menu

Hier kun je zien welke berichten Winkelwagentje als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors (2009)

Alternatieve titel: 999: 9 Hours, 9 Persons, 9 Doors

4,5
Winkelwagentje (moderator)
De zesde speelbeurt zit er inmiddels op. Het heeft me een paar lange avonden en vooral lange nachten gekost, maar het was absoluut de moeite waard. Nine Persons, Nine Hours, Nine Doors is net zo intrigerend en meeslepend als de titel doet vermoeden; it sucks you in and never lets you go.

Ik kreeg de game vorig jaar in de smiezen nadat Aksys had aangekondigd het spel in Amerika te gaan uitgeven. Driewerf hoera, want zoveel had mijn DS nu ook weer niet te makken. Daarnaast stemt het mij ook tevreden dat er nog publishers zijn die dit soort games op de westerse markt brengen. Ik kan genoeg redenen bedenken waarom een uitgever hiervoor zou bedanken; het is een text-heavy game wat ongetwijfeld een berg werk met zich mee brengt, het is een visuel-novel waardoor je slechts een zeer kleine doelgroep aanspreekt, en deze doelgroep wordt nog eens uitgedund omwille van het feit dat het een DS-game is met een M-rating (welke volgens mij op één hand te tellen zijn). Gelukkig weerhoudt dit Aksys er niet van een puike lokalisatie af te leveren. Nogal een prestatie gezien de omvang van deze visual novel.

Het verhaal is in deze de absolute sterkhouder. Nu is dit bij visual novels wel vaker het geval, aangezien het element 'verhaal' het element 'game' overschaduwt. Het verhaal wordt in het spel afgewisseld met diverse zoek- en rekenpuzzels, maar niet zo frequent als we in westerse games gewoon zijn. Je bent in sommige gevallen ruim een uur kwijt aan het lezen van dialoog, voordat je een nieuwe puzzel voorgeschoteld krijgt. Maar het verhaal steekt zo goed in elkaar, dat het leest als een spannende thriller, en de tijd voorbij vliegt zonder dat je er erg in hebt.

In het verhaal volg je de jonge stundent Junpei. Wanneer Junpei wakker wordt vindt hij zichzelf terug in een afgesloten ruimte, die verdacht veel weg heeft van een scheepshut. Op de deur staat met dikke rode verf een vijf geklad. Wanneer hij zich een weg naar buiten werkt ontmoet hij de acht andere spelers van de 'Nonary game'. Een spel opgezet door de mysterieuze 'Zero'. Iedere 'speler' draagt een armband met daarop één van de cijfers 1 tot en met 9. De groep bevindt zich op een schip en krijgt negen uur de tijd om te ontsnappen, alvorens het schip tot zinken wordt gebracht.

Alle deuren in het schip zijn voorzien van een nummer. Niet alle spelers kunnen echter door dezelfde deur. Door iedere deur mag één groep van 3 tot 5 personen waarvan de 'digital root' gelijk is aan het nummer wat op de deur staat. Bij de digital root blijf je de nummers optellen tot je één getal overhoudt, bijvoorbeeld: 5 + 6 + 8 = 19; 1 + 9 = 10; 1 + 0 = 1. Spelers 5, 6 en 8 kunnen dus samen deur 1 openen. Iedere speler moet zijn of haar armband scannen aan de scanner die naast de deur hangt (genaamd de RED), vervolgens hebben ze negen seconden om door de deur te gaan en negentig seconden om hun armband te deactiveren aan een scanner die achter de deur hangt (genaamd de DEAD). Wanneer ze dit niet doen, of niet alle spelers door de deur gaan, wordt een bom geactiveerd die bij iedere speler is ingebracht.

Achter iedere deur bevinden zich één of twee puzzels. De puzzels bestaan uit het zoeken en combineren van voorwerpen, en het oplossen van reken en logica puzzels. Deze zijn echter allen vrij eenvoudig op te lossen. Wanneer je er even niet uit dreigt te komen wordt je vaak met een subtiele hint wel de goede richting in geduwd. Daarnaast worden ook de puzzels vaak nog 'onderbroken' met lappen dialoog, want nog maar eens het belang van het verhaal benadrukt. Het feit dat de meeste puzzels met een paar simpele handelingen afgedaan kunnen worden (met name in het begin) is op zich niet al te vervelend, aangezien je voor het volledige verhaal het spel enkele keren uit moet spelen, en dus ook enkele van de puzzels overnieuw moet doen.

Het spel telt zes eindes. Het einde dat je voorgeschoteld krijgt is (logischerwijs) afhankelijk van de route die je neemt en de keuzes die je maakt. Het verhaal roept tijdens de eerste (en wellicht ook tweede) speelbeurt ongetwijfeld meer vragen op dan dat het antwoorden geeft, maar zelden heb ik de puzzelstukjes zo mooi in elkaar zien vallen! het verhaal laat ook veel aan de verbeelding over en wordt met veel emotie verteld. Het is lastig om, na zes speelbeurten, je niet verbonden te voelen met de personages uit het spel.

Ik heb ook zo'n gevoel dat het verhaal me nog wel even bij zal blijven. Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors is storytelling voor gevorderden.

