En uitgespeeld, met een uurtje op de klok. Er is best wat te doen qua upgrades en schepen te verzamelen. Maar het is niet nodig om 20 minuten te overleven. Helaas zijn er geen andere modes of uitdagingen. Daarvoor hadden ze best mogen kijken naar hoe Vampire Survivor het doet of gewoon naar Geometry Wars. Vermakelijk voor een paar euro om af en toe even rustig op te pakken. Maar hier hadden ze echt wel meer uit kunnen en moeten halen.

Slimes Rancher is nog best een vermakelijk ding om te doen. Een beetje door verschillende landschappen opzoek naar slimes en hun favorieten voedsel. Om ze vervolgens op de ranch in een kooi te stoppen en hun plorts te verzamelen. Die vervolgens verkopen en zo geld verdienen om uit te kunnen breiden.

Het doel is simpel, de gameplay is net zo simpel en de uitstraling is enorm lieflijk en kinderlijk. Het verhaal is van ondergeschikt belang en wordt verteld door mails en wat berichten die je in de wereld kan vinden. Het is er vooral om je een reden te geven dat je hier bent. Het is functioneel, maar wordt nergens diepgaand.

De Slimes zijn leuk en de latere bieden nog wel een kleine uitdaging om ze allemaal in de kooien te houden. Toch vervelend als je na een dag wandelen terugkomt en de helft is uit de kooi verdwenen. Toch heb je al snel door wat handig is en voor je het weet heb je een onderhoudssysteem om snel veel Plorts te produceren. Dat onderhouden gaat op den duur wel wat tijd kosten en voelt soms verrekte veel als werken. Gelukkig kan je robots toepassen om taken over te nemen. Maar om daar te komen moet je eerst door wat research heen om dat te regelen. Dat is prima, ware het niet dat toen ik de research ontdekte ik al tegen het einde van de game aanzat. En als je het einde hebt behaald, de verschillende werelden hebt ontdekt en alle slimes hebt, dan is er maar weinig reden om nog verder te zoeken. Ik voelde er dan ook weinig voor om echt in de research te duiken.

En dan beland je in de situatie dat je eigenlijk wel klaar bent met het geheel. Ik kan een farm game op zijn tijd wel waarderen, maar Slime rancher weet het niet helemaal waar te maken. De endgame is snel bereikt en daarna is het vooral voor je eigen lol om verder te gaan. Vanuit de game is er eigenlijk geen reden om elk hoekje te verkennen, of de research helemaal uit te diepen. Het verhaal is tegen die tijd al lang en breed afgerond. En op de Ranch is er met de Slimes ook weinig anders te doen dan ze maar blijven voeren. ja je kan Slimes combineren, maar dat levert ook weinig extra's op. En omdat het geld op een gegeven moment wel binnenstroomt hoef je weinig te doen.

Voor een farming game is het dan toch wel erg leeg merk ik.

Toch heb ik me er goed mee vermaakt en ik denk dat ik de opvolger ook wel een kans ga geven ter zijne tijd. Hopelijk hebben ze daar wat meer diepgang erin gebracht en kan je de research vanaf het begin erbij pakken.
Verder is het vooral een simpele game die best lekker relaxt is na een dag werken. Dus als cozy game is dit wel geslaagd.
3*

Indiana Jones is BACK. Ok, dat was hij al dankzij de recente film natuurlijk. Maar die haalde niet het niveau, de sfeer en stijl van vroeger. Gelukkig is er ook gekeken om het merk Indiana Jones verder uit te melken (had ook niet anders verwachten van Disney). En dat levert een avontuur op waar we zelf doorheen mogen spelen. En wat een feest is dat zeg. Dit is in alle opzichte een waardig en echt Indiana Jones. Dat komt bovenal doordat je ook gewoon echt als Indy speelt.

En dat levert direct mijn eerste lofzang op. Want wat hebben ze Indy indrukwekkend goed weergegeven. Dat hij er goed uitziet is niet zo moeilijk. Maar dat hij ook net zo klinkt is wel echt bijzonder. En dan bedoel ik niet alleen de stem zelf, die voor mij klinkt zoals de jongere Harrison Ford. Maar ook vooral de manier van praten. Dat is precies zoals ik me herinner en ook kenmerkend voor Ford. Net zoals het gebruik van het vingertje, die weer regelmatig langskomt is echt zoals Ford dat doet. Juist dat soort kleine dingen maken het personage geloofwaardiger. Net zoals de manier van kijken (de ogen rollen, het wegkijken of na kijken van iets of iemand) of de manier waarop hij zich beweegt. Dat is net zoals Ford in zijn Indy het ook doet. Troy Baker levert hier echt een wereldprestatie door Indy zo levensecht als vanouds neer te zetten. Het maakt het spelen en kijken van de (vele) cutscenes een waar genot.

