Deze week uitgespeeld na 30 uur. Nog niet alle eindes ontdekt, misschien dat ik dat later nog doe.

Ik ben blij dat ik eindelijk in de gelegenheid ben geweest om dit spel te spelen. Het verhaal is meeslepend en vindingrijk, het tijdreizen goed uitgewerkt; acties in het verleden hebben impact op de toekomst en de personages zijn veelzijdig en interessant.

Ook de gameplay kan me zeer bekoren, time based, maar het schakelen tussen personages is makkelijker dan bij final Fantasy. Ook de techs die je kunt leren zijn zeer divers en de double en triple techs goed gevonden. Dat ook niet actieve personages exp krijgen ervaar ik als positief want het scheelt grinden, al moet dat wel een beetje voor de tech points. Doordat de personages zo divers zijn moet je variëren met je party members wat het uitdagend houdt. En geen random encounters is ook wel prettig.

Ook de muziek is van hoog niveau. Luchtig en opgewekt maar bij tijd en wijle ook bombastisch en meeslepend.

Met recht een klassieker te noemen die ook zeker latere Final Fantasy's heeft beïnvloed, zoals XIII-2.

Na 82 uur rest alleen Ozma nog, maar wat een overweldigende hernieuwde kennismaking was dit. Na circa 15 jaar was ik het grootste deel van het spel vergeten en het is stukken beter dan ik had verwacht. Een ode aan de klassieke Final Fantasy, met fantastische muziek, voor die tijd ontzettende goeie graphics en bovenal een erg goed verhaal, leuke personages en goede character development wat het einde de juiste emotionele lading geeft. Tel daarbij de erg prettige gameplay op en je hebt misschien wel de beste Final Fantasy van de PlayStation te pakken. 5*

Bij de eindbaas gestrand, Neo X-death vergt iets meer tactiek dan mijn personages toelaten. Net als FFIV blijkt de laatste baas een brug te ver. Wellicht waag ik binnenkort nog eens een poging.

In ieder geval ben ik erg positief over deze Final Fantasy. Het verhaal begint wat standaard, maar zodra het vierde kristal gesneuveld is ontplooit zich een plot dat zeer boeiend is. Er zit ook hier weer een knap stukje character development in en de nodige drama. Ook hoe de ultimate weapons en het verkrijgen ervan in het verhaal is verwerkt vind ik erg sterk.

Qua gameplay is het een vooruitgang ten opzichte van IV. Daar zaten wat kleine irritaties in die hier zijn weggewerkt. De traditionele rolverdeling is losgelaten vanwege het job systeem, waarvan veel elementen terugkomen u latere delen. Het is wellicht wat teveel grinden om alle jobs te masteren voor alle personages, maar het geeft wel de mogelijkheid om het spel meerdere playtroughs interessant te houden.

Al met al ben ik zeer positief verrast door FFV. Hij doet wat mij betreft net onder voor deel VI. Jammer dat deze niet wat meer bekendheid heeft.

Ik zit nu zo'n 35 uur in de game en ben net bij CD 2 beland. Ondanks dat het spel nu zo'n 18 jaar oud is en het contrast met FFXIII behoorlijk is ben ik toch erg onder de indruk. Dat komt mede door het sterke verhaal, personages, de muziek en het feit dat ik deel VIII en IX ook op de PSX heb gespeeld. Hieronder mijn indruk na de eerste 35 uur.

GAMEPLAY
Ook al heb ik FFVIII - FFX gespeeld, welke allemaal turn based zijn, de laatse Final Fantasies die ik heb gespeeld zijn XIII en XIII-2. De stijl van de gevechten van die latere delen bevalt me iets beter, omdat het allemaal net ff wat vlotter speelt. Nu selecteer je vaak een commando als je ATB bar vol is en dan kan het zomaar zijn dan je tegenstanders nog eerst even een paar sterke aanvallen doen en die Cure-All dus te laat komt. Ook vind ik het af en toe lastig dat je de POV van de camera maar beperkt onder controle hebt, is natuurlijk een beperking die komt vanuit het feit dat de achtergronden geprerendered zijn.

