menu

Hier kun je zien welke berichten The_CrY als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Wolfenstein 3D (1992)

Alternatieve titel: Wolf 3D

4,0
Als het om een klassieker uit het jaar 1992 gaat, dan is er tegenwoordig natuurlijk altijd de vraag: is dit spel an sich nog steeds goed, of is het nostalgie wat de hoge waarderingen blijft inspireren? Als persoon die dit spel voor het eerst van begin tot eind heeft doorgespeeld in 2019 kan ik daar misschien wat genuanceerder antwoord op geven: ja, dit spel is nog steeds goed. Uiteraard is ook mijn antwoord gewoon gekleurd, aangezien wel een hoop andere shooters uit die tijd heb gespeeld - ook een vorm van nostalgie -, maar ook omdat het spel tegenwoordig gespeeld kan worden via sourceports als ECWolf, wat betekent dat je met muis en WASD kan spelen. Ook voegt dit een automap toe, waardoor het doolhofachtige leveldesign minder een hindernis wordt. Dus nee, mijn antwoord is bij nader inzien toch niet genuanceerder, maar plezier had ik wel.

Wolfenstein 3D, als voorloper van Doom, is nog meer back to basic dan Doom eigenlijk was. Alle levels zijn zo plat als het maar kan zonder hoogteverschillen. Elke kamer bestaat uit blokken met monotone texturen en elk level bestaat vrijwel uit dezelfde omgevingen en vijanden, en je vuurt steeds met dezelfde wapens. De selectie daarin is ook niet erg groot. Je hebt het mes, welke je zelden gebruikt, het pistool, het machinegeweer, en uiteindelijk de chain gun. Qua vijanden heb je je standaard soldaten, de Schutzstaffel, officieren, en honden. Uiteraard komen daar nog de verscheidene eindbazen bij en de geluidsloze mutantensoldaten, welke het je leven lastig maken. Het is geen brede selectie aan assets, maar toch heeft id Software een enorme dosis sfeer in deze game gestopt. De omgevingen voelen niet aan als echte omgevingen, maar als puzzels zijn het uitdagende levels. Keuzes maken om op basis van de geluidseffecten te weten welke vijanden zich in de volgende kamer bevinden, de muren afstruimen op zoek naar secrets, en proberen alle schatten te zoeken alsof je een pacman game speelt. Ja, het is gedateerd speldesign, maar dat weet je als je hier anno 2020 aan begint. Uiteindelijk wist id Software over de zes episodes een enorme variatie aan levels mee te geven, met interessante uitdagingen en zelfs ongemakkelijke momenten (de mutantenlevels). Vooral kamers waar Nazi-soldaten-lijken liggen en mutanten blijken te zijn blikken vooruit naar wat met Doom gedaan zou worden. De eerste drie episodes zijn het originele spel, en de tweede drie waren apart uitgebracht als 'The Nocturnal Missions'; en die waren toch een stukje pittiger.

Vaak zal ik hier niet naar terugkeren, nee. Het spel is, hoewel zeer genietbaar, toch wel echt gedateerd. Hoe langer je speelt, hoe meer de limieten van het spel ook aan het licht komen. Alle vijanden zijn hitscanners - niet te ontwijken. Bij Doom kunnen de vijanden elkaar raken als er tussen jou en hen nog andere vijanden staan. Bij Wolfenstein 3D niet; je wordt gewoon geraakt door anderen heen, maar andersom kun jij dit trucje niet herhalen. Dit klinkt als een minimale ergernis, maar op het hoogste niveau en kamers vol vijanden - met name mutanten - kan dit je dag verpesten. Hoe je precies moet richten om vijanden goed te raken is ook niet altijd even betrouwbaar. Ook grapjes als de 'Aardwolf'-doolhof zijn leuk voor een keer, maar na de zoveelste pushwall-doolhof heb je dat ook wel gezien.

Toch interessant hoe alle ingrediënten van toekomstige Wolfenstein games hier al in zaten. Het bovennatuurlijke met de mutanten, het science fiction element met Mecha Hitler, en natuurlijk het ontsnappen uit Castle Wolfenstein zelf. Een fijne klassieke shooter en een belangrijk stukje game-geschiedenis.

