menu

Hier kun je zien welke berichten Maiky als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Red Dead Redemption (2010)

4,5
Red Dead Redemption was, samen met God of War III, een van de meest fel begeerde games die op mijn verlanglijstje stonden. Na een kleine 20 uur spelen heb ik de main quest uitgespeeld en mag er wat mij betreft een recensie komen. Bij deze.

Zandwegen, paarden en houten huisjes. Waar GTA IV me regelmatig irriteerde met z'n mobiele telefoontjes en verstikkende stadse atmosfeer, was Red Dead Redemption een verademing. De game had in ieder geval de setting mee; het gevoel van vrijheid die ik in westerns ervaar spreekt me erg aan en sowieso mag ik graag lezen over de geschiedenis van Amerika. De kolonisatie van een ruig en prachtig land door de Europeanen is interessant en voelt avontuurlijk aan, en het verdrijven van de indianen is ook een erg interessant punt. De game komt er nog wel eens op terug, met name in de openingsscène, maar veel aandacht wordt er verder niet aan besteedt.

Verrassend genoeg was ik niet op de hoogte van het feit dat de game zich in 1911 afspeelde; ik had verwacht op wat meer conflicten tussen de kolonisten en de indianen. Als dit het geval zou zijn was ik echter een erg interessant punt misgelopen, namelijk de eerste tekenen van de industriële revolutie. Als fervent autohater die bovendien een felle mening heeft over de vooruitgang kon ik dus mijn lol op toen oppercowboy John Marston in Blackwater arriveerde. Hier raakte Rockstar een gevoelige snaar. Na eerst een uur of 15 in armoede en simpelheid gezworven te hebben wordt ik in een vooruitstrevend stadje geplaatst dat zich zowaar aan het ontwikkelen is. Ik voelde mij er niet thuis. Ik liep met mijn paard door de straten en bij een saloon was het eerste dat ik me afvroeg: waar kan ik mijn paard stallen? Ik kon het niet vinden en voelde me ineens helemaal buiten de tijd geplaatst. Die stoffige dorpjes, die rust, de openheid... Het was weg.

Je gaat je dan toch afvragen wat nou eigenlijk beter is. (Hoewel ik uiteraard in de discussie over auto's/vooruitgang hevig nuanceer, kon ik het toch niet laten om een lichte voorkeur te krijgen voor het wilde westen.) Rockstar wist me met zijn maatschappijkritiek geboeid te houden. Ik denk zelfs dat de tegenstelling Blackwater en alles wat daaraan vooraf ging een magisch gamemoment is. RDR barst overigens in mijn ogen niet van de memorabele gamemomenten. De eerder aangehaalde momenten dat je de zonsondergang tegemoet rijdt of een trein hoort en ziet naderen zijn wat mij betreft slechts leuke plaatjes - het idee achter die trein kwam pas echt aan toen ik in Blackwater kwam. Alleen het moment dat die José Gonzales me vergezelde tijdens mijn eerste stapjes in Mexico acht ik memorabel. Die melancholie, ik kan er geen genoeg van krijgen en sjokte daarom op mijn gemak naar mijn volgende doel.

Ik moet zeggen dat ik me wel vermaakt heb met deze game. Omdat ik de setting interessant vind had ik ook sneller vrede met de veel geuite kritiek dat de game op den duur eentonig werd. De missies variëren zelden, vaak komt het neer op van A naar B gaan en dan wat bendes e.d. neerschieten. Het verveelde me echter niet, op geen enkel moment slaakte ik een zucht als ik weer eens ergens naartoe moest om wat kogels te schieten. Het stond allemaal in dienst van het verhaal en op een of andere manier had ik daar vrede mee. Mede doordat het zelden geforceerd op me overkwam. Nee, met dat gebrek aan variëteit had ik weinig moeite.

Ik had ook weinig moeite met de game zelf, want ik fietste door de missies alsof het niets was. Dit kwam gedeeltelijk door de hele fijne besturing. Coveren werkt prima, schieten werkt uitmuntend, en die combinatie was voor de vijand erg dodelijk. Feit is wel dat ik hierdoor echt geen moeite had met alle missies - of dat negatief is, is voor iedereen weer anders. Ik hang er een beetje tussenin. Ook de duels waren een piece of cake; nooit verloren. De enige moeilijkheid die Rockstar in de game heeft gestopt is de controle van je paard als je moet schieten; X ingedrukt houden en tegelijkertijd richten en schieten - het is me de knoppencombinatie wel.

Maar de game doet erg veel goed hoor. Zoals ik al had verwacht heeft Rockstar echt een zeer sfeervolle westerngame gemaakt. Alles klopt en alles wat vroeger in het wilde westen gewoon was kom je in de game tegen. Het had wat mij betreft wat rauwer gemogen, maar ik reken de game er niet op af. De graphics zijn erg goed, met die uitgestrekte landschappen. Maar hierdoor voelt het ook een beetje leeg aan. Dat is onoverkomelijk, dus ook hier stel ik: ik reken de game er niet op af. Dat 'lege' wil overigens niet zeggen dat er weinig te doen is, want er is absoluut wat te doen. Bijna alles was ook best leuk om te doen. (Alleen dat pokeren en andere gokonzin heb ik volledig links laten liggen. Weeral een kwestie van interesse.) Hoe dan ook, veel te doen in mooie graphics; ik heb toch regelmatig wat stof uit moeten spuwen en zand uit mijn broekspijpen moeten kloppen.