Zoals ik in mijn vorige post al aangaf zijn de aanvallen van de personages vrij zwak, het HP van je tegenstanders is dat echter vaak ook, waardoor het toch weer in balans is. Al met al vind ik dit spel wel een stuk moeilijker dan de latere delen, zeker de XIII en zijn vervolg, daar was je vaak met één of twee klappen klaar met je vijand, hier zeker niet. Ik ben bij bepaalde boss-fights toch echt wel een paar keer opnieuw moeten beginnen omdat ze best pittig waren. Het feit dat je niet overal kan saven maakt het soms wat frustrerend omdat je dan een heel stuk opnieuw moet doen.

Het levelen gaat op een redelijk tempo. Ik zit nu met Cloud op level 45 ongeveer, de rest zit op 39 - 41. De traditionele manier van levellen bevalt me wel weer een keertje al mis ik wel een beetje de vrijheid om je personage in een bepaalde richting op te ontwikkelen. De personages hebben ook niet echt een eigen rol, zoals dat bij andere delen wel het geval was. In principe is iedereen multi-inzetbaar. Heeft zo zijn voordelen, maar dat haalt soms wel een bepaald tactisch element weg, en je hoeft wat minder na te denken over de ontwikkeling van je personages. Wat ik overigens constateer, maar niet 100% zeker weet is dat ook niet actieve party members levellen. Het kan zijn dat het op een minder hoog tempo gaat, maar het werkt wel in de hand dat je een vaste crew hebt die je daarna nooit meer wisselt, omdat dat niet hoeft in verband met levellen. Zo heb ik Cid en Cait Sith amper nog gebruikt.

Dan de Materia. In feite bepaalt die wat voor rol je personage heeft. Wat ik nu vooral doe is de materia tussen personages wisselen, zo heb ik van elk type materia wel 1 of 2 exemplaren die inmiddels een hoog level zijn. Ik gebruik daarbij vaak weapons met de double AP eigenschap. Mijn wapens zijn daardoor een beetje zwak, maar de AP gaat wel lekker hard. Voordeel is dat ik niet continu de behoefte voel om nieuwe wapens te kopen als die toch maar single AP zijn. Spaart een hoop geld uit voor andere nuttige dingen. Op zich vind ik het systeem wel prima werken, is een beetje te vergelijken met het Junction systeem uit VIII.

Het is echt wel een ouderwetse Final Fantasy, je moet echt een hoop dingen zelf uitvogelen door met iedereen in het dorp te praten, en dan middels de soms wat cryptische tips je weg proberen te vinden. Dat je soms precies goed ergens moet voor gaan staan om met iemand de kunnen praten maakt het soms extra uitdagend, zoals toen ik die batterijen zocht in Wall Market. Of in de Temple of the Ancients, voor ik daar de weg had gevonden! De vrijheid heeft ook zijn charme, tussen dorpjes / steden door is er tijd genoeg om de omgeving te verkennen en winkeltjes etc. door te speuren. Maar je komt pas echt verder door met het verhaal verder te gaan, dit is echter minder dwingend dan in XIII, daar is het eerste deel wel heel erg lineair.

GRAPHICS
Ondanks dat het spel al 18 jaar oud is ziet het er nog prima uit. De FMV's zijn soms wat blokkerig, maar dat komt door de compressie, de achtergronden zien er echter prachtig uit. Het ontwerp van de sprites vind ik wat minder, tijdens de FMV's hebben ze wel een neus en een mond en in het spel zelf niet. Dat en de grote manga-achtige ogen maakt dst ze soms wat lieflijk overkomen, zeker bij types als Cloud, Barret en Sephiroth werkt dat soms wat averechts. Als je net deel XIII hebt gespeeld is pas goed te zien wat voor progressie de serie heeft gemaakt in die jaren als was de grootste sprong natuurlijk van IX naar X.

MUZIEK
Simpelweg briljant. Ondanks de beperkingen van de PSX weet Square hier een bijzonder sfeervolle soundtrack neer te zetten, onder andere die Mako Reactor Theme en het Sephiroth Thema zijn echt goed. En natuurlijk de ouderwetse Battle Theme en Chocobo Theme.

