menu

Hier kun je zien welke berichten The_CrY als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Half-Life (1998)

5,0
Ach, Half-Life... wat was ik hier destijds onder de indruk van. Voor het eerst een sterk verhaal dat het geschiet vergezelde; ik weet nog goed dat ik het gevoel had in een sci-fi thriller te zitten. Ik was toch eens benieuwd of de game vandaag de dag nog steeds zo goed zou zijn. Nu is het natuurlijk grafisch enorm gedateerd, maar de gameplay en de sfeer blijft nog fier overeind.

Je bent Gordon Freeman, werkzaam bij Black Mesa en deelnemend aan een wetenschappelijk experiment... en daar gaat het gruwelijk mis. Alle apparatuur ontploft, buitenaardse wezens teleporteren naar het gebouwencomplex, en voor je het weet komen de militairen je bevrijden... of toch niet? Genoodzaakt om te overleven pak je een wapen op en begint het avontuur. Met een scala aan realistische en echte sci-fi wapens, je vertrouwde HEV-suit, en een aantal verwaarloosbare bewakers en wetenschappers, ga je het gevecht aan met de aliëns en doe je alles om hun invasie te stoppen. Oké, dat klinkt wel als een hele foute promo-tekst, maar dat is wel waar het eigenlijk om draait. In een serie ruimtelijke levels escaleert het verhaal op een hele mooie manier, en het fijne is dat niets aan je verteld wordt door cutscenes. Je moet zelf goed opletten en je maakt het zelf mee; een verteltechniek enkel gebruikt door Half-Life 2 en de Bioshock serie, bij mijn weten. En het is precies die mysterieuze sfeer en de sci-fi setting die dit spel zo ontieglijk onvergetelijk maken, nog steeds.

Voor mij is Half-Life dan ook zoveel fijner qua setting dan Half-Life 2. Het verhaal an sich is niet diep, maar de uitvoering, met drie verschillende facties die elkaar beschieten (of vijf, als je de uitbreiding Opposing Force speelt), met vrijwel geen uitleg, is heel sterk gedaan. Ook bevat dit eerste deel leukere wapens, zoals de hivehand, welke vliegende beestjes schiet, de tau cannon, en ook de gluon gun. Ook de vijanden vind ik veel interessanter; de Alien Grunt, Alien Controller of de Vortigaunt zijn een stuk veelzijdiger dan enkel de Combine, welke in wezen gewoon mensen zijn, en die hebben we ook in Half-Life 1. Noem het nostalgie, maar de eerste Half-Life, inclusief de twee uitbreidingen voor PC (Half-Life: Decay heb ik nooit kunnen spelen) bevat een van de fijnste gamewerelden die ik ken.

Gelukkig kunnen we voor een grafische update met de re-make Black Mesa vooruit (bijna compleet vernam ik), maar ik stoor me er niet aan.

Half-Life 2 (2004)

5,0
Onlangs nog eens opnieuw doorgespeeld. Mijn initiële 'klachten', voor zover je daarvan kan spreken, gelden nog steeds: Half-Life 1 had qua verhaal, sfeer, vijanden, en wapens meer originaliteit en had wat meer verbeelding. Echter, Half-Life 2 was zeker toen het uitkwam een enorm indrukwekkend spel qua physics, verhaal, en eigenlijk qua alles. Dat het niet de perfecte opvolger is in mijn optiek, doet niets af aan het feit dat dit spel gewoon de volle mep verdient op eigen kracht. Of het nou de gravity gun is, de heerlijke gunplay, de veelzijdige missies, of gewoon de prachtige manier waarop het verhaal vertoond wordt - de typische Valve manier van "show, don't tell" - Half-Life 2 is gewoon een meesterwerk.

Het begint wat traag en moeizaam met die boottocht, maar daarna begint het avontuur. Met plezier denk ik terug aan Ravenholm, die snelweg missie, Nova Prospekt, en uiteindelijk de voltallige oorlog waar je door de straten van City 17 vecht tegen de zogeheten Striders, en dan... het citadel! De levels zijn ontworpen als een soort speeltuin, met losse, gooibare objecten vrijwel overal verstopt. Er zijn zoveel manieren hoe je dit spel kan spelen. Ook de AI wordt dikwijls geprezen, en met recht. De Combine, hoewel gewoon soldaatjes met een likje verf, zijn een leuke vijand om tegen te vechten. Gemengd met een scala aan zombievarianten en de zogeheten Antlions, is het ook leuk om in bijvoorbeeld Garry's Mod je eigen battles op te zetten.

