Top notch SF-verhaal verteld als ietwat interactieve visual-novel met een vermakelijk actie-strategie gedeelte. Zo zou je dit kunnen samenvatten.

Vandaag na iets meer dan 34 uur de platinum trophy behaald, op zich helemaal geen uitdaging, maar wel mooi meegenomen. In die tijd heb ik me trouwens uitstekend vermaakt.

Het verhaal wordt daarbij in in kleine stukjes per personage verteld en je kunt lange tijd vrij kiezen wiens verhaal je eerst wil volgen. Elk verhaal is een stuk van het grote geheel, dat heb je vrij vlug door, maar het duurt een heel tijdje voordat je ook maar enigszins begint te begrijpen hoe de vork in de steel zit. Ik denk dat ik nu, na afloop ongeveer 80% begrepen heb, maar ik denk dat ik het internet nog eens opga om het fijne uit te zoeken.

De vertel-structuur is dan wel enorm gecompliceerd, maar de kleine verhaaltjes van alle 13 (eigenlijk 15) key-personages zijn op zich steeds boeiend verteld. Er zit ook maar weinig van de typisch japanse cliche personages, en dat wat er toch rest is best stijlvol verwerkt.

Het strategisch gedeelte dan, een element dat heel makkelijk misplaatst had kunnen zijn in een visual novel, is hier zeer fijntjes verwerkt in het verhaal, zo dat het niet enkel zin geeft, maar het verhaal misschien nog wel op een hoger niveau tilt. Het is alles niet zo complex, maar er zitten genoeg level-ups en unlockables tussen om het geheel boeiend te blijven houden. De actie is het ook bij tijd en wijlen heel spectaculair aan te zien, en je krijgt ook wel een gevoel van power bij een goed uitgevoerde aanval.

Alles in alles misschien wel een nieuwe mijlpaal in het VN-genre en zeker een aanrader.
Misschien dat ik naar verloop van tijd mijn score nog naar boven ga aanpassen. Tijd zal het uitmaken.

Steengoeie visual novel met real-life acteurs. Dit is hoe een visual novel moet zijn, naast de Nonary-games reeks de beste die ik heb gespeeld. En omdat ik nog niet veel met real-life acteurs heb gezien misschien wel de beste in zijn genre.

Alles staat of valt met het verhaal, en hier is het verhaal echt subliem uitgewerkt. Het begint met een paar interessante karakters die allemaal een band hebben met Shibuya, en je speelt 24-style uur per uur in het leven van deze karakters.

Zo heb je de idealistische agent Kanno, die eigenlijk een afspraak heeft met zijn toekomstige schoonvader en dat treffen lijkt te missen door een op hande zijnde ontvoering. Maar natuurlijk is er veel meer aan de hand. Het verhaal ontrafelt zich heel langzaam, maar zelfs in die eerste speel-uren wordt er al voor suspense an afwisseling gezorgd.

Zo heb je ook de journalist Minorikawa die een faillisement van zijn mentor's uitgeverij probeert te vermijden en daardoor de andere verhaallijnen en karakters op de raarste momenten kruist.
Er zijn veel meer karakters en ze hebben allemaal een uitgesproken persoonlijkheid, die je door de keuzes die je ze laat maken erg aan het hart groeien.

Technisch gezien is er weinig op aan te merken, het is een port van een vroegere Wii titel die enkel in Japan was uitgekomen. Maar ze hebben alle foto's en video's op hogere resolutie verbeterd en de SD herkomst is mij nooit opgevallen.

Qua gameplay is het dan weer wat meer standaard visual-novel. Je kunt vrij kiezen welke verhaallijn van welk karakter je wilt volgen, maar om verder te geraken moet je ze toch uiteindelijk alle spelen. Dat wordt wel slim aangepakt door je even voor een blok te stellen ("keep-out"), zodat je duidelijk weet dat het antwoord bij een van de andere speler moet liggen. Pas als je alle verhalen goed hebt afgerond begin je aan het volgende uur.

Typisch ondoorgrondelijker wordt het tegen het einde, want dan is het zoeken naar de spreekwoordelijke naald in de hooiberg. Ik heb dan ook bij het laatste chapter een walktrough bij de hand genomen. Ook om alle bad-endings te vinden kun je best daarvan gebruik maken, behalve als je houdt van zoeken naar dat ene antwoord dat je ergens moet veranderen om verder te geraken.
De tekst kan men niet overspringen, maar men kan gelukkig wel redelijk vlot van stuk naar stuk springen en zodoende berslissingen zonder al te veel tijdsverlies aan passen.