Wolfenstein II: The Adventures of Gunslinger Joe (2017)

Alternatieve titel: Wolfenstein II: The Freedom Chronicles - Episode 1

3,5
De eerste aflevering van de Freedom Chronicles brengt je terug naar de wereld van Wolfenstein als Joseph Stallion, een quarterback. Het idee van deze chronicle DLCs is dat elke episode je in de huid van een ander soort karakter laat kruipen. Joseph Stallion is een balls to the wall actie held en zo moet je hem ook spelen, denk ik. Waar de contraptions in The New Colossus voor mij een beetje als gimmicks aanvoelden, worden ze hier onderdeel van je speelstijl. Joseph Stallion kan door muren beuken - want dat doen quarterbacks nou eenmaal. Als je dit als B.J. doet en je laat een nazi daarmee uiteen spatten, dan is het verklaard door een of ander stukje supertechnologie, maar quarterbacks hebben deze krachten van nature... ach ja.

Nee, verder niets nieuws onder de zon. Geen nieuwe wapens, vijanden of omgevingen, maar wel meer van die heerlijke combat sandbox. Deze episode biedt ongeveer (slechts) twee uur aan extra speeltijd met zich mee, maar ik heb me geen seconde verveeld.

Wolfenstein II: The New Colossus (2017)

4,0
Uiteindelijk toch maar eens geprobeerd na mezelf door Wolfenstein 3D en Spear of Destiny heen te hebben gejaagd. The New Order zat nog altijd in mijn hoofd als een zeer teleurstellende game, maar The Old Blood bracht mij toch wel een enorme lading lol. Kort gezegd vond ik Wolfenstein II: The New Colossus eigenlijk een enorme meevaller, al zegt dat misschien meer over mijn verwachtingen dan over de game zelf. Het maakt mij in ieder geval lichtelijk benieuwd naar de conclusie, en zit ik er zelfs aan te denken om het matig ontvangen Youngblood aan te schaffen wanneer deze voor een wat schappelijker prijsje te spelen valt.

In de kern is dit toch Wolfenstein, of gewoon een first person shooter, op zijn best. De wapens hebben een enorme punch, gaan samen met heerlijke geluidseffecten en ze hebben een heerlijke impact op de verscheidene nazi's die je tegen komt. Je kan vrijwel overal kiezen of je voor een stealth aanpak wil gaan of dat je voor een agressieve all guns blazing aanpak gaat - met alle gevolgen vandien. De levels zijn klein, maar zeer interactief en lenen zich voor verscheidene paden. Hierdoor blijven de gevechten dynamisch en interessant - nooit heb ik me verveeld tijdens de momenten dat ik B.J. Blazkowicz zelf mocht besturen. Waar The New Order af en toe veel te veel controle van de speler weg nam en zelfs wapens liet verdwijnen om een bepaalde speelstijl af te dwingen, doet The New Colossus dat nergens (met uitzondering van het wat anticlimactische einde met de executie van Frau Engel). De vele upgrades en perks werkten bij mij aanmoedigend om juist voor headshots te gaan, dual-wield te versterken, of juist heavy weapons op te pakken. Vooral het Lasergewehr en de Ubergewehr zijn heerlijk om op te pakken en even wat serieuze schade te doen. Het systeem met contraptions dat zich halverwege de game introduceert voegt een leuke variatie toe, maar uiteindelijk wordt het denk ik te weinig gebruikt om echt meer dan een gimmick te zijn - maar daar zijn de Freedom Chronicles voor.

