menu

Hier kun je zien welke berichten The_CrY als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Dark Messiah of Might and Magic (2006)

Alternatieve titel: Dark Messiah of Might and Magic: Elements

4,5
Onlangs weer eens door deze heerlijke combat sandbox heen gespeeld. Dark Messiah of Might and Magic is een van mijn favoriete games aller tijden. De karakters, de combat, de prachtige omgevingen, de cheesy stemacteurs... Ik kan elk gesprek nog wel dromen, op elke locatie wist ik alles nog te vinden, en toch lijkt het elke keer weer verfrissend om door Ashan heen te lopen. Het spel speelt zich af in de wereld die met Heroes of Might and Magic V is geïntroduceerd, en het is gemaakt in de Source engine, wat in mijn mening echt de beste engine is voor FPS uit de jaren 00.

Wat de game zo leuk maakt is niet zozeer het verhaal of het semi-RPG gehalte, maar de combat. Je kan kiezen om je skill points te steken in skills die passen bij de warrior, de rogue, of the mage. Sommige skills heb je altijd wel een beetje nodig als je je staande wilt houden tegen de sterkere vijanden, maar over het algemeen kun je zelf je karakter samenstellen zoals jij het graag wilt. En dan de gamewereld... alles kan kapot! Alles kan bewegen! Overal staan valkuilen om je vijanden in te duwen... of zelf in te vallen. Naast je wapens - een zwaard, boog, staff, dolken, of spreuken - heb je een almachtige voet waarmee je vijanden dikwijls weg kunt trappen tegen een of ander spijkerrek, of in het vuur, of je trapt iets weg waardoor alles op je vijand valt. Gooi een freeze-spreuk op de grond en zie hoe vijanden eroverheen ragdollen alsof het een tekenfilm betreft. Hoe sterker je wordt, hoe bevredigender met name de melee combat wordt. Als je genoeg adrenaline opbouwt krijg je ook een heerlijke slowmotion kill, wat ook gewoon heerlijk is. Zelf gooi ik tegenwoordig met behulp van cheats gewoon alvast alle punten in alle skills en ga vervolgens de speeltuin in om lekker rond te springen en flink te slachten... niets is heerlijker dan dat. Je vecht natuurlijk tegen black guards, necromancers, ghouls, orcs, goblins, en de verdwaalde cycloop, welke allen goed meewerken aan de speeltuin ervaring die dit spel aanbiedt, verspreid over prachtige omgevingen als een gigantisch kasteel, een grote tempel op een eiland, spookachtige tombes vol zombies - welke overigens echt angstaanjagend kunnen zijn als je het voor de eerste keer speelt, afhankelijk van hoe goed je tegen horror kan - en ook een mooie necromancer hideout.

Negatieve dingen? Tsja, objectief zou je kunnen zeggen dat de extreme lineariteit van het spel een zwakte zou kunnen zijn, evenals het gebrek aan een goed verhaal. Begrijp me niet verkeerd, het verhaal doet wat het moet doen en brengt je van de ene locatie naar de andere, maar het einde is een beetje... onderwelmend, als dat een woord is in het Nederlands, hoewel in het eerste opzicht best intrigerend. Het meest amusante zijn de enorm cheesy ingesproken stemmen, wat mij juist zeer bevalt, en vooral het getouwtrek om jouw aandacht tussen de twee vrouwelijke karakters - Xana en Leanna. Leanna is de dochter van de Tovenaar Menelag, en zij zal je vergezellen om een bepaald artifact te halen. Xana zit in je hoofd en geeft commentaar op alle situaties, en beiden zijn geïnteresseerd in Sareth op hun eigen manier. Die twee zijn ongetwijfeld het hoogtepunt van het verhaal, en als je uiteindelijk een kant moet kiezen, dan bieden ze ook allebei hun eigen nieuwe gevechtsvoordelen aan. Wat specifieker: Xana is de succubus die je demonische krachten geeft, terwijl Leanna je gezegende wapens kan bezorgen die echt zwaar overpowered zijn. Beide keuzes zijn leuk, maar ik merk dat ik toch meer naar Xana neig, omdat zij gewoon de leukste commentaren heeft van de twee. De uiteindelijke antagonist, een necromancer genaamd Arantir, lijkt een hele dreiging, maar gaat veel te makkelijk neer, waardoor het einde een beetje een sisser is.

