menu

Hier kun je zien welke berichten 3bdelilah als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Dark Souls (2011)

Alternatieve titel: Dark Souls: Remastered

4,5
Hah hah hah hah ...... {ongemakkelijke NPC lach}

En jawel hoor, na vijf keer proberen is Dark Souls dan eindelijk geklikt met mij. Na het destijds vier keer op de PlayStation 3 te hebben geprobeerd, ben ik nu eindelijk tot het bitterende einde gegaan. Ik haakte destijds vroegtijdig af, te wijten aan andere spellen die de voorkeur kregen en het feit dat ik ervan overtuigd was dat Dark Souls alleen gehyped was door de moeilijkheidsgraad. Maar nu weet ik natuurlijk beter. Ondanks dat ik het nog steeds niet even perfect en feilloos vond, is het toch een uitstekende ervaring gebleken met enkele heel sterke pluspunten, waarvan de heerlijk sfeervolle wereld en het zelf verkennen de grootste zijn.

Ik ben alleen nog steeds van mening dat het soms expres kunstmatig frustrerend wordt gemaakt. Ik bedoel, de eerste keer dat je tegenover een baas staat (dus niet even op YouTube kijken of op een latere speelbeurt), is de kans groot dat je doodgaat. Dat is een feit. Soms duurt het maar een keer of twee voordat je hem dan te pakken hebt, en soms ben je uren bezig. Hoe dan ook, waar ik heen wil is de hele rit die je telkens moet maken als je het laat afweten tijdens zo'n baasgevecht. Nou begrijp ik de initiële reden erachter wel, zo voorkom je dat mensen een sprintje trekken naar de Fog Gate. Maar ik denk dat ik wel bewezen heb dat ik die monsters vóór het baasgevecht kan hebben, en het telkens opnieuw bevechten van deze gasten is niet alleen frustrerend, maar ook repetitief en 't haalt je uit je focus. En laat je die focus nou net nodig hebben bij die baasgevechten.

Hoe dan ook, zal wel aan mij liggen, haha. In het kort:

+ Een heerlijk sfeervolle, vrijwel eenzame en uiterst vijandige wereld.
+ Lordran voelt aan als één geheel door het samenkomende level design.
+ Het vinden van een nieuwe Bonfire na een lange zoektocht is onbeschrijfelijk.
+ Op verkennen gebaseerde gameplay werkt fantastisch. Op een globale beschrijving na krijg je geen fuck te horen waar je naartoe moet, laat staan hoe je er komt. Zoals ’t hoort.
+ Vanwege de constante dreiging loop je heel de tijd als een bangerd met je schild paraat. Die voorzichtigheid maakt 't allemaal nog spannender.
+ Een (qua gevoel) redelijk misplaatst en daardoor juist intens eindgevecht.

- Toch soms "wat oneerlijke" momentjes, zoals bijvoorbeeld de Mimic monsters waar ik de eerste keer meteen een instant-death kreeg zonder enige vorm van waarschuwing.
- Smough en Ornstein waren in mijn eentje echt niet te doen. Is mij pas gelukt met behulp van Summoning, en toen was 't weer relatief makkelijk.
- Sommige bazen zijn de middeleeuwse varianten van bullet sponges.
- PC port is absolute schijt zonder de DSfix mod. Met de mod is het 9 van de 10 keer wel stabiel, in elk geval soepeler dan de PS3 versie.

De pluspunten overrompelen zo’n beetje de minpunten, dus op dit moment staat 4* waarschijnlijk wel vast. Ik ben meteen doorgegaan met NG+ en ik ben benieuwd of ik nog 't een en ander gemist heb in mijn eerste speelbeurt. Op basis daarvan dan misschien een halfje omhoog.

Dark Souls II (2014)

Alternatieve titel: Dark Souls II: Scholar of the First Sin

3,5
~ Like a moth drawn to a flame, your wings will burn in anguish. ~

Nadat ik de afgelopen twee maanden helemaal in die Souls vibe zit, is het nu de beurt geweest aan Dark Souls II. Volgens een luide groep mensen (waarschijnlijk de minderheid) het minst leuke deel, schijnbaar te wijten aan het feit dat Miyazaki hier op creatief gebied weinig bij betrokken was. Op zich is dat hier wel een beetje te merken, maar het gebrek aan originaliteit wordt naar mijn mening goedgemaakt met het grotendeels gladstrijken van de grootste schoonheidsfoutjes in de vorige delen.

+ Perfecte pc port, ziet er heel mooi uit.
+ Hoog tempo, vooral te danken aan het feit dat fast travel al vanaf het begin mogelijk is.
+ Beter en vooral veel flexibeler systeem voor rolling/dodging.
+ Meer humanoïd bosses, alhoewel sommige mensen dit als nadeel schijnen te zien.
+ Algemene gameplay tweaks en verbeteringen.
+ Meer bonfires, maar…

- … daardoor is de opluchting, als je er dan eindelijk een vindt na lang ploeteren, aanzienlijk lager. Soms had ik het gevoel dat ik na tien vijanden al een nieuwe bonfire zag.
- Drangleic voelt niet zo samenhangend aan als Lordran, vanuit Majula zijn het eigenlijk allemaal (losstaande) aftakkingen. Qua level design leek ’t mij dus wat minder.
- Verder niet echt het meest originele deel. Ik heb ook het gevoel dat ie niet zo memorabel is, maar de tijd zal dat voor mij uitwijzen.

Al met al met ongeveer 40 uur op de klok toch veel van genoten. Dark Souls II is misschien niet inhoudelijk het beste Souls spel, maar zeker weten wel het meest gepolijste deel. Vooral in technisch opzichte en gewoon algemene gameplay tweaks die goed zijn gladgestreken. En nu verder met The Lost Crowns DLCs!

Dark Souls III (2016)

4,5
Beste van beide werelden

Het level design en lore van het eerste Dark Souls gecombineerd met de gepolijste gameplay van het tweede deel. Dat is wat ik vooraf verwachtte van dit deel en dat is precies wat ik gekregen heb. Niks meer en niks minder. Dat er ook nog eens een lekker Bloodborne sausje over het visuele design heen is gegoten, maakt het geheel alleen maar lekkerder.

Dat is in een kleine alinea hoe je Dark Souls III het best kunt samenvatten. En, uhm, dat was 't zo'n beetje. Daarmee is alles eigenlijk gezegd. Want in dat opzichte doet Dark Souls III niet heel veel nieuwe dingen, waarschijnlijk zelfs het minst originele en minst inventieve deel als geheel bekeken. Maar daar tegenover staat wel dat de dingen die DS3 goed doet, ook meteen erg goed zijn. Vooral omdat de meeste minpunten uit de eerdere delen hier vrijwel allemaal zijn gladgestreken. Om die reden heeft Dark Souls III eigenlijk geen dieptepunten, iets wat de voorgaande delen tot op zekere hoogte absoluut wel hadden (denk bijvoorbeeld aan Tomb of the Giants en Lost Izalith in deel 1, en aardig wat gebieden in deel 2). Verder is hier de trademark Souls gameplay weer uitermate goed aanwezig, heerlijk ontdekkingsgevoel in een heerlijk sfeervolle vijandige wereld. Lekker vloeiende combat, sneller dan Demon's/Dark Souls en wat meer calculerend dan Bloodborne.

Dus ja, Dark Souls III is eigenlijk een mix van alle voorgaande delen. En ondanks dit deel gelukkig geen grote dieptepunten kent, zijn er hier en daar wel wat minder goede zaken. Over het algemeen relatief kleine puntjes, maar toch. De lore leunt bijvoorbeeld iets te veel op het eerste deel. In het tweede deel gebeurde dat soms ook wel eens met subtiele verwijzingen, maar hier gebeurt dat nogal on the nose. Nou is dat niet echt een voor- of nadeel, maar een van de charmes van de Souls spellen vind ik juist dat je telkens met een nieuwe wereld begint, nieuwe lore en een nieuwe geschiedenis.

Wel jammer zijn een paar matig uitgevoerde gameplay uitwerkingen. Ten eerste is poise ronduit matig, en op momenten heb ik getwijfeld of er wel überhaupt poise in zat. De nummers lijken zeg maar niet te kloppen, met Havel's Armor wordt je bijvoorbeeld gauw gestunned door relatief zachte klappen. Ik heb begrepen dat het in het begin nog erger was en dat daar een patch voor is geweest, maar zelfs nu lijkt het nergens op. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het toen was.

Zo nu en dan heb ik ook het gevoel gehad dat sommige bazen nogal goedkoop aanvoelden. Met name bij Pontiff Sulyvahn had ik dat gevoel, want die gast lijkt unlimited stamina te hebben terwijl je ook nog 's helemaal uit elkaar gehaald wordt door zijn combo's. Ontwijken lukt prima, totdat je eigen stamina leeg is en dan krijg je alsnog rake klappen. Ten slotte, en dit is nogal mierenneuken, is de weapon durability er eigenlijk voor niks. De cijfers zijn vaak net zo hoog als in het eerste Dark Souls, en wanneer je rust bij bonfires wordt alles automatisch gerepareerd zoals Dark Souls II. Dus ik heb in mijn 55 uur letterlijk nog nooit mijn wapens hoeven te repareren, lijkt me dus onnodig om dat er überhaupt bij te hebben. In Dark Souls II waren de cijfers tenminste dusdanig laag dat het automatisch repareren bij bonfires nog gerechtvaardigd was.