Wat die lading positiviteit een beetje in bedwang houdt is het verhaal. Sure, het is overduidelijke linkse ideologie die hier stevig op de voorgrond staat, maar dat is nog tot daaraantoe. Wat mij persoonlijk stoort is de geforceerde (en onnodige) drama die MachineGames erin denkt te moeten gooien. Wolfenstein speel je over het algemeen niet om een gevoelig verhaal te ervaren - je speelt om nazi's neer te halen. Cutscenes waarin B.J. niet kan lopen, dood dreigt te gaan en hierdoor met zijn vrouw wat drama ervaart vind ik totaal niet passen in een spel waar je letterlijk onthoofd wordt en een nieuw lichaam krijgt. Ook een scène waar Grace de gruwelijkheden van een atoombom in geuren en kleuren verteld stond me erg tegen. Wolfenstein is een belachelijk onrealistische game - altijd geweest. Proberen serieuze verhalen te vertellen in deze wereld voelt erg misplaatst. Maar goed, dat is slechts mijn mening. Tot slot is The New Colossus erg kort. Het verhaal voelt net op gang gekomen en dan komen de credits opeens om de hoek kijken, zonder echt een end boss battle te hebben gehad.

Afgezien van het wederom te veel verhaal in mijn Wolfenstein vind ik deze game echt wel geslaagder dan The New Order. De combat voelt meer als een sandbox aan en minder als een excuus om het verhaal te vorderen, en uiteindelijk is de combat de kern van deze game. Zolang dat snor blijft zitten, zal ik de volgende Wolfenstein toch weer gaan spelen.

Wolfenstein: The New Order (2014)

2,5
Inmiddels heb ik het spel uit. Ik ben niet zo blij met Wolfenstein: The New Order. De goede wil zit er ongetwijfeld in, maar er zit gewoon geen lekkere flow in. Het ene moment ben je lekker aan te schieten, het volgende moment moet je speelgoed zoeken voor een kind, of zit je een lange tijd filmpjes te kijken. Die filmpjes zijn an sich prima, ware het niet dat ze onderbroken worden zodat je zelf even een schort aan kan doen om vervolgens het filmpje weer verder te laten gaan... dat zit er heel veel in en voegt niets toe. Het schieten is ook niet ouderwets leuk. De helft van de tijd spendeer je achter de schutting en de nazi's zijn echte kogelsponsjes. Ook missen ze nooit. Iets met kunstmatige moeilijkheidsgraad. Ik vond het gruwelijk irritant dat ik bij elke missie m'n wapens weer kwijt was. Soms snap ik het vanwege de context, zoals die missie in het concentratiekamp, welke ik overigens wel erg leuk vond, maar als je de gevangenis gaat inbreken forceert het spel je een stealthy aanpak te nemen door je gewoon geen wapens te geven. Plots dragen de nazi's die je doodt ook geen wapens meer. Dit is gewoon stom en bederft het spel. De game dicteert hoe het gespeeld wordt en er is maar één goede manier. Doe je iets anders, dan ga je dood. En dan nog bij de laatste boss fight verdwijnt je complete arsenaal opeens. Ik heb geen idee hoe zeer moderne shooters zuigen dat iets als The New Order als een 'old school' achtig spel wordt gezien, maar voor iemand die vrijwel exclusief old school FPS gespeeld heeft is dit absoluut schrikken. Ook het checkpoint systeem vond ik erg slecht werken. Ik snap nog steeds niet waarom moderne games daar vaak voor gaan. Tevens mis ik bewegingsvrijheid. Het sprintsysteem bijvoorbeeld is ook zo raar geregeld dat je niet gewoon een potje kan sprinten. En B.J. bezeert zich als hij een val maakt van twee meter.

Toch was het bij tijd en wijlen best leuk. Het verhaal en uitvoering vond ik vrij slecht en de voice acting van B.J. Blazkowicz al helemaal, maar goed, ik speel niet voor het verhaal (die sex scènes sloegen echt nergens op) en zo'n alternatieve toekomst is best verfrissend voor een Wolfenstein game (doet ook denken aan Mortyr). Soms ben je best lekker aan het knallen, zeker als je over de helft bent, en kom je op mooie locaties, zoals de maan, een onderzeëer, of Deathshead's kasteel. Het valt me wel wat tegen dat je niet naar slot Wolfenstein gaat. Dat was leuk geweest. Ook de boss fight tegen een gigantische robot was erg genieten. Het enige wapen dat je altijd bij je hebt, een soort lasercutter/rail gun, is een leuk ding dat je steeds kan upgraden, alhoewel ik de helft van het spel spendeerde om dat ding op te laden.

