Ik ben de laatste weken zo druk met verliezen in Warzone dat de review er maar niet van komt. Maar vandaag wel. Ook al is het mosterd na de maaltijd.

Zoals al vaker gezegd is deel 1 een afgerond verhaal. Dus waarom er dan weer mee verdergaan? Doe een prequel en laat de game alsnog beginnen vanaf het moment dat Joel's dochter sterft. Tommy zegt halverwege deel 1 tegen Joel dat hij nog steeds nachtmerries heeft van de jaren dat ze (in het begin van de uitbraak) moesten overleven. En daarnaast, er zijn niet veel games die zich afspelen tijdens de daadwerkelijke uitbraak. Ja, Resident Evil 2 doet het. Maar de meeste games zijn post-apocalyptisch. Fallout, Metro, S.T.A.L.K.E.R., Mad Max, Horizon: Zero Dawn, Dying Light, Days Gone. En dan zijn dit nog een beetje de geloofwaardige games. Games zoals NieR: Automata. Top spel natuurlijk, maar toch net effe te fictief en past daarom niet in bovengenoemd rij'tje.

TLOU2 had makkelijk een meesterwerk kunnen zijn, mits een paar dingetjes anders zijn. Een groot euvel voor mij zijn de speelbare herinneringen over Ellie en Abby. De game duurt hierdoor uren langer. En vooral van Ellie vind ik ze niet geslaagd. En eigenlijk is het verhaal wat matig, rommelig en slordig. En dan maken ze de game ook nog eens zo’n 10 uur langer dan deel 1. En er zitten sowieso wat vreemde plot-holes tussen. Oké, de vorige TLOU stelt ook niet veel voor in de basis. Joel ontmoet Ellie, Ellie is immuun en Joel moet haar naar de Fireflies brengen. Maar het zit hem in de uitwerking/details. En dat is in deel 1 voortreffelijk gedaan. Deel 1 zit o.a. qua continuïteit gewoon beter in elkaar.

Maar wat overblijft is natuurlijk wel een game die er grandioos uitziet met professioneel acteerwerk, zeer sfeervolle muziek. En met de gameplay is niets mis. En er zijn bijna geen games die de wereld na een infectie uitbraak of nucleaire oorlog zo ontzettend rauw en realistisch kunnen overbrengen. Dat TLOU2 deel 1 niet overtreft neem ik ze niet kwalijk, maar ik had wel verwacht dat ze deel 1 kunnen evenaren. Helaas is dit niet gelukt. Is TLOU2 dan een matige game? Nee, verre van!

4,0*

Op het gebied van films is het tegenwoordig een beetje eentonig. Sequel, prequel, remake, boekverfilming, stripverfilming etc. Erg origineel is het vaak niet meer. Niet dat ik daardoor niet meer kan genieten van films, maar af en toe mis ik wel dat gevoel wat ik toentertijd bijvoorbeeld ondervond bij The Matrix (1). Inmiddels ook alweer meer dan een decennia geleden. Ik vond het verfrissend, bijzonder en intrigerend. Het gaf weer eens een hele andere kijk op de dagelijkse zaken.
Games daarentegen weten mij gelukkig toch nog vrij regelmatig te verrassen. Zo ook Limbo dus!

Inmiddels uitgespeeld. Een korte game en ik denk dat ik het in ongeveer 8 sessies gedaan heb. Het zijn totaal 24 hoofdstukken, dus dan zit ik op een gemiddelde van 3 hoofdstukjes per sessie. Da's niet erg veel, maar ik ging soms ook wel heel erg vaak hartstikke dood. Zo viel ik onder andere vaak te pletter, werd ik gespietst, aan stukken gesneden, platgewalst, kapot geschoten, ben ik verzopen, geëlektrocuteerd en ik vergeet er vast nog wel een stuk of 5. Het is puzzel op puzzel en sommige zijn echt best lastig, maar des te leuker als je na het oplossen van de puzzel weer verder kan.

Deze game was voor mij een schitterend tussendoortje. Visueel echt een juweeltje. Simpele gameplay. Je kan lopen, je kan springen, een kist verschuiven, een schakelaar overhalen, slingeren en dat was het wel zo'n beetje. Een hele karakteristieke game met een heerlijke atmosfeer. Er zit bijna geen muziek in en dat is ook een pluspunt. De omgevingsgeluiden voldoen.

4,0*

En wat het einde betreft: Even in het kort: Het lijkt erop dat alleen het jongetje dood is vanwege het auto ongeluk. Hij bevindt zich niet in de hel, hemel of vagevuur, maar aan de rand hiervan. Limbo = rand/zoom. In ieder geval in de geestenwereld dus. Wanneer hij op het eind zijn zus vindt, is zij nog wel in leven en voelt ze zijn aanwezigheid. De ogen van de jongen geven namelijk licht en de ogen van zijn zus niet.