Ik heb de grote streamer Northernlion Brotato een beetje zien spelen, het zag er destijds nogal onbeholpen en simpel uit, en daarom heb ik het tot gisteren links laten liggen. Maar nu kwam ik erachter dat de twee beste Slay the Spire spelers op Twitch en YouTube (Baalorlord en Jorbs) ook al honderden uren in dit spel hebben zitten, en daardoor (en mede dankzij de lage prijs) heb ik het toch een kans gegeven - er moet immers wel degelijk flink diepgang in zitten als die twee het dusdanig de moeite waard vinden.

Ik heb gisteren gelijk 4 uur gespeeld, en ben blij toe dat ik Brotato toch nog een kans heb gegeven: als je eenmaal door de ongeïnspireerde graphics en ogenschijnlijke simpliciteit heen prikt blijkt er een enorme diversiteit aan strategieën en builds beschikbaar te zijn. Tot nu toe heb ik nog maar één run gewonnen, maar dat komt ook omdat ik gelijk allerlei obscure en lastige characters ging proberen te forceren. En dan heb ik nog lang niet alles gezien wat het spel te bieden heeft - laat staan de mogelijke combinaties en permutaties. Hier ga ik denk ik nog veel plezier aan beleven.

Eindelijk de tijd gehad en genomen om dit spel uit te spelen, en jongens jongens, wat voor bizarre ervaring is dit dan?

Het verhaal bestaat uit drie 'acts', en hoewel de absolute kern van de gameplay hetzelfde blijft word je geacht om de manier waarop de mechanics werken iedere keer opnieuw te leren. Dit zorgt ervoor dat ik aan het begin van iedere fase van het spel nogal verward was, wat enigszins afdeed aan het spelplezier, maar zodra je de nieuwe vormen van het spel begrijpt nodigt het spel je constant uit om het compleet te breken. Ik heb het spel zelfs een paar keer een paar dagen weggelegd (en zelfs een keer een paar maanden, op het punt dat mol hierboven beschrijft), maar wat ben ik nu blij dat ik er uiteindelijk toch doorheen heb gebeten!

Dingen verder uitleggen heeft weinig zin, juist omdat je als gamer alle kanten op wordt gegooid en het wiel telkens weer opnieuw moet uitvinden. Maar wel wil ik nog even belichten dat ik meermaals totaal op het verkeerde been werd gezet door het verhaal (dat pas na een paar uur spelen vorm begint te krijgen), en dat de enorme shifts in gameplay hier perfect door worden ondersteund. Hoewel ik de eerste 'act' (die je na het uitspelen van de 'main game' unlockt als meer gebalanceerde roguelite) het leukste vond, is het hoogtepunt qua gameplay toch de derde, puur vanwege de fantastische eindbazen die nog een laatste (of nou ja, laatste...) maal van je eisen dat je het spel vanuit een vers perspectief bekijkt. En de epiloog is waarschijnlijk, vanuit narratief maar ook visueel perspectief gezien, de sterkste die ik ooit heb meegemaakt in een game.

Een dikke vette aanrader voor iedereen die affiniteit heeft met deckbuilders, puzzels, strategygames, escape rooms, en point-and-click adventures.

Erg goede Slay the Spire-like, dus een roguelite deckbuilder, die net als veel andere spellen in dit subgenre tegen het probleem aanloopt dat een run al snel te lang (in dit geval, voor mij tenminste, meestal 1,5 tot 2,5 uur) gaat duren. Dit neemt niet weg dat er veel diepgang in zit, mede door het feit dat je twee characters kiest met elk hun eigen poel aan kaarten, waardoor allerlei combinaties van speelstijlen mogelijk worden. Wat wel een flinke beperking is aan dit spel is dat het, in ieder geval op de matige hardware van de Nintendo Switch, niet heel soepel loopt. Zeker als de decks wat groter worden, en er meer passieve processen tegelijk lopen, wil het nog wel eens een halve seconde duren voor een actie voltooid wordt, wat in decks waarin je veel kaarten per beurt speelt echt een probleem is.