VERHAAL / PERSONAGES
In het begin komt het wat traag op gang, maar dat was bij deel VIII ook zo. Daar heb ik meerdere malen na een paar uur vast gezeten omdat ik die stomme Fire Cavern niet kon vinden. Pas als je Midgar uit bent neemt het verhaal echt pas een vlucht. Er zitten heel wat memorabele momenten in dit spel die echt zorgen voor goede character bonding, zoals Sephiroth die Nibelheim afbrandt en daarmee de ouders van Cloud en Tifa doodt, Cait Sith die zichzelf opoffert voor de Black Materia en de dood van Aeris. Het is alleen jammer dat ik dat laatste al wist omdat ik dit topic en wikipedia al uitgebreid had doorgelezen. Er zitten ook enkele leuke vondsten in, zoals Yuffie die je Materia afpakt als je naar Wutai gaat en je dat halve continent over moet lopen met alleen de Attack en Item commando's en dat Cait Sith je verraad voor die Keystone.

Al met al vind ik het een zeer indrukwekkend spel, met name door het verhaal en de uitdagende gameplay. Ik heb er nog niet dezelfde band mee als met VIII en X, maar wie weet wat de rest nog gaat brengen. Ik ben overigens wel van plan om tot het gaatje te gaan (dus een golden chocobo halen, Knights of the Round en de WEAPONS verslaan). Dat hoort gewoon vind ik.

Ik heb geen idee hoe lang de main story line nog gaat duren, maar na ruim 30 uur zat ik pas aan het eidn van CD 1, terwijl dat bij VIII al veel eerder was naar mijn idee. Een vriend van me zei dat hij het in 40 uur helemaal had uitgespeeld, dan heb je echt bizar snel gespeeld volgens mij.

Overigens lees ik her en der kritiek op de vertaling. Nu ken ik het origineel niet, maar ik vind het niet barslecht of zo. Her en der zitten er wat rare typo's en typische zinconstructies maar om dat nou zo storend te noemen vind ik wel ver gaan. Het is allemaal vrij minimalistisch van opzet, terwijl je met name in deel X het idee hebt dat ze continu aan het ouwehoeren zijn. Dat valt hier reuze mee.

Wordt vervolgd.

Mijn eerste kennismaking met Final Fantasy was dit en het duurde ff voor ik erin kwam. Had voordien alleen Gran Turismo en andere racespellen gespeeld, maar de cutscenes tijdens de reclame haalde me over.

In eerste instantie was ik een beetje teleurgesteld over de in-game graphics en het ontbreken van stemmen; in plaats daarvan moest ik het met tekst-wolkjes doen.

Na wat uurtjes gespeeld te hebben kwam ik aan bij de eerste missie waarbij je opzoek moet naar de Fire Cavern om je GF Ifrit op te halen, maar het lukte me maar niet om het startpunt voor die missie te vinden en na uren rondgedoold te hebben heb ik het spel weggelegd.

Maanden later haalde ik em weer eens uit de kast; toch maar weer eens proberen, dacht ik en toen lukte het me wel om die grot te vinden. Langzaam werkte ik me op, deed wat geheime missies en raakte steeds meer geabsorbeerd door het spel en zijn verhaal, ik was Squall en ik zou 'mijn' Rinoah gaan redden op het ruimtestation, dat overigens een vette knipoog is naar 2001: A Space Odyssee. Zo gezegd zo gedaan, maar toen ik aankwam op de ragnarok liep ik weer vast, want wat waren die dingen hard te killen, ze bleven maar re-spawnen. Van levellen had ik ook nooit gehoord, dus dat bemoeilijkte eea ook behoorlijk. Enfin, eenmaal voorbij die missie liep CD3 op zijn eind en kwam de volgende grote horde:die heks die met de Lunar Drop naar beneden was gekomen. Wat ik ook probeerde, ik kwam er maar niet voorbij, Seifer lukte nog wel maar wat ik ook probeerde, ik kwam er niet voorbij. Dus toen maar voor een derde keer opnieuw begonnen, maar dit keer levelde ik wel (had ondertussen ook meer FF ervaring met IX en X) en waarempel ik geraakte op CD4, maar eenmaal aangekomen bij Ultimecia's castle waren alleen mijn 3 hoofdpersonen goed ontwikkeld en de rest niet.

