Wat heb ik een lol (gehad) met dit spel en dan voornamelijk het golf gedeelte. De sport modes zijn laagdrempelige vormen van de sport zelf, maar juist daarom erg leuk. Ik heb letterlijk uren van het golfen genoten, met op een mooie tweede plek honkbal. Tennis werkt niet echt lekker, maar dat heb ik dan ook nooit een leuke sport gevonden.

Door dit spel ben ik ook nog eens fan van de "normale" bomberman geworden, die zit er namelijk ook gewoon in. Ik kende bomberman en het principe wel, het trok me echter niet echt aan. Totdat ik dus dit spel speelde. En dan te bedenken dat ik geeneens weet hoe het spel in mijn huis is beland..

Final Fantasy V is qua sfeer en plot niet anders dan de voorgaande FFs. Je hebt nog steeds een select groepje van vier mensen die de wereld overreizen om diezelfde wereld te redden. Je hebt weer kristallen en de vier elementen. Je gaat weer te voet reizen, om vervolgens een boot te krijgen en daarna weer een airship. En dan is de game ook nog typisch turn-based, nee, FFV kent geen grote verassingen.

Natuurlijk zijn er kleine plotelementen die het geheel net interessant genoeg maken om door te spelen. Maar niemand zal ervan onder de indruk zijn. Dit betekent echter niet dat de game saai is. De dialogen zijn vaak grappig (al is het wel typisch Japans) en de game verloopt vlot, tenminste voor een JRPG. Het is namelijk zeker geen korte game, je bent er makkelijk 35+ uur kwijt aan. De meeste fun in deze FF komt van het Job systeem. Elk personage mag vrij zijn eigen job kiezen en kan daarin levelen. Je kan voor persoon 1 bijvoorbeeld de knight job kiezen en hij zal dan, naarmate hij levelt, vaardigheden leren die bij de knight klasse horen (zoals de ability guard). Maar je kan op elk moment dat je niet in gevecht bent wisselen van klasse. Je kan zo een knight karakter hebben die kan healen omdat hij white mage vaardigheden kent. Je bouwt dus je eigen karakter.

Dit klinkt leuk, en dat is het ook wel, maar is natuurlijk beter uitgewerkt in ander RPGs. Denk bijvoorbeeld aan FFIX waar je vaardigheden leert door middel van items. Het kiezen van je pas is veel specifieker als je keuze hebt uit honderd items dan wanneer je zo’n 15 klassen hebt. Of anders is er Tales of Graces, daar heb je geen items maar titels, zelfde principe en ook een stuk uitgebreider. De grootste aantrekkingsfactor van FFV is dan ook beter uitgewerkt in andere, nieuwere, games.

FFV is hierdoor een okay game die zeker niet slecht is, maar wel een game die betere alternatieven kent. Het plot is niet zo leuk als in III en de gameplay is niet zo quirky als in II. Uniek aan de game is dat hij pas heel laat in het Engels is vertaalt en dat dit blijkbaar de eerste FF game was die een fan translation kreeg. Maar als game zelf inmiddels te verouderd.

Ik heb de game overigens op de PS1 gespeeld. Laadtijden naar een battle waren misschien een seconde en dus zeker aanwezig, helemaal in vergelijking met de SNES tegenhanger (en misschien ook de IOS en emulaties). PS1 is in ieder geval de minste port, maart nog steeds goed te doen.

Final Fantasy XIII, ach, alles is er toch al over gezegd? Veel mensen zijn vooral negatief, mede dankzij je beperkte vrijheid.

En je wordt inderdaad erg beperkt in je keuzes in het begin. Ik vind het dan niet erg dat er maar een pad is (was ook zo in FFX), maar dat je maar twee aanvalsmogelijkheden hebt vind ik niet kunnen. De eerste pakweg tien(!!) uur van de game bestaat de combat uit op kruisje drukken. Daarnaast wordt je qua verhaal meteen in het diepe gegooid, er wordt met veel termen/namen gestrooid waardoor ik in het begin behoorlijk in de war was. Dit resulteerde erin dat de eerste tien uur een groot drama waren waar ik mij met moeite doorheen heb moeten worstelen. Na die eerste tien uur heb je eindelijk je team bij elkaar en genoeg aanvallen zodat er tenminste wat afwisseling is. Al zullen veel mensen al zijn afgehaakt tegen deze tijd. Nee, het begin is niet echt leuk en dat het verhaal niet bijster interessant is helpt ook niet mee.

