menu

Hier kun je zien welke berichten Hadouken als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Valiant Hearts: The Great War (2014)

Alternatieve titel: Soldats Inconnus : Mémoires de la Grande Guerre

4,5
Ja, een aanradertje is het zeker. Ondanks de oersimpele graphics weet Ubisoft een sterke oorlogssfeer neer te zetten. De personages hebben niet eens een gezicht of een verstaanbare taal, maar toch zijn het verhaal en verschillende gebeurtenissen ontroerend. Ik ben geen oorlogsliefhebber, maar toch leuk dat er eens iets uitkomt over de Eerste Wereldoorlog, zeker omdat ik er persoonlijk best weinig écht over weet. Deze game is naast entertainment namelijk ook nog leerzaam.

Deze 2D game is een combinatie van actie, adventure en puzzelen. Je hebt alleen een 'slaan'- en een 'gooi' knop dus echt vechten is er nooit bij. In plaats daarvan kun je kleine obstakels wegslaan of een flesje gooien om een vijand af te leiden. Moeilijk wordt het nooit. Ten eerste worden puzzels of voorwerpen die nodig zijn duidelijk gemaakt door tekeningetjes in tekstwolkjes. Geen echte tekst dus. Ten tweede zijn er enorm veel checkpoints en vrijwel geen laadtijden waardoor je nooit lang komt vast te zitten.

Doorheen de +/- 25 levels liggen ook tal van verborgen voorwerpen die informatie geven over datzelfde item. Daarnaast kun je in het menu ook een stukje geschiedenisles lezen over de gebeurtenissen die zich op dat moment afspelen. Zo in een geschiedenisboek oersaai, maar in zo'n game geintregeerd wordt het allemaal opeens een stuk visueler, en daardoor interessanter.

De gameplay verloopt soepel, er zijn weinig laadtijden en de verborgen voorwerpen zijn een reden om deze game zelfs een tweede keer te doorlopen. De algehele verzorging is echt top en hier is duidelijk met liefde aan gewerkt. Er morgen van mij wel meer oorlogsgames in deze setting komen.

Viva Piñata (2006)

2,5
Een soort Sims, maar dan met Piñata's. Gisteren maar even binnengehaald omdat vooral de look me best aansprak, lekker feel good. Helaas kreeg ik naarmate mijn tuin vorderde een steeds minder goed gevoel.

De bedoeling is om een zo mooi mogelijke tuin te bouwen om veel verschillende piñata's te lokken. Inderdaad, levende - met snoepgevulde - papieren diertjes. Je bouwt je tuin namelijk op Piñata Island en je doel is om piñata's te kweken en deze op te sturen naar feestjes waar deze tot moes geslagen worden. Een erg leuk en origineel idee.

De game begint met een vrolijk intro en de kleuren spatten van je scherm. Dit was precies de look die ik vooraf ingedachte had. Daarna volgt een vrij belabberde tutorial die door de Nederlandse taal nog belachelijker wordt. Alles wordt op een manier uitgelegd dat 3-jarigen het horen te snappen. Ook wordt je vooral in het begin ontzettend vaak uit je spel gehaald door uitleg, filmpjes of weetjes. Knap irritant als je net lekker bezig bent.

Zodra je aan de slag kunt wordt het best gezellig allemaal. Je plaatst wat gras, verwijderd afval, zaait was bloemen, bouwt wat huisjes en je eerste piñata's komen een kijkje nemen. Ieder papieren vriendje heeft een paar vereisten voordat hij een bewoner wordt. Wanneer er twee van dezelfde soort het goed met elkaar kunnen vinden gaan ze keihard ketsen. Of: 'Een romantische dans doen' zoals deze game het zo leuk beschrijft.