Zonder twijfel de verrassing van het jaar. 4.5*

No More Heroes: Heroes' Paradise (2010)

Alternatieve titel: No More Heroes: Red Zone Edition

3,5
Winkelwagentje (moderator)
Heroes Paradise is een port van de eerste No More Heroes voor de Wii. Dit knotsgekke hersenspinsel van Suda 51 (regiseur Goichi Suda) heeft voor de next-gen consoles een grafische update gehad en bevat als bonus enkele van de boss-fights uit Desperate Struggle. Naast enkele minieme aanpassingen in de gameplay bevat het spel ook een 'Very Sweet' -modus, een fanservice waarin de vrouwelijke bosses nog schaarser gekleed gaan dan ze al waren.

Het spel speelt zich af in het stadje Santa Destroy, waar je in de schoenen stapt van manga-freak Travis Touchdown. Travis zit krap bij kas en besluit daarom een baantje als huurmoordenaar aan te nemen. Zijn doel: de nummer één huurmoordenaar worden op de UAA rankings. De UAA (United Assasins Association) staat onder leiding van de verleidelijke Sylvia, welke Travis helpt met het regelen van de ranking battles.

Om deel te nemen aan deze boss-battles dien je inschrijfgeld te betalen. Dit kan je verdienen door allerhande klusjes op je te nemen. Zo kun je kokosnoten gaan rapen, de straten van Santa Destroy schoon houden van zwerfafval, auto's bijtanken en deelnemen aan activiteiten in één van de andere talloze minigames. De minigames zijn redelijk monotoon, doordat ze steevast voortborduren op één concept: voer een simpele handeling uit en zorg dat je binnen de aangegeven tijd een zo hoog mogelijke score behaalt. Dit maakt de minigames leuk voor één of twee speelbeurten, waarna de nieuwigheid er af is.

Gelukkig zijn er naast de jobs ook nog andere manieren om geld te verdienen. Zo kun je bij de organisatie K-entertainment diverse 'side-missions' aannemen waar je je beam-katana skills ten gelde kan maken. De beam-katana (een soort lightsaber) is het wapen van Travis waarmee je het gespuis in Santa Destroy een kopje kleiner kan maken. De missies die je kan aannemen gelijken in zekere mate op de aanloop naar iedere boss-fight, waarbij je het tegen een groot aantal vijanden op moet nemen.

De actie berust voornamelijk op het op tijd uitvoeren van quick-time events. Iets wat waarschijnlijk erg saai klinkt, maar in No More Heroes uitstekend werkt. Zo worden quick-time events gebruikt om de genadeklap uit te delen aan een vijand, om één van je befaamde worstelmoves uit te voeren of om een 'weapon-clash' te 'winnen'. Het verslaan van een vijand resulteert steevast in een overweldigende finishing-move met bijbehorende bloedfontijnen.

De boss-battles maken het spel. Iedere boss-battle is een hoogtepunt an sich, met uitstekende en uitdagende dialoog, en een knotsgekke presentatie. Op de weg van plaats nummer elf naar de nummer één -plek is er werkelijk geen enkele boss-battle die teleur stelt. Wel zijn sommige van de eindbazen vrij gemakkelijk te verslaan door middel van circle-strafing (aanval ontwijken door rond te rennen, aanvallen op het juiste moment, en dit diverse malen herhalen). Trouwens wel een tease wanneer Bad Girl op d'r knieen gaat zitten jammeren om zichzelf zogenaamd kwetsbaar op te stellen, om vervolgens genadeloos toe te slaan met een paar klappen van d'r honkbalknuppel.

De dialoog in het spel is (hoewel soms wat plat) erg komisch. Vooral wanneer Travis na een missie voltooid te hebben zijn antwoordapparaat afluistert en er weer een berichtje op staat van de plaatselijke videotheek. Ook het herladen van je Beam Katana gebeurt op een nogal onorthodoxe manier.

Het cruisen door Santa Destroy heeft verder weinig om het lijf. Je kan in de stad een bezoekje brengen aan het lokale fitnesscentrum, waar je aan de hand van button-mashing oefeningen je kracht kan verbeteren. Daarnaast kan je in de kledingwinkel Travis in een nieuw jasje steken, en doorheen de stad op zoek naar glimmende ballen (Lovikov balls, whatever that means...), die je in de bar kan inruilen voor nieuwe technieken. Dit is echter pure trophy/achievement-bait, net als het verzamelen van t-shirtjes uit containers.

Om jezelf door Santa Destroy te verplaatsen heb je de beschikking over een logge motorfiets. De besturing van de motor is helaas vrij stroef. Mijn motor kwam zelfs enkele keren op onverklaarbare wijze vast te zitten aan een lantaarnpaal waardoor ik geen kant meer uit kon.

Afgezien van deze vreemde bug en de downtime die je doorbrengt in het stadje Santa Destroy is Heroes Paradise een prima spel. De boss-battles, ondeugende humor en het apartje stijltje maken het spelen van de game meer dan waard. Ieder die de Wii-versie heeft gespeeld raad ik echter aan deze rehash over te slaan. Het spel telt te weinig interessante nieuwigheden die het waard zijn om nog maals de volledige prijs voor te betalen.