menu

Hier kun je zien welke berichten Animosh als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Fancy Pants Adventures, The (2011)

3,0
Een leuke kleine platformer inderdaad. Echt indrukwekkend of bijzonder wordt het nergens, maar de vormgeving en muziek zijn best schattig en de sfeer en gameplay lekker ontspannen en vlot. Het spel is wel iets te kinderlijk voor mijn smaak, maar het spel ondergraven doet dat niet. Een ruime 3*.

(Het is hier gratis te spelen.)

Far Cry 3: Blood Dragon (2013)

Alternatieve titel: Far Cry 3: Blood Dragon - Classic Edition

3,5
Vermakelijke nonsens.

Vooral de sfeer vond ik erg aangenaam. De vormgeving is lekker kleurrijk, met veel neonlichten, en de retro-elektronische muziek vond ik ook leuk. Het is allemaal erg opgewekt en zelfbewust cheesy, en daar hou ik wel van. De humor is bovendien vaak weliswaar behoorlijk flauw, maar toch best aanstekelijk (en soms gewoon erg geslaagd) - en het draagt op zijn minst bij aan de positieve sfeer van het spel.

Over de gameplay ben ik echter minder te spreken. De wapens controleren behoorlijk zwaar, het tempo ligt niet bijzonder hoog (mede door de open wereld, waardoor je relatief veel moet reizen), en meer in het algemeen vond ik het lange tijd niet uitstijgen boven een gemiddelde FPS. De RPG-elementen vond ik bovendien jammerlijk. De leukste upgrades speelde ik pas vrij nadat ik het spel al had uitgespeeld, en dan kun je er niet zoveel meer mee. En een "New Game Plus"-optie is er niet, dus als je het spel wil herspelen moet je alles weer opnieuw gaan vrijspelen - een gemiste kans imo.

In de laatste twee missies stijgt het spel gelukkig echter boven zichzelf uit. Het spel gaat compleet over the top, met grote aantallen vijanden die op je afgestuurd worden en idiote wapens, waardoor je wel in een Serious Sam-spel beland lijkt te zijn, en daar ben ik een groot liefhebber van. Het ontbreken van een eindbaasgevecht is teleurstellend, maar verder was het een geweldige afsluiting.

Het merendeel van dit spel is kortom een vermakelijke maar weinig bijzondere FPS die echter wel een aangename sfeer en veel (zij het niet altijd geslaagde) humor heeft. De laatste twee, heerlijk bombastische, levels vond ik echter dermate sterk dat ik toch makkelijk op 3.5* uitkom.

Fenix Rage (2014)

Alternatieve titel: Fenix Furia

4,5
Een combinatie van Super Meat Boy en Flappy Bird.

Zo wordt dit spel overal omschreven, en niet zonder reden want die omschrijving is helemaal correct. Maar wel met de volgende voetnoot: dit spel is 99% Super Meat Boy en 1% Flappy Bird. Het heeft de mechanics van Flappy Bird (het "flappen": infinite jump), plus een vermogen om naar links of rechts te dashen, maar voor de rest is dit een structurele kopie van Super Meat Boy. De levels zijn kort maar pittig, de besturing is zeer aangenaam, de obstakels zijn gebaseerd op patroonherkenning, de sfeer is opgewekt, het spel is zeer geschikt voor het speedrunnen van levels en er zijn zelfs weer (een soort van) warpzones.

Origineel is het dus niet bepaald. Maar dat maakt me persoonlijk vrij weinig uit. Wat ik belangrijker vind is of dit spel het niveau van Super Meat Boy benadert. En dat doet het mijns inziens zeker. In sommige opzichten is Super Meat Boy duidelijk beter. De levels en personages zien er een stuk beter uit in dat spel, maar belangrijker is de muziek. Super Meat Boy had mijns inziens erg leuke muziek (vooral de muziek in Cotton Alley vond ik geweldig), maar de soundtrack van dit spel is matig op zijn best. En dat (in combinatie met de mindere stijl) zorgt ervoor dat de sfeer van Fenix Rage me een stuk minder pakte.

