menu

Hier kun je zien welke berichten Hadouken als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

U.F.O.s (1997)

Alternatieve titel: Gnap

3,5
Volgens mij een erg onbekende adventuregame. Ik had hem ooit eens gehuurd bij de bieb op basis van de grappige plaatjes. En de game is ook erg grappig en zeker niet voor kleine kinderen.

Het spel heeft leuke, maar soms erg grove en sadistische humor. Denk bijvoorbeeld aan een varkentje dat je kan opblazen, een kip die je ogen uitsteekt of Gnap die de zoveelste keer iemand aanrandt. Soms denk je echt dat de makers geestelijk gestoord waren met het maken van de game. Dat is maar goed ook, want meestal is het erg leuk!

Nadeel is dat de game niet groot is, ik denk dat je er in een uurtje of vier wel doorheen bent. Maar nu zie ik dat niet echt als een groot minpunt want de game speel je wel vier uur lang met een hele dikke glimlach.

UFC 2009: Undisputed (2009)

Alternatieve titel: Ultimate Fighting Championship 2009

4,0
Een dijk van een game!

De enige realistische vechtgames die ik hiervoor had gedaan waren de WWE games. En met realistisch bedoel ik niet het opvoeren van toneelstukjes, want dat is overduidelijk nep. Maar echte vechters in een echte sport. Andere koek dan een Street Fighter of Tekken dus. Door de positieve review in de PU maar eens de demo gedownload, en na 10 minuten spelen zonder twijfel de game gekocht. Dit zag er erg goed uit...

En nog geen moment spijt van gehad. Ik moet zeggen dat ik door deze game meer geïnteresseerd ben geraakt in de sport. Voorheen prefereerde ik de sierlijke gooibewegingen in WWE, maar nu geef ik de voorkeur toch echt aan...eh....elkaar de hersens in slaan. Want dat doen echte strijders. Echte strijders gaan niet liggen van één klap, echte strijders gaan door tot het einde tot bloedens aan toe. Bij de UFC is het menens!

Het spel draait om de Careermode. Je begint met het creëren van je eigen vechter. Kies zijn uiterlijk, vechtstijlen en andere gegevens en werk je op tot kampioen. Je krijgt een coach, een sparring partner, een trainingsruimte en vechtsportlessen, terwijl President Dana White je op de hoogte houdt van de laatste vorderingen via email. Hoe meer je wint, hoe meer punten je kan verdelen over je eigenschappen en vechttechnieken. Op den duur krijg je ook betere trainingsapparatuur en beter betaalde sponsors, die je op je broek kan laten drukken. Als leek moest ik dan tegen een bende onbekende gasten vechten. Dat ik een leek was werd al snel duidelijk...

De game blijkt vrij hardcore. Als leek die niks van de sport af weet gaat het absoluut uren kosten om een beetje mee te kunnen vechten. Button bashen kan iedereen wel een beetje, maar als je de combolijst en actiemogelijkheden bekijkt word ik spontaan duizelig, zoveel. Met name op het vechten op de grond is nog steeds een beetje gokken voor mij. Bij iedere handeling is namelijk een tegenhandeling mogelijk, en dit moet je met perfecte timing uitvoeren, anders ben je de klos.
Het voelt wel extreem lekker om iemand een paar trappen in het gelaat te geven en hem dan KO te slaan. Dit wordt ook nog eens een keer herhaald in slowmo. Daarentegen is het echt extreem frustrerend om in elkaar geslagen te worden. Vooral als je niet precies meer weet welke handelingen je het beste kan verrichten ben je flink de lul. Tegen submissions kan ik bijvoorbeeld nog niet zo goed winnen. Het voelt ongelofelijk kut om een pak rammel te krijgen. Ook omdat de klappen lekker hard in beeld zijn gebracht, je kan het bijna voelen. Daarbij zijn de graphics van een goed niveau, maar de gezichtsanimaties wat minder. Dit komt misschien door de combinatie dat de vechters geen stemmen hebben en het er dan een beetje kil uitziet als ze gewonnen hebben. Ze gaan uit hun dak zonder een kreet te laten horen.

