De opvolger van het redelijk geweldige Assassin’s Creed biedt op elk vlak verbetering. Toch zijn er nog steeds een paar kleinigheden die voor vervolmaking vatbaar zijn.

Ik vond het bijvoorbeeld erg verrassend dat het spel in feite al na 10 uur afgelopen was en dat je vanaf dat punt enkel aangewezen was op het verzamelen van de overige zegels, beelden of veren. Als dat je interesseert natuurlijk. Ondanks het feit dat het verhaal een heleboel te bieden heeft – meer dan het vorige deel – had ik toch een meer meeslepende en vooral langere reis verwacht. Veel hangt af van de manier waarop je speelt. Ikzelf stond slechts heel sporadisch stil bij het verzamelen van codexpagina’s of andere zaken die wachtten op de bespeurende hand van Ezio Auditore. Daarnaast zijn de omgevingen, ondanks hun overtuigende schoonheid, niet iets waar je lang naar kunt kijken. Nee, ik had me voorgenomen om de vaart erin te houden om zo de belevenissen van onze middeleeuwse vriend zo goed mogelijk te begrijpen. Jammer genoeg verloor ik bij momenten al gauw mijn interesse en slopen er zodoende tegen mijn oorspronkelijke wil gaten in het verhaal. Echt boeiend en intrigerend van begin tot eind kan het voorlopig niet genoemd worden.

Nog één negatief puntje en dan heb ik ze wel gehad. Ik vond de moeilijkheidsgraad namelijk erg onstabiel. Doorheen die 10 uur speeltijd telde ik één moment waarop ik zat te sakkeren door mijn eigen onkunde. De race tegen een of andere kermisklant voor het felbegeerde gouden masker was dermate frustrerend, dat mijn gevloek tot ver achter de horizon te horen was. Evenals het parcours dat je moest afleggen trouwens. Achteraf toonde iemand me hoe simpel het eigenlijk wel kon zijn. Enfin, over het algemeen is alles echter poepsimpel en zal je zonder problemen de eindbazen aankunnen. Ik had het gevoel alsof de eerste Assassin’s Creed hier zijn opvolger in overtroefde. Er leek destijds meer inspanning in het uitspelen van het spel te kruipen.

Tegenover die algemene simpliciteit staat dan weer een uitermate penibel moment, waarop je de muren wel te lijf zou willen gaan met je hoofd vooruit. De stem verspreid enkel goddeloze boodschappen en de toestand lijkt na de twintigste poging hopeloos. Toch pak je de controller een eenentwintigste maal beet en probeer je, dit maal met een doffe blik, opnieuw. Tevergeefs. Ik heb het hier over mijn laatste zegel dat aan de collectie moest worden toegevoegd. Een grafkamer waar de alreeds befaamde zijwaartse muursprong voor nodig was. Ik kan maar niet bevatten hoe onmogelijk dit parcours was qua opstelling, techniek en snelheid. Ik heb mijn aantal pogingen niet bijgehouden, maar ik schat dat er zo’n vijftig of zestig keer luidop werd gehuild en gefoeterd.

Voor de rest niets dan goeds. Zonneschijn en regenbogen. Naast het leuke klimwerk kan je nu ook per gondel reizen, of al zwemmend. Persoonlijk vond ik het veelal ergerlijk om in het water te belanden en deed ik dit slechts wanneer elke andere optie uitgesloten was. Desalniettemin een prettige toevoeging, al was het maar omdat je thans niet meer doodgaat als je je teen in het water dipt.

Het beste aan het spel is de grote variëteit aan wapens en speciale bewegingen, alsook het aantal manieren om je vijand om het hoekje te helpen. Dit zou zowat de enige reden kunnen zijn waarom je het spel nog eens de PS3 in flikkert. Het herinrichten van Monteriggioni was ook aangenaam, al kon dit meer uitgebreid zijn.

Afijn, ik heb er uiteindelijk wel een aardig aantal uren in gestoken en heb me minder verveeld dan in deel één. Veel minder. De zin om de overblijvende 90 veren en 12 symbolen op te speuren is ver te zoeken, maar misschien waag ik me er ooit nog wel aan.

4,00

De eerste 'Assassin's Creed' die ik volledig heb uitgespeeld sinds 2009. Het is allemaal wat bergaf gegaan na de avonturen van Ezio. Dit vierde deel brengt hier gelukkig op sommige vlakken verandering in en probeert tenminste de serie nieuw leven in te blazen.

Het beste aspect is zonder twijfel de personages die worden geïntroduceerd. Ze hebben allemaal een kleurrijk karakter en geven de gebeurtenissen meer significatie. Ik was zelf een grote fan van James Kidd, die werd ondersteund door geweldige 'voice acting'. Ook het verloop van het verhaal was veel soepeler dan in het laatste deel. Het bleef tenminste toch enigszins boeien. De memorabele en zeer aanlokkelijke omgevingen speelden hier beslist een grote rol in.

Verder was de introductie van gevechten op zee aanvankelijk een aangename toevoeging. Het duurde echter niet lang vooraleer deze, net zoals het repetitieve zwaardvechten en de eindeloze reeks 'Tail Missions' begonnen tegen te vallen. De AC-formule blijft jammer genoeg ongewijzigd en veel te veel gebeurd volgens het boekje.

Desalniettemin blijf ik aangenaam verrast. Al was het maar omwille van het schalkse gespreksonderwerp.

3.50

Heb er nu sinds release al een dertigtal uur aan besteed en ik moet zeggen, het spelletje is aanvankelijk zeer verslavend. Zeker in het begin kan het in leven houden van je populatie verrassend moeilijk blijken.

Na verloop van tijd ken je natuurlijk alle trucjes om het gebrek aan 'tools' en firewood en de onvermijdelijke hongersnood tegen te gaan. Het is op dat moment ook dat je beseft dat 'Banished' wel vrij lastig is om onder de knie te krijgen, maar dat het spel op zich weinig stimulans geeft om te blijven spelen na jaar 50-70, wanneer je beschaving in feite geheel zelfstandig kan blijven voortbestaan. De 'Endgame' bestaat dan voornamelijk uit het eindeloze maken van dezelfde trades, barns bouwen en naar het scherm staren terwijl de laatste achievements binnenrollen...

Ik hoop dat er binnenkort reeds een paar mods verschijnen die dit probleem aanpakken. Ik zou bijvoorbeeld graag wat meer interactie willen met de mensen. Implementeer misschien een zeer basic combat systeem of geef ze allerlei randactiviteiten ter ontspanning. De vraag is dan wel hoe realistisch dit is, wetende dat elke persoon in je stadje nodig is om de boel draaiende te houden. Maar als in Skyrim draken vervangen kunnen worden door treinen, dan moet er hier toch ook wel wat mogelijk zijn?

Dit gezegd zijnde, 'Banished' is nog steeds een aanrader en als je van andere titels zoals 'Tropico' houdt, dan ga je er gegarandeerd een heel aantal uren aan besteden.

Dit is met gemak één van de beste spelletjes die ik al heb gespeeld. De donkere setting deed me nochtans even terugdeinzen, want de films slaan op dit vlak vaak de plank mis. Het komt allemaal te overdreven over en maakt in feite nauwelijks indruk. Hier ligt dat gelukkig anders, en heb je gedurende de hele rit het gevoel in een beklemmende, obscure omgeving rond te dolen. Daadwerkelijk als Batman spelen resulteert immers in een intensere gewaarwording dan simpelweg naar een scherm te zitten staren. Je staat zelf in voor de gevolgen en de impressie van min of meer vrij te zijn in je doen en laten, is absoluut een versterkende factor.

Het verhaal is kenmerkend. De paar strips die ik in een ver verleden heb gelezen, kwamen nu weer bovendrijven. Persoonlijk trok ik me van de hele affaire tussen Dr. Young en The Joker evenwel weinig aan. De kleine zijsprongen, waarin bijvoorbeeld de opsluiting van Killer Croc werd opgelicht, konden daarentegen wel boeien. Heerlijk hoe de suspense hier werd gecreëerd. Ook de geestelijke manipulaties van The Scarecrow waren hoogtepunten, die je even naar een hoger niveau tilden. Edoch, het is niettemin jammer dat dit niet gold voor de aloude Joker. Ik had niet het idee dat je echt op weg was naar deze kleurrijke schurk, integendeel. De eindbaas die immer grijnzend op je zit te wachten, verbleef tot vlak voor zijn optreden in een achterhoek van de grijze massa.

Daarnaast zijn de vele grafische en geschreven details uiteraard overweldigend, zonder dat ze al te veel achtergrondkennis vereisen. Fans van Batman gaan alvast volop smullen van de talrijke referenties, zonder buitenstaanders af te schrikken.

Het vechtsysteem is verslavend. Wederom blijkt dat de grootste kracht in eenvoud zit. Geen honderden verschillende combo's en speciale bewegingen, maar gewoon slaan en counteren. De derde vuistslag in slow motion wordt nooit vervelend en het opbouwen van elkaar opvolgende meppen blijft een leuk doel. Let op, er zijn twee speciale aanvallen die leuk zijn om uit te voeren, maar de essentie zit in het overleven van een hele horde vijanden zonder een slag te incasseren. En dit op relatief ongecompliceerde wijze. Er zijn wel degelijk andere zaken die verveling geen kans geven. Er zit zoveel variatie in dit spel, zoveel manieren om tegenstanders om het hoekje te helpen. Persoonlijk ging ik na verloop van tijd meer en meer houden van een aanpak waarbij niemand je opmerkt. Als een soort zwaar uitgevallen ninja moord je er ongezien op los.

Ik had aanvankelijk het gevoel dat Batman zelf een te groot deel van het scherm innam. De camera blaast echt adem in zijn nek en het duurt even om te wennen. Verder ziet alles er prachtig uit. De schaduweffecten, Gotham City op de achtergrond, de omgevingen die veranderen naarmate het verhaal vordert, het kostuum van Batman dat scheurtjes oploopt en zijn stoppelbaard die groeit maakten een diepe indruk. Ik heb zelden zo genoten van wat het beeld voorschotelde. Je voelt je ook echt als een vis in het water tijdens de vele stealth-momenten, hevig geholpen door de lugubere architectuur. Voor het eerst vind ik die onverlichte entourage meer dan geslaagd in deze context.