Al met al was het een plezier om hier weer eens doorheen te spelen. Uiteindelijk is dit denk ik een perfect voorbeeld van een spel dat gameplay verkiest boven verhaal. Arcane Studios kennen de meeste mensen natuurlijk van Dishonored tegenwoordig, en, hoewel die serie me vooralsnog niet zo heel erg kan bekoren, merk je goed dat ook daar de gameplay voorop staat.

Delta Force (1998)

3,5
Ook een nostalgische ervaring was het om weer eens Delta Force te spelen. Halverwege de single player missies, ongeveer zeven uur erin, ben ik toch maar gestopt om verscheidene redenen, maar an sich is dit een prima spel dat vooral aan de technische kant wat minpunten heeft.

In een tijd dat een FPS game snel en lomp hoorde te zijn kwam NovaLogic doodleuk met een tactische shooter op de proppen. Geen kleine levels op zoek naar keycards, maar wijde open vlaktes met een duidelijk objectief. Er was nog geen Battlefield. Er was nog geen Call of Duty. Het zag er niet uit, ook toen al niet, maar met zulke enorme levels was dat niet zo vreemd. Iets moest erop achteruit gaan. Tegenwoordig, met games als Far Cry of Skyrim in gedachten, kan dit best een obstakel zijn voor moderne gamers. Zelf was ik er weer snel aan gewend, hoewel het spel op Windows 10 vaak vastloopt en crasht, vooral bij de langere missies. Je kiest voor elke missie je loadout, maar eigenlijk wil je altijd hetzelfde wapen gebruiken; eentje met scope. Vervolgens krijg je de beschrijving van de missie, en dan mag je beginnen. NovaLogic heeft zijn best gedaan om de missies zo gevarieerd mogelijk te maken binnen de beperkte engine. Zo moet je soms gewoon iedereen afmaken, soms een persoon gevangen nemen, en dan weer een convooi beschermen of juist aanvallen. Je vijanden vallen met één welgemikt schot, maar jij en je teammaten ook. Elke fout is fataal.

Al met al kan ik er verder niet zoveel over zeggen. Delta Force was destijds iets nieuws, maar heeft de tand des tijds slecht doorstaan. De voornaamste redenen waarom ik niet verder ben gaan spelen is omdat ie op mijn Win10 pc dus regelmatig crasht; niets irritanter dat je nog één persoon moet en dat je scherm dan bevriest. Ook zijn er erg veel missies, wat juist leuk is als het spel werkt, maar voor mij werd het even wat teveel van hetzelfde. Wellicht heb ik later nog eens zin om te spelen.

Doom (1993)

5,0
Ik zocht twee maanden terug naar een leuke game om nu eens en dan weer te spelen. Zag ik daar "Ultimate Doom" in mijn Steamlijst staan. Waarom ook niet? Een klassieker die men ooit gespeeld moet hebben voordat men zich als ware FPS fan zou kunnen identificeren. Ik had van tevoren niet kunnen voorspellen dat ik zo bij de kreeg gevat zou worden en zo gecharmeerd zou worden van deze game.

Ok, ik speel in een source port, GZDoom, dus helemaal dezelfde ervaring als mensen in 1993 zal ik niet hebben gehad, maar damn wat was dit een geweldige ervaring! Doom weet de speler te verrassen en voor het blok te zetten... steeds als ik verder speelde kreeg ik kippevel van de spanning, maar op een goede manier. Het is erg knap als een spel dat vandaag de dag 23 jaar oud is dit weet te bereiken. Het teken van een goede game. Uiteraard geldt dit vooral voor de drie originele episodes.

