Gister tot half 3 s'nachts doorgehaald om deze game uit te spelen en het is me gelukt! Ik dacht namelijk dat ik nog maar een kill hoefde maar het blijkt dat de finale nog wel even doorgaat. Ik kon ook gewoon niet slapen van opwinding want wat voor een vette finale is het zeg. Hier komt mijn review:

Ik heb AC nu bij elkaar zo'n 35 a 40 uur gespeeld, maar ik kan begrijpen dat er mensen zijn die dit in minder dan 10 uur uitspelen. Maar AC is geen spel om even snel uit te spelen. De game heeft zo'n geweldige sfeer daar moet je gewoon rustig van genieten. Het verhaal is echt onwijs goed en je valt, zeker tegen het einde van het spel, van de ene verbazing in de andere. Voor mensen die AC nog moeten gaan spelen is het misschien een tip om even het verhaal van de derde kruistocht, de tempeliers enz door te lezen op wikipedia ofzo, want anders bestaat de kans dat je de draad kwijt raakt en dat zou zonde zijn. Zeker ook omdat de game geen ondertiteling heeft. De setting is natuurlijk fantastisch en er zit zoveel detail in de steden, de kleding en dus de verhaallijn. AC kent bijna geen filmpjes en alle belangrijke dingen die gebeuren zijn in game. Zo kun je ook gewoon (minimaal) blijven bewegen tijdens deze gebeurtenisen. Dit is wat mij betreft echt goed gedaan want zo blijf je in de game en wordt je er niet steeds er uit gehaald.

De personages zijn zijn allemaal goed gedaan. Zowel grafisch als de voice acting zitten goed in elkaar. Altair is een heel cool personage. Hij lijkt een beetje arrogant in het begin maar later trekt ie wat meer bij. Van mij hoeft het hoofdpersonage ook niet altijd een heilige te zijn.

De graphics zijn ontiegelijk mooi, zeker de mooiste die ik ooit gezien heb. De eerste keer dat je bij Damascus aankomt is heel speciaal. Terwijl je op je paard zit zie je die grote stad voor je en je weet dat je je daar straks mag uitleven. Op zo'n moment is AC op zn best. In de steden krioelt het van de mensen en de mensen doen ook echt wat en zijn niet gewoon een stel zombies. Ook als je op een viewpoint staat kun je tot heel ver zien en zie je nog gewoon mensen beneden. AC kent wel pop ups maar ik vond het nergens storend. Waar de game echter wel last van heeft (vooral de PS3 versie) zijn framerate problemen en de freezes. Al zijn die laatste vrijwel opgelost met de nieuwe patch. De drie steden zijn alledrie verschillend maar toch lijken ze wel op elkaar. Damascus blijft mn favoriet, Jerusalem volgt en Acre (ingenomen door Richard) vind ik de minste maar deze laatste kent wel een haven en het hoogste punt in de game (het klooster, waar ik zelfs een beetje hoogtevrees kreeg ). De physics zijn ook echt geweldig. Alles wat Altair doet ziet er zo natuurlijk uit: het springen, het klimmen, het vechten en ook het paardrijden is erg goed gedaan. Dat is nou next gen!

Maar waar het natuurlijk allemaal om gaat is het vechten en elimineren van jouw vijanden. Het vechten is wat mij betreft erg goed gedaan. Je begint nog met minimale wapens en moves maar naarmate jij je doelwitten omlegt krijg je nieuwere dingen. Op het laatst ben je dan ook een echte Assasin met een gouden riem, een vet sabel zwaard en nog vettere short blade. Voor het vechten heb je eigenlijk maar een knop nodig, al kan je naar voren stappen, ontwijken en blokken (heel belangrijk). De counter moves doe je door net als de vijand aan wil vallen blokken + de vecht knop te gebruiken. En wat zijn zijn die counter moves bruut zeg. Vijanden worden afgeslacht, krijgen zwaarden in een buik geplant en korte messen worden in hun schedel gezet (inclusief gekraak). En wat voelt het dan goed als er dan 10 mannetjes stervend om je heen liggen schreeuwend om genade. Dan voel je je ook echt een Assasin.

Uiteindelijk gaat het om de 9 hoofdtargets. In de stad waar je bent verzamel je informatie over je target. Dit gaat door middel van korte side-opdrachten. Je moet informatie uit iemand slaan, zakken rollen, een mede Assasin helpen om bepaalde soldaten om te leggen enz. Hiervoor krijg je info over je target en dat kan je helpen om het makkelijker te maken deze te doden.

Hier kom ik weer even bij een minpunt: de targets. Eigenlijk is het de bedoeling om deze zo stil mogelijk om te leggen. Helaas blijkt dit bij 7/9 haast onmogelijk. Omdat er zoveel mensen/soldaten lopen en je vaak al heel snel wordt opgemerkt komt het er meestal op neer dat je in een groot gevecht belandt en uiteindelijk de target doodt. Dat is wel jammer, want wat is vetter dan dat je hem uitschakelt zonder dat iemand het ziet en uiteindelijk weer opgaat in de massa zonder dat iemand ooit zal weten dat jij het was.

Wat een ook een groot onderdeel van de game is is het free runnen. Je kunt echt elk gebouw beklimmen en van dak naar dak springen. Wel opletten geblazen want er staan hier en daar boogschutters die je al vriendelijk of niet verzoeken om terug te keren naar de begane grond. Het klimmen werkt erg goed. Er zijn heel veel punten waar je je vast kunt grijpen en het klimmen zelf is erg makkelijk. Hier kom ik weerbij de physics van de game want oevral waar Altair zijn voet zet of hangt zie je ook echt een opstapje of een reling. Daardoor wordt het nergens onnatuurlijk.

Ik lees veel klachten over dat de game saai en herhalend gaat worden halverwege (of eerder). Hier ben ik het wel een beetje mee eens. De eerste paar uur speelt AC als een natte droom. Na een tijdje ken je de counter moves wel en zal je eerder wegvluchten van soldaten dan met ze vechten. Maar het meest herhalende is toch wel die side- missions waar ik het eerder over had. Het komt elke keer op hetzelfde neer en dat is jammer. Je kan het echter ook op een andere manier zien: het gaat uiteindelijk om de informatie die je krijgt. Ik ben altijd nieuwschierig wie ik nu weer moet omleggen en waar die zich verschuilt. Dan maar weer diezelfde missie doen maar ik ben wel benieuwd wat voor info die heeft.

Ik hoor ook veel gezeik over bugs, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik daar weinig van heb gemerkt. Heel soms zie je hier en daar een lichaam door de muur verdwijnen maar dat het ging irriteren, nee.

Uiteindelijk heeft AC de hype wat mij betreft helemaal waargemaakt. Het meeste klopt gewoon aan de game. De game is niet perfect maar wel uniek zowel qua setting/verhaal als beleving. Voor mij Game Of The Year en een plekje in mn top 10. Misschien dat er in deel 2 iets meer variatie mag komen. Tot die tijd zal ik AC nog wel een keer gaan spelen en ga ik nu alle vlaggen verzamelen.

Kortom:

+ Bloedmooie grahics
+ Controls werken prima
+ Physics zijn top
+ Moelijk verhaal
+ Leap of Faith
+ Altair is cool
+ Grote steden vol met mensen
+ Wapens/ counter moves

- Moeilijk verhaal
- Geen ondertiteling
- Side missies zijn hetzelfde
- Framerate problemen/ pop ups
- Getrainde Assasin die zn zwemdiploma nog niet heeft

4,5* (PS3)

Het is gelukkig toch goed gekomen met het stuk waar ik vast zat. Gisteren eindelijk uitgespeeld dus nu maar tijd voor een reviewtje.

Fahrenheit speelt als een film en moet het voor het grootste hebben van zijn verhaal. Het is het belangrijkste onderdeel van de game. Het spel bestaat uit scenes die weer bestaan uit cutscenes en een stuk waarin de speler zelf iets mag doen. Je speelt afwisselend met 3 hoofdpersonages: de echte hoofdpersoon van het verhaal Lucas Kane en de 2 politie agenten Carla Valenti en Tyler Miles. Bij allerdrie krijg je een kijkje in hun prive leven en hoor je vaak wat ze denken. Hierdoor krijg je echt band met ze en dit is echt iets wat uitstekend is uitgewerkt. Wat ook erg mee werkt is dat de voice acting erg sterk is, wat o zo belangrijk is in een game als deze. Regisseur en maker David Cage weet precies hoe die zijn game op een film moet laten lijken. Dreigende muziek (heel mooi), draaiende camera's, meeslepende plottwists en sterke dialogen zorgen er voor dat je echt het gevoel hebt zelf in een film te spelen. Dit allemaal met als achtergrond New York waar het op dat moment ijskoud is. Dat is allemaal wat mij betreft ook gelijk een minpunt. Als gamer wil ik graag zoveel mogelijk zelf doen. In Fahrenheit heb je gewoon niet zo heel veel vrijheid. Al de echte actie los barst hoef jij alleen een knoppen combinatie te volgen (zie volgende alinea) en zie jij op de achtergrond al die vette actie gebeuren. Maar ik wil gewoon zelf vechten, zelf ontsnappen enz. Ik bedoel, ik wil een game spelen en als ik een film wil kijken zet ik wel een DVD tje op. Ik vind dat de game niet helemaal de juiste balans daarin kan vinden.