Rond die tijd kreeg ik ook de strategy guide in mijn handen en aangezien ik behoorlijk wat had gemist besloot ik wederom opnieuw te beginnen, en fietste er zo doorheen, had de guide eigenlijk alleen nodig om de sidequests te vinden. De eindstrijd viel me uiteindelijk ook nogal mee ondanks dat er drie personages random gekozen werden omdat mijn characters nu wel ongeveer even sterk waren.

Misschien heb ik met 4.5 sterren wel een te hoge waardering gegeven aan het spel, het eigen maken van GF's duurt soms best lang en het Junction systeem is niet altijd even begrijpelijk, maar dat doet niet af aan het verhaal. Ik koester FFVIII nog steeds en net als bij het praten over Gran Turismo 1 en 2 beginnen ook mijn handen te jeuken bij de gedachte aan toen.

Zit nu op zo'n 40 uur in de game, ben inmiddels aangekomen op Gran Pulse en het spel maakt gelijk een metamorfose door zeg!

Overall ben ik te spreken over FFXIII, ik voel nog niet de verbondenheid met de personages van eerdere delen (met name FFVIII omdat ik veel van Squall in mezelf herken), maar het verhaal is toch best interessant, zei het wat vaag af en toe, zeker in het begin.

Je begint in media res, zoals bij alle FF's, en gaandeweg wordt je steeds meer verteld over de 13 dagen die aan het begin van het spel vooraf gingen, ik vind die aanpakt allerminst hinderlijk en past juist wel bij de ontwikkeling van het spel.

Het nieuwe gevechts-systeem is even wennen, je werkt immers met paradigmas, waarin ieder personage een rol toebedeelt heeft gekregen, maar je enkel de leader direct bestuurt. Dit vergt, ondanks de auto-attack optie die zelf de meest geschikte aanval kiest, toch nog wat taktiek. Er zijn namelijk 6 rollen:
Commando, die het moet hebben van fysieke aanvallen,
Ravager, die vooral zwarte magie hanteert,
Sentinel, die de klappen opvangt en als bliksemafleider dient,
Synergist, die de partij versterkt door bijvoorbeeld bravery te casten,
Saboteur, die de vijand verzwakt met bv. dispel of slow
en een Medic, die je team heelt.

Tijdens het vechten bouwt zich een stagger-meter op, als die vol is, is je vijand gedurende korte tijd extra kwetsbaar. Met louter commando's in je team bouwt die meter echter langzaam op, ondanks hun sterke aanvallen. Met louter ravengers bouwt de meter wel snel op, maar loopt ook rapper leeg. Zo kan een gevecht dus nodeloos lang duren, als de verkeerde tactiek wordt gebruikt. Als je een puur offensieve tactiek gebruikt zul je rap game-over zijn, want de HP meters worden alleen maar gevuld door een medic (of je moet de hele tijd potions pakken, ook niet effectief). Je hebt in totaal 6 paradigma slots tot je beschikking die je vrij kan invullen en waar je tijdens het gevecht tussen kunt schakelen. Zeker in het begin is de ene paradigma de andere niet, het ene personage heeft als synergist hele andere spells tot zijn beschikking dan de andere. De vijanden lopen net als in FFXII in de map rond, maar als je het gevecht aangaat wordt je wel, net als bij eerdere delen naar een andere dimensie getransporteerd.

Dan zijn er nog de Eidolons, oftwel de summons. Ieder personage heeft zijn eigen Eidolon, die op verschillende momenten van het verhaal in het spel komen. Je moet ze echter wel eerst verslaan (zoals gebruikelijk is in FF) en dat is niet simpelweg hakken, maar soms juist klappen opvangen of je partners versterken. Al met al lijkt het vechten dus een beetje op dat van XII (vanwege de automatisatie) en X-2 (vanwege de paradigma switches).