Dat gezegd hebbende:

+ Schitterend visueel design
+ Gameplay is weer geweldig
+ Tempo ligt hoger + veel content
+ Bazen zijn intenser en agressiever
+ Verkenningsgevoel ligt weer torenhoog
+ Fantastische soundtrack
+ Online is beter en leuker

- Leunt qua lore iets te veel op het eerste deel
- Weapon durability is letterlijk onnodig
- Sommige bazen voelen cheap
- Poise (of het gebrek daarvan)

Darkness II, The (2012)

3,5
Heb de game al een maand of twee terug uitgespeeld en ben nog niet echt tot een reactie gekomen. Helaas vond ik hem minder leuk dan de demo, maar heb me destijds toch prima vermaakt. Nadeel was sowieso de speelduur en dat deze genre niet echt mijn ding is, maar dat verschilt per persoon natuurlijk. Voordelen vind ik inderdaad de grafische stijl en de voice acting vind ik hier echt bizar goed, een van de beste die ik heb mogen horen.

Die level in de hel is ook lekker tof, dat Jenny uiteindelijk the opposite of the Darkness heeft. Maar schijnt dus dat je dat amper meemaakt als je op een gegeven moment kiest dat die nep-Jenny echt is, dus dan beginnen daar gewoon de end credits... je zou er maar voor gekozen hebben en dan die hele level missen.

Darksiders (2010)

Alternatieve titel: Darksiders: Warmastered Edition

4,0
Zojuist uitgespeeld na een kleine 17 uur en wat een heerlijke gruwelijk toffe game! Zo nu en dan echt irritant met sommige bosses maar pfff, wat vond ik het all round een fantastische game. En ook een toffe manier om het zo te laten eindigen (SPOILERS), met de andere Horsemen, dan was die blauwe zeker Death. Hoe dan ook, zo snel mogelijk Darksiders II halen. Ik kan niet wachten!

Darksiders II (2012)

Alternatieve titel: Darksiders II: Deathinitive Edition

4,5
Inmiddels uitgespeeld na 25 uur en wat een gruwelijke game. Ik vind hem gelijkwaardig aan het eerste deel met eigen voor- en nadelen.

------------------------

Voordelen:
De sfeer van de verschillende realms zijn naar mijn mening bijvoorbeeld erg goed gedaan, per realm een heerlijke sfeer die er gewoon perfect bij past. Verder vond ik die 'semi-rpg' elementen ook erg goed: dat je wapens kunt upgraden, dat je kunt levelen en points kunt krijgen om je skill set te verbeteren. De game play vind ik zelfs nog beter dan het eerste deel, dat met op muren kunnen rennen vond ik relaxt en combat was nog heftiger. Wel weer apart dat je dan geen dubbele sprong á la War kon doen. De soundtrack vind ik ook echt abnormaal goed, pff... een van de beste die ik gehoord heb.

Verhaaltechnisch ook erg episch vind ik, schijnt dus dat dit deel eigenlijk parallel zou lopen met het eerste deel maar daar merk je zoals MikeMannuh zegt inderdaad niet zoveel van. Voor mij persoonlijk geen enkel probleem, mij is dat pas verteld toen ik er al +- 16 uur op had zitten dus ik zie dat niet als een nadeel.

------------------------

Nadelen:
De dungeons zijn t.o.v. het eerste deel wel een beetje makkelijk vind ik... of ik ben de manier van denken in Darksiders een beetje gewend geworden. Ik vond Despair ook best traag ogen, zelfs als je dasht... misschien herinner ik me het fout maar dat gevoel had ik niet bij Ruin. Daarnaast ook jammer dat je niet kunt sprinten, soms vond ik 'm echt traag lopen als ik snel ergens heen wilde.

Ik vond het einde dan ook weer een klein beetje tegenvallen, de eindbaas (kun je hem eigenlijk wel zo noemen?) vond ik relatief best makkelijk en totaal niet waardig als een end battle. De gevechten met bijvoorbeeld (SPOILERS!!) de Crowfather in War's gedaante en Archon waren echt abnormaal episch, dát zou bij wijze van spreken een kaliber van het eindgevecht moeten zijn (heerlijke soundtrack ook tijdens die twee). Ik verwachtte stiekem ook een cameo van War, Strife en/of Fury maar helaas...

------------------------

Hoe dan ook, ondanks de kleine nadelen wegen de voordelen veel en veel zwaarder. Ik kan niet wachten op het derde deel maar dat zal weer wel nog minimaal dik een jaar duren. Al met al een heerlijke game en met Death een erg toffe personage. Die Reaper Form is trouwens gruwelijk erg.

Dead Space (2023)

4,5
Laat ik beginnen met zeggen dat ik eigenlijk niet echt een horrorfan ben. Dat komt omdat ik vind dat velen in dit genre te veel afhankelijk zijn van goedkope jumpscares en veel minder van een echt enge, beklemmende sfeer. In het verleden heb ik weleens van Dead Space gehoord, maar vanwege mijn ervaringen en vooroordelen rondom dit genre toch nooit geprobeerd.

Nou, vorige week ben ik hier dus aan begonnen en na een kleine 25 uur ben ik echt aangenaam verrast. Meer dan dat, ik heb hier ontzettend van genoten. Het origineel heb ik nooit gespeeld, dus ik weet niet in hoeverre dat de verdienste van het origineel of deze remake is. Maar één ding is zeker: deze Dead Space is een geweldige game.

Al vanaf het eerste moment dat je de Ishimura instapt, proef je die ijzige, koude sfeer. En dat het zich in de ruimte afspeelt, maakt het voor mij gevoel alleen maar enger. Zoals de film Alien van Ridley Scott eens mooi als slogan had: “in de ruimte kan niemand je horen schreeuwen”. Dat zet voor mij al meteen de toon. Niet veel later baan je je als ingenieur Isaac Clarke een weg door het ruimteschip, met als doel om samen met je teamgenoten het schip te verlaten. Tussendoor doe je wat ingenieursdingetjes en kom je (scripted, maar toch) verschillende monsters tegen die je op allerlei creatieve – en gore – manieren kunt neutraliseren.

Daar heb je meerdere opties voor. Lekker schieten met wapens, maar ook andere middelen. En dat is maar goed ook, want ammunitie is niet echt in overvloed beschikbaar. Daar moet je op momenten dus redelijk spaarzaam mee omgaan. Gelukkig kun je tijdens je avontuur best wat geld vinden, waarmee je ammunitie, health, upgrademateriaal en nodes (upgradepunten) kunt kopen. Maar ook dat geld is beperkt natuurlijk, dus ook hier heb ik meer dan eens moeten nadenken over mijn keuzes en prioriteiten moeten stellen.

Ten slotte is alles systeemtechnisch ontzettend goed. Grafisch ziet het er schitterend uit met superveel oog voor detail, en ook qua performance draait alles oerdegelijk op 60fps. Hier en daar voelde ik wat frame-drops als er te veel gebeurde, maar dat gebeurde zo sporadisch dat je daar nooit echt last van hebt.

Demon's Souls (2009)

3,5
~ So the world might be mended. ~

Alvast excuses van te voren dat ik vaak de vergelijking aanga met Dark Souls, maar aangezien ik die eerder heb gespeeld, ben ik misschien toch een beetje verwend geraakt. Ik kan dit eigenlijk in één zin samenvatten: Dark Souls is een perfecte sequel die op vrijwel alle fronten beter is dan Demon's Souls, op originaliteit na. En dat laatste is eigenlijk het allergrootste compliment dat ik dit spel kan geven. Het fundament bouwen van iets relatief revolutionairs lijkt mij namelijk wat lastiger, en daardoor wellicht prijzenswaardiger, dan het eerdergenoemde fundament te perfectioneren. Het grootste deel van mijn pluspunten op de Dark Souls pagina geldt om die reden eigenlijk grotendeels ook voor Demon's Souls.

+ De moeder van de Souls spellen. De meeste pluspunten in Dark Souls, zie de desbetreffende pagina, vinden hier hun oorsprong.
+ Het karakteristieke gevoel van "altijd op je hoede blijven" verdwijnt nooit.
+ Het tempo ligt hier veel hoger dan Dark Souls, minder backtracking. Zowel een voor- als nadeel, want dit betekent dat...