Naast Career heb je ook nog de tutorial mode. Het geeft wel weer een beeld van hoe complex de controls zijn. Iedere basic move wordt knopje voor knopje uitgelegd en jij moet dit nadoen. Ook de eerste keer dat ik zoveel de manual erbij heb gepakt, want ook daar staan moves en tips in. Het spel mag dan wel een 2-player functie hebben, even aanschuiven is er niet bij aangezien je echt eerst moet oefenen. Natuurlijk kun je ook oefenen tegen een dummy.

Classic Fights is een andere mode die best geinig is. Je dient hier ( voor mij on)bekende gevechten te simuleren zoals ze in het echt zijn verlopen. Dus sla iemand KO in de 2e ronde. Of win met een Armblock in de 1e ronde. Het leuke is dat het intro wordt verzorgd door de - in November 2008 Playboy staande - bloedgeile Rachelle Leah en je daarna een echt filmpje krijgt te zien van de twee desbetreffende vechters en hun voorbereidingen. Breng je het gevecht tot een goed eind, dan wordt je beloond met een klein filmpje van het echte gevecht.

Online ben ik 1 minuut geweest. Er was niemand, dus dan houdt het op. De soundtrack is goed, vooral in Career mode zit een leuk nummer. Het menu vond ik dan weer te traag, zo klikte ik af en toe op Refuse in plaats van Accept, omdat het menu naar mijn idee te traag scrollde. Ook de laadtijden irriteerde ik me op een gegeven moment een beetje aan. Ze duren niet lang, maar het zijn er wel veel inclusief de autosaves.

Conclusie; als je één realistische vechtgame wilt spelen deze tijd, dan zou ik voor deze gaan. Download desnoods de gratis demo eerst op PSN. Sla WWE over en geef UFC een kans, zoals ik deed. De intensiteit is enorm, de klappen hard, de beelden spectaculair en de funfactor torenhoog. Mits je er wat tijd insteekt... en geen klappen krijgt, want dan wil je misschien nog wel eens een controller om zeep helpen.

Uncharted 3: Drake's Deception (2011)

4,0
De eerste twee Uncharted delen zijn absolute mijlpalen op de PS3 en na twee jaar is er dan eindelijk weer een sequel. Ik had er absoluut veel zin in, maar hoopte stiekem - en misschien tegen beter weten in - ook op wat vernieuwing. Want eigenlijk doen we keer op keer hetzelfde; in een vooraf uitgestippelde lijn in ware Hollywood stijl de ene na de andere badguy afknallen. En daarnaast ook nog een beetje op avontuur natuurlijk. Zo ook in Drake's Deception.

Het is genieten geblazen wanneer je Drake en zijn handlangers na twee jaar stilte weer op het scherm ziet en dit keer in zijn mooiste vorm ooit. De graphics zijn de mooiste die op de PS3 te vinden zijn en dat wordt bevestigd door de enorme hoeveelheid detail die de omgevingen hebben en hoe ontzettend mooi de engine in elkaar steekt. Drake loopt en rent realistischer dan ooit door dynamische werelden. Wanneer hij op zijn hoede is zie je hem de muren aftasten en wanneer hij het op een lopen zet, zet hij zich af tegen allerlei obstakels. Omgevingen leven echt, maar wel waar en wanneer Naughty Dog dat wilt. Je kunt namelijk op geen enkele manier van het vaste pad afwijken anders is het meteen game over. En dat is af en toe toch een beetje jammer.

Want hoe ongelofelijk vet de actie er ook uitziet, je wordt toch wel heel erg bij het handje gehouden. Ik kreeg soms echt het gevoel alsof Naughty Dog wilde dat ik er snel doorheen rushte en voor je het weet zit je alweer tegen het einde van de game aan. Het is dan wel weer een achtbaanrit van jewelste geworden, waarbij het verhaal helaas een beetje naar de achtergrond verdwijnt. In het begin wordt er nog wel de tijd genomen maar wanneer je achtereenvolgens een vliegveld bestormt, neerstort met een gekaapt vliegtuig en vervolgens per toeval in een verlaten stad aankomt - die uiteraard niet verlaten is... zucht - vraag je jezelf toch wel even af waarom ook alweer.