De easter egg die ze erin gestopt hebben, namelijk dat je even E1M1 van Wolfenstein 3D kan spelen is leuk geprobeerd, maar helaas is de gameplay daar niet op gemaakt. Je loopt idioot traag en de vijanden zijn kogelsponsjes... zo herinner ik me die game niet. Gelukkig niet zeg.

Afgezien van mijn vele problemen met dit spel heeft het wel de sfeer van een Wolfenstein game voor mij. Helaas, alleen, die ergerpuntjes, en die overheersen bij mij toch vooral omdat de gameplay zelf niet bijzonder interessant is.

Wolfenstein: The Old Blood (2015)

3,5
Deze van de week eindelijk maar eens gespeeld. Hij zat immers al een tijdje in mijn steamlijstje te rotten, en met de komst van The New Colossus begon het toch weer een beetje te kriebelen, ook al vond ik The New Order niet zo'n succes. Gek hoe dat dan werkt, he? Ondanks dat je veel betere ongespeelde spellen in je lijstje hebt wil je dan toch het vervolg op een - in jouw opinie - matig spel nog spelen. Ach ja, waar The New Order me geërgerd naar de finish wist te dragen, voelt The Old Blood aan als een soepele rit.

De prequel op de reboot door Machine Games lijkt te zijn gemaakt puur en alleen voor de Wolfenstein fans van het eerste uur qua setting en verhaal, waar The New Order zelf een poging leek om mee te gaan met het huidige game-landschap. The Old Blood laat daardoor de grootste ergernissen die ik bij TNO had achterwege: geen onnodig lange filmpjes, geen geforceerde stealth secties, en geen geforceerd dramatisch verhaal. Het verhaal in dit deel is niet te serieus, lekker onzinnig, en een regelrechte ode aan Return to Castle Wolfenstein. Af en toe begint die stemacteur van B.J. Blazkowicz weer monotoon laag wat sentimentele herinneringen op te halen, maar die momenten zijn zo schaars dat je even je ogen kan rollen en vervolgens weer kan knallen. En het knalwerk is ruimschoots aanwezig. Hiermee laat de game vooral zien dat dezelfde schietmechanieken van TNO helemaal zo slecht niet waren. Deze speelde ik op een niveau lager ('Bring It On'), en nu merkte ik dat een schot tegen het hoofd ook gewoon fataal was, zoals het hoort, en dan heb ik er al veel meer plezier in. Het voelde vanaf het begin al goed, het moment dat je het schitterende uitzicht op Castle Wolfenstein mag genieten bezorgde meteen een glimlach op mijn gelaat. Zelfs de komische gesprekken tussen de Duitse soldaten zijn weer terug. Op geen moment wordt de vaart eruit gehaald, en altijd ben je vrij om je taktiek zelf te kiezen - een stealthy aanpak, of juist all guns blazing.

Een paar kleine minpunten zijn er altijd, en zo ook hier. De levels zijn ontzettend klein en ontzettend lineair, en dat is wel jammer. Ook werkt de stealth niet heel goed. De AI van de nazi's is zo geprogrammeerd dat ze je pas zien als je 5 seconden in hun blikveld te zien bent. Dit maakt het spel heel erg makkelijk. Ook de finale, welke ik niet zal spoilen, is onwaarschijnlijk simpel zodra je doorhebt wat je moet doen. En dan blijven een aantal van de problemen van TNO ook hier een beetje storend, zoals de gigantische wapens die zowat het halve scherm in beslag nemen, en de geringe bewegingsvrijheid. Wel zijn er gelukkig geen momenten waarop je arsenaal opeens verdwijnt.

Als ik dit dan weer speel, dan heb ik weer meer zin om The New Colossus te gaan proberen. Het is hopen dat het snel afprijst naar een aantrekkelijker bedrag.