Dan komen we bij het levellen. Dat lijkt een beetje op het systeem van FFX, met een soort grid, genaamd crystarium. Je verzamelt geen EXP, maar CP (Crystarium points) en zo activeer je één voor één de kristallen. Naar mate je vordert in het spel wordt je crystarium steeds uitgebreider en kunnen je personages meer rollen op zich nemen. In tegenstelling tot eerdere delen beperkt het levellen zich dit keer tot magic, strength en hp. Abilities leer je ook middels het crystarium. Levellen heeft tot op zekere hoogte wel zin, want de CP die je niet gebruikt omdat je alle kristallen al hebt geactiveerd kun je na een uitbreiding toch inzetten. Ook blijft het spel zo uitdagend, want ik ben al een paar keer op mijn bek gegaan bij een boss-fight (en Eidolon gevechten). Gelukkig hoef je in zo'n geval niet helemaal opnieuw te beginnen, je kunt het gewoon nog eens proberen middels de 'retry' optie, die je overigens ook tijdens het gevecht kan gebruiken; vluchten is er echter niet meer bij.

Aan de side-quests ben ik nog niet echt toegekomen. Er zijn namelijk een hoop missies binnen het spel, die lijkt een beetje op de Clan sidequest van FFXII. Sommige zijn noodzakelijk om verder te komen in het spel, andere zijn optioneel. Naarmate je meer missies hebt voltooid stijg je in ranking. Hoe snel je een gevecht afrond speelt mee in het behalen van bepaalde trophies; er wordt namelijk bij alle gevechten (ook buiten de missies) een target time gezet, hoe verder je eronder zit, hoe beter, want dat betekent een hogere beloning in de zin van items die je krijgt.

Die items zijn namelijk belangrijk voor je wapens te upgraden. Dit doet een beetje denken aan het systeem van FFVIII, alleen is een item hier representatief voor een hoeveelheid EXP, dat ervoor zorgt dat je wapens level-up gaan. Er zijn voor elk personage zo'n 10 basis wapens, die naar mate ze levellen zich ontwikkelen tot wapens met ieder hun eigen eigenschappen. Sommige wapens zijn heel erg sterk qua magic, andere qua strength, weer andere zijn meer in balans. Qua accessoires is er niet veel veranderd ten opzichte van eerdere delen, alleen kunnen ze net als de wapens levellen waardoor ze beter worden.

Ook grafisch ziet het er super uit, nu waren de PS2 FF delen al erg mooi, maar dit is wel een stapje omhoog zeg. Zeker als je em in full HD speelt kijk je je ogen uit, al moet ik zeggen dat bij sommige effecten, zoals een Aeroga spell tijdens een gevecht, de framerate wel omlaag gaat. Ook de muziek is fraai, ik ben niet zo heel bekend met Leona Lewis, maar de melodie van het nummer verveelt nergens en past wel bij de FF sfeer. Ook de wat industriële, duistere nummers in sommige delen komen goed uit de verf en zetten de sfeer goed neer.

Ik ben benieuwd wat de rest van het spel me nog gaat bieden, voor nu krijgt het een 4.5, maar dan verwacht ik nog wel wat meer side quests buiten de missies om. Ik ben in ieder geval wel benieuwd hoe het afloopt, en of Cocoon gered gaat worden! Fans van de serie kan ik em in ieder geval aanraden, ook al is het eerste deel wat lineair en zijn er wat veel cut-scenes. Niet liefhebbers zal deze game dus ook wel niet gaan overhalen, maar ja, ik ben dan weer geen FPS fan.

December 2001 was het dan zover, eindelijk had ik genoeg geld om een PS2 te kopen (destijds 800 gulden) en dan ook nog de bundel met dit spel. Vanaf het moment dat ik de Demo van Gran Turismo 1 speelde die bij mijn PSX zat was ik verkocht, ik bracht Formula 1 1998 terug en ruilde em in voor GT.

Na GT volgde natuurlijk deel 2, al was dat wel een illegale NTSC kopie, maar sinds de PS2 ben ik weer bona fide.