Die mindere sfeer zorgt ervoor dat Fenix Rage het niveau van Super Meat Boy niet haalt. Maar op het gebied van gameplay doet het spel mijns inziens zeer weinig voor Super Meat Boy onder. De levels zijn strak ontworpen, fast-paced en tough but fair, en net als Super Meat Boy wordt het ondanks de hoge moeilijkheidsgraad zelden frustrerend (het is overigens wel iets makkelijker dan Super Meat Boy denk ik, al scheelt het niet veel). En de sfeer, hoewel matig, vond ik ook zelden vervelend. Alles bij elkaar heb ik me kortom uitstekend met dit spel vermaakt, en een kleine 4.5* heb ik er dus wel voor over.

(Ik ben trouwens - na het halen van alle cookies, al heb ik nog niet alle warp zones gevonden - 2733 keer doodgegaan. Om jullie even een idee te geven wat voor soort spel je te wachten staat. )

Fez (2012)

3,5
Moeilijk te beoordelen.

Aan de ene kant spreekt de centrale gameplay van Fez me niet echt aan. Ik vind puzzelen op zich wel leuk, maar van "pure puzzels" hou ik niet, en daar heeft Fez er een hoop van. Waar je in een serie als Portal moet bedenken hoe je met de middelen die je hebt van punt A naar punt B kunt komen is het in Fez regelmatig niet eens duidelijk wat je moet doen (je moet uitzoeken wat de middelen zijn) en is het uitvogelen van de puzzels minder een kwestie van experimenteren en "doen" dan van denken, en dat is niet wat ik zoek in games. Lang niet alle puzzels zijn zo intellectueel, en als je zoals ik geen zin hebt in die puzzels is de oplossing op YouTube zo gevonden, maar toch: als je een flink deel van een spel overslaat omdat het je niet aanspreekt is dat geen goed teken. En naast de puzzels vond ik ook de wereld van Fez behoorlijk verwarrend: het barst van de deuren en zijweggetjes, waardoor je goed moet opletten om geen plaatsen over het hoofd te zien. Het voordeel hiervan is dat je echt op ontdekkingstocht gaat in plaats van langs een voorgegeven pad te wandelen, maar dit gaat dus wel enigszins ten koste van het overzicht.

Maar aan de andere kant heb ik me tijdens grote delen van het spel prima vermaakt. De ontspannen sfeer die voortvloeit uit de minimalistische, overzichtelijke omgevingen en de schattige muziek vond ik erg aangenaam, en je brengt als speler uiteindelijk de meeste tijd door met gameplay die me wel aanspreekt: met platformen (springen en klimmen), met het verkennen van de wereld en met het oplossen van puzzels waarbij je de omgeving (en je perspectief) moet manipuleren om van punt A naar punt B te komen. De gameplay en vormgeving zijn zelden exceptioneel (muv de levels die Brains al noemde), maar verzorgd en vermakelijk zijn ze zonder meer, en het dimensie-omschakelen is een leuk concept.

Enerzijds passen een hoop elementen van Fez (de intellectuele, formele puzzels, de gecompliceerde open wereld) dus niet helemaal in mijn straatje, maar anderzijds heb ik door valsspelen niet al te veel tijd en moeite aan de puzzels besteed, raak je redelijk snel gewend aan de complexe wereld en spreken de sfeer, de platformer-gameplay en het "dimensie-wisselen" van Fez me wel aan. En uit die zaken bestaat het merendeel van Fez (de moeilijkere puzzels zijn vaak optioneel), dus ik geef het toch maar een kleine 3.5*.

Fly'n (2012)

4,0
Dit zouden meer mensen moeten spelen.

