menu

Hier kun je zien welke berichten waltermuis als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Homefront (2011)

3,5
Onlangs uit de budgetbakken gevist, en ik was redelijk verrast door Homefront.

De recensies logen er niet om; bijna overal werd dit spel afgekraakt en afgedaan als het kleine broertje van de Call of Duty-franchise. Maar ik was aangenaam verrast door dit spel.

Het verhaal

Het concept is origineel, ik ben tot nu toe nog geen film of game tegengekomen waarin de VS bezet werden door Korea. De Koreanen regeren er met harde hand, de gewone burgers werden niet gespaard. Slechts een handjevol Amerikanen durft in opstand te komen tegen de bezetters. Het spel geeft een gruwelijk beeld van deze bezetting, met name het gedeelte dat je een werkkamp moest aanvallen en uiteindelijk dekking moest zoeken tussen een massagraf zal me nog wel een tijdje bijblijven. Maar tussen het spel door krijg je ook verschrikkelijke beelden te zien van represailles die de Koreanen namen na een succesje van de opstandelingen. De missies zijn gevarieerd genoeg om niet te vervelen. Het spel is zeer kort ( na ongeveer 3-4 uur heb je het wel uitgespeeld) maar gelukkig ook krachtig. Al met al zal het beeld dat geschetst werd van de bezetting me nog wel een tijdje bijblijven, en krijgt het verhaal 4*.

De graphics

Grafisch vond ik het niet heel bijzonder, maar zeker niet slecht. Er zijn nieuwere spellen die er beter uitzien, maar veel doet het spel niet onder aan de recentere Call of Duty's. De omgevingen zien er niet heel gedetailleerd en afgewerkt uit, maar door de grote hoeveelheden actie zullen de meesten zich hier niet aan ergeren. De omgevingen hadden mooier gemaakt kunnen worden, maar het grootste gedeelte (o.a. characters en voertuigen) zagen er acceptabel uit. De graphics krijgen van mij een nipte voldoende (3*).

Gameplay

Het spel heeft de besturing die vele andere shooters ook hebben. Vandaar dat je geen tutorial krijgt, en bijna meteen begint met knallen. Dit "knallen" werkt gewoon prima. Bovendien is het fijn dat je een klein beetje geholpen wordt met mikken; het richtkruis verandert iets als je een vijand raakt (à la Call of Duty multiplayer). De AI van je vijanden en van je teamgenoten is uitstekend, ik heb geen last gehad van bugs op dit punt. Klein minpuntje vind ik wel dat het spel Nederlandstalig is (m.u.v. de vocals). Op zich niet zo erg, als je het op de een of andere manier kon veranderen (zoals dat bij Uncharted wel kon).

Over de lay-out van het spel ben ik wat minder te spreken, de ondertitels (die vaak te letterlijk worden vertaald) worden ergens links in het midden geplaatst. Dit las niet zo lekker en gaf het spel een armoedige uitstraling. Ook bleef er tijdens de cutscenes een stukje tekst in beeld dat mij vriendelijk aangaf dat ik op "A" kon drukken om het door te spoelen. Goed bedacht, alleen jammer dat het op een gegeven moment niet verdwijnt en de ondertitels onleesbaar maakt.

Leuk was overigens dat je met verschillende voertuigen kon spelen; van een aanvalshelikopter tot het geven van doelen aan een robotachtige minitank. Dit was goed uitgewerkt en werkte feilloos.

Al met al was de gameplay goed, maar door het armoedige uiterlijk en de Nederlandstalige versie scoort het spel hier slechts 3,5*. Zonde, want er had meer ingezeten.

Het geluid

Als je een shooter speelt, wil je natuurlijk dat de geweren zo realistisch en mooi mogelijk klinken. Dit was bij Homefront gelukkig het geval, de meeste geweren klonken agressief en dreigend. De voice acting was goed gedaan, zeker van degene die Connor insprak. Hij kwam overtuigend over als arrogante leider van de Amerikaanse rebellen. Wat wel jammer is, is dat vaak dezelfde tekst wordt herhaald als je er wat langer over doet. Dit werkte op sommige momenten op mijn zenuwen. De geluiden van de omgeving en de soundtrack zijn van middelmatig niveau en niet echt noemenswaardig. Al met is het geluid van gemiddeld niveau en krijgt dus een 3,5*.