Al bij al een heel goed game, dat het vooral van fantastische karakters moet hebben en ook wel met het verhaal kan punten. Dikke 4* en eens kijken hoe mijn herinnering hier later over gaat oordelen.

Een spel kan ik dit niet echt noemen, ik zie het wel als een interessant experiment, dat ik graag heb doorlopen.
Het heeft wel gelijkenissen met een walking sim/visual novel, maar met slechts 1 uur speelduur qualificeert
het zich in mijn ogen eerder als een (inter)actief essay over depressie en de zin van het leven.

Wat betreft het verhaal, je kunt dit in flarden volgen door alle objecten aan te klikken en dan door een paar alinea's tekst klikken.
De verhaal-fragmenten vertellen dan in een Coupland/beetje Hornby achtige stijl wat er op dat ogenblik door de protagonist zijn gedachtes kronkelt. Waaronder hypotetische discussies met een psychiater, inzichten in zijn relaties met kollega's of gedachten die bij hem opkomen in contact met willekeurige personen op straat of in de tram.

Ik vermoed dat ikzelf niet depressief ben, toch kan ik me in veel van de fragmenten vinden.
Elementen die hij aanhaalt over de zin van het leven, werk, liefde zijn soms treffend vertelt.
Ik denk persoonlijk dat nog altijd veel mensen depressie zien als een veredelde eerste-wereld fenomeen, en niet als een psychische stoornis.
Net zoals ik heeft de protagonist eigenlijk alles om een gezond en gelukkig leven te leiden.
Maar het scheelt aan hemzelf waarom het niet zo is. Hij geraakt in een spiraal van negatieve emoties en laat zich hierin meeslepen zonder een uitweg te vinden.

Toch gaat het "spel" in de scheef wat betreft aanpak. In plaats van uitzichten te bieden en eventueel
verschillende uitkomsten, leidt het verhaal je slechts in 1 richting, en 1 mogelijke uitkomst.
Dat is te simpel, en gezien de status van de persoon zeker niet de enige,
in mijn ogen zelfs veel te overdreven, uitkomst.

Is het toch aan te raden? Ik denk het wel, want ook al is de aanpak niet helemaal overtuigend.
Het is slechts een korte ervaring en bovendien door velen met een PS+ account toch al gratis te beleven.
Als je openstaat voor een simpel verhaal over de onzin van het even, niet afkerig bent van een beetje te drammige proza en een uurtje over hebt dan is het de moeite.

Dit klein maar fijn en zeer liefhartig visual novel game eerder deze week uitgespeeld. Het is traditie-getrouw een soort game met redelijk weinig interactie en keuze-mogelijkheden. Maar het beetje dat ze hebben ingebouwd is mooi gedaan en met de story verweven.

Die laatste is natuurlijk het belangrijkste aan een VN en stelt zeker niet teleur. Zelden een spel gespeeld met zo veel hart en lieflijke personages.
Het verhaal speelt zich in een lichtelijk alternatieve tijdlijn af waar arcades nooit verdwenen zijn, omdat zogezegd de video-games crash van begin jaren 80 er voor iets tussen zat. Het lijkt een wereld waar wij als gamers ons zeker goed zouden bij voelen.
Je eigen karakter heeft geen al te beste jeugd gehad en heeft moeite de touwtjes aan elkaar vast te knopen als een zeer futuristische app hem op de juiste weg brengt: een job in een cozy arcade.

Daar vind hij zich snel terecht en sluit vriendschap met een resem zeer kleurrijke personages die allen de LGBTQIA+ lijst lijken af te vinken. Het zijn stuk voor stuk toffe mensen waar ik zonder problemen begrijp dat ze het zo goed met elkaar kunnen vinden. Ook jezelf als speler leert al deze personages goed kennen en je krijgt de mogelijkheid banden aan te gaan met 1 of meerdere, of zelfs alle personen.

Het eigenlijke verhaal stelt niet zo heel veel voor en is een typisch david-tegen-goliath verhaal, maar de sympathie die ik tijdens het spelen voelde ebde nooit weg. Een fijne en hartverwarmende ervaring, hoewel ik me kan voorstellen dat het voor veel mensen iets te zoetsappig is.