Na 20-25 uur bereikte ik eindelijk Gran Pulse en dan begin je eindelijk vrijheid te krijgen. Vrijheid die ik hard nodig had . Hier kun je over een gigantische map rondlopen en zelfs side-questen (Cieth Stones)! Daar werd ik wel blij van. De Side-quest monsters hadden tenminste wat meer tactiek nodig dan de normale monsters.

Sure, de game ziet er goed uit en ik vond de wereld uiteindelijk interessant worden. Maar het verhaal en de karakters (die Hope is maar een klote kind) konden me nergens raken of boeien en dat is de eerste keer voor mij in een FF game. Ik heb uiteindelijk wel plezier gehad door de side-quests te doen, maar een FF hoor je te spelen voor de main quest, maar die kon me, afgezien van de bazen, uiteindelijk niks schelen en dat is toch wel een groot gemis.

flOw is in principe Snake, maar je hebt dan verschillende Snakes. Eentje verdooft, eentje is snel, de ander wordt moeilijk geraakt door vijanden, etc. Het doel van het spel is om in elk level een rood bolletje te eten, zodat je doorgaat naar het volgende level. Het is dus mogelijk om het spel te halen zonder vijanden of power-ups te eten. Als je dan toch af gaat door een vijand wordt je een niveau teruggezet, zonder straf.

Het hele spel is hierdoor heel makkelijk en biedt weinig uitdaging. Je kan je beestje (Snakes) groter maken door power-ups te eten, maar veel maakt dit niet uit. Je hebt enkel een beetje meer HP en HP is niet echt nodig. Het was beter geweest als je je eigen upgrades kon kiezen als je levelt, of dat er verschillende power-ups zijn, maar dat is er dus niet.

De game kent heel weinig variatie, zoals ik eerder zei veranderen de beestje niet. Ook verschillen de levels veel te weinig van elkaar. Daarbovenop komt de extreem lage moeilijkheidsgraad en je hebt gewoonweg geen goede game.

Sommige mensen vinden dit misschien (net zoals bij andere games van thatgamecompany) geen game, maar kunst. Als kunststuk zijn de designs nogal karig en de kleuren te minimaal. Enkel de soundtrack weet het geheel nog wat omhoog te tillen.

Waarom dan alsnog 2 sterren? Zoals ik zei lijkt de game veel op Snake en het was wel leuk om weer eens Snake (of een kloon daarvan) te spellen en ik zat al snel in de flow van het spel. De game is in ieder geval geen aanrader, de vervolgspellen van thatgamecompany zijn zowel als kunstwerk en als game velen malen beter.

flOwer is het vervolg op flOw evenals een spiritueel vervolg op Snake. Daar komt het qua gameplay teminste op neer imo.

Verschil is dat je in flOwer in 3D op zoek bent naar naar de bloemen(bolletjes) die je tot je neemt in de vorm van bloemblaadjes. Deze maken je bloemblaadjessliert langer, maar heeft naast het visuele niet een toegevoegde waarde. Je krijgt trouwens geen score voor de bloemblaadjes die je verzamelt of enige andere vorm van erkenning. Maar dat voelt niet als een gemis.

Het doel van de bloemen te verzamelen is om de grauwe gedeeltjes van het spel tot leven te laten komen. Voorbeeld; je hebt een cirkel van dood gras, verzamel alle bloemblaadjes zodat je de bloemen tot bloei laat komen en de cirkel van dood gras veranderd in mooi levendig groen gras. Later in het spel doe je hetzelfde met onder meer grote stenen, een boom en elektriciteitsmasten. En dat is in essentie het spel, alles wat grauw is in iets levend te veranderen.

Het hele spel zweef je dus rond met je bloemblaadjes en gek genoeg gaat dit niet vervelen. De game wordt redelijk repetitief en introduceert niet veel variatie, afgezien van het visuele.
Maar net zoals bij de andere games van thatgamecompany is dit spel meer kunst dan game.

De wereld ziet er werkelijk waar prachtig uit met al haar felle kleuren. De grauwe stukken omtoveren naar iets kleurrijks ziet er altijd mooi uit en gaat gepaard met mooie muziek. De muziek is trouwens het beste aan flOwer en is naadloos geïntegreerd in het spel. Zowel de soundtrack als de toegevoegde geluiden als je bv. een bloem tot bloei laat komen.

