Ik ben absoluut geen fan van het horror genre, maar erg aangename ervaring. Spannend verhaal en de uitwerking mag er ook zijn. Leuke characters, vooral Barry, en de opbouw is prima. Soms nogal traag (lees: langer door het bos wandelen dan nodig is), wat naar mijn mening een beetje afbreuk doet aan de tempo van de story telling. Ik hoorde dat het einde van hetzelfde als BioShock Infinite zou zijn, maar door mijn hoge verwachtingen ervan viel het einde me best zwaar tegen. Ik zie niet hoe iemand het daarmee zou kunnen vergelijken, maar all round een leuke game en zeker een aanrader om het eens te proberen.

3,5*

Middelmaat met enkele erg goede uitschieters

Niet zo gek lang geleden heb ik gezegd dat er geen game is waarbij ik zoveel gemengde gevoelens had als Spec Ops: The Line. Schrap dat maar, want Alpha Protocol heeft deze nogal dubieuze eer overgenomen. Aangezien ik het achteraf tegen verwachting in toch enigszins naar m'n zin had, begin ik eerst met de zwakkere punten alvorens ik overga naar de sterke punten.

Voor de mensen die het gespeeld hebben, komt dit niet als een verrassing: de AI is verschrikkelijk slecht. En met verschrikkelijk slecht bedoel ik echt verschrikkelijk. Er zijn genoeg games die ik nog niet heb gespeeld, maar ik kan met een gerust hart zeggen dat Alpha Protocol de slechte AI heeft die ik persoonlijk ooit heb meegemaakt. Vooral het stuk in de Amerikaanse ambassade (waar ik Surkov moest beschermen) was echt onbegrijpelijk slecht op het gebied van AI. Hij stond vaak letterlijk rechtop in het midden van het veld, terwijl alles en iedereen op hem schoot. Ik ben na dik 20x proberen maar opnieuw begonnen met de missie, en deze keer wél gekozen voor de Sniper Drop intel (dan is 'ie echt tig keer makkelijker). Tel daarbij op dat je naar mijn mening al vroeg in het spel overpowered bent, vooral als je stealthy speelt. Ik heb letterlijk 0,0% uitdaging ondervonden (op Normal gespeeld), het was veelal dekking zoeken en dan vooral een combinatie van Shadow Operative/Silent Running (vooral het eerste). Rinse and repeat.

En lijnrecht tegenover staan dan de, mijns inziens, onredelijk moeilijke baasgevechten. Mind you, niet iedereen hoeft dit hetzelfde te ervaren aangezien je na de introductie zelf mag weten in welke van de drie steden je begint. Ik was begonnen in Moskou, daarna Rome en Tapei. Maar alle baasgevechten (vooral het beschermen van Surkov, en het verslaan van Brayko waren erg, heel erg irritant) heb ik pas aan het einde gedaan. Totdat ik halverwege het spel achter het bestaan van Chain Shot kwam, en door dat tot het maximum te upgraden stelden die gevechten letterlijk niks meer voor. Letterlijk kinderlijk eenvoudig. Naar mijn mening dus niet echt gebalanceerd. Gameplay voelt verder ook houterig aan, grafisch ook niet moeders mooiste, maar dat zijn wel de kleinste kanttekeningen.

Veel en grote nadelen dus, eigenlijk absoluut niet meer dan 2* waard. Maar, ondanks dat ik gedurende het hele spel de indruk kreeg dat het een bewuste parodie op spioneren was, kent het spel ook voordelen. Zowaar erg grote voordelen, voordelen die er torenhoog boven uitsteken. En dat is in hoeverre de keuzes die je maakt ook daadwerkelijk gevolgen hebben, zij het grote of zelfs kleinere keuzes zijn. Verhaal was op zich ook prima, personages leken ook prima uitgediept, maar het was velen malen interessanter om te zien hoe jij letterlijk de gebeurtenissen schetst met jouw keuzes. Zelfs een kleine actie als het niet meteen contact opnemen met Heck in Tapei (ik deed eerst namelijk wat kleine klusjes) wordt in het totaalpakket verwerkt. Komt daarnaast best de nodige druk bij kijken, aangezien je alle keuzes vaak binnen 10 seconden moet maken. Dus vaak is het puur subjectief en gewoon op basis van je eigen gevoel.


Mixed, mixed feelings.