Er zijn twintig upgrades die je moeten bijstaan. Deze betreffen nieuwe gadgets en vechtstijlen, en een sterker pantser. Sommigen zijn nodig om aan bepaalde plaatsen te komen, die anders onbereikbaar zijn. Je kan upgraden van zodra je XP meter vol is.

Het verdienen van XP is tevens niet iets waar je je zorgen om hoeft te maken. Ook hier zijn er uitgestrekte mogelijkheden om je volgende upgrade te verkrijgen. Vijanden verslaan, vraagtekens vinden (Riddler Trophies), raadsels oplossen, valse klappertanden vernietigen (Joker Teeth), enzovoort. Op het einde zal je normaliter alle upgrades moeten hebben. Alleen mensen die rushen zullen andere conclusies trekken.

Enfin, in mijn geval is het spel meestal gedaan nadat de eindbaas is overwonnen. De overige honderd vraagtekens zullen derhalve de verbrijzelde hand van de donkere ridder wellicht niet mogen begroeten. Enkel 'Challenge Mode' maakt me nieuwsgierig, maar dat zal even moeten wachten. Negatieve punten schieten me verder niet te binnen, al leek het spel betrekkelijk snel afgelopen te zijn. Na drie dagen en maximum tien uur speeltijd was Arkham Island al van zijn ongewenste tiran verlost. Afgezien van het feit dat die tien uur haast onmogelijk beter besteed kunnen worden, was een extra uurtje of twee wel leuk geweest. Maar misschien ligt dit geheel aan mij en duurt het voor anderen juist lang genoeg.

Een klein meesterwerk.

4,50

Batman: Arkham city was een vreemde ervaring. Ik ben niet geheel overdonderd door de tonnen aan inhoud die naar onze kop werd geslingerd. De ietwat eendimensionale aard van de voorganger wordt overboord gesmeten en zowat elke boef die Batman ooit een strobreed in de weg heeft gelegd, floept thans als een duiveltje uit een doosje tevoorschijn. De deugniet met het grootste aandeel is ongetwijfeld de Riddler, die de hele stad groen heeft geschilderd en zodanig veel vallen, puzzels en kooien ineen heeft geknutseld, dat je er al spelend gewoon niet naast kan kijken. 400 raadseltjes lijkt mij een beetje te veel van het goede, zeker omdat ik er, na het spel te hebben uitgespeeld, ‘amper’ 115 heb kunnen oplossen.

Het probleem met dit spel is dat het verhaal te makkelijk op de achtergrond komt te liggen en dat het beklemmende gevoel van Arkham Asylum zo goed als verdwenen is. Je wordt continu afgeleid door bagatellen en dwaze zijsprongen. De politieke gevangen redden van hongerige snoodaards is hier een voorbeeld van, maar ook de telefoontjes van Zsasz waren niet bepaald uitdagend. De Titan containers vernietigen en de slordige Deadshot opsporen brachten wel wat nieuwsgierigheid teweeg, maar draaiden uiteindelijk uit op een grote teleurstelling of alleszins een voorspelbare ontknoping.

De gevechten met al deze schurken zijn tevens niet de moeite waard. Bane wordt simpelweg opgesloten via een cutscene, Deadshot kan zelfs door een kleuter verslagen worden, Joker blaast op eigen houtje zijn laatste adem uit, Freeze is eveneens simpel na een paar minuten nadenken, Penguin zelf is een totale grap en Strange wordt door andermans toedoen van het leven beroofd. De enigen die me op het puntje van mijn stoel deden schuiven waren Solomon Grundy, Ra’s (in kleine mate) en Clayface. Het gevecht met Grundy was trouwens enorm vaag. Ik begreep niet waar je de bommen moest planten, in welke volgorde en vooral hoe. Willekeurige knopjes werden ingedrukt totdat ik blijkbaar op de een of andere manier iets had verwezenlijkt.

Tijd voor positieve commentaar denk ik, edoch opvallend dat het eerste dat me te binnen schiet ergernissen en punten van kritiek zijn. Dit opzij geschoven is Arkham City prachtig vormgegeven en zal deze nieuwe duistere omgeving een plezier zijn om in rond te vliegen. Grafisch gezien weliswaar van hetzelfde niveau als 2 jaar geleden, maar daarom niet meteen slecht, want veel beter wordt het niet. Ook het langzame verval van onze donkere ridder is voortreffelijk aangetoond. Zijn kostuum loopt ditmaal wederom scheurtjes op naarmate het verhaal vordert en zijn smikkel smeekt op het einde naar een handvol scheercrème. Zijn crisis vlak voor Ra’s parcours is formidabel en meeslepend.

Verder is er een karrenvracht aan babes in voorraad. Talia, Catwoman, Poison Ivy en Quinn doen allen likkebaarden en geven het geheel een duwtje in de rug.

Vijanden ongezien uitschakelen blijft een uitdaging en een dozijn schurken te lijf gaan zonder een slag te incasseren doet dit evenzeer. De derde slag in slow motion is een schitterend gegeven en de vleermuizenzwerm tevoorschijn tevoren een bevredigende extra. Trouwens de enige ‘combo move’ die ik gebruikte. Moet eerlijk bekennen dat ik slechts een gering aantal keer een foutloos gevecht heb afgeleverd, en dat ik meestal als een dronken aap middenin een groep neerplofte, vervolgens wat vuistslagen in de leegte wierp, om ten laatste een welverdiende plets op mijn mombakkes te krijgen.

Vechten met Catwoman is prettiger dan met Batman, mits je de gadgets even wegdenkt. Ze heeft een koddige stijl en ziet duidelijk niet het verschil tussen flirten en iemand tot moes slaan. Spijtig dat je slechts vier relatief kleine hoofdstukjes met de poezelige poes krijgt aangeboden, want een tweede volledige ‘playthrough’ met dit personage zag ik alvast volledig zitten. Groot punt van kritiek is wel dat ze qua mobiliteit nog niet aan de enkels van Batman komt. Dit valt vooral op tijdens de laatste confrontatie met Two-Face, alwaar ze grote moeite heeft met het beklimmen van de waterspuwers en het vinden van platformen met haar zweep in het algemeen.

Als je de moedige, maar correcte beslissing hebt gemaakt om eerst het primaire verhaalverloop uit de doeken te doen, dan zal de hele historie wellicht meer indruk hebben gemaakt en kwamen bepaalde elementen zeer verrassend uit de hoek, zeker richting einde. Het laatste shot vond ik persoonlijk echter niet geschikt om de credits in te luiden. Je verwacht een prachtig eindshot van een kapot getreden vleermuisman, maar krijgt onverhoeds een zwart scherm in je snuit gewreven. The End. Deal with it.

Wat overblijft zijn de drie C's: ‘Challenges’, ‘Campaigns’ en ‘Custom maps’, die al dan niet beschikbaar zijn, afhankelijk van het aantal gevonden trofeeën of opgeloste raadseltjes. Net als bij deel één niet iets dat me lang kon boeien. De Concept Art en de 3D modellen zijn leuk om te hebben, maar worden buiten Catwoman geen tweede maal bekeken. De mogelijkheid om het spel een tweede keer uit te spelen met alle gadgets, maar moeilijkere vijanden (de zogenaamde ‘New Game Plus’) is iets om in het achterhoofd te houden als je het spel binnen een tweetal jaar van onder het stof haalt.

Enfin, een teleurstelling, zoveel is zeker. Arkham City is voor 52% voltooid, maar onvoldaan voel ik me niet, wetende dat de rest uit 385 onopgeloste raadsels en niet afgelegde 'Challenges' bestaat. Die resterende 48% kan zodoende mijn zak opblazen, om het op zijn plat ‘Aantwaarps’ te verwoorden.

PS Doodzonde dat Killer Croc en Scarecrow geen rol hebben gekregen, zij waren de twee beste schurken uit Arkham Asylym.

Goed.

3,50

Onlangs gekocht voor de PS3 en hier in feite een beetje spijt van gehad. Sommige shooters spelen érg aardig en vlot op console, maar hier voelde ik alleszins diep vanbinnen een constant gemis knagen. Zo'n drie jaar geleden heb ik het namelijk uitgespeeld op de PC en het verschil in nauwkeurigheid is zo frappant dat ik nu niets anders dan heimwee had naar die mooie dagen van weleer. Games zijn makkelijk in staat een sterke nostalgische gloed te handhaven gedurende vele jaren na dato. Het zijn de spellen die na bepaalde tijd onder een laag stof te hebben gelegen nog altijd meesterlijk het mentale podium betreden, die de moeite waard zijn.

Let op, deze Modern Warfare is thans nog steeds één van de beste shooters die ik ooit heb gespeeld, maar nu ik een nieuwe stem uitbreng voor de PS3-versie, valt op hoe meer ik me laat leiden door stukgeslagen emoties. Vooral online viel op hoe zwak ik was, mede dankzij het ontbreken van perks en het geduld om deze te verdienen. Je moet er iets voor over hebben. Emotie gekoppeld aan laksheid. Triest. En gevaarlijk zo bleek, want de zes uren die ik aan de Single Player heb besteed konden niet rekenen op mijn nochtans ontvankelijke empathie. Mijn gezicht nam al gauw een amorfe vorm aan en bleef ondanks drie Zweedse massages onveranderd. Zelfs nu heb ik nog wat last van.

Mooiere graphics hadden zowaar geen positieve invloed. We worden ondertussen wel verwend met o.a. Uncharted en Metal Gear Solid, dus relatief veel verwachtte ik er niet van. Maar drie jaar geleden zat ik met open mond te kijken naar mijn bescheiden Dell-scherm dat dit spel op de laagste settings nét kon weergeven. Ik had nooit eerder zulke schoonheid mogen aanschouwen. Mijn netvlies was gewend aan Duke Nukem en andere klassiekers die niets meer van mijn PC vereisten dan een goedemiddag. Helaas blijft van dat betrekkelijk wondermooie hersenspinsel niets meer over.

4,00, waar minstens de helft gebaseerd is op het verleden.

