijvoorbeeld alsof ze dood waren of ze stonden ineens achter jou. De gevechten tegen Big Daddies waren nooit saai. Ik weet niet waarom maar ik leef gewoon met hen mee. Ik vind ze buitengewoon geweldig, gezien hun rol in het spel en hun gedrag tegenover de Little Sisters.
Al met al absoluut een game waarbij je daar na het uitspelen nog wel een paar dagen aan moet denken.
4,5*
Call of Duty: Modern Warfare 2 (2009)
Alternatieve titel: Call of Duty: Modern Warfare 2 - Campaign Remastered

4,5
0
geplaatst: 23 januari 2015, 15:45 uur
Soap: "Dogs. I *hate* dogs."
Price: "These Russian dogs are like pussycats compared to the ones in Pripyat."
Soap: "It's good to have you back, old man."
Price: "Roger that."
Heerlijke soldatenpraatjes, ben daar altijd dol op. De personages zijn ook fantastisch, vooral Soap en Price. Ook Ghost mag er zeker wezen. Denk dat de single player daarom ook interessanter is geworden, want er zitten tussen een paar saaie missies die ik met tegenzin had gespeeld. Maar over het algemeen is het zeker een heerlijke shooter.
De Special Ops vind ik een groot pluspunt. Altijd super om met vrienden verschillende missies uit te voeren en steeds dichter bij de 69e ster te komen. Natuurlijk zitten er wel een paar kutmissies tussen maar dan is het juist leuk om met vrienden steeds een nieuw plan te bedenken hoe we het nou moeten flikken. Dat hebben de ontwikkelaars van deze Modern Warfare echt goed gedaan.
Online heb ik nog niet gespeeld, want ging eerst vol voor de platinum trofee die alleen invloed heeft op de single player en de Special Ops. Ongeveer binnen drie weken uitgespeeld, had wel sneller gekund als de Special Ops missie 'Wetwork' niet in de weg stond... Absoluut een shooter die zelfs voor shooterhaters leuk kan zijn. Roger that.
4,5*
Price: "These Russian dogs are like pussycats compared to the ones in Pripyat."
Soap: "It's good to have you back, old man."
Price: "Roger that."
Heerlijke soldatenpraatjes, ben daar altijd dol op. De personages zijn ook fantastisch, vooral Soap en Price. Ook Ghost mag er zeker wezen. Denk dat de single player daarom ook interessanter is geworden, want er zitten tussen een paar saaie missies die ik met tegenzin had gespeeld. Maar over het algemeen is het zeker een heerlijke shooter.
De Special Ops vind ik een groot pluspunt. Altijd super om met vrienden verschillende missies uit te voeren en steeds dichter bij de 69e ster te komen. Natuurlijk zitten er wel een paar kutmissies tussen maar dan is het juist leuk om met vrienden steeds een nieuw plan te bedenken hoe we het nou moeten flikken. Dat hebben de ontwikkelaars van deze Modern Warfare echt goed gedaan.
Online heb ik nog niet gespeeld, want ging eerst vol voor de platinum trofee die alleen invloed heeft op de single player en de Special Ops. Ongeveer binnen drie weken uitgespeeld, had wel sneller gekund als de Special Ops missie 'Wetwork' niet in de weg stond... Absoluut een shooter die zelfs voor shooterhaters leuk kan zijn. Roger that.
4,5*
God of War (2005)

4,5
2
geplaatst: 21 januari 2015, 13:24 uur
"I was trying to make you a great warrior..." - Ares
Wat een meesterwerk. Toen al op de PS2 uitgespeeld, maar vorige week samen met God of War II in een pakket in HD kwaliteit voor de Playstation 3 gekocht en mijn mening blijft hetzelfde. Wat een meesterwerk. Helaas zijn er toch wel een paar kleine minpuntjes. Maar eerst de fantastische pluspunten van dit fantastische spel.
Kratos is een van de meeste meeslepende personages die ik ooit heb gespeeld. Echt een brute, keiharde vechter die totaal geen angst kent maar wel een verschrikkelijk verleden heeft gehad. Als je goed naar de cultfilmpjes kijkt dan is het duidelijk te zien dat God of War de zeer goede verhaallijn mooi en duidelijk uitlegt. Verder ziet Kratos er echt gaaf uit!