Het rondzweven met een bloemblaadjes ziet er schitterend uit. En hoewel ik na level een was gegrepen door de game, de game varieert gewoon weinig. Het maakt gewoon niet uit of je nou level een of zes speelt. Qua gameplay al helemaal, maar zelfs als visuele trip wordt de game niet beter na level een.

Leuk om een keer te proberen, maar niet een game die je snel opnieuw zal oppakken. En de game is al helemaal een afrader voor mensen die dus echt willen gamen . Mensen die eens wat anders willen dan een doorsnee game zullen hier wel tevreden mee zijn.

Owjah, leuke credits trouwens

Professor Layton is een leuk spel dat eigenlijk gewoon een puzzel boekje. Natuurlijk heb je een,leuk, verhaaltje dat wordt vertelt aan de hand van dialoog en af en toe een mooi geanimeerd filmpje. Daarnaast bevat het spel point-and-click elementen, maar je zult de meeste tijd kwijt zijn aan het puzzelen.

Niks mis mee overigens. Er zijn veel kleine puzzels die je meestal niet lang ophouden, al wordt het later wel wat lastiger. De puzzels verschillen in stijl, van wiskundige puzzels tot instinkertjes, ruimtelijk inzicht en dan nog een paar. Genoeg afwisseling dus, ik voelde me nooit verveeld en bleef dan ook lang door puzzelen terwijl ik normaal niet zo puzzel.

Verrassend leuk spelletje dus . Nu maar kijken of de vervolgen ook wat waard zijn, of dat het alleen maar meer van het zelfde is.

Ik heb geen andere Rayman games gespeeld dan nummer 3, misschien dat mijn score daarom laag uitvalt.

Rayman 3 wilt graag platform en actie game zijn en slaagt in beiden niet. Platform op zich nog te doen, alleen is het in andere platform games veel beter uitgewerkt. Levels kunnen soms onoverzichtelijk zijn. Rayman loopt ook nogal stroperig, wat de game nogal traag doet aanvoelen. Terwijl de rest/humor zo hyperactief is, een beetje gek dus. De power-ups die je meestal moet gebruiken om verder te komen in het level duren veel kort. Power-ups kun je helaas dus niet meenemen, dit had de game wat interessanter kunnen maken.

Het actie gedeelte komt neer op buttonbashen en soms wat heen en weer geloop om je vuisten te curven. Niks boeiends dus, op zich niet vervelend als het als afwisseling in de game wordt gestopt, maar helaas bestaat 50% van de game uit dit hersenloze gedoe. Jammer...

Humor sprak mij ook niet aan. Gelukkig zijn er soms speciale levels zoals de discofunkboard(?) levels en sommige bazen zijn wel leuk. Jammer genoeg is de game alleen aan te raden voor de extreme platformliefhebber of de Rayman fan.

Shinobi is inderdaad een van de moeilijkste games die ik ooit heb gespeeld. Voor een klein gedeelte ligt het aan de camera, maar voor het grootste gedeelte ligt het aan je zelf. De game speelt namelijk heel lekker weg, je hebt echt volledige controle over je karakter. Daarnaast is de game zeer goed geprogrammeerd wat resulteert in een steady FPS, maar ook in minimale laadtijden.

Hotsuma (de hoofdpersoon) ziet er stijlvol uit (die sjaal!) en ook de vijanden zijn hebben mooie designs. Jammer genoeg zijn er niet veel verschillende vijanden. Omgevingen ogen dan weer redelijk kaal en de soundtrack is ook niet echt memorabel. Leuk is dat wanneer je meer dan vier vijanden tegelijkertijd uitschakelt er een cutscene volgt waarin alle verslagen vijanden in tweeën splitsen. Shinobi is wel redelijk sfeervol, alleen jammer dus van de kale omgevingen.

Ook leuk is het vechten, in principe is het gewoon buttonbashen (je hebt geen combo's). Maar je zult toch echt goed moet oppassen op de vijanden. Je zult Hotsuma altijd goed moeten positioneren en getimed aanvallen. Hierdoor is het vechten niet hersenloos, dat het tempo lekker hoog is verhoogt het plezier. De baasgevechten zijn wel leuk, maar meestal te snel voorbij. Gelukkig variëren de bazen veel in aanvallen en design.

Qua platform actie had er meer in gezeten. Er zijn leuke stukjes/levels maar die zijn te weinig aanwezig. Daarnaast wilt de camera nog wel eens roet in het eten gooien. Hotsuma kan overigens over muren heenlopen/ blijven plakken, dit resulteer nog wel eens in leuke platform gameplay.