Ook het verhaal is weer zeer passend, Het begint allemaal simpel met een inbraak, maar het mondt al snel uit in een ware ontdekkingstocht vol mysteries (en zelfs een heerlijk creatieve en lichtelijke creepy droomscene). Net zoals de oude films het deden. En in deze natuurlijk makkelijk te koppelen aan het vele puzzelen wat je als speler mag doen. Zodoende komen we ook op verschillende exotische locaties, zoals het hoort.

En dat is mijn volgende lofzang, wand die locaties zien er echt geweldig uit. Ze zijn prachtig vormgegeven, vol met details. Zo was het genieten om door het Vaticaan te wandelen (of te klimmen). Maar ook de zinderende hitte van de Egyptische woestijn is spectaculair. Een compleet ander beeld en een geheel andere cultuur die daar te vinden is. Datzelfde geldt ook voor het oerwoud in Siam, waar we ook nog eens op een andere manier rond moeten reizen. Stuk voor stuk prachtige en diverse locaties die zo elk hun eigen identiteit leveren. Hoewel dat de grotere gebieden zijn, zijn er ook nog enkele kleinere stukken waar we doorheen mogen. En die leveren toch een filmisch niveau van spektakel. Duidelijk de voordelen van de lineaire levels.

De drie grotere locaties zijn veel meer open-world en je krijgt meer vrijheid om je eigen ding te doen. Die dingen zijn vooral side-quests, raadsels oplossen, mensen helpen, en archeologische puzzels oplossen. In de meeste games staan die redelijk los van het verhaal, maar hier wordt er wel wat moeite ingestoken om het te relateren aan het overkoepelende verhaal. Dat zorgt ervoor dat die zaken minder aanvoelen als een verplicht nummertje om af te strepen. Zo blijf je het gevoel hebben op een of andere manier het verhaal vooruit te helpen. Gelukkig zijn de levels ook niet bomvol gestopt en blijft het redelijk beperkt. Waardoor je niet urenlang heen en weer aan het lopen bent. Het enige waar je wel een tijdje zoet mee bent is alle notities, boeken, fotos en dergelijke verzamelen. De enige achievement die ik dan ook (nog) niet heb behaald. Dat voelt me nu iets te veel aan als een grind om de gemiste dingen nog op te zoeken.

In die prachtige locaties zijn er natuurlijk ook voldoende puzzels om op te lossen. Het is en blijft natuurlijk als eerste een echte adventure game. Dus het is vooral puzzelen geslagen. Over het algemeen zijn de puzzels wel goed te doen en is het vooral logisch nadenken om de oplossing te vinden. Toch had daar van mij wel iets meer van gemogen en ook iets meer uitdaging erin. De oplossing is vaak toch wel erg voor de hand liggend, alleen bij de allerlaatste liep ik echt vast. Maar dat is ook meer een trial & error, of ik moet de hints gemist hebben. Volgens mij zijn de oplossingen ook niet dynamisch, zodat je bij een nieuwe playthrough dus net een andere oplossing moet hebben. Nou is de herspeelwaarde natuurlijk niet zo groot bij deze als bijvoorbeeld een Dishonored die de codes wel random genereert. Maar toch, dat zou het geheel wel wat leuker maken. Toch is er genoeg te vinden en ook in deze voelt dit alles echt aan als Indiana Jones. Puzzelen, gaandeweg de oplossing vinden en door naar de volgende. Een echt avontuur zonder ergens enorm lang bij stil te staan of mee bezig te zijn.