De gameplay zelf speelt hartstikke lekker op een paar momenten na. Ongelofelijk veel heerlijke gevechten, ondanks een paar ervan die wel super irritant waren. Vooral de gorgonen, ik mag ze helemaal niet. Maar het blijft een heerlijke hack & slash game. Misschien is het een goed idee om erbij te zetten hoeveel overgebleven enemies er nog zijn, bijvoorbeeld als je een kamer binnenkomt en tegen een groot aantal enemies moet vechten. Want soms lijkt het veel te lang en het is ook wel fijn om rekening te kunnen houden met het aantal blauwe orbs dat je nog over hebt.
De Challenge of the Gods vond ik helemaal niet leuk, wat een rotopdrachtjes allemaal. Misschien ligt het zelf aan mij, maar ze waren kapot irritant. Helemaal blij dat ik de platinum trofee van God of War alsnog binnen heb gehaald. Helaas na het uitspelen van deze fantastische hack & slash game heb ik gekeken dat God of War II ook zo'n challenge heeft, namelijk: Challenge of the Titans. Ik ben benieuwd...
Een fantastisch spel, dat wat mijn vrienden betreft ook fantastische vervolgen heeft, met een prachtig maar bruut hoofdpersonage dat heerlijk te spelen is. Aangezien het spel helaas niet altijd soepel speelt, verdient deze hack & slash game net geen tien. Kijk er zeker naar het vervolg uit.
4,5*
Wat een meesterwerk. Toen al op de PS2 uitgespeeld, maar vorige week samen met God of War II in een pakket in HD kwaliteit voor de Playstation 3 gekocht en mijn mening blijft hetzelfde. Wat een meesterwerk. Helaas zijn er toch wel een paar kleine minpuntjes. Maar eerst de fantastische pluspunten van dit fantastische spel.
Kratos is een van de meeste meeslepende personages die ik ooit heb gespeeld. Echt een brute, keiharde vechter die totaal geen angst kent maar wel een verschrikkelijk verleden heeft gehad. Als je goed naar de cultfilmpjes kijkt dan is het duidelijk te zien dat God of War de zeer goede verhaallijn mooi en duidelijk uitlegt. Verder ziet Kratos er echt gaaf uit!
De gameplay zelf speelt hartstikke lekker op een paar momenten na. Ongelofelijk veel heerlijke gevechten, ondanks een paar ervan die wel super irritant waren. Vooral de gorgonen, ik mag ze helemaal niet. Maar het blijft een heerlijke hack & slash game. Misschien is het een goed idee om erbij te zetten hoeveel overgebleven enemies er nog zijn, bijvoorbeeld als je een kamer binnenkomt en tegen een groot aantal enemies moet vechten. Want soms lijkt het veel te lang en het is ook wel fijn om rekening te kunnen houden met het aantal blauwe orbs dat je nog over hebt.
De Challenge of the Gods vond ik helemaal niet leuk, wat een rotopdrachtjes allemaal. Misschien ligt het zelf aan mij, maar ze waren kapot irritant. Helemaal blij dat ik de platinum trofee van God of War alsnog binnen heb gehaald. Helaas na het uitspelen van deze fantastische hack & slash game heb ik gekeken dat God of War II ook zo'n challenge heeft, namelijk: Challenge of the Titans. Ik ben benieuwd...
Een fantastisch spel, dat wat mijn vrienden betreft ook fantastische vervolgen heeft, met een prachtig maar bruut hoofdpersonage dat heerlijk te spelen is. Aangezien het spel helaas niet altijd soepel speelt, verdient deze hack & slash game net geen tien. Kijk er zeker naar het vervolg uit.
4,5*
Godfather II, The (2009)

3,5
0
geplaatst: 12 januari 2015, 20:41 uur
"I don't feel I have to wipe everybody out, Tom. Just my enemies." - Micheal Corleone
Is wel de memorabelste zin die ooit is gebruikt in The Godfather II, als je het naar mij vraagt. De verhaallijn is mooi uitgewerkt en uiteraard doet het ook denken aan de structuur in de filmtrilogie. De loyaliteit, de gunsten die worden beloond en de corrupte agenten. Uiteindelijk wint de familie Corleone de hevige strijd.
