Ik vind het een heel mooi spel, al kan ik het ook begrijpen als je dat niet vindt. Het is enigszins pretentieus, en er is niet zo veel te spelen. Bij The Stanley Parable was er nog de mogelijkheid om allemaal hoekjes te ontdekken die precies niet waren waar de verteller je naartoe wilde sturen, maar hier wordt er nauwelijks gereageerd als je het voor de hand liggende pad niet volgt. Toch vind ik hem wel goed vanwege het verhaal wat wordt verteld.

Even voor interpretatie: Coda bestaat niet. Dat kan eigenlijk ook niet anders, want dan zou Wreden heel gauw een rechtszaak aan zijn broek hebben gekregen voor het zonder toestemming verspreiden van iemand anders' content. De Davey Wreden in de game is ook niet dezelfde als de echte Davey Wreden die het spel heeft gemaakt. Het verhaal dat verteld wordt, is fictief.

Natuurlijk doet het spel er wel alles aan om je te doen geloven dat het echt is. Davey spreekt het zelf in, herinnert je aan The Stanley Parable, en geeft je zelfs zijn emailadres. Ik weet niet of iemand ook echt heeft geprobeerd dat te bereiken, of dat het pure bluf was. Daarna vertelt hij het verhaal van Coda, via de games die Coda maakte. Het zijn kleine, wel grappige games met een aantal terugkerende mechaniekjes zoals de puzzel met de twee deuren. Langzaamaan worden de games steeds donkerder van toon en vertelt Davey dat Coda depressief leek te worden. Maar dan blijkt aan het eind dat Davey eigenlijk degene met de problemen is, en dat hij die op Coda projecteert. Hij zoekt constant waardering van anderen, omdat hij uit zichzelf niet gelukkig kan zijn, en doet dit eigenlijk door met Coda's veren te pronken.

Zoals met elke goede twist merk je bij een replay allemaal kleine hints op die zich voordeden voordat de twist onthuld werd. In het level met de lange trap, kun je achter een van de torens gaan staan, waarop Davey zegt dat er daar niets is. In werkelijkheid is er wel iets, namelijk een onheilspellende soundtrack die je pas kunt horen als je op die plek gaat staan. In het "huishoud-spel" verdwijnen de ramen en deuren van het huis uiteindelijk, en Davey legt de "diepere betekenis" uit: Je kunt niet te lang op één plek blijven, je moet altijd door. Maar later geeft hij toe dat hij dat einde zelf in de game gemod heeft, en dat het spel oorspronkelijk alleen maar huishoudelijk werk was.

Wat is dan eigenlijk het punt van The Beginner's Guide? Het is een waarschuwing, dat je niet moet denken dat je iemand als persoon kent als je alleen het werk kent wat ze maken. Davey dacht Coda veel beter te kennen dan eigenlijk zo was, omdat hij dacht Coda's mentale toestand af te kunnen lezen aan zijn games. En wanneer hij iets tegenkwam in die games wat hij niet kon begrijpen, veranderde hij de game zodat die wel klopte met zijn eigen idee. In een van de eerste levels zit bijvoorbeeld een doolhof, maar Davey is daar niet in geïnteresseerd en slaat het zomaar over.

Coda's boodschap aan Davey in het "Tower" level, is eigenlijk het omgekeerde van wat heel veel zogenaamde 'influencers' doen - die doen alsof ze hun volgers hun echte leven laten zien, terwijl het in werkelijkheid een zorgvuldig geconstrueerde schijnwerkelijkheid is. In dit geval wil Coda dat juist niet, maar Davey denkt het toch te kunnen zien. Waarmee ik niet wil zeggen dat dat bedoeld is als boodschap van het spel. Gewoon een observatie die anderen ook al gemaakt hadden.

Heb hem nu 50 keer voltooid en de gouden pot gehaald, nu ben ik er wel even klaar mee.

Het zal niet voor iedereen zijn, zeker in het begin is het onevenredig zwaar hoe veel vooruitgang je kunt verliezen met één verkeerde beweging. Zeker als je nog helemaal niet gewend bent aan het bewegen met de hamer. Op een gegeven moment besloot ik gewoon expres een nieuw spel te starten, omdat ik toch wel eens terug naar het begin zou vallen. Op dat moment krijgt "there's no feeling more intense than starting over" een heel andere lading.

