Deze week uitgespeeld na 30 uur. Nog niet alle eindes ontdekt, misschien dat ik dat later nog doe.

Ik ben blij dat ik eindelijk in de gelegenheid ben geweest om dit spel te spelen. Het verhaal is meeslepend en vindingrijk, het tijdreizen goed uitgewerkt; acties in het verleden hebben impact op de toekomst en de personages zijn veelzijdig en interessant.

Ook de gameplay kan me zeer bekoren, time based, maar het schakelen tussen personages is makkelijker dan bij final Fantasy. Ook de techs die je kunt leren zijn zeer divers en de double en triple techs goed gevonden. Dat ook niet actieve personages exp krijgen ervaar ik als positief want het scheelt grinden, al moet dat wel een beetje voor de tech points. Doordat de personages zo divers zijn moet je variëren met je party members wat het uitdagend houdt. En geen random encounters is ook wel prettig.

Ook de muziek is van hoog niveau. Luchtig en opgewekt maar bij tijd en wijle ook bombastisch en meeslepend.

Met recht een klassieker te noemen die ook zeker latere Final Fantasy's heeft beïnvloed, zoals XIII-2.

Na 82 uur rest alleen Ozma nog, maar wat een overweldigende hernieuwde kennismaking was dit. Na circa 15 jaar was ik het grootste deel van het spel vergeten en het is stukken beter dan ik had verwacht. Een ode aan de klassieke Final Fantasy, met fantastische muziek, voor die tijd ontzettende goeie graphics en bovenal een erg goed verhaal, leuke personages en goede character development wat het einde de juiste emotionele lading geeft. Tel daarbij de erg prettige gameplay op en je hebt misschien wel de beste Final Fantasy van de PlayStation te pakken. 5*

Bij de eindbaas gestrand, Neo X-death vergt iets meer tactiek dan mijn personages toelaten. Net als FFIV blijkt de laatste baas een brug te ver. Wellicht waag ik binnenkort nog eens een poging.

In ieder geval ben ik erg positief over deze Final Fantasy. Het verhaal begint wat standaard, maar zodra het vierde kristal gesneuveld is ontplooit zich een plot dat zeer boeiend is. Er zit ook hier weer een knap stukje character development in en de nodige drama. Ook hoe de ultimate weapons en het verkrijgen ervan in het verhaal is verwerkt vind ik erg sterk.

Qua gameplay is het een vooruitgang ten opzichte van IV. Daar zaten wat kleine irritaties in die hier zijn weggewerkt. De traditionele rolverdeling is losgelaten vanwege het job systeem, waarvan veel elementen terugkomen u latere delen. Het is wellicht wat teveel grinden om alle jobs te masteren voor alle personages, maar het geeft wel de mogelijkheid om het spel meerdere playtroughs interessant te houden.

Al met al ben ik zeer positief verrast door FFV. Hij doet wat mij betreft net onder voor deel VI. Jammer dat deze niet wat meer bekendheid heeft.

De 4.5 blijft overeind bij een replay op de SNES classic mini.

Grafisch erg sterk, al had ik een isometrische 3D weergave zoals Super Mario RPG ook wel gewaardeerd. Iconische muziek, klassieke gameplay en geweldige setting en verhaal. Vooral de tweedeling kan ik erg waarderen, hoe het verhaal op wordt gepakt in de World of Ruin is niets minder dan briljant.

Mijn voornaamste bezwaar is dat het spel een stuk makkelijker is dan deel 4 en 5, waarbij ik de eindbaas niet kon verslaan. In het geval van 6 ben je eigenlijk praktisch onverslaanbaar met abilities als X-magic, Ultima en relics als de gold hairpin.

Ook vind ik 12 personages (+2 bonus) wat overkill. Ja, je hebt ze nodig bij Kefka's Tower, wat een leuk stukje puzzelen is, maar je moet ze dus ook allemaal op niveau houden. Omdat sommigen echt waardeloos zijn, zoals Gau, Setzer en in mindere mate Locke betekent dat in hun geval level grinden met Cactuars.

Positief is dat elk personage zijn eigen specialiteit heeft, al moet ik zeggen dat ik Runic (Terra) en Morph (Celes) zeker het einde niet veel gebruikt heb, Sword Play, Throw, Drill/Chainsaw en Blitz des te vaker.

Summons ook niet vaak gebruikt, eigenlijk alleen in het begin, daarna vooral om abilities te leren. Jammer van alle moeite die erin is gestoken.

Verder jammer dat elk personage alle magic kan leren. Dat verwijdert een taktisch element dat bijvoorbeeld in FFX wel aanwezig is.

Klinkt als een hoop minpunten, maar eigenlijk zijn het maar kleine dingen die voor weinig spelbederf zorgen. Sterker nog ze maken het spel juist enorm laagdrempelig terwijl er ook voor de doorwinterde speler voldoende in zit. De mogelijkheden zijn haast eindeloos en ook de side quests zijn erg leuk.

Ik zit nu zo'n 35 uur in de game en ben net bij CD 2 beland. Ondanks dat het spel nu zo'n 18 jaar oud is en het contrast met FFXIII behoorlijk is ben ik toch erg onder de indruk. Dat komt mede door het sterke verhaal, personages, de muziek en het feit dat ik deel VIII en IX ook op de PSX heb gespeeld. Hieronder mijn indruk na de eerste 35 uur.

GAMEPLAY
Ook al heb ik FFVIII - FFX gespeeld, welke allemaal turn based zijn, de laatse Final Fantasies die ik heb gespeeld zijn XIII en XIII-2. De stijl van de gevechten van die latere delen bevalt me iets beter, omdat het allemaal net ff wat vlotter speelt. Nu selecteer je vaak een commando als je ATB bar vol is en dan kan het zomaar zijn dan je tegenstanders nog eerst even een paar sterke aanvallen doen en die Cure-All dus te laat komt. Ook vind ik het af en toe lastig dat je de POV van de camera maar beperkt onder controle hebt, is natuurlijk een beperking die komt vanuit het feit dat de achtergronden geprerendered zijn.

Zoals ik in mijn vorige post al aangaf zijn de aanvallen van de personages vrij zwak, het HP van je tegenstanders is dat echter vaak ook, waardoor het toch weer in balans is. Al met al vind ik dit spel wel een stuk moeilijker dan de latere delen, zeker de XIII en zijn vervolg, daar was je vaak met één of twee klappen klaar met je vijand, hier zeker niet. Ik ben bij bepaalde boss-fights toch echt wel een paar keer opnieuw moeten beginnen omdat ze best pittig waren. Het feit dat je niet overal kan saven maakt het soms wat frustrerend omdat je dan een heel stuk opnieuw moet doen.

Het levelen gaat op een redelijk tempo. Ik zit nu met Cloud op level 45 ongeveer, de rest zit op 39 - 41. De traditionele manier van levellen bevalt me wel weer een keertje al mis ik wel een beetje de vrijheid om je personage in een bepaalde richting op te ontwikkelen. De personages hebben ook niet echt een eigen rol, zoals dat bij andere delen wel het geval was. In principe is iedereen multi-inzetbaar. Heeft zo zijn voordelen, maar dat haalt soms wel een bepaald tactisch element weg, en je hoeft wat minder na te denken over de ontwikkeling van je personages. Wat ik overigens constateer, maar niet 100% zeker weet is dat ook niet actieve party members levellen. Het kan zijn dat het op een minder hoog tempo gaat, maar het werkt wel in de hand dat je een vaste crew hebt die je daarna nooit meer wisselt, omdat dat niet hoeft in verband met levellen. Zo heb ik Cid en Cait Sith amper nog gebruikt.