Conclusie

Homefront is zeker geen must gameliefhebbers, maar fungeert goed als tussendoortje. De singelplayer is belachelijk kort, maar bereikt wel een hoog niveau en blijft altijd boeien. Het is een spel geworden waarvan de verwachtingen torenhoog waren, maar uiteindelijk flopte. Als je uit gaat van een flop, valt het zeker mee. Voor een spel dat in de budgetbakken ligt, is het zeker het spelen waard. Overigens heb ik mijn cijfer geheel gebaseerd op de singelplayer, multiplayer heb ik (nog) niet gespeeld.

Homefront is een gemiddeld spel gebleken waar een gemiddeld cijfer (3,5*) bij hoort.

Hour of Victory (2007)

0,5
Wat een naar spel zeg! Zo'n beetje alles eraan is slecht, dus wat mij betreft is de hoge positie in de flop 100 meer dan terecht. Misschien dat dit spel zelfs wel de nummer 1 positie verdiend.

Ik begin maar met de gameplay. Die is erg beroerd zeg, het spel is compleet onspeelbaar. Fatsoenlijk "aiming down the sights" zit er al niet in (dit doe je met R3 (360) en niet, zoals bij de meeste CoD's met LT). Dit is erg frustrerend, en kan niet aangepast worden. Hierdoor kun je minder snel richten, en word je vaak geraakt. Op een gegeven moment moet je een tank besturen, en dan begint het feest pas echt. Wederom gaat het richten zeer stroef, en inzoomen met je turret is niet eens mogelijk.

Maar de gameplay is nog niet eens het grootste minpunt van het spel. Dit zijn namelijk de checkpoints. Of beter gezegd: het gebrek eraan. Met name in het tanklevel is dit behoorlijk irritant, aangezien je tank nogal gauw vernietigd is en je dan weer helemaal opnieuw moet beginnen. De missies zijn ook nogal eentonig, en het kiezen tussen de drie personages is weliswaar een leuk idee, maar het pakt volkomen verkeerd uit omdat je tactische beslissingen nauwelijks impact hebben op het spel.

Grafisch is het spel ook dramatisch. Het spel is ontzettend lelijk, en gedetailleerde omgevingen zijn er nauwelijks. Het beste is om een PS2-spel te spelen, dat ziet er meestal nog mooier uit. Ook de geluiden zijn van schandalig laag niveau; het vuren van je wapen klinkt behoorlijk nep, en de muziek is vaak veel te bombastisch voor de situatie. Ook irritant zijn de stemmen van de Duitsers. Onze oosterburen zeggen telkens hetzelfde, en meestal ook in onlogische situaties. (Vorsicht! Panzer!, terwijl ik rustig rondloop en mijn tank elders heb geparkeerd.

Online heb ik niet gespeeld, maar ik vermoed dat er toch niemand is, aangezien het zo'n dramatisch spel is.

Hoewel Hour of Victory een pakkende titel heeft en doet denken aan CoD en MoH, mag het spel hier absoluut niet mee vergeleken worden. Grafisch kan het zelfs niet tippen aan de eerste delen van deze series. Het spel is alleen aan te raden als je je echt dood verveeld, en kan genieten van allerlei ergernissen in games. Aangezien ik waarschijnlijk iemand moet betalen om dit spel kwijt te raken, is het het beste om het spel gewoon in de vuilnisbak te mieteren, en deze traumatische ervaring zo snel mogelijk te vergeten.

0,5*, omdat lager niet mogelijk is.

LEGO Racers (1999)

3,0
vond hem wel geinig, alleen makkelijk en een beetje weinig circuits. Die power-ups waren wel grappig

Saints Row (2006)

3,0
Saints Row

Ik verwachtte er behoorlijk veel van, aangezien hij toch wel overal hoge ratings krijgt. Dit heeft het spel bij mij nimmer waargemaakt.