Vanwege de diepgang en hoge replay value toch een krappe 4,0* van mijn kant.

Door de opzet van het spel als een roguelike, waarin je je deck naar verloop van de run draft, met inachtneming van je relics, blijf ik na 400+ uur in het spel nog steeds nieuwe mechanics ontdekken. Zeker op hogere Ascension-niveaus hangt het spel aan elkaar van kritieke keuzes. Geef ik hier mijn HP op voor wat extra goud? Gok ik erop dat ik in deze act drie elites kan verslaan? Draft ik hier een kaart die nu enorm sterk is, maar later in de weg zit - of andersom, draft ik hier een kaart die nu weinig uithaalt maar later een sterke combo van de grond kan krijgen? Zoals Neow zucht aan het begin van iedere run: "Risk... reward..."

Na al mijn tijd in het spel blijf ik nog steeds verrast worden door kaarten en relics die ik voorheen heb afgeschreven. Dat dynamische aspect, en het feit dat het na al die speeltijd nog steeds een uitdagende game is waar je altijd op een onbewaakt moment het onderspit kan delven en weer opnieuw moet beginnen, maakt Slay the Spire één van mijn favoriete spellen aller tijden.

Eergisteren heb ik eindelijk Ascension 20 uitgespeeld, met the Defect, en gisteren direct erachteraan ook met the Silent. Als ik de andere twee characters, die op A19 staan, ook haal, resten mij alleen nog twee achievements ('kill a boss on turn 1' en 'have 25 focus'), en dan heb ik het spel volgens mij helemaal uitgespeeld. En nog steeds verwacht ik dan nog niet klaar te zijn. Of dat iets zegt over de diepte van dit spel, of over hoe levenloos ik ben, laat ik aan de lezer dezes over, maar in mijn beleving is het sowieso het eerste.

5,0* en voor nu een eerste plaats in mijn top-10

Heerlijk traag detectivespelletje dit. Lekker op je gemak door je encyclopedie bladeren, planten bestuderen, stukje bij beetje nieuwe mechanics ontdekken en de bigger picture van het verhaal ontwaren, gevarieerde clues identificeren... Niet iets om keer op keer opnieuw te spelen om steeds behendiger te worden, zoals de meeste spelletjes die ik speel, maar een goeie 5-10 uur vermaak voor de geduldige puzzelaar.

Af en toe wordt er iets te veel weggegeven in de clues - vaak wordt de naam van de plant die je nodig hebt al gegeven terwijl je hem ook zou kunnen vinden op basis van je encyclopedie - maar verder was het voor mij precies de juiste moeilijkheidsgraad. Meestal was het niet gelijk of overmatig duidelijk wat je moest doen, maar ik heb op het moment van schrijven (ik geloof dat ik twee dagen voor het einde van het verhaal ben) geen enkele keer helemaal vast gezeten.

Het overkoepelende verhaal is intrigerend, de mysterieuze sfeer wordt goed neergezet in het knap geschreven dialoog, en ook de esthetiek van het spel (niet alleen de planten, maar ook je winkel, en de flarden van de wereld eromheen die je te zien krijgt) werkt mee om te verbloemen dat je eigenlijk een redelijk lineair plot doorloopt.

Een klein kritiekpuntje is dat je plantencollectie tegen het einde van het spel wel erg uitgebreid wordt, tegen het onoverzichtelijke aan. Een betere manier om dit te sorteren en ordenen, of bijv. een functie om te zoeken binnen de labels die je aan je planten hangt, zou een goede toevoeging zijn.

Al met al een kostelijk spel dat de prijs (13,50 in de Nintendo e-shop) dubbel en dwars waard is. Ik houd me graag aanbevolen voor meer puzzelspelletjes van dit niveau.