Maar goed, verder over het verhaal. Het verhaal zelf is goed uitgewerkt, al zitten er hier en daar wat losse draadjes aan. Het grootste struikelblok was voor mij dat de game aardig realistisch begint maar na 2/3 opeens uitmondt in soort apocalyptische demonen film/game. Ik had liever gehad dat het ietwat realistischer was gebleven. Ook wordt de game naar het eind toe wat te. Net of de makers echt alle ideeen in het verhaal wilde proppen. Dat neemt allemaal niet weg dat de game echt vreselijk meeslepend is. Ik had m s''avonds rond een uur of 9 uitgespeeld en het einde heeft nog de hele avond/nacht door mn hoofd gespookt.
Sfeer is ook belangrijk in Fahrenheit. Luchtig wordt de game nooit maar soms verandert het van een thriller net in een horrorfilm. Echte schrikeffecten kent de game niet maar er hangt wel steeds een soort depressieve, dreigende sfeer. Waar ik nog wel even over wil zeiken is de verschilende eindes. Films hebben er soms ook last van om 7 verschillende eindes te maken (de andere 6 zetten ze dan als extra op de DVD). Fahrenheit schijnt ook een paar verschillende eindes te hebben (ik heb er 2 gezien) en ik had zo graag gezien dat ze gewoon 1 einde hadden gemaakt. Tuurlijk is Fahrenheit de ideale game om verschillende eindes te hebben (de game heeft ook verschillende routes naar het einde toe) maar 1 einde voelt gewoon veel beter als echte afsluiting.

Fahrenheit is wat mij betreft dus gewoon een interactieve film. De game is behoorlijk traag en mensen die van snelle actie houden moeten ver weg blijven van Fahrenheit. Het is point n click adventure zonder dat je ook maar iets aanklikt. Als je een deur wilt openen druk je omhoog op je rechter anologe stick, wil je met iemand praten druk je omlaag en wil je je reet afvegen druk je naar links enz enz. Jij moet ook steeds keuzes maken. Vooral tijdens conversaties. Vraag ik aan de lijkschouwer hoe de persoon is gestorven, waaraan of wanneer? Meestal heb je 4 keuzes en na twee keuzes gaat het verhaal weer verder. Dus zul je niet alle informatie of scenes te zien krijgen en moet je goed nadenken over wat je zal kiezen. Hierdoor is het leuk om de game voor de tweede keer te spelen en voor andere opties te kiezen dan je de eerste keer deed.

Verder moet je een knoppen combinatie indrukken wanneer de echte actie begint. Soms wil dit weleens irritant zijn, omdat er zoveel gebeurt op de achtergrond. Maar jij moet naar het schema kijken om te zorgen dat je de juiste combinatie intikt. Bovendien zijn er soms ook conversaties aan de gang die je graag wil volgen maar ook hier moet je dan maar met een half oog kijken en hopen dat je het kan volgen. Omdat je ook je personages tevreden moet houden (als ze te depressief worden ben je af) zul je ook af en toe bijv. jezelf even moeten opfrissen gezicht of even wat eten. Doet je dat ergens aan denken? Jawel, inderdaad voelt Fahrenheit soms aan als the Sims maar het wordt gelukkig nooit zo extreem als die franchise.

Wat kan ik voor de rest nog zeggen over Fahrenheit. De graphics zijn oke. Nergens echt heel mooi maar ze doen wat ze moeten doen. De savegames zijn goed neergezet zodat je niet steeds weer een heel stuk terug wordt gezet als je af gaat. De moeilijkheidsgraad is gewoon goed. Ik ben (op normal) een paar keer af gegaan en heb een keer echt vastgezeten (zie vorige berichten ). De personages bewegen af en toe wat houterig maar storend wordt het nergens. Wel leuk is dat als je de game hebt uitgespeeld (eerder kan ook maar is niet zo handig met al die spoilers) je allemaal filmpjes en artwork kunt unlocken. Zo zie je bijv. hoe de motion capturing en de voice acting in zn werk gaat. In Uncharted: Drake's Fortune zat ook al zo'n leuke making off. Dat moeten ze vaker doen, gewoon als leuke extra bij een game!

Al met al is Fahrenheit een welkome afwisseling tussen al de GTA's en Ratchet and Clank's die ik de laatste tijd speel. Teveel van dit soort games hoef ik niet te spelen omdat ik meer vrijheid wil, maar ik heb wel bijzonder genoten van deze game. De sfeer, de personages en de muziek staan als een huis en het verhaal is zeer meeslepend.

+ Verhaal is in principe goed uitgewerkt
+ Sterke personages
+ Mooie muziek
+ Carla Valenti is lekker!
+ Meeslepend/sfeer
+ Voelt aan als een film

- Voelt aan als een film
- Weinig vrijheid
- Verhaal wordt te tegen het eind
- Popcorn machine draait overuren

3,5* (PS2)

Ik heb er nu ongeveer 32 uur opzitten met Vice City Stories. Ik ga nu alleen nog de auto's verzamelen en wat zijmissies doen en dan vind ik wel even welletjes. Ik weet nu echter al zeker dat ik een van de leukste games heb gespeeld van dit jaar.

De originele Vice City is voor mij nog steeds de beste game allertijden. Verheugd was ik dan ook toen ik hoorde dat Vice City Stories naar de PS2 zou komen (ik heb geen PSP). Ik hou gewoon van Vice City. Ik hou van de setting. Ik hou van de wuivende palmbomen, de muziek, het strand, het asfalt dat je ziet branden, de neonlichten en het paars en roze wat gewoon pijn aan je ogen doet.
Dit roept bij mij altijd een speciaal gevoel op. Scarface de game, dat zich ook in dezelfde jaren afspeelt kan dat gevoel bij mij niet oproepen. Op de een of andere manier klopt het gewoon allemaal wel bij Vice City. Als ik op mn boot op het water vaar stop ik weleens om gewoon even de genieten van de gebouwen die helemaal met paars en roze zijn verlicht. Dan proef je gewoon die sfeer. Ik ken de stad op mn duimpje en ik voel me er thuis. Gelukkig zit het met die sfeer ook goed in Stories. Het is in het begin wel even schrikken/wennen (qua graphics), zeker als je net Uncharted uit je PS3 hebt gehaald maar na een tijdje vergeet je dit en ben je weer volop aan het genieten. Rockstar heeft Vice City voor het grootste deel hetzelfde gelaten maar aangezien het verhaal zich enkele jaren voor het origineel afspeelt zijn sommige gebouwen nog niet gebouwd en andere dingetjes staan er weer wel die niet in het origineel zaten (zoals de kermis). Ik vond dit wel lekker, omdat ik mn weg nu al snel goed kon vinden maar toch enkele nieuwe dingen kon ontdekken.

Het verhaal speelt zich dus enkele jaren voor het origineel af. Er is geen Tommy Vercetti of Ken Rosenberg te bekennen. Nee, deze keer speel je met de broer van Lance Vance (je weet wel, die irritante partner van Tommy), Victor Vance. Hier kom ik al gelijk bij het eerste minpunt. Deze Vic is eigenlijk gewoon een pussy. Hij jankt de hele tijd dat ie niets met criminalitiet en drugs te maken wil hebben maar ondertussen neemt ie welke elke opdracht aan. Nee Tommy Vercetti is wel even 100x stoerder. Het verhaal is voor de rest erg leuk maar niet beter dan de originele. Bovendien is het jammer dat er weinig echt bekende voice actors zijn. In het origineel had je Wiiliam Frichtner, Ray Liotta, Dennis Hopper en nog een zooi bekende maar hier valt het ietjes tegen. De verschillende personages zijn wel weer erg leuk en divers met als hoogtepunt Renni (moet je maar zelf spelen om daar achter te komen). De humor is natuurlijk ook nog steeds ruimschoots aanwezig. Wat ook wel erg leuk is is dat je missies moet doen met/voor Phil Collins (echt ingesproken door Phil). De missies zijn sowieso leuk met een paar echte uitschieters waaronder eentje waar je met een robot bij een mafia baas moet infiltreren. Je moet dan een kluis zoeken maar ondertussen wordt je die gast elke keer geroepen om bepaalde klusjes (schoonmaken enz) te doen in een bepaalde tijd. Erg leuk gedaan.