Gisteren uitgespeeld na 19u en een kwartier. Mijn laatste save geeft 14,5u aan, maar dat is dan vermoedelijk zonder cinematics, laad-beelden en herstarts omdat ik ergens het loodje had geledgd.

Een spel dat vandaag de dag perfect speelbaar is, ik heb op geen enkel moment gewenst dit op PS3 of PS4 te willen spelen. Het enige wat ik een beetje mis is de "ting" van trophies, maar gameplay staat als een huis.

Enige kritiek punten zijn een paar typische RPG en hack-en-slay problemen: soms zijn er levels die te lang uitgesponnen zijn zonder dat er iets gebeurd en je wave-na wave dezelfde tegenstanders in de pan moet hakken. Ook vond ik de hoeveelheid loot en vooral kwaliteit wat tegenvallen. Slechts 1 keer iets gevonden dat beter was dan alles dat ik in de "winkel" kon krijgen op dat moment. En tegen het einde had ik zo veel geld waar ik niks mee kon aanvangen. Komt daar nog bij dat ik in de laatste levels plots wel leuke loot tegenkwam, maar ik tegen dan al lang mijn beste uitrusting had gekocht. Dit konden ze beter in balans brengen.

Al bij al 19uren die zijn voorbij gevlogen, en nu weer terug naar 2019.

Het is een kort spel, met een melancholisch verhaal, een enorm mooie neo-fluo-grafitti stijl die er bij momenten echt van het scherm afspat en een beperkte game-inhoud.

Er zijn een paar game-mechanics/gimmicks die je op bepaalde momenten moet gebruiken (er is weinig echte vrije keuze in dit spel, alles enorm lineair), en zodra je ze allemaal te pakken hebt is het spel ook alweer gedaan. Toch is het precies lang genoeg, een relatief unieke, korte game ervaring.

Het laatste derde van het spel, waar je in korte burst donkere genies bevecht, had voor mij niet gemoeten, het voelt zich wat krampachtig aan. Dan hadden ze beter de core-mechaniek wat actiever uitgebouwd. Maar het wel eens zijn dat de makers geen idee meer hadden hoe dat moest, de vierde level ook al enorm ingekort hebben en dan maar dachten te moeten aflsuiten met heel andere game-play.

Vandaag ook voor deze adventure-light de eind-credits voorbij zien rollen. En het was me toch een beetje een frustrerend geval. Want weeral een zaak van: het had met een paar andere design-keuzes zoveel beter kunnen zijn. De kern van het spel is erg goed, zoals de zaken die in een verhaal-gedreven adventure goed moeten zijn: het verhaal en de karakters. Het gekozen grafisch stijltje is ook best te pruimen, bijna te vergelijken met een artisitiek ingekleurde google-street view. Zelfs het typisch japans euvel, dat er een goed ending en een "real"ending moet zijn valt hier niet eens zo hard tegen. Je ziet namelijk na het spel een eerste keer uitgespeeld te hebben welke "stances" anders gekozen moeten worden om het "true" ending te halen. Maar zelfs zonder dat is het einde best bevredigend te noemen.

Nee, waar het enorm tegenstaat, is in de gekozen interface en de manier waarop je het adventure en detective gedeelte mee moet doen. Je moet namelijk telkens een locatie kiezen, dezelfde punten aan klikken om te zien of het de juiste locatie is en dan weer verder zoeken. Zo raak je nodeloos tijd en geduld kwijt, zonder dat het ook maar iets aan het spel toedraagt. Ook het onderzoeken van locaties is na de eerste twee chapters zo goed als onnodig, je hebt dan per beeld maximaal 2 elementen die je kunt aanklikken en echt zoeken of nadenken moet je nergens over. Achteraf gezien hadden zie hier misschien gewoon beter een walking sim van gemaakt.

Al bij al genoten van het verhaal en karakters en de frustraties van het spel zelf lang genoeg kunnen negeren. 4* voor verhaal en 2.5* voor game ~geeft iets van 3 tot 3.5*

Ja, toch wel een goede shoot'm'up. Qua graphics niks speciaals, het leunt tegen smartphone graphics aan maar heeft toch nog net dat beetje extra charme.

De besturing is top, snelheid van de wapens is goed en de moeilijkheidsgraad is inderdaad brutaal hoog.
Gelukkig zijn er oneindige continues. Hoewel dat maar beperkt een hulp is, je moet namelijk bij de herstart telkens van het begin van de respectievelijke level beginnen.