Dan de Materia. In feite bepaalt die wat voor rol je personage heeft. Wat ik nu vooral doe is de materia tussen personages wisselen, zo heb ik van elk type materia wel 1 of 2 exemplaren die inmiddels een hoog level zijn. Ik gebruik daarbij vaak weapons met de double AP eigenschap. Mijn wapens zijn daardoor een beetje zwak, maar de AP gaat wel lekker hard. Voordeel is dat ik niet continu de behoefte voel om nieuwe wapens te kopen als die toch maar single AP zijn. Spaart een hoop geld uit voor andere nuttige dingen. Op zich vind ik het systeem wel prima werken, is een beetje te vergelijken met het Junction systeem uit VIII.

Het is echt wel een ouderwetse Final Fantasy, je moet echt een hoop dingen zelf uitvogelen door met iedereen in het dorp te praten, en dan middels de soms wat cryptische tips je weg proberen te vinden. Dat je soms precies goed ergens moet voor gaan staan om met iemand de kunnen praten maakt het soms extra uitdagend, zoals toen ik die batterijen zocht in Wall Market. Of in de Temple of the Ancients, voor ik daar de weg had gevonden! De vrijheid heeft ook zijn charme, tussen dorpjes / steden door is er tijd genoeg om de omgeving te verkennen en winkeltjes etc. door te speuren. Maar je komt pas echt verder door met het verhaal verder te gaan, dit is echter minder dwingend dan in XIII, daar is het eerste deel wel heel erg lineair.

GRAPHICS
Ondanks dat het spel al 18 jaar oud is ziet het er nog prima uit. De FMV's zijn soms wat blokkerig, maar dat komt door de compressie, de achtergronden zien er echter prachtig uit. Het ontwerp van de sprites vind ik wat minder, tijdens de FMV's hebben ze wel een neus en een mond en in het spel zelf niet. Dat en de grote manga-achtige ogen maakt dst ze soms wat lieflijk overkomen, zeker bij types als Cloud, Barret en Sephiroth werkt dat soms wat averechts. Als je net deel XIII hebt gespeeld is pas goed te zien wat voor progressie de serie heeft gemaakt in die jaren als was de grootste sprong natuurlijk van IX naar X.

MUZIEK
Simpelweg briljant. Ondanks de beperkingen van de PSX weet Square hier een bijzonder sfeervolle soundtrack neer te zetten, onder andere die Mako Reactor Theme en het Sephiroth Thema zijn echt goed. En natuurlijk de ouderwetse Battle Theme en Chocobo Theme.

VERHAAL / PERSONAGES
In het begin komt het wat traag op gang, maar dat was bij deel VIII ook zo. Daar heb ik meerdere malen na een paar uur vast gezeten omdat ik die stomme Fire Cavern niet kon vinden. Pas als je Midgar uit bent neemt het verhaal echt pas een vlucht. Er zitten heel wat memorabele momenten in dit spel die echt zorgen voor goede character bonding, zoals Sephiroth die Nibelheim afbrandt en daarmee de ouders van Cloud en Tifa doodt, Cait Sith die zichzelf opoffert voor de Black Materia en de dood van Aeris. Het is alleen jammer dat ik dat laatste al wist omdat ik dit topic en wikipedia al uitgebreid had doorgelezen. Er zitten ook enkele leuke vondsten in, zoals Yuffie die je Materia afpakt als je naar Wutai gaat en je dat halve continent over moet lopen met alleen de Attack en Item commando's en dat Cait Sith je verraad voor die Keystone.

Al met al vind ik het een zeer indrukwekkend spel, met name door het verhaal en de uitdagende gameplay. Ik heb er nog niet dezelfde band mee als met VIII en X, maar wie weet wat de rest nog gaat brengen. Ik ben overigens wel van plan om tot het gaatje te gaan (dus een golden chocobo halen, Knights of the Round en de WEAPONS verslaan). Dat hoort gewoon vind ik.

Ik heb geen idee hoe lang de main story line nog gaat duren, maar na ruim 30 uur zat ik pas aan het eidn van CD 1, terwijl dat bij VIII al veel eerder was naar mijn idee. Een vriend van me zei dat hij het in 40 uur helemaal had uitgespeeld, dan heb je echt bizar snel gespeeld volgens mij.

Overigens lees ik her en der kritiek op de vertaling. Nu ken ik het origineel niet, maar ik vind het niet barslecht of zo. Her en der zitten er wat rare typo's en typische zinconstructies maar om dat nou zo storend te noemen vind ik wel ver gaan. Het is allemaal vrij minimalistisch van opzet, terwijl je met name in deel X het idee hebt dat ze continu aan het ouwehoeren zijn. Dat valt hier reuze mee.

Wordt vervolgd.

Gisteren na ca. 50 uur uitgespeeld. Ik ben daarna direct begonnen aan een replay van het origineel en dan pas valt op hoeveel Square heeft toevoegd aan content. En dan ben ik pas bij Wall Market aangekomen.

Alhoewel sommige dingen echt als filler aanvoelen, met name de 24 (of 26) quests vind ik het verder nergens storend. Gevoelsmatig krijgt het verhaal en de personages nu écht de ruimte om te ademen. Het origineel voelt bijna als een speedrun, of samenvatting. Logisch ook, vanwege de (technische) beperkingen destijds moesten ze haast wel een compromis sluiten, zeker in Midgar.

De voorbeelden zijn legio. Waar je in het origineel bij wijze van spreken twee trappen af moet dalen om bij de reactor core te komen, duurt dat in de remake veel langer (logisch ook, zo'n ding is natuurlijk gigantisch), zónder dat het langdradig wordt.

Ook de weg naar Mako Reactor 5 is langer gemaakt, je klautert over onderdekse platformen, die duidelijk niet gebruikt worden om je via een conventionele weg toegang te bieden aan de reactor. Het voelt veel meer als spionage/infiltrage. Ook de weg terug is langer, door haast eindeloze gangen met onderweg stations waar je Air Buster kunt saboteren.

Dan de val door het dak van de kerk in sector 5. Daar is een extra gevecht tegevoegd met Reno. En waar de weg vanaf de kerk naar de slums in het origineel één scherm verderop is, moet je hier écht een omweg nemen. Of de weg naar en de tour door Wall Market. Grappig genoeg is daar de zoektocht naar de jurk, parfum en ondergoed omgezet naar diverse sidequests met een leuke knipoog naar het origineel, van de kniebuigingen tot de kotsende persoon op de WC.

Al met al voel ik veel meer betrokkenheid bij de personages. Ook vind ik hoe Cloud zich aansluit bij Avalanche veel overtuigender gedaan. Hij is duidelijk een ingehuurde 'merc' die het alleen voor het geld doet en dat botst regelamatig met Barret. Maar waar Barret Cloud in het origineel vrijwel in zijn armen sluit (bij het missen van de trein al, lijkt het), duurt dat hier veel langer. Ook is duidelijk dat Wedge, Biggs, Jessie en Barret een heckte club vormen (waar in het origineel Wedge en Biggs ook ingehuurde krachten lijken).

En zo zal de lijst nog wel even door kunnen gaan, maar zoals gezegd ben ik pas bij Wall Market in het origineel.

Wat mij betreft maakt de remake de torenhoge verwachtingen meer dan waar. Waar de reboot van Ratchet & Clank volgens sommigen veel diepgang en story arc verwijderde, lijkt hier de omgekeerde route bewandeld. Je leert de personages veel beter kennen, hun motivatie, de onderlinge verhoudingen, maar ook de omvang van een stad als Midgar.

Ik verlang echt naar het volgende deel. Persoonlijk verwacht ik dat daar relatief meer in zal zitten van het origineel. No way dat ze dan weer 5 a 6 uur gameplay oprekken naar 40 a 50 uur. De episode in Midgar ging ook misschien wel té snel in het origineel, veel zaken werden als 'for granted' afgedaan. Dat is nu goedgemaakt. De basis is gelegd en de verwachting misschien nog wel hoger.