- ... de speelduur ligt veel lager dan bij DaS. Waar ik daar dik 55 uur bezig was, staat de teller voor DeS nu op 'slechts' 17 uur.
- Technische problemen op de PS3, veel frame drops met mogelijk freezes als gevolg (het laatste viel nog mee, ik heb er maar één gehad).
- Het is vaak niet dat de bazen op zichzelf moeilijk zijn, maar dat het middeleeuwse varianten van bullet sponges zijn.
- Ik geef de voorkeur aan een samenhangende wereld als Lordran dan de losse levels van Boletaria.
- Geen mogelijkheid om armor up te graden (of ik moet het gemist hebben?), alleen wapens en schilden.
- Gelimiteerde item burden kan irritant zijn (in DaS was er geen limiet, alleen een equip load).
- Het einde is best een anticlimax. Na het bevechten van, of beter gezegd uit het lijden verlossen van een erg zwakke King Allant, krijg je zowat gelijk de end credits te zien.

Ondanks dat heb ik Dark Souls nou eenmaal eerder gespeeld en om die reden ben ik wellicht verwend geraakt door de verbeteringen die ze toen hebben doorgevoerd. Maar niettemin raad ik geïnteresseerden aan om eerst met Demon's te beginnen alvorens je verder gaat met Dark. Al is het alleen om beide spellen in hun geheel beter te waarderen.

Demon's Souls (2020)

3,5
Let strength be granted, so the world might be mended.

Na meer dan 10 jaar kun je inderdaad stellen dat Demon's Souls de (game)wereld heeft veranderd, of beter gezegd, heeft hersteld. Daar waar games rond 2009 steeds eenvoudiger dreigden te worden, in de zin dat alles voor je fijntjes werd voorgekauwd, deed Demon's Souls namelijk iets wat destijds uitzonderlijk was: spelers als homo sapiens zien en zelf dingen laten uitvogelen en ontdekken. Blijkbaar was zo'n ogenschijnlijk simpele filosofie redelijk revolutionair, want inmiddels is "Souls-like" een genre an sich. Dat hebben we te danken aan deze moderne klassieker, die in tussentijd wel een remake verdiende.

Het eerste dat opvalt, is hoe schitterend deze remake eruitziet. Bluepoint heeft echt geweldig werk geleverd door alle gebieden van Boletaria van een schoonmaakbeurt te voorzien. Zelfs een rottende plek van ziekte en verderf ziet er beeldschoon uit. Regelmatig heb ik echt m'n ogen uitgekeken en behoorlijk wat screenshots gemaakt. Volgens mij echt de grafisch meest indrukkende game die ik tot nu toe gespeeld heb. Ook op het gebied van prestaties was het een feest, want ik ben volgens mij echt een geen drop onder 60fps tegengekomen.

Maar verder dan dat likje verf is het niet gekomen. Qua gameplay en 'feel' is er over het algemeen nagenoeg tot niets veranderd. Dat kun je als een positief of negatief iets zien:

In positieve zin speelt het precies als het origineel, en aangezien dat altijd wel uitstekend was, is dat hier niet minder. De "moeder van Souls" noemde ik het het origineel eerder. Ondanks dat vervolgen zoals Dark Souls en Bloodborne dit op meerdere fronten hebben doorontwikkeld en verbeterd, is ook hier in Demon's Souls dat pure ontdekkingsgevoel aanwezig en geweldig uitgewerkt. Dat constant op je teentjes lopen en achterdochtig zijn, verveelt nooit en werkt ook in deze remake goed.

In negatieve zin betekent dit dat alle minpunten uit het origineel ook in deze remake zitten. Wat zijn dat dan?

Ten eerste zitten zo'n beetje alle oude bugs en glitches hier ook in, zoals bij de 'moeilijkste' baas uit het spel: de twee Maneaters. Tussen haakjes omdat de uitdaging niet zozeer bij deze waterspuwers zit, maar bij de beroerde AI die het geheel onnodig veel moeilijker maakt. Dát is het echte gevecht. Ironisch is dat je deze buggy bazen ook kunt verslaan met een andere set van bugs, namelijk het verstoppen van beiden en je vervolgens te richten tot één - terwijl de ander afgeleid voor zich uit staart.

Daarnaast zijn bepaalde ergernissen die ik over het origineel had, ook van toepassing op deze remake. Een voorbeeld hiervan is de item burden. Er is een reden waarom de vervolgen dit limiet eruit hebben gehaald en zich alleen beperkt hebben tot equip load (Dark Souls) of zelfs helemaal niks (Bloodborne). Deze remake heeft gelukkig wel de optie om items die je momenteel niet kunt oprapen, alsnog rechtstreeks naar je storage te sturen. Dat had het origineel niet. Heel storend is het niet, vooral niet met deze nieuwe feature, maar het maakt het geheel gewoon alleen omslachtiger.

Dat maakt dat mijn oordeel voor Demon's Souls - voor zowel het origineel als deze remake - eigenlijk hetzelfde blijft. Op een schitterend likje verf na, is deze remake namelijk exact dezelfde game als het origineel. In positief als negatief opzichte. Want Demon's Souls heeft een stevig en revolutionair fundament opgebouwd dat zelfs na ruim 10 jaar als een huis staat. Maar zo'n beetje alles eromheen is inmiddels vooruitgestreefd door de eigen vervolgen van FromSoftware, waardoor Demon's Souls op een aantal punten wat gedateerd overkomt - en dat geldt ook voor deze remake.

Deus Ex (2000)

Alternatieve titel: Deus Ex: The Conspiracy

4,5
DEUS EX - Every time you mention it, someone will reinstall it.

Drie jaar nadat ik Deus Ex: Human Revolution gespeeld heb en er ongelooflijk van genoten heb, is het eindelijk de beurt geweest aan het origineel. Ik heb het een jaar of twee geleden wel geprobeerd, maar ik kon maar niet wennen aan het gedateerde uiterlijk (inclusief New Vision) en dan vooral de waarschijnlijk zelfs voor die tijd matige gezichtsanimaties. Waarschijnlijk is dat gewoon iets typerend voor de series, want ook Human Revolution vond ik matige gezichtsanimaties hebben ten opzichte van andere games uit dezelfde periode. Ik ben in de afgelopen periode veel minder op het uiterlijk gaan letten en vooral kritisch onder de motorkap gekeken. En als je voorbij deze minpuntjes kunt kijken en gewoon kunt genieten van wat het wel goed doet, dan sta je voor een verrassing, want Deus Ex doet zó veel dingen goed.

Naast de erg overtuigende, sfeervolle wereld en de lastige problematiek die het spel schetst, is het ook qua gameplay weer erg wennen geweest. Dat is wat mij betreft het grootste pluspunt. De gameplay is vrijwel feilloos. Het is een aardige tijd geleden dat er geen speentje in mijn mond werd gestopt terwijl ik door middel van een grote pointer naar mijn volgende doelstelling werd geleid. In plaats daarvan krijg je gewoon een groot gebied waar je kunt gaan en staan waar je wilt, en dan is het aan jou om te kijken hoe je de klus wilt klaren. In het begin is dat nogal simpel gedaan, maar daarna zijn op veel momenten bepaalde gebieden alleen toegankelijk als je bepaalde upgrades en/of augs. Heerlijk level design. En gelukkig is er meer dan genoeg te customizen waardoor er eigenlijk voor ieder wat wils is. Tel daarbij de eerder genoemde pluspunten op en je hebt een topper.

+ uitstekend level design, meerdere wegen naar Rome
+ geen moment handjes vasthouden, gewoon lekker zelf de boel verkennen
+ dystopische toekomst en problematiek worden heel overtuigend weergegeven
+ leuk dynamisch verhaal dat eigenlijk nooit verveelt
+ keuze en consequenties
+ goeie sfeer en een nog betere soundtrack

- matige gezichtsanimaties (waarschijnlijk zelfs voor 2000 begrippen)
- matige/statische voice acting (behalve Bob Page, die vond ik echt goed)
- stomme AI (begrijpelijk voor die tijd)

Ik geef nog steeds de voorkeur aan het derde deel, maar ik kan nu veel beter begrijpen waar de meeste pluspunten daar vandaan komen. Voorlopig dikke 4* (8.5), en toekomstige speelbeurten met andere keuzes en op andere manieren te werk gaan, moet gaan uitwijzen of ik het met een halfje verhoog. Waarschijnlijk DX:HR binnenkort weer eens herspelen...

Deus Ex: Human Revolution (2011)

Alternatieve titel: Deus Ex: Human Revolution - Director's Cut

5,0
~ They're like ghosts. Always in the shadows, always hiding behind lies and proxy soldiers. ~

I never asked for this. Letterlijk. Want toen ik DX:HR eind 2012 voor het eerst speelde, had ik echt geen flauw idee wat ik kon verwachten. Na een paar minuten gameplay op YouTube te hebben gekeken, vond ik het wel een aardige shooter {kuch kuch} en vooral de futuristische setting sprak me erg aan. Dus ik had 'm gekocht om een leuk actiespel te spelen, niet wetend wat voor een heel ander spel eronder schuilde. Iets wat ik destijds voor simpel schietvermaak kocht, is al gauw uitgegroeid tot een ongelofelijke ervaring die me al een lange tijd is bijgebleven en nog lang zal bijblijven. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat ik toen 10 uur achter elkaar zat vastgekluisterd aan de PS3 (uiteraard met een kwartiertje of twee eet- en toiletpauze). De sfeer, de speelvrijheid en het alsmaar interessanter wordende verhaal; alles was perfect in balans.