Een smakelijk tussendoortje voor als je even terechtkomt in een periode tussen twee meer 'omvangrijke' spelletjes. Card City Nights is namelijk niet meer of minder dan een tamelijk simplistisch kaartspel, waarbij je het leven van de tegenstander zo snel mogelijk naar nul moet zien te herleiden. Dit doe je door verschillende kaarten op een soort 'grid' te plaatsen en deze aan elkaar te koppelen. Hierdoor kun je verschillende combo's vormen die kaarten o.a. kunnen roteren, opnieuw tot leven brengen en uitschakelen.

Het spel mag na enkele uurtjes wel simplistisch aanvoelen, maar aanvankelijk ga je tot de vaststelling komen dat er meer komt bij kijken dan wat de Tutorial laat uitschijnen. Er zijn verschillende strategieën mogelijk en je kunt je eigen decks volledig aanpassen naargelang jouw stijl. Er zijn ook een heel aantal kaarten te verzamelen.

Het enige probleem is dat er op dit moment niet echt veel significantie zit achter het maken van een eigen deck. De AI van de tegenstanders is namelijk van een bespottelijk niveau. Slechts een kleuter zal met de handen in het haar zitten. Er is ook geen Multiplayer geïmplementeerd om dit gat op te vangen, dus veel voldoening ga je er uiteindelijk niet uit putten. Ik geloof dat ik op de Steam Community pagina ergens heb gelezen dat de makers de intentie hebben een aantal zaken in te voeren of aan te passen, maar ik heb geen idee waar of wanneer dit van toepassing zal zijn.

Toch een kleine aanrader, al was het maar omwille van de bijzonder lage prijs. (€€3.99 op Steam)

3.00

The flinch in your eye.

Het eerste spel dat ik ‘volledig’ heb uitgespeeld op de Playstation 2. Devil May Cry 3 is in vele opzichten gelijkwaardig aan het oppermachtige God of War, al is het verschil in aanpak enorm groot. De klemtoon ligt hier vooral op adrenaline die tijdens het spelen onherroepelijk door het lichaam stroomt.

Dante is één van de stoerste hoofdpersonages die ik al ben tegengekomen. Hij is zelfverzekerd, arrogant en hij hanteert bovendien een paar onwerkelijke wapens. Het hele avontuur stelt in zijn ogen niet meer voor dan een ontspannen wandeltocht, met een heleboel tegenstanders die maar beter direct de witte vlag kunnen hijsen. Zijn broer Vergil is iets bedeesder, doch zeker niet minder assertief. Ik had jammer genoeg geen zin om het spel een tweede maal uit te spelen, ook al verschillen de belevenissen van beide personages in elk opzicht. Het heeft me bijna 13 uur gekost om het spel uit te spelen met Dante, en na missie 7 met Vergil hield ik het derhalve liever voor bekeken.

De rit is doldwaas en compleet over the top. Het hoogtepunt – één uit tientallen – is wellicht het moment waarop Dante met een motor de toren beklimt. De muziek die op dat moment en op talloze andere tijdstippen schalt, maakt het alleen intenser. Een vreemde mix van Death Metal en Techno, beter weet ik het niet te omschrijven. Uiterst opzwepend alleszins, en perfect gepositioneerd op de achtergrond.

De cutscenes waren steeds iets om naar uit te kijken. Het verhaal is uitstekend verteld en wordt 20 missies lang boeiend gehouden. De inbreng van het zwaar bewapende meisje was bijvoorbeeld één van de zaken die het relaas wat meer inhoud en volume gaf. Altijd leuk om te weten dat je niet alleen rondloopt. Verder was de gotische en Bijbelse setting zeer sfeervol en voelde de omgeving op ieder moment grimmig en diabolisch aan. Zonder meer het meest geslaagde element.

Ik had echter al snel problemen met de moeilijkheid. De graad ‘Normal’ is simpelweg een illusie, daar het aanvoelt alsof je op ‘Hard’ speelt. Klappen incasseren neemt te veel leven weg en ze uitdelen doet het omgekeerde. Vanaf level 10 begon ik dus noodgedwongen opnieuw, maar het verschil met ‘Easy’ bleek al vlug bijzonder groot te zijn. Op de makkelijkste graad ben je namelijk quasi onoverwinnelijk. Veel vijanden zijn met een paar slagen al dood en de uitdaging was pijnlijk afwezig. Enkel de gevechten tegen bazen bleven prikkelend, omdat zij allereerst vereisen dat je hun bewegingen kunt doorzien en er vervolgens op anticipeert. Edoch, als ‘Normal’ een vermomde ‘Hard’ voorstelt, waar is dan de echte ‘Normal’ gebleven?

Een kleine kanttekening is ook de camera die je af en toe danig kan irriteren. Het toppunt van frustratie was een kamer met allerlei roterende kubussen, die door toedoen van oncontroleerbare camerastandpunten vaak flagrant werden gemist. Uiteraard gevolgd door een heleboel stevige zeemansvloeken. Duizend bommen en granaten.

Enfin, al bij al toch een aanrader. De variatie aan wapens, technieken en vijanden is erg ruim en het lekkere Hack ’N Slash gevoel sluit mooi aan. De kans tot verveling is definitief geëlimineerd door toedoen van charismatische, mysterieuze figuren en het imposante decor.

Zeer goed.

4,00

Ik heb er op de een of andere manier reeds 17 uur aan besteed, maar ben het nu toch wel stilaan moe aan het worden, ondanks de verrassend verslavende aard. Het enige dat je in feite doet is met een truck van punt A naar punt B rijden. In het begin zijn dit korte tripjes, maar na verloop van tijd reis je doorheen half Europa en duurt een gemiddelde rit al gauw een uur of langer. Je kan in het spel online verbinding maken met allerlei radiostations, wat een fantastische toevoeging is. Daarbovenop kan je ook zelf muziek importeren, dit om de lange afstanden makkelijker te overbruggen. Verder kan je ook je eigen bedrijf opbouwen door garages te kopen in verschillende landen en op zelfstandige basis truckers aan te werven.

Het rijden zelf voelt zeer realistisch aan. Je moet bijtanken wanneer nodig, niet te snel rijden waar er flitspalen staan, niet door rode lichten rijden, geen botsingen veroorzaken, je lichten aanzetten wanneer het donker wordt enzovoort. Als je de verkeersregels negeert, wordt je beboet. Ook moet je van tijd tot tijd slapen, anders wordt het scherm plots zwart en flikker je de vaart in. De omgevingen zijn zeker niet eentonig en ze hebben duidelijk moeite gestoken in het creëren van een dynamisch, afwisselend decor. Het ziet er ook niet amateuristisch uit.

Het is een spel dat ik moeilijk kan aanraden. Sommigen hebben er reeds honderden uren aan besteed, terwijl anderen er niets aan vinden. Wat mij betreft is het tot dusver beter dan ik ooit had verwacht.

3.00

Bloed, zweet en tranen.

Want deze Hack 'n Slash dreef me verscheidene malen tot waanzin. De eerste vijf uren zijn nochtans heel makkelijk, maar laat dat je niet misleiden. De laatste vijf zijn immers van een ongeziene moeilijkheid en vereisen een zekere vaardigheid. Ik had eerlijk gezegd de indruk niet bepaald goed te zijn in dit spel. Zo gebruikte ik Rage of the Gods zelden of nooit, omdat ik er gewoon over heen keek, wat ook geldt voor alle speciale krachten buiten Poseidon's Rage en af en toe Zeus' Fury. De combo's daarentegen vond ik fantastisch. Zowel met de Blades of Chaos als het zwaard van Artemis hakte ik er aan sneltempo op los, met een stevige afwisseling m.b.t. de verschillende bewegingen. Heerlijk vloeiend en een streling voor het oog.

De pijniging begon met de opkomst van de Minotaur, waarvoor ik serieus meer dan twintig pogingen nodig had. Trial and error is de boodschap, en laat dat nu net iets zijn dat ik grondig afkeur. Nu hebben de meeste mensen de steeds wederkerende aanvalspatronen redelijk snel door, maar ik stootte me echter als een Griekse ezel telkens aan dezelfde steen. Ook het feit dat doodgaan betekent dat je helemaal opnieuw moet beginnen, deed geen deugd.

Andere ergernissen zijn de draaiende horizontale en verticale cilinders op de 'benedenverdieping' die tot luidop vloeken aanmaanden. Iets wat je ten allen tijde wil vermijden, want kalmte is het enige dat je kan redden.

Het verhaal is simpelweg schitterend. Niet erg gedetailleerd, maar meer dan genoeg voor mij, ook met het oog op de sequels. Ik hou van Griekse Mythologie, en dat is wat dit spel ook zo goed maakt. Ik kon niet wachten op de volgende cutscene en luisterde altijd met grote aandacht naar het verleden van Kratos dat zich langzaam ontvouwde. Ook de ontwikkelingen zijn onverwacht en garanderen een onvoorspelbaar verloop.

Verder is de opbouw van de levels fabelachtig. Vooral het meermaals passeren van een vorige locatie toont aan hoe doordacht de tempel van Pandora is opgesteld. Alles klopt en dat zorgt ervoor dat je bij de uitgang een voldaan gevoel hebt, alhoewel de ware pret/uitdaging nog moet komen.

Ares is één van de meest epische eindbazen die ik al heb gezien in een spel. Niet alleen de blikken die je er voor de woestijn op kan werpen maken indruk, maar vooral het gevecht op zich is overweldigend. Je kan maar beter iets geleerd hebben tijdens je reis doorheen de woestijn en de paden die je hebt bewandeld, want het ontcijferen van zijn bewegingen en het gebruiken van je krachten is essentieel als je wilt overleven.

Persoonlijk was dit een prachtige ervaring. Het kan me waarlijk niet schelen dat ik knullig was op sommige momenten, want uiteindelijk blik je toch terug op andere zaken. Nu ja, terecht een topspel.

4,50

Wat een heerlijke ervaring alweer. God of War II biedt op elk vlak verbetering en zorgt deze keer voor een iets langer durend avontuur.

