Net Chapter 9 (van de 14) afgerond met al 100+ uur d'r op. Tijd voor een half-time eval:

Dit is geen game, dit is een gigantisch nostalgie-pretpark. Waar elke story-beat uit het origineel is omgetoverd tot een spectacle ride, elk minuscuul detail uitgebouwd tot een massive setpiece, en elke memorabele interactie uitgesponnen tot een multi-tiered mini-game... Dit is Final Fantasy VII on Ice!

Wandering 'round het grote FF7 Themepark, met die constant sfeervolle soundtrack, photo-modin' om de 5 minuten, en nog niet eens bij de Golden Saucer aangekomen! Ondertussen bevroren in deze pose...
Echt alles is veranderd in een letterlijk feest van herkenning en I 'member! Visueel is het echt breathtaking, ze hebben de more is more filosofie uit het eerste deel, net als alles, echt weer enorm opgevoerd. Elke inch van het origineel is blown up to openworld size deluxe, mijn kaak komt maar niet van de grond!

Buiten de over 7000 fanservice is ook combat behoorlijk up gespiced, synergy skills én abilities, ieder char is nog unieker, en alles vloeit smooth genoeg zodat het gewoon een super vette character action game is geworden, met 7(!) characters. Ook materia builds zijn chiller en meer customizable als ooit door de materia equips toevoeging. Elke multi-stage boss battle voelt als een epic fight met unieke taktieken, die ondanks hun mega healthpool nooit vervelen. Er zijn zoveel combat options dat het constant voelt alsof je de helft onbenut laat. En de perfectionering van het pressure>stagger systeem, in combinatie met de relatief hoge difficulty, zorgt dat elke nieuwe enemy een mini battle puzzeltje wordt. Samen met de jawdropping, particle-dripping effects, blijft elke battle een genot. Nu al dreadin' hard mode!

Maar in Chapter 9 begon die nostalgie-haze toch wat up te clearen en becreept me de realisatie dat onder alle gloss en glitz toch een wel erg standaard openworlder schuilt met possibly de weirdest pacing ever. Maar wel een super fun openworlder met de mooiste en meest diverse wallpaint ever, waar de repetitive tasks leuk, veelzijdig en behoorlijk variërend blijven. Dat steady framework zorgt juist dat deze nu al dik 100 uur durende rose-tinted rollercoaster memory-tour mix behapbaar blijft...

Hoewel ik het gevoel krijg dat 'ie storywise wat uit elkaar begint te vallen door alle additions en minor changes. Net als alles up to 11 wat niet altijd ten gunste komt van de flow. Urgency uit het origineel is iig long gone. Maar net in het amazing Cosmo Canyon resort-park aangekomen en old man Bugenhagen didn't mention fate-ghosts once, dus met volle moed weer verder!