Na een paar maanden geleden Deus Ex 1 voor de eerste keer te hebben gespeeld, was ik benieuwd of het (een negatieve) invloed heeft gehad op mijn eerdere ervaring met Human Revolution. Het eerste deel doet namelijk een paar dingen beter, waarvan de uitwerking van keuzes en consequenties het grootste relatieve pluspunt lijkt te zijn. Hoe dan ook, om die reden ga ik nu vaak de vergelijking met beide games maken.

+ Heerlijk level design, mag wat mij betreft zeker in één adem genoemd worden met DX1. Pas bij meerdere speelbeurten zie je de genialiteit van 't design. Ik kom steeds nieuwe dingen tegen.
+ Een futuristische en tegelijkertijd heel overtuigende wereld van bedrog en twee gezichten. Naar mijn gevoel zelfs iets beter dan deeltje 1.
+ Samenzweringen, samenzweringen en samenzweringen.
+ Heerlijke soundtrack en een zelfs nog betere cyberpunk sfeer.
+ Goedgevuld verhaal dat mij van de nek greep en nooit los heeft gelaten. Prima speelduur ook, +/- 35 uur (afhankelijk van je speelstijl) inclusief het grootste deel van de side quests.
+ Paar knipoogjes naar het origineel, leuk om te zien.
+ Prima AI. Niet fantastisch, maar het zorgt ervoor dat stealth niet al te makkelijk wordt.
+ Progressieve moeilijkheidsgraad waardoor je aangemoedigd wordt om nieuwe dingen te proberen en een beetje te experimenteren met je speelstijl.
+ Oh ja, en samenzweringen.
+ Pacifist/no-alarm runs zijn heel verslavend om te doen.

- Iets meer handjes vasthouden dan de voorloper (inclusief het uitschakelen van Object Highlights, Objective Locators en Cover/Takedown Prompts)
- Matige gezichtsanimaties (waarschijnlijk iets typerend voor de Deus Ex reeks)
- Keuzes lijken (in tegenstelling tot het eerste deel) niet voor grote consequenties te zorgen
- Misplaatste baasgevechten (althans voor de vanilla versie, Director's Cut is wat beter)
- Als onderdeel van de Director's Cut: The Missing Link. Verre van slecht, maar haalt het absoluut niet bij de algehele DX:HR ervaring.

Dit was mijn vijfde speelbeurt (vier keer op de PS3 en eerste keer Director's Cut op PC) en dit is zonder twijfel een van mijn lievelingsspellen geworden. Als DX4 nou de pluspunten van DX1 en DX:HR pakt en daar een mooi geheel van maakt, dan ga ik 't niet meer droog houden. Hopelijk heeft Eidos het weer in zich, want Thief (2014) was helaas nogal een (lichte) teleurstelling.

Deus Ex: Human Revolution - The Missing Link (2011)

3,5
~ Not as good, bratán. ~

Niet zo goed als DX:HR dus, verre van. Wat op papier een zeer interessant en vooral mysterieus oogpunt hoorde te zijn, wordt eigenlijk een beetje magertjes uitgewerkt. En dan heb ik het dus vooral op verhaaltechnisch gebied, want op het gebied van gameplay is het gewoon even goed als het basispakket van Human Revolution (al begin je dus met een respec van een groot deel van je augmentations).

Dit verhaaltje, wat op zich niet verkeerd is, voegt weinig tot niets toe aan het veel interessantere en intrigerende hoofdverhaal. Iets wat een goede DLC in mijn ogen juist moet doen. Op een cameo na van de Human Drones van 't Hyron Project is het eigenlijk een opzichzelfstaand verhaal dat eigenlijk niet heel veel boeit en al helemaal nooit even spannend wordt. In tegenstelling tot DX:HR dus.

Het speelde op zich lekker weg hoor, daar niet van. Maar om nou te zeggen dat het een must-have DLC is... Nee, vind ik niet. Het is maar dat ie inbegrepen is in de Director's Cut. Sterker nog, achteraf gezien had ik het liever niet geïntegreerd zien worden met het hoofdverhaal, want nu moet ik The Missing Link dus elke keer opnieuw spelen als ik een nieuwe speelbeurt van DX:HR start.

Deus Ex: Invisible War (2003)

Alternatieve titel: Deus Ex 2

3,0
Na een kleine vijftien uur kan ik zeggen dat dit een van de meest ondergewaarde spellen is die ik heb gespeeld. En uiteraard niet omdat het een briljant meesterwerk is, maar omdat hier ongelooflijk veel slechte dingen over verteld worden dat je er automatisch extreem lage verwachtingen bij krijgt. De werkelijkheid is wat mij betreft anders. Ondanks dat Invisible War niet echt in de buurt van DX1 en DX:HR komt, is er toch genoeg om je mee te vermaken.

Ook hier ligt de speelvrijheid hoog en kun je op diverse manieren je doelen bereiken. Weliswaar in iets mindere mate, maar ook hier is het mogelijk om het geweld niet te schuwen, of juist de schaduwen te bekleden, gebruik maken van je gadgets, etc. En in andere gevallen misschien zelfs meer speelvrijheid, omdat je telkens te maken hebt met diverse groepen. Luister je naar de ene groep, dan betekent dat vaak dat de andere groep zich tegen je kan verzetten vanwege tegengestelde belangen. En dat brengt vaak eigen voor- en nadelen met zich mee in de vorm van consequenties. Ten slotte vond ik het meer dan welkom dat er een vierde alternatief einde is als je het met niemand eens bent, want ik kon me nergens in vinden bij de eerste drie opties.

Wat betreft de minpunten vind ik het vooral erg jammer hoe klein alles aanvoelt. De ambitie lijkt er niet helemaal in te zitten. De levels zijn in verhouding piepklein en dat wordt erger gemaakt door de zeer frequente laadbeurten. De laadtijden zelf duren niet lang, maar het is irritant om telkens weer eens naar een laadscherm te staren waardoor je weer een seconde of tien uit je concentratie gehaald wordt. Ik begrijp dat de Xbox destijds technische beperkingen had, maar daarmee maak je 't spel wel een stuk minder vloeiend en daarmee minder leuk. Daarnaast vond ik de biomods niet echt bijzonder, alleen de Neural Interface was van onschatbare waarde als je het een en ander wilt gaan hacken. Ook de dialogen leken hier wat minder goed. Ik heb niet het gevoel gehad dat ik gesprekken kon sturen met mijn keuzes. In plaats daarvan was het vaak gewoon een infodump waar Alex dan vaak mee instemt of gewoon niks zegt. Kort gezegd, het grootste nadeel van DX:IW is eigenlijk het gebrek aan ambitie. Diezelfde ambitie waardoor het origineel zo geliefd is.

Puntsgewijs samengevat:

+ Ook hier weer aardig wat speelvrijheid, vooral met de verschillende partijen.
+ Veel keuzes te maken met diverse (al dan niet directe) consequenties.
+ Een alternatief einde mogelijk als je het met niemand eens bent (net als DX:HR).

- Kleine levels die ook nog eens vaak onderbroken worden.
- Laadtijden zijn om die reden erg frequent en vaak irritant.
- Weinig biomods en daarmee dus de mogelijkheid voor diepere aanpassingen.
- Dialogen kunnen niet tot nauwelijks gestuurd worden.
- Bugs en glitches hier en daar.
- Matige (gezichts)animaties en slechte voice acting (wederom iets typerend voor de reeks).

Deus Ex: Mankind Divided (2016)

Alternatieve titel: Deus Ex 4

4,0
_ I WON'T LET IT HAPPEN AGAIN _

Na het fantastische Human Revolution uit 2011 heb ik jaren uitgekeken naar een vervolg. Een kleine vijf jaar later is het eindelijk zover en ik heb Mankind Divided zojuist uitgespeeld. Achteraf gezien helaas niet perfect, maar absoluut wel een waardig vervolg. In dat opzichte dus gelukkig wel een heel andere overgang dan het origineel naar Invisible War.

Na een korte tutorial level in Dubai vertrek je naar Praag, de (helaas) enige hub van Mankind Divided. Het visuele design van de stad is ronduit schitterend, vooral 's avonds, en er is duidelijk veel tijd gestoken in het geloofwaardig maken van de donkere wereld na het Aug Incident. Ook tijdens missies ziet het er allemaal prachtig uit. De eerste indruk was dus uitstekend, vooral als het hoofdverhaal ook nog eens fantastisch begint met direct enkele grote namen uit het origineel. Wat dat betreft leken we dus meteen te springen waar Human Revolution eindigde. Helaas is dat een illusie, want niet ver erna kakt het qua verhaal nogal ernstig in. Op een gegeven moment lijkt het serieus of je gewoon willekeurige side quests aan 't doen bent.