Ten eerste waren de graphics slecht. Ok, het spel is al bijna 4 jaar oud, maar het heeft zeker niet alles uit de Xbox 360 gehaald. Ik vind God of War voor de PS2 er nog beter uitzien.

De gameplay was wel op zich wel goed, behalve dat het wisselen van wapens veel te lang duurde, en in vuurgevechten heb je daar gewoon de tijd niet voor. Verder vond ik de submissies, zoals straatracesbehoorlijk matig afgewerkt, en ook hier had ik de besturing niet echt mee.

Maar hoe verder je komt in het spel, hoe leuker het wordt. Ik had niet verwacht dat de missies beter en leuker werden dan aan het begin, maar gelukkig was dit wel zo. Door die missies was ik geneigd mijn stem naar 4* te verhogen, maar het eind verknald alles. Dat was zo slecht uitgewerkt, dat ik er 1* voor aftrek.

Saints Row was niet zo goed als ik gehoopt had, maar was ook niet slecht.
Ik weet niet of ik Saints Row 2 ga kopen, dan moet er eerst wel wat gedaan zijn aan het wapens wisselen.

Tom Clancy's Ghost Recon: Advanced Warfighter (2006)

Alternatieve titel: Ghost Recon: Advanced Warfighter

4,0
[Langere Review]

Na het succes van mijn eerste tactical shooter, Operation Flashpoint: Dragon Rising, besloot ik om ook de Ghost Reconserie op te pakken. Het spel viel me in het begin best tegen, je teammates gingen vrij makkelijk dood en grafisch gezien was het even slikken. Maar uiteindelijk kwam het toch nog allemaal goed.

Zoals gezegd, stelde het spel me grafisch in het begin teleur. Dit komt vooral door de grafische pracht die ik hiervoor heb gespeeld, o.a. Assassin's Creed Brotherhood. Weliswaar is het dus grafisch lelijk, maar het is dus wel een spel uit 2006 en er zijn recentere titels uitgekomen die er nog lelijker uitzien dan een spel van 6 jaar geleden. Nadat ik aan de graphics gewend was, heb ik me er de rest van het spel eigenlijk niet zo meer aan geërgerd.

De AI van je teammates is in de eerste missies bijzonder matig te noemen, ze gaan zeer snel dood aangezien ze vaak niet op tijd dekking zochten. Later in het spel wordt de AI verrassend genoeg beter, met name de toevoeging van de anti-tank gunner werkt goed. Hiermee kun je gemakkelijk voertuigen uitschakelen, iets wat daarvoor nogal lastig ging. Maar ook je gewone soldaten functioneren beter, ze schieten accurater en gaan minder snel dood. Wat ik wel jammer vond, is dat je een groot gedeelte van het spel alleen moet spelen, aangezien dit een team-based shooter is.Graag had ik meer gebruikgemaakt van mijn teammates. Maar het grootste compliment voor dit spel is uit te delen aan de AI van je tegenstander. De tegenstander schiet erg accuraat, met name voor de snipers moet je oppassen. Die mikken bijna altijd op je hoofd, en als je even in een open gebied staat, resulteert dit bijna altijd in een death. Tegenstanders flankeren je ook vaak, iets vaak ik zeer goed vond. Je moet dus altijd goed om je heen kijken voordat je verder gaat.

Het verhaal zelf is niet zo bijzonder, dat kennen we nu onderhand wel. Het is ook jammer te noemen dat het spel aan de korte kant is, na slechts 8,5 uur zit dit festijn erop. Maar dan heb je wel grotendeels 8,5 uur keiharde actie, en veel tactisch loopwerk.

Maar het grootste minpunt in het spel zijn de checkpoints, die ontbreken vaak op de belangrijke plekken. Als je dan doodgaat, moet je een aardig eindje terug. Achteraf gezien kun je dit ook een pluspunt noemen, anders was het spel nog korter geweest.

Conclusie:

Na het uitspelen van GRAW ben ik toch van mening veranderd, het spel is zeker de moeite waard om even te spelen, mits je van tactische shooters houdt. Vergeleken met de recentere spellen valt het grafisch gezien tegen, maar na een tijdje let je hier niet meer op, omdat je helemaal opgaat in de game. Want er kunnen immers overal vijanden zitten...