Toch wordt het spel wel makkelijker. Als je een beetje vaardig wordt met de hamer, is een stukje vallen ook minder erg. Zeker als je de 'slide skip' leert, waarbij je een behoorlijk stuk kunt afsnijden en ook dat ene stukje waarbij je voor het eerst helemaal terugvalt over kunt slaan.

Het zogenaamde 'orange hell' is waarschijnlijk voor de meeste mensen het breekpunt. Het is moeilijk om iets te leren als je na elke fout eerst weer helemaal opnieuw omhoog moet klimmen voor je het weer kunt proberen en dit was ook het stukje wat mij het meeste tijd kost. Daarna wordt het een stuk minder zwaar; het wordt wel moeilijker, maar je kunt niet meer helemaal terugvallen (tenzij je de slang berijdt).

Ik zag veel mensen echt ragen als ze vielen, maar zelf had ik die ervaring niet zo. In het begin is het irritant, maar op een gegeven moment werd ik heel kalm en zen, en was het bijna een soort meditatie. Je weet dat al die muziekjes en quotes ertoe dienen om je nog kwader te maken, en als je niet kwaad wordt, krijg je een soort superioriteitsgevoel over Bennett Foddy - ha, ik trap er niet in! Wanneer je de top bereikt, wordt Bennett's stem juist bewonderend, bijna nederig, en voelt het echt als een overwinning. Het spel daarna opnieuw spelen voelt ook heel bevredigend. Wat eerst 20 uur kostte, lukt je nu in een halfuurtje. Uiteindelijk kon ik het hele spel in minder dan 10 minuten uitspelen. Daar moet je natuurlijk wel de tijd en het geduld voor hebben, en ik snap het heel goed als je die niet hebt. Uiteindelijk krijg je ook niet echt een beloning voor het uitspelen - ja, er is het einde wat ik niet ga spoilen, maar buiten een zelfvoldaan gevoel en een steam-achievement geeft het je niet echt iets. Je moet het spel echt willen spelen om het spel zelf om er plezier in te krijgen.

Ik vind het spel ook heel mooi gemaakt. Het is gebaseerd op Sexy Hiking, een gratis internetspelletje, maar Sexy Hiking zit vol met glitches en objecten die zich niet gedragen zoals ze zouden moeten. Getting over it is wel consistent in zijn mechanics en physics, en de wereld zoals die gemaakt is van bestaande assets ziet er toch mooi en gepolijst uit, al is het ietwat absurd. Er is geen health, je gaat niet dood, geen enemies of quests, geen tutorial, alles zit m in de man, de hamer en de berg, en dat is best bijzonder. Bovendien vind ik de speech van Bennett ook leuk om naar te luisteren en laat die zien dat er echt een idee achter zit, dat het niet alleen een wegwerpspelletje zoals Sexy Hiking is. Of juist wel...?

Een aardig spel. Ik heb nu het eerste "einde" bereikt en er zal vast een geheim einde zijn als je alle puzzels oplost, maar ik weet niet of ik daar het geduld voor heb.

De gameplay is simpel - puzzels - maar wat wel interessant is is hoe het hele eiland om die puzzels heen is gebouwd en er daarom ook verscheidene puzzels 'in' het eiland zelf zitten (een rivier die uitkomt in een ronde poel wordt vanuit het juiste perspectief ook een puzzel, etc.) Zo wordt het 'puzzle' spel ook een soort exploration spel.

Op zich zat er voor mij voldoende variatie en uitdaging in die puzzels om geboeid te blijven. Soms is het frustrerend en regelmatig heb ik het spel ook in frustratie afgesloten als ik een puzzel niet op kon lossen, om het dan een uurtje later weer te proberen. Ik heb niet alle puzzels opgelost; dat hoeft niet om het spel uit te spelen en als het dan te frustrerend wordt loop ik gerust weg op een gegeven moment. Het eerste einde was voor mij nogal teleurstellend; misschien zit er nog een geheim einde in, maar daar zal ik dan later achter komen. Of niet.

Een aardig spel, boeiend genoeg in elk geval. Wel redelijk aan de prijs en daarvoor kun je ook een hoop andere leuke spellen kopen, dus mijn advies zou zijn om te wachten tot er een keer een sale is.