Het lijkt mij vrij duidelijk waar deze game door geïnspireerd is. Super Mario Galaxy en Rayman Legends. Maar Sackboy biedt genoeg creativiteit om alsnog een eigen identiteit te hebben.

De beetje ervaren 3D platform gamer rent en springt hier vrij gemakkelijk doorheen. Je krijgt steeds 4 levens en elk level zit helemaal vol checkpoints. Daarbij zijn de levels niet super groot en als je levens verliest verdien je ze heel vaak weer terug. Hoe ik het zie speel je op deze manier de game eigenlijk op easy. De echte uitdaging is elk level 100% voltooien. Dit maakt de game niet alleen moeilijker, maar dus ook veel leuker! En vooral goud halen bij 15 time trials is flink oefenen!

Een ander pluspunt is de muziek. Het zijn liedjes van bekende artiesten. In het algemeen ontbreekt alleen de zang. Maar sommige zijn 1 op 1 overgenomen of ze zijn in een andere uitvoering. En zo vind ik bijvoorbeeld Material Girl van Madonna erg leuk.

Wat voor mij een nadeel is zijn de (local) co-op en multiplayer trophies. Ik haal graag alle trophies en nu ben ik dus afhankelijk van andere. Maar verder vind ik Sackboy vooral een lekker verslavend spelletje. Inmiddels het einde gehaald, maar ik moet nog wat multiplayer trophies en de moeilijkste time trial halen. Time trial 16 zijn alle 15 time trials aan elkaar geplakt. En dit is met stip de aller moeilijkste trophy van de game!

4,0*

Afgelopen zaterdag uitgespeeld. Level 7 kreeg ik op ''rough and tough'' echt niet voor elkaar, dus heb ik de laatste stage op makkelijk gezet. Best jammer, maar het is echt niet te doen vind ik.

levels zijn behoorlijk aan de lange kant, dus je moet echt je best doen wil je het halen. Naast het vrijspelen van de levels, speel je automatisch wat andere levels vrij, maar waar die voor dienen weet ik niet. Waarschijnlijk om een beetje te levelen ofzo. Ik ga de game misschien ook nog wel met de 3 andere karakters uitspelen, maar eigenlijk heb ik daar geen tijd voor.

Scott Pilgrim vs. the World was voor mij een heerlijk tussendoortje. Uitdagend en fijn om te spelen. In mijn NES tijd speelde ik Double Dragon II en met Scott Pilgrim was ik echt weer even terug in de tijd. Scott Pilgrim doet me dus het meest aan Double Dragon denken.

Ik had Sifu al een tijdje op het oog en soms voel je al aan dat de game goed gaat bevallen. En inderdaad, Sifu is fan-tas-tisch!

De game heeft slechts 5 levels en de levels zijn niet enorm groot. En toch ben ik best een tijdje bezig geweest om het einde te halen, want de game is moeilijk! Er is een easy mode, maar ik speel een game graag zoals die bedoeld is. En inmiddels na flink wat uurtjes en grijze haren heb ik alle trophies gehaald. Ik heb er heel hard voor moeten knokken! Maar oh wat was het kicken!

Er is erg goed nagedacht over Sifu. Het vechtsysteem is in principe simpel, want er zijn geen ingewikkelde combo's. En je vecht voornamelijk met je handen. Springen kan niet en schoppen is zeer beperkt. Je maakt eigenlijk gebruik van 5 mechanieken. Aanvallen, blocken, parry, sweep en dodge. Deze technieken moet je echt leren beheersen, want anders ga je de game hoogstwaarschijnlijk niet uitspelen. En daarbij word je steeds ouder naarmate je doodgaat. Word je te oud, dan ga je definitief dood. En vooral dit onderdeel van de game is erg goed bedacht!