Al met al heb ik besloten om mijn cijfer behoorlijk te verhogen, ik maak er een 4,0 van.

Tom Clancy's Splinter Cell: Double Agent (2006)

4,0
Review Splinter Cell: Double Agent

Onlangs heb ik deze game uit de kast gevist, omdat ik toch wel nieuwsgierig in de nieuwe Splinter Cell ben geworden. Ondanks dat dit deel toch alweer 6 jaar oud is, besloot ik dit spel te spelen vanwege het verhaal.

Het verhaal

Het verhaal vond ik een bijzondere ervaring. Ik heb nog niet eerder in een game als een dubbelagent gespeeld, dus dat principe was voor mij compleet nieuw. Het verhaal zit goed in elkaar, na een missie in IJsland kom je als Sam Fischer erachter dat je dochter omgekomen is. Sam ziet het even niet meer zitten en neemt een nieuwe, gevaarlijke missie aan: hij moet infiltreren in een terroristische organisatie genaamd John Brown's Army (JBA). De missies verschillen tussen excursies met de JBA en infiltratiemissies binnen hun compound. Dat laatste is niet heel interessant, het wordt pas leuk in de compound op het einde. Maar de excursies met de JBA zijn wel heel leuk om te doen, variërend van het plaatsen van een bom in een cruiseschip tot het beschermen van JBA-prominenten in Shanghai en Kinshasa. De tripjes naar het buitenland zijn dus gevarieerd genoeg, maar de missies waarin je je in de JBA compound moet vertoeven, worden eentonig op een gegeven moment.

Het verhaal krijgt van mij daarom 4 sterren.

Graphics

We hebben natuurlijk te maken met een 6 jaar oude game, dus ziet het er grafisch allemaal wat minder uit. Dit zie je vooral bij het praten van de personages: de lipbewegingen en het geluid lopen duidelijk niet met elkaar synchroon. Maar de personages zelf zien er best goed uit, vooral Sam ziet er gedetailleerd genoeg uit. De omgevingen zijn acceptabel, maar hadden misschien iets beter afgewerkt kunnen worden. Maar als je op een gegeven moment kan kiezen of je het cruiseschip opblaast of niet, en je kiest voor opblazen, ziet zo'n ontploffing er fantastisch uit.

Grafisch krijgt het van mij 3,5 ster, omdat het nog prima te accepteren valt.

Gameplay

Splinter Cell is natuurlijk een stealthserie, dus moet er flink wat geslopen worden. Dit is goed verwerkt: als je kruipt, horen je tegenstanders je minder snel dan wanneer je gewoon loopt. Bovendien is het gewoon erg leuk om je tegenstanders geluidloos om te brengen. Wat ik wel jammer vind, is dat sommige stukjes onmogelijk te doen zijn zonder gezien te worden. Zodoende moet je alsnog je wapens gebruiken, iets wat ik liever niet had gezien. Er zitten een paar leuke minigames in zoals mijnen maken, toegangsdeuren hacken en informatie over JBA-leden verzamelen.. Bovendien kun je parachutespringen en een helikopter besturen. Maar dit duurt helaas maar een paar seconden.

De AI van je vijanden is uitstekend, je wordt gespot wanneer je gespot hoort te worden en ze zien je niet als je goed genoeg verstopt zit. Maar wat ik niet snap, is dat ze niet doorhebben dat je je speciale pak nog aanhebt. In het level in de gevangenis heb je zelfs al je gadgets nog. Dit zou toch wel wat argwaan moeten wekken bij de badguys, maar kennelijk is dat dus niet het geval. Qua moeilijkheidsgraad zit het trouwens wel goed, het is niet te moeilijk maar zeker niet te makkelijk. Bepaalde stukjes zul je zeker een paar keer opnieuw moeten doen. Wel is het zo, dat je vaak onnodig doodgaat, omdat het niet al te duidelijk is waar je heen moet gaan. Dat had zeker beter gekund. Het spel is ook zeer kort, in 6 à 7 uur heb je het wel uitgespeeld.