Alles wat de eerste God of War zo goed maakt, is hier uiteraard terug te vinden. Het spel pikt onmiddellijk de draad weer op en houdt de vaart er goed in. De aanvankelijke confrontatie met Zeus oogt formidabel en de collaboratie met de titaan Gaia geeft een oppermachtig gevoel. De immer voortdurende spanning tussen Titanen en Goden blijft voelbaar, zelfs na een onmetelijke tijdsperiode. Als Kratos heb je nochtans niet het gevoel slechts een tussenpersoon te zijn. Hij is in wezen een zeer zelfzuchtig en misschien wel naïef manspersoon die duidelijk zijn eigen zaakjes op orde wil hebben, zoals het een echte God betaamt. De cutscenes zijn zonder meer boeiend en garanderen een meerwaarde bovenop het eigenlijke spelplezier.

De gameplay is enigszins gewijzigd. De 'Blades of Athena' zijn niettemin gewoon de 'Blades of Chaos' die van naam zijn veranderd. Dezelfde bewegingen en combo's als in deel één zijn present. Niet dat dit storend is, het blijft per slot van rekening een schitterend wapen. Het leuke is vooral dat er juist genoeg verschillende manoeuvres voorradig zijn, en geen overvloed aan onnodige randgevallen. Zo vlug mogelijk upgraden en de pret kan beginnen. Hetzelfde geldt voor Cronos' Rage, dat als plaatsvervanger van Poseidon's Rage dient. Ideaal voor zogenaamde boss fights, of bij gevechten die snel beslecht moeten worden, omdat je onder tijdsdruk staat. Elke speciale kracht die je in deel één had komt hier trouwens terug, onder een andere naam. Sommigen vinden dit weinig creatief, doch de kleine veranderingen die op dit vlak zijn doorgevoerd zijn in mijn ogen wel geslaagd. Zo ben je bijvoorbeeld niet langer geïmmobiliseerd bij het gebruiken van Poseidon's Rage, om maar iets te noemen. Een strikt persoonlijke noot gaat over het upgraden van je secondary weapon. Dit zou ik persoonlijk links laten liggen, want naast het feit dat het stoer aanvoelt, zijn het uiteindelijk lompe en onbeholpen instrumenten.

Een leuke toevoeging is tevens de mogelijkheid tot vliegen. Er zijn verrassend veel situaties waarin dit echt van pas komt. Ofwel om aan rode kisten te raken, ofwel om simpelweg je bestemming te bereiken. De manier waarop je de vleugels verwerft is daarnaast even sadistisch als plezierig. Ocharme, zeg je met een valse grijns op je gezicht.

Details, zoals het optillen van een poort of deur met O in plaats van R2, doen ook deugd. Aardig dat ze even gedacht hebben aan je vingers. Het slingeren met R1 verdient ook een bescheiden vermelding. Een leuke toevoeging die afwisseling biedt tegenover het reizen over muren en plafonds.

Al deze kleine hervormingen gecumuleerd leidt tot minder frustratie. Het spel voelt makkelijker aan, mede dankzij het elimineren van onmogelijke platformelementen. Natuurlijk is het nog steeds een hele uitdaging en steekt de ergernis sporadisch de kop op, maar dat lag ditmaal echt aan mij, en niet aan demonisch opgestelde blokkades. Meestal moet je gewoon uit je ogen kijken en logisch nadenken, terwijl heel af en toe Trial en Error een rol speelt.

Het spel eindigt met een cliffhanger. Letterlijk. Kratos hangt aan een klif. Je moet er tegen kunnen. Helaas kan ik dat niet en heb ik derhalve het laatste deel van de trilogie vliegensvlug in de PS3 geramd.

Enfin, God of War II is een topspel. En dat is een understatement.

4,50

Perfectie bestaat helaas niet, maar mocht het dat wel doen, dan lag God of War nauwlettend op de loer. Dit laatste deel uit de alreeds befaamde trilogie heeft namelijk alles uit de voorgaande delen opgepoetst en vervolmaakt.

Aanvankelijk was het nochtans even slikken, omdat mijn ogen niet gewend waren aan zulke gedetailleerde omgevingen. Elke pixel is duidelijk uitgeknepen tot de laatste druppel, iets wat nogal bevreemdend overkwam. Gelukkig draai je later wel bij en besef je dat de technologische vooruitgang in feite nog zo slecht niet is. Ik ben een grote fan van de oudere generatie graphics, maar weet de beangstigend realistische aanpak van het laatste jaar sporadisch wel te appreciëren. Achteraf bekeken zijn die magnifieke achtergronden en reusachtige decors juist de smaakmakers van dit schitterende spel. Tevens zijn de taferelen uit het verleden die op monochrome wijze ten tonele verschijnen zeer origineel zullen je ogen zonder meer verwend worden.

Zoals gewoonlijk sprak het verhaal me uiteraard ook aan. Als zijnde een bescheiden fan van Griekse Mythologie was ik derhalve vaak aan het likkebaarden. De Grote Oorlog, het buitengewone aanbod aan Goden en Titanen, de Chain of Balance, het labyrint, de schattige samenwerking met Pandora en één van de mooiste eindes ooit in een videogame bezorgen je gegarandeerd koude, doch aangename rillingen. De cliffhanger waarmee het vorige deel eindigde, dient hier als grandioos begin. Vanaf de allereerste seconde wordt je in volle strijd geworpen en ben je aan het vechten voor je eigen leven en dat van beschermeling Gaia. Over het verdere verloop ga ik niet bijzonder veel vertellen, aangezien je best zonder al te veel overleg aan het avontuur begint. Het is trouwens verrassend hoe talrijk de mensen zijn die vinden dat je gewoon de ene God na de andere afslacht en op het einde een uitermate clichématige boodschap naar je hoofd krijgt geslingerd. Hier ga ik alleszins niet mee akkoord, want het verhaal heeft heel wat meer om het lijf. En eigenlijk is het vooral het einde dat me het meest aansprak. Met name de sombere zoektocht naar vergeving en nieuwe hoop behoort tot de meest indrukwekkende scènes die ik al heb mogen aanschouwen.

Olympus wordt aangevallen, en daar gaan niet alle Goden mee akkoord. Kratos komt op zijn pad naar vergelding meer vijanden tegen en gaat meer confrontaties aan dan ooit tevoren. Van de indrukwekkende Poseidon tot de met haat besmette Zeus. De moeilijkheidsgraad varieert weinig en ligt doorgaans vrij laag, doch sommige bazen zijn opvallend moeilijker dan andere. De grootste verrassing was het betrekkelijk eenvoudige duel met Zeus. Ik had de indruk dat de klemtoon bij dit gevecht meer lag op de ontknoping zelf dan op een eventueel moeizaam handgemeen. Zeus is het eindstation waar de reis stilvalt en ze hebben zoveel mogelijk geprobeerd diens epische ondergang aan te tonen. Hierin werd geslaagd, al gebeurde dit voornamelijk aan de hand van cutscenes. Persoonlijk vond ik Hades of de Cerberus Breeder net voor de loskoppeling van de 'Chain' het meest uitdagend.

De verscheidenheid aan wapens en special attacks is opmerkelijk. In plaats van één hoofdwapen, namelijk de Blades of Chaos en Athena in vorige gevallen, heb je er hier vier. Elk wapen heeft zijn eigen bewegingen en zijn eigen speciale aanval. Daarnaast heb je nog drie andere bewegingen die een boog, een alternatieve zaklamp en een paar schoenen voor snelstappers omvatten. Dit trio gebruikte ik echter weinig, omdat ze meestal dienden voor ontdekkingsgerelateerde zaken of om simpelweg in staat te zijn een level uit te spelen. Een favoriet kiezen onder de handwapens is vreselijk moeilijk. Ik zou vermoedelijk de Claws of Hades aanduiden als minst leuk, maar van een uitspraak als deze ga ik jammer genoeg de hele nacht wakker liggen. Alle vier zijn ze in wezen formidabel.

Al de rest, muziek, voice-acting of onbenulligheden zoals de nieuwe positie van de gekleurde knoppen op het scherm zijn eveneens geweldig en leveren een aanzienlijke bijdrage tot het geheel. Waar het om draait is de totale ervaring die je als speler meemaakt. God of War III is niet enkel enorm veelzijdig, maar ook ontzettend goed in zijn veelzijdigheid. Er komt zoveel aan bod. Puzzels, lekkere Hack 'N Slash met stroperige bloedeffecten, behendigheid, humor, drama en nog een stuk of tien trefwoorden die me niet te binnen schieten.

Kortom, het beste spel uit de beste trilogie.

4,50

Sinds 'Dust: An Elysian Tail' niet zo'n goede platformer gespeeld. Er zijn weinig of geen puntjes van kritiek die me te binnen schieten. Guacamelee! is een ontzettend kleurrijke, uitdagende en bevredigende side-scroller.

Dit gezegd zijnde, er waren momenten dat ik wel degelijk zin had om mijn monitor door het raam te gooien. Sommige boss fights of zelfs in grotere mate de kleine arena gevechten zijn bijzonder tergend en afmattend. Maar de frustratie vloeit louter voort vanuit je eigen onkunde. Het is een kwestie van 'skill', niet zozeer van oneerlijke tegenstanders. Het vechten op zich en het uitvoeren van allerlei combo's gebeurt namelijk uiterst vloeiend.

Velen vinden trouwens Jaguar Javier de moeilijkste boss, maar ik had hier verrassend genoeg geen probleem mee. Het waren vooral de laatste arena's en Flame Face die me luid deden vloeken.

Enfin, zeker een aanrader. Pratende geiten en andere gekke fratsen zijn allemaal wel O.K., maar als je op zoek bent naar een moeilijke, maar voldoening gevende platformer, dan moet je deze titel zeker aanschaffen.

4.00

Spijtige mislukking.

Het verhaal op zich is weinig omvattend. En zelfs dat is een understatement. Het zou geschreven kunnen zijn door een kleuter. Onbegrijpelijk hoe mensen hier iets groots of episch in kunnen zien, want de omgekeerde realiteit is precies wat dit spel de das omdoet. Bohan en diens leger ogen allesbehalve indrukwekkend en hetzelfde geldt voor zijn halfbakken luitenanten. Het zijn niets meer of minder dan potsierlijke karikaturen, die enkel in staat zijn een teleurgestelde grijns op mijn gezicht te toveren. De cutscenes, die ik helaas allemaal heb bekeken, verdienen in feite niets beter dan verzuimd te worden. Een paar gaten in het verhaal en een aantal vreemde wendingen deden eveneens de wenkbrauwen fronsen.