Tijdens het vechten verdien je xp en daarnaast ook nog punten. In elk level zijn (altijd?) 3 shrines en hier kan je je xp en punten inwisselen voor extra vechtopties en verbeteringen. En als je een level klaar hebt dan heb je altijd sleutels en pasjes gekregen zodat je het level opnieuw kunt spelen incl. shortcuts die dan dus beschikbaar zijn geworden. Maar als je dat doet mis je daardoor wel altijd minimaal 1 shrine. En zo zal je dus keuzes moeten maken.

Het zijn toffe levels met als grote uitblinker The Club. Ik kreeg er zelfs John Wick vibes bij! En de game begint je vanaf dat moment ook echt uit te dagen. De bossfights zijn ook erg goed. Elke boss bestaat uit 2 fases en ook de bossfights zijn behoorlijk moeilijk!

Ok en nog even dit. De game had oorspronkelijk geen easy mode en ook hebben ze het score systeem veranderd. En zo is er een trophy dat je een score moet halen van 20.000 punten. Maar voorheen was dit 5.000 punten. Plus als je goed vecht gaat je multiplier omhoog en zo verdien je meer punten. Maar ook dit is veranderd. Ipv een multiplier van maximaal 5 is het nu maximaal 3. En die trophy is daardoor @#%€&%# moeilijk geworden. Althans, dat vind ik. Ik ben er ongeveer even lang mee bezig geweest als de complete game zelf!

4,5*

Nou laat ik maar is wat neerzetten hier dan.

Ik had nog nooit een Sniper Ghost Warrior gespeeld en inmiddels zijn er 5 delen. Al kun je de delen ook opsplitsen in 2 aparte series.

SGW Contracts 2 heeft 5 missies en deze spelen zich af in een redelijk grote omgeving incl. fast travel. De missies bestaan uit menselijke targets omleggen en andere doelen zoals bijvoorbeeld een olieraffinaderij uitschakelen. Hiermee verdien je geld en skillpoints. Met dat geld kun je o.a. nieuwe sniperrifles, sidearms en secundary wapens kopen. En met skillpoints kan je van alles vrijspelen zoals bijvoorbeeld een drone en een turret die je vervolgens weer kan uitbreiden met extra mogelijkheden. Moet wel zeggen dat sommige perks echt nergens op slaan. Zoals de perk dat vijanden je niet meer kunnen horen rennen. Dus je kan gewoon op een vijand afrennen die met z'n rug naar je toestaat en hij heeft helemaal niets in de gaten.

Tijdens een missie zijn er ook nog challenges en hiermee verdien je extra skillpoints. Persoonlijk had ik niet zo'n hele grote behoefte aan al die extra skillpoints, maar omdat ik de platinum wilde halen moest ik 54 perks vrijspelen. Dus ik heb veel challenges gedaan. De challenges variëren. Sommige zijn leuk en uitdagend en andere zijn dat niet. Leuk en uitdagend is een heel kamp op een kilometer afstand uitmoorden zonder dat iemand het daar in de gaten heeft. Minder leuk is bijvoorbeeld 3 doelen volbrengen binnen een bepaalde tijd. Of in missie 3 een gevangene laten ontsnappen zonder alarm, met alarm, je target daar uitschakelen als ze in zijn cel is, je target uitschakelen terwijl ze zijn voetafdrukken volgt, je target uitschakelen net voordat ze hem wil executeren. Dat soort dingen begon ik wel irritant te vinden na een tijdje.

Af en toe moest ik een klein beetje denken aan de Hitman games. Ik ben Hitman pas gaan spelen in 2016. Dat was een soort reboot. In de missies daar zijn er tal van creatieve manieren om je targets uit te schakelen. SGW Contracts komt niet eens in de buurt van dat niveau, maar het heeft er soms wel iets van weg. Een andere extra zijn de bounties. Als je deze doet krijg je speciale punten waarmee je sniperrifles kan vrijspelen. Sniperrifles kan je zoals ik al eerder aangaf met geld kopen, maar voor een stuk of 4 heb je deze speciale punten nodig. En elke sniperrifle heeft specialiteiten. Ze hebben dan speciale ammo als extra. Zoals EMP kogels, afleid kogels, armor piercing kogels, explosieve kogels en agile kogels. Agile kogels gaan altijd recht op hun doel af en hebben geen bullet drop en geen last van wind.