Pas richting het einde wordt de draad weer opgepakt en wordt het allemaal weer interessant. Maar net wanneer je er dan wederom inzit, is de rit alweer voorbij. Het helpt ook niet dat vrijwel alle personages nauwelijks memorabel zijn, althans niet zoals Sarif, Pritchard, Faridah etc. dat waren in Human Revolution. Misschien heeft dat ook invloed gehad op het magere hoofdverhaal. Aan de andere kant, de side quests zijn gek genoeg vaak wel interessant en divers. Dus in dat opzichte lijkt het precies het tegenovergestelde van Human Revolution: daar was het hoofdverhaal fantastisch, maar de side quests vaak bedoeld als filler.

Ondanks dat het verhaal dus niet altijd een groot succes is, ligt dat op het gebied van gameplay wel anders. In dat opzichte is het gewoon Human Revolution 2.0 met nog meer opties, nog meer keuzes, nog meer vrijheden en nog meer van alles. Er is veel mogelijk. Vooral de Icarus Dash is voor mij een gamechanger. Voor degenen die bekend zijn met Dishonored, Icarus Dash doet eigenlijk precies hetzelfde als Blink. En dat is superhandig aangezien Mankind Divided vooral heeft gewerkt aan de verticality, waarbij levels (naast horizontaal) ook verticaal naar boven ontworpen zijn, waarbij je nóg meer opties hebt om missies te klaren.

SAMENGEVAT

+ Prachtig visueel design, het ziet er schitterend uit.
+ Level design is uitstekend en flexibel, veel verkenning.
+ Wederom een fantastische soundtrack.
+ Icarus Dash is een gamechanger.
+ Leuke en gevarieerde side quests.
+ Veel keuzes en consequenties.
+ Er wordt veel naar het origineel toegewerkt.
+ Prima tijdsduur (ik deed er 39 uur over).
+ Verhaal begint (en eindigt) erg interessant,

- ... maar kakt ertussen grotendeels in.
- Personages zijn minder memorabel.
- Slechts één stad te verkennen.
- Aardig wat bugs en glitches (PC).

Ik neig naar 4,5 sterren, maar voorlopig 4* (8,5) door het teleurstellende en abrupt eindigende verhaal. Waarschijnlijk een halfje omhoog als de nasmaak weg is.

Diablo III (2012)

3,0
3bdelilah schreef:
Eergisteren voor een prima prijsje weten te kopen, en ik heb zojuist de Skeleton King verslagen en The Stranger naar New Tristam gebracht. Nou, ik.... wij, mijn broertje en ik. Vind 'm tot nu toe wel tof, maar ik ben er nog niet helemaal over uit of dat de verdienste van Diablo III is, of het feit dat het een co-op game is. Want elke co-op game is leuk. Wat mij betreft dus nog te vroeg om er wat zinnigs over te zeggen, maar ik denk wel dat ik me hier aardig mee zal vermaken. Vooral vanwege het looten enz.

Ik vind tot nu alleen wel dat het je erg makkelijk wordt gemaakt dat je telkens weer op precies dezelfde plek oneindig kunt herrijzen als waar je was doodgegaan. Het enige waar dit dus blijkbaar niet kan, is tijdens baasgevechten. Want dan wordt je naar de laatste checkpoint gestuurd als je allebei tegelijk doodgaat. Ik vind het ook jammer dat er hoge klassenrestricties zijn, ik heb bijv. Demon Hunter gekozen omdat ie mij wel tof leek. Maar blijkt nu dus dat hij ook echt alléén ranged weapons kan gebruiken, geen melee. Ach ja, mijn broertje heeft voor Barbarian gekozen, dus daar compenseren we elkaar mee.


Bizar om mijn oudere post uit 2014 zo te lezen. Heb ik echt helemaal geen herinnering meer van, lol.

Toch lijk ik in de afgelopen acht jaar dus niet echt van gedachten te zijn veranderd. Diablo III is een gave loot-based actiegame, maar wordt op een gegeven moment nogal eentonig. Door de loot wordt het geheel een beetje fris gehouden, maar halverwege beginnen de bazen vooral aan te voelen als middeleeuwse varianten van bullet sponges. Dat kan nogal saai zijn.

Met de Lord of Terror himself was ik zo'n kwartier bezig, zonder ook maar een seconde in problemen te komen (aangezien je HP sneller regenereert dan hij jou aan schade toebedeelt), maar zijn HP was gewoon zo ontzettend hoog dat je bijna een halfuur lang aan het hakken bent en je skills aan het spammen bent. Zit echt 0,0% gedachte of ook maar een klein beetje strategie in.

Dat gezegd hebbende is Diablo III toch leuk tijdverdrijf, maar op de loot-based gameplay na is er mijns inziens eigenlijk vrij weinig om over naar huis te schrijven. Wel props voor de PS4-versie. Speelt geweldig met een controller en ook qua prestaties is het heerlijk soepel ondanks alle chaos en actie.

Nu op naar Reaper of Souls.

Disco Elysium (2019)

Alternatieve titel: Disco Elysium: The Final Cut

5,0
- Real darkness has love for a face. -

Vooraf heb ik me vooral laten leiden door lof over het schrijfwerk en de speelvrijheid, maar verder wist ik eigenlijk niks over Disco Elysium. Wat dat betreft ben ik er dus vooral blind ingestapt. Achteraf bleek dat de juiste keuze, want man o man, wat een geweldige ervaring is het geweest!

Het allergrootste pluspunt zit 'm in die speelvrijheid. Dat lijkt in de gamesindustrie beetje een loze term die al eerder door talloze ontwikkelaars op allerlei games is geplakt, maar hier lijkt écht overal en met elke keuze rekening gehouden te worden. Zelfs met superkleine oppervlakkige dingen, eerdere (zelfs onbelangrijke) acties, en wat je allemaal in je inventory hebt. Het feit dat er schijnbaar ruim een miljoen woorden aan dialoog geschreven (én opgenomen) zijn, zegt al enorm veel. De helft daarvan is alleen al je eigen gedachten!

De wereld is complex, de geschiedenis is uitstekend uitgediept en doordat het parallellen met de onze heeft, vond ik het ook reëel en natuurlijk aanvoelen. Mensen hebben het moeilijk en ervaren hun eigen verdriet, dat je soms met losstaande zaken kunt proberen op te lossen. Maar als alcoholistische en depressieve detective met geheugenverlies gaat dat soms net zo goed als je verwacht. Je kunt jezelf ook op een andere manier profileren, bijvoorbeeld als een revolutionaire communist, centristische liberaal, markt geobsedeerde kapitalist of een racistische fascist. Dat opent het al open spel in nog meer manieren en biedt daarmee nog meer vrijheid aan de speler.

Wat de gameplay betreft: voor een isometrische RPG die precies als een standaard isometrische RPG speelt, zit er toch één fundamenteel groot verschil: Disco Elysium kent geen combat. Letterlijk. Je loopt, praat, luistert en leest veel. Heel veel lezen. Alles gebeurt via interacties en gesprekken. Dat combat helemaal niet aanwezig is, was voor mij eigenlijk een verrassing. Daar ben ik pas na een paar uurtjes achter gekomen, en op dat moment wist ik niet echt wat ik ervan moest vinden. Maar die gewaagde beslissing pakt heerlijk uit.

Het enige ietwat jammere dat mij nu snel te binnen schiet, is dat de speelduur redelijk aan de lage kant ligt. Althans voor een RPG. Ondanks dat ik rustig mijn tijd heb genomen en alles gedaan heb wat ik heb kunnen doen, deed ik er 'slechts' een uurtje of 23 over om de end credits te zien. Daar tegenover staat dan weer wel een hoge replay-value, want met de keuzes die ik in deze eerste run gemaakt heb, denk ik dat ik amper een kwart van Disco Elysium heb ervaren.

Dishonored (2012)

5,0
Even een wat uitgebreidere review. Paar weken terug weer eens uitgespeeld, deze keer op lethal. Ook (vaak) gewoon stealthy, daar niet van, maar deze keer dus kelen doorsnijden en de daar bijbehorende High Chaos. Ben zelf van de non-lethal, maar ik heb die duistere kant ook willen ervaren. En dat heb ik dus gedaan.

Man, man, man. Overall speaking, wat een spel. Als ik mijn reactie van anderhalf jaar of zo terug lees, krijg ik de rillingen over m'n lijf van plaatsvervangende schaamte. Was destijds namelijk niet helemaal duidelijk hoe ik 't moest spelen, je wordt hier dus op het gebied van gameplay niet echt bij je handen gepakt. Tuurlijk, je krijgt één keer een venster met bepaalde info, maar meer dan dat krijg je niet.

Dit is zo'n type game die voor mij persoonlijk telkens beter wordt als je 'm opnieuw speelt. Niet dat 't zo'n verhaaltechnisch ingewikkeld of uitgebreid spel is, is qua story telling juist heel lineair en niks speciaals. Maar juist in dit soort spellen vind ik dat goed passen, het richt zich zowat puur en alleen op gameplay en sfeer. Máár je hebt wel meerdere manieren om tot je doel te bekomen, zij het als een schaduw of een spoor van vernieling. Als een geest blinken over de daken, terwijl je kijkt naar nietsvermoedende bewakers die patrouille lopen. Heerlijk! Daarnaast zijn de twee Daud DLC's, waar ik verder niks over zal zeggen (zie hun respectievelijke topics), ook erg goed.