Een tweede boosdoener in een lange rij is de volstrekte saaiheid van het vechtsysteem. Nariko heeft drie 'standen' waarmee ze kan aanvallen, maar alles gaat gepaard met het 'Heavenly Sword'. De speciale bewegingen met dit zwaard zijn beperkt en geven na zes uur speeltijd een gevoel van totale eentonigheid. Heit feit dat er zeer veel vechtscènes voorkomen is dan ook een regelrechte ramp te noemen. Soms liep ik simpelweg voorbij een groep vijanden - indien de mogelijkheid hiertoe bestond - om te kunnen ontsnappen aan alweer een gevecht dat in alle opzichten op het vorige leek.

In hoofdstuk drie speel je met Kai, een knettergek meisje met een enorme kruisboog als kompaan. Vanaf dit moment ben je alle controle kwijt. De boog is immers volkomen onbestuurbaar. Niet alleen het richten van het vizier met de linker 'Analog Stick' verloopt schokkerig, maar ook de zogenaamde 'Aftertouch' voelt stroef aan. Vaak vliegen de pijlen alle kanten op, buiten daar waar je ze wil hebben. Ik zag er eigenlijk uit als een randdebiel, toen ik de PS3 controller vruchteloos in alle mogelijke richtingen dirigeerde. Gelukkig heeft niemand me in deze gênante hoedanigheid gezien. Ik denk niet dat je ergens de gevoeligheid kan aanpassen, wat aldus leidde tot een oneindige bron van frustratie. Geloof me, dit spel heeft me tien jaar van mijn leven gekost. Ik had veel vroeger moeten ophouden met spelen, ware het niet dat er een soort misplaatste trots in mijn corpus woedde die me hiervan weerhield.

Het uitvoeren van bepaalde combobewegingen bij boss fights vereiste tevens de reactiesnelheid van een met speed geïnjecteerde eekhoorn. In mijn geval probeerde ik zo ver mogelijk te raken om de op beeld verschijnende manoeuvres van buiten te kunnen leren, en daarna opnieuw een poging te wagen. Iets wat volledig van de pot is gerukt natuurlijk.

Soms was het ook helemaal niet duidelijk welke knoppen op welk moment moesten ingedrukt worden. Ik had een uur nodig om de counter onder de knie te krijgen, enkel en alleen omwille van een gebrekkige uitleg. Uiteindelijk bleek dat je je eerst moest laten raken door het projectiel, om het daarna terug te kunnen slingeren. Even logisch als een nijlpaard dat pannenkoeken bakt. Hetzelfde gold voor het verlammen van je clangenoten en andere details.

Een andere kwelling zijn de te lange laadtijden. In mijn geval werd ik hier vaak mee geconfronteerd, aangezien doodgaan toevallig één van mijn specialiteiten was. Jawel, mijn Miranda zegt dat ook altijd. Je moet geen kwartier wachten, maar het voelt in ieder geval slepend aan, zeker als je al wat opgefokt bent.

En zo komen we aan bij het enige positieve puntje. De omgevingen zien er erg mooi uit, en de mo-cap en regie vielen mee. Met denk aan Andy 'Gollum' Serkis. Een kleine kanttekening hierbij is wel dat de framerate dikwijls te wensen overliet en de stem van Nariko verschrikkelijk was. De speelduur is daarnaast ontzettend kort, hetgeen me spaarde van nog meer ellende. Of dit positief kan genoemd worden, laat ik in het midden.

Deze tirade valt me trouwens zwaar. Het is de eerste keer dat ik op een spel ben gestoten dat ik echt niet kan uitstaan. Ik wil niets liever dan het ene topspel na het andere spelen, maar hier liep ik spijtig genoeg tegen een grote muur. Nochtans hadden de recensies wel een positieve air rond zich hangen. Misschien in het vervolg maar wat 'Video Reviews' bekijken voor ik begin te spelen, want fiasco's als dit wens ik nooit meer te zien.

2,00

Gekocht omwille van de lage prijs, de werkelijk waanzinnig goede Steam reviews en de argeloze drang om alle Steam spelletjes te bezitten. Achteraf gezien niet echt een bijster slimme zet. Ik kreeg namelijk direct te maken met een 'Gone Home' vibe van heb ik jou daar, een 'spel' dat me ook weinig kon bekoren.

'Life is Strange' behoort tot het type spelletjes dat tracht een reeks alledaagse gebeurtenissen om te toveren in iets waar wij, als alledaagse en ordinaire consumenten, om zouden moeten geven. Het probleem hier is dat de hele geschiedenis zich ontrafelt vanuit het standpunt van de meest kleurloze, truttige en schaamte opwekkende tiener die ze maar konden bedenken. Wie kan, nee wie WIL zich in Godsnaam identificeren met zo'n oninteressante protagonist? Haar geforceerd 'hippe' taalgebruik alleen al doet me in elkaar krimpen.

Het verhaal zelf strompelt langzaam voort en ik zie eerlijk gezegd niet hoe het nog op iets opmerkenswaardig kan uitdraaien. Toegegeven, er is een 'fantasy'-aspect dat misschien een halve wenkbrauw kan doen fronsen, maar de focus ligt op dit moment tamelijk sterk op de relaties tussen een klein hoopje duffe, deprimerende snotneuzen. Het feit dat je de tijd kan terugspoelen en eventueel je acties ongedaan kan maken geeft wel een extra dimensie aan het verhaaltje, maar echt veel wordt er vooralsnog niet mee gedaan. Of de keuzes die je hebt gemaakt van belang gaan zijn, valt ook nog te bezien. Welke impact zou het wel of niet wateren van een plant bijvoorbeeld kunnen hebben?

Ik weet zeker dat dit soort spelletjes veel beter kunnen zijn. Het blijft wachten op iets of iemand die in de voetsporen kan treden van 'The Wolf Among Us' en een memorabel verhaal kan vertellen op deze interactieve manier.

1.50

Stevig gevloekt tijdens het spelen van deze Souls look-a-like.

Je krijgt hier namelijk direct het gevoel dat je helemaal naakt door een duister, door demonen bevolkt universum wandelt. Het duurt dan ook niet lang vooraleer je door de eerste boss met de vloer gelijk wordt gemaakt. Na een paar keer vallen en opstaan begin je echter te begrijpen hoe je de dood het best kan omzeilen. Vanaf dat moment verander je langzaam maar zeker in een onstuitbare brok geweld die vijanden als het ware omver kan blazen.

De gevechten op zich voelen tamelijk lomp aan, aangezien de sterkste wapens meestal ook de traagste zijn. Veel strategie zit er alleszins niet achter. Linkermuisknop indrukken, eventjes wachten en vervolgens herhalen. Er zit weinig variatie in het aantal vijanden dat je pad zal kruisen, dus je krijgt al snel een idee van hoe je de kans op een pak rammel kan minimaliseren.

De vormgeving is wellicht het hoogtepunt. Zéér mooie, gedetailleerde en grimmige omgevingen. Je krijgt een geïsoleerd gevoel, ook al worden er hier en daar wel wat bondgenootschappen gesloten. Beetje jammer dat het spel redelijk snel is uitgespeeld en dat NG+ weinig of niets nieuw voorschotelt. Verder had ik, net zoals vele anderen, problemen ondervonden met 'framerate' en willekeurige crashes. Na veel gesjoemel toch een oplossing voor gevonden. Erg geoptimaliseerd kan het spel niet genoemd worden.

Conclusie: wacht op een Steam sale om het spel te kopen. Het is niets meer of minder dan een aangenaam tussendoortje.

3.00

Mass Effect 3 is absoluut geen slechte opvolger en is, hoewel betwistbaar, zelfs even goed als het fantastische tweede deel. Met name de schitterende vormgeving blijft lang op het netvlies branden. Het moment waarop je op de maan van Palavan loopt en je de wereld van de Turians ziet branden op de achtergrond voelt simpelweg episch aan. Je krijgt direct het gevoel dat je deel uitmaakt van iets groots en overweldigend. En dit gevoel blijft ook onophoudelijk aanwezig.

De personages zijn minstens even interessant als in het vorige deel. Hun uitgebreide achtergrond en uitgegroeide persoonlijkheden maken je nog meer betrokken dan je al was. De interactie tussen de verschillende rassen was altijd al de ware kracht. Politieke, militaire en culturele contrasten geven het relaas een grote waaier aan kleuren en vormen de hoekstenen waarop wordt gebouwd.

Het verhaal (of de voortzetting hiervan) begint sterk. De oorlog die in de vorige delen zo hevig broeide, komt thans in vol ornaat tot uitbarsting en neemt een prominente positie in. De sfeer is gespannen.

Er zijn verschillende verhaallijnen die op schitterende wijze tot een einde komen. Mijn favoriete is zonder twijfel de verbroedering van de Geth en de Quarians, die na honderden jaren oorlog elkaar de hand toereiken. Hun verhaal heb ik altijd het meest curieuze gevonden uit de trilogie. De Geth zijn immers bijzonder intrigerend en het is wellicht even spijtig als noodzakelijk dat ze doorheen het verhaal worden geportretteerd als moordlustige machines. Ook de Krogans, die na zo lang terug 'vrij' zijn, vormen een notabel element.

Er gaan veel kritieken rond op het internet en veel fans hebben uitgebreid hun beklag gedaan over het einde. Ik ga wel degelijk akkoord met het feit dat het einde niet alle behoeftes heeft bevredigd. Ik ga dit zonder spoilers proberen te formuleren. Om te beginnen waren de Reapers in mijn ogen op zich nooit echt interessant. Ik vond het in alle eerlijkheid een zeer vreemde keuze om honderden gigantische en schijnbaar onverslaanbare, zelfbewuste ruimteschepen als antagonisten door te laten gaan. Vrij paradoxaal ook dat ze zogezegd opduiken om de chaos te beëindigen en zichzelf opstellen als 'brengers van orde en regelmaat', terwijl ze zonder problemen zoveel organische wezens fysiek en mentaal exploiteren.

