menu

Hier kun je zien welke berichten kaholiic als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Bayonetta (2009)

3,0
Oké, Bayonetta is een goed spel, maar er zitten jammer genoeg zulke storende dingen in..Je krijgt als je dood gaat een schedel, die schedel haalt punten van je totale score af waardoor je een mindere goede award krijgt..Het is dat Bayonetta een erg moeilijke game is en dat je zeker in elk level 3 keer dood gaat omdat je na een zeer moeilijk gevecht gewoon geen levens erbij krijgt...Dat is erg irritant en frustrerend..Het lijkt een beetje op Ninja Gaiden, maar waar in NG de bosses erg moeilijk waren zijn bij Bayonetta de ''gewone'' monsters erg moeilijk en de bosses vrij simpel en daardoor krijg je geen goed gevoel na zo'n gevecht omdat je 2 minuten daarna tegen precies hetzelfde monster moet vechten.Ook vind ik de muziek op de meeste momenten lachwekkend slecht...En dat romantische gelul begint me vrij snel de strot uit te hangen..De cut-scenes zijn vaak te lang en na 4 keer een cut-scene te hebben gezien weet ik wel hoe ze een monster vermoord..Jammer, jammer..Gelukkig is de gameplay erg goed en vermakelijk, maar sommige aspecten zijn moeilijk uit te voeren zoals een ''attack'' met je harige vuisten en voeten..Bij sommige aanvallen moet je een half seconde wachten voordat je de andere knop moet indrukken om deze te kunnen uitvoeren..In een gevecht met wezens die jou in 3 klappen kunnen doden ,en je niet kann ontwijken omdat anders de aanval het niet meer doet, heb je daar gewoon niet de tijd voor..De hoofdpersonage is hot en de makers laten dat ook vaak zien..Close-ups, sexy bewegingen en bij een ''final attack'' een half naakt lichaam..

Sorry voor deze slordige (preview),,Maar dit spel stelt me telleur..

3,25*, dan toch maar 3,5 ster.

BioShock 2 (2010)

4,5
Bioshock 2

Het begint al mooi met 1 van de mooiste intro's die ik ooit gezien heb. Jou little sister leidt je door een Rapture die nog onbeschadigd en in zijn pracht en praal leeft. Mensen zonder zorgen en in een prachtige kamer zitten te genieten van het leven. Maar er is ook een zwarte en slechte kant in de onderwereld van Rapture. Rapture word blootgesteld aan vanalisme, vernieling en geweldadige Junkies. Junkies die verslaafd zijn aan een nieuw product. Een product genaamd ADAM. ADAM is een goedje die je Special powers geeft oftewel plasmids. Probleem is alleen dat ADAM alleen verkrijgbaar is via dode lichamen. Met een beetje verstand weet je hoe dit verhaal afloopt. Er gebeuren dingen die ik niet ga noemen omdat ik geen zin heb om spoiler tags te zetten. Je wordt wakker na 10 jaar en het verhaal begint vanaf daar.

Bioshock 1 wist mij van het begin te boeien en de vraag was of dit deel dat ook kon doen.

In Bioshock 2 zijn er een paar drastische veranderingen plaats gevonden en de grootste verandering is natuurlijk de speler. Want je speelt nu met een Big Daddy. Als Big Daddy ben je natuurlijk veel sterker, groter en bruter dan te voren! Je kan nu namelijk met 1 hand guns gebruiken en met de andere hand plasmids. Goeie keuze van de makers want 1 van mijn grootste kritiekpunt van deel 1 was dat je niet goed kon wisselen tussen plasmids en guns. Dit ging niet snel genoeg en met dodelijke vijanden kan je je dat niet permiteren. De gameplay is nu gewoon te gek en is 1 van de beste die ik ooit gezien heb. Het gaat allemaal zo vloeiend en mijn handen begonnen al te kriebelen na de eerste keer een splicer met een prachtige combinatie (vanzelfsprekend ) van kogels en bliksemschichten. Er zijn nu ook veel stoerdere wapens met allemaal 3 verschillende munitie's. Je begint met een boor waarmee je vijanden op grove manieren vermoord. Al snel vind je ene Rivet Gun. De Rivet Gun is eigenlijk vrij normaal, maar er is wel een erg vette munitie waarmee je kogels op de vloer schiet en een soort van maar van kogels om je heen schiet als verdediging. Verder is er ook een Spear Gun waarmee je vijanden tegen een muur aan spijkert! Het handige van dat wapen is dat je de munitie kan oppakken en uit je vastgespieste vijanden rukt.

Plasmids zijn precies hetzelfde gebleven, maar ik was er nu veel meer mee bezig. Wat ik jammer vind van de plasmids is dat als je een plasmid upgrade wordt de attack niet beter, heftiger of sneller. Het blijft precies hetzelfde, alleen het gene wat verandert is dat je je attack moet in houden om een vuurzee te veroorzaken . Eigenlijk niet veel beter dan je lvl 1 attack omdat er veel meer EVE af gaat waardoor je alleen maar geld verliest en om de 4 seconden moet ''reloaden''. Jammer..Gelukkig is dit niet zo'n storende factor omdat je je dit pas realiseert in het laatste stuk van de game.

Sfeer was in het vorige deel zeer sterk en dit deel is er nog steeds sfeer, maar deze is niet zo beklemmend als het eerste deel. Is dit erg, nee, niet voor mij. Ik vind de sfeer lang niet zo veel minder dan het eerste deel en het is nog steeds best beklemmend. En de sfeer vind ik nu ook wat ruiger, er gebeurt meer waardoor de spanning te snijden is. Er vliegen om de 2 minuten 10 vijanden naar je strot, kogels vliegen langs je oren en bommen knallen achter je rug. En het enige wat overblijft zijn lijken die verminkt zijn door niet alleen hun verslaving, maar ook die je verwoestende kracht waarmee je vijanden door midden boort en kapot slaat.. Heerlijk ziek!

