menu

Hier kun je zien welke berichten Winkelwagentje als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Last Story, The (2011)

4,5
Winkelwagentje (moderator)
Van de drie 'Operation Rainfall' -games (Xenoblade Chronicles, The Last Story en Pandora's Tower), welke samen het slotakkoord op de Wii vormen, trok deze game pas vrij laat mijn aandacht. Xenoblade sprak tot de verbeelding met zijn weidse landschappen, maar de real-time combat lag mij helaas niet zo goed. The Last Story is een RPG van een heel andere strekking. Zeer verhaalgedreven, en zeker niet zo onbegrensd en avontuurlijk als Xenoblade, maar wel één die op zeer veel vlakken uitblinkt. Wie op zoek is naar een RPG met een meeslepend verhaal en dito soundtrack, en verslavende combat zit hier absoluut gebakken.

Hoewel de setting wellicht wat clichematig is binnen het RPG genre, zijn de karakters dat zeker niet. Zijn het niet hun wisselende persoonlijkheden, of het geweldige 'voice-work', dan zijn het wel de background stories en het sterke plot die een band scheppen met de personages in het spel. Benoemenswaardig is ook hoe tijdens cutscene's de muziek wordt gebruikt om emoties te versterken; waardoor je het verhaal nog intenser beleefd. Het verhaal neemt tegen het einde nog wel een onverwachtte wending. De motivatie hiervoor rechtvaardigd het voor mij niet helemaal, maar het is geen dooddoener. De voorgaande (pakweg) 18 uur zijn beresterk.

De combat presenteert zich als real-time, maar bevat een strategisch element waarbij het gevecht wordt 'gepauzeerd' en je teamleden orders kan geven of je tactiek kan herzien. Het duurt vrij lang alvorens alle mogelijkheden van de combat uit de doeken worden gedaan. Pas ergens halverwege de game hebben alle karakters de beschikking over hun verscheidenheid aan aanvallen. Ieder karakter is uitgedost met een magic spell gebaseerd op één van de elementen, gecombineerd met een healing spell of close combat vaardigheden. Dit legt nog meer de nadruk op teamwork, daar sommige vijanden een zwak hebben voor één van deze magic spells, of over een barrier beschikking die enkel met één van deze spells ongedaan gemaakt kan worden.

Zael kan alle partymembers orders geven welke ze vervolgens zullen pogen uit te voeren. Door de aandacht van vijanden af te lijden geef je je teamleden de kans hun aanval uit te voeren en verzamel je zelf energie (door klappen te incasseren of the blocken) welke je kunt loslaten in een 'Burst' -aanval om extra schade aan te richtten bij vijanden om je heen. De spells welke je teamleden creeeren vormen cirkels op de grond welke je wapens buffen. Zael kan deze cirkels 'verspreiden' waarna deze verdwijnen en alle partymembers een extra buff geven zoals een defensieve, offensieve of HP boost.

Met uitzondering van enkele eindbazen (met name tegen het einde van het spel) zullen de gevechten weinig uitdaging bieden. Het is dan ook niet onwaarschijnlijk dat je pas, wanneer je al een eind op weg bent in de game, voor het eerst een game-over screen zal zien. Het levelen van je karakters lag voor mijn gevoel ook evenredig aan de progressie van het verhaal. Wanneer je weinig tot geen tijd besteed aan het heroproepen van vijanden en het opnieuw spelen van eindbaasgevechten zal iedere speler met min of meer hetzelfde level de eindstreep halen.

Wat natuurlijk niet weg neemt dat je karakters van dezelfde sterkte zullen zijn, daar de uitrusting en wapens die je meedraagt ook van groot belang zijn. Door de schaarste van items welke je nodig hebt om je wapens naar een hoog level te tillen is het upgraden een zaak van de juiste keuzes durven maken. Een wapen tot max upgraden loont kwa stats, maar de kans is groot dat je nog wapens van betere strekking tegen zult komen. Idem dito voor uitrustingen, welke overigens volledig te tweaken zijn. Alle onderdelen van je uitrusting zijn verwijderbaar en kunnen eigenhandig van een ander kleurtje voorzien worden.

The Last Story haalt grafisch het maximale uit de Wii. Niet kwa textures, maar vooral kwa vormgeving gooit het spel hoge ogen. Voor het merendeel speelt het zich af binnen de kasteelmuren van Lazulis City, een stad waardoor je vrij rond mag dwalen, en Lazulis Castle. De variatie aan omgevingen is echter rijkelijk en fantasierijk. Jammer dat juist het grafische aspect in de prijktijk helaas één van de redenen is waarom het spel een stuk minder verkocht en gespeeld wordt dan een middelmaat 'RPG' op de PS3 of 360.

Naast de verhaalmodus bevat het spel ook nog een online multiplayer modus: zowel competitief af cooperatief. Het is geen onderdeel dat me lang geboeid zal houden (maar dat is zelden het geval met online multiplayer), hoewel de uitvoering best aardig is. In co-op neem je het samen met (maximaal) vijf andere spelers op tegen eindbazen uit de singleplayer campage, welke overigens in multiplayer een stuk lastiger te verslaan zijn. Het jammere is wel dat er maar vijf eindbazen zijn waartegen je kan vechten. Daarnaast bemerkt ik dat er in de co-op door veel spelers niet al te hard wordt samengewerkt. Daarbij blijft een online modus op de Wii toch altijd behelpen. Ook in dit geval kan je enkel met elkaar communiceren aan de hand van voorgeprogrammeerde zinnen, en is er geen mogelijk tot text chat of iets in die trant - wat een goede samenwerking natuurlijk ook niet in de hand helpt.

Iedereen die de RPG van weleer een warm hart toedraagt mag The Last Story eigenlijk niet missen. Stiekem hoop ik dat het niet echt 'The Last Story' is van Hironobu Sakaguchi. Het verhaal is meeslepend, en de combat -hoewel soms iets te makkelijk- is verfrissend. Iets wat me te lang geleden is, en waar de huidige Final Fantasy -games (hoewel XIII op zijn manier ook zeer aangenaam was) nog iets van op kunnen steken. Als we komend jaar de balans op mogen maken van de absolute toppers die de Wii te bieden had, dan mag The Last Story niet ontbreken!