Wanneer je beter wordt krijg je upgrades van je gereedschap, nieuwe winkels gaan open en je kunt je diertjes opvrolijken met accessoires. Leuk en aardig allemaal, totdat het eerste klerebeest gaat vechten. Ik doe m'n best om aan ieder zijn eisen te voldoen en dan gaan ze met elkaar op de vuist. Toen Siert de Vos voor de zoveelste keer in de clinch lag met Rutger Worm had ik Rutger maar kapot geslagen met mijn schep. Hij barstte uit elkaar en andere tuinbewoners aten zijn ingewanden (lees: snoepjes). Dat zal hem leren.
Op een gegeven moment liepen er wel twintig piñata's op mijn terrein en werd het een slachtveld. Het bouwen van hekken voorkomt dit probleem niet. Een groot minpunt is eigenlijk dat je veel te weinig met je piñata kan. Een directe besturing was leuk geweest. Je kunt ze niet besturen, oppakken, of laten stoppen met vechten. Ook klote is dat je vliegende piñata's niet kunt selecteren en dus nooit kunt laten paren. Ze vliegen namelijk 99% van de tijd.

Viva Piñata is een geinige kleurrijke game voor jong en oud. Helaas is er niet de gewenste controle die ik graag heb. Als je een Sim-liefhebber bent is hij wellicht langer leuk.

VVVVVV (2010)

3,5
VVVVVV, dat zijn de eerste letters van de voornamen van zes bemanningsleden die met hun ruimteschip zijn gecrasht. Om de wazige titel meteen maar even te verklaren. De ruimtegangers zijn her en der verspreid over weet ik veel in wat voor een wereld je je bevind, je moet ze in elk geval zoeken en het wordt je bepaald niet makkelijk gemaakt.

Deze game is één grote retro rush. Grafisch is het enorm simpel gehouden met grote zwarte achtergronden, wat gekleurde lijntjes en bewegende pixels. Wel zorgen de vele felle kleuren voor een mooi contrast en de erg toffe muziek(!) maakt het toch enorm leuk om te zien én te spelen. Op een gegeven moment ga je gewoon bijna op de maat van de muziek door de levels heen. Althans, dat wil je graag maar je gaat hoe dan ook heel erg vaak dood.

Iedere ruimte waar je in belandt is een soort puzzel. Je kan alleen lopen, zelfs niet springen of bukken. Je andere kracht is het omschakelen van de zwaartekracht. Moet je dus over een obstakel heen, dan druk je op de knop en loop je via het plafond verder. Druk je weer op de knop, dan val je weer op de grond. Dat is echt het enige wat je kan. Vooraf vraag je jezelf dan toch even af hoe ze die puzzels uitdagend weten te maken. Maar eigenlijk is het vragen naar de bekende weg, want uitdagend is het zeker. Zo zitten de levels vol met spikes, gaten, kanonnen, lasers, bewegende vijanden en platformen, elastieken en meer. Dit vaak in een moordend tempo achter elkaar zodat je bijna wel een Japanner moet zijn om er in één keer doorheen te komen. Gelukkig, en cruciaal, staan er erg veel checkpoints dus wanneer je het loodje legt ga je binnen een halve seconde terug naar de checkpoint en opnieuw proberen maar. Soms frustrerend, vooral als je op een doodlopend einde uitkomt, dan moet je weer helemaal terug door de puzzels heen. Maar vooral uitdagend en erg leuk. Nogmaals, de kleuren in combinatie met de muziek maakt het echt de moeite waard, als je retro slikt natuurlijk. Dit nummer blijft voortdurend in m'n kop hangen.

Nadeel vind ik dan toch omdat de game wel erg kort is. In zo'n 2,5 uur was ik er wel doorheen en ik ging een stuk of 300 keer dood. De voldoening was in elk geval enorm toen ik het einde bereikte. Oke, stiekem heb ik het einde niet helemaal bereikt maar wel bijna

PS. Het kon ook niet uitblijven natuurlijk: Speed Run! Door een Jap natuurlijk. Lijkt wel extreem makkelijk zo