De graphics waren geweldig, er zaten een hoop nieuwe banen bij, maar dat ging helaas wel ten koste van een hoop andere uit GT2, ook het aantal auto's was een stuk minder. Een beetje zoals de overgang van Final Fantasy van PS2 naar PS3, minder content, maar wel mooi om naar te kijken.

Desondanks een hoop plezier aan gehad, en ook 100% uitgespeeld, met 100% win ratio. Het enige echt lastige vond ik die gouden medaille halen met de Lancer Evo op dat Tahiti Maze Circuit.

Helaas was ik altijd te goed voor vriendjes, dus de enige lol die ik aan 2 player mode beleefde was op SuperSpeedway met de Formule 1 wagens, lekker slipstreamen en dan maar hopen dat je wint. De saaiste race was die race van 10 ronden op Test Course, die ineens 10 km lang was... man wat duurde die race lang.

Vanwege de gebrekkige hoeveelheid circuits en auto's (ten opzichte van deel 2 en 4) krijgt deze toch maar een 4. GT2 krijgt ook maar 4 sterren, maar dat komt door de bugs die er her en der inzitten.

Is er hier ook iemand die geprobeerd heeft het maximum aantal A-spec punten te krijgen (zo'n 111,800)?

Volgens mij zit er dan een steekje los bij je, maar goed, ikzelf vind het al een hele prestatie als je 100% haalt, zit nu zelf op 99,6%. Alleen nog 24 van Le Mans (Op La Sarthe I) en een race in het GT World Championship en dan ben ik er... al met al is dit spel echt een stuk uitdagender dan deel 3 en destijds het lange wachten meer dan waard, niet voor niks stop ik het er af en toe nog in. Dit weekend nog de 9 uurs race op Tsukuba gedaan, was een lange zit, eerste avond 3 uur, dag erna 6 uur, en het mooie was dat beide doelstellingen gehaald werden: 500 ronden en een rondje van onder een minuut, dat laatste lukte me pas in de allerlaatste ronde.

Enig minpuntje is dat het niet nacht wordt bij 24 uurs races en je niet halverwege kunt saven, dat komt er dus op neer dat je de PS2 soms een tijdje aan moet laten staan. Zo kan ik me dus een keer herinneren dat ik 14 uur in 24 van Nurburgring zat (practisch non-stop) en 's nachts de stroom uitviel. Ik kon wel janken, in de dagen erna alsnog uitgespeeld, maar wel een deel op B-spec.

Dit is overigens niet voor de casual gamer weggelegd, maar dat is de bedoeling ook niet. Zelfs Arcade is best taai, als je niet op een laag niveau begint, maar fans van deze serie willen realisme en ook al kun je het soms best makkelijk uitspelen (als je een beetje goed bent, zoals ik) je kan het jezelf heel moeilijk maken door 200 punten races te doen.

Over het ontbreken van snelheidsgevoel: ga jij maar eens op Le Mans, op het rechte stuk na de hairpin met 360 die flauwe rechter door, dan doe je het bijna in je broek, of op de Nurburgring met een echt snelle auto door dat volgas slingergedeelte, dat is wel ff wat anders als met een Mazda MX5 op een ovaal. Burnout en NFS zijn voor kinderen, dit spel is voor volwassenen.

Dit is overigens ook de eerste GT waar ik weer eens een race verloren heb, in GT2 en GT3 was ik ongeslagen (en heus niet alleen omdat ik een superieure wagen heb), maar dat lukte me hier soms echt niet!

Ik kan het moeilijk geloven dat er mensen zijn die de game al hebben uitgespeeld, waardoor kritiek als 'game duurt wel erg kort' kant noch wal raakt, gewoon kwestie van meer races unlocken, lijkt me, maar goed.