De power-ups worden door een vliegtuigje in een boog ergens op het scherm gegooid, als je je niet precies positioneert kun je naar de power-up fluiten. Vooral een probleem als je tegelijkertijd projectielen en zo een irritante bouncing bal probeert te ontwijken.

Na een half uur spelen heb ik de eerste level gehaald, maar de tweede is nog niet voor de bijl gegaan. Dus nu zit ik daar in loops te spelen, ik lijk telkens net dat beetje verder te geraken, dus dat is ook een goed punt. Dat je met oefening beter kunt worden.

Alles bij alles: solide 3* en een shmup die ik telkens weer even kan opstarten om een moment te doden. Met continues, dat wel.

Tof spel, een soort walking sim op de DS, uit een tijd dat de benaming "walking-sim" nog niet eens bestond. Of misschien is visual-novel toch de juistere omschrijving va het genre.

Er zijn wel wat raadseltjes hier of daar en je krijgt af en toe wel een game-overscherm als je niet oplet, maar al bij al kun je eigenlijk weinig verkeerd doen. De typische point-en-klik euveltjes zoals het zoeken naar 1 bepaald item in een hooiberg zijn hier ook aanwezig maar uiterst zeldzaam (2 keer naar iets moeten zoeken). Ook wordt er vaak pas een volgend element getriggerd als je alle voorgaande acties hebt afgevinkt, en je moet dan zelf uitzoeken wat die zijn, maar meestal ligt de volgende actie die van je gevraagd wordt logisch voor de hand.

Al bij al een tof adventure game dat het moet hebben van een soort film-noir verhaal dat goed uit de doeken wordt gedaan en boeit tot het einde, ook al heb je al door hoe de vork-in de steel zit redelijk lang voor het einde.

In totaal 13u en 45 minuten erover gedaan om de eind-credits te zien.

3.5*

Langrisser I, pad B vandaag voltooid en het is een opperbest turnbased strategy game. Het is bij lange na niet perfect, en qua moeilijkheidsgraad ook eerder aan de zeer lage kant, maar het meeste dat het doet doet het goed.

Het is een typisch verhaal van goed tegen kwaad, maar anders dan het origineel heb je op een punt of 3 een aftakking van het verhaal. Door het al of niet in leven laten van bepaalde personages kies je een ander verhaalpad.

Ik vind de geluidseffekten en grafische stijl best ok, heeft me iig nooit gestoord. Gameplay is solide, maar er zijn een paar zaken die wat storen. Elke aanvoerder heeft een kleine groep eenheden toegewezen, als je de aanvoerder verslaat, verlaat de hele groep het toneel. Dat geeft wel wat strategische opties: probeer ik elke eenheid afzonderlijk te verslaan en daardoor meer XP op te strijken, maar met het risico zelf eenheden te verliezen, of ga ik direct achter de anvoerder aan. Met die XP stijgen de levels van je aanvoerders. En als je eens een aanvoerder verliest dan komt die op het einde van de level gewoon weer terug, zonder verlies van XP. Zo kom je nogal snel aan XP en levels en wordt het redelijk snel makkelijk om de overhand te krijgen.

Wat stoort ligt vooral aan de opbouw van de levels, er zijn nogal rap heel veel eenheden op het veld, en die staan nogal rap in elkaars weg. Dat zorgt vaak voor nogal clunky vooruitgang in de levels, waar het meer een uitdaging is je eenheden op de juiste plaats te krijgen, dan de eigenlijke gevechten.

Maar als tussendoortje is deze best te pruimen, vooral ook om te zien waar zo een beetje de geschiedenis van turn-based strategy vandaan komt en hoe die in de tussentijd ge-evolueerd is.

Uitgespeeld na een 14-tal uren. Waarvan ik zeker 1.5 heb kwijtgespeeld omdat ik de juiste commando's voor Trico vergeten had (R1+driehoek) en ik maar R1 bleef rammen zonder success (waar is dat hamer-jezelf smiley naartoe als je het nodig hebt?).

Het spel zelf is zowel geniaal fantastisch als tenenkrommend slecht. Dat laatste valt op in de bugs (jongetje bleef af en toe in de omgeving steken) en vooral in de slechte camera-controle. Commando's geven aan Trico valt nog mee, als je tenminste de juiste commando's gebruikt en weet waar je naartoe moet. De raadsels zijn vaak repetitief (de zoveelste schakelaar) maar bij momenten geniaal ( als je in het water een verdieping hoger moet en je Trico daarbij helpt door in het water te springen).

