menu

Hier kun je zien welke berichten Winkelwagentje als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

METAGAL (2016)

2,5
Winkelwagentje (moderator)
Een harde reminder waarom ik me nooit aan de MegaMan-reeks (of soortgelijke games) waag.

Ik ben meer van het principe splash-en-dash, dus als het op platformgames aan komt geef me dan maar Rayman of iets in de trant. Platformers waarbij je met grote voorzichtheid te werk moet gaan zijn niet echt aan mij. Ik begon deze na een tijdje wel in de vingers te krijgen. Al was dat pas nadat ik na tal van pogingen, en met pijn en moeite, de eerste stageboss had verslagen, en ik een nietsontzeggende F-score! op mijn scherm kreeg. ?

Wat slimmer met power ups om springen maakt het een stuk eenvoudiger om de stageboss te verslaan. Die wetenschap heb ik nu. Maar of ik nog terugkeer voor een nieuwe poging waag ik mij te betwijfelen.

Metrico (2014)

2,5
Winkelwagentje (moderator)
De game - geheel opgemaakt uit grafieken en piecharts - ziet er uniek uit. Ook de puzzels zijn goed doordacht. Echter, tot op een zekere hoogte! Want vanaf het moment dat de game zich beroept op de gyroscopische besturing en de Vita camera, blijkt het geheel vooral zeer ongemakkelijk!

Wat is het geval. In het spel, bestaande uit zes levels, moet je je personage over en langs allerlei obstakels loodsen. Deze obstakels welke zijn vormgegeven als staafdiagrammen e.d., en zijn percentueel te beïnvloeden (groter en kleiner te maken) door allerlei handelingen uit te voeren. Door bijvoorbeeld te springen, groeit of krimpt een staafdiagram. Maar ook door projectielen af te vuren, te respawnen, te rennen of te vallen.

Aan de hand van dit soort acties dien je obstakels overkoombaar te maken, en zo het einde van het level te behalen. In ieder level wordt een nieuwe functie geïntroduceerd. Wanneer je in level vier of vijf obstakels moet overbruggen door de Vita naar links of rechts, of naar voren of achter moet kantelen begint het ongemak. Ik heb al vaker Vita games met bewegingsgevoelige besturing gespeeld - maar in dit geval roept het toch echt voornamelijk frustratie op. Een platformer onder een hoek van 120 graden spelen, om vervolgens nog enkele handelingen uit te moeten voeren is toch verre van aangenaam.

Dit soort handelingen doen de game enorm te kort. Want de puzzels zitten verder goed in elkaar.

Het zesde level is helemaal een plaag. Hierin moet je obstakels manipuleren door de Vita camera op een groene, blauwe of rode achtergrond te richten. Je bent hiervoor dus constant afhankelijk van de lichtinval. In theorie een leuk idee, maar in de praktijk opnieuw een grote domper. Een donkere kamer (op een regenachtige dag als vandaag) maakt het extra lastig. Met als gevolg dat je je Vita door de kamer loopt te sjorren op zoek naar de juiste lichtinval. Uiteindelijk heb ik een paar DVD's uit de kast getrokken waarvan de hoes voornamelijk uit de kleur rood, groen of blauw bestond zodat ik die voor m'n camera kon houden. Maar dit is natuurlijk te idioot voor woorden...

De game draaft een beetje door wat betreft de bewegingsgevoelige besturing. En wat de camera betreft. Zoals gebruikelijk bij dit soort features in een game is het vooral behelpen. De eerste helft van de game begon goed. De tweede helft wordt onnodig gecompliceerd door alle controls / inputs, tot op het frustrerende af. Ondanks de eigenzinnige visuele stijl, kan ik voor die eerste paar levels niet meer dan een 2.5* geven.

Muramasa: The Demon Blade (2009)

Alternatieve titel: Muramasa Rebirth

4,5
Winkelwagentje (moderator)
De Wii wordt vaak, omwille van het gebrek aan triple-A third-party titels, ten onrechte bestempeld als 'kinderachtig' en 'niet voor core-gamers'. Wie echter verder kijkt dan de schappen vol shovelware zal merken dat er genoeg titels te vinden zijn die moeiteloos de strijd aan kunnen met de meest gerenommeerde next-gen franchises. Zo ook Muramasa, een action role-playing game van Odin Sphere en GrimGrimoire developer Vanillaware.

In Muramasa volg je Kisuke, een jongen die op de vlucht is voor een misdaad waarvan hij zich niets meer kan herinneren en uiteindelijk in een liefdesepos met Torahime terecht komt, en Momohime, een jonge prinses wiens lichaam is overgenomen door de ziel van Jinkuro, een zwaardvechter die bezit wil nemen van het lichaam van een machtige zwaardvechter, maar per ongeluk in Momohime's lichaam terecht is gekomen.

