Bij release de game best veel gespeeld. Mijn herinneringen zijn dan ook vrij goed hiervan. De piek van Assassin's Creed, interessante personages, sterk verhaal en prachtige locaties. Een tijd terug al eens de Ezio Collection gehaald met het idee om ze weer eens door te spelen. En dat heb ik de afgelopen weken ook gedaan.

Gisteren dan met een kleine 30 uur dan eindelijk uitgespeelt. En mijn herinnering blijft grotendeels in stand. Het blijft een heerlijke game om doorheen te gaan. Wel jammer dat ze met The Ezio Collection niet wat meer finetuning hebben gedaan op de besturing. Dat zorgt toch regelmatig voor wat irritatie. Gelukkig staan er sterke en leuke personages en locaties tegenover. Want Italië tijdens de renaissance Is prachtig om te zien en heerlijk om doorheen te dwalen. Vooral ook leuk omdat ik sommige plekken ook bezocht heb. Nou is de renaissance voor mij sowieso een interessante periode. Voornamelijk vanuit architectonisch standpunt vind ik het een erg interessante periode.

Vooral het begin in Firenze blijft voor mij een hoogte punt. De sfeer en het uiterlijk van de stad blijft genieten. De opzet van de personages en het verhaal van Ezio blijft heerlijk om te zien. EN hoe hij gedurende de jaren opgroeit en steeds meer een Assassin word is heerlijk om te spelen. Ook de villa en het upgraden van alles geeft toch een bepaalde vorm van voldoening. Nu voor het eerst ook memories 12 & 13 gespeeld. De DLC nooit voor het origineel gespeeld. Het geeft eindelijk een reden voor de aanwezigheid van Forli. Het is echter niet de meest boeiende plaats en de missies zijn ook niet bijzonder sterk. Gelukkig is het snel te doorlopen. Het extra stukje in Firenze is echter een stuk beter. De missies daar geven wat meer vrijheid om naar eigen inzicht het op te pakken. Tevens lijkt dit ook een stuk meer op het echt spelen van een Assassin. Dit blijft toch nog een van mijn favorieten.

Nu is het op naar Brotherhood,. Een game die in mijn herinnering nog iets leuker was. Deze maand maar eens kijken of dat ook zo is.

Het heeft even geduurd, maar heb hem afgelopen week dan toch eindelijk uitgespeeld. Tenminste de main game. De DLC en wat extra missies (en vlagen verzamelen) moet/wil ik nog doen komende tijd. En ook hier blijft de herinnering toch grotendeels overeind. Rome is een prachtige locatie en heerlijk om doorheen te wandelen. Zowel te voet als op paard. Hoewel dat laatste niet geheel soepel verliep.

Verhaal technisch volgt het deel 2 direct op. Waarbij Ezio verder doorgroeid naar een master assassin. Door de komst van de Brotherhood kan je andere assassins inzetten tijdens de missies. Wat een enorm fijne toevoeging is. Hierdoor krijg je veel meer vrijheid om missies en doelen op een eigen creatieve manier op te lossen. Daarom is het zo ontzettend jammer dat ze specifieke eisen stellen om de missies op 100% uit te spelen. Ik vond het toen al vervelend, vooral die tijdsgebonden stukken. Maar nu nog net zo vervelend. Veel zijn specifiek om het doelwit op een specifieke manier om te leggen. Wat juist tegen de vrijheid van de game indruist.

Ik heb er echter weer van genoten. De locatie, tijdsgeest is heerlijk. Ik blijf altijd fan van de renaissance periode in dat opzicht. Ook de personages zijn leuk, hoewel Cesare niet zo sterk is als badguy als Rodrigo in deel 2 was. Vooral richting het eind begint hij meer een zeurderig klein kind te worden. Het mag de pret verder niet drukken. Want de actie is heerlijk.

Deze maand nog de laatste dingen afronden en dan op naar het slotstuk van deze trilogie.

Het heeft ongeveer een jaar geduurd voordat ik hier uiteindelijk weer mee verder ben gegaan. Maar toen ik weer eenmaal begonnen was ging het snel, erg snel. De gameplay, de wereld, de setting en vooral de personages zijn ook hier weer erg tof.

Daarin heeft niet alleen Ezio een grote rol, maar ook zijn voorganger Altair. Ezio is ondertussen ouder dan hoe we hem in Brotherhood hebben achtergelaten. Een Master Assassin die langzaam ingehaald wordt door de tijd. Wat we al in de opening merken. Het zorgt voor een wat meer reflecterend vermogen op zijn tijd en acties en op de situatie. Het zorgt voor een wat meer volwassen en serieuzere ervaring. Hetzelfde geldt voor Altair waarvan we hier nog meer uitdieping krijgen van zijn personage en de gebeurtenissen na het eerste deel. Voor beide personages worden de verhalen mooi afgerond.

Deze keer verruilen we het bekende Italië voor een van de steden die ik graag nog eens wil bezoeken, Constantinopel. Belangrijke handelsplek, de koppeling tussen Europa en Azië en een heerlijke mix van culturen en stijlen. Het zorgt voor een fijne afwisseling in omgeving, maar qua gameplay is het allemaal nog grotendeels hetzelfde. Met uiteraard wat uitbreidingen, zoals de hookblade die toch regelmatig goed van pas komt. Maar ook het management spel om je assassins te trainen is uitgebreid, waar je nu veel meer tijd in kan stoppen dan eerst. De toevoeging van de Den defense had van mij wel achterwege gelaten mogen worden. Hoewel ik een tower defense wel kan waarderen is deze maar vervelend om te doen.

Ook zijn ze verder gedoken in de eisen om 100% synchronisatie te behalen (met de toegevoegde bomsoorten), iets waar ik in de vorige al geen fan van was en hier ook. Ik blijf erbij dat het tegen het hele idee van vrijheid om je doel te behalen gaat om die beperkingen op te leggen. Je kan uiteraard de missie gewoon doen zoals je wilt, maar als je dan elke keer ziet dat je volledige synchronisatie mislukt is omdat je het niet met een specifieke bom hebt gedaan wordt op den duur wel wat jammer. Gelukkig staat de gameplay verder nog overeind.

Het laatste minpunt zijn de Desmond missies (en aansluitend de The Lost Archive missies). De first person puzzel/platformer is maar matig uitgewerkt en vaker frustrerend door een matig werkende besturing dan door de moeilijke uitdaging. Verhaaltechnisch zijn het interessante stukken, maar voor de gameplay hoef je het niet te doen. Dat vond ik tijdens mijn oorspronkelijke playthrough ook aangezien ik daar niet eens alles missies gedaan hebt zag ik.

Het is wel tekenend voor de game, ze hebben de goeie en sterke elementen van de serie behouden en uitgebreid. Maar ze zoeken ondertussen ook naar nieuwe toevoegingen die lang niet altijd goed werken. De basis is gelukkig nog steeds erg goed en ik geniet nu nog meer van het verhaal van Ezio merk ik. Toch weet het in totale ervaring niet zijn twee voorgangers te evenaren.

De volgende in de planning zijn de drie chronicles games en daarna de Assassin’s Creed III Remaster die ik onlangs in de sale gekocht heb. Hopelijk gaat het nu niet weer een jaar duren…