Waar LG uitblinkt is in het subtiele, mysterieuze verhaal en sfeer-schepping. Het spel ademt op elk moment het gevoel uit dat je in een echte wereld rondloopt waar er dingen gebeuren die niet direct te verklaren zijn.

Al bij al een game-ervaring die ik niet had willen missen maar toch slechts een score van 3.5*

Na een uur of 21,75 uitgespeeld op 100% wat betreft de trophies. Wat helemaal geen uitdaging is, behalve als je geen Engels speekt, natuurlijk. Heerlijk casual game, voor tussendoor. Het RPG aspect is goed uitgewerkt, hoewel het op een bepaald ogenblik na ongeveer1/3 van het spel de voortgang te makkelijk maakt. Ik heb het gevoel dat ze dit nog een tikkeltje beter hadden kunnen uitwerken. Om de verzameldrang te vergroten, maar al bij al zeer de moeite.

Net het game, na een 23 uren spelen afgesloten. Ik heb bijna het hele game op easy gespeeld, en dat was in dit geval een goede keuze. Ik vond het spel namelijk uitermate interessant, maar de gevechten waren wel het minste van het hele spel. Om een of andere reden ben ik nooit helemaal vertrouwd geraakt met het vecht-systeem. De blaster leek te weinig schade te doen, en die extra shot was moeilijk te gebruiken, tegenstanders waren meestal al uit de weg. Over tegenstanders gesproken, de helft van de tijd waren die gewoon overal, en je kon zelden het veld strategisch gebruiken, was een kwestie van Guardians abilities spammen en proberen overal doorheen te dodgen. Die guardians abilities zijn wel cool, maar vind het ook een verkeerde keuze dat het spel niet gewoon still blijft staan tijdens de keuze. Op easy heb je wel het hele spel vertraagd maar tijd om over je keuze na te denken heb je ook niet veel.

Gelukkig maakt de rest van gameplay en vooral het verhaal en de karakters alles meer dan goed. Je hebt hier echt het gevoel de derde film te spelen. Ze hebben er ook goed aan gedaan de algemene feel van het spel niet te veel van de films te laten afwijken. En heel straf vind ik dat de modellen voor Drax en Star-Lord heel vertrouwd gaan aanvoelen. Rocket en Groot zijn eigenlijk niet te onderscheiden van de film. Enkel Gomorra steekt er een beetje negatief uit. Hoewel dat een erg persoonlijk gevoel is en me nooit gestoord heeft. Om een of andere reden is ze me wat te opgewekt.

Al bij al denk ik aan 4 sterren te komen.

Straf spel, op een aantal vlakken. Maar spijtig genoeg ook met wat gebreken. Eigenlijk een heel rare combinatie. Maar van het begin:

Ik hou er wel van om af en toe eens een muziek-ritme spel te spelen, misschien wel een van mijn lievelingsgenres, naast RPG's. Net om die reden is het raar dat me dit spel nooit is opgevallen. Om een of andere reden dacht ik steeds dat dit een B-titel zou zijn, niet de moeite om te spelen. Maar niets is minder waar! Dit spel heeft enorm hoge productie-waardes.

Het heeft een erg goed in elkaar gestoken, weliswaar niet super origineel, maar competent verteld verhaal. Grafisch is het fantastisch uitgewerkt, en de animaties zijn op het niveau, of misschien beter dan bij pakweg een Professor Layton of zelfs Ni No Kuni.

De muziek is ook om van te smullen en de Parijse sfeer, waar het spel zich volledig in afspeelt is perfect opgevangen. Maar om die muziek is het natuurlijk allemaal te doen. Beter gezegd, de ritme-spellen daaromtrent. En daar wringt het schoentje een beetje, tenminste in mijn ogen. Want de moeilijkheidsgraad is heel slecht gebalanceerd. Er zit veel afwisseling in het soort ritme-spel, maar bij sommige games hadden ze misschien beter iets minder buiten het boekje moeten denken. Dat ze gebruik maken van de bewegingssensors van de 3DS bijvoorbeeld, is lovenswaardig, maar had voor mij niet gemoeten. Maar ook de games waar het principe goed is, is het soms moeilijk de juiste knoppen te drukken. En dat lijkt niet altijd enkel met oefening te maken te hebben, soms lijken de knopdrukken net dat beetje buiten het reactie-window gerekend. Een A-ranking halen op alle games is dan ook heel erg moeilijk. Maar soms ontaarde het spelen even in frustratie, omdat het alles iets te lang duurde en je het zelfs dan nog slechts met de hakken over de sloot haalt.