Met beide karakters reis je door acht hoofdstukken waarin het verhaal zich ontvouwt. Met Kisuke reis je van het westen van Japan naar het oosten, en met Momohime reis je in de omgekeerde richting: van het oosten naar westen. Hierbij reis je door alle provinciën welke met barrières van elkaar worden gescheiden. Om door deze barrières heen te kunnen breken heb je het juiste zwaard nodig. Aan het einde van ieder hoofdstuk, welke allen eindigen met een eindbaas, speel je één van deze zwaarden vrij. In het spel ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt mits je niet tegen een barrière aanloopt welke je enkel kunt doorbreken door progressie te maken in het verhaal.

De eerste speelbeurt duurt per karakter ongeveer zeven tot tien uur, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad. Het spel herspelen met een ander karakter is in dit geval geen goedkope manier om de speelduur te verlengen, want er is bijzonder weinig sprake van recyclage. Zo reis je met beide karakters wel door dezelfde provinciën heen, maar bevat het spel ook levels die specifiek op het verhaal van het karakter zijn afgestemd. Zo reis je met Momohime door de hemel en de hel, waar je het opneemt tegen de grote Oni, en reis je met Kisuke door een in vlammen gehulde tempel en een enorm slagveld waar reeds duizenden strijders het leven hebben gelaten.

Daarnaast heeft ook ieder karakter haar eigen unieke eindbazen, de ene nog mooier dan de andere! De combat is leuk een het houdt je gaande, maar de eindbaasgevechten zijn stuk voor stuk gevechten om naar uit te kijken. Vanillaware heeft ongetwijfeld ontzettend veel tijd, moeite en geld gestoken in het ontwerpen en animeren van de eindbazen, welke allen nog maar eens de visuele pracht van het spel onderstrepen.

De combat is simpel, maar vlot en voelt goed aan. Je kan met ieder karakter tegelijkertijd drie zwaarden meedragen. Hierbij wordt onderscheidt gemaakt tussen twee typen: het standaard zwaard, waarmee je heerlijk vlotte combo's kan maken, en het lange zwaard, welke weliswaar iets trager is in de combat maar ook wat sterker is.

Om nieuwe en sterkere zwaarden te verkrijgen dien je deze zelf te smeden. Het smeden van zwaarden werkt met een 'talent-tree', zoals bekend is uit de meeste RPG's. Ieder zwaard kost een bepaald aantal souls (zielen die je verzamelt van dode vijanden) en courage (welke verkregen kan worden door te eten). Ieder keer wanneer je in level stijgt nemen ook je 'strength' en 'vitality' toe in level. Beide heb je nodig om betere zwaarden te kunnen hanteren.

Nadat je de verhaallijnen van beide karakters hebt voltooid krijg je de beschikking over beide 'talent-trees'. Je kunt nu zwaarden gebruiken welke je met het andere karakter hebt vrijgespeeld. En, doordat de talent-trees samenkomen, kun je talloze nieuwe zwaarden smeden. Daarnaast bevat het spel meerdere eindes voor ieder karakter en valt er nog genoeg te ontdekken doordat je de mogelijkheid krijgt om door de, voorheen ondoordringbare, witte barrières te breken. Zo krijg je toegang tot nieuwe challenge rooms.

Dat het spel één van de mooiste spellen is op het platform staat buiten kijf. De term 'a painting in motion' is hier absoluut van toepassing. De details zijn ongekend, niet alleen voor de Wii, maar voor alle side-scrolling action games van deze generatie. De omgevingen zijn kleurrijk, de karakters zijn prachtig geanimeerd en het hele spel ademt, met zijn talrijke mythologische figuren, de sfeer uit van de Japanse Edo periode.

Er zitten dus behoorlijk wat verwijzingen in naar het oude Japan met begrippen die niet iedereen even bekend in de oren zullen klinken. De Nederlandse vertaling is echter adequaat en duidelijk. Al moet je wel je aandacht erbij houden om de verhalen van Kisuke en Momohime te kunnen volgen.

Muramasa is een grote verrassing die het beste uit de Wii naar boven haalt. Zoals al eerder gezegd: een visueel pareltje waar de meeste next-gen games een puntje aan kunnen zuigen!

4.5*

p.s. Waarom ziet het eten in Vanillaware games er zo lekker uit? Ik krijg ontzettend veel trek als ik dit spel speel! *kwijl*