De diepgang was vooral in het verhaal en de weidse omgevingen te vinden, maar in de gameplay viel dat wat tegen. Zo hoefde ik de hele game amper iets te kopen in de winkels om het wat gemakkelijker te krijgen. Die Horse Pills bijvoorbeeld - ik heb ze nooit nodig gehad. Eigenlijk heb ik nooit iets nodig gehad. Zelfs die campsites hadden van mij niet gehoeven. (Hoewel die Basic Campside af en toe wel welkom was als ik geen zin of tijd had om naar een bed te gaan, maar in de 20 uur dat ik heb gespeeld heb ik dat nog geen vijf keer gebruikt.) De verschillende kledij zijn leuke gimmicks, maar zijn ook niet essentieel voor het verhaal. Ook de pardon letters zeiden me weinig tot niets. Als ik me niet gedroeg vluchtte ik voor de wet en dat was dan dat. Wat dit alles betreft had ik wel graag wat meer diepgang gezien.

Om nog even terug te komen op dat verhaal - het einde vond ik erg sterk. Na al die avonturen (Mexicaanse revoluties!) en als alles achter de rug is ga je naar je eigen boerderij terug om daar wat simpele dingen te doen. Persoonlijk vind ik dat een erg sterke wending, omdat je zo het gevoel krijgt dat je alles achter de rug hebt en dat je nu een nieuw leven op gaat bouwen. Dat gun je Marston immers. Hij ziet er goed geanimeerd uit en heeft bovendien een erg goede stemacteur toegewezen gekregen. Niet alleen Marston overigens, maar ook alle andere personages zijn levendig en geloofwaardig. Hoewel ik hier en daar toch wat minder goede animaties tegenkwam. Maar dat deerde niet, want met name Marston had genoeg menselijke trekjes om geloofwaardig te zijn. De hoge productiewaarden spatten van het scherm af.

Ik heb altijd wat moeite met free roamers. Zo'n game begint met een main quest en daar zit toch een bepaalde druk achter. Om gezellig te gaan jagen, pokeren of door de wildernis dolen terwijl je graag je gekidnapte vrouw en zoon terug wilt, dat voelt gewoon niet zo goed. Vandaar dat ik vanaf de missies in Mexico continue van missie naar missie ging. Heb je die hoofdmissies dan eindelijk voltooid, dan blijf ik vaak met een leeg gevoel achter. Ik kan wel aan al die andere leuke dingen gaan beginnen, maar omdat ik het hoofddoel al heb gehaald zie ik dat niet zo zitten. Met RDR is het net zo, maar ik weet wel dat ik nog regelmatig terug zal keren voor het een of het ander. De verwachte 4,5* krijgt 'ie niet, maar 4* is toch nog een erg mooie score.

Resident Evil 4 (2005)

Alternatieve titel: Biohazard 4

5,0
Dit is mijn eerste Resident Evil/Biohazard spel, als je even die blauwe maandag meetelt dat ik vijf minuten in de PC-versie van het eerste deel rondliep. Misschien is dit een slecht teken, want de lat is nu zo hoog gelegd dat ik dit nog niet snel zie overtreffen, zelfs bij Resident Evil 5 niet.

Een eenvoudig verhaaltje, en dat waardeer ik. Geen onnodige haken, maar gewoon zoals het is; dochter van de president is ontvoerd naar een ranzig Spaans dorpje, waar langzaamaan het een en ander duidelijk wordt over de motieven.

Ik werd dus niet afgeleid door eventuele plotkronkelingen. Dat is mooi, want zo kun je alles over je heen laten komen. Dit is werkelijk waar een griezelig, intens eng spel. Dat begint al bij de graphics, die een unieke stijl hebben en behoorlijk smerig kunnen zijn. Zie de monsters, zie de monsterlijke aspecten van de boeren als je ze neer hebt geknald. Gecombineerd met de geluidseffecten is dit werkelijk een pareltje die je hartkloppingen geeft; de Regenerators en de Iron Maiden vind ik zulke misselijke rotmonsters, dat ik bijna niet meer verder durfde omdat ik in de verte al iets van die beesten hoorde. Jezus.

In eerste instantie was ook ik een beetje huiverig voor de controls en de gameplay, maar daar wen je snel aan. De Wii-versie zal vast en zeker beter zijn qua mikken, maar de Gamecubeversie die ik heb gespeeld speelde ook uitzonderlijk soepel en lekker.

Het helpt ook bij aan de spanning. Ik kan ook wel beamen dat je hier en daar behoorlijk in de stress staat; vooral als je een opdracht in samenwerking met Ashley moet volbrengen. En werkelijk, het angstzweet stond me geregeld in de handen. Dat komt door de onvoorspelbaarheid; je weet op een gegeven moment dat er van alles kan gebeuren; de makers hebben er echt zieke geintjes in geplaatst. Het hele idee van zo'n dorpje die door een cultus is gebrainwashed is al erg, maar er ook daadwerkelijk door lopen en de vijandige, realistisch ogende bewoners te ontmoeten is echt geen pretje.

Ik bleef na het spelen van dit spel met een behoorlijk nare nasmaak zitten. Ik heb het niet uitgespeeld. Ik kwam vast te zitten in een kamertje, zonder enige munitie, terwijl zich aan de andere kant van de deur een bende zwaarbewapende griezels verzamelden. Doorgaan was simpelweg niet meer mogelijk. Iets waar ik altijd heel bang voor ben in games; het punt waarop je niet verder meer kan komen omdat je geen kogels meer hebt. Lekker dan, daar ben ik echt niet blij mee...