Als ik twee nadelen zou moeten bedenken, dan is 't wel dat het verhaal best weinig om het lijf heeft. Nogal een cliché verhaal, niks speciaals maar ook absoluut niet slecht. In verhouding met de rest van 't spel was dat gewoon een beetje... mua. Daarnaast best kort, waarschijnlijk een uurtje of 8/9? Maar de replay value vind ik persoonlijk dus wel erg hoog. Voor de rest alleen maar lof. Gameplay vond ik weer eens belachelijk leuk en verslavend, sfeer van Dunwall is top en het design is zoooo mooi. Ik denk serieus dat dit het mooiste design is dat ik ooit heb gezien, vooral de (concept) arts van de personages zien er echt ruw uit.

Voor mij persoonlijk samen met Deus Ex HR en Skyrim ver, ver en heel ver boven alle games van deze generatie. Dat Arkane nog een deeltje mag uitbrengen en dat ik daar deze keer wél meteen inzit (deze keer graag wel een iets langere speelduur, s.v.p). De lat is hoog gelegd voor Dishonored 2, heel hoog. Kaldwin's Bridge hoog.

Dishonored: Death of the Outsider (2017)

3,5
- One last job -

Op zich een leuk tussendoortje inderdaad, maar als (voorlopige) afsluiter van de series toch een beetje teleurstellend. Qua gameplay is het net zo heerlijk als Dishonored 2, maar je hebt minder krachten tot je beschikking, die niet te upgraden zijn, en daarmee dus minder variatie in de gameplay. Verder, zoals Shinobi zei, worden twee locaties opnieuw gebruikt (een keer overdag en een keer 's avonds), terwijl een andere locatie geknipt is van een grotere locatie uit Dishonored 2. Daarmee heb je dus eigenlijk maar drie originele levels, waarvan ik de laatste eigenlijk nogal vervelend vond.

Qua verhaal stelt het helaas ook een beetje weinig voor. Wat op papier een spannend uitgangspunt moest zijn, het jagen op de Outsider met Daud, is niet optimaal uitgewerkt. Ik vond het sowieso jammer van het achtergrondverhaal van de Outsider in Dishonored 2, maar hiermee wordt al helemaal niks aan de verbeelding overgelaten. Daarmee is een uiterst interessant personage uit Dishonored 1 zo'n beetje helemaal van mysterie beroofd.

Ondanks dat ik dus redelijk wat te klagen heb op narratief gebied en de variatie van levels, is de gameplay toch weer ouderwets heerlijk en werkt de stealth goed. Om die reden toch een dikke 3,5*.

Dishonored: The Brigmore Witches (2013)

4,5
Verlossing of duisternis?

Daud, wauw. Wat een character. Dat Michael Madsen 'm ook nog eens inspreekt, maakt het helemaal af. Zonder twijfel mijn meest favoriete personage van Dishonored. Alle voordelen van The Knife of Dunwall zitten hier ook in, dit deel is zoals ik al verwacht had inderdaad zelfs wat beter. Daar waar ik in TKoD alleen één setting echt eruit vond springen, vond ik ze hier allemaal stuk voor stuk heerlijk (heel misschien op de riolen waar je de heksen tegenkomt na). Pull is in theorie ook een nuttige Power, alleen heb ik 't verhaal uitgespeeld op Ghost en Clean Hands, dus ik heb het alleen gebruikt om consumables van ver te pakken.

Het einde kon je min of meer natuurlijk verwachten, afhankelijk van je Chaos wordt je bespaard of geëxecuteerd door Corvo. In een perfecte wereld had ik het alleen ook meer op z'n Ghost gezien. Dat je als Daud zijne dan in zijn kamer/kantoor zit en op Corvo aan het wachten bent. Je wacht en wacht en wacht, maar hij komt helemaal niet. Je verwacht niet meer dat Corvo vandaag komt, dus je doet wat Daud normaal doet en hij wilt een of andere deur openmaken, maar.... je sleutel is weg! En dan vind je een briefje in zak van Corvo (zoals in het hoofdverhaal ook, letterlijk en figuurlijk, de nonlethal manier is: "Send Daud a message").

Maar dat mag de pret niet bederven. Top DLC en ik heb me geen seconde verveeld! Ik durf zelf zover te gaan dat ik het beter dan Dishonored zelf zou vinden als Daud's verhaal gewoon een volwaardig Dishonored 2 was. Dat is wat mij betreft dus het enige "nadeel", dat het een DLC is.

Dishonored: The Knife of Dunwall (2013)

4,0
Na Dishonored gisteren voor de derde keer te hebben uitgespeeld (deze keer op High Chaos), ben ik meteen met met The Knife of Dunwall op Elite difficulty begonnen. Was weer even wennen om non-lethal te spelen, maar ik had de smaak halverwege de eerste missie al gelijk te pakken. Vervolgens missie 2 en 3 allebei Didn't Kill Anyone en Ghost gehaald.

Erg aangename DLC, vooral aangezien Daud bij uitstek een van mijn meest favoriete characters was in Dishonored. Mooi om alles door zijn ogen te zien, zijn motieven enz. Is ook even wennen dat Daud in tegenstelling tot Corvo wél met stem reageert op anderen, haha. Blink is hier trouwens echt goed uitgebreid naar mijn mening, dat de tijd stil staat terwijl je je Blink aan het opladen bent, is een leuke verrassing. En de snelheid ook, pffff, heerlijk (of dat lijkt hier maar zo aangezien tijd gewoon doorgaat bij Corvo's Blink).

Qua level design vond ik vooral Mission 2 echt heerlijk, ik houd van dat soort open ruimte levels. Mission 1 vond ik wat minder speciaal, maar ook gewoon prima. En aan de ene kant was de setting van Mission 3 jammer (hebben we met Corvo immers al gezien, maar blijft toch weer leuk om het door Daud's ogen te zien). Een minpuntje vond ik ook de samenvoeging van Dark Vision en The Heart, want soms kun je heel moeilijk zien (o.a. door lichtere omgevingen) waar nou Runes of Bone Charms zitten. Pas als je in de buurt bent, zie je waar ze precies zijn.

Op naar The Brigmore Witches op Master Assassin difficulty, volgens velen wat beter dan dit deeltje. Ik ben benieuwd!

Donkey Kong Country Returns (2010)

Alternatieve titel: Donkey Kong Country Returns 3D

4,0
De afgelopen twee weken ben ik hier op een rustig tempo doorheen gegaan. Ben 't zeker eens met Kevin. Heerlijke platformer die beetje bij beetje steeds pittiger wordt, maar gelukkig geen cheap shots waardoor je je controller stuk wilt gooien. Het pittige zit 'm vooral in het verzamelen van die collectibles die je soms aardig wat levens kunnen kosten. In dat opzichte een perfecte balans en voor zowel "casuals" als "hardcore" goed te spelen. Een ietsiepietsie klein beetje frustratie kwam door het eindgevecht (vooral wanneer hij vuur begint te spugen), maar dat lag dan vooral aan mij.

Een klein minpuntje vond ik dat je de Wiimote moest shaken om te rollen. Soms naam hij die bewegingen enz. niet waar, maar da's geen dealbreker. Nu de komende week weer op een rustig tempo verder met de resterende letters, puzzelstukjes en de zojuist vrijgespeelde Golden Temple. Met de shitload aan Banana Coins moet dat wel lukken.

Donkey Kong Country: Tropical Freeze (2014)

4,5
En ruim een half jaar terug zei ik nog dat dit geen system seller was voor mij, {diepe zucht}. Uiteindelijk toch wat geld over gehad en vanwege Smash 4 dan toch vroegtijdig een Wii U gehaald, met DKC:TF meteen als eerste spel omdat ik veel heb genoten van DKCR op de Wii. En jawel, hoor. Als je de centjes kunt missen, is dit absoluut wel een system seller. Genoten van DKCR? Dan is dit verplichte kost. Het enige "nadeel" is dat TF misschien niet heel erg veel nieuwe dingen introduceert t.o.v. Returns, maar het is niet voor niets een sequel (anders was 't wel een nieuw spel of nieuwe IP). Maar op vrijwel elk ander front is ie namelijk op z'n minst gelijkwaardig aan de voorloper op Wii, als het op een paar aspecten al niet de betere is.