Ultimate Doom kreeg zijn release in 1996 met een splinternieuwe episode "Thy Flesh Consumed". Deze heb ik later gespeeld, omdat ik wilde wachten tot ik Doom II uit had. Deze is erg uitdagend, maar wel een tandje minder dan de rest en dit laat zien waarom ik niet de volle mep geef aan dit spel. Hoewel de demonen en zombies leuk zijn om tegen te vechten merk je wel dat deze originele Doom nog niet de variatie kent die in Doom II wel present is. Dus omdat, en alleen omdat ik Doom II nog een betere game vind krijgt deze slechts een 4,5*. Echter, de maps in deze originele Doom vind ik van hoger niveau dan sommige maps van Doom II.

Doom (2016)

4,5
Na een mooie nieuwe game-pc te hebben aangeschaft als eerst maar eens Doom 4 opgezet! Ik zit nu toch in een obsessieve Doom-bui, dus waarom ook niet? De grote vraag die ik had bij het begin was, weet deze game de Doom-naam eer aan te doen? Mijn antwoord daarop is: ja, dat kan het.

Doom 4 verzuipt gelukkig niet te veel in een moeilijk in mekaar gekunsteld verhaaltje, maar geeft je precies wat je wil: actie. Het spel is snel, lomp, en enorm gaaf. Alle wapens uit Doom 2 komen weer terug in een moderne variant (en nog meer!). En dat is het voornamelijk; een moderne versie van oldschool FPS gameplay. De moderne aspecten zijn vooral upgrades, nog meer upgrades, nog veel meer upgrades, en collectibles; geen van welke het spel de nek om draait. Sterker nog, veel van de upgrades maken het spel nog sneller, lomper, en gaver. Daarbij ziet het er ook nog heel strak uit en is de leveldesign heerlijk complex, hoewel wel vrij lineair.

En daar dan de mindere kantjes; geen volle mep. Doom 4 is een arena shooter. Doom is dat nooit geweest en persoonlijk vind ik dat dan ook jammer. De deur valt achter je op slot zonder reden. Pas als iedereen dood is mag je weer verder. Geen speedruns voor dit spel dus. Soms gaan de deuren ook niet meer open, waardoor je dus niet meer naar secrets kan zoeken als je ze eerder gemist hebt.

Ondanks dat speelt Doom 4 toch heerlijk weg en is de combat meer dan bevredigend, hoewel de Mancubus wel erg over-used is. Wat me dan weer wel heel erg aansprak was hoe de boss battles gedaan waren. Stuk voor stuk memorabele gevechten. En wat zijn de demonen toch vet gemaakt. Wel is de game op Ultra-Violence vrij makkelijk uit te spelen en vind ik het onnodig jammer dat je de hoogste niveaus pas mag doen na de game een keer uit te hebben gespeeld. Dat zijn weer van die vage moderne mechanieken die nergens over gaan... maar ja, wat doe je eraan?

Doom 3 (2004)

Alternatieve titel: Doom 3 VR

3,0
Vanwege mijn huidige Doom-gekte toch maar eens Doom 3 geprobeerd. Let wel, ik speelde de BFG editie, aangezien ik die toch al wilde vanwege de extra episode voor Doom 2. Ik heb vernomen dat de verschillen met de vanilla editie, namelijk het flashlight-mechaniek en de extra ammo, de sfeer van het spel niet ten goede komen.

