Spookachtige enkeltje,

Alan Wake was een game waar ik al een tijdje naar uitkeek, toch kneep ik hem toen ik hoorde dat het Heavy Rain like zou zijn, allereerst is dat de aller grootste onzin die ik in tijden heb gehoord. Point Action zit wel in meer games.

Alan Wake is een op het oog claustrofobisch zenuwslopend spelletje, waar zombie-achtige omhulsels je de stuipen op het lijf jagen, met alleen een zaklamp als wapen is de game zo nu en dan behoorlijk pittig, al moet hij dan wel op hard staan want de moeilijkheidsraad normal is echt té eenvoudig. Leuke sfeervolle sets en goed gekozen omgevingen lijden je de weg.

Visueel ook een prima game met een soms wat chaotisch maar werkende gameplay. Alleen irritant is het verzamelen van thermoskannen, voegt niks toe en is in mijn ogen alleen maar bezigheidstherapie. Verder worden de zombie-achtige schepsels naar mate de game vordert erg saai om tegen te vechten, weinig variatie en ook de puzzels zijn wat simpel, een beetje van het niveau van Drake's Fortune. Kortom op zich een leuk concept maar de uitwerking is vaak erg standaard, desalniettemin toch een krappe 10 uur mee vermaakt.

Sfeervol portret.

Amnesia: The dark descent is een bijzonder sterke horror/adventure game die je goed op de teentjes weet te houden. Sterker nog, eigenlijk kent de hele game, afgezien van het lage budget maar 1 minpunt; het is duidelijk dat amnesia bedoelt is als een dicht op huid suspense game, waar jij: De gamer, in het lichaam van Daniel treedt; een first person game waar veel bijgeluiden en visuele waarnemingen inspelen op de geestelijke gesteldheid van Daniel.

Maar Amnesia speelt niet alleen in op de geestelijke gesteldheid van Daniel, maar veel belangrijker, Amnesia: The Dark Descent speelt in op de emoties van de gamer. Voorbeeld scenario: Men loopt door een lange kerker van een groot, oud kasteel, hier en daar lekt wat water, het geluid van de eigen voetstappen worden onbewust heerser van het trommelvlies, voorzichtig word er door gelopen, plots; Er gaat tergend langzaam een deur open, vliegensvlug wordt er gescholen achter stapeltje regentonnen. De camera, in de vorm van het beperkte blikveld van Daniel zoomt angstig in op het bewegende object. Dit proces prikkelt de emotie van de gamer, en draagt bij aan de dynamische maar bovenal surrealistische belevenis zelden beter vertoont.

In een notendop duikt men zonder pardon mee in de aders van dit huiveringwekkende avontuur waar spanning en sfeer centraal staan, waar de effecten bij het grofvuil staan, en waar adrenaline zich als een morphinepompje voedt met het geproduceerde zweet dat druipt over de rillingen van onze dierbare emoties.

Nu is mijn mening gereed, maar de inleiding van het minuscule kritiekpunt in alinea 1 is vooralsnog niet aan bod gekomen. Het gaat hier slechts om het feit dat ondanks de mogelijkheid van het gebruiken van de omgeving, het gegeven toch in zekere maten beperkt blijft. Zo kan je geen kaarsen oppakken en meenemen, en gaat een tafel weggooien wel erg makkelijk. Desalniettemin, een fantastische game.

Warempel nog een verhoging ook. Ik ben dan wel niet veel verder gekomen dan de laatste keer, maar een 1.5* staat toch meer tot zijn recht. Ik had het eigenlijk na het tweede stadje al wel gezien, zeker nadat ik de afgelopen tijd lekker verwent was met de 'vrijheid' en 'flexibiliteit' van Infamous, al mag die game ook niet groots zijn, het is in ieder geval dynamischer dan de rechter oogkas van een goudvis.

Het combat systeem is behoorlijk eendimensionaal, maar de missies side missies zijn toch wel het geen wat deze game écht de nek om draait. Repetitief en saai, niet eens heel veel duffer dan een middagje naar gras staren op een windstille dag.

Wat rest is een aardige layout, prima freerun systeem en een best oké verhaaltje. Maar daar houd men mij nog geen 4 uur mee zoet. De game uitgezet en retourgestuurd, krijg morgen deel 2 en Brotherhood binnen, en als ik mij het goed herinner was die laatste i.i.g een flinke stap vooruit.

1.5*