Die *zucht* uit de voorgaande zin is niet voor niets, want wat ben je toch weer veel aan het knallen. Een beetje teveel voor mijn gevoel. Misschien omdat ik nog steeds niet 100% lekker kan knallen met een controller in mijn handen, maar de magie van Uncharted zit hem toch in het ontdekken van de enorm mooie werelden en het verder uitrafelen van het verhaal door middel van eeuwenoude, geheimzinnige puzzels. En ook daar is het eigenlijk weer te makkelijk gehouden. De verschillende puzzels zijn allemaal redelijk simpel en geven nauwelijks een gevoel van voldoening. Hoewel het verhaal en eigenlijk de hele serie boordevol met clichés zit, vind ik het ergste nog wel wanneer je bij een open vlakte aankomt waar toevallig een muurtje staat met een AK47 er op. Werkelijk élke keer duiken er dan wat huurlingen op. Ik ken het nou wel een beetje, zeker omdat het knalwerk goed verzorgd is, maar zeker niet uitmuntend. Het knallen is wat mij betreft een tikkie overdone, zeker wanneer je weer eens tegen zwaar bepantserde gasten komt te staan of bovennatuurlijke mormels.

De co-op is een leuke toevoeging, maar had simpelweg beter gekund. Zo speelde ik de co-op adventure mode met mijn broertje maar helaas is het avontuur wel erg karig. Een saai, onsamenhangend verhaal moet de grote hoeveelheden knalwerk aan elkaar knopen, maar interessant wil het niet worden. Daarbij had ik gehoopt op groots opgezette puzzels die je per se met twee personen moest oplossen, maar verder dan een voetje geven aan de ander gaat het niet. Dus wat hou je over? Gewoon hersenloos knallen totdat je er bij neervalt. En dat zal zeker gebeuren, omdat de vijanden - zeker met pantser - veel sterker zijn dan in de single player, zo lijkt het. Twee storende factoren zijn dan nog het feit dat je je spel niet op pauze kunt zetten, ook al ben je gewoon in offline split screen. En het enorme logo - of zwart vlak - naast je in beeld tijdens split screen. Splits het beeld dan verticaal of pleur er wat statistiekjes neer.

Ik klink wellicht wat te negatief, want zo bedoel ik het ook weer niet. PS3 bezitters moeten alle drie de delen beslist gespeeld hebben. Het is eigenlijk een interactieve film, beter dan de gemiddelde actiefilm zelfs. De briljante locaties die elkaar in rap tempo opvolgen met vette sets zoals een neerstortend vliegtuig, een zinkend schip en een aantal achtervolgingen is ongekend. De characters zijn ontzettend goed, Elena had zelfs nog wel een iets groter rolletje mogen hebben. Het volgende deel komt natuurlijk ook weer in huis, al hoop ik dat ze op zijn minst een waardige co-op inbouwen.

Uncharted: Drake's Fortune (2007)

4,5
Beste action/adventure die ik ooit heb gespeeld!

Ik had deze game een paar maanden geleden aangeschaft, maar tot begin deze week nog niet aangeraakt. Achteraf vraag ik me af waarom, want dit is werkelijk een pareltje. Een game waarvoor je een PS3 in huis haalt!

We weten niet veel over Nathan Drake, alleen dat hij verre familie is van de bekende Francis Drake die achter een schat aan zat. Samen met de oude man Scully en reporter Elena gaat hij op zoek naar de schat. Natuurlijk zijn er ook een stel badguys op de hoogte... Wellicht een klein beetje jammer dat je niet veel over de achtergrond van de mensen komt te weten. Ik hoop op iets meer achtergrond in het tweede deel. Maar één ding staat vast; Nate is ontzettend cool! Heerlijke humor, maar hard waar nodig. Vind 'm alleen niet het type 'serialkiller'.

Wat ook meteen opvalt zijn de oogstrelende graphics. Het mag dan één van de eerste PS3 games zijn, zelden heb ik zulke mooie dingen op het beeld gezien. De emoties en bewegingen van de mensen zijn extreem realistisch en mede daardoor zijn de cutscenes werkelijk genieten. De voice-overs zijn ook gewoon perfect. Ik denk dat ik geen betere heb gehoord. Doordat het met het uiterlijk wel goed zit en het verhaal boeiend is - met de nodige plotwendingen en schitterende scripted events - werd ik volledig meegezogen in de game, die bijna speelt als een film.