Nu is het wachten op het vervolg... wordt zo onderhand wel weer een keer tijd na 14 jaar...

Half-Life 2: Episode One (2006)

3,5
Half-Life 2: Episode One is het begin van wat het basisspel naar nog grotere hoogtes zou tillen. Echter, nog niet met deze uitbreiding. Ep1 is vrij kort, voegt niet veel nieuwe dingen toe, maar voor wie wat meer van hetzelfde wil, of wie benieuwd is naar het verhaal, kan hier best mee uit de voeten, want slecht is het geenszins. Ditmaal speel je de gehele tijd naast Alyx, wat op den duur wat irritatie kan veroorzaken omdat ze nog wel eens in de weg wil lopen. De levels zijn toch best aangenaam en van goede kwaliteit. Dan denk ik aan de terugkeer in het citadel, het frustrerend donkere, maar gelukkig niet te lange zombielevel onder de grond, alsmede een paar memorabele situaties in de stad, alvorens de finale waar wat meer op het spel staat en waar Barney zijn olijke kop weer eens laat zien. Vrij kort, en enigszins krachtig, maar Episode Two was nog beter!

Half-Life 2: Episode Two (2007)

5,0
Half-Life 2: Episode Two is wat mij betreft de beste van de twee episodes. Meer vijanden, meer gevarieerdere omgevingen, meer gevarieerde missies, meer drama, meer feels, meer.. eh.. betere graphics. Wandelen door het koninkrijk der Antlions; ontdekken dat de Vortigaunts niet alleen zeer bekwame vechters zijn, maar ook dat ze talent hebben als comic relief; ondervinden dat de ware gevaren van de Combine nog ontdekt moesten worden; prepare for unforeseen consequences...

'Nuff said. Elke stap die je zet in Episode Two is memorabel, maar vooral de finale.

Half-Life: Blue Shift (2001)

4,5
Tsja, in mijn herinnering was Blue Shift niet veel soeps. Een soort nageboorte. "Oei, we hebben nog wat levels over. Wat nu?" Bij mijn herspeling is niets minder waar. Wellicht is Blue Shift korter dan Opposing Force of het basisspel, en ook minder verrassend, maar de levels zijn onderhoudend, mooi gestructureerd, en houden je vast van begin tot eind. De geschiedenis van Barney Calhoun, die in HL2 opeens een veel grotere rol kreeg. Ach, de beste man verdient het! Nog leuker was het om meer tijd te besteden in het Black Mesa van vóór de ramp, en om eens mee te maken hoe het was voor iemand die het niet veroorzaakte. Verder delft Blue Shift toch het onderspit tegen de andere uitbreiding en het basisspel, maar wie meer wil, kan meer krijgen.

Half-Life: Opposing Force (1999)

5,0
Hm, ik had het allemaal al gezegd, zo'n zes jaar geleden. Inderdaad, Opposing Force is misschien wel een van de beste uitbreidingen die ik ooit gespeeld heb. Een gloednieuwe campagne van hetzelfde evenement, maar door de ogen van een marinier: Corporal Adrian Shephard. Mede door de manier waarop dit verhaal met die van het origineel wordt verwoven, inclusief de toevoeging van de nieuwe vijanden Race X, en de nieuwe, creatief gevonden wapens, is dit spel minstens zo plezierig te noemen als het basisspel - als niet plezieriger. Dat laatste kun je ook weer niet echt zeggen, omdat Opposing Force zonder het basisspel nooit bestaan had. Dit spel is pittiger dan het origineel, maar gelukkig ben je niet alleen. Door de levels zijn meerdere mariniers verspreid die je orders kan geven, wat een klein beetje strategie toevoegt.

Ga ik weer, maar de creativiteit die hier opvalt is precies wat HL2 een beetje mist, mijns inziens. De barnacle gun, bijvoorbeeld, had ik graag terug gezien. Hopelijk gaat het team van Black Mesa later verder met Opposing Force. Een mens mag hopen.