Waarom dan toch geen 5*? Op medium is het niveau goed, de boos fights zijn uitdagend en vereisen enige tactiek (met alleen maar button mashen kom je er echt niet). Maar wat dan enorm storend is, is dat je wat betreft de overige continu aan het handje wordt gehouden. Prima bij een game als Ratchet & Clank, maar op een gegeven moment hoef ik niet meer te horen dan ik het andere team moet bellen als ik in de Shinra building ben, bijvoorbeeld. Je krijgt amper de tijd om dingen zelf uit te vogelen of het wordt alweer verklapt.

Dan zijn er nog de trophies. Op hard speel je dus zonder items. Leuk voor een fan-made challenge/speed run, maar wat mij betreft te extreem om een trophy aan te hangen, zeker omdat ook nog eens alle monsters en bosses een hoger level zijn. En daaraan zitten weer tal van andere trophies gekoppeld, zoals het maxen van een wapen, alle enemy skills leren. Of bijvorbeeld de Biker Boy trophy and de 9 jurken die je moet verzamelen. Ik heb niks tegen grinden, maar niet op deze manier, zelfs al kun je de hoofdstukken los spelen. Dat maakt dat ik me totaal niet gemotiveerd voel om platimum te halen, en dat is al een poosje geleden (FFX met de 200 bliksems en de chocobo race met broken controls).

Voor dat laatste vind ik het wat flauw om punten af te trekken, immers betreft het 'extra' content, maar mijn eerste punt van kritiek zorgt toch echt wel voor wat aftrek.

Zonde, want dit spel doet echt wel heel veel goed. Het battle systeem zit dynamisch in elkaar, normale aanvallen kun je altijd plegen, speciale aanvallen moeten worden 'opgeladen'. Ik vind het wel een gemiste kans dat materia dat gemasterd is zichzelf niet cloont, maar ja.

Grafisch is het spel een plaatje (al zijn de mondbewegingen van NPC's wat raar), de soundtrack is een eerbetoon aan het origineel én het heeft een flinke upgrade gehad. En dan de voice acting. Die is ook spot on. Barret zal daarbij de grootste uitdaging zijn geweest, voor je het weet heb je met een veredelde Mr. T te maken, maar de ruwe bolster met blanke pit wordt overtuigend gebracht, evenals de happy go lucky mentaliteit van Aerith en de stoicijnse Cloud. Of Wedge, de klungel met een hart van goud.

Eén ding vraag ik me wel af, wie is nou in die 'flashback' op het eind die kerel met het zwarte haar en het Buster Sword die Cloud naar Midgar draagt? Is dat Sephiroth in zijn jongere jaren? Of gewoon een random SOLDIER?

Mijn eerste kennismaking met Final Fantasy was dit en het duurde ff voor ik erin kwam. Had voordien alleen Gran Turismo en andere racespellen gespeeld, maar de cutscenes tijdens de reclame haalde me over.

In eerste instantie was ik een beetje teleurgesteld over de in-game graphics en het ontbreken van stemmen; in plaats daarvan moest ik het met tekst-wolkjes doen.

Na wat uurtjes gespeeld te hebben kwam ik aan bij de eerste missie waarbij je opzoek moet naar de Fire Cavern om je GF Ifrit op te halen, maar het lukte me maar niet om het startpunt voor die missie te vinden en na uren rondgedoold te hebben heb ik het spel weggelegd.

Maanden later haalde ik em weer eens uit de kast; toch maar weer eens proberen, dacht ik en toen lukte het me wel om die grot te vinden. Langzaam werkte ik me op, deed wat geheime missies en raakte steeds meer geabsorbeerd door het spel en zijn verhaal, ik was Squall en ik zou 'mijn' Rinoah gaan redden op het ruimtestation, dat overigens een vette knipoog is naar 2001: A Space Odyssee. Zo gezegd zo gedaan, maar toen ik aankwam op de ragnarok liep ik weer vast, want wat waren die dingen hard te killen, ze bleven maar re-spawnen. Van levellen had ik ook nooit gehoord, dus dat bemoeilijkte eea ook behoorlijk. Enfin, eenmaal voorbij die missie liep CD3 op zijn eind en kwam de volgende grote horde:die heks die met de Lunar Drop naar beneden was gekomen. Wat ik ook probeerde, ik kwam er maar niet voorbij, Seifer lukte nog wel maar wat ik ook probeerde, ik kwam er niet voorbij. Dus toen maar voor een derde keer opnieuw begonnen, maar dit keer levelde ik wel (had ondertussen ook meer FF ervaring met IX en X) en waarempel ik geraakte op CD4, maar eenmaal aangekomen bij Ultimecia's castle waren alleen mijn 3 hoofdpersonen goed ontwikkeld en de rest niet.

Rond die tijd kreeg ik ook de strategy guide in mijn handen en aangezien ik behoorlijk wat had gemist besloot ik wederom opnieuw te beginnen, en fietste er zo doorheen, had de guide eigenlijk alleen nodig om de sidequests te vinden. De eindstrijd viel me uiteindelijk ook nogal mee ondanks dat er drie personages random gekozen werden omdat mijn characters nu wel ongeveer even sterk waren.

Misschien heb ik met 4.5 sterren wel een te hoge waardering gegeven aan het spel, het eigen maken van GF's duurt soms best lang en het Junction systeem is niet altijd even begrijpelijk, maar dat doet niet af aan het verhaal. Ik koester FFVIII nog steeds en net als bij het praten over Gran Turismo 1 en 2 beginnen ook mijn handen te jeuken bij de gedachte aan toen.

Zit nu op zo'n 40 uur in de game, ben inmiddels aangekomen op Gran Pulse en het spel maakt gelijk een metamorfose door zeg!

Overall ben ik te spreken over FFXIII, ik voel nog niet de verbondenheid met de personages van eerdere delen (met name FFVIII omdat ik veel van Squall in mezelf herken), maar het verhaal is toch best interessant, zei het wat vaag af en toe, zeker in het begin.

Je begint in media res, zoals bij alle FF's, en gaandeweg wordt je steeds meer verteld over de 13 dagen die aan het begin van het spel vooraf gingen, ik vind die aanpakt allerminst hinderlijk en past juist wel bij de ontwikkeling van het spel.

Het nieuwe gevechts-systeem is even wennen, je werkt immers met paradigmas, waarin ieder personage een rol toebedeelt heeft gekregen, maar je enkel de leader direct bestuurt. Dit vergt, ondanks de auto-attack optie die zelf de meest geschikte aanval kiest, toch nog wat taktiek. Er zijn namelijk 6 rollen:
Commando, die het moet hebben van fysieke aanvallen,
Ravager, die vooral zwarte magie hanteert,
Sentinel, die de klappen opvangt en als bliksemafleider dient,
Synergist, die de partij versterkt door bijvoorbeeld bravery te casten,
Saboteur, die de vijand verzwakt met bv. dispel of slow
en een Medic, die je team heelt.

Tijdens het vechten bouwt zich een stagger-meter op, als die vol is, is je vijand gedurende korte tijd extra kwetsbaar. Met louter commando's in je team bouwt die meter echter langzaam op, ondanks hun sterke aanvallen. Met louter ravengers bouwt de meter wel snel op, maar loopt ook rapper leeg. Zo kan een gevecht dus nodeloos lang duren, als de verkeerde tactiek wordt gebruikt. Als je een puur offensieve tactiek gebruikt zul je rap game-over zijn, want de HP meters worden alleen maar gevuld door een medic (of je moet de hele tijd potions pakken, ook niet effectief). Je hebt in totaal 6 paradigma slots tot je beschikking die je vrij kan invullen en waar je tijdens het gevecht tussen kunt schakelen. Zeker in het begin is de ene paradigma de andere niet, het ene personage heeft als synergist hele andere spells tot zijn beschikking dan de andere. De vijanden lopen net als in FFXII in de map rond, maar als je het gevecht aangaat wordt je wel, net als bij eerdere delen naar een andere dimensie getransporteerd.

