menu

Hier kun je zien welke berichten DarthSolidKevin als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Perfect Dark (2000)

2,5
Ik heb een poging gedaan om te genieten van Perfect Dark, maar ik kan er niet zoveel mee. Dat de game in 2000 bijzonder was, kan ik wel begrijpen. Anno 2020 is het (voor mij) te verouderd om ervan te kunnen genieten. De gameplay is uitermate frustrerend wat voornamelijk te wijten is aan de verschrikkelijke first-person shooter mechanieken. Zelfs de Xbox 360-versie (in de Rare Replay op Xbox One) doet daar niks aan. Het simpele feit is dat er nu tientallen shooters zijn die alles veel beter doen.

Ik ben echter ook niet gek: toentertijd was Rare gelimiteerd door de Nintendo 64, dus men moest creatief zijn om een first-person shooter te maken voor die console. Hoewel het zeker knap is, kan ik alleen iets zeggen over hoe ik het vandaag de dag beleef. Ik kan niet kan leunen op nostalgie. Daarnaast ergerde ik me ook mateloos aan het het feit dat delen van het verhaal en de missiedoelen achter de hoogste moeilijkheidsgraad zitten. Tijdens het spelen ben ik constant gefrustreerd, dus dan stop ik liever mijn tijd in iets anders.

Plague Tale: Requiem, A (2022)

5,0
A Plague Tale: Requiem is een van de weinige games ... nee, een van de weinige verhalen waar ik me emotioneel bij betrokken heb gevoeld. Op verschillende momenten zat ik met een brok in de keel en tranen in de ogen naar mijn TV te kijken en dat overkomt me zelden tot nooit.

Het fantastische verhaal van een zus die haar kleine broertje ten koste van alles wil beschermen, greep me bij de strot zoals weinig verhalen dat ooit hebben gedaan. Requiem toont de kracht, veerkracht en moed van kinderen die worden blootgesteld aan keuzes en gebeurtenissen waar geen enkel kind mee geconfronteerd zou moeten worden.

De voelbare emotie is grotendeels te danken aan het geweldige stemwerk van Charlotte McBurney die de rol van haar leven speelt als de 15-jarige Amicia. De uitzichtloze momenten waar Amicia mee geconfronteerd wordt, komen zo sterk tot leven dat je bijna gaat geloven dat het allemaal echt is. De rest van de cast geeft ook alles, maar McBurney steelt absoluut de show in Requiem.

Het feit dat de collectibles onderdeel uitmaken van het verhaal geven je een reden om, letterlijk en figuurlijk, naar ze uit te kijken. Hoewel de te verzamelen bloemen en veren niet heel veel extra diepgang geven, geldt dit wel voor de herinneringen die je kan verzamelen. Ze gaan van tragisch tot komisch en zijn zeker de moeite waard. Een van de laatste herinneringen is zelfs zo'n sterk emotioneel moment vol pijn en verdriet dat ik nog vol schiet als ik eraan terugdenk.

De gameplay is een voortzetting van A Plague Tale: Innocence met wat extra lagen. Zo mag je zelf beslissen hoe je door vijandelijk gebied gaat en word je speelstijl beloond met skills die de desbetreffende speelstijl makkelijker maken. Is stealth en geweldloos je ding? Dan krijg je een skill die je sneller laat lopen als je gehurkt bent. Toch liever agressief en moordend? Je ontgrendelt een skill waarmee je vijanden in een kolonie ratten kan duwen. Een mix tussen agressie en stealth behoort uiteraard ook tot de opties.

Helaas worden deze keuzes (vooral als je meer stealth speelt) niet altijd gerespecteerd. In het narratief word je veelvuldig in ietwat bombastische gevechtsscenario's geslingerd, waardoor je soms het gevoel krijgt dat je misschien beter altijd agressief had kunnen zijn. Hoewel ze een (sterke) verhaaltechnisch rol spelen, respecteren deze situaties niet de speelstijl van elke speler.

In sommige impressies zie ik terug dat men vindt dat de AAA-productiewaarde van Requiem ten koste gaat van de intimiteit die in het meer indie-/AA-achtige Innocence aanwezig was. Ik ben het daar niet mee eens. Er zijn twee werelden die samen één geheel vormen: de overkoepelende wereld waarin alles gebeurt en de belevingswereld van Hugo en Amcia.

De belevingswereld is als een houten vlot vol intieme momenten van vreugde, opluchting, haat en verdriet die op de onstuimige zee van de overkoepelende wereld drijft. Ze vechten en beïnvloeden elkaar. De ene keer wint de zee, de andere keer het vlot, maar na elke confrontatie komen ze weer in balans. Als het vlot uiteindelijk aan land komt, zie je een gebroken zee vol afgesplinterde brokstukken in je kielzog.