Verhaal, Goed..Minder dan deel 1, maar zeker niet slecht. Ik ga niks zeggen..Dat moet je zelf maar ervaren! Het verhaal is natuurlijk erg goed en beter dan de meeste die ik heb gezien. Je voelt de emoties en snapt de beslissingen van de personages..Daarmee word je al snel in gezogen, en blijft het boeiend tot het begin.

Geweldig spel, heerlijke gameplay en lekkere sfeer...

4.5*

Amen

Brothers in Arms: Earned in Blood (2005)

3,0
{Review}

Aardig.

De game had voor mij meteen 2 dingen tegen zich. 1 het is een oorlogsgame. 2 het kwam in hetzelfde jaar uit als de game die ik een week voor deze had gespeeld.

En daarmee is meteen eigenlijk ook alles gezegd. Want het lijkt voor mij gewoon te veel op Road to Hill 30. Had van mij meer uitgebreider gemogen. De omgevingen zijn super repetitief. En de actie is vrij wel hetzelfde.

Graphics niet slecht. Net zoals Road to Hill 30. Het teamvechten was weer erg vervelend en moeilijk. Strategisch ook vrij moeilijk allemaal. Gewoon schieten, klaar! Realisme sterk aanwezig.

Missies daarentegen wel vermakelijk.

Aardig.

Brothers in Arms: Road to Hill 30 (2005)

3,5
{Review}

Bijna uitgespeeld.

Mijn vader is eigenaar van een 2de hands winkel. Hij sorteert vaak en kwam een paar games tegen. Deze game was één van hen. Na ''uren'' zwoegen over welke game ik als eerste zou spelen, heb ik deze maar gekozen. Omdat deze bloed had op een plaatje die rechtsonder op de achterkant van de hoes stond. Na deze moeilijke keuze ben ik begonnen met een oorlog spel. Ik ben geen groot fan van oorlogs spellen, maar alles moet voor de eerste keer gebeuren.

Het doel van het spel is zo tactisch mogelijk bezig zijn. Je moet plannen hebben, anders ga je dood. Eigenlijk is dit niet waar. Ben alleen de eerste 2 level tactisch bezig geweest. Hierna ben ik gewoon op de Rambo toer gegaan en heb ik zoveel mogelijk Duitsers probeert te vermoorden. Met een speciale tik op de knop kan je zien waar de duitsers zijn en kan je deze misleiden. Maar ik heb deze knop om (eerlijk te zijn) nooit gebruikt. Dit is omdat je je eigen route gewoon kan uitstippelen zonder deze plattegrond te gebruiken.

Het spel laadt vrij snel, geen lange storende pauzes die je flink kunnen irriteren. Nee, dit spel heeft geen problemen met laadtijden. Ze zijn niet langer dan een half minuutje en met een leuk deuntje op de achtergrond verzacht dit alleen maar.

De besturing is eigenlijk één van de mindere dingen. Niet de besturing van je eigen poppetje, maar het besturen van je team is uitermate irritant. Vooral wanneer je 2 teams onder je hoede hebt. 2 Teams die eigenlijk helemaal niet zo verschillende zijn en daardoor wordt het allemaal alleen maar vervelender. Waarom moet je 2 teams die moeilijk bestuurbaar zijn hebben als ze toch het zelfde zijn. Het switchen van teams en opdrachten geven is erg moeilijk. En het probleem is dat je team vrij snel dood gaat en als ze dood zijn ga jij waarschijnlijk ook dood. Je kan ze laten volgen, ze ergens heen sturen en ze ergens laten schieten. Het schieten gaat nog wel, maar het dekking zoeken is zeer irritant. Je stuurt ze verkeerd en BANG, ze zijn dood. Alweer..’

Als ze te vaak dood gaan dan komt er een heel spontaan en sympathiek bericht op je scherm:
War isn't fair, a game should be.
En dan kan je je team weer tot leven brengen of healen. Dat maakt veel goed. En geeft je je een glimlach op je gezicht.

Nu zijn de omgevingen vrij eentonig, kleine dorpjes, en deze zijn dan ook nog slecht uitgewerkt. Huisjes en hekjes meer is het vaak niet. Gelukkig komt er later in het spel een level waar je nog een team mee krijgt en dan met ze 15en 50 duitsers neerknallen. Dat geeft je een enorm patriottisch en geweldig gevoel. Je hebt nu echt een team en dat voelt ook eindelijk zo.

Wat mij ook wat minder ligt is dat er voordat je chapter begint krijg je tijdens het laden een stem te horen van je eigen personage en deze gesprekken zijn vaak iets te melodramatisch. Niet zielig, maar zeurderig. Ze proberen je laten mee te leven met het personage, maar met bijna elk bericht is het raak. En dat irriteert alleen maar. Wil je hem liever dood dan levend hebben..

Graphics zijn goed. Vooral toen ik erachter kwam dat ik het niet op het hoogst had. Daarna was het alleen maar mooier. Lekker scherp allemaal.

Conclusie:
Goede game, maar met wel wat te veel gebreken. Vooral de besturing van je team gaat zeer stroef en vervelend. Veel dood gaan zit er zeker in, dus daar moet je wel tegenkunnen.

Brütal Legend (2009)

4,0
Vette game met erg coole karakters en grappige dialogen. Er zitten wat rock legends tussen die er echt vet uitzien. Het upgraden is echt leuk en het vechten is wat saai maar blijft toch aardig.