Nate is een beetje een mannelijke versie van Lara Croft, alleen hij lijkt wat beter met wapens over weg te kunnen. Want in deze game moet je erg veel knallen, met een arsenaal van ik denk meer dan vijftien wapens. Ook kan Nate diverse slaan- en trapbewegingen uitvoeren. In het begin vond ik het een beetje jammer, aangezien ik liever klim en klauter en zo van de omgeving genieten en puzzels oplossen. Daarnaast zal ik schieten op een console nooit écht fijn gaan vinden. Maar de shoot-outs zijn vaak zo hectisch, spectaculair en goed gedaan dat ik m'n mening bij moest stellen. Wel had ik soms wat problemen met wegduiken. Of dat ik aan de verkeerde kant van een muurtje schuilde. Verder moet je onder 'actie' niet alleen schieten verstaan. Nate is van alle markten thuis. Zo beleef je achtervolgingen met jeeps, een tocht op een waterscooter ( wat ik niet zo relaxt vond) en moet je vaak oppassen voor instortende bouwwerken.
De omgevingen zijn erg mooi, maar af en toe wat eentonig. Je vecht veel in en op verlaten ruïnes in de jungle. Tegen het einde aan kreeg ik echter een beetje schrik. De game bleek zowaar veranderd te zijn in een horrorgame! Iets waar ik helemaal niet van houd. Zo vond ik die ondoden nogal jammer, maar achteraf past het wel mooi in het verhaal. Erg handig ook dat de game heel vaak saved. Voorkomt onnodige trial & error frustratie.

Ik speelde de game uit in ongeveer negen uurtjes. Niet zoveel maar de game kent voor een normale singleplayer game wel ongelofelijk veel extra shit. In het spel liggen zestig schatten verstopt, je kunt trophies vrijspelen, een shitload aan artgallery en filmpjes van 'The Making of' en 'Behind the scenes'. Daarnaast kun je tijdens het spelen van character wisselen ( het uiterlijk), 'cheats' aanzetten zoals oneindig veel ammo en 'One shit-one kill' of de wereld in zwart-wit of spiegelbeeld zetten. Niet alles is even interessant maar er is zeker meer dan gemiddelde aandacht aan besteed wat ik erg waardeer. Je moet het overigens dus wel allemaal vrij spelen door middel van punten die je behaald, wat de replaywaarde ten goede komt.

Nate, en in iets mindere mate Scully en Elena, zijn memorabel geworden. Ik kijk dan ook erg uit naar het vervolg. Misschien iets meer klimmen en ontdekken en iets minder schieten? Ach wat maakt het uit, ik heb volledige vertrouwen in Naughty Dog. Een enorm goede game!

Until Dawn (2015)

4,0
Na 2,5 playthrough en een Platinum tijd om iets nuttigs proberen neer te pennen. Als horrorfanaat was ik hier extreem benieuwd naar en heb bewust zo min mogelijk van de game vooraf gezien. Ik ging de game in met het idee een soort 'cabin-in-the-woods-spelletje' te gaan spelen maar ik was blij verrast dat het echt veel meer is dan dat. Sterker nog, ik denk dat slechts 25% zich afspeelt in de lodge. De rest van de tijd verken je andere locaties die een verhaal vertellen met meerdere lagen die subliem in elkaar worden verwoven.

Grafisch gezien stelt de game zeker niet teleur. De motion capturing van de echte acteurs ziet er bij vlagen realistisch uit, al vind ik bij vrijwel iedereen de tanden een beetje raar. Af en toe valt er een vreemde uitdrukking in de gezichten te bespeuren maar nergens storend. Waar ik enorm van onder de indruk ben is de belichting, waar menig genrefilm nog iets van kan leren. Het schaduwspel is verbluffend en enorm sfeerverhogend. Alleen de cabin al waarbij het maanlicht door de shutters heen schijnt en de kleine stofdeeltjes in de lucht dwarrelen. Maar ook de gangenstelsels, de mijnen en het gekkenhuis zijn uitstekend vormgegeven waardoor de game werkelijk voortdurend spannend is. Until Dawn zit daarbij vol jumpscares, waarbij zeker de helft doel treft. Wel je geluid flink hard zetten zodat je ook van de goede en creepy score kunt genieten.