Maar slechts een kniesoor die hierop let... Het grootste probleem was dat er antwoorden werden gegeven op vragen die helemaal geen antwoord nodig hadden. De 'Catalyst' (in de vorm van het jongetje) creëert dit probleem en geeft op het ultieme moment een bijzonder halfslachtig en vaag antwoord. Ik had vrede genomen met het feit dat er geen diepere betekenis toegekend zou worden. De motieven va de Reapers zijn volstrekt irrelevant. Het enige dat er toe doet en het enige dat doorheen de serie consistent aanvoelde, was Shepard zelf en hoe hij en hij alleen de factoren rondom hem interpreteerde en met welke oplossing hij bijgevolg kwam opdraven. Actie - Reactie, niets meer of minder.

Dit gezegd zijnde, Mass Effect 3 blijft een geweldig spel en een waardige afsluiter. Mass Effect blijft voor mij nog steeds een geheel. Je keuzes hebben gevolgen die tot ver voorbij de grenzen van de afzonderlijke delen reiken. Ik heb Mass Effect niet gespeeld, maar ik heb er aan deelgenomen, geparticipeerd. En ik heb er geen spijt van.

4.50

Max Payne 3 is absoluut geen slecht spel en wordt doorgaans ten onrechte getorpedeerd door fans van de franchise. Dit derde deel vormt weliswaar het minste deel uit de trilogie, maar het is natuurlijk vrij moeilijk om de twee voorgaande Payne's te overtreffen.

Het begon alleszins goed. Het verhaal wordt wederom op voortreffelijke wijze uit de doeken gedaan en veel elementen, waaronder de beroemde 'bullet time' doen de voorgangers eer aan. De omgevingen zien er werkelijk fenomenaal uit en het oog voor detail is uitzonderlijk en haast absurd te noemen. São Paulo bruist overduidelijk van het leven (en de dood) en staat in scherp contrast met het duistere, besneeuwde landschap van de vorige delen. Dit is ook een punt van kritiek dat vaak terugkomt; de plotse verandering van decor. Het 'film noir' gevoel dat zogezegd verdwenen is. Onzin. Ondanks het kleurrijke decor, biedt dit spel wellicht de meest donkere en depressieve verhaallijn uit de hele reeks. Je krijgt meer ellende voorgeschoteld dan ooit tevoren. De cheesy voice-over sluimert doorlopend op de achtergrond en Max Payne staat wat mij betreft nog steeds parallel met Sam Spade, op zoek naar de maltezer valk.

Het enige dat me stoorde en het spel omlaag trekt is de afwezigheid van een quick save optie. Het is me een raadsel waarom ze zoiets simpel niet implementeren. In plaats daarvan moet je rekenen op checkpoints, die te schaars zijn rondgestrooid. Het gebeurde net iets te vaak dat je een hele zaal terroristen afknalt, naar de volgende ruimte loopt, sterft en vervolgens helemaal opnieuw moet beginnen. Dit leidt toch alleen maar tot onnodige frustratie?

Enfin, het is dankzij de bizarre, maar redelijk geweldige soundtrack dat ik toch een halve ster meer toeken. Zeker de moeite waard.

4.00

Als je een paar Euro's kan missen, schaf dan zeker dit kleine, maar ontzettend verslavende spelletje aan. Je speelt als een stickman figuur die verschillende reeksen vijanden moet verslaan. Je kan echter niet vrij bewegen, en kan enkel de linker -en rechtermuisknop gebruiken om vijanden, die vanaf links of rechts op je afkomen, af te weren. Het opbouwen van een lange combo is zeer bevredigend en hoe langer je kan overleven, hoe meer het tempo wordt opgedreven. Ben normaal gezien absoluut geen fan van spelletjes die je reactiesnelheid op de proef stellen, maar hier maakte ik toch graag een uitzondering.

Voor de 'achievement hunters' onder ons is dit spel ook een ware goudmijn. Ze zijn echt volledig overboord gegaan als het hierop aankomt. Er zijn 152 achievements, waarvan het merendeel totaal overbodig is.

Een minpuntje is de slordig georganiseerde map. Het lijkt haast op de 'talent tree' uit 'Path of Exile'. Te onoverzichtelijk. En ook de videoboodschappen van de makers nadat je het spel uitspeelt op de verschillende moeilijkheidsgraden zijn bijzonder vreemd. Mentaal lijken ze niet helemaal in orde te zijn... Enfin, voor €€5 is de aanchaf van deze 'indie titel' echt een no-brainer.

4.00

God, wat een frustrerend spelletje. Rondklimmen, lichtbollen verzamelen en af en toe een gevecht voeren dat je in die mate irriteert dat je jezelf wel voor de kop zou kunnen slaan. Het scheelde niet veel of ik had het spel door het raam gekeild.

Ik ben een eind voorbij de helft nu, en ik betwijfel het ten zeerste of ik verder ga spelen. Het lijkt meer een spel dat voor een console is bedoeld, in plaats van voor PC. Het belangrijkste tijdens een gevecht is het ontwijken van aanvallen door snel te reageren, omdat de tegenstanders met een rake klap tot 20% van hun leven kunnen terug krijgen. Erg vervelend om dan de juiste knop op je toetsenbord in te drukken. Toegegeven, ik heb de reactiesnelheid van een met zout bestrooide slak, maar hier spelen toch andere zaken mee. Ook qua combo aanvallen moet dit op een PS3 veel makkelijker gaan dunkt me.

Daarnaast is het absoluut een erg mooi spel, met een leuke tekenstijl. Het geeft een enorme voldoening om het aanvankelijk dode landschap nu plots in weelde te zien. Eveneens mooie schaduw -en lichteffecten. Ook het uitvoeren van combo's, als het je lukt, is geeft veel genoegdoening.

Helaas zie ik dit vooral als een spel waar je enkel na talloze uren echt goed in kunt worden. Tenminste, als je het op PC speelt. Maar waarom zou je het, nadat je het uitgespeeld hebt, nóg eens willen spelen? De herspeelbaarheidsfactor ligt bij mij laag.

Zeer jammer dat een op het eerste zicht interessant verhaal met veel humor en een boeiende personages op die manier verknoeid is. Misschien schaf ik dit spel nog wel eens aan op PS3, omdat daar waarschijnlijk het onderscheid duidelijk zal worden en de PC-versie een paar verdiende pletsen op zijn smoel zal krijgen.

Vooralsnog een 3,00

Tijdens de daverende basgitaar die de credits vergezelt, pen ik even een kort tekstje neer over dit even korte, maar geniale spelletje. Zo schittert het wereldberoemde acrobatenwerk uit dit eerste deel als nooit tevoren. Ongelooflijke, uitdagende en uiterst bevredigende sprongen vormen het merendeel van het avontuur. Ook geslaagd zijn de puzzels die, hoewel in mindere mate aanwezig, nog steeds wat tijd in beslag nemen. Ben er eerlijk gezegd simpelweg niet goed in, doch dit terzijde. Het enige minpuntje was het aangaan van gevechten op zich. Ik dacht met de puzzels op te lossen al een huzarenstukje afgeleverd te hebben, maar dat was buiten de soms haast onmogelijke confrontaties met zanderige vijanden gerekend. Met het inmiddels gewoonlijke schreeuwen, huilen en trillen uit pure frustratie tot gevolg. Tragikomisch is dan ook het feit dat je vlak voor het einde een compleet 'overpowered' zwaard in handen krijgt, die alle snoodaards in een enkele slag wegmaait. Kleine kanttekening is wel dat je vanaf dan niet langer over de dolk beschikt, hetgeen de moeilijkheidsgraad niet geheel naar beneden trekt.

Na een zeer makkelijke confrontatie met de hoesteproestende slechterik slash tovenaar wordt het verhaal beëindigd en zet de eerder vernoemde, zinderende baslijn in.

Ik heb de trilogie in HD aangeschaft voor de PS3, en hoop dat de volgende delen even vermakelijk zijn.

4,00

Het is wel leuk voor eventjes, maar na een tijd begint het spel enorm te vervelen. Er is geen 'campaign' om je een tijdje zoet te houden. In plaats daarvan is er slechts één map per dag die gespeeld kan worden. Deze map veranderd zogezegd dagelijks, maar na een paar dagen ga je tot de vaststelling komen dat vele levels (of delen hiervan) gewoon keer op keer herhaald worden. En na verloop van tijd voelt er niets 'nieuw' meer aan. Over de 'Apocalypse mode' valt er ook niet veel positief te zeggen. Dat is gewoon Trial en Error. De map van buiten leren is de enige manier om hier een hoge score te behalen, wat is daar nu leuk aan? De 'Power-ups' zijn tevens bijzonder triestig. Er zijn er slechts vijf voor zover ik weet en ze hebben geen grote impact op de gameplay. (Ik bedoel hiermee de 'add-ons' die je aan je schip kan hangen zoals de 'Magnet' of 'Battery')

Het enige dat het spel kan redden is de invloed van de steam workshop. Veel 'community maps' voelen natuurlijk weinig gebalanceerd aan, maar ze geven tenminste nog een kleine stimulans om het spel nog eens op te starten...

Beetje jammer want de essentie bevalt me wel. Je racet letterlijk tegen de zon en moet er alles aan doen om in het licht te blijven. Knap hoe de schaduw je doet vertragen. De controle van het schip voelt op zich ook tamelijk strak aan, alleen in de latere zones kan het nét iets te traag aanvoelen.

Voor wat het waard is:

3.00

Red Dead Redemption was voor mij haast de enige reden om een PS3 aan te schaffen. Ik had al honderden reviews gelezen en zat als een zesjarig kind te wachten op zijn sinterklaas. Ik ben sowieso al een enorme westernfreak en hou met name zielsveel van het spaghettigenre. Daarom juist dat dit spel mijn aandacht trok, want de grauwe werkelijkheid wordt hier perfect weergegeven. Een terugblik.

Het mag gezegd worden dat het verhaal zeer goed is uitgewerkt en dat ongeveer alle facetten van de uitdovende westernsamenleving zijn aangehaald. Alles wat je in die tijd zou kunnen doen, ga je ook doen. Er zitten ontelbare referenties in en voor de fans van het genre is het smullen geblazen. Het verhaalverloop blijft over de hele lijn boeiend en stelt onderweg een heleboel interessante personages voor. Samen met een sublieme voice-acting vormt dit wellicht de meest geslaagde factor.