Vic kan ook een aantal nieuwe dingen die Tommy niet kon. Hij kan nu eindelijk zwemmen, wat in het origineel niet kon en wat af en toe voor flinke frustratie kon zorgen. Een ander nieuw ding is het opbouwen van een empire. Dit houdt in dat je bepaalde onderkomen van andere bendes kunt aanvallen en daarvan een goedlopende business kunt maken. Uiteindelijk krijg je hiervan elke dag een bepaalde rendement. Dus hoe meer gebouwen jij in handen en groter deze zijn hoe meer geld jij elke keer krijgt. Uiteindelijk stelt dit niets zo heel veel voor maar het is wel leuk gedaan. Het is echter wel irritant dat je om de haverklap wordt aangevallen door een andere bende die jouw gebouw weer wil innnemen. Dan moet je helemaal naar dit gebouw rijden om deze aanval af te wenden. Het leukste van dit onderdeel is eigenlijk dat je handlangers kunt meenemen zodat je je wat veiliger voelt. Wat eigenlijk ook wel jammer is is dat je geen echte villa's/ savehouses kunt kopen zoals je dat wel in VC kon. Toen had je echt het idee dat dat jouw huis was. Nog een ander nieuw ding is de trip skip. Als je bij een missie bent doodgedaan en je wilt de missie opnieuw doen kun je de tripskip activeren. Nu hoef je niet het eerste stuk te rijden naar je eerste opdracht. Dit kan soms heel wat reistijd schelen. Voor de rest zijn ook de politie motor en de BMX bike (beide wel in San Andreas) nieuw.

GTA staat altijd bekend om de vette nummers die ze in de games hebben en op dit punt scoort VCS erg hoog. De radio zenders zitten weer vol met reclames, leuke DJ's en conversaties en dus vooral met veel leuke nummers. Ik moet zelfs toegeven dat de tracklist van VCS beter is dan het origineel. Eigenlijk ben ik een rock/metal fan maar als ik VC(S) speel betrap ik me erop dat ik ook evenveel naar de andere zenders luister. En elke game die Queensryche in zn tracklist heeft staan heeft mij mij al een streepje voor. Of je nu scheurend over het strand naar Judas Priest's Electric Eye luistert of s'avonds dromerig op je zeilbootje naar Roxy Music's Avalon luistert (of andersom natuurlijk), het kan allemaal. De soundtrack draagt ook echt bij aan die geweldige sfeer.

Naast die vette sfeer blijft VCS natuurlijke ook gewoon een kick ass vette game. Hang de psychopaat uit en maak het zo bont dat zelfs het leger achter je aan komt of hang het brave burgertje uit en stop voor elke rood stoplicht (zoals mn zusje doet). Het is jouw stad en je kan doen wat je wil. Hierdoor ben je waarschijnlijk ook echt 25+ uur bezig met de game als je niet snel missie na missie doet en je alle sidequests overslaat (en dit zijn er echt veel). Als je het verhaal hebt uitgespeeld zit je ook pas op 40% van de hele game.

Uiteindelijk is VCS een geweldige terugkeer naar een geweldige stad. Al snel wist ik weer waarom het origineel ook al weer zo'n toffe game was. De game kent en aantal nieuwe dingen die wisselend goed en minder goed uitpakken. Maar dat doet allemaal maar weinig af aan het grandioze totaalplaatje. Voor slechts 2 tientjes kun jij hier al van genieten en dat is geen geld voor zoveel gameplay. GTA: Vice City Stories is voor iedereen die van GTA houdt, Vice City een warm hart toedraagt of gewoon een winterdip heeft.

4,5* (PS2)

Aangezien Guitar Hero IV en Rock band 2 niet lang meer op zich laten wachten, gooi ik er nog even een reviewtje van deel III tegenaan.

Ik moet bekennen dat ik de meeste lol had met Guitar Hero III: Legends of Rock toen ik de immens grote doos mocht openmaken. Daar zat een mooie, glimmende zwarte Gibson gitaar in die ik binnen no time had volgeplakt met stickers van doodshoofden, rode sterren en het logo van Guns n Roses. Het wordt dan toch een beetje jouw gitaar die je op jouw manier kan gaan pimpen. Je kunt er zelfs hele faceplates op monteren om zo jou gitaar nog aparter te maken. De gitaar zelf voelt wat zwaarder aan dan die van Guitar Hero II (360 versie) en ook het ontwerp vind ik een stuk mooier dan de vorige. Waar die er van deel II er ruiger (en witter) uitziet en niet zou misstaan bij een cheesy 80's rockband is deze rustiger en stijlvoller zonder ook maar ergens een sissy look te krijgen. Wat natuurlijk het mooiste is is het feit dat ie ook nog eens draadloos is, zodat je niet bang hoeft te zijn dat je je nekt breekt over de draden. Over de gitaar dan dus ook niets dan lof.

Dat de gameplay niet is veranderd mag geen verassing heten. Dit zal ook niet gaan veranderen in de komende delen. Het is dus nog steeds een kwestie van de juiste kleur indrukken met je linkervinger en aanslaan met je rechter zodra de noot de onderste lijn raakt. Bij lange noten kan je dan ook nog even met de whammy bar spelen om het geluid te vervormen en zo extra punten te verdienen. Je kunt ook nog extra punten krijgen door je gitaar omhoog te gooien, waarna het publiek gaat juichen en ritmisch mee klapt. Je kunt dit echter alleen doen als je genoeg starpower hebt, die je kunt verzamelen door simpelweg tijdens een bepaald stuk een paar opeenvolgende noten correct te spelen. De whammy bar en het kantelen van je gitaar houden de variatie er lekker in, al ben ik geen groot fan van het kantelen. Het haalt je namelijk heel snel uit je concentratie, iets wat je echt niet kunt hebben bij een game als GH, zeker als je ook nog voor een highscore gaat.

Een game als GH valt of staat wat mij betreft bij de tracklist. Ik hou zelf heel veel van (hard)rock en metal dus met GH zit ik meestal wel goed. Toch valt, voor een muziekgame met de ondertitel ''legends of rock'' de tracklist een klein beetje tegen. Het is in ieder geval iets minder dan deel II, al blijft dat natuurlijk nog steeds een kwestie van smaak. Met tracks van Guns n Roses, Iron Maiden, Metallica, Scorpions en Poison (Talk Dirty is onbetaalbaar) is het wel volop genieten hoor. Groot pluspunt van dit deel is dat er ook een stuk minder covers in zitten dan de vorige delen. Want zoals ik ooit op een andere site schreef: Iron Maiden zonder Bruce Dickinson en GNR zonder Axl is als een tropisch eiland zonder zon. Bovendien ben ik emotioneel nog steeds niet helemaal over het feit heen dat de cover van Avenged Sevenfold's Beast and the Harlot zo vreselijk verneukt klonk in deel II. Ik draag deze band een heel warm hart toe en dit deed echt pijn. Maar goed, minder covers dus in dit deel en dat is heel goed.

Nieuw in dit deel zijn de boss battles. Er zijn in totaal drie van deze battles, tegen Slash, tom Morrello en Lou the Devil. ook hier zal de ondertitel ''legends of rock'' wel enige affiniteit mee hebben. Aangezien Lou the Devil een fictief personage is (goh) blijven alleen de heren Hudson en Morello over als Legends. Slash is en blijft een held maar over Morello heb ik mn twijfels hoor. Ik wil geen Rage against the machine fans op hun pik trappen maar ik vind Tom Morello echt geen guitar legnd ofzo. Ik snap Activision's keuze ook niet echt, ik bedoel, kies dan in ieder geval een gitarist van een goede band (shit doe ik het alsnog). Buiten de discussie wie wel een legend is en wie niet moet ik zeggen dat ik de boss battles wel kon waarderen. Door de juiste noten te spelen kun je aanvallen verdienen die je weer los kunt laten op je tegenstander om die het zo lastig mogelijk te maken. Zo kun je 'm dubbele noten geven of m kennis laten maken met een hogere moeilijkheidsgraad. Het is tof uitgewerkt en ook erg spannend omdat je je tegenstander voor het einde van het nummer moet hebben uitgeschakeld. Dat je na winst met Slash en Tom Morello (alsof je dat zou willen hahaha) zelf mag spelen is natuurlijk helemaal gaaf.

Maar nu kom ik bij het grootste probleem wat ik heb met GH, namelijk de moeilijkheidsgraad. Tot medium lukt me wel maar helaas is de overstap naar hard te moeilijk. Het gaat veel te snel en er komt ook nog eens een extra knop bij. Kortom, gewoon onmogelijk voor mij. Ik kan echt tijd in gaan steken, maar ik weet dat dan mn PS3, mn gitaar of allebei het raam utivliegen van frustratie. Hierdoor blijf ik toch beperkt tot easy en medium, wat toch vrij snel gaat vervelen. ik hoop dat in deel IV de moeilijkheidsgraad flink omlaag gaat zodat ik misschien, ooit, op een dag ook eens een nummer op hard kan uitspelen.

Qua presentatie zit het wel snor met GH III. Nieuw zijn de (hele) korte filmpjes in de career modedie het 'verhaal' vertellen. Het is leuk gedaan maar van heel veel toegevoegde waarde is het niet. De graphics zien er prima uit op mn HD TV en ook het geluid is erg fraai. Natuurlijk zit de GH vibe er weer lekker in, te merken aan de leuke optredens en humor. Heel serieus wordt het dan ook allemaal niet.

Samenvattend is Guitar Hero III een game voor mij maar toch ook weer niet. De muziek is helemaal mijn ding maar het wordt toch allemaal net te snel te moeilijk waardoor de game vaak al snel weer de kast in verdwijnt. Dat neemt echter niet weg dat de game bol staat van de kwaliteit en je daarnaast ook nog eens een gave gitaar krijgt. Mocht je goed zijn in dit soort ritme games, over heel veel doorzettingsvermogen beschikken of gewoon teveel tijd overhebben dan mag je een vol punt bij mijn score optellen. Sorry overigens dat mn review op sommige momenten een beetje een Morello/RATM afzeik verhaal werd; ik vind dat ene nummer van ze echt best aardig.....