Naast de ritme-spellen, raak je door het spel door verschillende locaties in Parijs af te lopen, gesprekken met bewoners te voeren en met een soort click-spel principe muntjes en andere verzamelstukken op te rapen. Alles best ok en wonderwel passend in het geheel.
Enkel de mini-games die af en toe opduiken zijn raar, want zonder uitdaging, of beter zonder werkend beloningssysteem, die waren eigenlijk gewoon overbodig.

Maar goed, al bij al goed mee geamuseerd. Na het einde van het verhaal en het spelen van 2 van de 3 bonus-hoofdstukken, na een kleine 10 uur kom ik tot deze conclusie: 3 en een halve STER.

Tales of Hearts R - Review

De eerste spel momenten zijn vaak bepalend voor de band die je al of niet opbouwt met een spel,
en bij een RPG, dat je vermoedelijk vele uren bezig houdt tot het einde, is het nog belangrijker je dadelijk goed te voelen.
Tales of Hearts heeft dit bij mij binnen de eerste 15 minuten klaargespeeld. Het heeft me snel in zijn band getrokken en niet meer losgelaten.

Je leert al snel Kor kennen en binnen de korste keren heeft zich al een drama afgespeeld en wordt je betrokken bij een groots avontuur om de wereld te redden. Klinkt cliche, maar een van de sterke punten van dit spel is het verhaal, dat redelijk origineel uit de hoek komt, en de menselijke kant van een ieder laat zien. Vijanden worden vrienden en sommige vrienden verraden je, alles komt aan bod, maar zo geserveerd dat het op elk moment natuurlijk en logisch aanvoelt. De karakters evolueren letterlijk en figuurlijk met elk gewonnen gevecht en dat wordt ook zo overgebracht, je blijft met de karakters meeleven.

Kor leert al snel Kohaku en haar broer Hisui kennen, en omdat Kor een flapuit is en zich klungelig gedraagt onstaat een grappige, soms hilarische wisselwerking tussen deze 3 hoofd-tenoren. Vooral de snere opmerkingen van de overdreven zuster-liefde plegende Hisui aan het andres van Kor laten je vaak grappige momenten beleven. Later komen er nog veel karakters bij die allemaal hun toegevoegd waarde hebben en hun plaats hebben in het verhaal.

Het verhaal wordt gewoon verteld aan hand van in-game stills en soms een geprononceerde tekening.
Heel af en toe wordt er gebruik gemaakt van een goed getekende en geanimeerde manga, maar dit gebeurt redelijk zelden.
Ook zijn er optionele kwibbels tussen de protagonisten in een soort statisch/interactieve comic-portret stijl die wonderbaarlijk goed werkt.

Het spel zelf wordt opgedeeld in verschillende spel-situaties, zoals vaak het geval is bij JRPG's. Normaal loop je met Kor (die de groep representeert) door de wereld van plaatst tot plaats. In deze wereld kun je op elk moment saven. Zodra je een dungeon, stad of ander speciaal gebied betreedt kun je niet meer zo maar saven. Doch zijn ook hier op specifieke plaatsen save-momenten ingebouwd die perfect zijn afgestemd op het spel verloop. Je hoeft niet te vrezen om zelfs maar een deel te moeten herspelen.
Het spel-verloop is, ondanks het feit dat je in de spel-wereld vrij kunt rondlopen, erg lineair, maar dat heeft me nooit gestoord.

Zodra je wordt aangevallen verandert het scherm in de combat-modus, waar je met 4 van je karakter de strijd aanbindt met je tegenstanders.
Deze combat modus is ook een van de sterke onderdelen van het spel.
Het is namelijk een real-time combat die je ettelijke opties biedt om de gevechten steeds interessant te laten verlopen. Echt moeilijk wordt het echter bijna nooit. Een groot nadeel is wel dat je, ook JRPG typisch, vijanden willekeurig tegenkomt in de spel-wereld, waardoor de spel-flow vaak onderbroken wordt. Vooral als je de weinige, doch leuke puzzels die in het spel voorkomen probeert op te lossen
erg vervelend. Later krijg je wel een item dat je een tijdjde van de gevechten weert, maar dat werkt niet lang. Ook kun je van elk gevecht vluchten, maar ook dat kost even om te activeren.
Na de gevechten krijg je een score toegewezen en krijgen je karakters allen ervaringspunten om te levelen, ook de karakters die niet hebben meegevochten. Zo evolueert het level van elk karakter zeer vlotjes.