Dan zijn er nog de Eidolons, oftwel de summons. Ieder personage heeft zijn eigen Eidolon, die op verschillende momenten van het verhaal in het spel komen. Je moet ze echter wel eerst verslaan (zoals gebruikelijk is in FF) en dat is niet simpelweg hakken, maar soms juist klappen opvangen of je partners versterken. Al met al lijkt het vechten dus een beetje op dat van XII (vanwege de automatisatie) en X-2 (vanwege de paradigma switches).

Dan komen we bij het levellen. Dat lijkt een beetje op het systeem van FFX, met een soort grid, genaamd crystarium. Je verzamelt geen EXP, maar CP (Crystarium points) en zo activeer je één voor één de kristallen. Naar mate je vordert in het spel wordt je crystarium steeds uitgebreider en kunnen je personages meer rollen op zich nemen. In tegenstelling tot eerdere delen beperkt het levellen zich dit keer tot magic, strength en hp. Abilities leer je ook middels het crystarium. Levellen heeft tot op zekere hoogte wel zin, want de CP die je niet gebruikt omdat je alle kristallen al hebt geactiveerd kun je na een uitbreiding toch inzetten. Ook blijft het spel zo uitdagend, want ik ben al een paar keer op mijn bek gegaan bij een boss-fight (en Eidolon gevechten). Gelukkig hoef je in zo'n geval niet helemaal opnieuw te beginnen, je kunt het gewoon nog eens proberen middels de 'retry' optie, die je overigens ook tijdens het gevecht kan gebruiken; vluchten is er echter niet meer bij.

Aan de side-quests ben ik nog niet echt toegekomen. Er zijn namelijk een hoop missies binnen het spel, die lijkt een beetje op de Clan sidequest van FFXII. Sommige zijn noodzakelijk om verder te komen in het spel, andere zijn optioneel. Naarmate je meer missies hebt voltooid stijg je in ranking. Hoe snel je een gevecht afrond speelt mee in het behalen van bepaalde trophies; er wordt namelijk bij alle gevechten (ook buiten de missies) een target time gezet, hoe verder je eronder zit, hoe beter, want dat betekent een hogere beloning in de zin van items die je krijgt.

Die items zijn namelijk belangrijk voor je wapens te upgraden. Dit doet een beetje denken aan het systeem van FFVIII, alleen is een item hier representatief voor een hoeveelheid EXP, dat ervoor zorgt dat je wapens level-up gaan. Er zijn voor elk personage zo'n 10 basis wapens, die naar mate ze levellen zich ontwikkelen tot wapens met ieder hun eigen eigenschappen. Sommige wapens zijn heel erg sterk qua magic, andere qua strength, weer andere zijn meer in balans. Qua accessoires is er niet veel veranderd ten opzichte van eerdere delen, alleen kunnen ze net als de wapens levellen waardoor ze beter worden.

Ook grafisch ziet het er super uit, nu waren de PS2 FF delen al erg mooi, maar dit is wel een stapje omhoog zeg. Zeker als je em in full HD speelt kijk je je ogen uit, al moet ik zeggen dat bij sommige effecten, zoals een Aeroga spell tijdens een gevecht, de framerate wel omlaag gaat. Ook de muziek is fraai, ik ben niet zo heel bekend met Leona Lewis, maar de melodie van het nummer verveelt nergens en past wel bij de FF sfeer. Ook de wat industriële, duistere nummers in sommige delen komen goed uit de verf en zetten de sfeer goed neer.

Ik ben benieuwd wat de rest van het spel me nog gaat bieden, voor nu krijgt het een 4.5, maar dan verwacht ik nog wel wat meer side quests buiten de missies om. Ik ben in ieder geval wel benieuwd hoe het afloopt, en of Cocoon gered gaat worden! Fans van de serie kan ik em in ieder geval aanraden, ook al is het eerste deel wat lineair en zijn er wat veel cut-scenes. Niet liefhebbers zal deze game dus ook wel niet gaan overhalen, maar ja, ik ben dan weer geen FPS fan.

Na 100 uur ook Platinum trophy behaald, hetgeen nog opvallend makkelijk was. Geen trophy's voor het behalen van level 120, het completeren van alle side quests of het completeren van de ability grid.

Dat maakt dat ik dus ook niet alle side quests heb voltooid, waaronder Angler's Nightmare. Ik heb wel alle extra dungeons doorlopen, waarbij de laatste, waarbij je geen items mag gebruiken de pittigste is, maar juist daar kreeg je dan weer geen trophy voor.

Uitendelijk heb ik met plezier deze game gespeeld, maar de main story voelt toch wat mager aan, ik ben nu op New Game+ het nog een tweede play through aan het doen, dus ben benieuwd hoe snel het gaat. Dit spel leunt erg veel op alle side quests, die uitendelijk toch een beetje op hetzelfde neerkomen.

Het battle systeem voelt erg interactief aan, maar biedt toch weinig diepgang. Met button bashen en veelvuldig gebruik van hi-potions en Elixirs, die erg goedkoop zijn kom je een heel eind. Ik kwam er ook pas op het einde achter dat je met items en treasures ook nog iets anders kon maken dan alleen fire, ice en lightning. Daar wordt in het spel véél te weinig mee gedaan.

Summons zijn in mijn ogen ook veel te krachtig, wat enigszins wordt gecompenseerd dat je het maar beperkt kan gebruiken.

Uiteindelijk, toch wel een voldaan gevoel overgehouden. Met name de episode in Altissa en de nasleep daarvan maakte toch wel impact op mij. Over de eindbaas / bad guy ben ik nog niet helemaal uit. Een euvel waar Final Fantasy de laatste jaren vaker mee worstelt, vanaf FFXII. Kefka, Sephiroth, Ultimecia en Sin zijn dan toch een stuk aansprekender.

De slogan, voor nieuwkomers en oude fans klopt wel redelijk. Elementen uit oude FF's worden hergebruikt (drawing magic), hunts, de dood van Lunafreya, vissen, bekende summons, wapens en Wedge & Biggs!

Verder sluit ik me aan bij wat Squall Lionheart zegt.

Alhoewel ik geen fan ben van het eerste uur (ik stapte bij deel VIII pas in), speel ik toch al een jaar of 25 Final Fantasy spellen, en ik heb op een enkel deel na (III en XIII-3) eigenlijk alle entries in de main series gespeeld. Ik snap heel goed dat mensen zeggen dat dit geen typische Final Fantasy is, of zelfs het Final Fantasy gevoel missen. Persoonlijk vind ik dat laatste wat overdreven.

Er is bewust voor gekozen om het battle systeem meer action based te maken, wat dat betreft wijkt het niet veel af van FFXV of VII remake. De basic FF elementen zijn er nog steeds, zoals attack en magic. Dat laatste beperkt zich tot drie elementen tegelijkertijd, omdat je maar drie Eikons tegelijkertijd kan koppelen, op zich geen probleem. Wat ik wel jammer vind is dat andere magic, zoals Cure, Protect, Shell, Haste, Slow, etc. totaal afwezig is. Natuurlijk heb je potions en tonics om je defense en strength op te krikken, maar daar houdt het wel een beetje bij op. Dat maakt dat er een stuk minder tactiek komt kijken bij de gevechten, vijanden hebben geen elemental weakness of strength meer, ze zijn niet vatbaarder of minder vatbaar voor magic of melee attacks, wel of niet immuum voor debuffs, etc.