Het centrale gameplay-concept van Fly'n is zeer eenvoudig: je controleert één van vier personages die ieder bepaalde speciale krachten hebben. Iedere wereld (behalve de vijfde) heeft een nieuw personage, en je kunt tussen de personages wisselen bij "checkpoints". Één personage kan zingen (en daardoor bepaalde elementen in de omgeving tot leven wekken), een ander personage kan aan de muur kleven, een ander personage is onkwetsbaar voor het afval als hij (of zij, of wat dan ook) zich in een bal oprolt en het laatste personage kan zich als een pijl omhoogschieten. Dit leidt tot enkele zeer leuke platformer-puzzels en zeer vermakelijke baasgevechten, die naar het einde toe ook lekker uitdagend worden. Wat gameplay betreft zit het bij Fly'n dus wel goed: het is een solide platformer met enkele memorabele pieken.

De vormgeving van Fly'n spreekt me echter minder aan. De enorm kleurrijke en opgewekte visuele stijl van het spel vond ik op zich wel leuk, maar de muziek werkte aanvankelijk enigszins op mijn zenuwen. Het is niet enorm slecht, maar het pakte me niet en klonk wat, ehm, duf. Maar zoals vaak raakte ik na een tijdje aan de muziek gewend, en in de laatste wereld vond ik de muziek soms zelfs best sterk. De vormgeving heeft mijn ervaring dus zeker niet verpest, maar het weerhoudt me wel van een echt hoog cijfer.

Het beste vergelijkingsmateriaal van Fly'n is waarschijnlijk Rayman Origins & Legends. Fly'n is ook een 2D-platformer met een kleurrijke en opgewekte vormgeving en zeer vrolijke muziek; het is af en toe ook behoorlijk uitdagend (niet Super Meat Boy-moeilijk, maar concentratie is zeker nodig); ook hier is de besturing aangenaam; en ook hier sluiten de baasgevechten goed aan bij de gameplay in de rest van het spel (in plaats van daarmee te breken), wat ze des te leuker en bevredigender maakt. Rayman Origins & Legends hebben meer afwerking (al moet ik zeggen dat ik hier helemaal geen last heb gehad van bugs en framerate-issues), zijn wat uitgebreider en hebben een sfeer die me meer aanspreekt, maar veel doet Fly'n niet voor die spellen onder. Voor de liefhebbers van die spellen is dit dus zeker een aanrader. 4*

Fuga: Melodies of Steel (2021)

3,5
Fijne old school RPG.

In Fuga: Melodies of Steel volg je een groep kinderen die, wanneer hun dorp wordt aangevallen door de Nazi's - nee, wacht: Buitsers ("Bermans", overigens in de vorm van honden) - door een mysterieuze stem naar een grot geleid worden waar een tank verborgen is. Als ze even later de Bermans uit hun dorp verjagen blijken alle inwoners (waaronder hun ouders) echter al naar een andere plaats te zijn overgebracht, waardoor de kinderen op reis gaan met als doel hun ouders te redden. Maar dat is uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan, en al snel worden ze in de oorlog - en de complotten daarachter - betrokken. Het is een vrij standaard verhaal dat nergens verrast, maar de personages zijn sympathiek (mede vanwege de voice acting die hen, met korte uitspraken in het Japans, een eigen persoonlijkheid geeft), de pacing is adequaat (het spel is in zo'n 20 uur uit te spelen) en echt vervelen doet het nergens.

Daarnaast vond ik de gameplay van het spel over het algemeen erg vermakelijk. In het spel wissel je in feite tussen twee toestanden: combat, waarin je met je tank vecht, en "intermissions", waarin je je team managet. Om met de combat te beginnen: Fuga is een echte old school RPG met typische turn-based combat. Je tank heeft drie soorten wapens: cannons, met de meeste damage maar de laagste accuracy en speed (je hebt bijvoorbeeld een relatief kleine kans om vliegende vijanden te raken); machine guns, waarvoor het tegenovergestelde geldt; en grenade launchers die daartussenin zitten. En vijanden hebben verschillende "zwakke plekken" die corresponderen met de verschillende wapens, en als je die allemaal raakt kunnen ze tijdelijk niet handelen. Daarnaast hebben sommige vijanden "armor", en als je veel schade wil doen moet je die eerst uitschakelen. Alles bij elkaar zorgt dit voor leuke "steen-papier-schaar"-gevechten waarbij alle personages relevant blijven: sommige zijn goede healers of buffers; andere doen de meeste schade; weer andere zijn sterk tegen armor; etc etc. Heel vernieuwend is het niet, en tegen het einde wordt de gameplay (zoals vaak bij RPG's) een beetje repetitief, maar over het algemeen heb ik me prima vermaakt. Oh, en de soundtrack is ook prima: het zet de sfeer goed, en sommige nummers lagen erg goed in het gehoor.