De families zijn prachtig uitgelegd in het spel. Je krijgt dan te horen dat je als eerste de Carmine Rosato familie uit de weg moet ruimen. Maar daarvoor moet je wel eerst een aantal 'basisdingen' doen. Om te beginnen met het overnemen van zijn zaken, vervolgens het liquideren van een paar soldaten en uiteindelijk het opblazen van de compound.
Hartstikke leuk, totdat je na deze kleine overwinning in New York naar Florida wordt geleid om je eigen familie verder uit te breiden. Het besef dat je nog meer zaakjes moet overnemen, maakt je motivatie toch wel een beetje minder. Steeds één voor één de gangsters uitschakelen vind ik steeds vermoeiender en dan komt ook nog de familie Mangano die ineens een paar zaakjes van jouw familie komt overnemen zodat je nog één familie uit de weg moet ruimen. Dit gaat wel een beetje te ver. En dan heb ik het nog niet over Cuba en de familie Almeida.
Daardoor vind ik de verhaallijn eigenlijk veel te kort. Het is zeker een superleuke verhaallijn maar het mag dus veel langer en dan ook graag meer persoonlijke missies. Als dat in het geval is en het aantal zaakjes minder is dan zou het spel sowieso meer punten scoren. Helaas een groot minpunt.
Verder is het grafisch niet zo slecht en de 'kleine' missies zoals het kraken van kluizen, het beroven van banken en het verlenen van gunsten zijn prima om te doen. Het grootste pluspunt van dit spel is voor mij wel de executiestijlen die je kunt uitvoeren. Een paar ervan zijn gruwelijk hard!
Als ik hier terug kijk dan verdient The Godfather II van mij een cijfer van niet meer dan 3,5*. Het blijft jammer dat het spel best snel verveelt. Wel altijd leuk als de platinum trofee binnen is.
Is wel de memorabelste zin die ooit is gebruikt in The Godfather II, als je het naar mij vraagt. De verhaallijn is mooi uitgewerkt en uiteraard doet het ook denken aan de structuur in de filmtrilogie. De loyaliteit, de gunsten die worden beloond en de corrupte agenten. Uiteindelijk wint de familie Corleone de hevige strijd.
De families zijn prachtig uitgelegd in het spel. Je krijgt dan te horen dat je als eerste de Carmine Rosato familie uit de weg moet ruimen. Maar daarvoor moet je wel eerst een aantal 'basisdingen' doen. Om te beginnen met het overnemen van zijn zaken, vervolgens het liquideren van een paar soldaten en uiteindelijk het opblazen van de compound.
Hartstikke leuk, totdat je na deze kleine overwinning in New York naar Florida wordt geleid om je eigen familie verder uit te breiden. Het besef dat je nog meer zaakjes moet overnemen, maakt je motivatie toch wel een beetje minder. Steeds één voor één de gangsters uitschakelen vind ik steeds vermoeiender en dan komt ook nog de familie Mangano die ineens een paar zaakjes van jouw familie komt overnemen zodat je nog één familie uit de weg moet ruimen. Dit gaat wel een beetje te ver. En dan heb ik het nog niet over Cuba en de familie Almeida.
Daardoor vind ik de verhaallijn eigenlijk veel te kort. Het is zeker een superleuke verhaallijn maar het mag dus veel langer en dan ook graag meer persoonlijke missies. Als dat in het geval is en het aantal zaakjes minder is dan zou het spel sowieso meer punten scoren. Helaas een groot minpunt.
Verder is het grafisch niet zo slecht en de 'kleine' missies zoals het kraken van kluizen, het beroven van banken en het verlenen van gunsten zijn prima om te doen. Het grootste pluspunt van dit spel is voor mij wel de executiestijlen die je kunt uitvoeren. Een paar ervan zijn gruwelijk hard!
Als ik hier terug kijk dan verdient The Godfather II van mij een cijfer van niet meer dan 3,5*. Het blijft jammer dat het spel best snel verveelt. Wel altijd leuk als de platinum trofee binnen is.