Dat maakt dat de gevechten wat eentoniger zijn. Het is hack and slash en dodgen. Aan de andere kant zijn typische FF elemnten als limit breaks wél behouden. En ook nieuwere elementen als Stagger zijn aanwezig. De Eikon special attacks (die bovendien upgradebaar zijn), zijn ook een goede vondst. Kies je voor een sterke aanval met veel cooldown tijd, of juist een wat minder sterke, die je vaker kunt gebruiken? Bovendien heeft elke Eikon zijn eigen speciale vaardigheid, waardoor je, op eigen initatief weliswaar, kunt varieren in je tactiek.

Dan komen we bij de wereld zelf. Gevoelsmatig is deze game groter dan FFXV, al was het maar omdat het zich in meerdere landen/steden/continenten afspeelt, in tegenstelling tot wat op een grote stad leek in FFXV. Het travel by map via de obelisk vind ik wel een minpuntje. Ik heb liever dat het spel me via een cutscene naar een ander gebied leidt (of via een tussen level zoals the Greatwoods), dan dat je op een kaartje een obeslisk kiest en met de knop X er naartoe reist. Je kunt nu al vrij vroeg in het spel overal naartoe reizen, terwijl je daar bij FFX (en andere delen) een airship o.i.d. voor nodig had. FFX is hierin ook niet perfect, daar liep je over twee zandweggetjes en je was zo in een besneeuwde wereld, vervolgens door een bos en je was op een grote vlakte.

Ontneemt bovenstaande dan mijn speelplezier? Nee, niet echt. Had het beter gekund? Ja, dat wel. Het systeem van de delen tot en met XII (random encounters) had zijn beste tijd gehad, en ik snap ook wel dat je moet blijven vernieuwen als developer zijnde, maar ik vind het systeem van FFVII remake gewoon net wat beter aanvoelen.

Bovenstaande klinkt allemaal erg negatief, maar Square doet ook heel erg veel goed in deze game. Het verhaal en de personages bijvoorbeeld. Ik durf wel te beweren dat deze het beste zijn sinds deel X, toen we voor het eerst voice acting kregen voorgeschoteld. De voice acting, maar ook de dialogen zelf, zijn spot on (en een paar NFC's na, zoals Goetz). Ook de opbouw van het verhaal zelf is super goed gedaan, de eerste sequence, met flashbacks naar Clive's jeugd tot aan het gevecht bij Phoenix gate behoort misschien wel tot de beste uit de serie. Natuurlijk wordt er wat leentjebuurt gespeeld uit andere delen, zo lijken de Akashik op de Cie'th uit FFXIII (of White Walkers uit GoT) en Ultima op de Night King, maar de manier waarop je steeds verder het verhaal ingezogen wordt en er steeds een laagje wordt afgepeld en duidelijk wordt wie nou de echte vijand is, is wel typisch Final Fantasy en doet me denken aan deel VIII. Ze zijn ook niet te flauw met het doden van personages (zoals in GoT), of grof taalgebruik.

De sidequest zijn wellicht wat eentonig (al wil ik echt nooit meer 200 bliksems ontwijken of een ballonnen pakken op een chocobo), maar dragen echt wat bij aan het verhaal. Ook het upgraden van wapens en equipment is goed gedaan, al is het (wellicht) een minpuntje dat ze geen speciale eigenschappen bevatten, zoals elemental effecten. Je hoeft om te levellen en AP te verzamelen ook niet echt te grinden. Ik was Level 49 op het einde van mijn eerste playthrough, maar had nog niet alle Eikon abilities gemasterd.

Grafisch is het natuurlijk prachtig. Ik heb gekozen voor resolutie in plaats van Frame rate, maar ervaar niet veel frame drops, als ik eerlijk ben. De werelden zien er geweldig uit, van architectuur, tot natuur. Imposante kastelen, woestijnen, dorre vlaktes door the Blight en dat alles nog eens overgoten met een extra sausje als je alle kristallen hebt gebroken, vergelijkbaar met The World of ruin in FFVI. Ook de muziek verdient een pluim. Met de komst van voice acting wat naar de achtergrond verdwenen, maar desalniettemin erg sfeervol, met her en der wat knipogen naar oudere delen.

Al met al een spel dat ik met liefde nog een keer speel. Niet alleen voor de platinum trophy, maar ook om de fijnere nuances in het spel wat beter te begrijpen. Als je alle personages inmiddels goed kent is het enorm leuk om ze voor een tweede keer in hun jongere jaren te zien. Het rauwe karakter van het spel is iets wat ik nog niet eerder in deze mate heb gezien.

Maar dan... wat voor cijfer geef ik dit nou? Het is ontegenzeggelijk beter dan FFXV, die ik een 4* gaf, maar misschien net niet op het niveau van VI of VII remake. Qua verhaal, inhoud en personages beter dan XIII, maar battle systeem weer minder. In een ideale wereld kreeg dit 4.3*.

Ik maak er een 4.5* van. Al was het maar omdat een 3.5* voor XV ook niet terecht is (dat spel verdient een 3.8*).

(ondertussen gaan we vrolijk verder voor de platinum trophy)

December 2001 was het dan zover, eindelijk had ik genoeg geld om een PS2 te kopen (destijds 800 gulden) en dan ook nog de bundel met dit spel. Vanaf het moment dat ik de Demo van Gran Turismo 1 speelde die bij mijn PSX zat was ik verkocht, ik bracht Formula 1 1998 terug en ruilde em in voor GT.

Na GT volgde natuurlijk deel 2, al was dat wel een illegale NTSC kopie, maar sinds de PS2 ben ik weer bona fide.

De graphics waren geweldig, er zaten een hoop nieuwe banen bij, maar dat ging helaas wel ten koste van een hoop andere uit GT2, ook het aantal auto's was een stuk minder. Een beetje zoals de overgang van Final Fantasy van PS2 naar PS3, minder content, maar wel mooi om naar te kijken.

Desondanks een hoop plezier aan gehad, en ook 100% uitgespeeld, met 100% win ratio. Het enige echt lastige vond ik die gouden medaille halen met de Lancer Evo op dat Tahiti Maze Circuit.

Helaas was ik altijd te goed voor vriendjes, dus de enige lol die ik aan 2 player mode beleefde was op SuperSpeedway met de Formule 1 wagens, lekker slipstreamen en dan maar hopen dat je wint. De saaiste race was die race van 10 ronden op Test Course, die ineens 10 km lang was... man wat duurde die race lang.

Vanwege de gebrekkige hoeveelheid circuits en auto's (ten opzichte van deel 2 en 4) krijgt deze toch maar een 4. GT2 krijgt ook maar 4 sterren, maar dat komt door de bugs die er her en der inzitten.

Is er hier ook iemand die geprobeerd heeft het maximum aantal A-spec punten te krijgen (zo'n 111,800)?

Volgens mij zit er dan een steekje los bij je, maar goed, ikzelf vind het al een hele prestatie als je 100% haalt, zit nu zelf op 99,6%. Alleen nog 24 van Le Mans (Op La Sarthe I) en een race in het GT World Championship en dan ben ik er... al met al is dit spel echt een stuk uitdagender dan deel 3 en destijds het lange wachten meer dan waard, niet voor niks stop ik het er af en toe nog in. Dit weekend nog de 9 uurs race op Tsukuba gedaan, was een lange zit, eerste avond 3 uur, dag erna 6 uur, en het mooie was dat beide doelstellingen gehaald werden: 500 ronden en een rondje van onder een minuut, dat laatste lukte me pas in de allerlaatste ronde.