+ tracklist
+ mooie gitaar
+ presentatie
+ boss battles
+ 'talk dirty to me'

- tracklist
- overstap medium- hard is te groot
- 100 euro is een hoop geld

3,5* (ps3)


Wie overigens kan raden uit welke band en uit welke frontman mijn username bestaat krijgt een dikke pluim.

Waarom zijn er zo weinig westerngames, vroeg ik me laatst af. Westerngames zijn zo schaars als een slimme opmerking van Paris Hilton en als er dan eens een keer eentje dan is deze vaak matig of wordt slecht ontvangen. Dit jaar verschijnen er echter maar liefst twee westerngames: call of juarez en red dead redemption. Ik dook echter het verleden in om een andere westerngame te spelen. GUN.

GUN komt uit de stal van Neversoft die vooal bekend zijn van de Tony ‘’hoe lang gaan we dit nog uitmelken’’ Hawk franchise en de guitar hero games. Daar tussen in was er ineens GUN. Een ambiteuze third person shooter die zich afspeelt in het wilde westen in de 19e eeuw. Je speelt als Colton White, die samen met zijn vader Ned zijn dagen vult met jagen en roven. Na zo’n roof proberen ze hun buit te verkopen aan passerende rivierboten. Zo ook aan het begin van het verhaal, alleen gaat er al snel een hoop mis. Ned heeft daar een afspraak met een vrouw om een bepaald object op te halen. Hij is echter niet de enige die daarnaar op zoek is. Als snel wordt de boot overspoelt door vijanden en je kunt maar ternauwernood ontsnappen voordat de boot ontploft. Ned overleeft de aanval niet en geeft Colton de opdracht naar Dodge City af te reizen en daar een bepaalde vrouw te zoeken. Oh ja, en voordat hij zijn laatste adem uitblaast meldt ie Colton nog even dat hij niet zn echte vader is.

Denk nu vooral niet dat het verhaal van GUN door laatstgenoemde twist een gemiddelde GTST aflevering niet ontstijgt. Het tegendeel is waar. GUN kent een behoorlijk sterk verhaal waar je je hoofd er goed bij moet houden wil je het goed volgen, ook vanwege de snelle manier van vertellen. Wat we me wel opviel is de soms behoorlijke harde cutscenes en in game momenten. Nu zijn de films van bijv. Sergio Leone ook niet heel vriendelijk maar GUN neigt af en toe flink sadistisch te worden. Zo kun je een vijand die je neer hebt geschoten nog even scalpen, wat inhoudt dat je met een mes de scheldelhuid (+plukje haar) weg snijdt van het hoofd terwijl het slachtoffer je gillend smeekt op te houden. Na dit soort momenten moest ik toch even fronzen met de wenkbrauwen.


Gun is een free roaming game. Na de verplichte tutorial in het begin kun je al snel gaan en staan waar je wil. Een aardig groot stuk land staat tot je beschikking waaronder twee stadjes, diverse kampen, mijnschachten en natuurlijk een hoop natuurschoon. Je kunt het hoofdverhaal volgen of zogenaamde sidequests doen. Deze laatste houden in dat je bijv. de sheriff van een stadje helpt, een poker toernooi wint of een boer moet helpen met het bij elkaar houden van het vee. Mijn favoriet zijn echter de wanted posters, waarin je de opdracht krijgt een crimineel te vangen (dood of levend). Het leuke hieraan is dat deze boef vaak vergezeld wordt door zn bende, die je vaak dus als eerste zult moeten uitschakelen. Er is niets leuker dan zo’n crimineel achtervolgen, nadat je zijn paard en complete bende om zeep hebt geholpen, terwijl je weet dat hij nergens meer heen kan. Op zo’n moment is Gun op zn best. Met al deze sidequests kun je geld verdienen dat je weer kunt uitgeven aan nieuwe guns en upgrades. Je wapens gebruiken in GUN is sowieso al geen straf. Je hebt standaard een revolver met unlimited ammo en met een druk op de knop schiet je in slow motion al het andere western gespuis af, ook wel quick draw genoemd. Dit is echt heel cool en omdat je het niet de hele tijd kunt gebruiken zul je goed je momenten moeten kiezen wanneer je het gebruikt. Verder krijg je nog shotguns, pijl en boog, dynamiet en heb je nog handwapens zoals bijlen en messen.

Het hoofdverhaal is echter wel veel te kort. Als je de side quests mijdt, niet aan te raden overigens, kun je Gun uitspelen in drie a 4 uur. En hoe amusant de cutscenes en de missies dan ook mogen zijn, vier uur is gewoon te kort. Dit is eigenlijk het enige grote minpunt van deze game.

Waar GUN dan wel weer in uitblinkt is het echte western gevoel naar je huiskamer te brengen. Je waant je echt in het wilde westen en iedereen met ook maar een klein beetje liefde voor de western zal onmiddelijk genieten. GUN is met liefde gemaakt en dat straalt er aan alle kanten vanaf. De game zit ook vole met leuke details. Zo kun je valsspelen tijdens het pokeren, zal een vijand die je net hebt neergeschoten nog creperen op de grond (waarnaar je hem natuurlijk nog een keer vol met lood pompt ) en als je je niet braaf gedraagt in een stadje komt er een showdown, waarin iedereen naar binnen rent en er een stuk of zes law enforcers proberen jou om te leggen. Buiten deze details, ziet GUN er ook gewoon erg gelikt uit. De game komt uit 2005 en zelfs nu, vier jaar later, kunnen de graphics nog makkelijk mee. Jammer alleen dat er hier en daar nog wat bugs voorkomen.

Omdat de wereld van Gun aardig groot is en je niet alles zal willen lopen kun je gebruik maken van paarden. Er zijn zowel getemde paarden met zadel en al beschikbaar als wilde paarden die je in de natuur zult tegenkomen. Het besturen daarvan werkt ontzettend goed. Ik dacht dat het bij Assasin’s Creed goed was, Gun doet het zowaar nog beter en vergeet niet dat Gun twee jaar eerder is gemaakt. Berijdt je paard echter niet te hard anders zal deze dood gaan en kun je alsnog de benenwagen nemen.

Het probleem met Gun is dat het nergens echt geweldig wordt. Alles had beter gekund. Het blijft allemaal op een niveau dat je denkt ‘’dit hadden ze nog wat beter kunnen doen’’. De hoofdpersoon Colt had beter kunnen uitgewerkt worden, hetzelfde geldt voor het verhaal. De muziek is goed maar met net wat meer variatie had deze niet ondergedaan voor een score van Morricone. De wereld had net wat meer afgewerkter kunnen zijn en ook de bugs en glitches hadden eruit gemoeten. Het had allemaal iets moeilijker gekunt en langer. Natuurlijk kan elke game beter en grootser maar de dingen die ik opnoem waren allemaal reeel geweest voor GUN. Nu blijf je achter met een jammer gevoel. Je kunt het Neversoft ook niet kwalijk nemen, want in de basis hebben ze een prima game gemaakt. Soms is dit helaas gewoon niet genoeg.


+ Nette graphics
+ Echte western gevoel
+ Prima muziek
+ Quick draw is cool
+ Mooie open wereld
+ Leuke side quests
+ Sterk verhaal
+ Paardrijden werkt goed

- Veel te kort
- Bugs en glitches
- Alles had net een tikkie beter gekund

Conclusie:
GUN is in principe een erg amusante game. Toch blijft je constant het gevoel bekruipen dat zoveel onderdelen net nog wat beter hadden kunnen worden uitwerkt waarnaar GUN wellicht een klassieker had kunnen worden. Desalniettemin moet je GUN zeker een kans geven als je het wilde westen ook maar een klein beetje een warm hart toedraagt.

3,5*(PS2)

Het is misschien handig om vooraf te melden dat ik de PS3 versie van HL2 heb gespeeld dus opmerkingen over framerate en laadtijden gelden wellicht niet voor de PC of 360 versie.

Laat ik beginnen met het melden van het feit dat ik eigenlijk helemaal niet zo van FPS's hou. Ik speel ze wel (en nog best vaak ook) maar er zijn er maar weinig die ik echt kan waarderen. Ik vind ze vaak te makkelijk, saai en ze komen wat makkelijk gemaakt op me over. Tot dusver konden alleen GoldenEye, Far Cry en Halo (1) echt indruk op me maken. Toen zag ik toen ineens The Orange Box voor mn neus staan. 5 games voor de prijs van 1, stond er op de voorkant. Ik hoorde vaak mensen Half life 2 en best game ooit in een zin gebruiken. Dus na een beetje wikken en wegen toch maar besloten om m te kopen. Nu, 3 weken later, kan ik veilig concluderen dat HL2 gaaf is maar zeker niet revolutionair is.