De omgevingen zijn een genot voor het oog. Imposante steden, zonnige bloemenvelden en gevulde marktpleinen vol gezelligheid worden afgewisseld met zware regen, opgestapelde lijken en met ratten gevulde straten en krochten. De contrasten zijn sterk en een perfecte weerspiegeling van de emotionele toestand van de hoofdpersonages op het desbetreffende moment.

A Plague Tale: Requiem is een van de beste games die ik ooit heb gespeeld. De connectie die ik totaal niet voelde bij The Last of Us (een soortgelijke titel waarin de reis en de connectie tussen twee personages centraal staat) was hier ruimschoots aanwezig. Ik voelde me de gehele speeltijd (16,5 uur) emotioneel betrokken bij Hugo en Amicia en leefde elke minuut met ze mee. Een waar meesterwerk. 5*

Pokémon Heart Gold (2009)

4,0
Pokémon HeartGold
Platform: DS (gespeeld op 3DS)
Totale speelduur: +/- 40 uur

Uit de berichten die ik de afgelopen jaren in het forum voor Pokémon HeartGold heb geplaatst, valt te lezen dat ik de game al een tijd in mijn bezit heb. Sterker nog: al vanaf de release. Ik heb meerdere speelbeurten gedaan en daarbij iedere keer de Elite Four verslagen, maar om een of andere manier heb ik mezelf nooit kunnen motiveren om daarna nog verder te gaan. Dit terwijl er na het verslaan van deze trainers nog een hele hoop te zien en beleven valt in HeartGold.

Ik had het geluk dat het mogelijk is om vanaf het begin al te ruilen met Pokémon Pearl, waardoor ik mijn eigen Johto only (met uitzondering van de HM-slaves) droomteam kon samenstellen. Dit heeft zeker bijgedragen aan het feit dat ik heb weten door te zetten. Gelukkig maar, want de game is zeker de moeite. Met 16 gyms, een hele bulk aan te vangen Pokémon, een grote collectie aan legendarische soorten en een lang verhaal is HeartGold wat mij betreft een van de beste games uit de serie.

Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik tegen het einde van mijn avontuur het wel een beetje had gezien. Dit heb ik echter met alle games van Pokémon, dus dat is niet echt een nadeel. Verder valt er niet veel over te zeggen. Het is een Pokémon game. Je weet wat je ongeveer kan verwachten. Ik zal hieronder mijn team nog even noteren.

Team:
Typhlosion (Earthquake, SolarBeam, Eruption & Flamethrower)
Ampharos (Focus Blast, Thunder Wave, Signal Beam & Discharge)
Espeon (Psybeam, Psychic, Hidden Power & Shadow Ball)
Skarmory (Fly, Night Slash, Drill Peck & Steel Wing)
Tyranitar (Earthquake, Crunch, Rock Slide & Dig)
Octillery (Surf, Ice Beam, Signal Beam & Psychic)
Bibarel (HM-slave)
Tropius (HM-slave)

Cijfer: 4* (8)

Pokémon White (2010)

4,0
Vandaag het hoofdverhaal uitgespeeld en ik moet zeggen dat Pokémon White verhaaltechnisch wat mij betreft een van de beste mag worden genoemd.

Dit komt omdat de wereld meer met elkaar verbonden is. De Gym Leaders spelen een rol in het verhaal, je vrienden/rivalen uit je dorp maken een persoonlijke groei door en ook de Champion is niet feilloos. Dit was de eerste keer dat ik echt een connectie kon maken met de verschillende personages in een Pokémon game.

Het vijandige team (Team Plasma) is ook interessant. In tegenstelling tot andere teams zijn de beweegredenen in eerste instantie niet eens zo slecht. De manier waarop je als speler steeds meer te weten komt van Team Plasma en hun mysterieuze leider 'N' blijft boeien. De rol die de twee legendarische Pokémon spelen op dit gebied is veel interessanter dan in andere delen. De eindgevechten deden me een beetje denken aan de manier waarop Fire Emblem dit vaak doet en voelen daardoor episch aan.

Op het gebied van Pokémon design merk je wel dat de dalende lijn is ingezet. Sommige zien er niet uit en de namen zijn zo'n wirwar dat ik zelfs nu nog drie keer moet nadenken als de game me vraagt of ik mijn huidige Pokémon wil wisselen in een gevecht. Maar goed blijf maar eens origineel na zo veel games.

Het enige wat nog rust is de Endgame, maar ik verwacht niet dat dit mijn cijfer positief of negatief gaat beïnvloeden. Een 4,5* gaat met een beetje ver maar een ruime 4* (8,5) is wel op zijn plaats voor Pokémon White. Hieronder nog mijn team.

- Emboar
- Lilligant
- Krookodile
- Unfezant
- Stoutland
- Liepard/Zekrom