Madagascar Kartz (2009)

4,0
0
geplaatst: 26 januari 2015, 21:55 uur
Een van mijn makkelijkste platinums ooit. Maar het is ook een superleuke game, zeker als je het met vrienden speelt. Wel weer zo'n standaard racespel met weinig mappen, de mogelijkheid om je tegenstanders 'uit te schakelen' met verschillende wapens die je tijdens een race kunt pakken en het slippen om daarna extra gas te geven. Maar deze game heeft dat allemaal op een hele leuk manier uitgewerkt. Ik heb er erg van genoten.
De gameplay is heerlijk soepel, de graphics zijn gewoon prima (hoeven bij zulke racegames ook niet echt scherp te zijn) en de personages zijn best leuk. Wel vind ik het jammer dat Madagascar Kartz niet over een aantal gave dingen als dat van Mario Kart beschikt, bijvoorbeeld een groter aantal mappen en meerdere personages. Maar aan de andere kant snap ik dat ook wel want niemand kan eigenlijk niet tippen aan de populariteit van Mario en de rest.
4,0*
De gameplay is heerlijk soepel, de graphics zijn gewoon prima (hoeven bij zulke racegames ook niet echt scherp te zijn) en de personages zijn best leuk. Wel vind ik het jammer dat Madagascar Kartz niet over een aantal gave dingen als dat van Mario Kart beschikt, bijvoorbeeld een groter aantal mappen en meerdere personages. Maar aan de andere kant snap ik dat ook wel want niemand kan eigenlijk niet tippen aan de populariteit van Mario en de rest.
4,0*
Mario Kart 64 (1996)

4,0
0
geplaatst: 26 mei 2015, 14:34 uur
Geweldig spel.
Duidelijk de nostalgie die nog helemaal leeft, aangezien het overal nog steeds wordt gespeeld. Gek genoeg blijft het nu ook erg leuk ondanks de graphics. Spelen met vrienden is altijd vet grappig dankzij het fantastische idee om je tegenstanders te bestoken met verschillende wapens, vooral blauwe en rode schildjes.
4,0*
Duidelijk de nostalgie die nog helemaal leeft, aangezien het overal nog steeds wordt gespeeld. Gek genoeg blijft het nu ook erg leuk ondanks de graphics. Spelen met vrienden is altijd vet grappig dankzij het fantastische idee om je tegenstanders te bestoken met verschillende wapens, vooral blauwe en rode schildjes.
4,0*
Pokémon Red (1996)
Alternatieve titel: Pocket Monsters Red

4,0
0
geplaatst: 23 februari 2016, 15:22 uur
"I choose you!" - Ash Ketchum
Articuno - level 53
Arcanine - level 46
Blastoise - level 45
Graveler - level 44
Marowak - level 43
Vileplume - level 35
Met dit team heb ik de Pokémon League gewonnen. Uiteraard lukte het mij pas na een paar pogingen. Heerlijk spel!
De Pokémon zijn geweldig, vooral Squirtle. Ik ben helemaal dol op deze Pokémon en wilde dat hij niet zou evolueren. Maar uiteindelijk merkte ik dat het evolueren toch wel nodig was. Articuno is een legendarische Pokémon en ik heb het met een Masterball gevangen. Ongelofelijk sterk en hij heeft het team eigenlijk ook gered tijdens de Pokémon League door de meeste Pokémon uit te schakelen.
Het oplossen van puzzels, het vangen van Pokémon en de Gym-gevechten waren hartstikke leuk. Wel erg irritant dat je tijdens sommige puzzels telkens willekeurige Pokémon tegenkomt, terwijl je goed gefocust bent om de puzzel op te lossen. Loop je weg, kom je na drie of vier stappen wéér een Pokémon tegen. Strontirritant.
Pokémon is echt een fantastische mediafranchise. Als ik mocht kiezen, dan zou ik heel graag in de Pokémon-wereld willen leven. Geweldig als je eigen Pokémon hebt en zelf een Trainer bent, heerlijk op weg naar Gyms om badges te winnen en uiteindelijk deelnemen aan een Pokémon League. Maar dan had ik mijn Squirtle sowieso een Everstone gegeven.
4,0*
Articuno - level 53
Arcanine - level 46
Blastoise - level 45
Graveler - level 44
Marowak - level 43
Vileplume - level 35
Met dit team heb ik de Pokémon League gewonnen. Uiteraard lukte het mij pas na een paar pogingen. Heerlijk spel!