Ik heb de game zelf een weekendje gespeeld, en dit is mijn eerste confrontatie GT op de PS3, ik heb GT5 Prologue overgeslagen, want in die onzin trap ik na GT4 Prologue niet meer in. Ik heb voor de optie gekozen om de 8 GB te installeren, hoe lang ie daarover gedaan heeft weet ik niet, ik heb ondertussen een film zitten kijken, en toen die afgelopen was, was ie klaar. Met de laadtijden valt het bij mij wel mee, dus. Wat het geluid betreft: dat deed het aanvankelijk niet, maar dat lag aan de instelling van mijn PS3. Moet wel eerlijk toegeven dat het geluid van sommige auto's wat tegenvalt (klinken zoals in GT4), maar met de premium auto's is dat dik in orde. Het geluid van de auto's om je heen is ook subliem. Nu kun je zeggen dat ze het bij die premium auto's hadden moeten laten, maar dan krijg je weer gezeik dat er te weinig auto's inzitten ten opzichte van GT4.

Die auto's, ook de niet-premium auto's, zien er overigens prachtig uit (en als PS2-wagens met een 'HD-jasje'), sowieso is het grafisch allemaal dik in orde, al zijn de schaduwen wat blokkerig afgewerkt. Ik heb nog geen brokken gemaakt, dus over het schademodel kan ik nog niet oordelen. Dit schademodel is overigens behoorlijk geavanceerd, in plaats van simpelweg de bumper los te gooien berekend het spel realtime met behulp van de hoek van de impact en de snelheid schade, niet zomaar canned action dus. Het oog voor detail is echt geweldig, curbstones waar de verf van is afgebladderd gras dat is stukgereden door auto's die te wijd zijn gegaan, etc, etc, ook de lucht is haast fotorealistisch. Alleen het gezicht van Jeff Gordon is maar matig gedaan, terwijl zijn overal er geweldig uitziet.

Maar goed, dit alles is natuurlijk secundair aan de gameplay. Die is als vanouds en wederom net een stukje beter, van het concept is niet veel afgeweken, maar dat maakt de serie uniek. Maar het is niet simpelweg meer van hetzelfde, dingen die nieuw zijn, zoals karten en NASCAR zijn goed uitgewerkt, in vergelijking met GT5 is de originele GT maar een arcade spel. Er zit een groot verschil tussen de handling van een kart en een NASCAR-wagen. Ik heb wel eens eerder gekart en het gedrag komt behoorlijk dicht bij de werkelijkheid. Een NASCAR heb ik nog nooit bestuurd, maar je 'voelt' gewoon dat dat ding 3400 pond weegt. Ik heb op de PS2 ook IndyCar series gespeeld, en dat spel is, evenals de NASCAR mode, allerminst saai, maar juist erg uitdagend. 'Je hoeft alleen maar linksaf' is echt onzin, er komt een bepaald niveau van finesse bij kijken en anders haal je die challenges niet.

Wat het niveau van de AI betreft: voor een ervaren GT speler als ik is die in het begin wat laag, maar dit spel is nu eenmaal niet alleen maar gemaakt voor fans van de serie, maar juist ook voor degenen die het spel pas voor het eerst spelen. Als het in het begin al debiel moeilijk is, haken die af, daarbij kun je het jezelf ook moeilijker maken, zet je ABS en TCS maar eens uit, dan is het meteen een stuk lastiger, blind op het allerlaatste moment vol op je rem stampen is er dan niet meer bij, dan blokkeren je wielen en hang je in de vangrail. En als je daar dan vol gas wil wegrijden spinnen je wielen...

De license tests zijn van vergelijkbaar niveau met de oude GT's. De een ligt je nu eenmaal wat meer dan de ander, sommigen zijn echt makkelijk, zoals met die Focus ST op Eiger Nordwand, andere een stuk trickier, zoals met die Ferrari in Rome, maar tot nu toe heb ik 15 keer goud en 15 keer zilver. Het goede is dat ik ook gemotiveerd word om die gouden medaille te halen, omdat daar experience punten tegenover staan, en naarmate je niveau hoger wordt, unlock je meer features van het spel. Hetzelfde geldt voor de special challenges, zoals de Jeff Gordon NASCAR-cursus, naarmate het niveau hoger wordt, worden ze echt moeilijker, iemand slipstreamen is nog niet heel moeilijk, maar die buitenbocht op Daytona onder 13.2 seconden is ff andere koek (zat er twee keer 5 duizendste naast en één keer 1 duizendste voordat ik 'em met 14 duizendste haalde). Ook de eerste Top Gear Challenge, met de VW busjes heeft me even zoet gehouden, maar vond het nooit frustrerend. Wat ook goed aan het niveau-systeem is, en dat haalde een andere reviewer al aan, is dat je niet gewoon kun grinden om genoeg geld te verzamelen, een dikke auto kopen en dan alles winnen. Daar is overigens sowieso geen zak aan.