Ik had erg veel moeite om te begrijpen wat dit spel wilde zijn. Doom is voor mij fast-paced actie met een horror-ondertoon. Het spel neemt zichzelf niet serieus en dat was altijd een voordeel. Dit derde deel is erg slow-paced horror met een actie-ondertoon en een poging tot serieusheid. Ik ergerde mezelf vooral in het begin enorm aan de trage bewegingen van de protagonist en de ineffectiviteit van de wapens. De demonen en zombies bewegen zich gemakkelijk sneller dan jij op alle fronten. Zo schiet een shotgun-zombie veel sneller dan jij en altijd raak. Uiteindelijk pas je je speelstijl erop aan, dat is waar, maar het voelt als kunstmatige moeilijkheid. Raketten die op je worden afgeschoten door de Revenant doen minder schade dan een klap van zo'n kleine spin. Ik snap dat dit voor het spel beter werkt, omdat je de raketten niet zo makkelijk kan ontwijken in die smalle gangetjes, maar het voelt zo onlogisch aan. Ook de BFG9000 weet niet eens een Hell Knight in één schot neer te halen. Wat is het nut dan van de BFG?! Alle zombies die iets op je afvuren hebben auto-aim aanstaan en kunnen niet missen. Er zijn dikwijls gescripte events die je niet kan vermijden en waar je ALTIJD wat van je health bij verliest. Muren die openvliegen als je er langs loopt om vervolgens meteen een klap te krijgen van zo'n beest. Muren vlogen ook open in de voorgaande Doom-games, dat is het probleem niet. Maar op het moment dat je iets niet kan ontwijken door middel van skill of nadenken gaat mijn spelplezier achteruit. Mijn grootste ergernissen zijn met name de spelmechanieken, de zwakke wapens, en de leveldesign, welke voornamelijk uit dezelfde nauwe, donkere gangetjes bestaat, en welke ontzettend lineair is. Deuren die opeens op slot gaan omdat het spel niet wil dat je terug gaat bijvoorbeeld. Wat een onzin.

An sich heeft het spel zeker wel sfeer. De Half-Life-esque intro is wat afgezaagd, maar het werkt. De UAC faciliteit is donker, beklemmend, en de horror werkt wel op bepaalde momenten. Het verhaal is niet bijster boeiend, maar het is realistischer weergegeven dan in de overige games uit de serie, compleet met NPCs en objectives. Toen er wat meer vaart in het spel kwam halverwege de game, kon ik ook zeker wel genieten van de gameplay, hoewel er erg weinig variatie in de levels zat. Het is geen geheim dat je bij elke Doom-game even naar de hel gaat, en dat was leuk, maar veel te kort. Ook sloeg het nergens op dat je dan opeens al je wapens verliest. Je pakt daar immers wapens op die ook gewoon door UAC soldaten daar zijn gebracht, dus het slaat gewoon nergens op. Dit soort dingen droegen bij aan de ergernis. Het systeem om codes te verstoppen in PDA-audiologs en emails was erg moeizaam en saai. Nog zoiets.

Toch geef ik 3 sterren. Heb ik dan ook wat goeds te melden over Doom 3? Ja hoor. De Delta Labs-levels waren leuk. De Archvile vond ik een prachtige demon om te zien. De berserk powerup, welke natuurlijk niet kon ontbreken, was heerlijk om te pakken. Ik was m twee keer tegen gekomen en ik moest op die momenten even denken aan de oude Dooms, zo leuk was dat. Ook ziet het spel er gewoon mooi uit. Ook anno 2016 kunnen de graphics nog gewoon mee en vooral de hel ziet er vrij angstaanjagend uit. Ook de boss battles waren leuk gedaan, hoewel de Cyberdemon heel erg makkelijk te verslaan was. Dat is ook weer zoiets. Ik speelde op het hoogst niveau mogelijk, namelijk Veteran (Nightmare moet je eerst vrijspelen), en je wordt af en toe wel voor het blok gezet, maar de boss battles doe je echt met twee vingers in je neus; zeker als je de Soul Cube gevonden hebt.

Mja, als ik er eenmaal in zit heb ik echt wel plezier met Doom 3. Toen ik m uit had vond ik het toch jammer dat het voorbij was, maar toen ik er middenin zat kon het niet snel genoeg afgelopen zijn. Met afstand de minste uit de Doom-serie, maar ook vooral omdat het iets anders probeert te zijn dan hoe een Doom-fan het zou spelen. Ik kan me voorstellen dat iemand met een andere achtergrond er meer uit kan halen.

Doom 3: Resurrection of Evil (2005)

Alternatieve titel: Doom III: Resurrection of Evil

3,5
Toevallig gisteren voor het eerst deze uitbreiding voor DOOM 3 uitgespeeld. Ik had niet gedacht dat ik me er ooit nog aan zou wagen, gezien de vieze smaak die het basisspel in mijn mond had achtergelaten. Ik herinner me donkere gangetjes, ongemakkelijk trage bewegingsmechanieken, lange reload-tijden waarin altijd raak schietende vijanden genoeg kansen hadden om je het leven zuur te maken, en die (overigens zeer goed uitgevoerde) horror-sfeer waar ik niet op zat te wachten. Een enthousiaste let's-play-er op youtube speelde echter door de hele game heen onlangs, waardoor het bij mij toch een beetje begon te kriebelen weer.

