Ongelofelijk hoe enorm goed deze Astro's Playroom wel niet is en dat terwijl het een gratis game bij de PS5 is. Ik was er kort aan begonnen vorig jaar, maar na een half uurtje toch maar overgegaan met een ''echte'' game om te spelen. Onterecht, want dit is ijzersterk en dient iedereen met een PS5 gewoon minstens een keer uit te spelen.

Ik heb niet echt een Playstation-verleden. Nooit een gehad tot de PS5 nu, maar uiteraard wel op eerdere consoles soms gespeeld. Deze game is een viering van de tientallen jaren aan Playstation geschiedenis en ongetwijfeld met veel herkenbare momenten die ik misschien een beetje mis, maar dat deerde niks want het was wel ontzettend leuk om te spelen en als gamer was het vermakelijk om de highlights van Playstation voorbij te zien komen in de levels en met de verzamelde trofeeën. Ik kan alleen maar hopen dat Microsoft of Nintendo ook eens iets als dit had gemaakt voor hun consoletijdperk, maar helaas. Iedereen die iets met nostalgie heeft zou dit sowieso eens moeten checken.

Maar wat me het meeste nog heeft verbaast is dat het ook oprecht leuk om te spelen is. Je bezoekt allerlei Playstationconsole gerelateerde gebieden die ontzettend mooi geanimeerd zijn met prachtige kleuren, grote wijde levels en spetterende actie dat in hoog tempo voorbij gaat. Je krijgt een snelcursus PS5-controller gebruik en dat is echt leuk, want het is een unieke controle met onder andere een touchpad en met reactie op beweging. De gameplay die dit demonstreert is tof. Zo klim je als een aap en zo rol je als een bal rond. En uiteraard is er ook gewoon ouderwetse platformfun. En ja, deze game heeft in mijn ogen wel heel erg veel van de Super Mario games geleend qua werelden, qua gameplaymechanics en ook wel qua stijl, maar toch ademt het creativiteit en plezier. Zeker dat deel in de ruimte vond ik indrukwekkend gemaakt.

Je bent er jammer genoeg met een goede twee, drie uren doorheen, maar dan heb je wel jezelf vermaakt. Wil je alles completeren aan puzzelstukjes en collectibles, dan kan je nog langer door. Ik hoef hier geen 100 procent te voltooien, maar kan me voorstellen dat de echte fan dit graag doet. Speel wel de werelden uit, dan krijg je een laatste funny boss fight.

4*

Na uitspelen van The Last of Us Part 1 ook meteen deze DLC erbij gepakt, die er gelukkig gratis bij zat.

Het is eigenlijk best wel goed uitgewerkt. Je krijgt meer achtergrond over Ellie en ze mengen twee boeiende verhalen samen, die van Ellie die in tegenwoordige tijd medicatie voor Joel aan het zoeken is en flashbacks waarin je Ellie samen met haar goede vriendin Riley een leuke dag ziet hebben in onder andere een winkel voor griezelspullen, in een draaimolen en tijdens het denkbeeldig spelen van een videogame bij een arcade. En eerlijk, ik vond die momenten toch wel het beste, even wat meer rustmomenten waarbij de game een aantal mooie dialogen en momenten aan de gamer toont. Dat beiden even zoenen met elkaar zat er dik in. Ik koos bij het fotohokje ook niet voor niets de ''love'' foto's.

Gameplaytechnisch gebeurt er niks nieuws, maar zitten er wel een paar pittige shoots outs bij. Zeker die laatste vond ik best taai, maar het leuke is wel dat je in deze DLC de mogelijkheid krijgt om monsters en mensen met elkaar in gevecht te brengen door ze naar elkaar toe te lokken. Dat was toch wel erg bruut en ook funny om te bekijken.

Was deze DLC perse nodig? Niet echt. Is het wel een fijne toegift? Zeker weten. Je bent er met twee uurtjes door, da's lang genoeg als je het als een aanvulling op de hoofdgame ziet.

Twijfel een beetje tussen 3,5 en 4 sterren, maar The Last of Us straalt klasse en kwaliteit uit, dus ik rond mooi omhoog af.

4*

Afgelopen weekend uitgespeeld en dus tijd voor de review!

Nooit gedacht dat ik The last of us nog eens zou spelen als iemand die nooit een Playstation had, maar dit vorig jaar wel eens nodig vond en een PS5 kocht om de vele topgames op te spelen. Sony & partners leverden toch wel de nodige zeer gewaardeerde games af die ik als gameliefhebber toch eens moest spelen en deze stond toch wel bovenaan. En laat het nou net zijn dat ze vorig najaar een remake van hun bekendste titel uit hebben gebracht, wat wil je nog meer zeg.