Heretic (1994)

Alternatieve titel: Heretic: Shadow of the Serpent Riders

4,0
Heretic is inderdaad een van de eerste Doom-klonen destijds en juist de Doom engine en de daarbij horende stijl van leveldesign was precies wat me in eerste instantie aantrok tot dit spel. De slim in mekaar geflanste levels, de ouderwetse keyhunt, en natuurlijk een scala aan wapens en monsters waar fantasie en creativiteit altijd belangrijker was dan verhaalbeleving. Ook de nieuwe toevoegingen, zoals een tal van powerups welke je kan bewaren en later kan activeren, laten zien dat er nog meer in zat bij deze engine dan dat Doom (1993) had laten zien. Zo heb je een ei waarmee je monsters in kippen kan veranderen, heel geestig, een Tome of Power dat al je wapens een tijdelijke boost geeft, of de Wings of Wrath, waarmee je letterlijk kan vliegen. Dit wordt uiteraard aangevuld met je standaard health, onzichtbaarheid en onschendbaarheid powerups.

Het spel is, net als Doom, opgebouwd uit drie episodes, waarvan de eerste als shareware was uitgebracht. In de eerste, City of the Damned, bevind je je in het land van de elven, waar jij als Corvus de legers van D'Sparil, een van de drie zogeheten Serpent Riders, weg moet werken. In episode twee, Hell's Maw, bevecht je ze in een andere dimensie, en in The Dome of D'Sparil ben je aangekomen in de basis van je vijand. Elke episode introduceert een paar nieuwe vijanden, een nieuwe omgeving, en nieuwe wapens. De verschillende vijanden vind ik een van de sterkste punten van Heretic. Het zijn er teveel om op te noemen, maar elke vijand heeft zijn eigen patronen die je moet leren, en vooral de boss fights op het einde van elke episode zijn episch. Een monster als de Iron Lich of de Maulotaur maakt gehakt van je als je niet oplet. Qua wapens ben ik niet altijd even blij. Het arsenaal doet erg denken aan dat van Doom, met de Magic Wand als vervanger van het pistool, de Ethereal Crossbow als vervanger van de shotgun, de Dragonclaw als Chaingun, de Phoenix Rod als Rocket Launcher, etc., maar geen van de wapens hebben dezelfde punch als bij Doom. De geluidseffecten klinken gewoon zwak en iets als de Firemace lijkt gewoon nergens op te slaan, zo vreemd is dat ding. Vooral de Dragonclaw is verschrikkelijk luid en klinkt niet mooi. Ook is het onduidelijk hoeveel schade ze doen. De ene keer gaat een bepaalde vijand neer in één schot van je crossbow, maar de andere keer moet je ze vier keer raken. Bij de mindere levels, welke er zeker tussen zitten als je de moderne editie koopt, wordt dit een steeds meer storende factor.

Want in 1995 kwam de uitbreiding Shadow of the Serpent Riders uit met twee nieuwe episodes. Systemen werden steeds krachtiger natuurlijk, en dus betekende dat meer vijanden, grotere levels, en niet altijd fijnere leveldesign. Deze twee extra episodes zijn uitdagender dan ooit, en bij tijd en wijlen halen ze ook hetzelfde niveau als het basisspel, maar regelmatig zit je je ook af te vragen waarom je dit spel nog verder speelt. Zeker als je zeeën vol vijanden voor je ziet maar geen fatsoenlijk wapen hebt om ze snel neer te maaien wordt het gewoon snel saai, niet zozeer moeilijk. Verder introduceert de uitbreiding helemaal niets nieuws, dus het is alleen voor hen die niet genoeg kunnen krijgen van "Fantasy Doom".

Hexen (1995)

Alternatieve titel: Hexen: Beyond Heretic

4,0
Toen ik een paar weken geleden voor het eerst Hexen: Beyond Heretic opstartte, had ik gehoopt op een Heretic deel twee. Echter, het bleek een geheel eigen spel te zijn. Want waar het vorige deel nog heel duidelijk een Doom-kloon in hart en nieren was, neemt Hexen heel duidelijk afstand van die speelstijl. Niet langer heb je toegang tot zeven verschillende wapens; niet langer ga je op zoek naar secrets; niet langer is het spel episodisch geordend. In plaats daarvan introduceert Raven Software hier een klasse systeem, zijn de levels georganiseerd rondom zogenaamde hubs, en heb je slechts drie reguliere wapens tot je beschikking, met een ultiem wapen dat je door het spel heen in mekaar zal zetten.