Resurrection of Evil is een mooie afrekening met de antagonist van het basisspel in nieuwe en enkele bekende omgevingen. Een paar veranderingen zorgen ervoor dat ik me veel minder ergerde aan de gameplay, en betrof vooral de twee nieuwe wapens, de kortere speelduur, en het feit dat ik dit keer wist waar ik aan begon. De super shotgun van DOOM 2 is terug in al zijn glorie en het is het wapen dat ontbrak in DOOM 3. Eindelijk heb je het gevoel dat je wat serieuze schade terug kan doen, relatief vanaf het begin. Een ander is de grabber; het antwoord op de gravity gun van Half-Life 2. Je kan objecten oppakken en naar vijanden slingeren, maar ook projectielen die op je af worden gevuurd vastpakken en teruggooien. Dit maakt de combat vaak een stuk interactiever, omdat je niet steeds hoeft te blijven vuren op de soms wat sponzige vijanden met je erwtenschieter van een machinegun. Ook speelt de game zich af rondom een vervanger voor de soul cube: the Artifact. Deze vind je zonder krachten, maar gaanderweg kun je dit gebruiken om te tijd te vertragen, om meer schade te kunnen doen, en om tijdelijk onkwetsbaar te zijn. Ik gebruikte dit ding alleen tijdens de boss fights eigenlijk, maar gezien de brutaliteit van sommige latere gevechten zou dit wel vaker van pas zijn gekomen. Uiteindelijk kom je natuurlijk ook weer even in de hel, en na een vrij saaie boss fight met Bertruger is deze uitbreiding weer voorbij.

Een kortere, wat rapper opgebouwde greep uit de ervaring dat DOOM 3 destijds was. Nog steeds vind ik het niet geweldig, maar mijn ervaring was onderhoudend. Zodanig zelfs, dat ik het jammer vond dat het alweer voorbij was. Gelukkig bevat de BFG edition nog the Lost Mission, zonder deze leuke toevoegingen, dus met wat geluk krijg ik daardoor weer een hekel aan DOOM 3 en mag ie weer in de kast.

Dragon Age II (2011)

Alternatieve titel: Dragon Age 2

4,5
Na het geweldige Dragon Age: Origins is het niet heel gek dat de cijfers bij dit tweede, wat soberdere deel een stukje lager liggen. Zelf was dit echter precies wat ik wilde op dit moment. Hawke is minder 'eigen' te maken dan The Warden uit DA:O, maar persoonlijk was zij precies het karakter dat ik wilde spelen, en de persoonlijkheid kun je nog wel een beetje vormen d.m.v. de vele dialoogkeuzes uiteraard. De wereld is kleiner dan Ferelden, maar Kirkwall is een hele leuke stad waar je echt een band mee gaat krijgen. Je vrienden wonen er, je familie woont er, jij woont er, en alle gebeurtenissen in de stad hebben invloed op al die factoren. De verschillende vrienden die je kan hebben hebben boeiende personages en interessante persoonlijke quests, met weer leuke romance opties, en veel meer onderlinge dialogen. Eigenlijk zegt rock-rick boven mij het al goed: "ze hebben veel meer een eigen leven, buiten jou om". De stad zelf leeft en voelt authentiek aan, en de manier waarop het verhaal verteld wordt en escaleerd over een tijdspanne van 10 jaar is heel sterk. Ook is de combat enorm verbeterd t.o.v. Origins. De animaties zijn uiteraard moderner en levendiger, maar ook de moeilijkheidsgraad is niet zo overdreven, waardoor casual spelers die alleen voor de role-playing gaan, zoals ik, niet altijd zo hoeven te zweten op 'Normal'.