Ik had deel 1 nog nooit gespeeld (speel sowieso vrijwel nooit op de PC) dus was het wel even moeilijk om in het verhaal te komen. Na diverse websites te hebben geraadpleegd was ik weer aardig up to date en kon ik echt beginnen met HL2. Ik vond het begin gelijk ook erg geslaagd. Geen hordes vijanden die je gelijk moet verslaan, maar gewoon rustig ontdekken waar je bent beland, een beetje praten met mensen en af en toe een stroom stoot krijgen van de combine. Later wordt het natuurlijk knallen maar ik waardeer dit rustige begin wel. Later begint het verhaal pas echt en ik moet zeggen dat de game wel een leuk verhaal heeft. Wel vind ik dat er meer vragen komen dan antwoorden (het Lost syndroom?) en er zitten af en toe flauwe plotwendingen in, maar HL2 heeft nog altijd een beter verhaal dan de gemiddelde game. Wat ik eigenlijk nog het meest waardeer is dat het allemaal doorloopt en niet onderbroken wordt door cut scenes. Hierdoor heb je niet het gevoel dat je in levels speelt en krijg je helemaal een band met de game.

De graphics vind ik nog steeds staan als een huis en dat vind ik best opmerkelijk aangezien de game al 3 jaar oud is. Ik kon eigenlijk nergens iets echt lelijks of afgeraffelds zien. Alles ziet er behoorlijk scherp uit. Het is bijv ook prachtig om te zien hoe sommige dingen op het water gereflecteerd worden; echt een genot voor het oog. Ook de personages zien er prima uit. De wereld van HL is erg divers. De ene keer bevrijd je mensen in City 17 op klaarlichte dag en de andere keer lijk je in een horrorfilm terecht te zijn gekomen waar je zombies moet af knallen in een of ander donker dorpje. Juist hierdoor blijft HL2 fris en speel je eigenlijk nooit op dezelfde plaatsen.

De A.I. van je tegenstanders is ook erg goed. Te lang achter een muurtje blijven zitten en je krijgt gegarandeerd een granaat voor je harses. Ze lijken goed samen te werken, al willen ze in sommige situaties nog weleens als een kip zonder kop achter elkaar je schietveld binnen lopen. Gelukkig gebeurt dit niet al te vaak. De wapens in HL2 zijn in een woord vet. Ze balanceren op het randje van realistisch- onrealistisch en dat ze maakt ze juist zo vet. De gravity gun blijft toch wel de beste. Met dit wapen kun je vrijwel alles oppakken (van bureaustoel tot vuilnisbakken) en deze richting je vijanden schieten. Heel gaaf geedaan. Bij je andere wapens moet je ook zeker op je ammo letten (zeker in het begin) anders moet je binnen de korstste keren met je koevoet een klein leger combines verslaan. En dat wil niet zo vlotten, kan ik je melden. De impact van de wapens op je vijanden is ook erg goed. Je voelt gewoon dat een vijand wordt getroffen door jouw kogels en zo sterk heb ik dat nog nooit meegemaakt in een game.

Maar tot zover de positieve punten van de game, nu wil ik het hebben over de negatieve punten . Om te beginnen, de laadtijden zijn laaaaaaaaaaang en tergend. Zit je net lekker te knallen moet je weer een minuut gaan wachten tot het volgende stuk is geladen. Dat is zo ontzettend jammer omdat het verhaal zonder cutscenes verder gaat en je hierdoor erg bij het verhaal betrokken raakt. Als je dan weer die laad balken ziet heb je weer het idee dat je een game speelt (niet positief bedoeld). Ook als je dood gaat moet de game weer je laatste save gaan laden en duurt ook weer een tijdje. Meestal ga ik dan in de tussentijd even zappen

Op een gegeven moment keer je terug naar City 17 en ga je met de resistance samen vechten tegen de combine. Hierdoor krijg je mensen onder je hoede die je simpele opdrachtjes kunt geven en die met je mee vechten. Tenmiste, zo zal Valve het hebben bedacht. De uitwerking is namelijk ver onder de maat. Ik dacht dat Kane and Lynch erg was maar dit..... Wat een vreselijke, tergende, irritante, in de weg lopende schijt mannetjes zijn dat zeg. Ze lopen echt constant in de weg. Handig als je op een trap staat en je krijgt een granaat voor je voeten gegooid en je wil naar achter lopen. Oh, wat blijkt, er staan 4 josti's achter die niet begrijpen dat je weg wil rennen voor die granaat en dat je erlangs wil. En dan vragen ze ook nog geregeld: ''Am I in your way dr Freeman'' . ''ja schijthoer (er zitten ook vrouwen bij) donder nou eens een keer op''. Jammer dat je ze zelf niet af kan schieten anders had ik dat zo gedaan. En als ze nou zouden helpen ofzo maar nee dat doen ze ook niet. Heel soms schieten ze er eentje af maar het merendeel is binnen no time zelf dood. Ik snap ook niet dat ze steeds zo blij zijn me te zien aangezien ze binnen 10 seconden doorzeefd zijn met kogels. Oh ja, ze moeten ook ophouden met dat geslijm. Bah.

En wat is er in godsnaam aan de hand met de hoofdpersonage, Gordon Freeman? Heeft ie zn tong ingeslikt ofzo?! GTA III had ook zo'n personage maar die zag je tenminste nog. Ik had af en toe bij bepaalde scenes meer het idee dat ik een camera was (of vasthield) en niet het idee dat ik echt een hoofdpersonage was. Bovendien lijkt Gordon homo te zijn want Alyx laat zo vaak zien dat ze wel geinterreseerd is in een date (waarom weet ik ook niet, je kan dan net zo goed met een bezemsteel verkering hebben), maar Gordon verblikt of verbloost niet. Ech een flink minpunt van HL, deze Freeman.

Ook kan ik niet ontkennen dat de game af en toe wat saai werd. Zeker als je terugkeert naar waar je begon krijg je veel dezelfde huisjes, veel dezelfde vijanden en steeds dezelfde handelingen. De laatste chapters hebben zelfs een wat saai leveldesign. Ook lijk je in de game op veel plaatsen vrijheid te hebben maar meestal blijkt dat er maar een juiste route is die je kan volgen (gaap).

Dan als laatste wil ik even hebben over de zogenaamde platform elementen die in deze game (en soms in andere FPS) zitten. Bijvoorbeeld: op een geveven moment mag je niet over het zand lopen anders komen er enge beesten naar boven en die pakken je. Dus wat doe je dan: je pakt je gravity gun en je zet een doos neer. Je gaat er op staan en je pakt de volgende doos, die zet je een stukje verder neer en daar ga je ook weer op staan. Dan pak je weer een doos enz enz. Op deze manier kan je dus een bepaald gebied overbruggen. Het probleem is echter dat ik niet goed zie waar ik nou sta. Het overspringen van doos naar doos is nog moeilijker omdat je op zo'n klein oppervlak moet landen. Dit werkt gewoon niet lekker in een FPS. En zo zijn er nog een aantal zelfde soort situaties, waarin ik toch een aantal keer onnodig dood ging. Het ladder beklimmen werkt ook voor geen kut. Wil je omhoog ga je omlaag en vice cersa. Doet het dan zoals R6: Vegas: als je een ladder beklimt, even schakelen naar 3rd person en dan kan je veel beter zien wat je doet.

Tot slot wil ik even EA complimenteren met de goede poort richting PS3. Er is een hoop gezeik geweest over de PS3 versie maar ik ben weinig problemen tegen gekomen, m.u.o. de laadtijden. Valve's houden richting PS3 irriteert me enorm maar gelukkig heeft EA het goed gedaan zodat ook wij the Orange Box kunnen bespelen. Ik weet niet hoe het met episode 1 en 2 zit maar HL2 speelt zeer goed.

Al met al is Half- Life 2 een prima FPS. Heel anders dan andere FPS'ers die ik heb gespeeld maar daardoor voelt de game lekker fris aan. Helaas kent de game wel een paar flinke minpunten waardoor de beleving enigzins wordt bedorven.

+ Graphics
+ Vloeiend verhaal (geen cutscenes)
+ Gravity Gun
+ Goeie A.I.van tegenstanders
+ Stryders zijn cool

- Tergende A.I. van je ''hulpjes''
- Veel te veel en te lange laadtijden
- Vrijheid die je niet hebt
- Ladder klimmen en andere spring-en-land acties
- Gordon Freeman, wat een lulletje is dat zeg

3,5* (PS3)

Op naar episode 1 en 2.

Nu de competities inmiddels al lang en breed zijn afgelopen, je de ballen uit je broek lacht van de bedragen die Real Madrid uitgeeft voor nieuwe spelers en we ons op maken voor de het nieuwe seizoen, blik ik nog even terug op Pro Evo 2009.