Want oh, oh, oh wat ben ik onder de indruk van deze The last of us part 1. Uiteraard heb ik het origineel en de remaster niet gespeeld, maar wel even opgezocht op Youtube om te vergelijken en dat is dit visueel toch wel echt een enorme stap. Misschien rechtvaardigt het niet een aankoop voor gamers die een eerdere versie hebben gespeeld, maar sowieso is dit nu hét moment voor iedereen die de game nog nooit speelde. Part 1 oogt haarscherp, gedetailleerd en kent prachtige kleuren, zowel binnen als buiten. Het speelt enorm vloeiend en werkt zeer intuïtief qua besturing en interface. Je selecteert makkelijk je wapens, gebruikt een molotovcocktail of knutselt een nieuwe healthpack. Ik merk wel eens als ik een oude game speel van 10 of 15 jaar terug dat de besturing stroef aan voelt, maar daarom kan een remake als deze enorm helpen. Ik las dat dit geïnspireerd is op deel 2, die natuurlijk vrij recent nog is verschenen in 2020.

Wat ik het allerbeste aan de game vond is de sfeer. De wereld waar je je in begeeft is verlaten en verwoest. De natuur claimt de wereld terug. Overal is begroeiing, overal is groen. Het maakt dat het allemaal erg indrukwekkend aan voelt. Overal kom je op locaties waar mensen leefden en vermoedelijk in paniek zijn vertrokken. Je loopt door lege steden, door lege dorpen, door verlaten natuur, door een vernietigde dierentuin, langs kapotte tanks. De setting is triestig en daardoor enorm overtuigend. Ook het verhaal draagt uiteraard bij aan dat gevoel van sfeer. We volgen Joel en Ellie die samen deze reis maken. Joel als verbitterde man die zijn dochter is verloren en nu de jonge Ellie moet helpen die immuun voor een beet lijkt te zijn en misschien een antivirus in zicht heeft. Deze reis is heftig en ook emotioneel. Uiteraard is het plot wat betreft Joel en Ellie een beetje voorspelbaar, want waar Joel haar eerst als zakelijke opdracht ziet, groeit toch wel vriendschap en waardering. Ellie groeit weer als mens, van hulpbehoevend naar behoorlijk bad ass richting het eind. Erg tof gedaan. Sowieso is Ellie gewoon boeiend omdat ze menselijk is. Ze wil weten hoe de wereld voor de uitbraak was en hoe mensen zich toen vermaakten. Onderweg ontmoet je wel mensen, maar die zijn na een hoofdstuk vaak weer weg omdat dit verhaal gewoon om Joel en Ellie draait en niks anders. Zeker richting het einde zitten er rake momenten in, met Ellie die de zwaargewonde Joel naar buiten helpt, maar ook zachtere dingen als het zien van giraffen in de dierentuin, een signaal dat er nog warmte en plezier op deze wereld is. Ik heb wel een paar keer echt meegeleefd ieder geval. En dan is er nog het einde, geen idee wat ik er kon van verwachten maar het was wel een behoorlijke afsluiter en opent de weg voor meer, wat er gelukkig al is en ik ergens in de komende maanden zeker ga spelen.

Qua gameplay is dit toch wel survival-horror en dat is niet helemaal mijn ding. Ik raak onrustig van horror in games moet ik eerlijk bekennen. Deze game gaat gelukkig qua horror niet al te diep, maar ik vond het wel genoeg haha. Zeker de chapters in de riolen en verlaten hotels lieten me nog wel eens schrikken, zeker omdat ammo schaars is. Gelukkig krijg je wel steeds betere wapens (de pomp-shotgun is mijn vriend!) en kom je er wel door. Qua tegenstand tref je naast geïnfecteerden ook soldaten en andere bad guys, maar het zijn toch wel de monsters waar je het meeste mee te doen hebt, zeker die hele sterke varianten. Genoeg om geregeld klamme handjes te hebben tijdens het spelen.

The last of us is gewoon terecht een moderne klassieker, welke versie je ook speelt. Het is een pakkend verhaal dat hoe verder ik kwam me steeds meer raakte. Joel en Ellie zijn fantastisch, deze wereld is episch en de spanning is zinderend. Blij dit te hebben gespeeld.

4,5*