Uiteraard zijn er ook minpuntjes, waardoor DA:O nog altijd hoger scoort bij mij. De weinig veranderende omgeving vind ik an sich niet zo'n probleem, ware het niet dat alle dungeons vrijwel identiek zijn, inclusief interieuren en andere dingen. Dat voelt lui aan. Ook zijn veel 'fetch-quests' niet geanimeerd, en kun je niet meer je companions aanspreken wanneer jij dat wil; dat kan nu alleen nog maar als het plot dat toestaat. Gifts, bijvoorbeeld, zijn verdwenen, en het approval systeem is vervangen door een rivaliteits-/vriendschapssysteem (die vind ik dan overigens wel weer goed werken).

Maar goed, de goede smaak overheerst over het algemeen goed. Op het eind voelde ik me zeer verbonden met Kirkwall en de companions waarbij ik in de plus zat, en ik ben benieuwd hoeveel er van deze game door mag naar Inquisition. U hoort nog van mij.

Dragon Age: Inquisition (2014)

4,0
Na Dragon Age: Origins en Dragon Age II vond ik dit derde deel uit de fantasy reeks van Bioware erg lastig om in te komen. Weg was de top-down view van eerdere games, de controls waren compleet vernieuwd (gemaakt voor consoles), en in de Frostbite engine zag alles er nét even wat anders uit. De wat lineairdere, verhaal-centrische flow van de vorige delen had plaats gemaakt voor een semi-open world sandbox met nadruk op verkennen en verzamelen. De aanwezigheid van oudgedienden Varric en Leliana konden mij niet meer in die sfeer brengen waar ik zo van genoot bij eerdere games. Het gebrek aan fatsoenlijke controls voor de PC deed mij vloeken en schelden. Het duurde dan ook zeker een aantal uur aan gameplay voordat ik Dragon Age: Inquisition kon waarderen voor wat het was, en dat was een compleet andere game dan ik verwachtte.

Uiteindelijk heb ik 102 uur in dit spel gestoken (inclusief DLC), waardoor toch wel mag blijken dat ik dit spel stiekem toch wel heel erg tof vond. De game wordt heel anders gespeeld dan bij Origins en DA2, waar het verhaal veel meer centraal stond en sneller vorderde, zonder gehaast te voelen. Bij Inquisition spendeerde ik meer tijd rondwandelend in een enorme map, op zoek naar plantjes, steentjes, en de incidentele wegversperring. Niet langer mocht ik met de muis klikken waar ik heen wilde, maar moest ik het hele eind zelf lopen en springen. Eenmaal hieraan gewend is het een prima opzet, overigens. De verschillende landschappen zijn prachtig ontworpen, gevarieerd, en vol met collectibles. De nieuwe companions zijn ook interessante lui, en de manier waarop je met ze kan interacteren is wederom erg leuk, hoewel naar mijn idee de diepgang van hun persoonlijke quests en jouw relaties met ze tot het oppervlakkige beperkt bleven. Een nieuwe toevoeging is ook de zgn. war table, waar kleine operaties uitgevoerd kunnen worden waar je enkel iemand op af hoeft te sturen - zelf doe je dus niet zo veel hieraan, wat soms wel jammer is, omdat deze missies soms leuker klinken dan nog een keer de Hinterlands doorlopen op zoek naar Elfroot. Dit alles loopt samen met het verfijnde power en influence systeem, waarmee je Inquisition steeds sterker en invloedrijker wordt in Orlais en Ferelden, wat ik erg leuk gedaan vond. Andere hoogtepunten uit deze monsterlijke game waren de gevechten met draken, al is niets zo episch als de eerste draak die je verslaat - en de reactie van Iron Bull daarbij.

