Uitgespeeld, lekker sfeervolle game dat een soort van rust geeft wanneer je door de fraai vormgegeven landschappen galoppeert (hoewel ik een rustgevend deuntje miste). Helaas begon ik mezelf al snel te irriteren aan kleine dingen zoals op je paard springen, wat onnodig moeilijk gemaakt wordt omdat je PERFECT maar dan ook ECHT precies tegenover het zadel moet staan wil je er in springen. En als je dan een keer snel in het zadel moet springen om een "collosus" te achtervolgen terwijl opstuivende zand ervoor zorgt dat de framerate benenden de 10 raakt, begin je al snel de neiging te krijgen je controller door de kamer te smijten.

Afijn uiteindelijk is het me alsnog gelukt om alle "colossi" neer te halen hoewel dat niet gemakkelijk ging dankzij de camera die je vrijwel constant moet bijstellen, (wat trouwens ook tergend langzaam gaat) omdat hij nogal snel de neiging krijgt om naar een muur of iets dergelijks te staren. Hoewel de game zeker een unieke ervaring biedt die je waarschijnlijk niet snel zult vergeten wordt de ervaring in de tussentijd ook enorm belemmert door de stroefe controls, matige camera en de manier van navigatie. Hopelijk biedt "Ico" (die ik ook nog van plan ben te spelen) een minder technisch frustrerende ervaring.

Ben pas sinds kort 'echt' van start gegaan met de "silent hill franchise" als eerste met deel 1 (shattered memories) althans de "remake" of de "re-amagening" (zoals de makers het noemden) En was op z'n zachtst gezegd enorm onder de indruk ervan, het psychologische horror aspect in combinatie met een ijzersterke manier van story-telling was ik persoonlijk nog nooit eerder in een game tegengekomen.

En raakte dus ook al snel geïnteresseerd in de oudere delen en met name dit deel die door velen beschouwd wordt als het beste deel. Hoewel dit niet de eerste keer is dat ik dit spel speel, bij mijn eerste playthrough verwachte ik meer een horror game in de trend van "Resident Evil" en werd teleurgesteld met een vaag plot, slechte combat, vage puzzels, slechte camera en zeer matige controls (wat waarschijnlijk komt omdat ik de pc-port speelde, dit keer niet btw) en keek vervolgens nooit meer om naar dit deel.

Gelukkig is de tweede playthrough die ik nu achter de rug heb een heeeeel stuk beter bevallen hoewel de camera nog steeds niet goed meewerkt, de puzzels niet altijd even leuk zijn en de combat ook zeker wat te wensen overlaat worden deze minpunten compleet weggeblazen door het ijzersterke verhaal en de fantastische sfeer die wordt neergezet.

De 'bijna' compleet uitgestorven dorp de enorme pak mist die er constant overheen hangt, het gesuis van je radio die je alarmeert wanneer er gevaar dichtbij komt, die sfeer is ZO verschrikkelijk sterk. Daarnaast zijn de personages die je tegenkomt ook enorm intrigerend "Wat brengt hun hier ? Wat mankeren ze ? Waarom zien zij dingen die jij niet ziet ? Waarom heb je het gevoel dat ze jouw al kennen?" Hoe dit alles vervolgens samen komt in de verschillende eindes, en hoe ze beïnvloedt worden door bepaalde acties die je uitvoert, en hoe het verhaal op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden (wat bijvoorbeeld op deze site erg leuk wordt uitgelegd (veel spoilers btw) : Silent Hill 2: Plot Analysis) is zeer indrukwekkend

Ik kan me in ieder geval geen enkele game herinneren (hoewel shattered memories dicht in de buurt komt) met zo'n IJZERSTERKE verhaal en sfeer. DIT is survival horror op z'n best (imo) en kijk alvast erg uit om met deel 3 van start te gaan.

Man man man... wat een DIJK van een game. De oudere silent hill games spraken mij nooit echt aan, door de soms vage puzzels, slechte combat en de grote hoeveelheid backtracking. Maar dit... DIT is precies hoe survival horror moet zijn in mijn ogen.

De scene's waar je achtervolgd wordt zijn kort en intens, met name door het feit dat je niet kunt terugvechten. Het puzzelen is origineel en nota bene leuk(!) om te doen. De omgevingen zijn beklemmend, en de realistische schaduw effecten die je veroorzaakt met je zaklamp dragen ook bij aan dat gevoel.

Verder zijn er ook kleine details zoals verscheidene telefoonnummers die je allemaal stuk voor stuk kunt bellen van gekerfde nummers in muren tot nummers afkomstig van billboards. En dan ben ik nog niet eens begonnen over de indrukwekkende manier waarop het spel jouw leert kennen door onder andere de sessies waarmee je praat met je 'therapist' maar ook kleine dingen zoals hoelang je naar bepaalde objecten kijkt of welke gebouwen je binnenstapt enz,
met als gevolg dat ieder zijn spelervaring 'uniek' is.

En toen ik vervolgens zag hoe alles perfect samen komt in de verschillende einde' s die variëren van Hartverscheurend tot Hilarisch kon ik maar een ding concluderen dit is de ULTIEME survival horror game.... (imo)