Jammer genoeg van de camera, de hoeveelheid unieke vijanden en het ontbreken van een goed combo systeem. Had de game dit wel gehad dan was het zonder twijfel een grote topper geweest.

Tsjaah, wat valt er nog over Bomberman te zeggen? Voor mensen die de XBL versie hebben gespeeld zal dit allemaal wel bekend voorkomen, het voelt een beetje aan als een gestripte XBL versie. Niks mis mee natuurlijk, aangezien dit spel alweer bijna 20 jaar oud is.
Je hebt weer de bekende maps en power-ups, maar in een mindere hoeveelheid. Zo mis ik bijvoorbeeld de dangerous bomb. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik veel precieser moet bewegen, een beetje pixelprecies zelfs, als ik bommen probeer te ontwijken.
Dit spel bevat dan wel weer (in tegenstelling tot de XBL versie) een singleplayer mode, die je met meerdere mensen kan spelen. Maar deze is vrij saai aangezien je tegen verschillende soorten bots battlet die niet echt slim overkomen.

Als je zin hebt in een Bomberman spel raad ik iedereen dus de XBL versie aan, dit spel is alleen superieur in de soundtrack tov van zijn tegenhanger.

Zo, hehe, eindelijk klaar. En net op tijd! Hoe Ulysses hier zo snel door heen is geraakt is mij compleet onduidelijk, respect hoor, jij mag de volgende kwartaalgame kiezen. Hoewel de game kort van duur is ( 4 uurtjes? misschien wel een enkel uur als je weet wat je moet doen?) leek het wel alsof ik er dagen mee bezig was. De game is namelijk heel traag. Maar toch, met moeite, de game uitgespeeld die democratisch is gekozen door mensen die hem geeneens hebben gespeeld .

Torico is misschien niet eens een hele slechte game, maar gewoon zo sterk veroudert dat juist de pijlers die het spel sterk zullen hebben gemaakt nu juist negatieve punten zijn geworden. Hoe de mensen bewegen is lachwekkend. Met bananen pootjes en mini-handjes zien de mensen er eerder hilarisch dan serieus uit. En dan die lipsynch en stemacteurs .... Ongetwijfeld een knap staaltje programmeerwerk en vooruitstrevend voor zijn tijd, maar technisch wel heel erg achterhaald.

Maar ook andere, oude gameconventies, stoorde mij. Het ontbreken van een map is zo iets typisch, dit in combinatie met een onlogische indeling van het dorp (en dus disc 1) zorgde voor veel onnodige frustratie bij mij. Heb dan ook de map opgezocht via internet, want zonder map was het voor mij niet te doen. En wat te denken van de verplichting van het triggeren van events! Je krijgt bijvoorbeeld informatie dat je meer info nodig hebt over object X. Meneer X heeft deze info, maar voordat je met hem kan praten moet je eerst met Meneer, Y, Z, A, B, etc praten (in die specifieke volgorde!). Hoezo mag ik niet meteen met Meneer X praten, het is niet dat die andere gesprekken er toe doen. Dit is gewoon onnodige rekking van de speelduur. Maar ook meteen de enige gameplay die wordt aangeboden.

Torico is trouwens een adventure game, dus je zou denken dat je veel puzzelt, met bijvoorbeeld de items of anders dialoogopties. Maar Torico is meer een fetch quest, zoek dat, pak dat, praat met die. En dan allemaal volgens een strikte volgorde. Torico biedt je geen vrijheid of een andere vorm van vertier. Het is allemaal heel kaal, mensen hebben weinig te zeggen en als speler heb je allemaal geen keuzevrijheid. Je hebt bijvoorbeeld geen dialoogopties. Echt een game kan je het dan ook niet noemen, het is meer een presentatie van een verhaal. Zoals bijvoorbeeld Heavy Rain, maar dan zonder keuzes, of vrijheid.

Enkel de presentatie en het verhaal van Torico blijven enigszins overeind staan. Het verhaal is misschien vrij typisch en slecht gepresenteerd, met wel hele gekke karakters (die Pim Fortuyn Look-a-like, of die burgemeester Gordon die de hele tijd kwaadaardig lacht), maar ik was toch wel geïnteresseerd. Jammer dan weer dat het geheel draait om een verloren vriendinnetje. Qua sfeer blijft de game nog wel presteren met het oude dorpje en de creepy muziek.

Torico was voor mij gezien de cultuur-historisch waarde ( )leuk om een keer door heen te lopen. Maar als game hoef ik het nooit meer te spelen.