Ook al was ik er op gegeven moment echt wel ingekomen, toch vind ik dit de minste Dragon Age tot nu toe, en dat komt door 1) de combat, 2) het verhaal, en 3) de verhoudingen. Qua combat is het tactische aspect van de eerste twee vrijwel helemaal vervangen door een 'loop naar voren en sla' systeem. Vooral in het begin, wanneer je nog niet zoveel abilities op je (hele kleine) quickbar hebt staan, is het gewoon zoveel mogelijk klikken met de muis wanneer je iemand tegenkomt, en geloof me, dat gebeurt echt veel te veel. Gevechten in het begin zijn saai, vervelend, en nemen veel tijd in beslag. Of misschien had ik gewoon een mage moeten spelen. Het verhaal is leuk uitgevoerd en omringt door leuke mechanieken, maar naar mijn idee veels te kort en het springt van de hak op de tak. Spoilers aan. Elke missie lijkt compleet los te staan van de vorige. Het verhaal is heel groots uitgebouwd - Red Templars/Mages, Grey Wardens, Venatori, Corypheus, het hof van Orlais, Morrigan, Flemeth, the Dread Wolf - en voelt wat onuitgewerkt aan. De main quest is kort. Veels te kort. Het verschijnen van Morrigan had bijvoorbeeld een reactie kunnen oproepen bij Leliana, welke we niet kregen. Niemand lijkt er iets om te geven, overigens. Hoogtepunt voor mij was het weerzien (en maken) van Hawke, maar ook daar had ik meer reacties van omstanders verwacht. En dat brengt mij bij puntje drie. Dit is een enorme game. Je spendeert uren in het verkennen van de verschillende omgevingen en het vervullen van nodeloze sidequests die geen cinematische onderbouwing hebben. De main quest en companion quests zijn daarentegen zo kort en lijken al over voordat ze echt begonnen zijn. Ik vind de flow van deze game dan ook de grootste zwakte. Het vordert traag en is gevuld met zoveel trivia. Wat dat betreft spelen de DLC veel meer als een geheel met een gefocust verhaal - en dat is waarschijnlijk ook waarom ik na het spelen van Trespasser toch een goed gevoel over dit spel heb. De keerzijde is wel dat er enorm veel aan world building is toegevoegd aan deze game, wat op zich wel weer een voordeel is.

Al met al heb ik hier echt wel van genoten hoor. Het blijft een hele fijne RPG ervaring, maar als ik moet kiezen tussen een kleinschaliger spel als Dragon Age: Origins of deze, dan zal ik altijd voor de eerstgenoemde gaan. Wat mij betreft mag Dragon Age 4 weer een beetje de toon aannemen van DA2, welke luchtiger was met meer ruimte voor persoonlijke quests en onderlinge verhoudingen, en minder jagers en verzamelaars - maar iets zegt me dat ik alleen ben in die mening.

Duke Nukem 3D (1996)

Alternatieve titel: Duke Nukem

5,0
Onlangs dan voor een tientje toch gewaagd. Uiteindelijk ben ik toch wel heel erg blij met mijn aanschaf van de World Tour editie. Voor het grootste deel is dit spel gewoon Duke Nukem 3D zoals we het kennen, maar dan met hernieuwde 3D rendering en andere, dynamischere belichting. Aangezien het de enige versie van Duke 3D is die je op het moment kan aanschaffen zie ik geen reden om het niet aan te bevelen. Let wel, het voelt her en der wat minder vloeiend aan, vooral de manier waarop de muis zich laat besturen, maar ook de hotkeys op PC zijn niet altijd even responsief. Daarnaast brengt deze versie ook wat glitches en bugs met zich mee, waardoor vijanden door de muur clippen, interactieve objecten niet reageren, of waardoor jezelf opeens aan de andere kant van het level bent (of gewoon dood). Gelukkig valt hiermee te leven. Quicksaven bestaat nog steeds, maar (ik denk speciaal voor console spelers) is er nu een rewind-systeem toegevoegd. Ik moest er even aan wennen, maar eigenlijk werkt dit best prima. Zodra je dood bent spoel je even terug naar vanaf waar je verder wil en je mag weer. Van enige geluidsproblemen waar bij de release sprake van zou zijn is nu niets meer te merken, al zijn de octabrains onverdraagbaar luid, wat wel mijn speelstijl beïnvloed. De veranderde duisternis maakt nu ook dat je soms dingen niet kan zien, terwijl jij wel beschoten wordt... niet altijd even fijn.