Qua gameplay speelt het namelijk identiek hetzelfde, wat een voordeel is aangezien Returns heerlijk speelde. Een groot (en positief) verschil is dat je nu niet meer hoeft te schudden om te rollen, bij Returns kon dat soms voor een beetje frustratie zorgen. Daarnaast zitten er met Dixie en Cranky twee nieuwe speelbare personages die de algehele gameplay wat frisser laten aanvoelen. Verder zit er net als DKCR een heel goede balans tussen toegankelijkheid en uitdaging. De letters en puzzelstukjes zijn niet verplicht, maar daar zit de uitdaging 'm juist in. Ook hetzelfde prachtige visual en level design, maar dan natuurlijk in HD, wat het nog mooier maakt, en de heerlijke soundtrack. Returns klonk al lekker, maar damnnn, Tropical Freeze klinkt fantastich. Ik ken David Wise verder niet, maar schijnbaar was hij ook verantwoordelijk voor de muziek van Rare's trilogie, en je hoort meteen dat hij wel weet wat hij aan het doen is. Dat moment in wereld 6, als je weer terugkeert naar Donkey Kong Island onder begeleiding van zijn magische Snowmads' Island Theme (van de Launch Trailer). Pfff, heerlijk. Maar ik denk dat mijn lievelingslevel dan toch 6-6 Cliffside Slide is, perfecte combinatie van snelheid en uitdaging, prachtig silhouet design en natuurlijk zijn muziek.

Ik heb de Rare trilogie nooit in hun oorspronkelijke tijd gespeeld (Nintendo's old-school 2D Mario's ook niet), maar als ik het huidige DKC van Retro vergelijk met Nintendo's NSMB, dan weet ik het wel, hoor. DKC Returns en Tropical Freeze vind ik aanzienlijk beter, voor mij zijn het de piek van het 2D platform genre. Al ben ik er nog niet helemaal over uit welk deel ik beter vind, ik lijk naar TF te neigen.

Tot dusver mijn GOTY van 2014. En nu op een rustiger tempo lekker verder met het verzamelen van de resterende puzzelstukjes en lettertjes.

Dragon Age II (2011)

Alternatieve titel: Dragon Age 2

3,0
In anticipatie op Dread Wolf ben ik de Dragon Age reeks zo'n beetje voor het eerst aan het spelen. Origins vond ik 10 jaar geleden helemaal niks (toen 1.5* op de PS3), maar eerder dit jaar heb ik het een nieuwe kans gegeven en dat was toch alleraardigst. Ditmaal op de PC met een score van 3.5* waarbij ik mezelf wel zie de score te verhogen in eventuele toekomstige playthroughs. Bij lange na niet perfect, maar toch leuk tijdverdrijf met een heerlijk gevechtssysteem waar ik gemakkelijk een uur of 70 in wist door te brengen.

Dan is natuurlijk deeltje 2 aan de beurt. Destijds 10 jaar geleden blijkbaar 2* voor de PS3-versie gegeven (dat zal nu wel verhoogd worden), maar toen heb ik dat waarschijnlijk al snel opgegeven, want ik herinner me er niks meer van. Nu gok ik dat ik halverwege de tweede act ben en ondanks dat het vechten lekker soepel en responsive is, lijkt de rest het echt niet te halen bij Origins. Op het gebied van gameplay, character customization en verhaaltechnische dingetjes is er zóveel weggeschrapt.

Alle gear die je bijvoorbeeld vindt, is alleen bestemd voor Hawke en kun je niet jouw teamgenoten laten dragen. Er is geen tweede load-out waarmee je jezelf of je teamgenoten van kunt voorzien, wat ik altijd handig vond als je tijdens het vechten plotseling van strategie wilde veranderen. Ook het level design laat veel te wensen over. Naast het feit dat veel levels behoorlijk lineair zijn, worden deze ook nog eens vaak hergebruikt. Verder is het dialoogwiel erg beperkt in de zin dat je vaak niet precies weet wat Hawke gaat zeggen. Dan klik je op een optie en dan komt het er toch heel anders uit dan je vooraf verwacht had bij het lezen van het dialoogwiel. Ten slotte stelt het verhaaltechnisch ook weinig voor. Ik dacht dat het verhaal van Origins mij al koud liet, maar dat van deeltje 2 wil al helemaal niet vlotten. En ik ben al halverwege de tweede act.

Kort gezegd, veel role-playing elementen die Origins juist hartstikke goed deed, zijn hier om wat voor reden dan ook verdwenen dan wel vervangen door iets inferieur. Doet me denken aan de overgang van Mass Effect 1 naar 2, maar ondanks het verdwijnen van role-playing elementen aldaar was Mass Effect 2 gewoon een fantastische game.

Op zich vermaak ik me prima met Dragon Age II dus ik ga er lekker mee door, maar tot nu toe komt 'ie niet echt in de buurt van Origins.

Dragon Age: Inquisition (2014)

3,5
2023 is voor mij echt het jaar van Dragon Age gebleken. Begin dit jaar Origins uitgespeeld en een paar maanden geleden het tweede deel. Nu kan ook Inquisition van het lijstje gestreept worden. Net als de eerdere delen is het ook deze keer bij mij beetje een gemengd gevoel.

Verhaaltechnisch vind ik het wederom niet echt uitblinken, maar dat ligt nu volgens mij vooral aan de missiestructuur. Dat is over het algemeen namelijk nogal eentonig. Aan het einde van de rit is me welgeteld één missie echt bijgebleven: Wicked Eyes and Wicked Hearts. Ondanks dat het qua uitwerking wat beter kon, vond ik de opzet en het idee erachter eigenlijk wel gaaf. Verder dan dat vond ik Inquisition verhaaltechnisch eigenlijk nauwelijks zichzelf uitdagen. Alsof men daar gewoon een lijstje aan het afwerken was en het allemaal wel prima vond.

Dat merk je vooral aan de side quests. Het merendeel hiervan bestaat uit ongeïnspireerde, MMO-achtige fetch quests die precies 0,0 toevoegen aan het geheel. Als er ergens een lijstje zou zijn van games die de speelduur kunstmatig oprekken, dan zal Inquisition vast ergens bovenaan staan. Verhaaltechnisch is het gewoon dertien in een dozijn, terwijl BioWare ons wel verrast met een post-credit scene van een teamgenoot waarmee het verhaal wél super interessant had kunnen zijn. De materie is er dus blijkbaar wel, maar om de een of andere reden wordt daar nu veel te weinig mee gedaan.

Daar staat tegenover dat het qua combat weer lekker solide is en dat de mooie, gevarieerde omgevingen nu wél meer uitnodigen tot verkennen. Dat had ik bijvoorbeeld een stuk minder bij Origins, dat op momenten visueel behoorlijk drab en on-fantasy oogde. Om maar te zwijgen over het tweede deel. Maar Inquisition doet dat dus wel goed. Zo goed zelfs dat ik bijna vergeet het Power-systeem te benoemen. Dat is een systeem waarmee je missies alleen met punten kunt ontgrendelen. In feite wordt je daarmee gedwongen om missies te doen of gebieden te verkennen waar je misschien helemaal geen zin in hebt. Op papier nogal een idiote beslissing, maar door de vele gevarieerde gebieden en het daarbij horende verkenningsgevoel is dat voor mij niet echt een issue geweest. Als je een beetje verkent, komt die Power echt vanzelf.

Als ik dit zo teruglees, doet Inquisition eigenlijk veel dingen niet goed. Maar de kern is gewoon meer dan solide genoeg dat ik er toch zo'n 60 uur in heb kunnen vertoeven. Nu is het de beurt aan de DLC: te beginnen bij Jaws of Hakkon en The Descent, om vervolgens te eindigen met Trespasser. Ondanks dat ik misschien niet de grootste Dragon Age fan ben, heb ik - gezien de cliffhanger van Inquisition - toch stiekem zin in Dread Wolf, het vierde deel.

Dragon Age: Inquisition - Trespasser (2015)

4,0
Na Inquisition en de eerste twee DLC gespeeld te hebben, en deze als leuk tijdverdrijf ervaren te hebben maar niet veel meer dan dat, is Trespasser een beetje als donderslag bij heldere hemel gekomen. Verhaaltechnisch gezien heeft Dragon Age het namelijk zowaar voor elkaar gekregen om mij van begin tot eind te boeien. De vlag kan uit!

In Trespasser - dat zich twee jaar na de gebeurtenissen van het hoofdspel afspeelt - komen we meer te weten over een teamgenoot van de Inquisition dat ons aan het einde van het spel plotseling verlaat. In die twee jaar heeft dit teamgenoot het aan de stok gekregen met een berucht krijgsvolk, waardoor de Inquistion meegesleurd wordt in een conflict waar wij niks van afweten, laat staan betrokken bij zijn. Naar mate het verhaal vordert, vinden er onthullingen plaats die verregaande gevolgen hebben voor Thedas en die de toon zetten voor Dragon Age 4.

Daartegenover staat, helaas, dat Trespasser verzaakt in precies datgene wat Inquisition en Jaws of Hakkon juist zo goed deden: het verkenningsgevoel met grote, gevarieerde omgevingen. Op dat gebied is Trespasser namelijk onkarakteristiek linear. Meer dan normaal loop je door veredelde gangen en is er nauwelijks ruimte om naar hartenlust te verkennen, vooral richting het einde.

Dat gezegd hebbende heeft het mij verhaaltechnisch toch behoorlijk enthousiast gemaakt voor het vervolg, waardoor ik wat makkelijker over deze minpunten heen kan kijken. Dit jaar is waarlijk het jaar van Dragon Age voor mij gebleken, waarin ik - verspreid over de drie games en de daarbij behorende expansions en DLC - zo'n 200 uur in Thedas geploeterd heb. En met Trespasser eindigt dit Dragon Age jaar, zoals de Engelsen mooi zeggen, op een hoge noot.