Maar zoals ik al zei zijn er naast de typische turn-based combat ook "intermissions", waarin je je team moet managen. Je krijgt iedere intermission 20 punten die je aan verschillende dingen kunt besteden: teamgenoten kunnen met elkaar praten, om hun band te versterken en om paren "link effects" en betere "link attacks" te geven (je moet voor ieder teamlid tijdens gevechten namelijk ook een partner kiezen); je kan groente planten en dieren houden, en daarmee kun je vervolgens eten koken dat je tijdens de opvolgende gevechten buffs geeft; je kunt ruïnes verkennen en vissen voor materiaal; je kunt je personages rust geven, zodat ze kunnen herstellen (en ervaring kunnen krijgen); en je kunt je tank upgraden als je daarvoor genoeg materiaal hebt. Het beheren van je team is dus ook een heel project op zich, en hoewel de taken op zich niet heel boeiend zijn is het leuk om zo je team op te bouwen en hun onderlinge banden te versterken.

Fuga is kortom een zeer solide old school RPG die ik liefhebbers van het genre zeker aan kan raden. Maar uiteindelijk houden drie punten me net van een hoger cijfer af. Ten eerste zijn de innovaties die het spel brengt weinig succesvol. Zo is er een "soul cannon", waarmee je een boss in één keer kan doden door één van de kinderen op te offeren; maar daar is geen enkele reden toe, dus dat mechanisme is volstrekt nutteloos. En je kunt tijdens de combat uit verschillende paden kiezen (gevaarlijke paden, normale paden en veilige padden); maar ook daarbij heb je geen enkele reden om niet voor de gevaarlijke paden te kiezen (die geven meer ervaring en beter materiaal, dus op de lange termijn snijd je jezelf alleen maar in de vingers als je die mijdt), dus ook dat vond ik redelijk nutteloos, mede vanwege het tweede gebrek. Het spel is namelijk wat mij betreft wat aan de makkelijke kant: ik ben in het hele spel geen enkele keer doodgegaan, en mijn leven was bovendien vrijwel nooit in gevaar. Als er al uitdaging is komt die vooral van "debuffs" (personages kunnen angst voelen, waardoor hun accuracy voor 3 beurten afneemt; ze kunnen depressief worden, waardoor ze hun skills niet kunnen gebruiken; en ze kunnen gewond raken door sterke aanvallen, of als de health van je tank laag is), maar met de grote cast kun je daar meestal makkelijk omheen werken - je moet er alleen tijdens de intermissions punten aan besteden om ze te genezen. En ten slotte is de finale van het spel zeer teleurstellend: tijdens het laatste hoofdstuk verdwijnt de keuze tussen paden grotendeels, met als resultaat dat de gevechten vaak supermakkelijk zijn, waardoor een gevoel van urgentie grotendeels afwezig is. En de eindbaas is niet alleen erg makkelijk maar is bovendien een herhaling van een eerder gevecht, waardoor het spel voor mij met een domper eindigde: daar had echt meer in gezeten.

Fuga: Melodies of Steel is kortom een fijne old school RPG, met een degelijk verhaal, een sympathieke cast, een fijne soundtrack en vermakelijke gameplay die wisselt tussen zeer degelijke (hoewel weinig innovatieve) turn based combat en het managen van je team. De nutteloze innovaties, lage moeilijkheidsgraad en teleurstellende finale houden me uiteindelijk echter net van een hoger cijfer af. 3.5*