Enig minpuntje is dat het niet nacht wordt bij 24 uurs races en je niet halverwege kunt saven, dat komt er dus op neer dat je de PS2 soms een tijdje aan moet laten staan. Zo kan ik me dus een keer herinneren dat ik 14 uur in 24 van Nurburgring zat (practisch non-stop) en 's nachts de stroom uitviel. Ik kon wel janken, in de dagen erna alsnog uitgespeeld, maar wel een deel op B-spec.

Dit is overigens niet voor de casual gamer weggelegd, maar dat is de bedoeling ook niet. Zelfs Arcade is best taai, als je niet op een laag niveau begint, maar fans van deze serie willen realisme en ook al kun je het soms best makkelijk uitspelen (als je een beetje goed bent, zoals ik) je kan het jezelf heel moeilijk maken door 200 punten races te doen.

Over het ontbreken van snelheidsgevoel: ga jij maar eens op Le Mans, op het rechte stuk na de hairpin met 360 die flauwe rechter door, dan doe je het bijna in je broek, of op de Nurburgring met een echt snelle auto door dat volgas slingergedeelte, dat is wel ff wat anders als met een Mazda MX5 op een ovaal. Burnout en NFS zijn voor kinderen, dit spel is voor volwassenen.

Dit is overigens ook de eerste GT waar ik weer eens een race verloren heb, in GT2 en GT3 was ik ongeslagen (en heus niet alleen omdat ik een superieure wagen heb), maar dat lukte me hier soms echt niet!

Ik kan het moeilijk geloven dat er mensen zijn die de game al hebben uitgespeeld, waardoor kritiek als 'game duurt wel erg kort' kant noch wal raakt, gewoon kwestie van meer races unlocken, lijkt me, maar goed.

Ik heb de game zelf een weekendje gespeeld, en dit is mijn eerste confrontatie GT op de PS3, ik heb GT5 Prologue overgeslagen, want in die onzin trap ik na GT4 Prologue niet meer in. Ik heb voor de optie gekozen om de 8 GB te installeren, hoe lang ie daarover gedaan heeft weet ik niet, ik heb ondertussen een film zitten kijken, en toen die afgelopen was, was ie klaar. Met de laadtijden valt het bij mij wel mee, dus. Wat het geluid betreft: dat deed het aanvankelijk niet, maar dat lag aan de instelling van mijn PS3. Moet wel eerlijk toegeven dat het geluid van sommige auto's wat tegenvalt (klinken zoals in GT4), maar met de premium auto's is dat dik in orde. Het geluid van de auto's om je heen is ook subliem. Nu kun je zeggen dat ze het bij die premium auto's hadden moeten laten, maar dan krijg je weer gezeik dat er te weinig auto's inzitten ten opzichte van GT4.

Die auto's, ook de niet-premium auto's, zien er overigens prachtig uit (en als PS2-wagens met een 'HD-jasje'), sowieso is het grafisch allemaal dik in orde, al zijn de schaduwen wat blokkerig afgewerkt. Ik heb nog geen brokken gemaakt, dus over het schademodel kan ik nog niet oordelen. Dit schademodel is overigens behoorlijk geavanceerd, in plaats van simpelweg de bumper los te gooien berekend het spel realtime met behulp van de hoek van de impact en de snelheid schade, niet zomaar canned action dus. Het oog voor detail is echt geweldig, curbstones waar de verf van is afgebladderd gras dat is stukgereden door auto's die te wijd zijn gegaan, etc, etc, ook de lucht is haast fotorealistisch. Alleen het gezicht van Jeff Gordon is maar matig gedaan, terwijl zijn overal er geweldig uitziet.

Maar goed, dit alles is natuurlijk secundair aan de gameplay. Die is als vanouds en wederom net een stukje beter, van het concept is niet veel afgeweken, maar dat maakt de serie uniek. Maar het is niet simpelweg meer van hetzelfde, dingen die nieuw zijn, zoals karten en NASCAR zijn goed uitgewerkt, in vergelijking met GT5 is de originele GT maar een arcade spel. Er zit een groot verschil tussen de handling van een kart en een NASCAR-wagen. Ik heb wel eens eerder gekart en het gedrag komt behoorlijk dicht bij de werkelijkheid. Een NASCAR heb ik nog nooit bestuurd, maar je 'voelt' gewoon dat dat ding 3400 pond weegt. Ik heb op de PS2 ook IndyCar series gespeeld, en dat spel is, evenals de NASCAR mode, allerminst saai, maar juist erg uitdagend. 'Je hoeft alleen maar linksaf' is echt onzin, er komt een bepaald niveau van finesse bij kijken en anders haal je die challenges niet.

Wat het niveau van de AI betreft: voor een ervaren GT speler als ik is die in het begin wat laag, maar dit spel is nu eenmaal niet alleen maar gemaakt voor fans van de serie, maar juist ook voor degenen die het spel pas voor het eerst spelen. Als het in het begin al debiel moeilijk is, haken die af, daarbij kun je het jezelf ook moeilijker maken, zet je ABS en TCS maar eens uit, dan is het meteen een stuk lastiger, blind op het allerlaatste moment vol op je rem stampen is er dan niet meer bij, dan blokkeren je wielen en hang je in de vangrail. En als je daar dan vol gas wil wegrijden spinnen je wielen...

De license tests zijn van vergelijkbaar niveau met de oude GT's. De een ligt je nu eenmaal wat meer dan de ander, sommigen zijn echt makkelijk, zoals met die Focus ST op Eiger Nordwand, andere een stuk trickier, zoals met die Ferrari in Rome, maar tot nu toe heb ik 15 keer goud en 15 keer zilver. Het goede is dat ik ook gemotiveerd word om die gouden medaille te halen, omdat daar experience punten tegenover staan, en naarmate je niveau hoger wordt, unlock je meer features van het spel. Hetzelfde geldt voor de special challenges, zoals de Jeff Gordon NASCAR-cursus, naarmate het niveau hoger wordt, worden ze echt moeilijker, iemand slipstreamen is nog niet heel moeilijk, maar die buitenbocht op Daytona onder 13.2 seconden is ff andere koek (zat er twee keer 5 duizendste naast en één keer 1 duizendste voordat ik 'em met 14 duizendste haalde). Ook de eerste Top Gear Challenge, met de VW busjes heeft me even zoet gehouden, maar vond het nooit frustrerend. Wat ook goed aan het niveau-systeem is, en dat haalde een andere reviewer al aan, is dat je niet gewoon kun grinden om genoeg geld te verzamelen, een dikke auto kopen en dan alles winnen. Daar is overigens sowieso geen zak aan.

Ik ben een fan van de serie en heb alle delen (op GT5 prologue na) gespeeld en ben dan ook zeer content dat deel 5 van de serie er nu eindelijk is, heb Forza nooit gespeeld, dus kan geen vergelijking maken, en heb ook nog niet online gespeeld, dus daar kan ik ook niet over oordelen, maar tot nu toe ben ik erg positief over het spel. Ik heb het nog niet genoeg gespeeld om er een cijfer aan te kunnen hangen, maar dat met dit spel getracht is een nieuwe standaard neer te zetten voor racegames is zeker, ik bedoel, Head Tracking met de PS Eye, 3D functionaliteit en 1080p @ 60fps is toch behoorlijk state of te art. En wat de vergelijking met het eveneens recent uitgekomen F1 2010 betreft: heb het spel niet gespeeld, voor mij is GP2 nog steeds de ultieme F1 Sim, maar in dit spel zitten tenminste geen grove fouten zoals ontbreken van Safety Car en onnodig lang vasthouden in de pitstraat na een pitstop. GT5 is niet perfect, al werd daar wel naar gestreefd, maar welk spel is dat nu wel?

Ik overigens nog geen gebruik maken van GT TV, jullie wel, of is dat in verband met de netwerkproblemen van GT5? Op Metacritic krijgt deze 86% overigens. En de meeste kritiek gaat over de menu's en het verschil in graphics tussen premium en standaard auto's, maar allen zijn het er roerend over eens dat het simulatie-gedeelte ongeëvenaard is.