Hexen speelt zich af in dezelfde wereld als Heretic, maar op een geheel andere plek, en er zullen geen vijanden overeenkomen, of zelfs ook maar wapens. Ditmaal jaag je op Korax, de tweede van de Serpent Riders, als zijnde een Fighter, een Cleric, of een Mage. Welke klasse je kiest hangt vooral af van het soort wapens dat je zult gebruiken; de Fighter gebruikt veelal melee wapens, terwijl de Mage exclusief spreuken gebruikt (en dus van afstand kan aanvallen). De Cleric zit er wat tussenin, en deze heb ik gekozen voor mijn playthrough. Je eerste wapen gebruikt geen minutie. Je tweede verbruikt blauwe mana, je derde groene, en je ultieme wapen gebruikt beide. Ook al heb je maar vier wapens, toch is het genoeg gebleken om veel plezier mee te hebben. Vooral het ultieme wapen, bij de Cleric de zogenaamde wraithverge, welke geesten afschiet die vijanden afgaan om ze van binnenuit uit elkaar te trekken, wat zeker voor 1995 erg indrukwekkend is, is enorm genieten. De hubs waarin je je zult bevinden verbinden elk drie tot vier levels naast het hublevel aan elkaar, met nog een geheim level waarin leuke extraatjes te vinden zijn. De levels zitten vol met puzzels, sleutels die je moet vinden, en geheimen om te ontdekken. Over het algemeen zitten deze hubs en puzzels ingenieus en inventief inmekaar. Net als bij Heretic heb je ook hier weer een scala aan power-ups, waarvan er slechts een paar hetzelfde zijn, zoals de quartz flask, de wings of wrath, en de porkalator, welke vijanden in varkens verandert (in Heretic waren het kippen). Nieuwe powerups variëren van flessen gifgas, tot volledige minutievoorraden tot de zogeheten dark servant, welke een Maulotaur (bekend van Heretic) oproept om voor je te vechten, wat absoluut een hoogtepunt van het spel is.

Echter, het spel is niet uitsluitend koek en ei. Op zijn best heb ik me enorm vermaakt, maar er zijn een paar minpunten aan dit spel waardoor ik niet graag met een andere klasse nog eens door de levels heenga. Het eerste minpuntje is het gebrek aan variatie qua vijanden. Bij Heretic was dat juist een enorm pluspunt, maar bij Hexen kom je, op een van de hogere niveaus, namelijk Berserker, enorm veel vijanden tegen van hetzelfde kaliber. Ettins lopen traag en slaan niet hard, maar zijn wel stug. Centaurs houden hun schild omhoog om je schoten terug te kaatsen, en zijn op dat moment onkwetsbaar. Slaughtaurs zijn hetzelfde, maar kunnen nog projectielen op je afvuren ook. De chaos serpents zien er indrukwekkend uit; groene of bruine slangen die vuur- of gifballen op je afvuren. Pas in de derde hub komen de Dark Priests erbij, welke wel wat lijken op de Disciples van Heretic. Er zijn er nog een paar die heel even voorkomen, maar voornamelijk moet je het met deze vier doen en in grote aantallen. Omdat de levels groot zijn spendeer je, zeker als Cleric, een lange tijd met het neermeppen van deze talloze, stugge vijanden, vooral in het begin, wat de vaart er heel erg uit haalt. Wel moet gezegd worden dat de Heresiarch een heerlijke boss battle is, en eigenlijk fijner dan Korax zelf. Het tweede minpuntje is het feit dat de puzzels niet allemaal even voor de hand liggen. Meer dan eens had ik geen idee hoe verder te gaan, en bleek dat ik iets moest doen waarvan ik helemaal niet wist dat het überhaupt kon in dit spel. Iets meer communicatie had gemogen. En ik hoorde dat dit bij Hexen II nog erger was, ik houd mijn hart vast.

Al met al worden de minpunten enorm overschaduwd door de positieve kanten van dit spel. Er zit veel in... heel veel. Op een eerste playthrough maak je lang niet overal gebruik van. Zo zijn er zoveel powerups die ik nog nooit gebruikt heb, of waarvan ik het nut pas vrij laat ontdekte. De uitbreiding Deathkings of the Dark Citadel is nu aan de beurt en biedt een uitstekend platform om eens met een andere klasse te spelen. De Doom engine is nu echter wel maximaal uitgebuit voor dit spel... en dan heb ik Strife nog niet eens gespeeld. Nog veel games om langs te gaan.