Voor elk level dat je karakter stijgt krijg je zogenoemde BP punten toegeschreven die je dan weer in een van 6 soma elementen stopt.
Elk van deze soma's geven je verschillende opties waardoor levelen steeds weer tot experimenteren uitnodigt. Echt iets fout doen kun je hier echter niet, het is meer je persoonlijke voorkeur dan echt taktisch denken dat je moet toepassen. Sommige soma's geven je statische eigenschappen anderen dan weer soma-wapens die je kunt "equippen". Belangrijk is wel om 1 van je actieve karakters uit te bouwen als healer, in mijn geval was dat Hisui en Kohaku als back-up.

Speelduur was oor mij om en bij de 34 uren.

Voor de trophy-liefhebbers: er zijn maar weinig auto-trophies te vergaren, het uitspelen van het spel brengt je slechts een 10-tal trophies (27%).
Om er extra te verkrijgen moet je je van begin af op sommige extra's concentreren (zoals koken en namcoins) en om ze allemaal te bemachtigen kun je best 1 maal op herspelen, wat ik ondanks de liefde voor het spel toch niet ga doen, er wachten nog zo veel rpg's op mij.

Pluspunten:

++ verhaal
++ sympathieke karakters
+ uitgebreide level-mogelijkheden
+ spel in het Japans gesproken met engelse onder-titels.
+ heel af en toe leuke doch simpele puzzels
+ dynamische gevechten
+ makkelijk en comfortabel spel, er is altijd nog de hard modus voor de uitdaging-fetishisten
+ grappige mini-games hier en daar verstopt

Minpunten:

-- willekeurige gevechten
- einde van elk gevecht krijg je herhalende opmerkingen tussen karakters die niet geskipt kunnen worden.
- weinig en onduidelijke side-quests
- koken brengt niet veel bij tot het spel, kan echter ook genegeerd worden.

Finaal verdict: 4****

Tearaway is een bijzonder origineel spel en verdient lof voor de manier waarop het basis-idee is uitgewerkt. De sfeer die de papieren-wereld uitademt en de manier waarop speciale PSV features zijn uitgewerkt zijn ook uiterst bevredigend. Als platformer bekeken heeft het echter ook een paar nadelen, in eerste instantie is het, ondanks dat ik 150 enveloppen ben kwijtgeraakt, eigenlijk zonder uitdaging. En de camera-voering laat ook wat wensen over. Mede ook een reden waarom ik zo veel enveloppen ben kwijtgeraakt want sprongen kunnen daardoor soms moeilijk ingeschat worden.
Al bij al toch 6 uur goed mee vermaakt en ook ik ga nog een paar levels opnieuw spelen op zoek naar goodies (en trophies), maar daar blijft het dan wel bij. - 3.5 * -

Ik ben deze nu aan het spelen, en het verhaal is als in de voorloper een nagelbijter en zeer goed verteld. Er zijn ook een aantal verbeteringen gedaan die het spel verbeteren ten opzichte van zijn voorloper, vooral het volgen van de verhaal-vertakkingen die je nog niet hebt gespeeld is nu een makkie. Spijtig genoeg zijn er ook punten die eerder verslechterd zijn, zo vind ik grafisch de voorloper een betere sfeer hebben en vooral het eindeloze getik op het scherm om het verhaal te laten vooruitgaan vind ik irritant.

Xuan Yuan 7 is in mijn ogen een RPG toppertje!

Ik heb gisteren de eindgeneriek gezien na een goede 24 uur gameplay. De hoofdcampagne kun je ook in 12 uur bedwingen, maar dan mis je heel wat moois.