Ben inmiddels aanbeland bij de International A competitie.

De kern van dit spel voelt vertrouwd aan en vormt al de basis sinds deel 1, ofwel races met auto's van één continent, light weight cars, FF, FR, 4WD, Turbo, etc. Daar dus niet veel vernieuwing.

Wat dit spel beter doet dan zijn voorganger is restricties ten aanzien van PP en banden, zodat je niet met superkrachtige auto's en zachte racebanden de competitie kan verpletteren. Dit maakt het spel wat uitdagender.

Echt moeilijk is het echter nog niet, het lijkt zelfs wat makkelijker dan GT5. Nu ben ik geen beroerde racer, maar ook zeker geen Rudy van Buuren, echter winnen met een vergelijkbare auto als de AI lukt eigenlijk altijd. Ook de licence tests en missie races haal ik vrij eenvoudig goud; iets wat me in de 5 voorgaande delen nooit gelukt is.

Grootste boosdoener is de manier waarop de race start. Bij GT1 had je nog single lap qualifying en stilstaande start. Bij GT6 (en de voorganger) start je ergens achteraan en is de start rollend. Je kan dus zomaar 10 tot 15 seconden achterstand hebben bij de start, terwijl je voornaamste tegenstander vooraan start. De AI moet dus wel langzamer rijden anders maak je geen schijn van kans. Hierbij lijkt de wet van de remmende voorsprong toegepast, je kan in één ronde een gat van 5 a 6 seconden dicht rijden om in de volgende ronde, terwijl je even snel rijdt als de ronde daarvor, de nummer 2 op je staart blijft houden.

Wat dit spel ook beter doet dan GT5 is de car dealership. Ja er zijn nog steeds wagens van 20 miljoen, maar de overige wagens zijn allemaal betaalbaar en vanaf het begin te koop. Bij GT5 moest je hopen dat, bij afwezigheid van de online car dealership, de auto die je nodig had voorbij kwam bij de used car dealership. Om die reden dus ook niet de Formula GT races kunnen doen.

Dan zijn er de nieuwe elementen, de Senna Tribute is leuk gedaan, mooie dia shows en de kans om in drie van zijn wagens te rijden. Wel een beetje flauw dat je al bij zilver de Lotus 87T krijgt, wat overigens al moeilijk genoeg is.

Ook de Goodwood festival of speed is leuk, je krijgt de kans om diverse auto's uit te proberen, ook hier geldt, goud is relatief makkelijk te halen, op de Red Bull X2010 na dan.

De Sierra Time Trial vind ik denk ik wel de leukste toeveging, een parcours van 27 km dat je foutloos moet afleggen (niet langdurig van de baan en niet botsen) binnen een bepaalde tijd, terwijl je zoveel mogelijk auto's in moet halen. Zo verdien je punten.

Het rijden op de maan is een leuke gimmick, maar had voor mij best eruit gelaten kunnen worden. In plaats daarvan een paar Endurance Races erin en ik was blij geweest. Ook driften en pionnen omver rijden hoeft voor mij niet zo (koffie pauze uitdagingen).

Als laatste vind ik de statistieken wel een aardige toevoeging, zo kun je zien welke auto je het vaakst heb gereden, waarmee je het meest gewonnen hebt, hoogste topsnelheid, etc. etc. En natuurlijk achtergrond informatie bij zo ongeveer elk van de 1200 auto's.

Mocht je snel geld willen verdienen, doe dan de Senna Challenge, Sierra Time Trial en Goodwood Festival. Dan ben je zo een paar miljoen verder én heb je een aantal leuke auto's in je garage. Die auto's win je overigens in dit deel minder vaak, waar je bij GT5 na het afronden van een competitie bijna altijd een auto won, krijg je die nu alleen bij het halen van een aantal sterren of een rijbewijs. je moet dus meer kopen. Ik maak er echter een sport van om zoveel mogelijk met één auto te doen en het vermogen te begrenzen waar nodig, of juist te tunen, dus was niet echt een probleem voor mij.

4*

Inmiddels begonnen aan de challenge mode; platinum zal een flinke kluif worden... maar weet genoeg voor een finaal oordeel.

In alle opzichten, behalve grafisch, beter dan de remake. Het spel is misschien niet 'Nintendo hard', maar toch behoorlijk pittig, dat zorgt voor monumenten van frustratie, maar de blijdschap als het je toch lukt is des te groter.

Zoals gezegd wordt de relatie tussen Ratchet en Clank hier zorgvuldig opgebouwd, waardoor het einde veel logischer is. Dit geldt ook voor de levels en de gadgets en wapens, deze krijg je pas als je vast loopt en niet zoals de onderwater propulsie in de remake al meteen. Ook het kopen van de golden weapons met gouden bouten voelt logisch aan.

Qua sfeer en muziek doet dit deel ook veel duisterder aan en is het spel veel groter. Logisch ook, moderne games kosten gewoon veel tijd om de wereld in een bepaald detailniveau te maken, waardoor er minder tijd over is om er meer te maken.

Enige puntje van kritiek, de Ryno is wel game breaking.

Platinum trofee is binnen. Ben nu bij de eindbaas van de Challenge Mode. Moet zeggen dat de Bolt Multiplier goed van pas komt bij het aanschaffen van de Mega wapens en uiteraard de Ryno, Zodiac en ultimate armour.

Qua verhaal is dit spel wat minder, Quark die zich vermomt als bad guy om zo zijn eer te herstellen als redder en die Angela die eerst een bad guy leek te zijn, maar eigenlijk een good guy is. Maar qua gameplay net wat beter. Het is vooral ook groter en meer, meer levels, meer wapens, meer gameplay modes, etc. De eindbaas is wel serieus makkelijk in vergelijking met deel 1, zelfs zonder Ryno.

Al met al wat plussen en minnen, derhalve ook voor dit deel een 4,5*.

Vermakelijk tussendoortje, al is het uiteindelijk een veredelde demo met praktisch geen replay waarde, immers geen Golden Bolts, Challenge Mode of trophy support. De speelduur is met amper 4 uur wel erg kort.

Toch wel wat leuke elementen, die wat mij betreft ook in het volgende deel mogen zitten, zoals de nieuwe wrench waarmee je platformen kunt bedienen, lichtgevende beestjes kunt oppakken en explosieven. Het systeem werkt niet helemaal feilloos, want soms moet je een paar keer R2 indrukken voordat hij hem pakt.

Een beperkt aantal wapens dit keer, wat niet eens echt stoort, leuk element is zelfs dat je een poosje zonder zit, waarbij de nadruk ligt op puzzelen en platformen.

Op naar A Crack in Time!

Afgelopen week uitgespeeld en platinum gehaald. Heb me er zeer mee vermaakt, dit was mijn eerste Ratchet and Clank, dus weet niet hoe de controls op de PS4 waren (of de PS3), maar vond het wel een complete ervaring, van de geluiden die uit je controller kwamen, tot de variatie in trillingen en de weerstand op de triggers bij diverse wapens.

Het verhaal is zeer vermakelijk, vol humor en degelijke voice acting. Ik had hem wel op Engels gezet.

Het hoeft geen nadere uitleg dat het spel er prachtig uitzag op mijn 55" OLED. Ik had hem op 4K/30fps staan.

En dat terwijl ik het spel eigenlijk per toeval kocht, omdat ik me had ingeschreven voor deze bundel op CoolBlue.

Ik overweeg nu sterk om ook de remake van het eerste deel op de PS4 te kopen en de drie PS3 delen.