Op het eerste oog leek Animal Well me een redelijk standaard Metroidvania, maar op basis van de lovende recensies ben ik er toch eens goed voor gaan zitten. Uiteindelijk is het een potentiële game van het jaar voor mij gebleken die tamelijk uit de lucht komt vallen.

In de eerste plek is Animal Well een heerlijk sfeervol avontuur dat geen combat kent, maar in plaats daarvan ligt de focus vrijwel volledig op het oplossen van puzzels. Die puzzels zijn soms best pittig, maar altijd wel erg creatief.

Traditiegetrouw ontdek je voorwerpen die niet alleen eerder ontoegankelijke gebieden bereikbaar maken, maar die je dankzij het non-lineaire level design ook meerdere oplossingen voor de puzzels geven. Animal Well zit tjokvol kleine en grote geheimen zit, dus dat ga je nodig hebben.

Het enige dat ik een beetje jammer vind, is dat dit het type game waarbij het "echte" einde verstopt wordt achter het vinden van alle collectibles. Daar heb ik iets meer van de helft van gevonden, maar voorlopig ga ik het daarbij laten.

Ik ben sinds een maand of wat terug begonnen met dit deel (deel twee heb ik ook thuis liggen, maar ik ben begonnen met dit deel) en het begon leuk vond ik. Beetje wennen enzo natuurlijk maar ik had 't naar mijn zin tot mijn eerste twee assassinations. Daarna vond ik het zo verschrikkelijk langdradig.. ik bedoel telkens maar hetzelfde, telkens weer torens beklimmen om verder te kunnen, telkens iemand in elkaar slaan voor info, telkens informants helpen voor info, telkens brieven stelen, telkens afluisteren en uiteindelijk dus dan die assassination. Het einde vond ik dan wel weer leuk om te spelen, vanaf de 5e of 6e (?) kill begon ik wantrouwig te worden richting Al-Mualim en hij blijkt je uiteindelijk dus te hebben verraden.

Dan eindigt het spel dus, ik moet wel zeggen dat ik meer van dit spel heb verwacht. Erg jammer, want Altaïr vond ik een held en mij is verteld dat je niet meer met hem zult spelen in deel II, Brotherhood en Revelations. Ik ben dus vanmiddag begonnen met II en 't begint heel aardig, hopelijk is 'ie niet op bepaalde momenten zo langdradig als z'n oudere broer...

Inmiddels uitgespeeld en, zoals verwacht, (licht) teleurgesteld. Een erg goede game als het geen AC zou zijn maar dat is het wel dus heb je voorafgaand al bepaalde hoge verwachtingen. Dat epische komt voor mij toch niet echt helemaal uit de verf, de setting blijf ik slecht gekozen vinden (puur vanuit winstoogmerk) maar ik moet zeggen dat Connor mij tegen verwachting toch goed beviel.

Voor de rest zo cliché als het maar kan, bijvoorbeeld zoveel momenten dat Connor zijn doelwitten kon pakken maar dat hij wachtte en daardoor de kans keer op keer verkeken leek. Zo'n gevoel had ik nog niet bij de eerdere AC-delen. Hoe dan ook, erg goede actie game maar als AC-titel in zijn totaliteit toch gewoontjes. Twijfel nog tussen 3* en 3,5*.

Nou nou, colour me surprised. Assassin's Creed III liet bij mij best wel een onaangename indruk achter, dus ik heb Black Flag zo lang mogelijk geprobeerd te vermijden. Uiteindelijk van een vriend weten te lenen en ik dacht waarom niet, achteraf toch blij dat ik het toch gedaan heb. Met dik 35 uur de end credits gezien, en ik heb nog aardig wat verkennen te gaan. Qua content is dit zonder meer de grootste AC, zit eigenlijk tjokvol allerlei leuke dingen om te doen.

Pluspunten

+ Belachelijk grote wereld met heel veel te doen, te ontdekken en te plunderen. Telkens als ik ergens naartoe vaarde, kwam ik weer iets tegen waardoor ik even van koers veranderde. Het verkenningsgevoel was lekker.

+ Het was tof om even Edward Kenway te zijn, erg interessante en sfeervolle personage! Goede voice acting van hem. Van de rest ook overigens, elke grote personage klonk uitstekend, vooral Blackbeard en Kidd. Is een verademing vergeleken met Edward’s kleinzoon Connor. Arno van AC:U laat ook beetje een oninteressante indruk op mij achter, maar ik hoop dat ik het mis heb.