De Pokémon zijn geweldig, vooral Squirtle. Ik ben helemaal dol op deze Pokémon en wilde dat hij niet zou evolueren. Maar uiteindelijk merkte ik dat het evolueren toch wel nodig was. Articuno is een legendarische Pokémon en ik heb het met een Masterball gevangen. Ongelofelijk sterk en hij heeft het team eigenlijk ook gered tijdens de Pokémon League door de meeste Pokémon uit te schakelen.
Het oplossen van puzzels, het vangen van Pokémon en de Gym-gevechten waren hartstikke leuk. Wel erg irritant dat je tijdens sommige puzzels telkens willekeurige Pokémon tegenkomt, terwijl je goed gefocust bent om de puzzel op te lossen. Loop je weg, kom je na drie of vier stappen wéér een Pokémon tegen. Strontirritant.
Pokémon is echt een fantastische mediafranchise. Als ik mocht kiezen, dan zou ik heel graag in de Pokémon-wereld willen leven. Geweldig als je eigen Pokémon hebt en zelf een Trainer bent, heerlijk op weg naar Gyms om badges te winnen en uiteindelijk deelnemen aan een Pokémon League. Maar dan had ik mijn Squirtle sowieso een Everstone gegeven.
4,0*
Prison Break: The Conspiracy (2010)

1,5
0
geplaatst: 21 januari 2015, 13:46 uur
Prison Break: The Conspiracy is voor trophyhunters zoals ik best een makkelijk spel en dat was het ook maar ik heb er heel weinig plezier aan beleefd. Duidelijk een amateuristisch spel wat vaak in het geval is als het om videogames van films of series gaat. Dat had ik eigenlijk zelf kunnen weten maar gelukkig was hij wel oké genoeg om helemaal uit te spelen.
De gevechten waren bijvoorbeeld ongelofelijk saai, zeker vergeleken met The Bourne Conspiracy. Verder was het hoofdpersonage Tom Paxton niet helemaal boeiend en ik had liever Michael Scofield gespeeld. In de eerste instantie leek het plot mij juist erg leuk maar uiteindelijk was het gewoon zwaar mislukt. Erg jammer.
Als alle chapters van een game allemaal heel bijna hetzelfde zijn dan is het vaak logisch dat het nooit heel hoog scoort. Uiteindelijk, met behulp van een paar vrienden en af en toe even volhouden, de platinum trofee binnengehaald. Duidelijk een game die ik later absoluut niet weer wil spelen. 1,5*
De gevechten waren bijvoorbeeld ongelofelijk saai, zeker vergeleken met The Bourne Conspiracy. Verder was het hoofdpersonage Tom Paxton niet helemaal boeiend en ik had liever Michael Scofield gespeeld. In de eerste instantie leek het plot mij juist erg leuk maar uiteindelijk was het gewoon zwaar mislukt. Erg jammer.
Als alle chapters van een game allemaal heel bijna hetzelfde zijn dan is het vaak logisch dat het nooit heel hoog scoort. Uiteindelijk, met behulp van een paar vrienden en af en toe even volhouden, de platinum trofee binnengehaald. Duidelijk een game die ik later absoluut niet weer wil spelen. 1,5*
Shadow of the Colossus (2018)

5,0
3
geplaatst: 25 oktober 2018, 13:57 uur
“But heed this: the price you pay may be heavy indeed.“ - Dormin
Well, it was. Shadow of the Colossus is een superleuke uitdaging als je álles uit deze game wilt halen. De zestien Colossi killen is het hoofddoel. Ze verschillen echter erg van elkaar en hebben ieder zijn eigen zwaktes. Wat deze prachtige beesten wel hetzelfde hebben zijn de Magic Sigils. Je hoeft eigenlijk alleen maar een paar keer je zwaard in deze plekken op het lichaam van de Colossi te steken om ze te doden. Maar makkelijk is dat helemaal niet.
Ik leerde het spel via de film Reign Over Me uit 2007 kennen. Adam Sandler en Don Cheadle spelen het originele spel uit 2005 in de film en het trok mij heel erg aan. Het idee om als een piepkleine jongen tegen reusachtige beesten te strijden kan niet anders dan fabelachtig leuk zijn. Echter had ik sindsdien geen kans meer gehad om het spel te kopen. Toen bekend werd dat er een remake zou komen, wist ik dat dit mijn kans zou worden. En uiteraard, inmiddels uitgespeeld op de PS4 en de platinumtrofee binnen. Wat een spel.