Qua gameplay zit het uiteraard ook snor. GTA IV heb ik nooit uitgespeeld, maar met die paar uurtjes speeltijd maak ik toch gauw de vergelijking. De auto-aim, de kaart, dekking zoeken en veel meer dat me nu niet te binnen schiet zal hier wederom zijn opwachting in maken. Waarom niet, als het uitstekend werkt. Alles voelt soepel aan.

Verder zien de omgevingen er fantastisch uit. Van stoffige stadjes tot besneeuwde hooglanden, je zult je ogen niet geloven. Er zit zoveel variatie in, en dan heb ik het niet alleen over de toevoeging van buurland Mexico. Grafische pracht en praal.

Helaas zijn er ook wat negatieve puntjes. Ik vond bijvoorbeeld het einde erg zwak. En ik denk dat meerdere mensen mij hierin gelijk geven. Een echte afknapper was het dat je vanaf een bepaald punt met Jack verder moet. Die jongen haalt het in de verste verte niet van zijn vader en verknoeit op die manier het hele spel. Ik zit nu op 82% 'completed', maar heb in ieder geval geen zin om nog 18% op te halen met Jack. Ik heb het spel opzij gelegd en betwijfel het ten zeerste of het ooit nog de PS3 mag begroeten. Misschien als er een cheat uitkomt die voorgaand probleem oplost.

Ook is de drang er niet bepaald om opnieuw te beginnen. Gedurende de tijd dat het duurt om het hoofdverhaal uit te spelen is het wel leuk om met je trouwe knol overal naartoe te rijden, maar na een tijd ben je het beu. Ondanks het grote aantal activiteiten zijn er na 25 uur gespeeld te hebben slechts enkelen die de moeite waard blijven. Zelf ben ik grote fan van Liar's Dice en Poker, maar daar blijft het bij.

Dit, en de jammerlijke aanwezigheid van een aantal vervelende glitches, vormen een serieuze domper op de feestvreugde. Uiteindelijk had ik er misschien net iets meer van verwacht. Het is zeker en vast een spel dat ik graag heb gespeeld, doch één keer is meer dan voldoende. De multiplayer is voor binnenkort.

3,50 (3,75)

Grafisch gezien geen ramp, maar niet echt indrukwekkend.
Het lijkt af en toe wel op FEAR, qua omgevingen.

Het meest spijtige aan deze game zijn je twee 'hulpjes'.
Ik heb helemaal niets tegen assistentie, maar als een van deze rukkers een kogel door z'n kop krijgt moet je weer helemaal vanaf het vorige checkpoint beginnen.
Ook het feit dat je nu een soort spuit in hun pens moet rammen om hen te genezen is wat overdreven.

Perfect voorbeeld:

Op een gegeven moment in het spel zegt je baas dat je je naar het dak moet begeven, omdat daar een uitstekende sniper-kans ligt. Ze zegt ook dat je ondertussen je twee kameraden één van de deuren op het gelijkvloers kan laten inbeuken.

Zo gezegd zo gedaan, ik wandel helemaal naar boven, leg mezelf in een top-snipe positie en laat m'n mannen vanop afstand de deur inbeuken.

3 seconden hadden ze nodig om neergeschoten te worden.
En maar kermen om hulp.
Dan kan je wel vlug via een rope terug naar beneden, maar of je het er levend vanaf brengt, dat is nog maar de vraag.

Zo komen we bij een pluspuntje. De moeilijkheidsgraad ligt best hoog in dit spel. Je neigt steeds meer naar een tactische aanpak en probeert goed de omgeving te verkennen alvorens ergens binnen te springen en op alles te schieten wat ademt.

Ik kan me wel amuseren met een spel als dit, voor heel even dan toch.

Tijdens de trippy aftiteling pen ik maar eventjes mijn ervaring neer. Nou, het mag gezegd worden, het was een dolle rit. Na iets meer dan elf uur is het avontuur afgelopen en terugblikken doe ik al startend met de positieve puntjes.

De aanvang was alvast zeer filmisch. De zogenaamde 'terugspoeltechniek' is welbekend in filmland, maar mag nu ook op geslaagde wijze deel uitmaken van Uncharted 2. Mij maakt het niet zoveel uit dat ze hier een techniek gebruikten die vrij algemeen is de dag van vandaag. Wat belangrijk is, is het feit dat het in de game thuis hoort. Vanaf de eerste minuut zit de spanning er namelijk al meteen in. Je bent vijf seconden bezig en al volop vechtend voor je leven.

Daarnaast zijn de graphics in mijn ogen een eigen boek waard, ook al zal daar slechts één enkel woord in staan: adembenemend. Van begin tot eind zat ik met open mond te kijken naar mijn bescheiden HD Ready scherm, en stopte ik zelfs meermaals een seconde of twintig, om het schitterende landschap en de fenomenale omgevingen aan te gapen. Ook de personages zagen er realistischer dan ooit tevoren uit. Van hun natte kleren tot aan hun ploeterende bewegingen doorheen sneeuw, alles zag er haast beangstigend levensecht uit.

Doorheen het spel valt op hoe mooi alles in beeld is gebracht en hoe verschillende originele camerastandpunten de omgevingen extra in de verf zetten. Dit beperkt zich niet enkel tot de tussenfilmpjes, maar ook tijdens de gameplay zal de camera regelmatig van positie veranderen om zo de spanning nog wat op te voeren.

Het verhaal bleef zeker en vast boeien, al was het reis-rond-de-wereld-maar-blik-op-één-voorwerp concept niets nieuw. Bevorderlijk was natuurlijk het kiezen van interessante omgevingen en aansluitend het aan sneltempo veranderen van locatie. De slechterik lijkt weggelopen uit een Bond-film, en toegegeven, echt opzienbarende verhaalwendingen ga je verder niet tegenkomen. Het einde was wel verrassend, doch tijdens het spelen is één en ander vrij voorspelbaar. Enfin, het feit is dat er een heel aantal losstaande zaken wel verrassend waren (die springende bergmonsters), maar het algemene verhaal, de rode draad als het ware, bleek tamelijk afgezaagd. Desniettemin zonder meer boeiend.

Of het volgende een positief of een negatief punt is weet ik nog niet zeker. Ik vond het in ieder geval een zeer moeilijk spel, waarbij trial and error een sleutelrol speelde. Ik heb het op 'normal' uitgespeeld en heb me op bepaalde momenten doodgeërgerd. Dit geldt natuurlijk strikt persoonlijk, omdat jij dit misschien een eitje vond. Ik zat soms echt te vloeken dat het geen naam had. Mijn huisgenoot kwam zonder gekheid plots mijn kamer binnen en vroeg of ik alsjeblieft wat stiller kon zijn en in ieder geval zou kunnen stoppen met het beledigen van God en alles wat Hem lief is. Nu, wellicht zou je dit spel dan kunnen omschrijven als een 'uitdaging', maar ik ervoer het van tijd tot tijd als een onuitputtelijke bron van ergernis, die er meer dan waarschijnlijk voor heeft gezorgd dat ik na m'n dood de hel in flikker. Gelukkig gold dit niet voor het hele spel, dat zou ik niet overleefd hebben. Het grootste deel van de tijd is dit een uiterst amusant en vloeiend spel, wat doorgaans resulteerde in een vreedzame glimlach op mijn gelaat. De ergernis woog niet op tegen het plezier en dat is wat telt.

Het beste voorbeeld dat ik kan geven om voorgaande alinea te staven is het trein-level. Even opmerken dat dit waarschijnlijk de langste trein ooit gemaakt is en dat hij ruw geschat twee keer langer moet zijn dan de Chinese muur. Wel, er zijn weinig momenten die er indrukwekkender uitzien dan dit. Je ziet de omgeving langzaam veranderen, je wordt constant gehinderd door obstakels die van alle kanten lijken te komen en de moeilijkheidgraad ligt, zeker voor mij, ontzettend hoog. Het aantal keer dat ik dood ben gegaan op die trein vormt makkelijk de helft van mijn totaal aantal sterftes. Frustratie ten top, maar tegelijk een ongezien mooi level.

Verder is de A.I. écht indrukwekkend. Vijanden denken strategisch en lopen niet zomaar als kippen zonder kop op je af. Ze duiken weg als je je geweer bovenhaalt, veranderen van positie tijdens gevechten en proberen je door middel van granaten uit je camp-positie te halen. De diversiteit tussen vijanden kon wel beter. Je gaat bijvoorbeeld veel mannetjes met grijze vesten tegenkomen, of zwaardbepantserde klootzakken met shotguns. Akkoord, het zijn nu eenmaal 'de mannetjes van Lazarevic', maar toch viel op dat je vaak op hetzelfde aan het knallen was. Of je doelwit mistte. (Had een treffer ratio van 45% ) Tot slot is het wapenaanbod zeker de moeite waard en kom je op je weg een paar prettige dingetjes tegen. Altijd leuk om iemand met een RPG-7 om het hoekje te helpen.

Tot slot zijn de extras zeker de moeite waard. Door op trofeeën te jagen verdien je geld en kan je zo allerlei zaken uitkopen. Deze omvatten Artwork, wapens, making-of filmpjes en meer.

Negatieve punten kan ik niet meer uitdelen, of het moet al als muggenziften bestempeld worden. Op het einde had ik één game freeze, waardoor ik de ps3 opnieuw moest opstarten, maar dat mocht de pret niet drukken.

Uiteindelijk kijk ik met weemoed terug op mijn weekendje Uncharted 2. Het is een spel dat ik ontzettend graag heb gespeeld en ondanks de sporadische frustratie een absolute topper vind. Iedereen met een ps3 kan dit maar beter gespeeld hebben of anders kan je de console maar meteen in zijn 'gezicht' spuwen. Ultieme mix tussen TPS, puzzelen en klauteren.

Binnen een paar weken volgt misschien nog een klein tekstje over de Multiplayer, omdat dat voorlopig nog onontgonnen gebied is. Ik kijk er in ieder geval naar uit.

4,50

Uncharted 3: dave’s dissapointment.