Wat natuurlijk ook echt bij een goed Indy avontuur behoort is het afschieten van veel, heel veel nazis.... Nee natuurlijk niet, de mogelijkheid is er wel degelijk (en ook best lekker uitgwerkt, maar dat mag je ook wel verwachten van de makers van Wolfenstein). Maar het is zeker niet aan te raden. De ammunitie is schaar, de wapens traag en je kan niet veel hebben. Bijna elke keer als ik dacht ik schiet mij er wel even uit resulteerde dat in een game over scherm (en dan speelde ik niet eens op hard...). Het was in de meeste gevallen veel slimmer om het toch sluipend te doen met een eventueel handgevecht hier en daar. En die zijn toch wel leuk om te doen. Vooral door de grote hoeveelheid hulpmiddelen die je kan gebruiken. Van gitaren tot bezems en van pannen tot flessen. Het kan allemaal gebruikt worden om iemand mee te slaan of naartoe te gooien. Of als afleiding natuurlijk, dat werkt ook. Maar ook in de handgevechten is het opletten, want bij te veel tegenstanders wordt het toch erg lastig om overeind te blijven. Met wat upgrades later in het spel gaat het beter, maar het is nog steeds niet het handigste om te doen. Stealth brengt je namelijk in de meeste gevallen het makkelijkst verder.

En die stealth speelstijl kan ik zelf wel erg goed waarderen. Het doet wat denken aan Dishonored, hoewel je hier beperkter bent in je mogelijkheden. Maar het wachten tot ze het hoekje om zijn om verder te gaan, of als iemand alleen is toch even snel neerslaan en zijn lichaam opruimen brengen wat leuke spanning. Wat we hier wel als hulpmiddel hebben zijn de vermommingen. Die maken het allemaal wat makkelijker en leveren ook weer hun eigen voordelen op. Verschillende plekken zijn niet te bereiken zonder een bepaalde vermomming bijvoorbeeld. Je hoeft er niet perse te komen om verder te kunnen, maar er zijn vaak wel handige dingen te vinden. Zodoende openbaart de wereld zich stukje bij beetje voor je en kan je weer iets nieuws verkennen.

Het zorgt voor een gameplay-loop die ik heel erg kan waarderen. Sluipen, vermommen, puzzels oplossen, gebieden verkennen en flink wat filmische momenten. En dat gaat allemaal eigenlijk ook wel vrij goed samen. Hoewel de gevechten soms wat lomp aanvoelen is het nergens vervelend. Het doet me, zoals eerder gezegt heel erg denken aan Dishonored, maar is tegelijkertijd ook wel echt zijn eigen ding geworden. En doet mij realiseren dat ik dit soort spellen wel erg goed waardeer. Tegelijkertijd vraag ik me ook oprecht af of ik de game net zo tof zou vinden als dit een onbekend personage was geweest in plaats van Indiana Jones. Ik zou willen zeggen van wel, maar ergens twijfel ik er ook een beetje aan.

Maar goed, het is Indiana Jones en dat betekend dat het verhaal natuurlijk ergens bovennatuurlijk moet gaan. Zo ook hier. Het verhaal begint sterk, de interactie met andere personages zijn ook erg tof. Waarbij Emmerich Voss ook wel duidelijke credits verdiend. Wat een uitstekende badguy is dat zeg. Ook Antonio is erg vermakelijk met zijn vrolijke instelling. De vele verschillende personages maken het geheel lekker levendig. En zorgen ook voor leuke interacties is de meer open levels. Gedurende het verhaal hebben ze allemaal zo hun rol en hun eigen doelen. Dat wordt vooral in Siam duidelijk waar we regelrecht in een ander conflict terechtkomen.

Alles leidt ons echter naar de eindconfrontatie en climax van het verhaal. En dat is het moment dat de game mij toch een beetje verliest. De mysteries zijn leuk en leveren best interessante dingen op. Maar de uiteindelijke conclusie viel mij toch een beetje tegen. Het past wel bij Indiana Jones, maar het voelde een beetje inspiratieloos. Dat komt ook vooral door de omgeving waarbij het zich afspeelt, die is grauw en somber en ook weinig interessant. Wat een groot contrast is met de kleurrijke en levendige plekken die we daarvoor bezocht hebben. Dat samen met het toch wat ongemakkelijke gevecht wat volgde zorgde voor een lichtelijke anticlimax.

Het zal de pret echter niet drukken want ik heb me hier zeer goed mee vermaakt. Wel jammer dat het niet zo’n grote herspeelwaarde heeft. Ik hoopvan harte dat ze hier een vervolg op maken en kijk dan ook uit naar de DLC hiervan. Geweldig avontuur is dit.