Oh oh oh wat is Pro Evo 2009 neergesabled door alles en iedereen op het moment dat ie uitgekwam afgelopen najaar. Opmerkingen als ‘’ de slechtste Pro Evo ooit’’ en ‘’FIFA kickt PES’s ass’’ vlogen je om de oren. Ik geloof niet dat ik ergens een recensie heb gezien met een cijfer boven de 7,5. Ikzelf was mijn geloof in PES al eerder kwijtgeraakt. Waar ik nog zo had genoten van deel 4 en 5 bleef deel 6 toch wel erg op zn voorgangers lijken. Maar een jaar later zou alles worden goed gemaakt met een next gen Pro Evo 2008. Dacht ik. Ik denk dat ik nog nooit zo’n gehandicapte game als Pro Evo 2008 voor de PS3 heb gespeeld. Een framerate die constant inkakte (en dan bedoel ik ook constant), de tegenstander die maar bleef scoren uit corners, random uitslagen die helemaal nergens op sloegen en een online modus die je spontaan deed schuimbekken van ellende. Nee PES 2008 was niet goed. PES 2008 was fout, heel fout. Deze game (of in ieder geval de PS3 versie) had nooit door de keuring mogen komen, hier had Konami geen 60 euro voor mogen vragen. Toen volgde weer een keerpunt in mijn leven van voetbalgames want ik ging weer voor FIFA. FIFA 08 was verfrissend, leuk en vooral realistisch. En ook vorig jaar besloot ik PES weer links te laten liggen (zeker na al die reviews) en wederom FIFA te gaan halen. FIFA 09 was zowaar nog beter als zijn voorganger, met nog meer vernieuwingen, licenties en modes waar je toch eigenlijk geen fuck mee doet. Oh wat ik een plezier met mijn FIFA, ik heb gelachen om prachtige momenten en moeten huilen om fraaie doelpunten. Zo hoort een voetbal game te zijn. Toen was het ineens maart 2009 en ik had toch even genoeg van FIFA. Ik had genoeg van dezelfde doelpunten en het statische spel. En daar lag ineens, als een vermomd hoertje, PES 2009 in de budgetbak. Ik was toe aan iets anders en met weemoed dacht ik terug aan de mooie momenten met de vroegere PESsen. Ik besloot m de kopen en ik moet zeggen dat ik daar nog steeds allesbehalve spijt van heb gekregen.

Het probleem met PES de laaste jaren is het feit dat het woord Evolution totaal ongepast is geworden in de naam Pro Evolution Soccer. Evolutie geeft aan dat er ergens ontwikkeling in zit, het liefst met verbetering. PES weet zich niet te verbeteren. Elk jaar hebben ze enkele nieuwe dingen die het volgende jaar worden vervangen of weg worden gekaten. Er zit geen stijgende lijn in. Nergens wordt het beter. Asl je weet dat de meeste PES fans nog steeds het liefst met deel 4 of 5 spelen, moet je je als ontwikkelaar toch achter de oren gaan krabben. Laat we om te beginnen de Master League nemen. De ML is sinds deel 4 niet of nauwelijks veranderd. Je kunt nog steeds niet van club veranderen in je hele carriere en om nou 15 seizoenen lang met dezelfde club te spelen..... Het menu is ook nauwelijks gewijzigd en ook het transfersysteem is oud en achterhaald. En nee Konami, dat jullie het ML menu hebt opgefleurd met foto’s van fans en spelers van de desbetreffende club en in elk deel een paar nieuwe foto’s inbrengen getuigt niet bepaald van enige vooruitgang. Dan de graphics. Ik heb de graphics van PES nooit ontzettend lelijk gevonden, in tegenstelling tot een hoop anderen. Tuurlijk zie ook ik de verschillen met FIFA, zeker als het om het publiek gaat, maar de spelers zelf vind ik bijvoorbeeld erg geslaagd en je de meeste spelers lijken ook erg. Het probleem is hier weer echter dat er geen vooruitgang in zit. De graphics zijn nauwelijks verbeterd ten opzichte van deel 5. Het publiek is ook nog steeds om te huilen zo leliijk. Konami lijkt de next gen stap gewoon niet te kunnen maken en ik kan je nu op een blaadje meegeven dat het ze ook met de 2010 editie niet gaat lukken.

Het ontbreken van genoeg licenties is ook al lang een probleem bij PES. Het is leuk dat ze in deze versie een Champions League mode hebben gestopt maar je enthousiasme neemt al snel af wanneer je merkt dat je alsnog met North London moet spelen ipv met Arsenal. Tuurlijk is er een hoop te fixen met de edit mode maar dan nog heb je geen echte tenues. Bovendien lijkt het me nou niet dat Konami te weinig geld heeft overgehouden aan PES want de vorige edities vlogen als warme broodjes over de toonbank. Mijn tip aan de Japanners: laat de Champions League lekker voor wat het is en zorg voor meer competities en meer spelers.

Maar dan, tegenover al deze ellende, is daar toch weer die gameplay. Die verdomd lekkere gameplay. PES 2009 speelt gewoon weer erg lekker. Het zit een beetje tussen deel 5 en 6 in. Niet te langzaam maar zeker ook niet te snel. Nog steeds is geen doelpunt hetzelfde en het dribbelen werkt fantastisch. Doelpunten maken geeft echt een kick, echt een gevoel dat je er hard voor hebt gewerkt. Wat ik ook meer bij PES heb dan bij FIFA is een soort van gevoel dat je echt een band hebt met je team. Het is moeilijk uit te leggen maar bij FIFA blijft het allemaal heel klinisch, heel afstandelijk. Als ik in de Master League speel met PES dan heb ik echt een band met mn spelers. Het doet me bijv echt pijn om een bepaalde speler te moeten laten gaan omdat ik zoveel toffe momenten heb gehad met deze speler en hij vaak echt deel uitmaakte van HET team. Noem me een sissy maar zo beleef ik het. Ik denk overigens niet dat Konami deze emo mode er in heeft gestopt ofzo, ik denk dat ik gewoon een emotionele gamer ben .

Ik heb een beetje een dubbel gevoel overgehouden aan PES 2009. Enerzijds is er weer veel te weinig veranderd maar aan de andere kant heb je weer die geweldige gameplay die er voor zorgt dat ik inmiddels al weer 30+ uur aan deze game heb gezeten. Als Konami volgend jaar de naam veranderd in Pro Soccer ben ik gelukkig want Evolution is het allemaal allang niet meer.

3,5* (PS3)

Resistance is zo'n typische net- niet game. De game doet veel dingen vrij goed maar toch zijn die dingen niet goed of verassend genoeg om van Resistance een echte topper te maken. Een paar voorbeeldjes:

- De graphics zijn mooi maar niet van niveau Gears of War of Crysis.
- Het spel kent leuke wapens maar het zijn er te weinig om de boel constant spannend te houden.
- De manier van vertellen lijkt in het begin leuk en origineel, maar na een tijdje gaat het vervelen en vraag je je af waarom dit niet in filmpjes wordt gedaan aangezien je net een next gen apparaat hebt aangeshaft.

Verder is de game echt vreselijk linear. Zelden kun je echt verschillende paden kiezen en meestal is er dus gewoon een weg die je naar de hordes Chimera leiden. De A.I. van de Chimera is redelijk, maar nergens vond ik het wereldschokkend. Naarmate de game naar het einde toe gaat kreeg ik wel het idee dat ze slimmer en sterker werden. Vooral het laatste level is af en toe erg (frustrerend) lastig. Wat me ook irriteerde is dat je op een gegeven moment lekker aan het spelen bent maar je steeds (soms na 10 minuten al) uit de game wordt gehaald omdat het verhaal weer verder wordt verteld. En dat betekent weer laden en wachten......
De sfeer is de game ontbreekt ook een beetje. Het is allemaal heel kil en Nathan Hale is zo'n personage waar je helemaal niks mee hebt. Van mij part had ie door 10 Chimera's mogen worden verkracht in zn reet; het zou mij helemaal niks uitmaken.

Maar gelukkig kent de game ook veel postitieve punten. De gameplay werkt gewoon goed en heel af en toe mag je even aan de six-axis controller rukken om de Chimera van je af te slaan. Dit is zeker leuk om even te doen. Wat ook leuk is dat je af en toe in een tank of een militaire auto mag rijden. Dat laatste doet echter verdacht veel denken aan Halo, maar het werkt wel lekker. Voor de rest kent de game ook veel toffe momenten. Zo is het erg vet om met je mede soldaten het slagveld op te rennen terwijl er overal ontploffingen zijn en er totale chaos heerst. Jammer alleen dat je collega's vaaak al vrij snel dood zijn en het uiteindelijk weer op jou aankomt.
Nog een paar leuke momenten:

- In het level in Manchester loop je over een lange weg en in de verte zie je die prachtige cathedraal liggen en ik wist dat ik daar heen moest.
- Op een gegeven moment kom je bij een kantine en opeens komen er dan tientallen van die kleine beesten op je af terwijl ze alles op hun pad (tafels, stoelen) omgooien.
- Ergens in een buitenlevel op zo'n speel ding ligt dan een dode soldaat terwijl dat ding langzaam heen er weer gaat en piept. Dan denk je toch wel even bij jezelf: ''waar zijn we toch bezig met zn allen'' .