Maar nogmaals, ik vind persoonlijk dat de game iets te veel zijn best doet om het je makkelijker te maken. En ik heb nog niet eens alles benoemd zelfs. Andere mensen kunnen dit natuurlijk wel als extra fun ervaren. Zelf maakte ik ook gewoon gebruik van de vele extra perks. En de game heeft aim assist d.m.v. een red dot. Dit kan je uitschakelen, maar dan wordt het wel erg lastig hoor om iemand te raken op 1200 mtr afstand. Tenzij je natuurlijk de agile kogels gebruikt.

En toch is SGW Contracts 2 heel erg leuk! Ik heb er erg van genoten. Headshots met bullet cam zijn geweldig met flink van gore! En zo hoort het ook als je een sniper kogel recht in je snuit krijgt.

4,0*

The Stick of Truth dit jaar voor het eerst gespeeld en dat is zo goed bevallen dat ik het vervolg er meteen achteraan pakte. Wellicht was dit iets te veel van het goede, want ik heb de game inmiddels uitgespeeld en ik ben minder onder de indruk dan de vorige.

Ok ik waarder dat ze de game iets uitgebreider hebben gemaakt (qua mogelijkheden), maar verder weinig nieuws onder de zon. De game speelt zich wederom af in South Park (wat uiteraard logisch is). Dit alles is geen probleem, maar de vorige South Park ging al behoorlijk over de top met o.a. aliens, Nazi zombies, kabouters en een foetus uitbraak dat er minder overblijft voor een vervolg. Gelukkig zijn er voldoende cliché onderwerpen dus in The Fractured But Whole hebben de makers wat gedaan met secret societies (al is dit maar een klein onderdeel van de game)

Opnieuw een leuke game en wellicht wat te snel hieraan begonnen. Maar toch is deel 1 de leukste omdat het aan de ene kant lekker simpel is en aan de andere kant gaat het echt geweldig over de top. Wel leuk hoe de games echt met de tijd meegaan. In deel 1 (2014) was het Facebook en in deel 2 (2017) is het o.a. de smartphones en Instagram.

Een dikke 3,5*

Inmiddels ook op de PS4 te spelen bij aanschaf van The Fractured But Whole. Hoe leuk ik South Park ook vindt, ik kijk het niet. Ooit een keer South Park the movie gezien ( Bigger, Longer & Uncut) en that's it. Volgens een vriend van mij is The Stick of Truth de beste RPG ooit gemaakt.. Ja, als het de enige RPG die je gespeeld hebt wel ja. Hij heeft onlangs The Fractured But Whole gekocht en mij de code gegeven voor The Stick of Truth.

Ik heb deze game in een week uitgespeeld. Geen lange game, je speelt het in 12 uurtjes uit denk ik. Doe je de extra's, dan verleng je het met een aantal uurtjes. Het is eigenlijk al fantastisch dat als je het spel op aller moeilijkst speelt je een neger bent. Want inderdaad, negers hebben het moeilijk. Groot pluspunt is dat het ongecensureerd is (waar South Park natuurlijk al bekend om staat) en de makers zijn dus ook lekker los gegaan en ze hebben zich heerlijk kunnen botvieren.

Ik heb deze game met een grote smile gespeeld. Hier en daar wat minpuntjes, maar deze ben ik ff vergeten.. En nu ook zin in het vervolg!

Schrijf ik een review, sluit ik per ongeluk de pagina voordat ik hem plaats! Zucht!

Ok de extra korte versie: The Surge is een goede sfeervolle game die door gebruik te maken van een compleet andere setting dan Dark Souls toch zijn eigen identiteit krijgt! De gameplay/combat is fijn en het is lekker moeilijk!

- Nadelen: geen memorabel verhaal, de levels zijn wat eentonig soms en wellicht wat weinig bazen.

p.s. ben 2 uur non-stop bezig geweest met de eindbaas!

Zin in deel 2!