Het laatste skillpoint, The Hardest of the Core is ook binnen, ook al is er geen platinum trophy, ik wilde dat in ieder geval voltooien. Ik had er uiteindelijk drie playthroughs voor nodig, met name vanwege het volledig ontwikkelen van alle wapens (No, up YOUR Arsenal) en in mindere mate voor Everybody Dance Now, waarbij je elk type vijand moet laten dansen, wat het criterium precies is, is me nog steeds niet duidelijk, aangezien ik hem twee planeten voor het einde had. Uiteindelijk heb ik maar gewoon continu een Groovitron gegooid (lang leve de Golden Groovitron), wat direct weer helpt met de bolt multiplier, want voor de omega wapens heb je absurd veel bouten nodig.

Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik dit spel 4 sterren waard vind of 4,5. Het ziet er prachtig uit (voor de PS3) en de werelden voelen groots aan. Er is een goede balans tussen platformen en schieten, maar de moeilijkheidsgraad is weer een tikje omlaag geschroefd. Het verhaal, waarbij de achtergrond van Ratchet flink uit de doeken wordt gedaan, zonder al te veel te onthullen is ook prima en lijkt in eerste instantie veel op dat van deel 3, maar neemt daarna een andere wending. De piraten brengen wat extra sjeu, humor en luchtigheid, maar ik miste een beetje de connectie met de echte bad guy, ze voelden een beetje als opvulling. Ook het aantal vijanden en de variantie viel me wat tegen.

Misschien had ik wat te hoge verwachtingen, gezien het gemiddelde cijfer, maar uiteindelijk voelt het net iets teveel alsof de makers op safe wilden spelen. Het maken van de werelden kost vanwege de grafische kracht van de PS3 natuurlijk meer tijd en dat gaat toch ten koste van de rest; ik had iets meer vernieuwing verwacht en ook iets meer planeten. Uiteindelijk blijft het bij de decrypter, wat wapens en gadgets en six axis. De gadgets heb ik amper gebruikt en wat ik van de wapens jammer vindt is dat je niet echt gestimuleerd wordt om ze door te ontwikkelen, naar mate je verder komt en sterkere wapens krijgt raken de oude in onbruik. Maar dat laatste is niet uniek aan dit spel. Ook een tactisch element, buiten de arena, mis ik wat dat betreft. Uiteindelijk kun je het met een handjevol wapens af.

Los van dit alles is Tools of Destruction een feest der herkenning, met volop humor, denk aan de radio communicatie tijdens de ruimte gevechten, de omroepen tijdens de normale levels of het commentaar van Quark in de Arena. De Decrypter puzzels zijn ook een goede combinatie van denkwerk en behendigheid; pluspunten voor het feit dat in challenge mode de puzzels anders zijn. Al met al toch weer een hoop uurtjes plezier van gehad.

Op naar Quest for Booty!

Platinum trofee is binnen. Was iets meer een grind dan deel 2, met name vanwege de 10 miljoen bouten, die dit keer niet cumulatief zijn, en het feit dat je alle omega wapens moet hebben.

Qua verhaal is dit misschien wel de beste van de originele trilogie, en duidelijke bad guy, die we later in de serie terug zullen zijn, Quark die uiteindelijk toch het hart op de goede plek heeft zitten en de space rangers.

Qua gameplay weer voldoende nieuwe elementen, zoals het luchtschip, de hacker en de ranger missies, maar ook veel herhaling, zoals het verzamelen van de kristallen en de battle arena.

En net zoals in deel 2 een overdaad aan wapens. Sommige meer geslaagd dan anderen, zoals de Quack-o-matic, decimator, plasma gun en tesla barrier. De vortex gun en het holo shield waren dan praktisch nutteloos.

Dat alles mag de pret niet drukken, omdat het alleen van invloed is als je voor platinum gaat. Al met al een waardige afsluiter van de originele trilogie.

Heb stiekem al even vooruit gekeken naar de delen van de PS3, grafisch is de remaster goed geslaagd, maar natuurlijk niet zo mooi als de native PS3 delen. Toch doet het het geheel veel goed, als ik beeldmateriaal vergelijk met dat van de PS2 op YouTube. Het kijkt en speelt het wat lekkerder, al merk je bij, bijvoorbeeld de Quarktastic challenge, als er veel gebeurt op het scherm dat de framerate inzakt.

Toch maar weer 4,5*.

Absolute klassieker, doe ik vooral op de SNES heb gespeeld als onderdeel van Mario Allstars. Is nog een mooi verhaal; mijn moeder was gek op games, dus kocht ze een NES met SMB3. Ik speelde zo vaak dat mijn cijfers drastisch zakten in groep 4 van de basisschool, niet in de laatste plaats omdat we onze NES hadden laten ombouwen waardoor er zo'n 200 NES-achtige spellen opstonden die zonder Cartridge gespeeld konden worden.

Enfin, toen kwam Mario Allstars uit voor de SNES, mijn moeder vond het zo unfair dat het alleen voor de SNES was en niet voor de NES dat ze de NES verkocht (vond ik destijds heel erg, want ik speelde graag die mod-spellen van de chip) en een SNES kocht met Super Mario World en Mario Allstars. Achteraf was ik er wel blij mee, want ik heb het echt stuk gespeeld, en was zelfs (uiteraard) beter dan mijn moeder. Ik kan me wel herinneren dat vooral wereld 8 echt lastig was, maar ik heb em geloof ik wel uitgespeeld, dat is me bij SMB3 nooit gelukt.

Ik had wel mazzel dat mijn moeder zo graag gamede, want zo had ik altijd de nieuwe spelletjes, zoals Super Mario World 2, Tetris en Dr. Mario, Donkey Kong 1,2 en 3, etc, etc, zonder dat het me een cent kostte! 180 piek was een hoop geld en met 5 piek zakgeld per week moet je wel heel lang sparen...

De SNES staat nu weg te stoffen bij mijn moeder op de zolder, zelfs zij speelt er nauwelijks meer op, ze speelt nu liever puzzelspelletjes op de PC. De Playstation die ik later kocht heeft haar nooit kunnen bekoren, daar is ze te oldschool voor, maar wie kan er nou zeggen dat ie door zijn moeder aan het gamen is geraakt?

Binnenkort maar weer eens de emulator en PSX uit de kast pakken

In ruim 20 uur uitgespeeld. Erg vermakelijke RPG, die wel wat diepgang mist ten opzichte van Final Fantasy III (VI). Deze mash up had natuurlijk faliekant kunnen mislukken, maar zit uiteindelijk heel slim in elkaar. Doodzonde dat Nintendo Square heeft verjaagd naar de PlayStation, anders hadden hier zeker meerdere vervolgen op kunnen komen.

De gameplay zit slim in elkaar, turn based, met een knop toegewezen voor de diverse acties (item, attack, special, defend) en tussen de levels in voelt het als een normale Mario, zij het in soort van 3D, je werkt je door levels heen en vijanden kom je niet rondom tegen maar lopen rond; je kunt dus kiezen ze te vermijden. Het moeilijkheidsniveau is wel wat lager, waardoor het spel erg toegankelijk is.

De muziek is leuk, deels nieuw, maar toch herkenbaar en ook de personages zijn een feest der herkenning. Enige minpunt vind ik dat Bowser zich aansluit bij Mario om tegen een nieuwe onbekende vijand te vechten. Dat voelt aan de ene kant wat onnatuurlijk, aan de andere kant neemt het spel zo een loopje met zichzelf. Een beetje te vergelijken met Wreck it Ralph.

Square en Nintendo spelen duidelijk op safe, maar het stoort nergens. Iets meer side quests en wat minder lineair spelverloop had ik leuk gevonden, maar desondanks en heel geslaagd geheel. Grafisch wordt het onderste uit de kan gehaald, waardoor het de tand des tijds beter doorstaan heeft dan veel PlayStation spellen.

4*