+ Ik kan me herinneren dat ik die schipmissies in Assassin’s Creed III op z’n zachtst gezegd niet echt heel leuk vond, maar Black Flag heeft me blijkbaar 180 graden doen draaien. Rondvaren met de Jackdaw, vijandige schepen beschieten en snel aan boord gaan om het schip te plunderen verveelden naar mijn mening eigenlijk nooit. En het feit dat je daarmee ook nog eens materialen vindt om je schip te kunnen upgraden, was nog een reden om het te doen.

Minpunten

- Combat is belachelijk makkelijk, counteren met O en killen met □. Volg dat en je kan letterlijk honderden bewakers achter elkaar afmaken, zit echt 0,0% uitdaging in. Eerlijk gezegd zoek ik dat ook niet in een AC, maar dit was gewoon kinderlijk eenvoudig.

- “gelukkig” ook eigenlijk, want stealth is weer eens duidelijk ondergeschikt aan de combat, wat dus al niet uitblonk. Naar mijn idee is het wel de “beste” stealth tot nu toe, maar voor een spellenreeks over sluipmoordenaars doe je erg weinig aan sluipen.

- Tail, eavesdrop, tail, eavesdrop… fucking gaap, doe eens normaal. Ik vond dat soort segmenten in de vorige delen al akelig om te doen (vooral omdat de gameplay niet altijd lijkt mee te werken), en dan hebben ze Black Flag er helemaal mee volgestopt. Erg ongeïnspireerd.

- Het gewoonlijke hoofdverhaal met de Assassins en Templars vond ik maar tegenvallen, het was niet slecht maar nergens vond ik het echt spannend. Leek qua samenzweringen wel erg mee te vallen, terwijl dat met de andere delen wel goed zat. En Edward is amper een "echte" Assassin geworden, hij hielp ze soms alleen mee, dus ik voelde eerlijk gezegd niet echt veel voor die strijd tussen de Assassins en Templars.

Er lijken meer minpunten dan pluspunten te zijn als je het zo allemaal terugleest, maar de grote pluspunten maken heel wat goed. En gezien het feit dat ik me hier 35+ uur (and counting) meer dan prima mee vermaakt heb, vind ik dat er ook een meer dan prima cijfer bij hoort. Het klinkt trouwens raar, maar ik vind dit een matige Assassin’s Creed en tegelijkertijd een heerlijk piratenavontuur dat eigenlijk op zichzelf had moeten staan (Pirate’s Creed of zoiets).

Wat een heerlijk spel, gaat precies verder waar het in deel II is geeindigd. Voor mij des te meer bewijs dat II, Brotherhood en Revelations gewoon één spel moest zijn, maar Ubisoft zal vast vanuit winstoogmerk hebben gehandeld.

Hoe dan ook, ietsjes minder dan deel II vind ik, maar ook een fantastische game. Op naar Revelations..

Na ruim 10 jaar eindelijk weer eens een Assassin’s Creed uitgespeeld. De laatste keer was Black Flag in 2013, dat mij onverwacht positief wist te verrassen. Maar dat was dan ook eigenlijk geen “echte” Assassin’s Creed, want juist de afwijkingen (piraterij, scheepvaart, etc.) spraken mij destijds meer aan. Na de belabberde launch van Unity in 2014 heb ik geen seconde meer omgekeken naar de reeks. In tussentijd heb ik dus ook de stap naar open-wereld actie-RPG aan mij voorbij laten gaan. Normaal gesproken zou dat voor mij een match made in heaven geweest zijn, maar in mijn oudere jaren (lees: begin 30) merk ik toch dat ik sneller vermoeid raak door dat soort immens grote games.

Maar terug naar Mirage. Ondanks dat de recensies niet bijzonder hoog waren, was het toch specifiek Mirage dat mij na 10 jaar weer een beetje heeft aangetrokken. Wat in het begin vooral opviel, is hoe vertrouwd het allemaal aanvoelt. En dat bedoel ik niet helemaal als een compliment: dat geklauter met het freerunnen dat meer dan eens niet doet wat je wilt, en hoe meer je je ertegen verzet des te meer dingen niet lijken te werken. Dat heb ik in alle voorgaande delen ook gehad en ik had toch wel een beetje gehoopt dat ze dit 10 jaar later wel gladgestreken zouden hebben. Maar niet dus. Op een gegeven moment leer je wel om te gaan met die bewegingsbeperkingen en weet je wat je wel en beter niet kunt doen, dus zo’n ramp is dat niet, maar helemaal vloeiend en intuïtief wordt het freerunnen niet echt.