Al met al is Restistance gewoon een zeer aardige game. Het heeft niet echt gebreken maar het is gewoon geen wereldschokkende of revolutionaire game. 3,5*

Deze voor een tientje opgepikt en ik moet zeggen dat ik me er erg mee heb vermaakt. Ben normaal niet zo'n fan van FPS''en en al helemaal niet van onrealitische (muv Halo). Timesplitters: Future Perfect is echter gewoon onwijs leuk om te spelen en zeker geen standaard FPS. In eerste instantie lijkt het een komisch spel maar met toch een geweldadig randje (of is het andersom?).

De levels zijn erg leuk ontworpen, heel authentiek en met veel gevoel voor detail. De 2e level, Scotland the Brave, is zo'n level. Terwijl je al schietend een oud kasteel moet bestormen zie je boven je allemaal vliegtuigen heen en weer vliegen. Het voelt als een kleine oorlog en je bent bijna verplicht om af en toe even naar boven te kijken om te genieten van dat schouwspel. Daarna volgen nog een paar van dit soort levels. Degene op de trein en in het spookhuis mogen er zijn maar mijn echte favoriete level is wel Breaking and Entering. Een level dat zich af speelt in 2052 en een soort Metropolis old scool level is. Deed me op de een of andere reden heel erg denken aan Duke Nukem. Geen level is hetzelfde. Elk level heeft zijn eigen wapens, personages en leuke dingetjes. Dit is wat mij betreft ook de grote kracht/charme vand deze game. Het is daarom ook zo jammer dat de laatste paar levels zo op elkaar lijken en wat ongeinspireerder overkomen.

Ook jammer vind ik dat de singleplayer zo kort is. Na iets meer dan 6,5 uur rolde de eindcredits al over het scherm. Tuurlijk, je kunt je nog dagen, weken, misschien wel maanden vermaken met de multiplayer maar 6,5 uur in de singleplayer vind ik toch wel erg weing.

Maar goed tot die tijd is TFP een grote achtbaan, vol met actie, avontuur, komedie, leuke levels en doldwaze personages (die ook eens een keer echt mee helpen voor de verandering). Een korte game, maar wel erg leuk! 3,5*

De Splinter Cell serie staat met elk deel weer garant voor de nodige spanning en sensatie. Het origineel op de goede oude xbox behoort nog steeds tot een van mn favoriete games allertijden. Daarna volgden al snel Pandora's Tomorrow en Chaos Theory. Ondanks dat ze beide minder waren dan het eerste deel, waren ze wel erg leuk. De grote vraag is dan ook of het nieuwste deel, Double Agent, het hoge niveau kan behouden.

Eigenlijk wist ik het antwoord op bovenstaande vraag (niet echt een vraag overigens) al, want zo'n 8 maanden geleden heb ik DA al op de Xbox 360 gespeeld. Daarna ging mn 360 kapot, kocht ik een PS3 en zag ik enkele weken geleden de PS3 versie liggen van deze game en mede door de lage prijs kreeg ik weer zin om dit avontuur weer te beleven. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: naar mijn mening zijn de twee versies vrijwel hetzelfde. Het zou kunnen dat de PS3 versie een extra level aan het eind heeft maar het zou ook gewoon zo kunnen zijn dat ik deze op de 360 op de een of andere manier heb gemist. Qua graphics en gameplay lijken de de versies op elkaar als Mary Kate en Ashley Olson dus ik zal verder geen vergelijkingen meer maken.

Voor mensen die nog nooit van Splinter Cell hebben gehoord, hier een kleine samenvatting. Je speelt met Sam Fisher, een ietwat knorrige NSA agent die in de eerste drie delen terroristisch uitschot de nek omdraait en dubieuze complotten ontrafelt. Dit doe je allemaal natuurlijk zo sneaky mogelijk (je werkt niet voor niets voor een GEHEIME dienst) wat uiteraard zorgt wat ietwat trage gameplay. Gamers die van snelle actie houden moeten hier dus uiteraard ver vandaan blijven. In DA verandert bovenstaand concept niet, maar verhaal technisch gaat Ubisoft een andere kant op.

Het gaat namelijk niet zo goed met Sam. Na een intro missie waarin je partner (type ''ik doe alles alleen wel'') wordt geexcecuteerd krijgt hij het nieuws dat zijn dochter is omgekomen bij een verkeersongeluk. Verscheurd en met de gedachte dat het toch allemaal niets meer uit maakt neemt hij een levensgevaarlijke opdracht aan: hij gaat undercover bij een terroristische organisatie genaamd John's Brown Army. Je zult opdrachten voor hen moeten uitvoeren maar ondertussen krijg je ook, in het geheim natuurlijk, opdrachten van de NSA. Je kunt niet iedereen tevreden stellen en het gaat er daarom ook om om een goede balans te vinden zodat je beide partijen tevreden houdt. Je moet niet te ver gaan in je ''misdaden'' maar aan de andere kant mag de JBA niet gaan denken dat je een softie, of erger een spion bent. Dit gaat allemaal door middel van 2 balkjes; een van de JBA en een van de NSA. Als een van deze 2 balkjes leeg is is het game over. Naast de normale missies (levels) heb je ook stukken ertussen waarin je 25 minuten vrij kan rondlopen in het gebouw van de JBA en opdrachten voor beide partijen moet vervullen. Dus bijvoorbeeld mijnen klaar maken (voor de JBA) en gesprekken afluisteren (voor de NSA).

Het verhaal wat volgt is goed en er zitten echt een paar leuke twists in. Ik moet zeggen dat wat ik in de vorige alinea uitlegde echt een frisse wind is door de Splinter Cell reeks. Nu eens niet een keer een lineare belevenis, maar je moet nu echt keuzes gaan maken. Je hebt immers niet alle tijd! Schiet ik die onschuldige helicopter piloot neer of laat ik m leven met als gevolg dat de JBA me steeds minder gaat vertrouwen. Zoals Jigsaw al zei in de Saw reeks: '' Live or Die, make your choice''.

De gewone missies zij echt geweldig. Nog nooit heb ik zoveel afwisseling in omgevingen gezien als in DA. Je begint in het besneeuwde IJsland met echt een coole (hahahahahaha) missie. Vervolgens hang je de Michael Scofield uit in een gevangenis, bunger je aan de rand van een 100 etages tellend flatgebouw en val je de Mexicaanse kustwacht lastig op een Cruise schip midden op zee. Maar de beste missie speelt zich af in Congo waar een burgeroorlog aan de gang is. Je hoort overal geschiet en huilende vrouwen en kinderen terwijl je zelf wegrent voor een tank die elk moment zn kanon op jou kan leegschieten. Het beste van al deze levels is dat het er zo waanzinnig goed uitziet. De gedetaileerdheid druipt er vanaf en mn mond viel af en toe gewoon open van verbazing (echt waar).

De gameplay van SP is hetzelfde gebleven. Je houdt ervan of niet. Het heeft nog steeds zn beperkingen zeker als de echte actie los barst (wat je eigenlijk dus moet zien te voorkomen). Het stealth gedeelte werkt gewoon zeer goed, al wil het springen nog weleens wat onnatuurlijk aanvoelen. Verder had ik gehoopt dat Sam wat harder kon rennen maar helaas. Qua wapens zit je nog steeds vast aan je Silenced Pistol en multi functionele geweer. Aan die laatste kun je wat geinige dingen hangen zoals een schok kogel een een soort ring die je om iemands nek schiet. Verder heb je nog wat gadgets en granaten. Het is niet zo heel veel maar je mist het eigenlijk niet zo omdat je toch niet de rambo uit zal gaan hangen.

Sam kent ook wat nieuwe moves. Hij kan nu in een bepaalde missie gewoon zwemmen, wat ervoor zorgt dat het allemaal net wat minder linear aanvoelt. Wat echt gaaf is is dat je nu onder het ijs kan zwemmen, een nietsvermoedende bewaker door het ijs heen kan trekken en vervolgens onder water een mes in zn borst plant. Legendarisch. De presentatie van de game is ook gewoon goed. Er worden weinig echte filmpjes gebruikt en het verhaal ontwikkelt zich dus meestal in game waar ik een voorstander van ben. De voice acting is ook prima, vooral Michael Ironside en Dennis Haysbert (president in 24) zijn weer om te genieten.De A.I. is redelijk tot goed. Soms wil iemand nog wel eens wat raars doen maar goed dat gebeurt in elke game wel eens.

Wat DA eigenlijk zo goed maakt is dat het allemaal gewoon rete spannend is. Ik bedoel, wat is er spannender dan dat je in een verboden kamer inbreekt, een safe moet kraken, wetende dat er elk moment een guard naar binnen kan lopen. Het zorgt daarmee wel dat DA meer dan ooit een trial en error game is geworden. Het beste is namelijk gewoon om na elk dingetje dat je doet, na elke guard die je omlegt te saven. De kans dat je het hierna verkloot is groter dan dat het je het lukt. Als je namelijk wordt gespot wordt het een moeilijk verhaal voor je. Eigenlijk weet ik dus niet of ik het zo spannend vind omdat het echt zo spannend is of omdat ik het gewoon niet voor de 16e keer wil verneuken. Want laten we wel wezen; DA is best een pittige game.