Ik ben een fan van de serie en heb alle delen (op GT5 prologue na) gespeeld en ben dan ook zeer content dat deel 5 van de serie er nu eindelijk is, heb Forza nooit gespeeld, dus kan geen vergelijking maken, en heb ook nog niet online gespeeld, dus daar kan ik ook niet over oordelen, maar tot nu toe ben ik erg positief over het spel. Ik heb het nog niet genoeg gespeeld om er een cijfer aan te kunnen hangen, maar dat met dit spel getracht is een nieuwe standaard neer te zetten voor racegames is zeker, ik bedoel, Head Tracking met de PS Eye, 3D functionaliteit en 1080p @ 60fps is toch behoorlijk state of te art. En wat de vergelijking met het eveneens recent uitgekomen F1 2010 betreft: heb het spel niet gespeeld, voor mij is GP2 nog steeds de ultieme F1 Sim, maar in dit spel zitten tenminste geen grove fouten zoals ontbreken van Safety Car en onnodig lang vasthouden in de pitstraat na een pitstop. GT5 is niet perfect, al werd daar wel naar gestreefd, maar welk spel is dat nu wel?

Ik overigens nog geen gebruik maken van GT TV, jullie wel, of is dat in verband met de netwerkproblemen van GT5? Op Metacritic krijgt deze 86% overigens. En de meeste kritiek gaat over de menu's en het verschil in graphics tussen premium en standaard auto's, maar allen zijn het er roerend over eens dat het simulatie-gedeelte ongeëvenaard is.

Absolute klassieker, doe ik vooral op de SNES heb gespeeld als onderdeel van Mario Allstars. Is nog een mooi verhaal; mijn moeder was gek op games, dus kocht ze een NES met SMB3. Ik speelde zo vaak dat mijn cijfers drastisch zakten in groep 4 van de basisschool, niet in de laatste plaats omdat we onze NES hadden laten ombouwen waardoor er zo'n 200 NES-achtige spellen opstonden die zonder Cartridge gespeeld konden worden.

Enfin, toen kwam Mario Allstars uit voor de SNES, mijn moeder vond het zo unfair dat het alleen voor de SNES was en niet voor de NES dat ze de NES verkocht (vond ik destijds heel erg, want ik speelde graag die mod-spellen van de chip) en een SNES kocht met Super Mario World en Mario Allstars. Achteraf was ik er wel blij mee, want ik heb het echt stuk gespeeld, en was zelfs (uiteraard) beter dan mijn moeder. Ik kan me wel herinneren dat vooral wereld 8 echt lastig was, maar ik heb em geloof ik wel uitgespeeld, dat is me bij SMB3 nooit gelukt.

Ik had wel mazzel dat mijn moeder zo graag gamede, want zo had ik altijd de nieuwe spelletjes, zoals Super Mario World 2, Tetris en Dr. Mario, Donkey Kong 1,2 en 3, etc, etc, zonder dat het me een cent kostte! 180 piek was een hoop geld en met 5 piek zakgeld per week moet je wel heel lang sparen...

De SNES staat nu weg te stoffen bij mijn moeder op de zolder, zelfs zij speelt er nauwelijks meer op, ze speelt nu liever puzzelspelletjes op de PC. De Playstation die ik later kocht heeft haar nooit kunnen bekoren, daar is ze te oldschool voor, maar wie kan er nou zeggen dat ie door zijn moeder aan het gamen is geraakt?

Binnenkort maar weer eens de emulator en PSX uit de kast pakken