Vanwege deze minpunten kom ik qua gameplay slechts op 4 sterren uitkom, er had hier zeker meer ingezeten.

Conclusie

Ondanks dat het spel er verouderd uitziet, is het nog prima te spelen op een next-genconsole. Sommige levels zijn zeer leuk en wil je nog een keer doen, andere zijn saai en wil je zo snel mogelijk uitspelen. Het verhaal is interessant en meeslepend, en het kan zeker handig zijn om het verhaal te volgen voor de volgende delen.

Gemiddeld kom ik op 4 sterren uit, wat een mooie score is voor mijn eerste Splinter Cell.

Uncharted: Drake's Fortune (2007)

4,5
Review Uncharted: Drake's Fortune

Zo, na Uncharted 1 meerdere keren uitgespeeld te hebben, is het nu wel eens tijd voor een review.

Dit spel was een van mijn eerste ervaringen op de PS3, en ik was meteen omvergeblazen door de grafische pracht. De graphics zijn werkelijk prachtig, maar het verhaal en de gameplay mogen er ook zijn.

Het verhaal

Het verhaal is eigenlijk niet eens zo heel bijzonder. Het concept van zoek-de-schat is natuurlijk niet nieuw, maar op de een of andere manier pakt het allemaal goed uit. Ik kreeg bepaalde associaties met de Indiana Jones-franchise, wat toch wel de moeder van alle zoek-de-schat films is. Het begin is rustig, vooral in de eerste junglescènes leer je het spel rustig kennen, zonder dat het een irritant, laag tempo aanneemt. Maar zodra je in de buurt van de schat komt, wordt het tempo hoger en mag je naast een aantal puzzels, het ook opnemen tegen legio vijanden. Er zitten een aantal leuke stukjes in, zoals de U-boot middenin de jungle, en natuurlijk het stukje met de jetski's. De personages zijn ook tof, met name de hoofdpersoon, Nathan Drake, is boeiend. Het valt me echter wel tegen hoe makkelijk de hooggeplaatste tegenstanders aan hun einde komen, zonder dat jij ze neer kan knallen. De uiteindelijke bossfight viel ook een beetje tegen, maar uiteindelijk voelt het verhaal aan als een echte Hollywood-blockbuster, en verveelt het geen moment, zonder echt over-the-top te worden.

De graphics

Grafisch is het werkelijk prachtig, zeker voor een spel dat toch al weer 5 jaar oud is. De jungleomgevingen zien er exotisch en goed gedetailleerd uit, en ook de details van het water zijn werkelijk prachtig. De hoofden van de personages hadden wat mij betreft wel wat beter afgewerkt kunnen worden, vooral het haar van Elena ziet er behoorlijk matig uit. De graphics van deze Uncharted zijn dus werkelijk prachtig, en dan te bedenken dat het er in Uncharted 2 nóg beter uit ziet...

Gameplay

Het spel speelt als een trein, het klimmen en klauteren gaat lekker soepel, en er is een goede afwisseling van shootouts, klimmen en puzzels oplossen. Soms zitten er nét iets te veel schietscènes in, maar het wordt gelukkig nooit echt irritant. Naar het einde toe krijg je gelukkig te maken met sterkere tegenstanders, worden de badguys met lasers en de zombieachtige wezens wisselen de normale badguys leuk af. De puzzels hadden wat mij betreft wel iets uitdagender mogen zijn, maar dit "probleem" doet zich vooral voor bij een replay, en is vrij normaal. Uiteindelijk is het niet een heel lang spel (in ca. 10-12 uur heb je het wel uitgespeeld), maar dan kun je nog wel volop gaan trophyhunten.

Conclusie

Uncharted: Drake's Fortune is een fantastische introductie van een geweldige serie; als je van dit deel al hebt genoten, zul je dat helemaal met zijn opvolgers gaan doen. Grafisch is het perfect, het verhaal is de hele tijd boeiend, en de gameplay is gevarieerd genoeg. Uiteindelijk krijgt Uncharted nét niet de perfecte score, vanwege de soms net iets te vele shootouts, en de relatief makkelijke puzzels. Maar een 4,5* is toch een mooie score voor een introductie van een fenomenale serie?