Over het algemeen ben ik dus best tevreden over DA maar dat betekent niet dat er niks valt te zeiken. Zo vind ik dat het hel spel niet zo soepel loopt. Net alsof je het spel op een oude PC speelt ofzo. Zo wil de framerate nog weleens inkakken en vallen geluiden/ conversaties soms weg. Je merkt dit ook bij de aankondigings filmpjes. Iets zegt me dat Ubisoft nog wel een maandje of twee had kunnen doorwerken aan deze game. Deze problemen heb ik overigens bij zowel de 360 als de PS3 versie gemerkt. Ook iets dat me irriteert: na een tijdje spelen volgen de onvermijdelijke checkpoints maar dit is hier heel irritant gedaan. Het beeld wordt ineens zwart en met groene letters staat er checkpoint. Dit haalt je best wel uit de game, zeker omdat dit nog weleens een seconde of 20 kan duren. Laat dan gewoon het beeld freezen en zet dan checkpoint neer (zoals in de eerste 3 delen). Nu is het gewoon irritant en lelijk. Verder is de game misschien ietwat te kort, maar de multiplayer (die ik overigens nog maar even heb kunnen spelen) zal de duur nog wel aanzienlijk verlengen. Als laatste wil ik nog even aankaarten dat de game geen ondertitels kent. Lijkt mij toch een kleine moeite om dit erin te stoppen, het hoeft niet eens nl te zijn. Nu mistte ik toch wat dingetjes aangezien het geen makkelijk verhaal is.

Al met al is Double Agent een prima deel van een prima serie, waarin Ubisoft er goed aan heeft gedaan om een andere richting op te gaan. De nieuwe elementen zijn geslaagd en zorgen voor een hoop spannende momenten. Dat de game niet helemaal soepel loopt en ondertiteling mist zorgt voor wat puntenaftrek maar dat neemt niet weg dat DA een dikke aanrader is aan hen die ook maar een beetje van het genre houden.

+ Tof verhaal en leuke twists
+ Spannend
+ Graphics
+ Veel diversiteit
+ Iemand naar beneden trekken van een 600 meter hoog gebouw= onbetaalbaar

- Iets te kort
- Geen ondertitels
- Physics niet helemaal soepel

4* (360 en PS3)

Na iets meer dan 8 uur te hebben gespeeld ben ik eindelijk bijgekomen van het avontuur dat Uncharted: Drake's Fortune heet.

Wij PS3 bezitters werden dit jaar nou niet echt verwent. Matige ports, slecht framerates en haperende online functies deden Sony's superomputer nou niet echt eer aan. Gelukkig kunnen we dit jaar wel goed afsluiten met U:DF.

Want ''goed'' is eigenlijk precies wat ik vind van de game. Nergens voelt Uncharted aan als een echte klassieker die alles goed doet maar aan de andere kant is dit wel een meeslepend avontuur die je eigenlijk het liefst in een (anders 2) keer moet uitspelen. Laat ik gelijk positief beginnen met het noemen van de presentatie. Want wat ziet deze game er goed uit, zeg. De jungle, het water, de tombes. Het is allemaal prachtig en met veel liefde gemaakt. Een moment is echt fantastisch: wanneer je de Duitse U-Boot vind moet je via wat richels boven de boot komen. Op een geven moment sta je ergens heel hoog onder een waterval en heb je uitzicht op de jungle met daarboven een laagstaande zon. Dit ziet er echt bizar mooi uit. Op zo' n moment is Uncarted op zn best. De game is ook zo vreselijk kleurrijk. net als de nieuwe Ratchet and Clack. Verder zijn de physics echt onwijs goed. Nate beweegt zich ontzettend soepel door de jungle en tombes. Alleen tijdens het klimmen en springen ziet het er af en toe wat houterig uit. Ook jouw mede avonturiers bewegen heel natuurlijk en hetzelfde geldt voor je vijanden.

En dit is alleen nog maar in -game. De cut scenes, die het verhaal vertellen, zijn namelijk nog vetter. Uncharted brengt facial animation en motion capture (weet ik hoe die crap allemaal heet) naar een nieuw heel hoog niveau. De uitdrukkingen op de gezichten zijn echt bizar. De personages komen helemaal tot leven en dit zorgt echt voor een optimale game-ervaring. Verder wou ik even melden dat Uncharted de beste voice acting heeft sinds Vice City. Ik weet niet wie deze acteurs allmaal zijn, maar elk personage is zo ontzettend goed gecast. De ietwat onschuldige Nate, het typisch oude hulpje Sully en de bad guy Roman. Allemaal, stuk voor stuk geweldig ingesproken. Daarom mijn dringend advies om deze game NIET in het Nederlands te gaan spelen want ik heb een scene gezien in het Nederlands en dat is echt om te huilen. De muziek is heel mooi en geeft dat filmische gevoel goed weer.

Uncharted kent ook een ijzersterk verhaal. Noem het gejat van Indiana Jones (zeker de laatste scenes lijken zo uit Raiders of the Lost Ark te komen) maar ik noem het meer een ode aan . De game geeft echt dat avontuurlijke gevoel dat je ook bij Indie krijgt. Plotwendingen, intriges, romantiek: je krijgt het allemaal met Uncharted. De ontknoping waarin wordt uitgelegd dat de Spanjaarden helemaal gek zijn geworden en de Duitsers hebben aangevallen gaf me zelfs kippenvel. Laat je echter niet verleiden door de vrolijke kleuren en het luchtige verhaal in het begin: Uncharted wordt tegen het eind flink duister en bevat zelfs enkele horror elementen. Denk dus even twee keer na voor je je 8 jarige broertje voor de TV zet.

De gameplay bestaat eigenlijk uit drie onderdelen: het ontdekken/puzzelen, het klimmen en het schieten. Alle drie zijn ze goed uitgewerkt al ben ik zeker niet helemaal tevreden. Het ontdekken is goed gedaan. Het blijft tenslotte een echt avontuur dus moet er genoeg ruimte zijn om dingen te onderzoeken en ontdekken. Je weet eigenlijk nooit wat je te wachten staat, zeker in de donkere gebieden. Het enige probleem is dat de game te linear is. Er is meestal gewoon een juist pad dat je moet volgen en eigenlijk kun je nergens echt zelf kijken. En dit is toch wel frustrerend: een grote jungle en jij kunt alleen op je pad en iets daarbuiten lopen. De puzzels zijn leuk gedaan maar meestal iets te makkelijk. Het is meestal van: ''zet bepaalde standbeelden in de juiste richting''. Het klimmen en klauteren voelt een beetje steriel aan. Als je ergens komt waar je moet gaan klimmen zal de camera meestal gaan draaien zodat je precies ziet waar je heen moet. Het ironische is, dat diezelfde camera af en toe tegen werkt bij het springen. Soms kan je gewoon niet goed zien waar iets zit zodat je regelmatig een ledge zal missen. Voor de rest werkt het wel gewoon goed hoor: Nate springt als een aap van liaan naar liaan en houdt met een hand soms heldhaftig een rand vast.

De shoot outs zijn ook een groot onderdeel van de game. Je hebt verschillened wapens en je hebt vaak niet heel veel kogels dus is het verstandig om niet als Rambo te gaan lopen knallen maar rustig en beheerst je magazijnen leeg te schieten. In deze shoot outs zijn er veel plekken waar je kunt schuilen en dit moet je echt doen want anders wordt je aan flarden geschoten. De AI van de je enemies is ook erg goed. Ze rennen en duiken van muur naar muur en zullen al snel granaten gaan gooien als jij te lang op een bepaalde plek blijft. Het enige probleem met de shoot outs is dat het op een gegeven moment gewoon teveel wordt. Ik heb zeker honderden piraten en ander tuig afschoten. Ook wordt er af en toe flauw gedaan door opeens (als je klaar bent met een paar enemies)
vanuit je rug nog een paar enemies te sturen. Vreselijk gescripted en ik hou daar totaal niet van.

Wat ook een minpunt is de speelduur. Ik heb er iets meer dan acht uur over gedaan en ik ben nog een langzame gamer. Ik kan me voorstellen dat mensen hier binnen 6 uur doorheen racen. Dit is toch wel erg weinig. Aan de andere kant zijn deze paar uur wel superspannend, supermooi en heel avontuurlijk. Ik kan me ook voorstellen dat er een hoop mensen zijn die deze game al heel snel weer uit de kast trekken om opnieuw te genieten van dit pareltje.
Dat de game niet origineel is en alles heeft gejat van Tomb Raider en Gears of War boeit me geen reet (en het is niet waar). Tomb Raider vond ik altijd saai en Gears of War heb ik nooit wat aan gevonden.

Uiteindelijk zie ik geen reden om als PS3 bezitter Uncharted niet aan te schaffen. Het enige wat ik kan bedenken is dat de prijs nog eens 10-15 euro hoger ligt dan de normale prijs van een game. Maar uiteindelijk is Uncharted wat mij betreft wel zn geld waard. De game is niet perfect maar zorgt wel voor een pakkend avontuur dat je nog lang zal blijven herrinneren.

+ Graphics
+ Pakkend verhaal
+ Voice acting en Facial Animation
+ Variatie in gameplay
+ Echt avontuur

- Linear
- Teveel gescripted
- Prijs
- Nathan Drake de massamoordenaar?

4* (eigenlijk 4,25*)