Kan me eigenlijk niet zo vinden in de kritiek op deze game. Heerlijke actie-RPG met een groots verhaal, een heerlijke sfeer en prachtig prachtig. De combat bevat wat simplistische strategische elementjes, maar aangezien meer diepgang zou ten koste gaan van het directe karakter ben ik er tevreden mee. Als totaalpakket werkt het combat-systeem bevredigend. Deze meer actie-gerichte kant waar Bioware de laatste jaren naar toe is gegaan lijkt toch de toekomt van RPG-games te worden en dat is een ontwikkeling die ik alleen maar toe kan juichen. 4,5 *

Game die zijn tijd toch wel ver vooruit was. Een met liefde gemaakte game die iets magisch had. De steden voelen daadwerkelijk levend aan, het verhaal was uitstekend en binnen de kortste keren was je daadwerkelijk betrokken bij het lot van de bewoners van Adelpha. Doodzonde dat deze game op de lange termijn een beetje in de vergetelheid lijkt te raken. Deel 2 zou er destijds aan komen maar heeft helaas het daglicht nooit gezien, waardoor het bij dit ene deel blijft. Als men hier een echte serie van had weten te maken dan was de erkenning voor deze mijlpaal in de gamegeschiedenis (wat het echt is) veel groter geweest.

In ieder geval mijn all-time favoriet.

5*

Als Kiriyama nog op zich laat wachten zal ik mijn duit alvast maar in het zakje doen.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Dit is misschien wel de meest indrukwekkende game die ik ooit heb mogen spelen. Simpel gezegd beantwoordt de game precies aan mijn ideeën over wat goede horror moet zijn. Iedereen die wel eens een nachtmerrie heeft gehad weet dat echte, instinctieve angst het onderbewustzijn aanspreekt. De meest enge nachtmerries gaan vrijwel nooit over heksen, vampiers, zombies of weerwolven maar hebben vaak de vorm van een verdraaiing of vermenging van gevoelens en percepties op een manier die ons van ons stuk brengt en verontrust op een manier die weinig met ratio te maken heeft.

De makers van Silent Hill hebben dit ontzettend goed begrepen en slagen er met ogenschijnlijk duivels genoegen in om jou een zo verontrustend mogelijke game-ervaring te geven. Dit uit zich zowel in de sfeer, de monsters, de muziek en het verhaal. Meer dan waar dan ook wordt voortdurend gespeeld met je perceptie en wordt je voortdurend subtiel op het verkeerde been gezet. Eerder in deze thread is de naam Lynch al eens gevallen, en de invloeden zijn hier en daar ook zeker terug te vinden. Vaste camera standpunten zijn dan ook zeer bewust geplaatst om het drukkende gevoel en de psychologische horror te versterken.

Een zeer goed voorbeeld van de aanpak die gehanteerd wordt in Silent Hill 2 is het moment dat je voor het eerst het appartementencomplex binnen komt, erg vroeg in de game. Het is volledig stil en pikkedonker, waardoor elk geluidseffect verdacht wordt. Op onregelmatige momenten worden geluidseffecten ingezet om enerzijds de speler het ongemakkelijk te maken en anderzijds om de speler zichzelf te laten instellen op het feit dat de psychologische horror zich voorlopig zal beperken tot geluidseffecten. Nadat de eerste twee verdiepingen verkend zijn en er al meerdere keren geschrokken is door de confrontatie met monsters en allerhande geluidseffecten wordt er bij het lopen op de trap na de derde verdieping nog even een schepje bovenop gegooid. Opeens barst duistere muziek los en begint te camera enigszins te kantelen. Juist het feit dat op dit moment vrij kort de camera en muziek worden ingezet om je de stuipen op het lijf te raken (zonder dat je in direct gevaar bent) zorgt er voor dat het geheel extra impact heeft. Al behoorlijk tot het randje gedreven op de vorige twee verdiepingen vertelt elk vezel in je lichaam je op dat moment die derde verdieping maar te laten voor wat het is.

Geniaal. 5*

Sterk deel in de Silent Hill serie. Niet zo goed als deel 2, maar zeker indrukwekkend. Het verhaal is in vergelijking wat minder overtuigend maar de sfeer en omgevingen maken veel goed. De monsters zijn wat exotischer dan voorheen maar zijn bij lange na niet zo verontrustend als ze soms in deel 2 waren. In de omgevingen valt in vergelijking juist meer te ontdekken. Wat te denken van de verbrande lijken die in het pretpark in stalen kooien verspreid staan. De draaimolen met doorboorde paardenlijken was tevens een hoogtepunt in ziekelijkheid. Tegen het einde krijg je nog eens de bloedende muren voor je kiezen en voortdurend wordt je buiten je bereik geconfronteerd met het gezichtsloze spastisch hoofddraaiende monster dat Valtiel heet. Yamaoka levert een opnieuw een geniale bijdrage. Met name de muziek die invalt wanneer je Alessa tegenkomt op de draaimolen is een hoogtepunt en is ook in de speelfilm tot twee maal toe effectief ingezet. De graphics zijn tenslotte echt bloedmooi. Silent Hill 2 was al erg sfeervol, maar met name het detail in de personages is hier toch vrij indrukwekkend voor een PS2 titel.

Een klein minpuntje is nog het scala aan wapens. Nieuwe wapens als de SMG, Katana en Mace worden er eigenlijk met de haren bij gesleept en zijn dan ook verre van geloofwaardig als bruikbaar voor een tienermeisje. Daarnaast lijkt het me vrij onwaarschijnlijk dat je in een winkelcentrum, een verlaten appartementencomplex en een doods stadje als Silent Hill dergelijke wapens vindt. Ter vergelijking, in Silent Hill 2 begin je met een plank met een roestige spijker die je ergens vindt.

4,5*