De spraakmaker is uiteraard Episode 5: Alien World Order, en hoewel deze absoluut niet in 1996 gemaakt had kunnen zijn, is dit wel een hele toffe episode om te spelen met een heel eigen sfeertje. Wie Episode 4 niet uitdagend genoeg vond mag hier zijn geluk beproeven. Nieuwe vijanden, een helaas wat teleurstellend zwakke boss, frisse omgevingen, en zelfs een gloednieuw wapen: de Incinterator, welke al snel uitgroeide tot een favoriet wapen, omdat deze heel sterk is tegen de kleinere vijanden. Ook heeft Duke Nukem stemacteur Jon St. John nieuwe one-liners ingesproken en heeft ie alle oude geluidsfiles opnieuw opgenomen, omdat Gearbox dat graag wilde, maar dat laatste is niet altijd even fijn. Gelukkig heb je de keuze tussen de oude en nieuwe stem.

De grote olifant in de kamer is natuurlijk het ontbreken van de uitbreidingen Life's a Beach en Duke it Out in DC (en ook Nuclear Winter, mja, who cares?), waardoor dit nooit de echte definitieve versie van Duke 3D zal zijn. Hopelijk worden deze later nog toegevoegd. Tot die tijd speel ik nog met Megaton, welke over het algemeen toch wat minder issues bevat, maar helaas, die is niet meer in de handel voor wie m niet heeft. Ook is er geen backwards compatibility met oude mods en maps, waardoor je je wel eens afvraagt voor wie Gearbox nou deze versie heeft uitgebracht, want het is niet alsof ze longtime fans een bot toegooien, zogezegd. Het is niet alsof je daadwerkelijk jonge gamers met een re-release aan het Duken helpt, lijkt me. Er is zelfs geen level editor toegevoegd, en op de Steam workshop is het niet mogelijk om iets anders toe te voegen dan een *.map file, waardoor echt modden ook niet aangemoedigd wordt. Maar goed, Randy Pitchford is al blij als ie zn spel verkoopt. Echt klantgericht is hij nooit geweest.

Duke Nukem Forever (2011)

2,0
Het is alweer even geleden dat ik dit spel gespeeld heb en hier heb gestemd, maar ik weet nog dat ik dit een vreselijk moeizame game vond. Sommige schietstukjes waren zeker aangenaam, zoals de Duke Burger of de Ghost Town levels, en hier moest ik echt even denken aan Duke 3D, wat natuurlijk de grote voorganger was van Forever. Helaas zit dit spel tot op zijn nek in de lineariteit, domme minigames met onhandige mechanics, vehikel-secties met wederom onhandige besturing, moeizame boss-battles, gemoderniseerd sprintsysteem, duffe wapens, oninteressant level design, en natuurlijk... het debiele wapensysteem. In mijn versie was dat al vier wapens ipv twee die je tegelijkertijd kon dragen, maar zelfs vier is Duke-onwaardig. Geef ons gewoon het volledige arsenaal en ga weg met je realisme; dat hoort niet thuis in een Duke-game. Het regenererende hitpoint-systeem is dan nog tot daaraantoe omdat een Ego-bar wel bij het karakter past.

De DLC 'The Doctor Who Cloned Me' begon erg goed met verwijzingen naar de allereerste Duke Nukem-game vijand: Dr. Proton, maar halverwege zegt de DLC game 'fuck it' en gaat het weer terug naar wat de originele game deed. Deze game is een 'fuck you' geweest naar DN3D, maar ook naar de allereerste Duke Nukem game. Alleen aanschaffen als je absoluut zeker weet wat je binnenhaalt.

Ik snap niet waarom old-school titels altijd zo verpest worden als er een modern vervolg komt. Een vereniging van newschool en oldschool resulteert vrijwel altijd in een mengelmoes dat uiteindelijk toch nooit zo goed wordt. New-school gamers hebben hun eigen franchises en old-school gamers zijn vrijwel het enige publiek voor een titel als Duke Nukem, Wolfenstein, of Doom. Op deze manier kan niemand er van genieten.