Als je vraagt wie mijn favoriete Colossus is, dan is het wel Gaius (#3). Met deze monster had ik het heel moeilijk, vooral met zijn Time Attack. Ik had zelfs heel bijna mijn controller kapot gegooid. Frustraties vind ik eigenlijk een must bij elke game, anders is het veel te leuk en dat hoort niet. De allerleukste Colossus is voor mij zeker weten Cenobia, nummer veertien. Geweldig beestje!
Naast de game is het verhaal ook zeer indrukwekkend. De jonge hoofdspeler Wander wil zijn overleden geliefde Mono tot leven wekken. Hij steelt een magisch zwaard uit zijn dorp en vertrekt in gezelschap van zijn paard Agro naar het verboden land. Deze wereld is ongelooflijk mooi. Om Mono tot leven te wekken, moet Wander volgens de Dormin de zestien Colossi verslaan. Klinkt als een simpel verhaal, maar als je uiteindelijk echt bezig bent dan lijkt het heel lang duren. Heerlijk.
Het besluit van Team Ico om het aantal Colossi van 24 te verlagen naar 16 is wat mij betreft het enige minpunt van deze waanzinnig goede game. Ik geef niet gauw een dikke tien maar deze remake heeft het absoluut verdiend. Ik krijg letterlijk elke keer kippenvel wanneer ik terugdenk aan de ervaring die ik met Shadow of the Colossus heb opgedaan. Ik heb er echt van genoten.
Amen!
5,0*
Well, it was. Shadow of the Colossus is een superleuke uitdaging als je álles uit deze game wilt halen. De zestien Colossi killen is het hoofddoel. Ze verschillen echter erg van elkaar en hebben ieder zijn eigen zwaktes. Wat deze prachtige beesten wel hetzelfde hebben zijn de Magic Sigils. Je hoeft eigenlijk alleen maar een paar keer je zwaard in deze plekken op het lichaam van de Colossi te steken om ze te doden. Maar makkelijk is dat helemaal niet.
Ik leerde het spel via de film Reign Over Me uit 2007 kennen. Adam Sandler en Don Cheadle spelen het originele spel uit 2005 in de film en het trok mij heel erg aan. Het idee om als een piepkleine jongen tegen reusachtige beesten te strijden kan niet anders dan fabelachtig leuk zijn. Echter had ik sindsdien geen kans meer gehad om het spel te kopen. Toen bekend werd dat er een remake zou komen, wist ik dat dit mijn kans zou worden. En uiteraard, inmiddels uitgespeeld op de PS4 en de platinumtrofee binnen. Wat een spel.
Als je vraagt wie mijn favoriete Colossus is, dan is het wel Gaius (#3). Met deze monster had ik het heel moeilijk, vooral met zijn Time Attack. Ik had zelfs heel bijna mijn controller kapot gegooid. Frustraties vind ik eigenlijk een must bij elke game, anders is het veel te leuk en dat hoort niet. De allerleukste Colossus is voor mij zeker weten Cenobia, nummer veertien. Geweldig beestje!
Naast de game is het verhaal ook zeer indrukwekkend. De jonge hoofdspeler Wander wil zijn overleden geliefde Mono tot leven wekken. Hij steelt een magisch zwaard uit zijn dorp en vertrekt in gezelschap van zijn paard Agro naar het verboden land. Deze wereld is ongelooflijk mooi. Om Mono tot leven te wekken, moet Wander volgens de Dormin de zestien Colossi verslaan. Klinkt als een simpel verhaal, maar als je uiteindelijk echt bezig bent dan lijkt het heel lang duren. Heerlijk.
Het besluit van Team Ico om het aantal Colossi van 24 te verlagen naar 16 is wat mij betreft het enige minpunt van deze waanzinnig goede game. Ik geef niet gauw een dikke tien maar deze remake heeft het absoluut verdiend. Ik krijg letterlijk elke keer kippenvel wanneer ik terugdenk aan de ervaring die ik met Shadow of the Colossus heb opgedaan. Ik heb er echt van genoten.
Amen!
5,0*