Xuan Yuan is namelijk een RPG van Taiwanese makelij die zich afspeeld in een mythisch China van rond de eeuwwisseling, tijdens de overgang van de Westelijke Han naar de Xin-dynasty. Een tijd die zoals gebruikelijk doorspicht is van machtswissels waar de gewone man/boer de dupe van was. En dat wordt in XY7 heel mooi ingebouwd. Je ziet overal prachtige gebouwen van de tijd en het rege leven van de boer en militair. Maar je ziet ook de miserie die dat aanricht. Grafisch vind ik dit een heel mooi game om te spelen en je wordt zo ingezogen in de sfeer en de omgeving. Het lijkt alles redelijk authentisch (ben al vaak in China geweest) maar is tegelijk ook enorm stijlvol uitgewerkt.

Jezelf speelt Taishi Zhao die als kind een traumatische gebeurtenis overleeft en daarna voor zijn nichtje moet zorgen, je krijgt een magische rol mee met die hij naar het Elysium kan gaan (ja er hoort ook fantasy bij) en die je later nog erg van pas komt . Vele jaren gaat dat goed tot het Lujin leger weer voor onheil zorgt en per vergissing je nichtje zwaar verwond. In het elysium kun je je nicht nog net redden en voorzien van een automata lichaam. Daarna moet je een hele rist gebeurtenissen doorstaan om het echte lichaam van je nichtje te redden.

Je komt in een uitgebreid plot terecht van op de ene kant het Lujin leger dat probeert de legers van de weerstand te breken en de achterliggende dorpen te onderwerpen. Er is ook een soort kult aanwezig (Mohists) die aan magie doen en alle mogelijke clockwerk mechamagica ontwerpen die in de strijd misbruikt wordt voor het grotere doel.

Je leest het, voor een actie-RPG komt er veel verhaal bij kijken, en ook al heb ik het amateuristisch samengevat, het wordt erg goed verteld en blijft boeien tot het einde.

Game-technisch zijn er wat meer opmerkingen te maken, zo is het vecht-systeem nogal simpel, je hebt een snelle en een zware aanval en kunt gebruik maken van matrial arts, je kunt ook ontwijken en hebt twee compagnons die je in de strijd automatisch bijstaan. Dat werkt alles redelijk goed maar is ook niet echt een high-light te noemen. De eerste helft van het spel heb ik alle gevechten makkelijk gewonnen door de lichte aanval te spammen. Pas later moet je wat beter opletten en ook gebruik maken van de uitbreidingen die het elysium je te bieden heeft.

Dat elysium is eigenlijk een soort crafting-plaats waar je heel wat mogelijkheden hebt om je karakters van sterkere uitrusting en wapens te voorzien. Dit motiveeerde me steeds meer naarmate het spel vorderde en is best goed uitgewerkt.

Martial arts daarentegen zijn helemaal waardeloos, je krijgt er in de loop van het spel heel wat stijlen bij, maar de cool-down-periode is enorm lang en de actie geeft je maar een heel kort-stondig voordeel.

Het spel is in mijn ogen eerder een Westers RPG dan een JRPG, hoewel het wel wat elementen van beide types gebruikt. Zo zijn er heel wat comfort-functies die westerse RPG's ook voorkomen, zoals fast-travel. Maar kun je eigenlijk enkel bij bepaalde shrines en kampvuren saven. Die zijn echter veel voorkomend en een auto-save functie is wer ook, zodat je nooit veel vortgang kwijt kunt raken bij de zeldene keren dat je eens sterft.

Al bij al is dit een uitzonderlijk goede game waar ik erg van heb genoten en die die zeker meer spelers eens zouden moeten proberen. Alleen al China als plaats van het gebeuren is super-origineel en bijna nergens anders te vinden.

Ik geeft het na lang nadenken toch maar 4 * maar misschien dat ik me nog eens ooit bedenk. Eens kijken wat de tand des tijds hierover gaat zeggen.

Na 6 uur en drie kwartier uitgespeeld op normal setting. Ik heb wel hier of daar wat hulp gebruikt van een walktrough. Vooral om me veel onnodig heen en weer geloop te besparen. Heel mooi begin van een RPG-klassieker. Het spel is goed doordacht en heeft een heel mooie sfeer. Combat is wel gemakkelijk, en de balans is redelijk snel zoek. Ik denk dat ik al na een uur of 3 op maximaal level 24 was, en daarna waren de 'gewone' monters helemaal geen uitdaging meer. Dat in tegenstelling tot de 'bosses', die waren telkens weer een uitdaging, maar als je de truuk doorhad, wel doorgaans heel gemakkelijk te verslaan.