Los van dergelijke regelmatige fuck ups is het verder eigenlijk gewoon leuk tijdverdrijf. De setting is schitterend, het Bagdad van de 9e eeuw is absoluut het verkennen waard, de geschiedenis eromheen is interessant, de collectibles zijn prima te doen en visueel is het vaker wel dan niet adembenemend mooi. Het verhaal is weliswaar simpel maar alsnog best interessant (behalve de belachelijke epiloog). Politieke intriges in het centrum van de islamitische gouden eeuwen, toch wel een fascinerend tijdperk. Qua gameplay loop is het gewoon lekker simpel: relatief non-linear verzamelen van informatie, stealthy op zoek naar aanknopingspunten en eindigen met het (idealiter ongezien) vermoorden van een doelwit. In essentie niks meer en niks minder, maar dat was zo’n beetje precies wat ik van Mirage had verwacht – en gehoopt.

Vandaag weer eens geprobeerd, oude save file verwijderd en opnieuw begonnen vanaf het begin. Deed het deze keer wel, op de eerdere technische minpunten na (ik zag net voor het eerst mensen massaal de grond inzakken). Totdat sequence 1 erop zat en hij aan het laden was voor sequence 2. Precies dezelfde fout, precies dezelfde freeze op precies hetzelfde moment waardoor de save file wéér beschadigd wordt.

Ik ben er klaar mee. Cijfer blijft staan tenzij er een zware patch komt. En zelfs dan onthoud ik dit voor de eindbeoordeling.


Voor de volledigheid:
- i5 4670K, OC'd naar 4Ghz
- R9 280X 3GB (stock)
- 8 GB 1600MHz

Astro’s Playworld

Astro Bot is een uitgebreidere Astro’s Playroom en dat is het zo’n beetje. Meer werelden, visueel net zo schitterend, nieuwe level-specifieke power-ups en nog veel meer leuke verwijzingen naar andere games. Maar onder de motorkap is het eigenlijk dezelfde game met precies dezelfde movesets. En op zich is dat niet erg, want ik vond Playroom ook een leuke game, maar voor een “echt” en full-priced vervolg had ik eerlijk gezegd toch veel hogere verwachtingen. Vooral na alle lof en zelfs het winnen van game van het jaar.

Bij een (3D) platformer vind ik het leuk om moves aan elkaar te knopen en daarmee proberen nog verder te geraken. Denk bijvoorbeeld aan iets als Super Mario Odyssey. Op allerlei creatieve manieren kun je veel grotere afstanden afleggen dan wat “normaal” is. Dat zijn mechanics die de game officieel niet uitlegt, maar waar je spelenderwijs achter kunt komen. Zoiets ontbreekt volledig bij Astro Bot. In feite bestaat je core moveset (los van het lopen) alleen uit springen en zweven. Door op het laatste moment op vierkant te drukken, kun je soms toch ietsjes verder komen, maar dat is het dan. Voor een platformer is dat qua moveset gewoon veel te beperkt en Astro Bot moedigt dat soort gameplay creativiteit niet aan.

Aan de andere kant doen ze het juist wel hartstikke goed met de visuele creativiteit en uitstraling. Het meest knappe van Astro Bot (net als bij Playroom) vind ik hoe Team Asobi zoveel ziel en charme in een game heeft weten te stoppen voor wat in essentie neerkomt op een Sony corporate brand campagne. Playroom was mijn eerste ervaring met Astro en als gratis tech demo kon ik al die verwijzingen wel waarderen en begrijpen. Maar in plaats van een vervolg waarin de bots centraal staan en misschien dat verder uit te werken, is het gewoon weer meer van dezelfde nostalgische Sony trip down memory lane.

Dat klinkt allemaal hartstikke negatief, maar zo bedoel ik dat niet helemaal. Astro Bot is gewoon een solide – doch veilige – platformer met hartstikke veel ziel en charme, maar voor mijn gevoel had er veel meer ingezeten. Met slechts 17 uur op de klok voor de volle 100% is de speelduur bovendien ook nogal kort. Voor de prijs van zes tientjes is dat best karig, vooral als ik dat met bijvoorbeeld een Super Mario Odyssey vergelijk. Astro Bot is voor mij bij lange na niet game van het jaar, maar ik heb het toch wel prima naar mijn zin gehad.