Na een kleine negen uur was het spel afgelopen. Meteen daarna viel ik op beide knieën, richtte mijn handen richting knalblauwe hemel en riep luidop: “Is dit het nu, God? Is dit het nu?” Maar God antwoordde niet, het zelfingenomen snulletje. Mijn verwachtingen waren zo hooggespannen, dat ze de stad Parijs makkelijk voor een hele week konden verlichtten. Ontgoocheling viel ondergetekende dan ook veelvuldig te beurt, zowel tijdens het spelen, op het einde en thans, na het spel twee dagen te laten bezinken.

Het was opvallend hoe vaak de vergelijking werd doorgetrokken met ‘Among Thieves’. Veel halsbrekende toeren, emotionele reacties en verhaaltechnische elementen zijn niet meer dan een herhaling van zetten en voelden zelfs beter aan in de voorganger. Deel drie heeft aan charme ingeboet, zoveel is zeker. Het is moeilijk met woorden te omschrijven, maar het gevoel of de totale ervaring op zich ontbeert overtuigingskracht. De chemie tussen de personages is veelal afwezig en het avontuur bolt eerder noodgedwongen en geforceerd verder.

Uiteraard waan je jezelf wederom in één groot cliché, hetgeen nog steeds een positief punt is. Het feit dat de makers ongeveer elk platform of elk hengsel aan een muur laten inzakken, zij het afkraken, is echter tamelijk bizar. Klimmen, springen en simpelweg lopen kan eenvoudigweg niet zonder respectievelijk de greep te verliezen, bijna te pletter te storten en opzichtig te struikelen. Ik was een grote fan van dit gegeven in het vorige deel, daar het zich ginds louter sporadisch voordeed. Hier schaadt de overdaad evenwel, doch emmers lopen gelukkig slechts even voor het einde over.

De vijanden zijn hier tevens iets talrijker, en schietpartijen nemen een aanzienlijk aandeel in beslag. Hun voorkomen is weliswaar meer divers en het gevoel dat je steeds op dezelfde slechteriken aan het knallen bent, is weggeëbd. Helaas zijn ook hier punten van kritiek komen bovendrijven. En nog niet de minste, want de A.I. is absurd slecht. Misschien omdat ik op ‘Normal’ speelde, maar dat mag geen excuus zijn voor de makers. Meermaals komen belagers gewoon naast je lopen terwijl je dekking zoekt, blijven ze vervolgens een paar seconden staan en besluiten dan uiteindelijk hun geweer te gebruiken. Ik heb het meegemaakt dat er zowaar een vijand naast mij dekking kwam zoeken, achter hetzelfde paneel, zonder actie te ondernemen. Hoe is het mogelijk?

Verder zijn gevechten vaak vlakaf oneerlijk en gebonden aan de ellendige ‘Trial & Error’ regel. Probeer maar eens te overleven tegen Snipers, ‘Grenade Launchers’ en die verschrikkelijke, zwaar bepantserde klootzakken, die ook nog van een SAS Motherfucking 12 zijn voorzien. Die laatste kunnen veel te veel kogels opvangen alvorens ze ten gronde stuiken en komen, alweer in vergelijking met ‘Among Thieves’, weinig of niet gebalanceerd over. Je kunt wellicht reeds afleiden dat ik vaak dood ging. Ditmaal niet gekoppeld aan mislukte acrobatentoeren, maar aan een karrenvracht aan ‘overpowered bad-guys' en eveneens de omgevingen die in je nadeel werken. Soms was een uitweg namelijk nergens te bespeuren. Als een rat in de val, met je rug tegen de muur sla je vlug een schietgebedje, alvorens je all-in gaat, all guns blazin’. Als je goed hebt gegokt, loopt je zonder kleerscheuren weg, maar meestal is de croupier corrupt en loop je regelrecht je dood tegemoet.

Enfin, tijd voor het belangrijkste lapje tekst. Het grafische aspect is immers zodanig verbluffend dat ik alle voorgaande onzin eensklaps vergeten ben. Mijn broek zakte verscheidene keren af door het ongeziene gevoel voor detail en de extreem realistische entourage. Het kasteel in Frankrijk, de citadel, de woestijn, Jemen en véél meer zal ongetwijfeld het mooiste zijn dat ooit op je scherm is verschenen. De bloedmooie graphics trekken dit spel naar ongeziene hoogten en geven alle voorgaande kritiek een trap in de genitaliën. Dit is de enige echte reden waarom ik 'Uncharted 3' heb gekocht, en ik ben op dit vlak meer dan bevredigd. Need I say more?

De multiplayer bestaat uit een aantal leuke zaken. PvP en Co-Op zijn beiden amusant voor bepaalde duur. Ikzelf blijf daarentegen niet plakken en zoek andere oorden op voor dit soort spelplezier. Verder dan level 7 ben ik dan ook niet geraakt.

Ik zag en ik keurde met open mond goed. Ik begreep en twijfel sloop mijn hersenpan binnen.

4,00 (3,75)

Net zoals bij het tweede deel pen ik maar even een tekstje neer terwijl de aftiteling nog loopt.

Eerst en vooral heb ik hier veel minder zin in om over het spel te vertellen, iets wat nooit positief kan genoemd worden. Vlak na 'Among Thieves' had ik het gevoel een heel boek te willen schrijven over mijn ervaring. Een gevoel dat nu jammerlijk afwezig is. Misschien komt dit door het feit dat ik er veel langer over heb gedaan om dit deel uit te spelen. De drang om zo vlug mogelijk de ontknoping te weten te komen was er niet, en dat resulteerde in een soort verwaarlozing. Er waren zo'n stuk of tien 'speelsessies' voor nodig om het uit te spelen, tegenover twee voor de opvolger.

Verder zijn de beelden wondermooi, dankzij een ongezien realistische aanpak. Je waant je echt op het eiland, in het kielzog van Nathan Drake. De omgevingen variëren van oerwoud/jungle elementen tot lugubere kerkers en half vergane Nazi hoofdkwartieren. Dit contrast zorgt er altijd voor dat je een zucht van opluchting slaakt iedere keer als je het daglicht weer mag aanschouwen, na een vol uur door een donkere, vochtige setting gestrompeld te hebben. Zeker het einde miste hierdoor zijn uitwerking niet. Het eindshot, met de beladen boot die een ondergaande zon tegemoet vaart, is één van de mooiste die ik al heb gezien in een game.

Het verhaal kon me, zoals eerder vermeld, weinig boeien. Het had eigenlijk niet zoveel om het lijf en was tevens een beetje clichématig te noemen. Pas op, het tweede deel was dat ook, maar dan wel op een leuke manier. Hier werden vooral planken misgeslagen door teveel vijanden op je af te laten komen. Je hebt nooit de tijd om even uit te rusten, integendeel. Op bepaalde momenten ben je het ene gevecht na het andere aan het voeren. Honderden vijanden stromen als zalmen in een snelstromende rivier op je af. Dit was voor mij de grootste boosdoener en veelal de directe reden om het spel even stop te zetten, naast die vervelende zombies. Ben echt geen fan van ‘horror’.

Het schieten op zich valt nochtans wel mee en vergt iets van vaardigheid. Heerlijk om mensen te zien falen die niets anders dan auto-aim gewoon zijn. Enkel het werpen van granaten kwam aanvankelijk wat stroef en ongemakkelijk over. Gelukkig wordt je het snel gewoon, maar het kan natuurlijk altijd beter.

Gefrustreerd heb ik me enkel op het einde. Duizenden vloeken en onheilige boodschappen vol blasfemie verlieten mijn alreeds verdoemde kwebbel. Maar eens dat je het patroon van de eindbaas door hebt, merk je pas hoe eenvoudig het in wezen is.

Enfin, een pak minder dan deel twee, zoals verwacht. Mocht het totale aantal vijanden met de helft verminderd zijn, en die leegte opgevuld worden door bijvoorbeeld puzzels, dan had ik steevast naar boven afgerond.

3,50 (3,75)

Ik krijg het nare gevoel dat het bij games vandaag de dag meer en meer lijkt te draaien rond het opbouwen van zoveel mogelijk hype, dan om het eindproduct zelf. Het is in ieder geval al meer dan eens gebleken dat hype in veel gevallen meer kwaad dan goed doet. Watch Dogs is hier een prima voorbeeld van. Het spel werd aan de wereld voorgesteld via een werkelijk exuberante promotiecampagne die menig blockbuster zonder veel moeite overschaduwt. Wat er uiteindelijk uit de bus is gekomen, kon die absurde verwachtingen uiteraard niet inlossen.

Watch Dogs is nochtans geen slecht spel en kan qua algemeen niveau makkelijk vergeleken worden met GTA IV-V, Far Cry 3 of een meer recente Assassin's Creed. De meerderheid van deze titels vond ik persoonlijk echter beter dan Watch Dogs.

Het merendeel van de personages zijn hier in feite gewoon wandelende clichés, de verhaallijn kon me bijzonder weinig imponeren (denk aan dat belachelijke einde) en de missies zelf waren nauwelijks opzienbarend. Veel variatie zit er ook niet in, zowel in optionele als in primaire missies. Ik vond de moeilijkheidsgraad trouwens nét iets te hoog bij momenten. De smartphone waarmee je zowat alles en iedereen kunt manipuleren is op zich een leuke gimmick, maar biedt te weinig amusement op lange termijn. De multiplayer heeft me eveneens niet echt kunnen overtuigen. Ik had, zoals zoveel anderen, ook veel problemen met wankele framerate en de eeuwige boosdoener Uplay, maar dat is ondertussen gestabiliseerd.

Dit gezegd zijnde, het spel ziet er vrij goed uit. Zeker 's nachts en als het regent. Het is niet wat was beloofd, maar het eindresultaat mag er niettemin zijn. De stad zelf voelt zeer levendig aan en zal je aanvankelijk overdonderen. Er zijn veel randactiviteiten beschikbaar en de voetpaden en straten ogen nooit leeg of doods. Er zijn voldoende dialogen voorradig tussen de NPC's om je te entertainen gedurende een eerste 'Playthrough'.

Enfin, ik had eerst gedacht aan 3.5 sterren, maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat Watch Dogs helaas niet echt memorabel is. Het is in geen geval een meesterwerk, maar alleszins een smakelijk tussendoortje.

3.00