Het verhaal is een dikke thumbs up, die er zowaar nog een kleine verrassing weet uit te persen. En dat is niet zo makkelijk in dit uitgekauwde, maar o zo vermakelijke subgenre. Je bent dus op de vlucht voor een serial killer. Al snel blijkt dat het Josh is. Ik dacht dat hij werkelijk gek was geworden, maar toen bleek het allemaal een joke te zijn. Toch weer cliché, maar was op het moment niet in me op gekomen. Wat ik knapper vind is hoe het miner-verhaal zich met het Hannah-verhaal mengt. Het Wendigo-gebeuren is het toffe twist en de vormgeving van de creatures is werkelijk disturbing. Niet alleen het smoelwerk, maar ook de manier waarop ze bewegen. De makers hebben beslist de horrorfilm The Descent gezien. Voor iedereen is het aan te raden om op zoek te gaan naar de vele collectibles die het rete-interessante achtergrondverhaal uit de doeken doen. Moet alleen zeggen dat ik met de totems niet zoveel kon.

Zoals het hoort, wil ik bijna zeggen, worden de tieners oppervlakkig gehouden. Toch hebben ze allemaal iets likeables waardoor het soms oprecht pijn deed dat ze door mijn toedoen het loodje legde. Vaak op bloederige wijze. Emoties voelen echt en wekken medeleven op. Dit geldt niet voor Emily. Dat is een beetje de belichaming van alle bitches in een slasherfilm ooit, die had ik het liefst tien keer vermoord. Ik miste wel een beetje het kinky tintje. Er is slechts één kus te bespeuren. Een blote tiet of een vrijpartij had zeker niet misstaan, verplichte kost in dit genre. En meteen een excuus om die als eerste een onheilspellend geluid te laten checken.

En dan natuurlijk de keuzes die je kunt maken. Ik had al zin in een tweede speelbeurt maar dan blijkt uiteindelijk 85% van je game hetzelfde te zijn. Ook wel een beetje verwacht natuurlijk, maar toch een teleurstelling. Ook een beetje de manier waarop. Bij mijn eerste keer waren de enige overlevende: de knapste en leukste (Sam - Hayden Panetierre) en de neger Matt (hoera!). Dit zet ik niet in spoilertags want werkelijk iedereen kan het overleven óf het loodje leggen, veel combinaties mogelijk dus. Of toch niet? Zonder veel te verklappen zeg ik dat veel stressvolle QTE's helemaal niet zo stressvol zijn. Welke dat zijn weet je niet, maar stel: je wilt iedereen dood hebben. Makkelijkste is dan om je controller bij de QTE's neer te leggen, niet? Toch zijn er dan personages die verdomd moeilijk dood te krijgen zijn. Sterker nog, die blijven gewoon in leven tot episode 8, 9 of 10. Ze donderen tijdens een vluchtpoging gewoon over obstakels heen en krabbelen weer op. En dan voel je je toch een beetje beflikkerd. Als je iedereen dood wilt hebben moet de game na een uurtje klaar zijn. Daarnaast zijn ook andere keuzes niet zo invloedrijk als je zou willen.
Voorbeeld: Je hebt een deur en een raam. In je eerste playthrough kick je de deur in. In de tweede playthrough kies je het raam maar dan word je bitch boos en pak je alsnog de deur.
Het enige wat dan veranderd is de relatie met die persoon aan de hand van een grafiekje. Maar wat het voor een invloed heeft heb ik het raden naar. Als iemand op zijn 'funniest' is dan zou die volgens de genre-regels het niet overleven, maar het is niet zo dat zijn QTE's moeilijker worden of zo. Verder zijn er nog wat dialogen die soms out of place zijn als er iemand het loodje heeft gelegd. Er wordt dan soms nog steeds in meervoudsvorm gepraat terwijl er nog maar één survivor op dat moment is.

Nu sluit ik met heel wat gezeik af maar zo is het absoluut niet bedoeld. Mijn eerste playthrough wil ik een 9 geven en had ik zeker niet willen missen. Personages zijn overtuigend en wiste me te raken, het verhaal is intelligent, de spanning continu voelbaar en de sfeervolle belichting en dito locaties zijn ongekend. De herspeelwaarde is helaas wat minder dan verwacht, maar nog steeds een zeventje waard. Er gebeurd dan nog nét genoeg nieuws om ervan te kunnen genieten. Een derde keer is echter overbodig. Overall spookt deze game nog wel even door mijn hoofd. Kan niet wachten op meer van dit!