Dragon Age: Origins (2009)

3,5
Zo'n 10 jaar geleden speelde ik Dragon Age: Origins op de PS3 en ik kan me herinneren dat ik het een absolute schijtgame vond. Nou weet ik niet hoe de PS3-versie zich verhield tot de andere versies, maar aannemelijker is waarschijnlijk dat ik destijds meer bekend was met actie-RPGs (zoals een Elder Scrolls) en nog niet echt thuis was in dit soort "tactische" post-D&D RPGs.

Na 10 jaar is het me wel veel beter bevallen (ditmaal op de PC), maar tot mijn all-time favorieten zie ik Origins nog niet behoren. Ondanks dat de wereld rijk aan lore is en overduidelijk over is nagedacht, kon het me persoonlijk niet echt trekken. Naar mijn mening oogt de hele wereld van Ferelden als een stereotype, onoriginele fantasie met elven, dwergen, orks, demonen en magie. Dan vind ik dat BioWare een veel interessantere, levendige wereld heeft geschapen met Mass Effect. Daarnaast vind ik de wereld ook visueel saai ogen: eentonig en over het algemeen nogal kleurloos. Het visueel design spreekt niet echt tot de verbeelding, iets wat in zo'n fantasie eigenlijk niet zou moeten ontbreken.

Desalniettemin heb ik toch zo'n 50 uur doorgebracht in Ferelden en dan doe je als game toch wel íéts goed zou je denken. En dat is ook zo. Met name het vechten en de verhaaltechnische dingetjes ben ik goed over te spreken.

Het gevechtssysteem werkt bijvoorbeeld goed, is voldoende uitgediept en biedt veel ruimte tot aanpassing en speelvrijheid. Maar op momenten kan dit alleen wel nogal eentonig en soms frustrerend worden, vooral richting het einde wanneer je regelmatig overrompeld wordt door vijanden. Verhaaltechnisch zijn keuzes en consequenties ook mooi uitgewerkt. Keuzes die je maakt hebben niet alleen directe gevolgen, maar zorgen vaak ook voor interactie tussen jouw team en de individuele personages. Regelmatig liggen ze met elkaar in de clinch of geven zij hun kijk op een bepaalde situatie. Dat is inmiddels wel echt klassiek BioWare, maar blijft toch gaaf om te zien.

Op naar Dragon Age II, dat volgens veel fans een stuk minder is, om vervolgens te eindigen met Inquisition en tegen die tijd Dreadwolf.

Dragon's Dogma (2012)

3,0
_ Even in numbers, a weakling is a weakling still _

Die in-game quote is eigenlijk zo'n beetje hoe ik dit spel kan samenvatten. Ondanks dat Dragon's Dogma een aantal dingen hartstikke goed doet, zijn er net zoveel zaken die het in mijn ogen fout doet. Voor elk pluspunt lijkt wel een substantieel minpunt te ontdekken. Desalniettemin is mijn ervaring nu veel beter. Ik heb 'm destijds op de PS3 geprobeerd en toen vond ik de wereld oersaai, maar de technische aspecten waren dusdanig onverdraaglijk dat ik ermee kapte (1,5*). In dat opzichte is de pc versie dus zonder twijfel de definitieve versie. Laten we dus met de pluspunten beginnen.


Het sterkste punt van Dragon's Dogma is zonder twijfel de retegave en flexibele combat. Zelfs bij een relatief "saaie" class als een vechter met een zwaard en schild had ik het erg naar mijn zin. Van te voren wist ik al dat DD veel aanvallende skills had, maar tot mijn (positieve) verbazing ook aardig wat defensieve skills. Daardoor verveelden de gevechten nauwelijks, of je nou tegen een draak vecht of een bende van zwakke goblins. Een ander sterk punt is dat alles goed gebalanceerd lijkt te zijn. Ik heb daardoor nog even geëxperimenteerd met andere klassen en op het eerste oog waren die ook erg flexibel en leuk om mee te spelen. Ik was een Fighter, mijn main Pawn een Mage, en vaak ging ik nog voor een Warrior (tank) en een Ranger als extra pawns, waardoor ik het gevoel had dat alles prima gebalanceerd is.

Ik ben ook aangenaam verrast hoe lekker DD draait op de pc (al wordt later duidelijk waarom). Met mijn nogal bescheiden mid-end PC (R9 280X and i5 4670K) zat ik het grootste deel van mijn tijd op een soepele 60fps op 1440p. Vooral die downsample gaf de wereld van Gransys een extra "oomph" waardoor alles er lekker slick uit zag. Op momenten zelfs schitterend, met al die dichte bossen en veel gras en groen. Er zijn maar weinig spellen waar ik zo veel screenshots gemaakt heb als in Dragon's Dogma. Die mooie wereld stimuleerde de verkenning, waardoor ik dus op mijn luie gemak rustig rondliep, op zoek naar gear en andere geheimen, in plaats van het snel afwerken van missies.


Ondanks dat Gransys er soms schitterend uit kan zien, voelt de wereld zelf eigenlijk dood aan. Afgezien van vijanden die je onderweg tegenkomt, gebeurt er weinig in de wereld. Op momenten erg weinig. Vrijwel alle NPCs die je door het land ziet lopen, zijn Pawns die je kunt inhuren. Verder hebben ze geen enkel nut. Daardoor voelde het hoofdverhaal met de draak eigenlijk maar erg mager aan, want aan de wereld zelf is zijn aanwezigheid nauwelijks te merken. Sterker nog, zelfs iet relatief kleins als de Salvation (een groep fanatiekelingen) is veel meer en veel dringender aanwezig en merkbaar te voelen in de wereld. Dat kan ik niet zeggen van Grigori (al vond ik hem wel een goede personage). Er zijn een paar scripted gebeurtenissen waarbij je zijn aanwezigheid echt voelt, maar naar mijn mening is dat te weinig. En laat me alsjeblieft niet beginnen aan de meeste side quests (fetch, fetch, kill, kill) en personages (net zo memorabel als mijn sok). Dat maakte het concept van de "beloved" alleen maar belachelijker. Ik zal geen spoilers verklappen, maar omdat ik een paar boeken dumpte bij een of ander willekeurig personage (was benieuwd wat er zou gebeuren), besloot het spel dat dit mijn "geliefde" was. Wat daarop volgde was zowel hilarisch als tenenkrommend slecht, haha.

Mijn andere minpunten zijn wat minder dringend. Want ondanks dat DD lekker draait op pc's, is het wel een directe port met nauwelijks tot geen extra opgepoetste zaken. Denk bijvoorbeeld aan slechts één (!) save slot. Om het allemaal erger te maken, wordt deze ene save gebruikt voor ZOWEL automatische als handmatige saves. Dus een checkpoint zal opslaan over jouw handmatige save. Het is mij een raadsel waarom dit überhaupt in de console versies zat, maar dat ze niet de moeite gedaan hebben om dat op de pc te fixen is wel jammer. Datzelfde zie je ook bij de UI, een slechte en onhandige UI die niet pc-vriendelijk is. Vooral als je je inventaris vaak aan het checken of quests aan het nalezen bent. Micromanagement is niet te doen.


SAMENVATTING

+ Het speelt heerlijk weg, mede dankzij de fantastische combat.
+ Draait lekker op pc's, 1440p 60fps op mijn toch wat bescheiden pc.
+ Prima support op Nexus Mods, zowel grafisch als gameplay mods.
+ Het verkenningsgevoel zat er goed in, heb veel rondgelopen.
+ De wereld kan er schitterend uit zien, veel bossen en ander groen, maar...

- ... de wereld van Gransys voelt eigenlijk dood aan.
- Het verhaal is oninteressant met weinig tot geen impact in de wereld.
- Het concept van de "beloved" is heel onzinnig.
- Side quests zijn zo'n beetje verschrikkelijk, waarvan de meeste fetch quests.
- De lore is middelmatig, er wordt te weinig uitgediept.
- Memorabele personages op één hand te tellen, de rest ben je meteen vergeten.
- Een (!!!) save slot, zowel voor handmatige en automatische saves (checkpoints).
- Hoewel 'ie lekker draait op de PC is het voor de rest een directe port. Zo ook dezelfde onhandige UI etc.


OORDEEL

Uiteindelijk komt het allemaal neer op wat je nou allemaal zoekt in een RPG. Hecht je veel waarde aan de combat en is de rest eigenlijk maar een bijzaak? Dan raad ik Dragon's Dogma sowieso aan. De combat is fantastisch en verveelt eigenlijk nooit. Maar, en dat is een grote maar, ben jij iemand zoals ik, iemand die vindt dat RPGs veel meer zijn dan alleen een gave combat; als je op zoek bent naar een verhaal gedreven RPG in een geloofwaardige, goed uitgediepte speelwereld met memorabele personages, dan nee. Dragon's Dogma schiet wat dat betreft, naar mijn mening, zwaar tekort.


6/10